Κεφάλαιο Εθνική ομάδα λοιπόν.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο ξεκινάει σε λίγες μέρες και όλος ο μπασκετικός πλανήτης κινείται στον ρυθμό του.
Μία βασική αλήθεια όμως είναι πως η φετινή διοργάνωση δεν θα έχει την αίγλη του παρελθόντος, καθώς πολλοί stars (είτε από το NBA, είτε από την Euroleague) δεν θα παραβρεθούν σε αυτό το μεγάλο μπασκετικό ραντεβού.
Παραδόξως η δική μας Εθνική κατεβαίνει σχετικά πλήρης σε αυτό το τουρνουά, με μοναδικές σημαντικές απουσίες να είναι αυτές του Κώστα Κουφού και του Tyler Dorsey (ο καθένας για διαφορετικούς λόγους).
Η παρουσία του Γιάννη μάλιστα έχει δημιουργήσει πολύ υψηλές προσδοκίες στο ελληνικό στρατόπεδο, κάτι που προσωπικά με βάζει σε πολλές σκέψεις.
Ας δούμε κάποια πράγματα λίγο πιο αναλυτικά.
Ο coach:
Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο προπονητής στις εθνικές δεν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο, όσο σε έναν σύλλογο, καθώς οι ομάδες δεν προλαβαίνουν να βρουν τα κατάλληλα επιθετικά και αμυντικά συστήματα, μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα (περίπου ενάμισι μήνα μαζί με την προετοιμασία).
Έτσι θεωρούν πως ο ρόλος του προπονητή θα πρέπει να είναι κυρίως αυτός του ισορροπιστή. Δηλαδή εκείνου που θα κρατάει τις ισορροπίες στα αποδυτήρια μεταξύ “πριμαντόνων” και “βοηθητικών” και θα κάνει τα πάντα για να διατηρεί άριστο κλίμα.
Από τεχνικής άποψης αρκεί να μπορεί να κάνει τα βασικά.
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Θεωρώ ότι ο coach που θα επιλεχθεί σε μια ομάδα που έχει ως στόχο το μετάλλιο (έτσι λέει τουλάχιστον) θα πρέπει να έχει εμπειρία στον υψηλό ανταγωνισμό στην καριέρα του, ώστε να μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας απόφασης στην κρίσιμη καμπή ενός παιχνιδιού.
Αν ο coach δεν έχει την απαραίτητη εμπειρία στο υψηλότατο επίπεδο, τότε πολύ εύκολα μπορεί η πίεση να τον λυγίσει, να θολώσει και να πάρει λάθος αποφάσεις. Είδαμε και στο Eurobasket πριν δύο χρόνια τι συνέβη, όταν δώσαμε τα κλειδιά σε έναν άνθρωπο με μηδαμινή εμπειρία σε τέτοιες καταστάσεις.
Το ένα λάθος διαδεχόταν το άλλο.
Συγκεκριμένα τώρα, θεωρώ πως στον coach Σκουρτόπουλο μπορούν να χρεωθούν πολλά καλά, όπως πχ η παρουσία της ομάδας στα προκριματικά ή το οικογενειακό κλίμα που επέστρεψε στα αποδυτήρια ή επίσης το ψήσιμο που έκανε στον Γιάννη για να ηγηθεί της αποστολής στην Κίνα.
Όλα αυτά τα έκανε άριστα, δεν ξέρω όμως κατά πόσο μπορεί να σηκώσει το βάρος της ευθύνης σε ένα νοκ άουτ παιχνίδι που θα κρίνει την πρόκρισή μας στην επόμενη φάση. Επίσης αμφιβάλλω αν μπορεί να εκμεταλλευτεί τον Γιάννη στο έπακρο, όπως και γενικότερα αν μπορεί να εκμεταλλευτεί τις αρετές αυτής της ομάδας.Ο coach Σκουρτόπολος είναι ένας καλός προπονητής επιπέδου Α1 αλλά ως εκεί. Για να κάνει το βήμα παραπάνω η Εθνική θα πρέπει και ο ίδιος να ξεπεράσει τον εαυτό του και το μέχρι τώρα ταβάνι του, κάτι που είναι πραγματικά δύσκολο, αλλά ελπίζω να συμβεί.
Ο Γιάννης και οι υπόλοιποι:
Θα ξεκινήσω λέγοντας πως θα πρέπει να εκτιμήσουμε το γεγονός πως ο φετινός MVP του NBA δεν προτίμησε να ξεκουραστεί και να προετοιμαστεί κατάλληλα για την επόμενη δύσκολη χρονιά με τους Bucks, αλλά έτρεχε από τέλη Ιούλη στο Καρπενήσι μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, την στιγμή που οι περισσότεροι stars, απέρριπταν τις κλήσεις των εθνικών τους ομάδων.Δεν ήταν δεδομένο ότι ο Γιάννης θα δεχόταν να παίξει στην Κίνα, όπως και δεν θα είναι δεδομένη η παρουσία του σε κάθε τουρνουά. Θα έρθουν και τα καλοκαίρια που το κορμί του θα χρειάζεται την απαραίτητη ξεκούραση και εμείς θα πρέπει να το κατανοήσουμε και να το αποδεχθούμε, σεβόμενοι την επιθυμία του.
Από εκεί και πέρα η φετινή Εθνική ομάδα είναι η Εθνική του Γιάννη, όπως αναφέρουν οι περισσότεροι.
Είναι όμως στην πραγματικότητα;
Είναι αυτή η Εθνική στημένη άριστα γύρω από τον Αντεντοκούνμπο;
Σίγουρα δεν είναι.
Θα εξηγήσουμε το γιατί.
Αρχικά ο Γιάννης είναι ο πιο dominant παίχτης στον κόσμο στο ζωγραφιστό. Είναι απίστευτη η ορμή του και τα τελειώματα του κοντά στο καλάθι είναι άριστα. Αυτό σημαίνει ότι ο Γιάννης θέλει χώρο για να επιτεθεί κοντά στο ζωγραφιστό και ο χώρος δημιουργείται όταν οι υπόλοιποι παίχτες δίπλα του είναι ικανοί στο να σκοράρουν από απόσταση (αφού στο ζωγραφιστό θα υπάρχει ο ίδιος).
Τι γίνεται όμως αν οι παίχτες που έχει γύρω του ο Γιάννης δεν μπορούν να απειλήσουν από απόσταση;Οι αντίπαλες άμυνες κλείνουν στην ρακέτα, ρισκάροντας να δώσουν το σουτ σε παιδιά που δεν έχουν αποδείξει ότι μπορούν να εκτελέσουν με συνέπεια από την περιφέρεια.
Η αλήθεια είναι ότι πιθανότατα οι ομάδες που θα συναντήσουμε στον όμιλό μας δεν θα μας δημιουργήσουν κάποιο πρόβλημα, καθώς δεν έχουν την απαιτούμενη ποιότητα, ούτε την προπονητική κατεύθυνση για να μας βάλουν δύσκολα. Και μόνο η παρουσία του Γιάννη αρκεί για να ξεπεράσουμε τα εμπόδια που θα μας βάλουν.
Τι θα γίνει όμως όταν σε κάποιο χιαστί πετύχουμε κάποια ομάδα που θα έχει ψηλά, αθλητικά κορμιά που θα κρύβουν το φως σε κάθε απόπειρα του Γιάννη για επίθεση προς το καλάθι;
Μήπως μπορεί ο Έλληνας forward να τους βάλει όλους στο καλάθι τρυπώντας τοίχους;
Η ιστορία έχει αποδείξει πως αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.
Και η ιστορία είναι πολύ πρόσφατη μάλιστα.
Στους φετινούς τελικούς της Ανατολής ο Γιάννης απέτυχε να ξεπεράσει το εμπόδιο των Raptors, οι οποίοι εφάρμοσαν ένα τέτοιο αμυντικό πλάνο.
Ψηλά κορμιά, αθλητικά παιδιά (Gasol-Siakam-Ibaka), χέρια συνεχώς σηκωμένα κοντά στην ρακέτα έκρυβαν το καλάθι στον Γιάννη, ενώ συχνά-πυκνά πάνω του γινόταν double ή ακόμα και triple team, ρισκάροντας την εκτέλεση από την περιφέρεια.
Ο Γιάννης ήταν κακός στην σειρά (για τα δεδομένα του), με πολλές λάθος αποφάσεις σε κρίσιμα σημεία με αποτέλεσμα οι Bucks να μην καταφέρουν να ξεπεράσουν το εμπόδιο των Raptors.
Τα δικαιώματα του video ανήκουν στον Adam Spinella. Εδώ μπορείτε να βρείτε και το κανάλι του: https://www.youtube.com/channel/UCYOC2Wp6qCkZ_ZD9028kl-Q
Στο παραπάνω video μπορούμε να δούμε την προσαρμοσμένη άμυνα του coach Nurse πάνω στον Γιάννη. Δώστε προσοχή στο πόσο καλές είναι οι τοποθετήσεις των παιχτών του Toronto, ώστε ναι μεν να κλείνουν την ρακέτα, αλλά να έχουν χρόνο να προλάβουν να βγουν και στο σουτ.
Φυσικά στις εθνικές ομάδες δεν υπάρχει ο χρόνος και η απαραίτητη χημεία (πολλές φορές ούτε η προπονητική επιρροή) για να μπορεί κάθε ομάδα να εφαρμόσει μια αμυντική τακτική ανάλογη με του coach Nurse (η οποία ήταν υποδειγματική), αλλά θα πρέπει να επισημάνουμε πως και το supporting cast της Εθνικής μας δεν πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο εκείνο των Bucks.
Και φυσικά δεν μιλάω σε θέμα ποιότητας, αλλά σε θέμα χαρακτηριστικών.
Ο μόνος παίχτης που ουσιαστικά ταιριάζει στα θέλω του Γιάννη είναι ο Σλούκας. Όλοι οι υπόλοιποι μπορεί να είναι καλοί παίχτες αλλά δεν βοηθάνε τον Γιάννη να κάνει αυτό που μπορεί καλύτερα.
Να είναι dominant κοντά στο ζωγραφιστό.
Πολλοί θα πουν πως οι αθλητές που επέλεξε ο coach Σκορτόπουλος, είναι οι καλύτεροι διαθέσιμοι Έλληνες παίχτες αυτή την στιγμή.
Ίσως και να είναι.
Αλλά ο coach δεν θα έπρεπε να ψάχνει τους καλύτερους διαθέσιμους, αλλά εκείνους που ταιριάζουν περισσότερο με τον Γιάννη.
Ας πάρουμε ως δεδομένο ότι μερικά παιδιά δεν κουνιόντουσαν από την δωδεκάδα, καθώς η ποιότητά και η εμπειρία τους στο FIBA Basketball είναι απαραίτητα στοιχεία για την ομάδα.
Οι παίχτες αυτοί είναι οι εξής 8 : 1.Καλάθης 2. Σλούκας 3. Παπανικολάου 4. Παπαπέτρου 5. Θανάσης 6. Πρίντεζης 7. Μπουρούσης 8. Παπαγιάννης
Από εκεί και πέρα έμεναν τρεις θέσεις κενές που θα μπορούσαν να λύσουν πολλά θέματα που υπάρχουν αυτή την στιγμή στην ομάδα.
Στις τρεις αυτές θέσεις λοιπόν κατά πάσα πιθανότητα θα δούμε τον Λαρεντζάκη, τον Κόνιαρη ή τον Μάντζαρη και τον Βασιλόπουλο.
Το ερώτημα είναι τι μπορούν να προσφέρουν αυτά τα τρία παιδιά σε μια ενδεχόμενη συνύπαρξη με τον Γιάννη στο παρκέ;
Ουσιαστικά τίποτα. Δεν έχουν το απαιτούμενο σουτ για να ανοίξουν την αντίπαλη άμυνα (ή ακόμη και να τιμωρήσουν ενδεχόμενο κλείσιμο στην ρακέτα) και φυσικά δεν έχουν παιχνίδι με την μπάλα στα χέρια, κάτι που τους κάνει πολύ προβλέψιμους στο σετ.
Η δική μου γνώμη είναι πως θα έπρεπε στην θέση αυτών των τριών αθλητών να βρίσκονται παιδιά που θα μπορούν να προσφέρουν σκοράρισμα από την περιφέρεια.
Για παράδειγμα καλό θα ήταν η ΕΟΚ σε συνεργασία με τον coach να έβρισκε την χρυσή τομή με τον Dorsey, ώστε ο ομογενής guard να βρισκόταν στην Κίνα για να ενισχύσει την προσπάθεια την Εθνικής. Αφού ο Tyler βρισκόταν σε αναζήτηση ομάδας θα μπορούσε η ΕΟΚ να του δώσει λίγες μέρες προθεσμία ακόμα και να τον περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Δεν έχει ο Dorsey ανάγκη την Εθνική, αλλά η Εθνική μας έχει μεγάλη ανάγκη παίχτες με τα χαρακτηριστικά του Tyler.
Από εκεί και πέρα θα έπρεπε και πάλι η ΕΟΚ να βρει την λύση στο θέμα του Μάικ Μπράμος. Ο ομογενής guard/forward είναι από τους λίγους σταθερούς σουτέρ που έχουμε σαν χώρα. Στο Ιταλικό πρωτάθλημα με την Venezia, τα ποσοστά του τα τελευταία τέσσερα χρόνια ξεπερνάνε το 40%.
Ο Μπράμος θα μπορούσε να προσφέρει πολλά σε αυτή την εθνική και μέσω της άμυνας του (καλός στην man to man άμυνα).
Δεν έχω καταλάβει γιατί δεν ξανακλήθηκε στην Εθνική μετά την αποχώρηση του από τον Παναθηναϊκό το σίγουρο όμως είναι πως η ΕΟΚ και ο coach θα έπρεπε να κάνουν μια προσπάθεια προσέγγισης του παίχτη.
Ακόμα μια εξαιρετική επιλογή θα ήταν ο Κώστας Βασιλειάδης. Ένας shooting specialist, ο οποίος έχει χτίσει όλη του την καριέρα πάνω σε αυτό του το skill. Ειδικά φέτος που προέρχεται από μια πάρα πολύ παραγωγική season στην Obradorio, όπου σούταρε με 38% 3pt και σκόραρε κοντά στους 14pts/game.
Τέλος λύσεις θα μπορούσε να δώσει και ο Σάκοτα, ο οποίος συνέχισε και φέτος να σουτάρει σταθερά με πάνω από 40% τόσο στο Ελληνικό πρωτάθλημα, όσο και στο Champions League.
Σίγουρα οι παραπάνω παίχτες που ανέφερα έχουν χτυπητές αδυναμίες και ίσως να υστερούν σε ποιότητα και σε εμπειρία σε σύγκριση με τους Λαρεντζάκη-Μάντζαρη-Βασιλόπουλο. Όμως και οι τέσσερις ταιριάζουν καλύτερα με τον Γιάννη και το μπάσκετ που πρέπει να παίξει η εθνική μας.Στις Εθνικές ομάδες εξάλλου πιστεύω, ότι δεν πρέπει πάντα να καλούνται οι καλύτεροι, αλλά εκείνοι οι οποίοι συμπληρώνουν καλύτερα το παζλ.
Με κάθε σεβασμό προς τον Βασιλόπουλο, τον Μάντζαρη και τον Λαρεντζάκη, αλλά αυτή την στιγμή δεν συμπληρώνουν κανένα παζλ. Ίσα ίσα διογκώνουν το ήδη υπάρχον πρόβλημα, το οποίο είναι το εξής ένα.
Η set επίθεση.
Transition επίθεση vs Set επίθεση – Δύο διαφορετικοί κόσμοι:
Η αλήθεια είναι πως όταν τρέχουμε στο transition είμαστε απολαυστικοί. Ο Καλάθης είναι ο καλύτερος guard στην Ευρώπη στο transition game και ο Γιάννης, ένας από τους καλύτερους αθλητές στον κόσμο σε τέτοιες καταστάσεις. Επίσης διαθέτουμε πολλά γρήγορα πόδια που αρέσκονται στο τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο (Παπαπέτρου-Παπανικολάου-Θανάσης).
Με το κατέβασμα του ριμπάουντ ο Γιάννης μπορεί να διασχίσει το γήπεδο σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, ενώ ακόμα κι αν δεν πάρει αυτός το rebound ο Νικ μπορεί να τον βρει με κλειστά μάτια με πάσα μισού γηπέδου.
Η ομάδα αυτή πρέπει να τρέχει χωρίς σταματημό.
Πρέπει να τρέχει για 40 λεπτά.
Τα πνευμόνια υπάρχουν, τα πόδια υπάρχουν.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, πρέπει να τρέχουμε στο transition με κάθε ευκαιρία.
Από εκεί και πέρα η αλήθεια είναι πως όλα τα κλειστά παιχνίδια τόσο στο Ευρωπαϊκό, όσο και στο Αμερικάνικο basket καταλήγουν να κρίνονται στο
set. Εκεί όπως αναφέραμε και παραπάνω έχουμε σοβαρό πρόβλημα.
Όσο χάρμα ιδέσθαι είναι τον Νικ-Γιάννης στο transition, άλλο τόσο πρόβλημα είναι στο set. Είναι too much οι δύο βασικοί σου χειριστές να έχουν τόσο χτυπητή αδυναμία στην εκτέλεση.
Η αλήθεια είναι πως παίχτες σαν τον Νικ και τον Γιάννη θέλουν μια πολύ συγκεκριμένη στελέχωση γύρω τους, ώστε η επίθεση που οργανώνουν να είναι λειτουργική στο set. Η στελέχωση αυτή στην Εθνική δεν υπάρχει.
It’s a fact.
Το δίδυμο Νικ-Γιάννης σε set καταστάσεις μάλιστα με έχει μπερδέψει. Είναι λογικό να μην ταιριάζουν μαζί δύο παίχτες που στις ομάδες τους έχουν μάθει να έχουν συνεχώς την μπάλα στα χέρια τους. Πόσο μάλλον όταν κανένας από τους δύο δεν μπορεί να μπει σε ρόλο off ball. Ο Γιάννης το μόνο που μπορεί να κάνει σε set επιθέσεις σε off ball ρόλο είναι να γίνει ο roller σε pick’n’roll καταστάσεις.
Αυτές οι συνθήκες όμως θα είναι πολύ πιο δύσκολες απέναντι σε elite άμυνες που θα συναντήσουμε στην διοργάνωση, καθώς οι αντίπαλοι θα παίζουν under τον βασικό μας χειριστή (Καλάθη), θα κλείνουν την ρακέτα (δεν υπάρχουν σουτέρ στο ρόστερ για να ανοίγει η άμυνα) και έτσι θα εγκλωβιζόμαστε.
Ο Καλάθης από την άλλη σε off ball δράσεις σε set επίθεση το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι κάποια baseline cuts.
Με λίγα λόγια το δίδυμο Γιάννης-Νικ ναι μεν σου προσφέρει τεράστια επάρκεια στο transition, από την άλλη όμως δημιουργεί έναν άλυτο γρίφο στο set.
Όποιος θεωρεί ότι ίσως υπερβάλλω με την ανεπάρκεια στην set επίθεση, μπορεί να βάλει να ξαναδεί το δεύτερο ημίχρονο με την Σερβία στο τουρνουά Ακρόπολις.
Ο από μηχανής θεός που ακούει στο όνομα Κώστας Σλούκας:
Θα ξεκινήσω λέγοντας πως η παρουσία του Κώστα στην Κίνα είναι απαραίτητη.
Βασικά είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Χωρίς αυτόν οι ελπίδες για κάποια διάκριση θα εκλείψουν.
Ο Σλούκας είναι ο μόνος αξιόπιστος σουτέρ της αποστολής που ταξίδεψε στην Κίνα. Είναι ο μόνος combo guard που διαθέτει (ας αναλογιστούμε πόσους διαθέτουν οι άμεσοι ανταγωνιστές μας). Είναι ο μόνος παίχτης που μπορεί να βάλει σε αμφιβολίες την αντίπαλη άμυνα, καθώς δεν είναι προβλέψιμος σε set επιθέσεις.
Γιατί δεν είναι προβλέψιμος;
Γιατί όταν το σύστημα αποτύχει, μπορεί να σταματήσει την ντρίμπλα και να εκτελέσει από όποιο σημείο του παρκέ και να βρίσκεται. Ταυτόχρονα η ικανότητα του στην δημιουργία μπορεί να λύσει τα χέρια του Έλληνα coach.
Είναι αναγκαίο ο Σλούκας να χρησιμοποιηθεί ως βασικός χειριστής, κυρίως σε εκείνα τα ματς που το παιχνίδι θα οδηγηθεί στο set, καθώς και μόνο τα skills του θα αναγκάσουν την αντίπαλη άμυνα να μπει σε σκέψεις για τον τρόπο που θα τον αντιμετωπίσει.
Επίσης είναι αναγκαίο σε σχήματα που ο Γιάννης θα είναι ο βασικός χειριστής, ο Σλούκας να βρίσκεται στο παρκέ, καθώς είναι ο μοναδικός που μπορεί να του δημιουργήσει το καλύτερο δυνατό spacing για να αδειάσει λίγο η ρακέτα και να επιτεθεί στο καλάθι ο Greek Freak.Γενικά δεν μπορώ να φανταστώ καμία πεντάδα της Εθνικής που να είναι επαρκής στο set, χωρίς να βρίσκεται σε αυτήν ο άσσος της Fenerbahce.
Early offence και ξερό ψωμί:
Όπως αντιλαμβάνεστε όσο προχωράει το τουρνουά, τόσο οι επιθέσεις μας στο transition θα λιγοστεύουν και την θέση τους θα παίρνουν οι set επιθέσεις, καθώς οι αντίπαλοι προπονητές θα έχουν δώσει εντολή για γρήγορες επιστροφές (όπως πχ έκανε ο Laso απέναντι στον Παναθηναϊκό στα φετινά playoff).
Ποια θα πρέπει να είναι η αντίδραση μας σε τέτοια περίπτωση;
Μα φυσικά να επιτεθούμε γρήγορα, ώστε να μην προλάβει η αντίπαλη άμυνα να οργανωθεί κατάλληλα.
Αυτό μπορεί να γίνει με μια γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να υπάρχουν εξαιρετικές αποστάσεις μεταξύ των παιχτών και κανένας δισταγμός στην εκτέλεση.
Η seven second or less του D’Antoni θα πρέπει να είναι η Βίβλος μας.
Mια παρόμοια τακτική ακολούθησε και ο coach Pitino όταν είδε πως το παιχνίδι στο set του Παναθηναϊκού ήταν προβληματικό λόγω κάκιστης στελέχωσης. Ο Rick λοιπόν δούλεψε την τακτική της early offence, η οποία μπορούμε να πούμε πως λειτούργησε σε ικανοποιητικό βαθμό, παρουσιάζοντας σίγουρα ένα θέαμα καλύτερο και πιο αποτελεσματικό σε σύγκριση με εκείνο του coach Pascual.
Τα δικαιώματα του video ανήκουν στον Coach Kalogeropoulos Kostas. Εδώ μπορείτε να βρείτε και link για το κανάλι του: https://www.youtube.com/channel/UCS_RXwUxK0dD1vJ5cm9xC3g
Το παραπάνω video αν και σύντομο μπορεί εύκολα να μας δώσει να καταλάβουμε ποια θα πρέπει να είναι η κατεύθυνση της επίθεσής μας στο μισό γήπεδο.
Όσο η επίθεση καθυστερεί να εκδηλωθεί, τόσο η αντίπαλη άμυνα θα οργανώνεται και οι πιθανότητες για κάποιο κακό σουτ θα μεγαλώνουν.
Ελπίζω ο coach να έχει δουλέψει τέτοιες επιθέσεις, αν και στα φιλικά δεν το είδαμε να εφαρμόζεται αρκετά συχνά. Γενικά δεν έχω πολλές ελπίδες από αυτό το coaching staff να δούμε τέτοιες καινοτόμες ιδέες.
Οι κινήσεις μας στο post:
Ένα από τα πλεονεκτήματα αυτού του roster (όπως διαμορφώθηκε από τον coach Σκουρτόπουλου) είναι τα πολλά ψηλά κορμιά που διαθέτει αυτή η ομάδα.
Αυτά τα ψηλά κορμιά πρέπει και μπορούν να ποστάρουν συνεχώς. Κάποιοι είναι master του είδους (Πρίντεζης-Μπουρούσης), κάποιοι καλοί (Γιάννης), κάποιοι έχουν την σωματοδομή αλλά τους λείπει η πλαστικότητα στις κινήσεις και η απαλότητα στην εκτέλεση (Παπαπέτρου-Παπανικολάου-Παπαγιάννης).
Για να μην ξεχνιόμαστε πάντως δεν μιλάμε για συνθήκες Euroleague, αλλά για συνθήκες FIBA. Εδώ ο Παπαπέτρου και ο Παπαγιάννης πχ δεν θα έχουν για αντίπαλο τον Clyburn ή τον Tavares, αλλά τον Kuzminskas και τον Erden (τυχαία παραδείγματα). Αυτό που θέλω να πω είναι πως τα μεγάλα αθλητικά κορμιά δεν θα είναι η πλειοψηφία σε αυτό το τουρνουά για να μην μπορούν να τα σπρώξουν οι Έλληνες παίχτες.
Πρέπει να ποστάρουμε (το ξαναγράφω).
Το βασικό πρόβλημα στις post up επιθέσεις μας είναι ότι ο Καλάθης όταν δίνει την εισαγωγική πάσα πρέπει κατευθείαν να κινείται προς την αδύνατη πλευρά, ώστε να μην πέφτει double team πάνω στον παίχτη που προσπαθεί να ποστάρει.
Παραπάνω βλέπουμε τι μπορεί να συμβεί όταν ο Καλάθης δίνει την εισαγωγική πάσα στο post και παραμένει στην δυνατή πλευρά, αντί να κινηθεί αμέσως στην αδύνατη.
Μια άλλη λύση θα ήταν ο Καλάθης να να βρίσκεται ήδη στην αδύνατη πλευρά και να δίνει κάποιος άλλος την εισαγωγική πάσα.
Γενικά σε μια ομάδα που δεν μπορεί να σουτάρει ικανοποιητικά, πρέπει να υπάρχει συνεχόμενη κίνηση από τους παίχτες της και πολλά κοψίματα προς την ρακέτα για να κρατάει συνεχώς την αντίπαλη άμυνα σε εγρήγορση.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από μια στατική ομάδα, χωρίς την ικανότητα προσωπικής φάσης και χωρίς αξιόπιστο σουτ από την περιφέρεια. Μιλάμε για αυτοκτονία.
Τα ιδανικά σχήματα:
Όπως ξαναείπα οι κλήσεις του κύριου Σκουρτόπουλου δεν βοηθάνε, ούτε τον Γιάννη, ούτε τον Καλάθη σε set καταστάσεις. Όμως είναι μερικοί παίχτες που κολλάνε καλύτερα μεταξύ τους δημιουργώντας ένα πιο λειτουργικό πλαίσιο επίθεσης.
Για παράδειγμα είναι δεδομένο πως ο MVP, χρειάζεται άδεια ρακέτα για να επιτεθεί. Από αυτό το γεγονός αντιλαμβανόμαστε πως ο Γιάννης δεν κολλάει ιδιαίτερα με center σαν τον Παπαγιάννη, καθώς ο δεύτερος είναι ψηλός ρακέτας. Φυσικά αν και αυτός και ο Γιάννης βρίσκονται κοντά στο ζωγραφιστό τότε θα υπάρχει μεγάλη συμφόρηση, κάτι που δεν βοηθάει καθόλου τον Έλληνα super star.
Για αυτό τον λόγο ο Γιάννης ταιριάζει καλύτερα με τον Μπουρούση, ο οποίος μπορεί να τραβηχτεί και στην περιφέρεια είτε για να εκτελέσει, είτε για να δημιουργήσει από το high post. Είναι ξεκάθαρο πως από τους δύο μας center ο Μπουρούσης φέρνει περισσότερο σε Lopez.
Για τον ίδιο λόγο ο Γιάννης δεν κολλάει ιδιαίτερα με τον Πρίντεζη, τον οποίο θα έβλεπα περισσότερο ταιριαστό με τον Καλάθη, καθώς ο Νικ είναι εξαιρετικός στο να τροφοδοτεί παίχτες στο low post (μπορεί να δώσει την μπάλα με ασφάλεια στο low post, στο κατάλληλο σημείο ακόμα και για άμεση εκτέλεση).
Ο Σλούκας όπως αναφέραμε κολλάει και με τους δύο και η παρουσία του παραμένει αναγκαία.
Από εκεί και πέρα ο Καλάθης λειτουργεί καλύτερα με παίχτες που έχει αναπτύξει μια κάποια χημεία. Έτσι θα προτιμούσα να δω σχήματα με Καλάθη-Παπαπέτρου-Παπαγιάννη και για αυτό το λόγο θα άφηνα τον Παπανικολάου στον Γιάννη.
Όπως καταλαβαίνετε θεωρώ πως δεν πρέπει να συνυπάρχουν συνεχώς οι Γιάννης-Νικ στο παρκέ. Καλό είναι να ξεκινάνε μαζί τα παιχνίδια, καλό είναι να παίζουν αρκετά μαζί στο πρώτο ημίχρονο (που βρίσκονται πιο εύκολα καλάθια στο transition), όμως όσο προχωράει το παιχνίδι και οδηγείται στο set θα προτιμούσα να βλέπω όλο και λιγότερο πεντάδες που να συμμετέχουν και οι δύο (οι λόγοι αναλύθηκαν παραπάνω).
Μοναδική εξαίρεση θα έκανα για πεντάδες που θα βρίσκονται ταυτόχρονα μαζί Νικ-Σλούκας-Γιάννης με τον Σλούκα σε ρόλο βασικού χειριστή, τον Γιάννη στο 5 να στήνουν συνεχώς pick’n’roll και τον Καλάθη μόνιμα στην baseline να προσπαθεί να κόψει προς το καλάθι δημιουργώντας μια ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα.
Ταυτόχρονα πίσω ο Νικ θα είναι ο σωματοφύλακας αυτών των δύο. Τέτοια σχήματα είχαμε δει πολλές φορές επί Ζοτς το 2011 και το 2012 με ταυτόχρονη παρουσία Διαμαντίδη-Νικ-Μπατίστ και οι ρόλοι ήταν μοιρασμένοι με ακριβώς τον ίδιο τρόπο.
Όταν ο Καλάθης δεν έχει την μπάλα στα χέρια του πρέπει συνεχώς να κινείται στην baseline, ώστε να μην δημιουργεί θέμα spacing στην ομάδα. Όπως ακριβώς γινόταν επί Obradovic.
Από εκεί και πέρα σχήματα με Παπανικολάου και Παπαπέτρου στην θέση του SG είναι καταδικασμένα να αποτύχουν. Δεν γίνεται εν έτει 2019 να προσπαθούμε να παίξουμε με παίχτες στο 2 που δεν έχουν σταθερό σουτ, δεν έχουν δημιουργία, δεν έχουν αξιόπιστη ντρίμπλα και δεν έχουν ιδιαίτερα καλό παιχνίδι με την μπάλα στα χέρια.
Ελπίζω να το αντιληφθεί ο προπονητής όσο είναι νωρίς. Πάμε παρακάτω.
Επιστροφή στα βασικά:
Επιστροφή στα βασικά λοιπόν και ποια είναι τα βασικά για την δικιά μας σχολή μπάσκετ (αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι);
Μα φυσικά η άμυνα.Η Ελλάδα έχει τα κορμιά, τα φυσικά προσόντα και τα πόδια για να εμφανίσει μία από τις πιο σκληροτράχηλες άμυνες του τουρνουά.
Παρόλα αυτά στα φιλικά συχνά πυκνά εμφανίζαμε το γνωστό μας πρόβλημα στην άμυνα στο pick’n’roll, όπου οι αντίπαλοι χτυπάνε στα πόδια τον Μπουρούση και τον Παπαγιάννη.
Είναι δεδομένο πως σε τέτοιες καταστάσεις ο Μπουρούσης και ο Παπαγιάννης θα πρέπει να μένουν κοντά στο ζωγραφιστό τους, ρισκάροντας το σουτ από μέση απόσταση, αν ο αντίπαλος δεν είναι elite εκτελεστής (τύπου Bogdanovic δηλαδή).
Από την άλλη επειδή πιθανότατα θα συναντήσεις και κάποιον elite εκτελεστή που δεν θα μπορείς να του επιτρέψεις το σουτ, τότε θα πρέπει να εφαρμόσεις κάτι πιο δραστικό. Μια καλή τακτική θα ήταν ένα hard hedge, το οποίο θα ακολουθούσε ένα γρήγορο recover από τον ψηλό μας.
Ο Παπαγιάννης ειδικά έχει σχετικά γρήγορα πόδια (για το ύψος του) και μπορεί να ανταπεξέλθει σε μια τέτοια τακτική, ενώ και μόνο με την φυσική του παρουσία θα κρύψει την εύκολη πάσα του αντίπαλου guard.
Φυσικά μια καλή λύση θα ήταν να δούμε πολλά σχήματα με τον Γιάννη στο 5, ώστε να μην υπάρχει η συγκεκριμένη αδυναμία. Δεν μιλάω για όλα τα παιχνίδια, αλλά για εκείνα που ο αντίπαλος χειριστής μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στην pick’n’roll άμυνά σου. Ο Γιάννης έχει το κορμί, έχει και την αθλητικότητα να τα βάλει με όλα τα αντίπαλα centers στην διοργάνωση.
Η άμυνα στο pick’n’roll πάντως δεν είναι η μοναδική μας αδυναμία, καθώς η περιφερειακή μας άμυνα χωλαίνει επίσης σε μεγάλο βαθμό.
Στο Ακρόπολις συγκεκριμένα θυμάμαι αμέτρητες φάσεις οι αντίπαλοι να εκτελούν ελεύθεροι έπειτα από ένα απλό screen με την άμυνα μας να μένει κολλημένη σε αυτό ή χαμένη στις περιστροφές.
Απαιτείται μεγαλύτερη συγκέντρωση σε αυτό το σημείο λοιπόν και σίγουρα μεγαλύτερη έκρηξη για σπάσιμο των screens.
Σίγουρα απαιτείται και χημεία για να μην χάνονται στις περιστροφές, κάτι που ελπίζω να βρούμε κατά την διάρκεια του τουρνουά.
Γενικά για την άμυνά μας υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης και είμαι αισιόδοξος πως ο προπονητής θα την βρει την άκρη. Όπως είπαμε τα skills υπάρχουν καθώς στο roster είναι παιδιά που προσφέρουν πίεση στην μπάλα (Καλάθης-Σλούκας-Κόνιαρης-Λαρεντζάκης), άμυνα στο post (Παπαπέτρου-Παπανικολάου-Μπουρούσης), γρήγορα πόδια για κυνηγητό στην περιφέρεια (Παπανικολάου-Λαρεντζάκης-Παπαπέτρου-Θανάσης) και rim protection (Γιάννης-Θανάσης-Παπαγιάννης).
Εξάλλου η άμυνά μας είναι βασικό προαπαιτούμενο για να βρούμε ανοιχτό γήπεδο να επιτεθούμε.
Ο ρόλος του Θανάση:
Και φτάνουμε στον κύριο που μέχρι πριν λίγες μέρες είχε ακούσει τα εξ αμάξης από τους απανταχού μπασκετικούς στην Ελλάδα. Μόλις έγιναν οι κλήσεις υπήρχαν διάφοροι που χαρακτήριζαν τον Θανάση ως “βύσμα” και πως τον χώνει ο αδερφός του στην Εθνική. Φυσικά πολλοί ξεχνάνε πως ο Θανάσης έδωσε το παρόν και στο προηγούμενο Eurobasket, όπως και σε αρκετούς αγώνες προκριματικών για το Mundobasket.
Οι ίδιοι βέβαια που τον έλεγαν “βύσμα” πριν λίγες μέρες τον αποθέωναν μετά το τρίποντο που έστειλε το παιχνίδι με την Σερβία στην παράταση.
Η αλήθεια είναι πως ο Θανάσης μπορεί να μην είναι τεχνικά σε top επίπεδο. Όμως έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που σε FIBA Basketball είναι απαραίτητα, καθώς οι ομάδες που τα διαθέτουν είναι ελάχιστες.
Η αθλητικότητά του, η ενέργεια που βγάζει στο παρκέ και η άμυνα που μπορεί να παίξει είναι απαραίτητα για αυτή την ομάδα.
Αν μείνει συγκεντρωμένος στο παιχνίδι και δεν βγει νοκ-αουτ από ανόητα φάουλ, τότε σε πολλά παιχνίδια θα μπορέσει να βοηθήσει την Εθνική σε ορισμένα σχήματα που θα θελήσει να πνίξει τον αντίπαλό της μέσω της ενέργειας που θα βγάλει από την άμυνα.
Ένα σχήμα με Καλάθη-Σλούκα-Παπαπέτρου-Θανάση-Γιάννη θα έχει πολύ ενδιαφέρον, καθώς μιλάμε για μια πεντάδα που μπορεί να κρύψει τον ήλιο στην άμυνα και ταυτόχρονα να τρέξει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο transition.
ΕΟΚ και Νατουραλιζέ:
Εδώ και καιρό αναρωτιέμαι γιατί η δικιά μας Ομοσπονδία δεν έχει προσπαθήσει ποτέ να πάρει έναν παίχτη και να τον ντύσει στα γαλανόλευκα;
Γιατί τόσες ομάδες να έχουν προχωρήσει στην απόκτηση νατουραλιζέ παιχτών και εμείς να προσπαθούμε να βρίσκουμε πάντα την λύση εκ των έσω;
Ο Νατουραλιζέ θα μπορούσε να λύσει τα χέρια του εκάστοτε προπονητή, δίνοντας στην ομάδα στοιχεία που λείπουν από το παιχνίδι της. Για παράδειγμα ένας combo guard ή έστω ένα sg με 40+% 3pt και παιχνίδι με την μπάλα στα χέρια θα μπορούσε να δώσει όλα αυτά που αυτή την στιγμή μπορεί να τα δώσει μόνο ο Σλούκας.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εμείς πρέπει να είμαστε τόσο οπισθοδρομικοί την στιγμή που πολλές ομάδες ενισχύονται με την παρουσία ξένων παιχτών. Κλασσικό παράδειγμα αποτελεί ο Antony Randolph, ο οποίος έγινε Πρωταθλητής Ευρώπης με την φανέλα της Σλοβενίας πριν δύο χρόνια.
Άραγε οι Σλοβένοι θα κατακτούσαν το Eurobasket χωρίς την παρουσία του ψηλού της Real;
Πιθανότατα όχι.
Φυσικά ο Randolph δεν είναι το μόνο παράδειγμα, καθώς οι περισσότεροι θα θυμάστε την παρουσία του Bo McCalebb στο Eurobasket του 2011 με την φανέλα της Βόρειας Μακεδονίας, όπως φυσικά και τον JR Holden και τις επιτυχίες που έφερε στην Εθνική Ρωσίας.
Οι νατουραλιζέ έχουν έρθει για να μείνουν και όσες χώρες δεν καταφέρουν να εκσυγχρονιστούν και να ακολουθήσουν τους νέους κανόνες, τότε θα είναι αναγκασμένες να αποτυγχάνουν.
Οι Σέρβοι είναι εξαίρεση στον κανόνα, καθώς με τα τωρινά δεδομένα δεν έχουν την ανάγκη για ενίσχυση, καθώς μιλάμε για ένα τρομακτικό ρόστερ.
Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρώ πως η Εθνική θα έπρεπε να προσεγγίσει τον Matt Janning ή κάποιον με τα χαρακτηριστικά του Janning, για να πλαισιώσει την τριάδα των Σλούκα-Καλάθη-Αντεντοκούνμπο.
Βέβαια στην Ελλάδα είμαστε αιώνες πίσω σαν σκέψη. Εδώ αρκετοί συμπολίτες μας έχουν αντίρρηση με την συμμετοχή των αδερφών Αντεντοκούνμπο στην Εθνική Ελλάδος. Πως περιμένουμε να δεχτεί ο Έλληνας τον ξένο έτσι εύκολα;
Σε πρόσφατο poll γνωστού αθλητικού site για το αν πρέπει η Εθνική να προχωρήσει στην απόκτηση κάποιου νατουραλιζέ, οι ψήφοι ήταν 37% ΝΑΙ και 63% ΟΧΙ. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Τελικά μπορούμε;
Εν κατακλείδι η Εθνική μας στο φετινό Mundobasket έχει ελπίδες για κάτι καλό. Οι ελπίδες αυτές ακούνε στο όνομα του Γιάννη, ο οποίος είναι η βασική αναβάθμιση που υπάρχει στο ρόστερ σε σύγκριση με την προηγούμενη διοργάνωση.Από εκεί και πέρα η Εθνική μας δεν είναι στα φαβορί αυτή την στιγμή, καθώς υπάρχουν προβλήματα σε βασικούς τομείς του παιχνιδιού (στο set), ενώ φαίνεται και η έλλειψη εμπειρίας στον πάγκο και γενικότερα προπονητικής επιρροής.
Όταν τα πράγματα ζορίσουν όλοι θα περιμένουν από τον Γιάννη (κυρίως) και από τον Νικ και τον Κώστα να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Όμως αυτό δεν θα είναι καθόλου εύκολο, καθώς πρώτον θεωρώ πως δεν θα υπάρχει η σωστή κατεύθυνση από τον πάγκο και δεύτερον ο Γιάννης και ο Νικ δεν είναι elite closers, ενώ έχω τις ενστάσεις μου και για τον Σλούκα.Δυστυχώς τους λείπουν βασικά skills που έχει κάθε ικανός closer. Και ποια είναι αυτά τα skills; Απειλή από κάθε σημείο του γηπέδου.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η ομάδα είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Και μόνο που θα έχει τον καλύτερο παίχτη του τουρνουά στο δυναμικό της αρκεί για να κάνει την ομάδα ανταγωνιστική απέναντι σε κάθε αντίπαλο.
Επιπροσθέτως το γεγονός ότι τα παιχνίδια στα νοκ-αουτ είναι μονά και όχι σειρές αγώνων είναι κάτι πολύ θετικό για εμάς, καθώς σε ένα βράδυ μπορούν πολλά να συμβούν. Μπορεί μια καλύτερη ομάδα (π.χ. Γαλλία) να εμφανιστεί κατώτερη των δυνατοτήτων της και εσύ από την άλλη να βγάλεις έναν άσο από το μανίκι σου, έναν παίκτη δηλαδή που θα σου βάλει μερικά μεγάλα σουτ, ξεκλειδώνοντας την αντίπαλη άμυνα που θα έχει κλείσει προς στην ρακέτα.
Τέτοιους παίχτες έχεις και μάλιστα έχουν καταφέρει να κάνουν τέτοιες μεγάλες βραδιές με τις ομάδες τους. Παπανικολάου και Παπαπέτρου είναι παίχτες που μπορούν να τιμωρήσουν την αντίπαλη άμυνα σε ένα παιχνίδι δίχως αύριο. Το έχουν ξανακάνει και έχουν τα “καρύδια” να το ξανακάνουν.
Όλοι θυμόμαστε την εμφάνιση του Κώστα Παπανικολάου στον τελικό της Πόλης, όπου τιμώρησε την άμυνα της CSKA με 3/3 3pt και 18 pts συνολικά.
Και οι δύο είναι παίχτες αυτοπεποίθησης. Παίχτες που όταν νιώσουν καλά μπορούν να ανέβουν επίπεδο. Παίχτες που δίπλα σε πραγματικά κορυφαίους μπορούν να κλέψουν λίγη από την αστερόσκονή τους και να βοηθήσουν σημαντικά το σύνολο.
Η Εθνική λοιπόν δεν είναι φαβορί (ΗΠΑ-Σερβία-Γαλλία-Ισπανία είναι καλύτερες ομάδες), δεν είναι όμως και καταδικασμένη να αποτύχει.
Όμως για να καταφέρει να πετύχει τον στόχο της (ζώνη μεταλλίων), χρειάζεται το απαραίτητο step up από όλους (αθλητές και προπονητικό team) και φυσικά χρειάζεται τύχη.
Καλό Mundobasket να έχουμε και καλή επιτυχία στην Εθνική μας.