Μετά τα σοβαρά λάθη του καλοκαιρινού σχεδιασμού και την κακή εικόνα της ομάδας τους δύο πρώτους μήνες ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου είχε αρχίσει να χάνει την πίστη του στον κόουτς Πρίφτη.
Στους περισσότερους ήταν δύσκολο να κατανοήσουν πως ένας δεδομένα καλός κόουτς πήρε τόσα πολλά λάθος ρίσκα στη στελέχωση, βάζοντας ουσιαστικά τον εαυτό του σε τόσο δύσκολη θέση.
Διότι τα μεγάλα ρίσκα είναι μεν αναπόφευκτα σε τόσο μικρό μπάτζετ, αλλά κανείς δεν σε υποχρεώνει να πας σε παίκτες/στοιχήματα που δεν θα έχουν βασικά skills για τη θέση που παίζουν.
Βλέποντας τον να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει στις συνεντεύξεις τύπου μετά από κάκιστες εμφανίσεις της ομάδας, ο Πρίφτης μου έδινε την εντύπωση ενός ανθρώπου που έχει πελαγοδρομήσει. Που έχει απελπιστεί και είναι ένα βήμα από το να τα παρατήσει.
Και το χειρότερο, ενός ανθρώπου που είναι έτοιμος να τον παραιτήσουν, με τα δημοσιογραφικά κοράκια που σιτίζονται από το σώμα της ομάδας εδώ και χρόνια να έχουν αρχίσει να ακονίζουν τα νύχια τους.
Σε αυτή τη βάση το θεωρούσα αδύνατο να παραμείνει στη θέση του αν το πράγμα συνέχιζε έτσι, όσο κι αν θα ήταν αυτοκτονικό ο ΠΑΟ να άλλαζε πάλι κόουτς εν μέσω της σεζόν όντας σε αυτή την οικονομική κατάσταση.
Η άμυνα ζώνης και το τέλος του φόβου
Τις τελευταίες εβδομάδες η πάγια μου άποψη ήταν ότι ο Πρίφτης πρέπει να βοηθήσει τον εαυτό του, οφείλει δηλαδή να ενεργήσει ο ίδιος δυναμικά για να αλλάξει την εις βάρος του κατάσταση.
Οι αλλαγές παικτών ήταν η προφανής λύση για να γίνει αυτό, μια λύση που θα έδειχνε έμπρακτα και τη στήριξη της διοίκησης στο πρόσωπο του. Λόγω έλλειψης χρημάτων ωστόσο δεν είναι το πιο απλό πράγμα στον τωρινό ΠΑΟ.
Ο Πρίφτης ωστόσο μας εξέπληξε όλους ευχάριστα κάνοντας μία κίνηση ματ, μια αλλαγή εκ των έσω που κατάφερε να δώσει αγωνιστική κατεύθυνση και παλμό σε ένα σύνολο που μέχρι πριν δύο εβδομάδες βολόδερνε στο παρκέ.
Η άμυνα ζώνης ως βασική επιλογή στο σύγχρονο μπάσκετ είναι έμμεση παραδοχή ότι δεν μπορείς να παίξεις κανονική άμυνα. Επίσης έχει κάτι το παθητικό αφού στην ουσία προσκαλείς τον αντίπαλο να σε νικήσει. Του λες βάλε τα σουτ και πάρε το ματς.
Βέβαια εδώ πρέπει να πούμε ότι ο Πρίφτης παίζει ζώνη με προσαρμογές και όχι το κλασσικό ταμπούρι που απλώς κλείνει τη ρακέτα (εδώ μία εξαιρετική ανάλυση της ζώνης αυτής στα αγγλικά). Και αυτός είναι ο λόγος που καλά δουλεμένες ομάδες όπως ο Ολυμπιακός και η Ζενίτ δεν βρήκαν πολλά ελεύθερα σουτ.
Το σημαντικότερο όμως με την επιλογή του κόουτς να πάει σε άμυνα ζώνης δεν είναι το τακτικό κομμάτι.
Είναι κάτι άλλο.
Αυτή είναι μία απόφαση και μία ενέργεια που απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο Πρίφτης δεν ήταν και δεν είναι διατεθειμένος να το βάλει κάτω.
Για τον φετινό ΠΑΟ αυτό το πράγμα μπορεί να είναι το κλειδί για το μέλλον. Για ένα καλύτερο μέλλον, ακόμα και αν φέτος καταλήξουμε χωρίς κανέναν τίτλο.
Ο Πρίφτης με αυτήν του την κίνηση δικαίωσε όλους εμάς που τον θεωρούσαμε καλή επιλογή το καλοκαίρι.
Διότι μπορεί αυτή η κίνηση να μην είναι πανάκεια. Να μην σβήνει τα μεγάλα λάθη στη στελέχωση και να μην μας βγάζει αυτόματα από τη θέση του αδύναμου κρίκου στην Ευρωλίγκα, αλλά δείχνει ένα πράγμα.
Ο κόουτς δεν φοβάται, επιτέλους
Στον επαγγελματικό αθλητισμό δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός από τον φόβο.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει
Ο Πρίφτης έδειξε ικανός να βοηθήσει τον εαυτό του με τη ζώνη σε μία φάση που ο ποιοτικότερος παίχτης αυτού του ρόστερ, ο Νεμάνια Νέντοβιτς, ξύπνησε από τον μακροχρόνιο λήθαργο του.
Σε αυτό εδώ το σάιτ είμαστε γνωστοί γκρούπις του Σέρβου πιστολέρο. Βασικά είμαστε ερωτευμένοι με παικτές αυτής της πάστας.
Ο Νέντο ανήκει σε εκείνα τα κλασικά προϊόντα της μεγάλης των Γιούγκο σχολής που θαρρείς ότι γεννήθηκαν με μια μπάλα στα χέρια και που μαζί τους θα πήγαινες στον μπασκετικό πόλεμο.
Όλοι ξέρουμε που θα έπαιζε και πόσα θα έπαιρνε αν δεν ήταν οι τραυματισμοί.
Πέρσι λέγαμε ότι παρόλο το ρίσκο της επιλογής του, άξιζε τον κόπο μόνο και μόνο για τις παραστάσεις που θα έδινε σε κάποια ματς.
Και ήταν όντως έτσι.
Όταν παίρνει το όπλο του δεν υπάρχει κανείς και τίποτα να τον σταματήσει. Είναι επιθετικά ένα από τα πιο ολοκληρωμένα combo guards στα ευρωπαϊκά γήπεδα αυτή τη στιγμή.
Μετά τον περσινό τραυματισμό και την τρομακτική περιπέτειά του με τον κορωνοϊό, όμως, η παραμονή του φάνταζε – δικαιολογημένα – μέχρι και πρότινος ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της καλοκαιρινής στελέχωσης.
Ο Σέρβος ήταν ωσεί παρών από την αρχή της σεζόν και δεν άφηνε πολλές ελπίδες ότι μπορεί να επανέλθει. Χωρίς τον καλό Νέντοβιτς ο ΠΑΟ, ειδικά αυτός ο ΠΑΟ, γίνεται αυτόματα μια μέτρια ομάδα Eurocup, στην καλύτερη.
Η αγωνιστική του ανάσταση εδώ και μια εβδομάδα είναι αυτή που έκανε τη διαφορά και έδωσε ουσιαστικά μία χείρα βοηθείας στον κόουτς που έδειξε έτοιμος να την αρπάξει.
Η ζώνη επιτρέπει στην ομάδα να έχει τους Νέντο και Macon, δηλαδή τους δύο ελίτ σουτερ και σλάσερ της, ταυτόχρονα για αρκετή ώρα στο παρκέ.
Και κάπως έτσι ο κακοστημένος Παναθηναϊκός των χιλίων προβλημάτων έγινε και πάλι ομάδα Ευρωλίγκας. Όχι ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει φυσικά, αλλά ανταγωνιστικός. Αυτό το ελάχιστο που ζητάγαμε όλοι από την αρχή της χρονιάς.
Σε τακτικό επίπεδο μία βασική συνέπεια της συνύπαρξης των Macon και Νέντο στο παρκέ είναι ότι η μπάλα πηγαίνει πλέον λιγότερο στα χέρια του Παπαπέτρου, ο οποίος αυτόματα περιορίζεται σε έναν πιο φυσικό για τα χαρακτηριστικά του ρόλο.
Ο αρχηγός μοιάζει αυτή τη στιγμή λίγο έξω από τα νερά του γιατί τα τελευταία δύο χρόνια έχει (καλο)μάθει να δημιουργεί πιο πολύ για τον εαυτό του, πράγμα όμως που έκανε την επίθεσή μας αρκετά δυσλειτουργική.
Πιστεύω ότι όταν προσαρμοστεί σε έναν πιο off ball ρόλο και σταθεροποιήσει και πάλι την απόδοσή του σε υψηλά επίπεδα, όπως είμαι σίγουρος ότι μπορεί να κάνει, η ομάδα θα εμφανιστεί ακόμα πιο δυνατή.
Με τη μορφή που έχει τώρα το ρόστερ αυτή είναι η μόνη ουσιαστική βελτίωση που μπορούμε να περιμένουμε άμεσα.
Παναθηναϊκός, όχι Παναθηναϊκάκι
Είναι η ζώνη μακροπρόθεσμα η λύση στα προβλήματά μας;
Μπορούμε να επαναπαυτούμε στην καλή εικόνα τριών παιχνιδιών και να πούμε ότι γίνεται κι έτσι με αυτό το ρόστερ;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι, κατά τη γνώμη μου.
Το τρικ του Πρίφτη δείχνει να δίνει στην ομάδα την αγωνιστική ταυτότητα/κατεύθυνση που είναι απαραίτητη για να παίζει με αυτοπεποίθηση, αλλά μέχρι εκεί.
Ο Νέντο δύσκολα θα μπορεί να παίζει συνεχόμενα 30λεπτα στην Ευρωλίγκα και να αποδίδει όλη την ώρα σαν MVP. Όλοι προσευχόμαστε να παραμείνει υγιής, αλλά αυτό φαντάζει ακόμα πιο δύσκολο αν έχει τόσο μεγάλη καταπόνηση.
Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να έχει δύο πολύ κομβικές ελλείψεις. Μία στον άσσο και μία στο τέσσερα.
Ο Perry όσο περνάει ο καιρός εδραιώνεται όλο και πιο πολύ ως η πιο απογοητευτική επιλογή του καλοκαιριού, δεδομένων των προσδοκιών που είχε δημιουργήσει.
Αν αφήσουμε κατά μέρος τις περισπούδαστες αναλύσεις που μας έλεγαν ότι ο ΠΑΟ βρήκε κανονικό PG, ακόμα κι όσοι θεωρούσαμε με βάση τη θετική εικόνα των φιλικών ότι θα ήταν μία καλή επιλογή ως δεύτερο PG πίσω από έναν βασικό, πέσαμε εντελώς έξω.
Το βασικό πρόβλημα του παίκτη, όπως εμφανίζεται στα παρκέ της Ευρωλίγκας, είναι η παντελής απουσία αγωνιστικής ταυτότητας. Δεν είναι ούτε pass-first PG, ούτε scoring PG, ούτε SG. Δεν βλέπει γήπεδο, δεν πασάρει καλά και δεν είναι επαρκής εκτελεστής.
Όσα χρόνια βλέπω μπάσκετ δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί Αμερικανό με τόσο κακά τελειώματα κοντά στο καλάθι.
Ο Perry κερδίζει τα λεπτά του μέχρι στιγμής από την άμυνα, αλλά ας μην γελιόμαστε. Η παρουσία του δημιουργεί λειψανδρία στα γκαρντ. Όταν βρίσκεται στο παρκέ η ομάδα παίζει με μείον έναν στην επίθεση, δίνοντας πλεονέκτημα στον αντίπαλο.
Τέτοια «πολυτέλεια» δεν αντέχει καμία ομάδα στην Ευρωλίγκα από βασικό της γκαρντ. Πόσω μάλλον ο ΠΑΟ, ειδικά σε βραδιές που ο Νέντο δεν θα είναι διαστημικός.
Κατανοώ ότι ο Πρίφτης θα είχε τους λόγους του να ωθήσει τον Ferrell στην οικειοθελή αποχώρηση (που είναι ευτύχημα καθώς η ομάδα δεν θα πληρώσει λεφτά), αλλά το βασικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού στα γκαρντ δεν ήταν ο ωσεί παρών Ferrell που ήλθε Οκτώβρη μήνα και δεν ενσωματώθηκε ποτέ.
Το μεγάλο πρόβλημα λέγεται Perry, ο παίκτης που ήταν η πρώτη μας μεταγραφή και επιμένει μετά από δύο μήνες αγωνιστικών υποχρεώσεων να είναι κατώτερος του Μποχωρίδη σε απόδοση
Αντίστοιχα η έλλειψη σουτ από το τέσσερα βγάζει μάτι σε κάθε ματς. Ο Οκάρο λιμνάζει στη μετριότητα και ο Evans μπορεί να προσφέρει μόνο στο πέντε. Ο Floyd αποτελεί τον μεγάλο γρίφο. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αν τον εμπιστεύεται ο Πρίφτης ή αν προορίζεται να έχει μοίρα αντίστοιχη του Ferrell.
Σε κάθε περίπτωση η ομάδα και ειδικότερα ο κόουτς πρέπει να κεφαλοποιήσουν την no-fear attitude που έδειξαν σταθερά από τον αγώνα του Μονάχου και μετά σε όλα τα επίπεδα.
Αν ο Ferrell δεν κόλλαγε καλώς έφυγε, αλλά πρέπει να φύγουν και άλλοι και να γίνουν στοχευμένες αλλαγές μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου. Δεν επιτρέπεται να επαναπαυτούμε στην καλή εικόνα των τελευταίων ματς.
Η ομάδα χρειάζεται επειγόντως έναν παίκτη στη θέση του Perry που εκτός από το να παίξει άμυνα θα μπορεί να δει μία πάσα της προκοπής και να βάλει ένα γ@μ%μ&νo λέι-απ. Επίσης καλό θα ήταν ένας εκ των Evans και Floyd να δώσει τη θέση του σε ένα τεσσάρι με σουτ.
Η εναλλακτική θα ήταν η απόκτηση ενός 3&D τριαριού και η μετακίνηση του Παπαπέτρου στο τέσσερα, όπως έχω επιχειρηματολογήσει πρόσφατα εδώ, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό θα συμβεί ποτέ.
Σε κάθε περίπτωση οι αλλαγές είναι επιβεβλημένες γιατί ο ΠΑΟ δεν μπορεί να βολεύεται με την ιδέα ότι θα αποφύγει την τελευταία θέση της Ευρωλίγκας αν παίξει ζώνη.
Ο ΠΑΟ είναι «καταδικασμένος» από την τεράστια ιστορία του να κοιτάει πάντα προς τα επάνω και ποτέ προς τα κάτω.
Μπορεί το τρένο της οκτάδας να έχει χαθεί (αλήθεια πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν είχαμε κάνει τρεις νίκες στα παιχνίδια που χάθηκαν ανόητα στον πόντο; Άλλη μια ένδειξη του ποσό κομβικά ήταν τα ερασιτεχνικά λάθη του καλοκαιριού). Ωστοσο αυτό δεν σημαίνει ότι στόχος μας πρέπει να είναι να τερματίσουμε πάνω από τη Ζαλγκιρις.
Η Ελλάδα είναι το ζην και η Ευρωλίγκα το ευ ζην για τις ελληνικές ομάδες.
Οι τίτλοι στην Ελλάδα, ειδικά ενάντια στον Ολυμπιακό, ήταν αυτοί που διατήρησαν την ομάδα δυνατή επί εποχής Δημήτρη Γιαννακόπουλου, αλλά η Ευρωλίγκα ήταν και παραμένει ο καθρέφτης της ανταγωνιστικότητας.
Ο στόχος μας από εδώ και πέρα πρέπει να είναι οι 15 νίκες στη διοργάνωση, τόσο για λόγους πρεστιζ όσο και οικονομικής ενίσχυσης.
Εντέλει, αν θα είμαστε σε θέση να κάνουμε 15 νίκες στην καλύτερη ευρωπαϊκή διοργάνωση, θα είμαστε αυτόματα σε θέση να χτυπήσουμε στα ίσια τον Ολυμπιακό σε μία σειρά παιχνιδιών για το πρωτάθλημα.
Ο κόουτς Πρίφτης κατάφερε το ακατόρθωτο τις τελευταίες δέκα ημέρες. Ανέστρεψε πλήρως ένα κλίμα που είχε γίνει σχεδόν τοξικό και πλέον έχει και πάλι τα ηνία στα χέρια του.
Αυτή είναι η δική του ομάδα και όλοι, παίκτες και οπαδοί, με μπροστάρηδες τους δύο εμβληματικούς αρχηγούς είναι πλέον στοιχισμένοι πίσω του.
Η ιστορία μας διδάσκει ότι ο ΠΑΟ σπάνια εμφανίζεται κατώτερος των περιστάσεων υπό τέτοιες συνθήκες.
Αυτό που πρέπει να κάνει τώρα ο κόουτς είναι να συνεχίσει με πυγμή στον δρόμο των γενναίων αποφάσεων/τομών που θα μακιγιάρουν τα λάθη του καλοκαιριού ώστε όχι απλώς να ετοιμάσει την ομάδα για να χτυπήσει στα ίσια το πρωτάθλημα.
Το σημαντικότερο θα είναι να να χτίσει φέτος ισχυρά θεμέλια ώστε με λίγες σωστές προσθήκες να μπορέσει να επιστρέψει σε ρόλο διεκδικητή της οκτάδας του χρόνου, ακόμα κι αν το μπάτζετ παραμείνει στα ίδια χαμηλά επίπεδα.
Οι τελευταίες νίκες αν αποδεικνύουν ένα πράγμα, αυτό είναι η ξεχωριστή δυναμική που δίνει το ασήκωτο βάρος αυτής της φανέλας, θεματοφύλακας του οποίου δεν είναι κανένας κακομαθημένος κληρονόμος παρά μόνον ο υπέροχος κόσμος της ομάδας.
Αυτός ο κόσμος είναι διατεθειμένος να στηρίξει την καλή προσπάθεια φέτος, όπως αυτή αντικατοπτρίζεται σταθερά στο παιχνίδι της ομάδας από το Μόναχο και μετά.
Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Παναθηναϊκός είναι καταδικασμένος να νικάει και ότι οι νίκες είναι το απαραίτητο λίπασμα για έναν καλύτερο μέλλον.
Κόουτς μοιάζεις να είσαι σε καλό δρόμο πλέον!