Ένα κινέζικο γνωμικό λέει ότι υπάρχουν δύο ειδών προβλήματα, αυτά που έχουν λύση κι εκείνα που δεν έχουν λύση. Για τα πρώτα δεν υπάρχει λόγος να στενοχωριέται κανείς καθώς μπορούν να λυθούν. Για τα δεύτερα δεν έχει νόημα να στενοχωριέται κανείς αφού δεν μπορούν να λυθούν.
Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού στην εποχή της προεδρίας του Δημήτρη Γιαννακόπουλου φαίνεται να ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
Αυτό που παρακολουθούμε φέτος από την ομάδα μπάσκετ μπορεί να συνοψιστεί με ακρίβεια ως εξής: “του καλοκαιριού τα καμώματα τα βλέπει ο χειμώνας και γελάει”
Βλέπετε ο πρόεδρος της ΚΑΕ, συνηθισμένος ή μάλλον εθισμένος στη διοίκηση-τσίρκο, είναι μάλλον πεπεισμένος πλέον ότι μπορεί κάθε καλοκαίρι να τα κάνει θάλασσα και μετά με κανα-δυό μπαλώματα τον χειμώνα (αλλαγή κόουτς ή παικτών ή και τα δύο) να σώζει την παρτίδα.
Όπου σώζω την παρτίδα στον Παναθηναϊκό του διαδόχου των μεγάλων Γιαννακόπουλων σημαίνει είσοδος στα playoffs για να ακολουθήσει πανηγυρικός αποκλεισμός. Ω ναι, αυτή είναι η μετριότητα στην οποία έχει εθιστεί σημαντικό κομμάτι των Παναθηναϊκών που δεν χάνουν την ευκαιρία να αποθεώνουν σε instagram και twitter κάθε ακατανόμαστη ενέργεια του προέδρου.
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη όμως κάποτε θα γινόταν το λογικό και αυτονόητο. Η κακοστημένη ομάδα του καλοκαιριού θα έπαιρνε τον κατήφορο τον χειμώνα και δεν θα μπορούσε να επανέλθει.
Ακόμα και να περάσει ο ΠΑΟ στην οκτάδα (το πιο πιθανό σενάριο αυτή τη στιγμή), κανείς δεν μπορεί να πιστεύει σε τίποτα περισσότερο από έναν εύκολο αποκλεισμό από το Φ4.
Αν τελικά γίνει η έκπληξη και δεν μπει στην οκτάδα, τότε θα έχει έλθει απλώς η στιγμή που θα έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά τις παλινωδίες, την προχειρότητα και την αυθαιρεσία στη διαχείριση της ομάδας κάθε καλοκαίρι από την διοίκηση.
Όταν κάποιοι φωνάζαμε το καλοκαίρι για την καταστροφική απόφαση να επαναπροσληφθεί ο Πεδουλάκης τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, αλλά και οι διάφοροι υποστηρικτές του κόουτς, ξεκινώντας από διαφορετική αφετηρία ο καθένας βέβαια, στήριζαν την επιλογή του στρατιώτη Αργύρη.
Ο στρατιώτης τα θαλάσσωσε όμως. Και πως να μην τα θαλασσώσει ένας κόουτς που ερχόταν για τρίτη φορά στην ομάδα χωρίς καμία υποστήριξη από την πλειοψηφία των οπαδών και ως το απόλυτο υποχείριο του προέδρου;
Η μοίρα του υποχείριου είναι να χορέψει πλήρως στον ρυθμό του αφεντικού του, είναι νόμος. Κάπως έτσι φτάσαμε να προτείνει ο Πεδουλάκης τον Strēlnieks, να μας τον κλέβει η ΤΣΣΚΑ δίνοντάς του 1,2 εκ και εμείς μετά να πάμε να δίνουμε 1,7 εκ για να πάρουμε τον Fredette. Αφού πρώτα είχαμε πάρει τον Rice δημιουργώντας έτσι μια εξαιρετικά κοντή περιφέρεια με περιορισμένη αθλητικότητα στα μετόπισθεν.
Εδώ το ερώτημα που προκύπτει βέβαια είναι πως είναι δυνατόν να έχει ο κόουτς για πρώτη επιλογή έναν καλό ρολίστα όπως ο Strēlnieks και όταν αυτή η επιλογή δεν κάθεται να πηγαίνει μετά στην επιλογή ενός εντελώς διαφορετικού παίκτη, ενός παίκτη πρωταγωνιστή και πριμαντόνα, όπως ο Jimmer.
Η ελάχιστη λογική στον σχεδιασμό μιας ομάδας ορίζει ότι αν θεωρείς ότι έχεις ανάγκη τον πρώτο δεν πας μετά στον δεύτερο, αλλά σε κάτι ανάλογο. Αν πάλι θεωρείς ότι έχεις ανάγκη τον δεύτερο, δεν είναι δυνατόν να χτυπάς πρώτα τον ρολίστα και αφού τον χάσεις μετά να πηγαίνεις στον Fredette.
Το θέατρο του παραλόγου όμως δεν σταματάει εδώ. Με κάποιο μαγικό τρόπο (βλ. δημοσιογραφική προπαγάνδα) σημαντικό κομμάτι των Παναθηναϊκών έχει πειστεί ότι τον Fredette, όπως και τον Johnson, δεν τους έφερε στην ομάδα ο Πεδουλάκης, αλλά ο Pitino.
Χρειάζεται τόνους αφέλειας φυσικά για να πιστεύει κανείς ότι οι δύο αυτοί παίκτες που αποκτήθηκαν πολύ μετά την αποχώρηση Pitino και τον ερχομό του Πεδουλάκη είναι επιλογές του πρώτου.
Με λίγα λόγια υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι αφού η ομάδα απέτυχε να πάρει τον Strēlnieks που ήταν η πρώτη επιλογή του Πεδουλάκη στη συνέχεια πήγε και ρώτησε τον προηγούμενο προπονητή της ποιόν να πάρει στη θέση του. Και όχι μόνο αυτό αλλά ο Pitino έκανε και την επόμενη επιλογή στο ρόστερ, τον Johnson.
Πραγματικά με ξεπερνάει το γεγονός ότι υπάρχει τόση αφέλεια εκεί έξω, αλλά το πρόβλημα είναι ότι η αφέλεια δεν είναι ακίνδυνη.
Η αλήθεια είναι ότι τοσο ο Fredette όσο και ο Johnson δεν είναι και πρακτικά δεν θα μπορούσαν να είναι επιλογές του Pitino όταν και όπως αποκτήθηκαν. Είναι ένας αστείος και έωλος ισχυρισμός. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι ούτε καν ανεξάρτητες επιλογές του Πεδουλάκη. Είναι στην πραγματικότητα επιλογές του στρατηγού-προέδρου μας.
Θεωρώ ότι ο Fredette ήλθε γιατί είναι ως γνωστόν η προσωπική του καψούρα εδώ και χρόνια και γιατί όταν προέκυψε η ευκαιρία να έλθει μετά την αποτυχία με τον Strēlnieks η διοίκηση είχε ανάγκη μια κίνηση εντυπωσιασμού για να πάρουν τα πάνω τους τα διαρκείας που πήγαιναν κατά διαόλου (δεν είναι τυχαίο ότι δεν μάθαμε ποτέ τον αριθμό των φετινών διαρκείας και ότι ζούμε τη σεζόν με την χαμηλότερη προσέλευση στο ΟΑΚΑ τα τελευταία χρόνια).
Κάπως έτσι ο υπάκουος στρατιώτης Αργύρης πήρε έναν παίκτη το στυλ του οποίου πολύ λίγη σχέση είχε με την αρχική του επιλογή και τον οποίο δεν θα έπαιρνε ποτέ από μόνος του, καθώς το δικό του μπάσκετ και το μπάσκετ του Fredette απέχουν όσο η γη από το φεγγάρι.
Με ανάλογο τρόπο θεωρώ ότι “επέλεξε” ο Πεδουλάκης και τον Johnson, αφού αυτόν πρότεινε στη διοίκηση ως ευκαιρία η Octagon με την οποία κάναμε δουλειές το καλοκαίρι. Πέρσι θυμίζω ότι ψωνίζαμε παίκτες του Λώτσου στο πλαίσιο της αναθέρμανσης των σχέσεων του με τον πρόεδρο και κάπως έτσι στη θέση του Koponen που είχε ζητήσει ο κόουτς Pascual ήλθε ο Langford (πάντα άρτια οργανωμένο και κυρίως προπονητοκεντρικό το μοντέλο σκάουτινγκ της ομάδας εδώ και χρόνια #not).
Εν τέλει, κάπως έτσι φτάσαμε ο Pitino να πάρει στα χέρια του τον Νοέμβρη μήνα μια ομάδα που δεν μπορεί να παίξει άμυνα και να προσπαθεί απεγνωσμένα από τότε με αλχημείες εκ των έσω να βρει σχήματα που δεν θα τρώνε 90 πόντους σε κάθε ματς.
Κανείς “ειδικός” όμως δεν εστιάζει πλέον την κριτική του στον πρόεδρο, ούτε στον Πεδουλάκη για τα θεμελιώδη λάθη του καλοκαιριού. Όλα αυτά τα έχει επισκιάσει η κριτική για την απόδοση του Pitino. Τον κόουτς που ο πρόεδρος έφερε στη μέση της χρονιάς για να κάνει θαύματα με μία ομάδα που δεν έστησε ο ίδιος και με σκοπό να σώσει για άλλη μία φορά την κατάσταση που η διοίκηση δημιούργησε με τις ακατανόητες επιλογές και πρακτικές της για ένα ακόμα καλοκαίρι.
Και το πρόβλημα θα ήταν μικρό αν την “ψαγμένη” μπασκετική κριτική στον Pitino την έκανε μόνο το κόκκινο δημοσιογραφικό κατεστημένο. Αυτό φυσικά και έχει κάθε λόγο να μη θέλει ο ΠΑΟ να έχει έναν τέτοιον κοουτς στον πάγκο του το καλοκαίρι για να στήσει μια δική του ομάδα και να την προπονήσει με τις δικές του αρχές, ειδικά στην άμυνα. Είναι απόλυτα λογικό και θεμιτό οι αντίπαλοί μας να φοβούνται τον Pitino και να μην τον θέλουν απέναντί τους.
Αυτό που μοιάζει παράλογο και εκτός κάθε λογικής είναι η ξεδιάντροπη προσπάθεια μέρους των πράσινων δημοσιογράφων, ειδικά τις τελευταίες δύο εβδομάδες, να αποδομήσουν και να υπονομεύσουν τον Pitino.
Όλα για έναν λόγο γίνονται όμως σε αυτή τη ζωή και πάνω από όλα λόγο και στόχο έχει η προπαγάνδα. Και η προπαγάνδα κάποιων πράσινων δημοσιογράφων έχει σταθερά ως σκοπό της τα τελευταία χρόνια να μεταφέρει τις ευθύνες για λάθη και αποτυχίες από την πηγή τους, δηλαδή τον πρόεδρο, στον εκάστοτε προπονητή, όποιος κι αν είναι αυτός.
Φτάσαμε έτσι να ακούμε στην εκπομπή γνωστού σάιτ μετά την ήττα από τη Ρεάλ εχθές ότι αυτός ο Παναθηναϊκός με αυτό το ρόστερ είχε την ευκαιρία να χτυπήσει το ματς στη Μαδρίτη λόγω των απουσιών της Ρεάλ. Μιλάμε για την ομάδα ο πάγκος της οποίας κοστίζει μιάμιση φορά όσο όλο το ρόστερ του Παναθηναϊκού, έχει τον ίδιο κόουτς και τον ίδιο βασικό κορμό εδώ και μια εξαετία και είναι ίσως η καλύτερη ομάδα των τελευταίων χρόνων στην Ευρωλίγκα.
Αυτή την ομάδα έπρεπε να χτυπήσει στην έδρα της ο κακοστημένος Παναθηναϊκός που άλλαξε προπονητή τον Νοέμβρη. Να χαρώ εγώ ειδικούς!
Ακούσαμε επίσης ότι ο Παναθηναϊκός που παρά τα προβλήματα του και τη χαοτική διαφορά ποιότητας κόντραρε αυτή την ομάδα στα ίσα επί τρία δεκάλεπτα με διαιτησία που σφύριζε διαφορετικά τις επαφές δεν είχε αρχή, μέση και τέλος στο παιχνίδι του.
Και ως κερασάκι στην τούρτα ακούσαμε ότι τίθεται θέμα προπονητή πλέον
Καλό θα ήταν να μας πουν οι εν λόγω γνώστες του αθλήματος ποια γαμημένη μπασκετική λογική λέει ότι στον Παναθηναϊκό μπορεί να υπάρχει θέμα Pitino επειδή η ομάδα που έστησε με εντελώς λάθος τρόπο η διοίκηση με άλλον προπονητή το καλοκαίρι δεν μπορεί να χτυπήσει στα ίσια την Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα;
Να μας πουν επίσης με ποιον κόουτς θεωρούν ότι θα τα καταφέρουμε καλύτερα αν σπάσουμε το συμβόλαιο του Pitino και δεν τον αφήσουμε να κάνει τη δουλειά του και να στήσει την ομάδα όπως θέλει το καλοκαίρι;
Αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να είναι ο πρωταρχικός στόχος ενός υγιούς συλλόγου
Μήπως με τον κόουτς Βόβορα; Ή μήπως έχουν κάποιον άλλον φέρελπι Ελληνα κόουτς στο μυαλό τους; Διότι κανένας τοπ κλας ξένος κόουτς δεν θα δεχτεί να έλθει σε μία ομάδα που δεν επιτρέπει σε έναν κόουτς του μεγέθους του Pitino να κάνει τη δουλειά του, αλλά τον διώχνει επειδή δεν έκανε θαύματα αναλαμβάνοντας την κακοστημένη ομάδα ενός άλλου.
Εδώ δεν μασάμε τα λόγια μας, διότι εμείς εδώ γράφουμε από αγάπη για την ομάδα και από μεράκι. Δεν είναι η δουλειά μας, δεν πληρωνόμαστε για να γράφουμε, ούτε έχουμε ανάγκη να τα έχουμε καλά και να χαϊδεύουμε τα αυτιά κανενός για να πάρουμε κλικς.
Είμαστε αυτοδιαχειριζόμενη ιστοσελίδα και όλοι μας ασχολούμαστε με το μπάσκετ από πάθος για το άθλημα και για την ομάδα μας. Το κυριότερο, δεν είμαστε μαλάκες για να τρώμε αμάσητο το σανό των “αντικειμενικών” ειδικών. Δεν τους φοβόμαστε και το κυριότερο δεν τους σεβόμαστε.
Για αυτό μπορούμε να πούμε χωρίς μισόλογα ότι αυτό που παρακολουθήσαμε εχθές από κάποιους δημοσιογράφους ήταν εμετικό και είχε ξεκάθαρη στόχευση.
Ο στόχος ήταν ο προπονητής και η πλήρης αποδόμησή του. Το πραγματικό θύμα όμως θα είναι η ομάδα.
Διότι αυτοί οι κύριοι που θεωρούνται ειδικοί και επιδιώκουν να διαμορφώσουν τη γνώμη των οπαδικών μαζών έχουν μάθει να σιτίζονται από τις σάρκες της ομάδας και δεν τους ενοχλεί που λιμνάζει στη μετριότητα τα τελευταία χρόνια. Αυτό είναι το οικοσύστημα στο οποίο έχουν μάθει να παρασιτούν, χορεύοντας στο ρυθμό που βαράει το ταμπούρλο μιας διοίκησης που κάνει το ένα λάθος πάνω στο άλλο κάθε καλοκαίρι.
Οι χθεσινές αναλύσεις-παραλήρημα κάποιων, λοιπόν, ήταν ξεκάθαρα στοχευμένες για να δημιουργήσουν κλίμα και να προετοιμάσουν το έδαφος για το επερχόμενο ματς ενάντια στον Ολυμπιακό στην Ευρωλίγκα
Είναι γνωστό ότι ο πρόεδρος βλέπει αυτά τα ματς ως τις μητέρες των μαχών, ειδικά στο πλαίσιο της προσωπικής του κόντρας με τους Αγγελόπουλους μετά και το #mexritelous. Αυτό δημιουργεί μια ιδανική συγκυρία για όσους ασκούν κριτική στον Pitino εδώ και καιρό, την οποία δεν θα ασκούσαν πότε σε Έλληνα κόουτς στην ίδια θέση.
Για αυτό επέλεξαν να θέσουν θέμα προπονητή μετά από δύο συνεχόμενες ήττες ενάντια σε δύο από τις καλύτερες ομάδες της λίγκας – και ενώ η ομάδα το πάλεψε όσο μπορούσε – με την ελπίδα ότι θα έλθει και η τρίτη ήττα. Αυτή που θα πονέσει και πιο πολύ τον εγωισμό του πρόεδρου της ομάδας και που είναι ικανή να πυροδοτήσει μία από τις γνωστές αψυχολόγητες αντιδράσεις του που τόσες φορές έχουν βλάψει τον σύλλογο στο πρόσφατο παρελθόν.
Το ματς με τον Ολυμπιακό δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι η μητέρα των μαχών φυσικά
Κανονικά τα αποτελέσματα στην Ευρωλίγκα θα έπρεπε να μας είναι αδιάφορα σε αυτή τη φάση με βάση τα σοβαρά λάθη που έγιναν το καλοκαίρι και τα οποία περιόρισαν δραστικά το ταβάνι της φετινής ομάδας. Θα έπρεπε να κοιτάμε το μέλλον και να προετοιμαζόμαστε για την επόμενη σεζόν με τον προπονητή που επιλέξαμε να φέρουμε πίσω τον Νοέμβρη όχι για να μας πάει φέτος στο Φ4, αλλά για να φτιάξει μια δυνατή ομάδα για του χρόνου. Όταν θα έχει τη δυνατότητα να κάνει αυτός τις επιλογές και να προετοιμάσει την ομάδα όπως θέλει.
Αν το ματς με τον Ολυμπιακό ανακηρυχθεί τεχνηέντως σε μητέρα των μαχών από τον περίγυρο του προέδρου και το αποτέλεσμα του σε κριτήριο για την παραμονή ή όχι του κόουτς στην ομάδα, τότε σε περίπτωση ήττας και αποπομπής του Pitino, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα έχει όντως καταφέρει να διαλύσει μία ομάδα, όπως εδώ και καιρό υπερηφανεύεται στα σόσιαλ μήντια. Aυτή όμως δεν θα είναι ο αιώνιος αντίπαλός μας.
Θα είναι ο Παναθηναϊκός
Βασικά θα έχει καταφέρει κάτι ανεπανάληπτο: Θα έχει επιτρέψει στον αντίπαλό του, τον οποίο διατείνεται τόσο καιρό ότι «διέλυσε», να διαλύσει στην πραγματικότητα την δική του ομάδα με μία απλή νίκη στο γήπεδό του.
Ίσως έχει έλθει η ώρα οι οπαδοί που νοιάζονται πραγματικά τον σύλλογο και κατανοούν ποιο είναι το συμφέρον του, πέρα από πρόσκαιρες νίκες ή μια αδιάφορη πρόκριση στα playoffs, να οργανωθούν για να δώσουν το δυναμικό παρόν στην υποδοχή της ομάδας στο ΟΑΚΑ μετά το ματς στο ΣΕΦ με έναν και μόνο στόχο:
Να αποθεώσουν τον κόουτς Pitino ανεξαρτήτως αποτελέσματος και να στείλουν έτσι ένα ηχηρό μήνυμα στη διοίκηση για το πως θέλουμε τον Παναθηναϊκό μας