H εκτός έδρας νίκη στις 15/03/19 εναντίον της μετέπειτα πρωταθλήτριας Ευρώπης CSKA ήταν μαζί με το Game 1 των PO της σεζόν 2017/18 οι μεγαλύτερες χαρές που έχω πάρει από τον PAO BC τα τελευταία χρόνια.
Ο βασικός λόγος ήταν ο εξής.Αυτές οι νίκες σε έκαναν να θυμηθείς τις glory days αυτού του club όταν τους έβλεπες όλους στα μάτια και δεν είχε σημασία ούτε ποιος είναι ο αντίπαλος, ούτε σε ποια έδρα αγωνίζεσαι.
Οι εκτός έδρας νίκες είναι πάντα ένα ζητούμενο για τις ομάδες που θέλουν να λένε πως κοιτάζουν λίγο ψηλότερα. Η συχνή επιτυχία τους έχει ως αποτέλεσμα την ατσάλωση του συνόλου, η οποία από την πλευρά της γεννάει ένα συναίσθημα πως no matter what θα μπεις στην όποια αναμέτρηση μπεις χωρίς να είσαι από πριν χαμένος.
Όπως – σαν χαμένος από πριν δηλαδή – έμπαινες στα εκτός έδρας ματς της περιόδου Xavi Pascual.
Και αν σε μία έδρα όπως το ΟΑΚΑ τα πράγματα γίνονται λίγο ευκολότερα, στα εκτός έδρας ματς χρειάζονται τα εξής τρία συστατικά ούτως ώστε να οδηγηθείς σε επικράτηση.
Ταλέντο, πλάνο, πνευματική επάρκεια.
Βάσει αυτών των αξόνων τώρα, πάμε να δούμε για ποιο λόγο ο Παναθηναϊκός υπέστη ακόμη μία εκτός έδρας ήττα. Από τις πολλές τέτοιες τα τελευταία χρόνια.
Όπως αναφέρθηκε και πριν, το βασικό πρόβλημα επί Pascual ήταν το γεγονός πως η ομάδα έμπαινε συνήθως χωρίς την απαραίτητη συγκέντρωση με αποτέλεσμα σε περιέργως μεγάλο αριθμό αγώνων να βρίσκεται ο Παναθηναϊκός στην άσχημη θέση να κυνηγάει μονίμως στο σκορ.
Την Πέμπτη το βράδυ όμως τα πράγματα δεν ξεκίνησαν έτσι.
Η πρώτη επίθεση είναι βγαλμένη από αυτό που σκεφτόταν οι περισσότεροι ως ιδανικό στην περίπτωση που ο Καλάθης με τον Fredette είναι μαζί στο παρκέ. Transition με εκτέλεση πάνω σε κίνηση σε ανισορροπία της άμυνας και μέσα η μπάλα.
Το θέμα όμως είναι πως το ευρωπαικό μπάσκετ παίζεται συνήθως στο σετ και αυτό είναι το βασικό ζητούμενο στο οποίο καλείται να φανεί επαρκής ο φετινός Παναθηναϊκός.
Για να είμαι ειλικρινής δεν έμεινα ευχαριστημένος από την αντίδραση της ομάδας σε σετ καταστάσεις. Μεγάλο βαθμό εδώ έπαιξε μια ανεξήγητη απροσεξία εκ μέρους του Καλάθη ο οποίος υπέπεσε σε αρκετα λάθη (μετράει ήδη 12 σε 2 αγωνιστικές στην EL με την ομάδα συνολικά να μετράει σε αυτές 28 ασσιστ για 27 λάθη – πολλά), όπως επίσης και πως πέραν κάποιων περυσινών σταθερών – ανάπτυξη στο transition και κυρίως τα τελειώματα του Thomas – δε φαίνεται να δοκιμάζονται πολλά πράγματα.
Υπάρχει η αίσθηση πως ο coach πατάει πάνω στο ταλέντο κάποιων παιχτών χωρίς να φαίνονται σημάδια κάποιου συγκεκριμένου πλάνου, το οποίο θα οδηγήσει στα λεγόμενα safe plays μιας ομάδας.
Το θέμα που ανακύπτει είναι με ποιο τρόπο γίνεται εκμετάλλευση των στοιχείων των παιχτών.
Καταρχάς αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως υπάρχει μια σχετική παρανόηση από πλευράς coaching staff όσον αφορά το ρόλο του Fredette. Αν είχε κριθεί πως η ομάδα ήθελε έναν ‘’Λοτζέσκι’’ θα έπρεπε να ψάξει έναν τέτοιο. Όταν λέμε τέτοιο δεν εννοούμε μόνο τα τεχνικά χαρακτηριστικά αλλά και τα πνευματικά τέτοια. Ένα παιδί δηλαδή που δε θα ζητήσει πολύ τη μπάλα από τον Νικ παρά μόνο στις φορές όπου θα βγει από τα screens ή να λειτουργήσει ελάχιστες φορές ως facilitator.O αμερικανός σταρ δεν είναι τέτοιος όμως.
Αγοράζοντας τον Fredette πήρες έναν παίχτη ο οποίος έχει συνηθίσει να ενεργεί ως on ball παιχτης περισσότερο από off. Οπότε αφού πήρες αυτόν και όχι έναν άλλον προσπάθησε να παίξεις βάσει των skills του και όχι σα να είχες κάποιον άλλον στη θέση του.
Η αλήθεια είναι πως ο αμερικανός πάει σε περισσότερες κατοχές από ότι στο πρώτο ματς (14 έναντι 10 με τον Ερυθρό Αστέρα με σχεδόν 4 λεπτά παραπάνω συμμετοχής στο ματς της Γαλλίας) με το μεγαλύτερο όμως όγκο αυτών να είναι σουτ μετά από κίνηση μακριά από την μπάλα.
Είναι τόσο κακό αυτό; Όχι.
Είναι το μέγιστο που μπορείς να πάρεις από τον παίχτη; Πάλι όχι.
Αυτό που προσωπικά βλέπω από τις αντιδράσεις του Jimmer είναι πως δε φαίνεται να είναι ευχαριστημένος από το ρόλο του μέχρι τώρα, όπως επίσης και το γεγονός ότι η ομάδα δε φαίνεται να είναι δουλεμένη σε καταστάσεις που ο ίδιος είναι ο βασικός χειριστής.
Επίσης τον παρατηρώ πως προσπαθεί στην πραγματικότητα να εκβιάσει προσπάθειες όπως πχ. αυτές όπου προσπαθεί να επιτεθεί με drive στο αντίπαλο καλάθι παρότι στην πραγματικότητα είναι σχετικά δύσκολο σε επίπεδο EL για παίχτες του ύψους του που τους λείπει το δυνατό πάτημα.
Απλώς για να κλείνω το θέμα του Fredette από τη στιγμή που μπορείς από ό,τι φαίνεται να έχεις μία αξιόπιστη εναλλακτική πηγή δημιουργίας εκμεταλλεύσου το όσο μπορείς απεμπλέκοντας έτσι τον Καλάθη από τη διαχείριση τόσων πολλών κατοχών.Το να έχεις πολλαπλές πηγές δημιουργίας μέσω των οποίων θα λειτουργεί πιο αρμονικά μια ομάδα είναι μια απολύτως θετική εξέλιξη για το παιχνίδι σου.
Από εκεί και πέρα είχαμε μία μέτρια βραδιά του Rice, ο οποίος αγωνίστηκε μόλις 13:55 και που αυτό από μόνο του δε βοηθάει στη γενικότερη ‘’δημιουργία’’ που αναφέρθηκε πριν, όπως επίσης ακόμη μία σχεδόν αόρατη εμφάνιση του Παπαπέτρου.
Γενικότερα πάντως φαίνεται μία σχετική αδιαφορία εκ μέρους του τεχνικου τιμ για την εκμετάλλευση των 3ριων της – βάζοντας και τον Wes Johnson μέσα σε αυτό.
Για τον οποίο Johnson ακούω – βλεπω –διαβάζω σχεδόν παρόμοια πράγματα με αυτά παλιότερα για τον Singleton και τα οποία βασιζόταν περισσότερο στη χαλαρή αύρα που έβγαζε ως προσωπικότητα παρά στην αγωνιστική του παρουσία. Που στην περίπτωση του Singleton είχαν να κάνουν με μία επιφανειακή προσέγγιση της κατάστασης ενώ στην περίπτωση του Johnson η αλήθεια είναι πως ο ίδιος ο παίχτης δεν έχει ξεκινήσει ακόμα να αποδίδει.
Πόσο όμως φταίει ο ίδιος ο παίχτης για αυτό και τι στην πραγματικότητα αναμένεται από αυτόν; Ας θυμηθούμε τώρα κάτι σχετικό που γράφαμε στο κείμενο για την παρουσίαση της φετινής ομάδας.
‘’Το θέμα με τον συγκεκριμένο όμως και κάτι που οφείλουμε να καταλάβουμε για να προχωρήσουμε στην όποια κριτική του είναι πως στην πραγματικότητα ο Johnson είναι παίχτης ρόλου. Δεν είναι ο παίχτης που θα του δώσεις τη μπάλα στα χέρια και θα βάλει 30 πόντους επειδή ήρθε από το ΝΒΑ, αλλά θα λειτουργήσει σαν ένα premium εξάρτημα μιας μηχανής.
Υπάρχει το υπόβαθρο να αναδειχτεί το ταλέντο αυτού του τόσο χρήσιμου παίχτη;
Μένει να το δούμε.’’
Ακόμη και στις φάσεις που εμπλέκεται στο τέλος όπου τρώμε τα ίδια 2 καλάθια από 2 φορές το καθένα, η μοναδική φορά που φαίνεται να φταίει είναι αυτή που δεν προλαβαίνει στην close out άμυνα τον παίχτη της ASVEL, ο οποίος πετυχαίνει το καλάθι.
Από τη στιγμή που ο coach έχει δώσει εντολή για αλλαγές στη μια περίπτωση κολλάει ο Thomas και στην άλλη ο Καλάθης (με αποτέλεσμα να του βάζει τις φωνές ο αμερικανός κατά την επαναφορά).
Στην επίθεση του Παναθηναικού στο σετ, ο Wesley Johnson μπορεί να λειτουργήσει ως spot shooter . Για να λειτουργήσει όμως ως τέτοιος πρέπει η ίδια η λειτουργία της ομάδας να του παραγάγει αυτό το spot shooting.
Δεν είναι πάντα τόσο εύκολο.
Δεν είναι τυχαίο πχ που ο Singleton εκτελούσε από την περιφέρεια στα 2 χρόνια που αγωνίστηκε στον PAO BC με κοντά 45% τη στιγμή που στην Locomotiv Kuban εκτελούσε με 31%. Ο Xavi Pascual δούλεψε πάνω στα skills του παίχτη προσπαθώντας να πάρει το καλύτερο από αυτόν επιθετικά και εν τέλει το κατάφερε, καθιστώντας τον Singleton έναν από τους καλύτερους two-way παίχτες της Λίγκας με αποτέλεσμα να βρει συμβόλαιο 2m στη Barcelona την επόμενη χρονιά.
Σκεφτείτε τώρα πως ο Wesley Johnson βάσει ταλέντου και εμπειριών είναι ανώτερης πάστας παίχτης από τον Chris. Βλέπουμε να έχει γίνει κάποια προσπάθεια εκ μέρους του coaching staff να εκμεταλλευτεί τα προσόντα του παίχτη;
Μέχρι τώρα καμία, παρότι είναι νωρίς. Δεν υπάρχει καν η τάση προς αυτό.
Γενικά τώρα που το σκέφτομαι ο Wesley Johnson είναι ο πιο ‘’παίχτης Pitino’’ που μπορώ να φανταστώ από αυτό το roster του Παναθηναικού.
Από την άλλη δεν έχω λόγια για να χαρακτηρίσω την επάρκεια με την οποία ανταποκρίνεται ο Deshaun Thomas στις ευθύνες που έχει αναλάβει. Αυτή τη στιγμή ο αμερικανός αγωνίζεται με αέρα elite παίχτη της διοργάνωσης με το clutch στοιχείο να είναι έντονο.
Επίσης να πούμε πως διαχειρίζεται τις περισσότερες κατοχές από όλους τους παίχτες της ομάδας πλην Καλάθη με το efficiency του στο σουτ να ‘’βαράει κόκκινα’’ έχοντας TSR στο 61,5% (!) στα δύο αυτά ματς. Το νούμερο βάσει των προσπαθειών που παίρνει είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικό. Από εκεί και πέρα όμως δεν ξέρω αν φτάνει για τη συνέχεια.
Και δεν το ξέρω καθώς η άμυνα της ASVEL θεωρώ πως είναι από τις χειρότερες που θα βρούμε μπροστά μας στη διοργάνωση. Εξηγούμαι.
Μιλάμε για μία άμυνα η οποία έπαιξε τον Καλάθη μέχρι και trail, όπως επίσης είδαμε και σε κάποιες στιγμές hard-hedge στα 8-9 μέτρα όπως και αλλαγή στην αντιμετώπιση του στο PnR με τον εκάστοτε κοντό συνήθως να χάνεται. Επίσης αν ξαναδείτε το πώς ξεχνιέται και χάνει ο αμυνόμενος τον Fredette στη φαση 3 λεπτα από το τέλος που ο Jimmer ‘’γράφει’’ το 68-74 θα γελάσετε.
Εγώ τουλάχιστον γέλασα.
Και απέναντι σε αυτή την άμυνα που έχει δείξει πως γενικότερα δεν τα πάει καλά απέναντι σε επιθέσεις συνεργασιών είδαμε τον Παναθηναικό να πίνει θάλασσα στο τελευταίο λεπτό κάνοντας ακατανόητα πράγματα.
Η πρώτη ακατανόητη φάση έχει να κάνει με ένα κλασικο ‘’κενό” στη σκέψη του Καλάθη όπου στα 39’’ πριν από τη λήξη του αγώνα και με 10 δευτερόλεπτα ακόμα για τη λήξη της επίθεσης μας, επιχειρεί τρίποντο μετά από ντρίμπλα (…) με τον διάδρομο να είναι ορθάνοιχτος μπροστά του για drive και με τις επιλογές που του δίνονται σε τέτοια περίπτωση να εκτείνονται από δικό του τελείωμα με floater ή lay-up μέχρι και σουτ του Johnson ή του Fredette από τις περιστροφές μιας αμυνας που σε αυτό πάσχει.
Η δεύτερη ακατανόητη φάση είναι φυσικά η επιλογή να πάμε σε ISO με τον Καλάθη.
Εδώ φυσικά δε φταίει ο Νικ που δεν πετυχαίνει σε αυτή την προσπάθεια, αλλά φταίει το τεχνικό επιτελείο που έδωσε ανάλογη εντολή. Η ASVEL μπορεί να είναι αδύναμη στην ομαδική άμυνα αλλά σε καταστάσεις 1on1 μπορεί να είναι επαρκής πατώντας στα αυξημένα αθλητικά προσόντα των παιχτών της.
Ως αποτέλεσμα είχαμε να γίνει ένα υποτυπώδες screen εκ μέρους του Παναθηναϊκού στην κορυφή και να παίρνει ο Νικ την αλλαγή στον παίχτη που τον μαρκάρει. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι στην αλλαγή στο screen ο παίχτης που καλείται να αντιμετωπίσει τον Καλαθη δεν είναι κάποιος δεινόσαυρος με βραδυκίνητα πόδια (κάτι το οποίο θα έπρεπε να προβλεφθεί όσον αφορά στην ιδέα του coaching staff οτι ο Νικ θα βρεί ανοιχτό διάδρομο).
Αντίθετα είναι ένας παίχτης που μπορει να τον ωθήσει προς την πλάγια γραμμή κερδίζοντας χρόνο όσον αφορά στην ταχύτητα απόφασης για δράση του Νικ, όπως επίσης και να τον ακολουθήσει στα πόδια σπρώχνοντάς τον (να τον αναγκάσει να ξοδεύσει κι άλλη ενέργεια δηλαδη) με αποτέλεσμα όταν ο Καλάθης εντέλει απελευθερώνεται (σχετικά) από το μαρκάρισμα του αντιπάλου του να μην έχει τη διαύγεια να σημαδέψει καλά στο lay-up που επιχειρεί.
Εδώ να πουμε πως η μπάλα βρίσκει κάτω από τη στεφάνη, μιας και ο Νικ εκτελεί από την αριστερή πλευρά με το αριστερό χέρι που τον έχει ωθήσει ο αντίπαλος.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν για τον προπονητή είναι αρκετά.Από το γιατί αποφάσισε να πάει σε μια ISO επίθεση από έναν παίχτη που δεν έχει δείξει στη μέχρι τώρα πορεία του πως αυτό είναι το φόρτε του (ο Rice θα ήταν πολύ πιο fit για κάτι τέτοιο στο έμψυχο δυναμικό που ταξίδεψε στη Γαλλία – ο Παππάς ακόμα περισσότερο γενικότερα), μέχρι το γιατί δεν επέλεξε μία επίθεση συνεργασίας, σαν αυτές που του απέφεραν σχετικά εύκολα καλάθια στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς.
Θεωρώ εν προκειμένω πως ο coach Πεδουλάκης και το τεχνικό επιτελείο του χάνουν το ματς μόνοι τους.
Είναι μία ήττα που θα πονέσει στον τελικό απολογισμό καθώς είμαι της άποψης πως οι πιο δουλεμένες –ή και talented– επιθέσεις των άμεσων ανταγωνιστών του Παναθηναϊκού για την είσοδο στην οχτάδα θα περάσουν από εκεί μέσα εύκολα ή δύσκολα.
Αμέσως-αμέσως μειώνεται κατά μία η επιλογή που είχες να κάνεις στο θέμα ‘’εκτός έδρας νίκες’’ των οποίων η σημασία τονίστηκε στην αρχή του παρόντος κειμένου. Το γεγονός ότι είναι αρχή και επιχειρήματα του τύπου ‘’δε βλεπετε που έχασε η Fener από τον Ερυθρό, την Εφες που έφαγε 20 πόντους στο κεφάλι από κάποια Μπαντίρμα στην Τουρκια και την ΤΣΣΚΑ που έχει 2 ήττες ήδη στη Ρωσία’’ δε πρέπει να μας καθησυχάζουν.
Αφενός έπρεπε να παρουσιαστείς πιο έτοιμος στην αρχή που έχεις βατό σχετικά πρόγραμμα και να το εκμεταλλευτείς αγοράζοντας χρόνο με νίκες ούτως ώστε να στήσεις την ομάδα πιο αρμονικά. Αφετέρου δεν υπάρχει ο ‘’πρότερος έντιμος βίος’’ που υπάρχει στις περιπτώσεις των προπονητών της Fener , της CSKA ή ακόμη και της περσινής Efes.
To μόνο που κατάφερε η ομάδα είναι να κρεμάσει πάνω από το κεφάλι της ένα μεγάλο και κυρίως αχρείαστο ‘’πρέπει’’ το οποίο θα κάνει το όλο εγχείρημα (πολύ) δυσκολότερο.
Με αφετηρία την Πέμπτη και την πρώτη επίσκεψη μετά από αρκετά χρόνια στο ΟΑΚΑ του coach Messina…
Αν μη τι άλλο όμως, με τον Παναθηναϊκό δεν πλήττεις ποτέ.
Συνεχίζουμε.