Αντιλαμβάνεστε ότι μετά το αριστούργημα του @tSOu είναι λίγο άχαρη η προσπάθεια να γράψεις το οτιδήποτε σχετίζεται με Παναθηναϊκό και Πιτίνο. Παρόλα αυτά στο παρόν άρθρο θα προσπαθούμε να μιλήσουμε για το contrast συναισθημάτων που βιώσαμε όλοι όσοι υποστηρίζουμε τον Παναθηναϊκό. Από την κόλαση στον παράδεισο λοιπό
Ας πάμε όμως λίγο προς τα πίσω χρονικά. Η σεζόν ξεκίνησε είναι η αλήθεια με αρκετές προσδοκίες. Λίγο η τρίτη χρονιά του Τσάβι στην ομάδα, λίγο οι μεταγραφές στις οποίες ο Παναθηναϊκός πλην της θέσης του back up pg είχε ενισχυθεί σε σχέση με πέρυσι, λίγο οι δηλώσεις του Τσάβι και της διοίκησης, είναι γεγονός πως προμήνυαν στο μυαλό των περισσότερων πάντα κάτι θετικό. Προς Θεού, δεν είπε κανείς ότι η ομάδα μετατράπηκε σε φαβορί για το F4 αλλά είναι γεγονός πως υπήρχε ένα κλίμα αναμονής θετικών πραγμάτων. Ένα κλίμα που ενισχύθηκε κιόλας μετά τις εμφανίσεις της ομάδας στο τουρνουά προς τιμήν του αείμνηστου Παύλου Γιαννακόπουλου.
Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες…
Η συνέχεια γνωστή και χιλιογραμμένη, η ομάδα κακή, ασύνδετη, μπερδεμένη, με παίκτες είτε να μη θέλουν είτε να μην μπορούν, ο γκρεμός να πλησιάζει απειλητικά, ο κόσμος να γκρινιάζει, φήμες για απειθαρχία και απώλεια ελέγχου των αποδυτηρίων και γενικότερα παντού μαυρίλα. Η πιο αποτυχημένη χρονιά δεν ήταν προ των πυλών, ήταν ήδη εντός των τειχών και απλά δεν είχε κλείσει ακόμη η πόρτα πίσω της.
Ώσπου φτάνουμε στην Τετάρτη 19/12/2018. Η ομάδα αναμετράται με την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ (σημαδιακό ε?) και γνωρίζει απολύτως φυσιολογικά ακόμη μία ήττα.
Την Πέμπτη 20/12/2018 κι ενώ βρισκόμαστε στη μέση διπλής αγωνιστικής με την ομάδα να υποδέχεται την επομένη εντός έδρας την φιλόδοξη (γκούχου γκούχου) και φέτος Αρμάνι, ο ιδιοκτήτης της ομάδας αποφασίζει να ταράξει τα νερά. Ανακοινώνει την απόλυση του Τσάβι, δηλώνοντας προς του παίκτες της ομάδας στην προπόνηση..:
«Ο Τσάβι έφυγε, όμως αυτή η απόφαση δεν αναιρεί τις δικές σας ευθύνες. Σοβαρευτείτε, το μυαλό σας πρέπει να βρίσκεται εδώ. Αν συνεχιστεί αυτή η εικόνα, τότε θα λυθούν συμβόλαια. Δεν θα ξεφτιλίζετε εσείς τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του! Δεν θα βρίσκετε ομάδα ούτε στο Eurocup»
Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί πως αμφιβάλλω αν πέραν του ιδίου άντε και καμιά δεκαριά ακόμη ανθρώπων υπήρχε κάποιος άλλος που να πιστεύει ότι η χρονιά δεν έχει χαθεί. Το πιο σημαντικό βέβαια είναι ότι εκείνος το πίστευε και το έκανε πράξη.
Και το όνομα αυτού: Ρικ Πιτίνο.
Όπως πολύ εύστοχα μου είπε κάποιος φίλος η έλευση Πιτίνο στον Παναθηναϊκό και στην Ευρώπη γενικότερα, ήταν σαν να προσγειώθηκε ξαφνικά ο Μικ Τζάγκερ σε πίστα σε πανηγύρι στη Λιβαδειά (δεν έχω τίποτα με την πόλη προς Θεού), με τοπική ορχήστρα (κλαρίνα κλπ) και τον κόσμο από κάτω να τρώει προβατίνες και να πίνει μπύρες και κρασιά.
Θα είμαι ειλικρινής πως τον Πιτίνο τον είχα μόνο ακουστά απ’ έξω απ’ έξω.
Ήξερα δηλαδή ότι είναι ένας HOFer και επιτυχημένος προφανώς, προπονητής του κολεγιακού πρωταθλήματος στην Αμερική. Μέχρι εκεί. Ευτυχώς οι δύο καλοί φίλοι και γνώστες του Αμερικάνικου αθλητικού γίγνεσθαι @NerdluckPound και @tSOu φρόντισαν εξαρχής να μας ενημερώσουν για το ποιος ήρθε. Το πρώτο καμπανάκι ήχησε όταν ακούστηκε ότι ο Πιτίνο κατ’ αναλογία πάντα, είναι μεγαλύτερο μέγεθος σαν μεταγραφή από αυτή του Ντομινίκ. Αυτό οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν σοκ, λαμβάνοντας υπόψη ότι το άκουγα από άτομα τα οποία την έζησαν την εποχή του Ντομινίκ και δεν την ξέρουν από το Youtube και είναι πάνω κάτω στην ίδια ηλικία με εμένα.
Τα παιδιά που έχουν γεννηθεί μετά το 1985 νομίζω δεν είναι τόσο εύκολο να αντιληφθούν τι σήμαινε το γεγονός πως ήρθε στην Ελλάδα ο Ντομινίκ Γουίλκινς. Κατά συνέπεια το να σου λένε 2 άνθρωποι που έχουν βιώσει αυτή την εποχή το ίδιο με εσένα, πως αυτός που έφερε ο Γιαννακόπουλος είναι μεγαλύτερη ως κίνηση αντιλαμβάνεσαι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είναι άλλος ένας συνηθισμένος προπονητής που ήρθε.
Ο περισσότερος κόσμος νομίζω υποδέχθηκε με μια σχετική αμηχανία την έλευση Πιτίνο.
Κατά πάσα πιθανότητα δεν τον είχε καν ακουστά. Οι απ’ έξω λοιπόν, όλοι εμείς δηλαδή τον πρώτο καιρό ακούγαμε πολλά λόγια αλλά τα αποτελέσματα στο γήπεδο παρέμεναν τα ίδια. Στο ΟΑΚΑ όλα καλά, αλλά εκτός έδρας μια από τα ίδια. Το πρόγραμμα ήταν βουνό. Οι περισσότεροι είχαμε συμβιβαστεί με την ιδέα του πρόωρου αποκλεισμού και οι συζητήσεις επικεντρώνονταν στο τι μπορεί να διασωθεί από τη φετινή χρονιά, όπως το να πάρουν πολύ χρόνο συμμετοχής κάποιοι παίκτες όπως οι Μήτογλου και Παπαγιάννης έτσι ώστε να είναι έτοιμοι για του χρόνου. Παράλληλα ο αιώνιος αντίπαλος πήγαινε καλά. Μιλάμε για την απόλυτη κατάθλιψη στις τάξεις των φιλάθλων της ομάδας.
Επιπρόσθετα υπήρχε στην άκρη του μυαλού όλων, δεδομένου ότι έγιναν οι σχετικοί παραλληλισμοί από πολλούς δημοσιογράφους, και το αποτυχημένο πείραμα ενός άλλου επιτυχημένου Αμερικανού προπονητή του Λάρυ Μπράουν στην Ιταλική Τορίνο.
Η δήλωσή του δε, «ήρθα στην Ευρώπη για να διδάξω αλλά τελικά εγώ μαθαίνω» όπως αντιλαμβάνεστε δεν βοηθούσε στο να αισιοδοξείς…
Σε αυτά προσθέστε και κάποιες ξένες εντελώς προς εμάς, εξωστρεφείς συμπεριφορές του Πιτίνο και έχουμε όλο το παζλ συναισθημάτων.
Ο άνθρωπος όμως στην άκρη του πάγκου προφανώς είχε άλλη άποψη…
Αγώνα με τον αγώνα η ομάδα έκανε μικρά μικρά βήματα αλλαγής-διόρθωσης των οφθαλμοφανών προβλημάτων που αντιμετώπιζε. Ο κόουτς στις συνεντεύξεις και στα ταιμ άουτ έδινε ρεσιτάλ. Όχι εντυπωσιασμού και εφέ. Αλλά κυρίως ουσίας.
Όπως πολύ εύστοχα ανέφερε και ο @tSOu στο άρθρο του “Από την πρώτη στιγμή. Βλέπεις την ωμή δύναμη ενός ανθρώπου που έχει γραφτεί ήδη στην ιστορία του μπάσκετ διδάσκοντας το σε παιδιά. Κερδίζοντας μαζί τους. Σκληρός. Άμεσος. Αληθινός. ”
Ο κόουτς Πιτίνο λοιπόν έμαθε την ομάδα του, δούλεψε πάνω στον τομέα της φυσικής κατάστασης στην οποία διαπίστωσε πρόβλημα και το ανέφερε κιόλας σε συνέντευξη τύπου, με τις πληροφορίες να λένε ότι από προπονήσεις των 40 λεπτών η διάρκεια αυξήθηκε σε πάνω από δύο ώρες, και αφού εγκλιματίστηκε για τα καλά στα Ευρωπαϊκά δεδομένα άρχισε να παρουσιάζει τη δουλειά του. Η ομάδα ξαφνικά για εμάς αλλά καθόλου ξαφνικά για εκείνον και τους παίκτες μετά την ήττα από την ανταγωνίστρια Ζαλγκίρις και την απώλεια της διαφοράς, σάλπισε την αντεπίθεσή της.
Με εξαίρεση το παιχνίδι με τη Φενέρ στην έδρα της, όπου το timing δεν ήταν καλό αλλά ήταν χρήσιμο παρόλα αυτά ως μάθημα και test απέναντι σε ομάδα της ελίτ, ο Παναθηναϊκός άρχισε να κερδίζει αλλά το σημαντικότερο δεν ήταν οι νίκες.
Το σημαντικότερο ήταν πως η ομάδα άρχισε να χτίζει χαρακτήρα-προσωπικότητα. Και φυσικά ξεκίνησε να παίζει το μπάσκετ που μπορεί. Να δείχνει πως ξέρει τι δεν μπορεί να κάνει, τι μπορεί να κάνει και το κυριότερο, πως θα πετύχει αυτά που μπορεί.
Η εμφάνιση-νίκη στην έδρα της CSKA πιστοποίησε με τον καλύτερο τρόπο αυτό που είχε αρχίσει να διαφαίνεται.
Ο Παναθηναϊκός του Πιτίνο πλέον δεν φοβόταν. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα όπου από την απόλυτη κατάθλιψη έχουμε περάσει στο στάδιο της συγκρατημένης αισιοδοξίας. Η ομάδα προκρίθηκε στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης για φέτος, έχει κερδίσει ήδη τον Παπαπέτρου, δείχνει ότι θα κερδίσει και τον Παπαγιάννη αποκτώντας σέντερ Έλληνα για πολλά χρόνια ενώ είναι σε αναμονή για τους Μήτογλου και την βελτίωση του Θανάση. Κοινώς ο στόχος της δημιουργία του πολυπόθητου ελληνικού κορμού είναι πιο κοντά από ποτέ.
Το πιο σημαντικό όμως είναι πως στο πάγκο υπάρχει μια προσωπικότητα η οποία είναι above everyone. Ένας προπονητής ο οποίος εμπνέει τους παίκτες του και δείχνει ικανός να τους παρατάξει έτοιμους πνευματικά και αγωνιστικά για τις επερχόμενες μάχες με ένα σύνολο κακά τα ψέματα ανώτερο ποιοτικά. Είναι απαραίτητο ο Παναθηναϊκός να πάρει κάτι από όλους όσους θα αγωνιστούν. Αν κάποιος μπορεί να το κάνει τότε σίγουρα είναι αυτός. Ας τον απολαύσουμε και ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε το προνόμιο να τον απολαμβάνουμε για πολύ καιρό ακόμη.
Υ.Γ: Έχω τεράστια περιέργεια να δω τι θα σκαρφιστεί ο κόουτς έτσι ώστε να αντιμετωπίσει το δεδομένο πρόβλημα της ομάδας στο σετ παιχνίδι. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι οι Μαδριλένοι θα προσπαθήσουν να κόψουν από τον Παναθηναϊκό το οξυγόνο του δηλαδή το γρήγορο παιχνίδι, ενώ παράλληλα κόβοντας τον κεντρικό διάδρομο στον Νικ θα προσπαθήσουν να πειράξουν το μυαλό του και να τον οδηγήσουν στα τρίποντα. Ίδωμεν…