Σε μία από τις «Ιστορίες του κ. Κόινερ» του Μπέρτλοχτ Μπρεχτ, ο κ. Κόινερ, προσπαθώντας να καταδείξει γιατί οι άνθρωποι πρέπει να απορρίπτουν τον εθνικισμό, καταλήγει:
Μα γιαυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία, γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν.
Αν στη θέση της λέξης βλακεία, βάλουμε τη λέξη οπαδισμός (που, ειδικά όταν είναι τυφλός, μετατρέπει τους ανθρώπους σε βλάκες), τότε έχουμε μία εξαιρετική αφετηρία για να μιλήσουμε για την υπόθεση του Thomas Walkup.
Ή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το σκάνδαλο Walkup.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
To πρόβλημα δεν είναι ότι ένας ξένος παίκτης ελληνοποιήθηκε
Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι η καθαρότητα της φυλής και ότι στην εθνική δεν επιτρέπεται να παίζει ένας νατουραλιζέ, όπως λανθασμένα επέλεξε να τονίσει η τραγική ανακοίνωση της ΚΑΕ Παναθηναϊκός για το θέμα.
Η απόκτηση ενός καλού νατουραλιζέ είναι μια τακτική που, καλώς ή κακώς, ακολουθούν πλέον σχεδόν όλες οι εθνικές (ακόμα και αυτή η περίφημη ισπανική σχολή που έχει τους πιο ταλαντούχους γηγενείς στην Ευρώπη μαζί με τη σερβική).
Η υπόθεση Walkup δεν είναι πρόβλημα για λόγους εθνικής καθαρότητας, αλλά για λόγους ισονομίας, τους οποίους θα επιχειρήσω να κάνω σαφείς, μήπως και ξεστραβωθούν κάποιοι και γλιτώσουμε έστω και λίγη οπαδική βλακεία.
Εκτός της οπαδικής βλακείας, βέβαια, το θέμα άπτεται και μιας βαθιάς υποκρισίας σε επίπεδο τόσο παραγόντων όσο και δημοσιογράφων.
Το βασικό επιχείρημα που προβάλλουν όλοι όσοι εξ αυτών χαιρέτισαν την άνευ προηγουμένου fast-track ελληνοποίηση του Αμερικανου αθλητή είναι ότι την έκανε η ΕΟΚ με δική της πρωτοβουλία και με αποκλειστικό γνώμονα την ενίσχυση της εθνικής ομάδας.
Το επιχείρημα αυτό ωστόσο είναι σαθρό στη βάση του και δεν αντέχει στην κριτική μετά από μια προσεκτική εξέταση των δεδομένων.
Και εξηγούμαι.
Η εθνική έχει ήδη έναν ελίτ παίκτη που λογίζεται ως νατουραλιζέ, τον Tyler Dorsey, για τον οποίο – σε αντίθεση με ό,τι έσπευσαν να διαδώσουν κάποια πρόθυμα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια – δεν έχει ξεκαθαρίσει αν και πότε θα καταφέρει η ΕΟΚ να αλλάξει το στάτους του σε γηγενή ώστε να αδειάσει η θέση.
Και όχι μόνο δεν έχει ξεκαθαρίσει, αλλά δεν πρόκειται και για εύκολη υπόθεση, όπως γνωρίζουν οι σωστά ενημερωμένοι.
Με αυτό το δεδομένο είναι απορίας άξιο ότι η ΕΟΚ έτρεξε να βγάλει ελληνικό διαβατήριο σε έναν Αμερικανό που αγωνίζεται στο ελληνικό πρωτάθλημα με διαδικασίες που δεν έχουν προηγούμενο στα ελληνικά αθλητικά χρονικά, ενώ γνωρίζει ότι η ελληνοποίηση του δεν μπορεί να ενισχύσει άμεσα την εθνική.
Για να το πω απλά, για το επόμενο απροσδιόριστο διάστημα Walkup και Dorsey δεν μπορούν να παίξουν μαζί για όσο και οι δύο θα λογίζονται νατουραλιζέ.
Το ποιος από τους δύο θα είναι αναγκαίο να προτιμηθεί για να παίζει στην εθνική δίπλα στον Γιάννη, όσοι καταλαβαίνουν δύο δράμια μπάσκετ το γνωρίζουν καλά.
Ένα το κρατούμενο.
Με βάση αυτό, η απόφαση της ΕΟΚ να ελληνοποιήσει έναν Αμερικανό που έπαιζε ήδη σε ελληνική ομάδα (όποια κι αν ήταν αυτή) πάνω στην ώρα που αυτός υπέγραφε νέο τετραετές συμβόλαιο (άλλο πρωτοφανές γεγονός στα χρονικά) είναι τουλάχιστον ύποπτη.
Είναι προφανές βέβαια ότι η βιασύνη σχετίζεται άμεσα με την ανάγκη να διευθετήσει το θέμα η απερχόμενη κυβέρνηση και δη ο συγκεκριμένος υπουργός.
Είναι η ίδια κυβέρνηση και ο ίδιος μπροστάρης υπουργός που αρνούνται σθεναρά να αναγνωρίσουν το δικαίωμα σε υπηκοότητα σε παιδιά που έχουν γεννηθεί και ενηλικιωθεί στη χώρα μας.
Και αυτό είναι με διαφορά η πιο σκανδαλώδης και εξοργιστική πλευρά της υπόθεσης Walkup από κοινωνική άποψη.
Αλλά ας μείνουμε στο αθλητικό κομμάτι.
Όλως τυχαίως, το χρονικό σημείο που επέλεξε η ΕΟΚ να τρέξει την ελληνοποίηση του Walkup διευκολύνει απείρως τον Ολυμπιακό στις διαπραγματεύσεις του με τον Κώστα Σλούκα.
Ουσιαστικά λύνει τα χέρια των ερυθρολεύκων, καθώς τους καλύπτει και στο ενδεχόμενο που στην επερχόμενη μεταγραφική περίοδο επιλέξουν να αναχωρήσουν για άλλες πολιτείες και ο Σλούκας και ο Βεζένκοφ.
Ακόμα όμως κι αν ήμασταν διατεθειμένοι να παραβλέψουμε όλα αυτές τις διαβολικές συμπτώσεις, αυτό που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και που κανείς δεν επιτρέπεται να κάνει ότι δεν βλέπει είναι τον ελέφαντα στο δωμάτιο.
Αυτός δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι η fast-track ελληνοποίηση Walkup καταστρατηγεί εξόφθαλμα την ισονομία στο ελληνικό πρωτάθλημα
Ενώ όλες οι άλλες ομάδες θα είναι υποχρεωμένες να παίζουν με 6 ξένους, μία ομάδα (εν προκειμένω ο Ολυμπιακός) θα μπορεί να παίζει με 7 για τα επόμενα τέσσερα χρόνια τουλάχιστον (για το καλό της εθνικής, βεβαίως βεβαίως).
Εδώ ανοίγω μια παρένθεση και επανέρχομαι στην εθνικιστικού χαρακτήρα αντίδραση της ΚΑΕ Παναθηναϊκός που δεν είχε μισή κουβέντα να πει για το μόνο ουσιαστικό πρόβλημα της υπόθεσης, δηλαδή την ισονομία στο πρωτάθλημα.
Πρόκειται για μια ανακοίνωση που μοιάζει να έγινε για το θεαθήναι, κλείνοντας απλώς το μάτι σε μια ισχνή οπαδική μειοψηφία που αρέσκεται στον ιδεολογικό αυνανισμό με εθνικιστικές κορώνες.
Αν θα έπρεπε να βρω έναν λόγο που η ΚΑΕ Παναθηναϊκός δεν είχε μισή κουβέντα να πει για το θέμα της ισονομίας, εικάζω ότι αυτός μπορεί να σχετίζεται με την στήριξη της ΕΟΚ στην εδώ και καιρό προσπάθεια του Naz Mitrou-Long για απόκτηση ελληνικού διαβατηρίου.
Ο τελευταίος μπορεί να είναι διαφορετική περίπτωση από τον Walkup λόγω ελληνικής καταγωγής, αλλά στην εθνική θα λογίζεται μόνο ως νατουραλιζέ. Ως εκ τούτου, δεν θα αποτελέσει καμία ιδιαίτερη ενίσχυση με δεδομένη την υπάρξη Dorsey και πλέον και του Walkup.
Κάποιος θα μπορoύσε, λοιπόν, να κάνει τον συνήγορο του διαβόλου και να υποθέσει ότι ο Ολυμπιακός συμφώνησε σιωπηρά να κάνει στην άκρη (πιθανόν γιατί δεν τον ενδιαφέρει και πολύ ο παίκτης), διευκολύνοντας την ενδεχόμενη απόκτησή του Mitrou-Long από τον Παναθηναϊκό.
Κάτι τέτοιο θα έδινε στην ΕΟΚ μια έτοιμη «διπλωματική» αντιπρόταση για να μετριάσει την αντίδραση των πρασίνων στο θέμα Walkup (παρότι, επαναλαμβάνω, δεν πρόκειται για ίδιες περιπτώσεις).
Η κατάληξη της υπόθεσης Mitrou-Long θα μας δείξει αν αυτό το υποθετικό σενάριο μπορεί όντως να έχει κάποια βάση ή όχι.
Σε κάθε περίπτωση, αν υπάρξει ένα τέτοιο δούναι και λαβείν θα παραπέμπει σε μια λογική, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός (με αυτή τη σειρά προτεραιότητας) να είναι ευχαριστημένοι και οι υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος ας κόψουν τον λαιμό τους με το 6+6.
Κλείνει η παρένθεση και επανέρχομαι.
Αν, λοιπόν, στην υπόθεση Walkup στόχος της ΕΟΚ ήταν πρωτίστως η ενίσχυση της εθνικής ομάδας θα φρόντιζε πρώτα να διασφαλίσει ότι ο Dorsey πήρε το στάτους του γηγενή.
Αφού εξσφαλιζόταν αυτό, μετά θα μπορούσε να ψάξει να βρει έναν καλό Aμερικανό που να καλύπτει τις ανάγκες μας στα γκαρντ και να του προσφέρει διαβατήριο.
Κι αν ήθελε να είναι και να φαίνεται τίμια θα διάλεγε παίκτη εκτός ελληνικού πρωταθλήματος (όπως έκανε η ισπανική ομοσπονδία πχ.) ακριβώς για να μην καταστρατηγήσει την ισονομία όσον αφορά στο 6+6.
Με λίγα λόγια, όσο και να προσπαθούν κάποιοι να πείσουν εαυτούς και αλλήλους ότι η πρεμούρα να πάρει εδώ και τώρα διαβατήριο ο Walkup με συνοπτικές διαδικασίες έγινε πρωτίστως για το καλό της εθνικής, η αλήθεια είναι ότι η κίνηση αυτή στο χρονικό σημείο που έγινε λίγο έχει να κάνει με την άμεση ενίσχυση της εθνικής ομάδας.
Αυτόν που ισχυροποιεί άμεσα, καταλυτικά και μακροχρόνια είναι τον Ολυμπιακό, στον οποίο χαρίζει από το πουθενά ένα ποιοτικό ελληνικό διαβατήριο για μια τετραετία και βλέπουμε.
Και επιτρέψτε μου να το κάνω πενηνταράκια για οπαδούς που διαβάζουν με θολωμένα κόκκινα μάτια.
Αν ο Walkup τηρούσε τα τυπικά νομικά κριτήρια για ελληνοποίηση που ισχύουν για όλους τους αλλοδαπούς εργαζόμενους στη χώρα (όπως έγινε στην περίπτωση του ποδοσφαιριστή Ζέκα πριν κάποια χρόνια πχ.), τότε δεν θα υπήρχε κανένα σκάνδαλο και θα ήταν απόλυτο δικαίωμα του παίκτη αλλά και της ομάδας του να διεκδικήσει και να πάρει το ελληνικό διαβατήριο.
Ο Walkup όμως δεν τηρεί κανένα τυπικό κριτήριο!
Αυτό καθιστά τη fast-track ελληνοποίηση του χαριστική και σκανδαλώδη, καθώς το μόνο κριτήριο για να δικαιλογηθεί ήταν οι διακεκριμένες υπηρεσίες που ΘΑ(!) παρέχει ο Αμερικανός στην εθνική ομάδα της χώρας στο μέλλον.
Τον ανταμείψαμε δηλαδή εκ των προτέρων! Και με μόνη βεβαιότητα τις υπηρεσίες που θα προσφέρει ως Έλληνας στον Ολυμπιακό.
Σε μια χώρα όπου παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ κυκλοφορούν με άδεια παραμονής για μετανάστες, θα έπρεπε να ντρέπεται και η ντροπή όταν γίνεται μια ελληνοποίηση με τέτοια κριτήρια για χάρη και προς όφελος ενός αθλητικού σωματείου.
Καλό θα ήταν να σταματήσει, λοιπόν, μια και καλή το ανόητο οπαδικό whataboutism, αλλά και η υποκρισία των πάλαι ποτέ σταυροφόρων της κάθαρσης και της ισονομίας στο ελληνικό μπάσκετ, οπαδών και δημοσιογράφων.
Η ελληνοποίηση Walkup ζέχνει ως πρακτική και ευθύνες για αυτό έχουν η ΕΟΚ του κ. Λιόλιου και η ΚΑΕ Ολυμπιακός των κκ. Αγγελόπουλων
Αυτοί δρομολόγησαν και έφεραν εις πέρας με άκρα μυστικότητα μια υπόθεση από την οποία βγαίνει ευνοημένο πρωτίστως ένα σωματείο και δευτερευόντως η εθνική ομάδα.
Αν θέλουν να μας διαψεύσουν και να αποδείξουν ότι, ό,τι έγινε, έγινε αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα το συμφέρον και το καλό της εθνικής ομάδας δεν έχουν παρά να κάνουν κάτι πολύ απλό.
Ο Walkup να συνεχίσει να λογίζεται ως ξένος στο ελληνικό πρωτάθλημα, ώστε το διαβατήριο του να έχει ισχύ μόνο στην εθνική ομάδα.
Εναλλακτικά μπορούν να πρωτοστατήσουν στην κατάργηση του 6+6 και να απαλλάξουν το ελληνικό μπάσκετ από τη δημοσιοϋπαλληλίστικη νοοτροπία πολλών γηγενών αθλητών, εστιάζοντας επιτέλους στη δημιουργία εκείνων των δομών που θα παράγουν καλούς παίκτες και όχι κυνηγούς υπεραξίας ως φορείς ελληνικού αίματος.
Αν δεν κάνουν τίποτα από τα δύο, θα μπορούν να συνεχίσουν να κρύβονται όσο θέλουν πίσω από το δάχτυλό τους, αλλά η ουσία θα είναι μία.
Οι πρακτικές τους θα έχουν επιβεβαιώσει τη βαθιά υποκρισία όλων αυτών που τόσα χρόνια απαιτούσαν αγανακτισμένοι ριζικές αλλαγές αλλά τώρα σφυρίζουν κλέφτικα.
Αν η αλλαγή που οραματίζονταν ήταν να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη εμείς θα τους συγχαρούμε που το κατάφεραν.
Θα συμβουλεύαμε, ωστόσο, τον κόουτς Μπαρτζώκα, για παράδειγμα, που είναι λαλίστατος σε τέτοια θέματα να αποφεύγει δηλώσεις περί ηθικού πλεονεκτήματος στο μέλλον, γιατί είναι κρίμα να γελοιοποιείται.
Τέλος, η ελληνοποίηση Walkup είναι άλλη μια υπόθεση (ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία δυστυχώς) που εκθέτει βαθιά τον τρόπο που πολλοί ασκούν την αθλητική δημοσιογραφία στην Ελλάδα, καθώς στη βάση της βρίσκεται μια ιδιότυπη δημοσιογραφική ομερτά.
Η ίδια δημοσιογραφία που έχει στηρίξει με σθένος τη δημοσιοϋπαλληλίστικη νοοτροπία του 6+6 στο όνομα του εθνικού μπασκετικού συμφέροντος πάντα, τώρα κάνει τα στραβά μάτια στο γεγονός ότι εν μία νυκτί, με μια χαριστική υπουργική απόφαση καταστρατηγείται το 6+6 προς όφελος μίας ομάδας.
Αντί να κάνουν τη δουλειά τους, δηλαδή να ασκούν κριτική στην εξουσία και να μιλάνε ανοικτά και ξεκάθαρα για τον ελέφαντα στο δωμάτιο, αναμασούν το σαθρό αφήγημα περί εθνικού μπασκετικού συμφέροντος κατά το δοκούν.
Αν σε κάποιους είχε μείνει ένα ελάχιστο φύλλο συκής, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι το έχασαν κι αυτό.