Τον Σιάμαλαν κάποτε τον λάτρευα.
Πιθανόν να φταίει ότι η Έκτη Αίσθηση με είχε στιγματίσει. Θυμάμαι πώς είχα νιώσει όταν είχα δει την αποκάλυψη στο σινεμά. Για πόσο καιρό σκεφτόμουν το τέλος της. Πόσο στεναχωριόμουν κάθε φορά που σκεφτόμουν τον Μπρους Γουίλις.
Γενικά όλα είναι μεγαλύτερα όταν είσαι πιτσιρικάς.
Το καλό (ή κακό) με αυτό είναι ότι εξαιτίας του κάποια πράγματα σου μένουν. Από τότε μέχρι σήμερα ο Σιάμαλαν έχει βγάλει καμιά δεκαριά ταινίες ακόμα και στην ιστορία έχει μείνει για το ότι ποτέ δεν έφτασε στα επίπεδα της Έκτης Αίσθησης.
Ναι, η ζωή έχει τρόπους να σε τιμωρεί.
Αυτό φυσικά δεν θα μπορούσε να με ενδιαφέρει λιγότερο. Η σκηνή που δείχνει τον εξωγήινο στον Οιωνό να περπατάει φευγαλέα τη στιγμή που ο πατέρας βιντεοσκοπεί τα γενέθλια του γιου του είναι από αυτές που σου δείχνουν την ποιότητα αυτού που το σκέφτηκε.
Είναι αυτό που ξεχωρίζει κάποιον που δεν έχει ξεχωριστή ματιά από κάποιον που έχει. Είναι αυτό το μικρό που δεν μπορείς να προσδιορίσεις και διαχωρίζει το τζενέρικ από το αληθινό. Τη Μποφίλιου από τη Loreena McKennitt. Το God of War από το Bloodborne.
Ο λόγος που στο Slaughter of the Soul κάποιος σκέφτηκε να πούνε «Go» αφού πρώτα έχει παίξει το εισαγωγικό ριφ.
Τέλος πάντων, δεν θέλω να μιλήσω για την Έκτη Αίσθηση. Βασικά θέλω να μιλήσω για τον Παναθηναϊκό. Αλλά πριν πάω εκεί θα πω δυο πράγματα για μία άλλη ταινία του Σιάμαλαν.
Το Σκοτεινό Χωριό.
Το Σκοτεινό Χωριό περιγράφει την ιστορία της Ivy και του Lucius. Τα 2 παιδιά ζουν σε ένα απομονωμένο χωριό του 18ου αιώνα, ονόματι Κόβινγκτον. Το Κόβινγκτον περιστοιχίζεται από ένα ατελείωτο δάσος και ζει κάτω από τους νόμους που έχουν θέσει οι παλαιότεροι κάτοικοι του, οι Elders. Στο χωριό δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, δρόμοι, τηλέφωνα, ή φάρμακα. Ωστόσο, οι Elders εξασφαλίζουν λίγο πολύ τα πάντα για την εύρυθμη λειτουργία του, με βασικό τους εργαλείο την ακεραιότητα και τη σύνεση του χαρακτήρα τους.
Το Κόβινγκτον έχει όμως και κάτι άλλο που το κάνει ξεχωριστό.
Οι κάτοικοι του δεν έχουν βγει ποτέ από αυτό, ζώντας υπό τον φόβο των τεράτων που οι Elders τους έχουν πει ότι ζουν στο γύρω δάσος.
Τα αγνώστου προελεύσεως τέρατα δεν έχουν πρόσωπο, ή όνομα. Οι κάτοικοι του Κόβινγκτον ξέρουν μόνο ότι αρκεί να μην μιλάνε για αυτά και να μην περάσουν ποτέ τα όρια του χωριού για να είναι ασφαλείς. Οι Elders τα αποκαλούν «Those We Don’t Speak Of.”
Η ιστορία ξεκινάει όταν ο Lucius ζητάει για πρώτη φορά από τους Elders να φύγει από τα σύνορα του χωριού προκειμένου να αναζητήσει φάρμακα.
Δεν χρειάζεται να μιλήσω για την αλλαγή του Παναθηναϊκού από τη μέρα που ήρθε σε αυτόν ο Μπέικον. Και δεν είναι και ο στόχος μου αυτός. Ο Μπέικον είναι ένας παίκτης γνωστής ποιότητας – στη συγκεκριμένη διοργάνωση ένας από τους καλύτερους 5-6 παίκτες της – ο οποίος ήρθε, όπως ήρθε, σε μία ομάδα με προδιαγεγραμμένη θέση και με την παρουσία του και μόνο κατάφερε να βάλει ένα ερωτηματικό δίπλα στο ταβάνι της.
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ο Μπέικον. Έγινε το απλό. Ένας εξαιρετικός παίκτης ήρθε σε μια ομάδα που παίζουν 5 και την ανέβασε επίπεδο. Πού ακριβώς είναι το περίεργο;
Θα σταθώ σε αυτό το «όπως ήρθε» το οποίο από πίσω του κρύβει πολλά περισσότερα από έναν καλό ή έναν κακό παίκτη. Ο οποίος παρεμπιπτόντως σήμερα είναι, αύριο μπορεί να μην είναι και η ζωή σε αυτή την ομάδα να συνεχιστεί όπως συνεχιζόταν μέχρι σήμερα.
Στην μετριότητα.
Όσοι το ζήσαμε το ξέρουμε. Ο Παναθηναϊκός της τελευταίας δεκαετίας έχει αλλάξει το DNA του. Και αυτή τη φορά δεν θέλω να μιλήσω ξανά για το DNA σε εξωαγωνιστικές και λειτουργικές συμπεριφορές που έχουν βάλει όριο στο πού μπορεί να φτάσει αυτή η ομάδα.
Αλλά για το DNA της αγωνιστικής μετριότητας.
Γενικά, όντας στην κορυφή για κάποιες δεκαετίες σου δίνει το ελεύθερο να μπορείς να παρατηρήσεις ευκολότερα όσους δεν βρίσκονται σε αυτήν όπως και τους λόγους για τους οποίους αυτό συμβαίνει.
Μπορείς να δεις μια ομάδα σε ένα συγκεκριμένο era της και να πεις κατευθείαν ότι αυτή δεν είναι για πολλά. Όσο καλή και να είναι. Μπορείς να δεις ότι η λειτουργία της αυτή την περίοδο είναι τέτοια που την κρίσιμη στιγμή θα λυγίσει. Και η κρίσιμη στιγμή είναι όταν κρίνονται οι τίτλοι. Η Φενέρ του Κοκόσκοφ δεν ήταν η Φενέρ του Ομπράντοβιτς. Για τη Φενέρ του Τζόρτζεβιτς θα προτιμήσω να μην πω τίποτα προς τιμή του πρώην προπονητή (και παιχταρά). Η Μακάμπι του Σπάχια δεν ήταν η Μακάμπι του Γκέρσον. Η Κίντερ του Τάνιεβιτς δεν ήταν η Κίντερ του Μεσίνα. Όλα είναι παραδείγματα προπονητών καθότι ο προπονητής είναι το άλφα και το ωμέγα στο εδώ μπάσκετ.
Η Κίντερ του Τζινόμπιλι θα μου πεις ήταν αυτή, όχι η Κίντερ του Μεσίνα, «τί να κάνει και ο Τάνιεβιτς;» Οπότε κάνε το εικόνα. Την προηγούμενη ακριβώς χρονιά, αυτή του Μεσίνα, η Κίντερ κάνει μαζεμένες ήττες και ο Μαντριγκάλι απολύει τον Μεσίνα, αλλά μπαίνουν οι οπαδοί στο γήπεδο και αναγκάζεται να τον ξαναπροσλάβει. Λίγο μετά θα ερχόταν ο Παναθηναϊκός στο PalaMalaguti. Του Ομπράντοβιτς και του Μποντιρόγκα και των Γιαννακόπουλων.
Αν έπρεπε να στοιχηματίσεις, σε ποια από τις δύο ομάδες θα πόνταρες ότι την κρίσιμη στιγμή δεν θα λυγίσει;
Το μπάσκετ είναι το πιο ωραίο άθλημα στον κόσμο.
Κυρίως γιατί είναι ασυγχώρητα δίκαιο. Αν κάνεις αυτά που πρέπει και φέρεις αυτούς που πρέπει, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, σήμερα ή αύριο, κάποια στιγμή έρχεται η ώρα σου. Θα σε δικαιώσει. Στο ποδόσφαιρο μπορεί να είσαι ο χειρότερος, να σουτάρει ο χειρότερος του γηπέδου μια στραβοκλωτσιά και να κερδίσει. Αυτό έχει τη χάρη του. Σε κάποιους (άλλους) μπορεί να αρέσει και περισσότερο για αυτή του την ιδιαιτερότητα. Σημασία όμως είναι ότι θέλει τύχη. Πολλή.
Το μπάσκετ από την άλλη θέλει σχέδιο. Πρώτα και πάνω απ’ όλα. Για να φτάσεις στην «τύχη» θα πρέπει να έχεις φτάσει στο τελευταίο σουτ. Για να φτάσεις όμως σε αυτό θα πρέπει πρώτα να έχεις εκτελέσει κάποιο σχέδιο. Θα πρέπει πρώτα να έχεις κάποιον να δουλεύει για σένα που να μπορεί να οργανώσει αυτό το σχέδιο. Και τελικά κάποιον που μπορεί να το εκτελέσει χωρίς να φοβάται την κρίσιμη στιγμή. Αυτός είναι που θα σου βάλει το τελευταίο σουτ. Η τύχη είναι συνάρτηση αυτού.
Το μπάσκετ θέλει προσωπικότητα.
Όταν πήρες τον Πιτίνο στην ομάδα, ήξερες από πριν ότι πριν από όλα τα άλλα βρήκες κάποιον με προσωπικότητα. Με ταυτότητα. Την οποία σήμερα ή αύριο θα την έχεις και εσύ. Στην περίπτωση του έτυχε και την είχες αμέσως. «Έτυχε.» Χμ.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με τους παίκτες.
Οι Λέικερς πήραν τον Λεμπρόν στα 36 και την επόμενη χρονιά πήραν πρωτάθλημα. Οι Ράπτορς πήραν τον Καουάι και σταμάτησαν να αποκλείονται με 4-0. Οι Σανς πήραν τον Πολ και πήγαν Τελικούς. Κάποτε οι Γουίζαρντς πήραν τον Πιρς και πήγαν να περάσουν την Ατλάντα. Η Μπαρτσελόνα κάποτε μας πήρε τον Μποντιρόγκα και πήρε την Ευρωλίγκα. Ποιοι από εμάς δεν το βλέπαμε να συμβαίνει τότε;
Το άθλημα είναι γεμάτο από παραδείγματα που αποδεικνύουν αυτό που για πρώτη φορά καταλαβαίνεις στο δημοτικό.
Όταν η μπάλα καίει, δεν θα ψάξεις το stagger. Θα ψάξεις αυτόν που ξέρει καλύτερο μπάσκετ.
Οι Elders τελικά δεν επιτρέπουν στον Lucius να βγει από τα σύνορα του δάσους.
Η Ivy είναι η τυφλή κόρη του Edward Walker. Ο Edward είναι ο Chief Elder του χωριού. Ivy και Lucius ερωτεύονται και κάποια στιγμή η Ivy ανακοινώνει στον πατέρα της ότι θέλουν να παντρευτούν. Και κάπου εκεί εμφανίζεται ο Noah Percy. Ο Noah είναι κρυφά ερωτευμένος με την Ivy και στην είδηση ότι τα δύο παιδιά θα παντρευτούν μαχαιρώνει τον Lucius. Η Ivy είναι αποφασισμένη να περάσει τα τέρατα του δάσους προκειμένου να βρει φάρμακα στον Lucius. Ο πατέρας της μη έχοντας άλλη επιλογή της το επιτρέπει.
Κάπως έτσι η Ivy, πάρα τον φόβο της, περνάει μέσα από το δάσος, αφού πρώτα σκοτώνει ένα από αυτά τα «τέρατα.» Στο τέλος του δάσους εμφανίζεται ένας δρόμος με χαλίκια. Η κοπέλα αφήνει το μπαστούνι και αρχίζει να τρέχει.
Το τραγούδι που συνοδεύει τη σκηνή ονομάζεται The Gravel Road από τον ομώνυμο δρόμο και λίγο αργότερα θα κέρδιζε υποψηφιότητα για Όσκαρ. Και αρχικά ήταν ο τίτλος που είχα βάλει σε αυτό το κείμενο.
Ο Παναθηναϊκός δεν έκανε κάτι περίεργο παίρνοντας τον Μπέικον.
Απλά έκανε κάτι που έχουμε μάθει να μην περιμένουμε ότι θα κάνει. Και αυτό είναι κάτι που κάποιοι δικαιολογούν. Κάποιοι δεν αγγίζουν. Και κάποιοι προσπαθούν να εξηγήσουν. Όσοι προσπαθούν να εξηγήσουν, ας πούμε για χάριν συζητήσεως πως είναι και οι πιο καλοπροαίρετοι, η εξήγηση που θα δώσουν θα είναι και η πιο απλή:
Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τα χρήματα του παρελθόντος.
Είναι όμως έτσι;
Εν μέρει είναι. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τη δυνατότητα να προσελκύσει τα ονόματα που προσέλκυε κάποτε. Όταν ήμασταν πιτσιρίκια στα θρανία γράφαμε με ανεξίτηλους μαρκαδόρους.
Στο θρανίο μου έγραφα κυρίως πιθανές μελλοντικές πεντάδες του Παναθηναϊκού. Κάποτε είχα γράψει μαζί Ριγκοντό, Ντομινίκ και Μπάρκλει.
Ο Παναθηναϊκός δεν είναι η ομάδα που ήταν κάποτε.
Ο Παναθηναϊκός όμως δεν είναι η ομάδα που είναι σήμερα.
Για πολλά χρόνια έλεγες ότι οι αυτοκρατορίες κάποια στιγμή τελειώνουν και ακολουθούν τα χρόνια των διαδόχων στα οποία η δύναμη πηγαίνει τω κρατίστω. Δεν το αποδέχτηκα ποτέ αλλά έγινε. Η ομάδα άλλαξε ιδεολογικά, άλλαξε αγωνιστικά, άλλαξε χρηματιστηριακά.
Η αλλαγή στη νοοτροπία της όμως είναι αυτή που πονάει περισσότερο απ’ όλες.
Από πότε ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα που πηγαίνει κόντρα στις επιταγές του μπάσκετ; Για ποιο λόγο ο Παναθηναϊκός δεν ξεκινάει να χτίζει έχοντας κάποιον από τους καλύτερους προπονητές στον πάγκο του; Για ποιο λόγο ο Παναθηναϊκός δεν είναι η πρώτη ομάδα που δείχνει ενδιαφέρον όταν βρίσκονται στην αγορά ο Ομπράντοβιτς και ο Ιτούδης; Από πότε ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα που αφήνει να της φύγει ο Μάικ Τζέιμς;
Γενικά, από πότε ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα που δεν θέλει να παίζουν σε αυτήν παίκτες με ηγετικά χαρακτηριστικά προτιμώντας να «σπάει το μπάτζετ» σε 45 πλάγιους ξεκινώντας τον σχεδιασμό της από τον αναπληρωματικό γκαρντ;
Η ομάδα με γκαρντ τον Γουόλτερς και πλάγιους τον Γκριγκόνις, τον Πονίτκα, τον Καλαϊτζάκη και τον Γουίλιαμς χωρίς τον Μπέικον, θεωρεί κάποιος ότι θα είχε την προσωπικότητα και το σουτ για να βγει οτιδήποτε άλλο από τελευταία;
Από πότε βρίσκεται στην αγορά ο Μπέικον και ο Παναθηναϊκός τον αντιμετωπίζει με την ελιτίστικη νοοτροπία πρώην μονάρχη ότι δεν παίζει το μπάσκετ που θέλουμε;
Ήσουν τελευταίος. Δεν πάει πιο χαμηλά. Αν δεν δούμε το πρόβλημα χωρίς ντροπή δεν πρόκειται ποτέ να το διορθώσουμε.
Είσαι ο Παναθηναϊκός. Αν ήσουν στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών δεν θα ήσουν ο Μέρι και ο Πίπιν. Θα ήσουν ο Άραγκορν.
Ως πότε ο Παναθηναϊκός θα σκέφτεται ως ιδεολογικός παρίας όταν πρόκειται για την στελέχωση της ομάδας του;
Ως πότε δεν θα κοιτάζει να στελεχώνει την ομάδα με παίκτες που έχουν ηγετικά στοιχεία έναντι οποιασδήποτε άλλης θυσίας στο ρόστερ;
Έχεις τον Μπέικον. Κράτα τον. Όχι από ανάγκη. Όχι επειδή δεν σου βγήκε ο Γκριγκόνις, ή ο κάθε Γκριγκόνις. Αλλά επειδή αν έπρεπε να βάλεις σε μια ζυγαριά τους δύο παίκτες και να αποφασίσεις ποιον θα πάρεις, θα έστελνες τον Γκριγκόνις στα βάθη του Mount Doom προκειμένου να έχεις τον Μπέικον.
Έχεις τον Γουόλτερς που σου έχει βγει τίμιος. Ο Γουίλιαμς το ίδιο. Θυσίασε οτιδήποτε άλλο χρειάζεσαι προκειμένου να χτυπήσεις αυτούς που μπορούν να σε αλλάξουν επίπεδο ακόμα και αν το ρόστερ έχει ελλείψεις. Ποια ομάδα πάει με ρόστερ πάνω από 7-8 παίκτες να χτυπήσει F4; Ε και αν χάσεις από τραυματισμούς τί να κάνουμε. Shit happens.
Ποιος θα σε κατηγορήσει που δεν είχες 14 ετοιμοπόλεμους παίκτες Ευρωλίγκας με το παρόν μπάτζετ;
Παίκτες μένουν ελεύθεροι συνεχώς και εσύ κάνεις σαν να μην υπάρχουν. Ενδιαφέρσου και ας πανε αλλού. Γιατί ντρεπόμαστε και να σκεφτούμε ότι μπορούμε να χτυπήσουμε παίκτες σαν τον Καμπάτσο και τον Ντόρσει;
Βασικά άσε τον Καμπάτσο. Από την πρώτη μέρα που έδειξε ότι δεν θα μείνει στο ΝΒΑ ο Ντόρσει, για ποιο λόγο ο Παναθηναϊκός δεν κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να τον φέρει στο ΟΑΚΑ; Για να είναι το μοναστήρι του Πονίτκα και του Γκριγκόνις καλά;
Για ποιο λόγο ο φετινός Παναθηναϊκός να μην έκανε τα αδύνατα δυνατά να παίξει με μια πεντάδα: Γουόλτερς, Ντόρσει, Μπέικον, Γουίλιαμς, Παπαγιάννη; Από το καλοκαίρι. Όχι τώρα.
Ως πότε θα κάνουμε ότι δεν θέλουμε έναν αθλητικό ψηλό να τρώει παιδιά πίσω;
Ο Παναθηναϊκός δεν έχει το μπάτζετ του παρελθόντος. Και είναι οκ. Ο Παναθηναϊκός έχει χαμηλό μπάτζετ, αλλά αρκετό για να έχει μια ομάδα που χτυπάει την οκτάδα και ως εκ τούτου την πρόκριση στο F4 κάθε χρόνο.
Ως πότε όμως δεν θα προσπαθεί να γίνει η ομάδα που προτάσσει την ποιότητα έναντι μιας άπιαστης, ιδεατής και καθ’ όλα αδόκιμης για την παρούσα κατάσταση της ομάδας στελέχωσης;
Για ποιο λόγο φοβάται να ενδιαφερθεί για πραγματικά καλούς παίκτες;
Ο πρώτος καλοπροαίρετος θα πει, «μα και ο Γκριγκόνις καλός παίκτης δεν ήταν; Τί φταίμε που δεν βγήκε όπως τον περιμέναμε;”
Καμία ερώτηση δεν θα ήταν πιο ενδεικτική της παραπάνω για την λειτουργική ένδεια στην οποία έχει περιπέσει η ομάδα σε επίπεδο front office.
Αντί να την σχολιάσω, θα προτιμήσω να μιλήσω για μία από τις χειρότερες ομάδες στην ιστορία.
Τους Charlotte Bobcats του 2011.
Γενικά για την Σάρλοτ σαν ομάδα αν κρατάμε κάτι σήμερα είναι ότι ο Τζόρνταν είναι ο ιδιοκτήτης της. Άντε και ότι παίζει ο LaMelo που είναι παιχταράς. Για την Σάρλοτ σαν οργανισμό τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.
Βασικά οι πιο παλιοί την ξέραμε σαν Σάρλοτ Χόρνετς. Την ομάδα του Γκλεν Ράις (που τώρα έχει γίνει παίκτης ΜΜΑ) και του Αλόνζο Μούρνινγκ που κάποτε ονειρευόμασταν ότι θα έρθει στον Παναθηναϊκό μαζί με τον Ρόνι Σεϊκέλι. Άντε να θυμόμαστε και ότι ήταν η ομάδα του αγαπημένου Μπαρόν Ντέιβις και του Τζαμάλ Μάσμπερν που τώρα έχει εστιατόρια με τον Πιτίνο.
Μετά η ιστορία εγκαταλείπει την ιστορική ομάδα από τη Σάρλοτ. Οι Charlotte Hornets γίνονται New Orleans Hornets (οι οποίοι μετά θα γίνονταν New Orleans Pelicans και για κάποιο λόγο σήμερα θα βρίσκονταν στην πρώτη θέση της Δύσης) και οι ορίτζιναλ Charlotte Hornets γίνονται Charlotte Bobcats (πριν ξαναγίνουν Charlotte Hornets το ’14 και αποκηρύξουν το ενδιάμεσο της ιστορίας τους).
Και κάπου μέσα σε όλα αυτά το 2011 είχαν μια ομάδα. Από πολλούς την χειρότερη ομάδα της ιστορίας.
Οι Bobcats του 2011 κάνουν 7 ολόκληρες νίκες μέσα στη χρονιά τερματίζοντας με το εμφατικό 7-59. Της ομάδας ηγείται ο ρούκι τότε Kemba Walker, στην οποία θα έμενε για σχεδόν όλη τη δεκαετία. Όπως ξέρουμε σήμερα, η ομάδα δεν θα έκανε τίποτα σε κανένα σημείο τα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Τίποτα. Ούτε rebuild, ούτε contending, ούτε tanking. Θα ήταν απλά μια ακόμα ομάδα που πιάνει θέση στο πρωτάθλημα έναντι των Σόνικς. Αλλά γιατί;
Αρχικά για να δούμε πώς έφτασαν οι υπερηχητικοί Bobcats στη μαγική χρονιά του 2011 πρέπει να δούμε πώς ήταν την προηγούμενη.
Οι Bobcats του 2010 παίζουν με τον πιτσιρικά και ανερχόμενο τότε DJ Augustin στο 1, που είχαν επιλέξει δυο χρόνια νωρίτερα στο ντραφτ, τον Stephen Jackson στο 2 (που φαν φακτ είχε έρθει πακέτο με τον Acie Law λίγο πριν), τον σκύλο Gerald Wallace στο 3 που ένα χρόνο πριν έχει βγει στην NBA All-Defensive Team, τον Diaw πριν την καριέρα του στους Σπερς και έναν επίσης ανερχόμενο σκύλο ονόματι Tyrus Thomas στο 4-5 αντί του τρολ Kwame Brown.
Ο go-to guy εκείνης της ομάδας είναι αδιαμφισβήτητα ο Stephen Jackson. Η ομάδα έχει τον Augustin στο 1 και με αρκετά ντραφτ να περιμένουν, το μέλλον δεν προδιαγράφεται ακριβώς κακό.
Δεν προδιαγράφεται τέλος πάντων να γράψει ιστορία στους χειρότερους έβερ.
Πώς τα καταφέρνει;
«Με προσπάθεια» είναι η απάντηση.
Πρώτα λοιπόν η ομάδα κάνει τρέιντ τον Wallace για έναν Przybilla, τον Cunningham και τον Sean Marks που τώρα είναι GM στο Μπρούκλιν. Για κανέναν δηλαδή. Το τρέιντ ωστόσο δυσαρεστεί τον Jackson που ζητά να φύγει στο τέλος της χρονιάς. Παρόλα αυτά το γεγονός δεν χαλάει τόσο το front office που βλέπει στον Henderson από το Duke επάξιο αντικαταστάτη.
Τελικά εκείνη τη χρονιά η ομάδα τερματίζει έχοντας το χειρότερο ποσοστό στο τρίποντο και από τις 30.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο καλοκαίρι του 2011. Στο ντραφτ εκείνης της χρονιάς η Σάρλοτ έχει όχι ένα αλλά δύο pick στην πρώτη δεκάδα. Και τί επιλέγει;
Πρώτα επιλέγει τον Bismack Biyombo.
Η Σάρλοτ δηλαδή έχει έναν φέρελπι forward με βασικό του προσόν την άμυνα και βασικό του πρόβλημα το σουτ και επιλέγει με το πρώτο της pick έναν παίκτη με ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Η σκέψη πιθανόν είναι να παίξει ο Thomas στο 4 και ο Biyombo στο 5. Στην τελευταία ομάδα στο τρίποντο.
Ο Biyombo τελικά επιλέγεται στο νούμερο 7 του ντραφτ προσπερνώντας αρκετούς. Ένας από αυτούς λεγόταν Klay Thompson.
Κι αν λες ότι εκεί τερματίζει, δεν είναι έτσι. Για την ακρίβεια γίνεται καλύτερο. Το βασικό λοιπόν backcourt εκείνης της ομάδας, μετά και την φυγή Jackson αποτελείται πλέον από τους ρούκι Augustin και Henderson. Τριάρι δεν υπάρχει γιατί δεν επιλέχθηκε και στο 4/5 υπάρχουν πλέον 2 ίδιοι παίκτες. Υπάρχει ωστόσο άλλο ένα pick. Τελικά ο παίκτης που επιλέγεται στο νούμερο 9 του ντραφτ είναι ο Kemba Walker. Η προσθήκη του, όπως αναμενόταν, καθιστά τον Augustin σταδιακά άχρηστο στην ομάδα και στο τέλος της χρονιάς αφήνεται ελεύθερος.
Όσο για διαθέσιμα τριάρια σε εκείνο το ντραφτ; Υπήρχαν αρκετά. Ένα από αυτά λεγόταν Kawhi Leonard.
Και κάπως έτσι μια ομάδα που θα μπορούσε να αποτελείται από τους Augustin, Klay, Kawhi, Diaw, Thomas καταλήγει να παίζει με τους Kemba, Henderson, Brown, Thomas, Biyombo.
Και να γράφει ιστορία με τους χειρότερους.
Αυτό δεν το ήξεραν βέβαια τότε προφανώς, ούτε και αν τους ρωτούσες θα σου έλεγαν ότι λειτουργούν με στόχο να αποτυγχάνουν εσσαεί. Λογικά τότε θα πίστευαν ότι κάνουν το καλύτερο δυνατό για την ομάδα τους στηριζόμενοι σε συγκεκριμένα δεδομένα που έχουν στο μυαλό τους. Και κάποιοι άλλοι θα τα έβρισκαν όλα σωστά καμωμένα.
Υπενθυμίζοντας απλά ότι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις πρέπει να ξέρουν τί κάνουν γιατί αλλιώς ελλοχεύει ο διασυρμός. Και το μπάσκετ δεν μπορείς να το κοροϊδέψεις.
Η Ivy περνάει τον φράχτη και συναντά έναν δασοφύλακα, ο οποίος της δίνει φάρμακα για να τα πάρει μαζί της και να σώσει τη ζωή του Lucius, χωρίς να καταλαβαίνει τί συμβαίνει πραγματικά.
Και τότε γίνεται η μεγάλη αποκάλυψη της ιστορίας.
Οι Elders μαζεύονται γύρω από το κρεβάτι του Lucius. Έχουν μόλις ανοίξει τα μαύρα κουτιά της ζωής τους. Η αλήθεια που μόνο αυτοί γνωρίζουν είναι ότι το χωριό δεν ζει στον 18ο αιώνα, όπως έχουν κάνει όλους τους κατοίκους να πιστεύουν, αλλά στο σήμερα. Και αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο από τα μέλη μιας ομάδας που τους είχε βοηθήσει να ξεπεράσουν τα τραύματα που κουβαλούσαν από το παρελθόν τους.
Και τα τέρατα γύρω από το δάσος δεν είναι τέρατα. Είναι δημιουργήματα των ίδιων των Elders που σκοπό έχουν να τρομάζουν τους κατοίκους για να μην θελήσουν ποτέ να κοιτάξουν πέρα από τα σύνορα του χωριού.
Η Ivy γυρίζει με τα φάρμακα στον Lucius. Οι Elders συμφωνούν να συνεχίσουν να ζουν στο παρελθόν που έχουν δημιουργήσει.
Εύρυθμα και υπό τον διαρκή φόβο των τεράτων.
Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να λειτουργεί άλλο σε ένα παράλληλο σύμπαν από το υπόλοιπο μπασκετικό στερέωμα.
Δε νοείται να μην έχει leading guard με προσωπική φάση όπως όλες οι ομάδες του πλανήτη. Δε νοείται να μην έχει αθλητικό ψηλό όπως πρώτος αυτός έδειξε στο ευρωπαϊκό στερέωμα πριν από 20 ακριβώς χρόνια με τον Μπατίστ και που για κάποιο λόγο πλέον το αρνείται. Δε νοείται να μην έχει σουτέρ από καμία θέση, όταν εδώ και 25 χρόνια έχει παίξει με Αλβέρτη, Φώτση, Φάνη, Κουτλουάι, Κάτας, Σισκάουσκας, Τσαρτσαρή, Τζεντίλε, Διαμαντίδη, Σπανούλη, Κόμαζετς, Σάτο, Χατζηβρέττα, Ρότζερς, Σκοτ, Ντρου και πολλούς που σκόπιμα παραλείπω για λόγους χώρου. Και πάνω απ’ όλα. Ο Παναθηναϊκός δε νοείται να μη θέλει τον καλύτερο προπονητή στον πάγκο του. Χτες ήταν ο Ομπράντοβιτς. Μετά ο Ιτούδης. Μετά ο Λάσο. Αύριο ξέρουμε όλοι ποιος θα είναι.
Για να μην τα πολυλογώ.
Ο Παναθηναϊκός έχει ένα μπάτζετ το οποίο με σωστή λειτουργία είναι αρκετό να τον έχει διεκδικητή του F4 κάθε χρόνο. Όπως είναι οι μισές ομάδες της Ευρωλίγκας με εξαίρεση τις γνωστές 3-4.
Όπως είναι ο Ολυμπιακός.
Αλλά ο Παναθηναϊκός δεν είναι αυτή η ομάδα.
Στο μπάσκετ γενικά υπάρχουν 2 ειδών ομάδες. Υπάρχει το βασικό και συνηθέστερο είδος ομάδας ανά τις δεκαετίες στο οποίο ο γκαρντ είναι σκόρερ και δημιουργός (Trae, Kyrie, LaMelo, Garland, Doncic, Murray, Cunningham, Steph, Porter, Haliburton, Morant, SGA, Harden, Paul, Lillard, Fox) και ένα μικρό γκρουπ ομάδων εναλλακτικής στελέχωσης στο οποίο ο γκαρντ είναι διεκπεραιωτικός. Τί κοινό έχουν οι δεύτεροι; Ότι οι ομάδες αυτού του γκρουπ έχουν βρεθεί (ή ενσυνείδητα επιλέξει) να παίζουν με έναν ή παραπάνω ball dominant forwards, με αποτέλεσμα η διεκπεραιωτική (ακριβέστερα, η non-scoring first) λειτουργία του γκαρντ εκεί να λειτουργεί αποσυμφορητικά στην διαχείριση των κατοχών. Smart σε ομάδα με Tatum και Brown, Jackson σε ομάδα με George και Kawhi, Jrue σε ομάδα με Γιάννη και Middleton, Caruso σε ομάδα με Lavine και Derozan, Schroeder σε ομάδα με LeBron και Davis, Lowry σε ομάδα με Butler και Adebayo, McCollum σε ομάδα με Zion και Ingram.
Οπότε πού βρίσκεται ο Παναθηναϊκός σε όλο αυτό;
Ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι έβαλε τον Wolters να παίξει με τον Γκριγκόνις και τα Καλαϊτζάκια.
Ο Παναθηναϊκός χωρίς Μπέικον χτίστηκε πάνω σε έναν επιρρεπή σε τραυματισμούς διεκπεραιωτικό γκαρντ πιστεύοντας ότι δίνοντας του έναν πλάγιο «να του δίνει πάσες» θα έβγαινε οτιδήποτε λιγότερο από τελευταίος, με αποτέλεσμα ο πλάγιος να επωμιστεί μεγαλύτερο βάρος από αυτό που του αναλογεί και να καταρρεύσει. Ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα που έχει τον Παπαγιάννη και παίρνει τον Γκουντάιτις. Είναι η ομάδα στην οποία σουτάρει ένας όλος κι όλος και παίρνει τον Πονίτκα επειδή έκανε καλό ευρωμπάσκετ. Είναι η ομάδα που σκέφτεται να πάρει ξανά τον Ντεσόν Τόμας. Όπως έχει πάρει ξανά παίκτες που έχει διώξει. Όπως έχει πάρει ξανά προπονητές που έχει διώξει.
Είναι η ομάδα που δεν θέλει τον Μπέικον γιατί είναι κακός χαρακτήρας και που δεν καταλαβαίνει καν για ποιο λόγο αποτελεί το επίκεντρο της άμα τη ελεύσει του. Είναι η ομάδα που δεν ασχολείται με τον Ντόρσει όπως και δεν θα ασχολείται αύριο με τον Κίναν Έβανς. Είναι η ομάδα που το έχει σε κακό να βρεθεί με έναν πυρήνα 2-3 παικτών με προσωπική φάση. Είναι η ομάδα που ο Τζέιμς με τον Μπέικον δεν θα έπαιζαν ποτέ μαζί γιατί είτε σπάνε τζαμαρίες, είτε χαλάνε τη χημεία, είτε δεν είναι Έλληνες, είτε έχουμε βρει 2-3 άλλους να «σπάσουμε» το συμβόλαιο τους γιατί είμαστε και έξυπνοι. Είναι η ομάδα που αφήνει τον Τζέιμς να πάει στη Μονακό, τον Χεζόνια στη Ρεάλ, το Μάνο στη Ζενίτ, τον Ομπράντοβιτς στην Παρτιζάν, τον Ιτούδη στη Φενέρ.
Η υπεραξία που δημιούργησε ο οργανισμός την περασμένη 25ετία είναι the gift that keeps on giving. Απλά το κάνει σε όλες τις άλλες ομάδες εκτός από τη δική του.
Είναι παράξενη αυτή η πόλη.
Μιας που δεν γράφω συχνά, είχα σκεφτεί να δώσω το κείμενο με το νέο έτος μετά και το ματς με τον Ολυμπιακό. Τελικά σκέφτηκα ότι κανένα ματς με τον Ολυμπιακό δεν έχει πιο πολύ σημασία από το ότι παίκτες και προπονητές ο ένας μετά τον άλλον έρχονται και φεύγουν.
Αν ο Παναθηναϊκός έχει σκοπό να συνεχίσει σε αυτό το μπάτζετ έπρεπε χτες να κυνηγούσε τον Ντόρσει και να έχτιζε μια γραμμή πλαγίων Ντόρσει, Μπέικον, με υποσημείωση τον Γουίλιαμς. Έπρεπε χτες να έψαχνε για αθλητικό ψηλό και παίκτες με σουτ σε όλες τις θέσεις για το επόμενο καλοκαίρι μήπως και τους έβρισκε φτηνότερα.
Και πάνω απ’ όλα, αν ο Παναθηναϊκός έχει σκοπό να συνεχίσει σε αυτό το μπάτζετ πρέπει να σταματήσει να κλείνει τα μάτια σε «Those We Don’t Speak Of» από εδώ και πέρα.
Είσαι ο Παναθηναϊκός και πρέπει να έχεις καλούς παίκτες ακόμα και αν αυτοί θα είναι πλέον λίγοι λόγω περιορισμών στο μπάτζετ.
Αν θέλεις να λες ότι η συγκεκριμένη χρονιά θα έχει οποιαδήποτε χροιά θετικής εξέλιξης δεν σε ενδιαφέρουν τα ματς με κανέναν Ολυμπιακό. Κράτα τον Μπέικον, πάρε τον Ντόρσει και χτίσε ό,τι μπορείς γύρω τους το καλοκαίρι. Αν δεν τα καταφέρεις κυνήγα τον επόμενο. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από ποιότητα. Διαμαντίδης is not walking through that door. Η πληρότητα του παρελθόντος δεν μπορεί άλλο να σε κρατάει δέσμιο ιδεολογικών κολλημάτων ανθρώπων που ουδεμία σχέση έχουν με αυτό. Στελέχωσε την ομάδα με ανθρώπους που την έχουν ζήσει όπως της αρμόζει.
Πολύ πριν ο Γκάνταλφ λύσει τα μάγια του Σάρουμαν στον Βασιλιά Θέοντεν, υπάρχει μια λιγότερο γνωστή ιστορία για τον Γκρίμα τον Σκουληκογλώσση.
Κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Δαχτυλιδιού, ο Γκρίμα φεύγει από το Rohan και πηγαίνει στο Isengard για να προειδοποιήσει τον Σάρουμαν σχετικά με την άφιξη του Γκάνταλφ στο Edoras. Εκεί συναντά τους 9 Νάζγκουλ, οι οποίοι βλέποντας τον αρχίζουν να τον ανακρίνουν ως προς τις προθέσεις του Σάρουμαν και τους λόγους που δείχνει ενδιαφέρον για το Σάιρ. Ο Γκρίμα όχι μόνο τους αποκαλύπτει την τοποθεσία του Σάιρ αλλά τους εξηγεί και τους λόγους που ο Σάρουμαν δεν θέλει να το μοιραστεί μαζί τους.
Παίρνοντας την πληροφορία που ήθελε και παρότι είναι πλέον ανά πάσα στιγμή επίφοβο να αποκαλυφθεί η συνομιλία τους στον Σάρουμαν από τον ίδιο τον Γκρίμα, ο Witch-King of Angmar αποφασίζει να τον αφήσει να ζήσει σκεπτόμενος ότι ο καιροσκοπισμός του θα είναι χρήσιμος στο μέλλον για τον Dark Lord Sauron.
Ο καιροσκοπισμός πρέπει να φύγει από την ομάδα και τα μάγια πρέπει κάποτε να λυθούν.
Και μιας που το έφερε η κουβέντα.
Το καλοκαίρι, ή τέλος πάντων το πρώτο λεπτό που θα βρεθεί ελεύθερος, μην ξανακλείσεις τα μάτια. Δώσε στον Σάρας το μισό ΟΑΚΑ, άφησε του την ομάδα εν λευκώ και ride to Gondor. Spears shall be shaken, shields shall be splintered, a sword-day, a red day, ere the sun rises.
Όλα είναι μεγαλύτερα όταν είσαι πιτσιρικάς, αλλά έτσι είναι ο Παναθηναϊκός που γνώρισα.
Bring me the light
In the darkness that never ends
The dawn will never come
Punish my heaven