Όπως έχω αναφέρει πλειστάκις σε παλαιότερα κείμενά μου οι εποχές που οι ελληνικές ομάδες αποκτούσαν όποιον αθλητή ήθελαν από το πάνω ράφι έχουν παρέλθει μια και καλή. Και αν ο Ολυμπιακός αυτή την στιγμή δεν έχει ανάγκη να “ψαχτεί” παραπάνω στην αγορά μιας και τον βασικό του κορμό διατήρησε και οι κινήσεις του ήταν αστραπιαίες και πολύ στοχευμένες στην free agency (δείγμα καλής δουλειάς από τον Μπαρτζώκα και τους συνεργάτες του), ο Παναθηναϊκός δυστυχώς δεν μπορεί να έχει αυτή την πολυτέλεια.
Και δεν την έχει γιατί το μεγαλύτερο μέρος του περυσινού ρόστερ αποτελεί παρελθόν, άρα δεν έχει συγκεκριμένο κορμό παιχτών για να χτίσει, εξαιρώντας πάντα τους Παπαπέτρου-Παπαγιάννη.
Ο Παναθηναϊκός ως ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κλαμπ θα έπρεπε να “χτενίζει” τόσο την Ευρωπαϊκή αγορά, όσο και την Αμερικάνικη για να βρει τους αθλητές που θα χρειαστούν για να πλαισιώσουν την φετινή του προσπάθεια. Βασικό μειονέκτημα στην Ευρωπαϊκή αγορά είναι ότι οι παίχτες εδώ, είναι λίγο πολύ γνωστοί σε όλα τα front offices, σε όλους τους general managers, σε όλους τους προπονητές. Οπότε οι καλύτεροι διαθέσιμοι, θα πάνε στις πιο δημοφιλείς ομάδες.
Είναι ο Παναθηναϊκός αυτή την στιγμή μια τέτοια ομάδα; Δυστυχώς όχι. Και δεν είναι και λόγω των νέων οικονομικών δεδομένων και λόγω της αμφιβολίας που έχει δημιουργήσει στους αθλητές και στους managers ένας ιδιοκτήτης που “μπαινοβγαίνει” στην ΚΑΕ, μην δίνοντας την απαιτούμενη ασφάλεια για την απαραίτητη οικονομική κάλυψη. Επίσης δεν έχει γίνει ξεκάθαρο ποιοι θα είναι οι στόχοι αυτής της ομάδας ώστε να δοθεί έξτρα κίνητρο σε αθλητές ευγνωσμένης αξίας στο να φορέσουν την πράσινη φανέλα. Και δυστυχώς ούτε ο general manager, ούτε οι υπόλοιποι συνεργάτες της ΚΑΕ δίνουν αυτή την σιγουριά σε κάποιον ξένο που γνωρίζει από Ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Για αυτούς τους λόγους ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να στραφεί προ πολλού προς την αγορά της Αμερικής. Εκεί θα μπορούσε να βρει αθλητές που ψάχνουν να αρπάξουν μια ευκαιρία από έναν σύλλογο υψηλού ανταγωνισμού που θα τους εμπιστευτεί. Στην Αμερική υπάρχει τεράστια γκάμα αθλητών που προσπαθούν να βρουν μια θέση στο NBA, αλλά αδυνατούν να έχουν σταθερό ρόλο εκεί λόγω τεράστιας συσσώρευσης ταλέντου.
Σε ένα ιδανικό project ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να έχει scouters που θα παρακολουθούν τέτοιες περιπτώσεις αθλητών 12 μήνες τον χρόνο. Κάτι τέτοιο πιθανότατα θα είχει στο μυαλό του να εφαρμόσει ο Pitino, στον οποίο όμως δεν δόθηκε ποτέ η πραγματική ευκαιρία να δημιουργήσει ένα club σύγχρονο, με οργανωμένο scouting, συνεργάτες με την κατάλληλη τεχνογνωσία στο εκάστοτε πόστο, πρόγραμμα εξέλιξης των αθλητών, καλύτερες και πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις κλπ.
Παρακάτω θα δούμε αναλυτικά μια λίστα από έξι αθλητές που αγωνίζονται τα τελευταία χρόνια απέναντι αλλά δύσκολα θα συνεχίσουν εκεί και είναι πολύ πιθανό σύντομα να τους δούμε στα μέρη μας.
1. Skylar Mays
Πρώτος στην λίστα είναι ο Mays, ένας shooting guard που τα τελευταία χρόνια έψαχνε να βρει την θέση του στους Hawks. Δεν τα κατάφερε και από φέτος το καλοκαίρι είναι ελεύθερος να βρει την νέα του ομάδα.
Ο Mays είναι ένας εν δυνάμει combo guard. Μπορεί να σουτάρει και να δημιουργήσει (όχι με την ίδια επάρκεια, αλλά σε ικανοποιητικό επίπεδο). Το κυριότερο είναι ότι μιλάμε για έναν αθλητή που ξέρει άριστα τα βασικά του αθλήματος. Είναι πολύ καλός χειριστής, σουτάρει από οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου (και μετά από ντρίμπλα και στατικά) και μπορεί να πασάρει (είναι υποτιμημένος δημιουργός σε pick’n’roll καταστάσεις και του αρέσει να δημιουργεί ενώ επιτίθεται στο καλάθι).
Ταυτόχρονα έχει μέγεθος και ένα πολύ δυνατό κορμό κάτι που τον κάνει έναν πολύ αξιόπιστο αμυντικό. Ειδικά στην πίεση στην μπάλα θα λέγαμε ότι είναι κάτι παραπάνω από καλός, καθώς μένει κοντά στον αντίπαλο, μπορεί να σπάσει τα screens, βάζει συνεχώς τα χέρια του πάνω στην μπάλα και δεν φοβάται την επαφή.
Αναμφισβήτητα λοιπόν μιλάμε για έναν two way αθλητή, ο οποίος στο κατάλληλο περιβάλλον θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν σύγχρονο combo guard. Αυτή την ευκαιρία φυσικά δεν μπορεί να την βρει στους Hawks και λογικά ούτε σε κάποια άλλη ομάδα του NBA. Εκεί θα μπορούσε να βρει συμβόλαιο μόνο για το off-ball παιχνίδι του και την ικανότητα του στην εκτέλεση μακριά από την μπάλα (εξαιρετική μηχανική εκτέλεσης, στα κολλεγιακά του χρόνια εκτελούσε με 40% από την περίμετρο).
Η χαμηλή του έκρηξη στο πρώτο βήμα, το γεγονός ότι δυσκολεύεται να τελειώσει σε traffic όταν επιτίθεται στο καλάθι, όπως και το γεγονός ότι είναι επιρρεπής στο λάθος στον τομέα της απόφασης, κάνουν την καριέρα του στο NBA αρκετά δύσκολη.
Για το Ευρωπαϊκό μπάσκετ όμως θα μιλούσαμε για έναν αθλητή με πολύ μέλλον και με τεράστια περιθώρια βελτίωσης (κυρίως στον δημιουργικό τομέα και στο κομμάτι της απόφασης).
2. Brandon Goodwin
O δεύτερος της λίστας είναι και αυτός με τις περισσότερες πιθανότητες να βρει συμβόλαιο απέναντι παρά την αποπομπή του από τους Cavs.
Όσοι είδαν αρκετά φέτος τους Cavaliers θα παρατήρησαν σε πολλά παιχνίδια τον Goodwin, ειδικά την περίοδο που απουσίαζε ο Garland (με δεδομένους τους τραυματισμούς των Sexton-Rubio), μιας και ήταν αυτός ο οποίος σε μεγάλο βαθμό έτρεχε τις επιθέσεις της ομάδας.
O Goodwin θα λέγαμε πως είναι ένα καθαρό PG, που του αρέσει να τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο και να ψάχνει από εκεί τρόπους να εκτελέσει ή να δημιουργήσει. Ήταν συχνό φαινόμενο φέτος να ζητάει αμέσως την μπάλα από τον παίχτη που “γράπωνε” το αμυντικό rebound ενώ είχε ξεκινήσει ήδη να τρέχει προς το transition.
Με λίγα λόγια του αρέσει το up tempo παιχνίδι και προσπαθεί να οδηγήσει την ομάδα σε αυτό. Σε set καταστάσεις τώρα, προτιμάει να παίζει με τον χώρο που του δημιουργούν οι συμπαίχτες του για αυτόν. Προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το γρήγορο πρώτο του βήμα και είτε να φτάσει μέχρι μέσα με drive (όχι όμως όταν υπάρχουν πολλά κορμιά στην ρακέτα), είτε να εκτελέσει με δεξί floater από τα 2-3 μέτρα που είναι μια από τις αγαπημένες του κινήσεις. Γενικά είναι ένας μπασκετμπολίστας που του αρέσει το κάθετο παιχνίδι και είναι πολύ ικανός slasher
Το γεγονός ότι δεν είναι σταθερός στην εκτέλεση από το τρίποντο (παρότι φέτος εμφανίστηκε εμφανώς βελτιωμένος, 34.5% 3FG) όπως και η έλλειψη μεγέθους είναι οι δύο ανασταλτικοί παράγοντες για αυτόν για να βρει ένα εγγυημένο συμβόλαιο στο NBA. Παρά το γεγονός ότι το court vision του και γενικότερα η αντίληψη του και το μπασκετικό του IQ είναι πολύ απνεπτυγμένα.
Σπάνια θα πάρει λάθος αποφάσεις, σπάνια θα ταλαιπωρήσει παραπάνω την μπάλα, θα προτιμήσει να δώσει την εύκολη πάσα παρά την εξεζητημένη και γενικά θα πάρει τις προσπάθειες που αναλογούν στα skills του.
Συνολικά ένας αθλητής που θα μπορούσε να κάνει την διαφορά στο εδώ μπάσκετ, καθώς είναι ένας παίχτης που φωνάζει ότι ψάχνει την ευκαιρία από μια ομάδα για να του δώσει την ευθύνη.
3. Μychall Mulder
O πιο αγαπημένος μου παίχτης από όλη την λίστα είναι αυτός εδώ. Για κάποιον που παρακολουθεί τακτικά NBA όλο και κάπου θα τον έχει πετύχει, είτε στα “πέτρινα” χρόνια των Warriors (τότε που ο Mulder είχε αναλάβει ρόλο Klay Thompson, lol), είτε στους Magic.
Κάθε φορά που τον βλέπω αναρωτιέμαι τι δουλειά έχει αυτός ο παίχτης ακόμα εκεί.
Στον Mulder τίποτα δεν έχει χαριστεί. Όταν άλλαξε κολλέγιο και μεταπήδησε από το Vincennes στο Kentucky τότε κατέληξε στο να είναι ένας ρολίστας και στην τελευταία του χρονιά στα κολλεγιακά του χρόνια (εκεί που οι περισσότεροι κάνουν το μεγάλο μπαμ), να έχει μόλις δύο παιχνίδια ως starter με 4,7 pts, 0.7 asts και 1,5 rebs.
Προφανώς το draft του 2017 ήταν μια αποτυχία για τον ίδιο καθώς δεν επιλέχθηκε από καμία ομάδα αλλά εκεί που οι περισσότεροι θα είχαν παρατήσει το μπάσκετ σε επαγγελματικό επίπεδο, εκείνος συνέχισε να παλεύει. Βρήκε ένα μικρό συμβόλαιο στους Windy City Bulls (ομάδα της G-League) και από τότε ξεκίνησε η πορεία τους προς το NBA.
Όπως αποδείχθηκε ο επιμένων νικά και ο Mulder βρήκε το παραθυράκι να μπει στον μαγικό κόσμο και να παίξει μάλιστα και αρκετά παιχνίδια με την φανέλα των Warriors, εκμεταλλευόμενος τις απουσίες των Curry και Thompson, ενώ πέρυσι βρήκε και κάποιες συμμετοχές με τις φανέλες των Magic και Heat.
Αυτή την στιγμή συνεχίζει να κυνηγάει το όνειρό του μιας και αγωνίζεται στο Summer League με την ομάδα των Heat, όμως η πραγματικότητα είναι εδώ και του χτυπάει την πόρτα.
Σίγουρα η πορεία του από το μηδέν μέχρι το NBA είναι αξιοθαύμαστη, όμως είναι πλέον 28, βρίσκεται θεωρητικά στο prime του και έχει περάσει πάρα πολλά χρόνια σε ένα μπάσκετ χαμηλού ανταγωνισμού στην G-League κατηγορία.
Τα skills του είναι πολύ ανεπτυγμένα αν και παραπέμπουν περισσότερο σε έναν παλαιάς κοπής σκόρερ από την θέση του SG, παρά σε κάποιον combo guard.
Η μηχανική του στο σουτ είναι άρτια, όπως το release του και η ταχύτητα εκτέλεσης του (40.6% 3FG φέτος στην G-League σε 7.8 attempts/game). Κινείται εξαιρετικά μακριά από την μπάλα στην περιφέρεια, πίσω από τα screens, αλλά αρέσκεται να χτυπάει και στα close out και να κόβει προς το καλάθι.
Είναι ξεκάθαρα ένας sharpshooter, ο οποίος όμως έχει και προσωπική φάση και του αρέσει να εκτελεί μετά από ντρίμπλα. Δεν του λείπει ούτε το μέγεθος, ούτε η αθλητικότητα, ενώ και το footwork του είναι σε εξαιρετικό επίπεδο.
Το γεγονός ότι δεν “βλέπει” τόσο γήπεδο και πως γενικά δεν πασάρει αξιόπιστα είναι οι δύο αδυναμίες που τον ταβανιάζουν στην προσπάθειά του να βρει εγγυημένο συμβόλαιο απέναντι, μιας και τέτοιου είδους σκόρερ υπάρχουν πολλοί καλύτεροι από αυτόν εκεί.
Στο εδώ μπάσκετ πραγματικά το ταβάνι του θα ήταν πολύ υψηλό αν κατανοούσε γρήγορα τον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού και αν προσαρμοζόταν άμεσα στους χώρους. Ένα ακόμη ζήτημα είναι αν θα μπορούσε να προσαρμοστεί σε ένα μπάσκετ υψηλών απαιτήσεων και σε ένα περιβάλλον που έχει ως στόχο την νίκη, μιας και μιλάμε για έναν αθλητή που έχει μάθει να παίζει σε αναπτυξιακές ομάδες και σε garbage (κυρίως) time σε ομάδες NBA.
Σίγουρα μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση πάντως.
4. Tyler Cook
Άλλο ένα παράδειγμα μπασκετμπολίστα που στο NBA δύσκολα θα έχει μέλλον αλλά στην Ευρώπη θα μπορούσε να κάνει την διαφορά.
Ο Cook είναι ο παίχτης που θα ήθελε κάθε προπονητής να έχει στην διάθεσή του για να βγάλει τόνους ενέργεια μπρος-πίσω. Να βάλει φωτιά στο κοινό με κάποιο poster-dunk, να πανηγυρίσει έξαλλα με τον κόσμο, να βγάλει μια δύσκολη άμυνα. Είναι ένας παίχτης που ζει για να βγάζει ενέργεια στο παρκέ δίνοντας έτσι τον απαραίτητο ρυθμό στην ομάδα του.
Πολύ καλός rebounder (πάει συνεχώς στο επιθετικό rebound), εξαιρετικός finisher κοντά στο καλάθι και παίζοντας συνεχώς σε πολύ υψηλό motor.
Αν μπορούσα να τον χαρακτηρίσω με δύο λέξεις θα ήταν “ενέργεια” και “αθλητικότητα”. Το παιδί πηδάει σε όλες τις μονομαχίες, δεν αφήνει καμία μπάλα να πάει χαμένη και είναι ικανός να πηδήξει πάνω από ταράτσες για να διεκδικήσει μια κατοχή. Τρομερό hustle συνολικά.
Του αρέσει να εκμεταλλεύεται την ταχύτητα του, καθώς βυθίζεται γρήγορα μετά το screen που δίνει είτε στην κορυφή, είτε στο πλάι αλλά δεν είναι ένας κλασσικός pick’n’roll ψηλός. Του αρέσει να κινείται και πιο περιφερειακά και να επιχειρεί συνεχώς δυναμικά cuts προς το καλάθι και φυσικά σε περιπτώσεις miss match ζητάει μπάλες στο post, εκεί που αρέσκεται να γυρνάει από τα δεξιά (εκμεταλλευόμενος την ταχύτητά του πάλι) και να τελειώνει τις φάσεις κοντά στο καλάθι.
Τώρα θα μου πείτε γιατί ένας τέτοιος παίχτης να μην μπορεί να βρει σταθερά ρόλο στο NBA;
Γιατί εκεί λογίζεται για power forward μιας και για center είναι αρκετά κοντός (2.04).
Και για power forward είναι πολύ κακός στο σουτ. Δεν σουτάρει σχεδόν καθόλου την μπάλα, δεν κινείται καθόλου στις γωνίες, γενικά δημιουργεί αρκετά θέματα στο όποιο spacing. Φέτος η αλήθεια είναι πως τον είδαμε κυρίως σε ρόλο center, αντικαθιστώντας τον Vucevic (ναι στους Bulls παίζει), όμως και πάλι φάνηκε η αδυναμία του να αντιμετωπίσει τα τεράστια κορμιά που υπάρχουν εκεί.
Στην Ευρώπη θα ήταν μια εξαιρετική λύση για μια ομάδα που ψάχνει έναν φθηνό forward/undersized center για να συμπληρώσει την frontline που να μπορεί να δώσει λύσεις και στις δύο θέσεις (έναν tweener δηλαδή).
Το παιχνίδι του προφανώς βρίσκεται ακόμα σε ένα πολύ ανώριμο στάδιο και ειδικά στην άμυνα έχει πολλά να μάθει, όμως δεν είναι παίχτης με χαμηλό μπασκετικό IQ. Του λείπει η εμπειρία και τα συνεχόμενα λεπτά όπως και το μπάσκετ υψηλού ανταγωνισμού. Όμως τα skills του, όπως και η αθλητικότητά του κάνουν “κρα” για το εδώ μπάσκετ ότι μπορεί να είναι one of a kind.
Ότι πιο κοντινό υπάρχει στον Acy σε στυλ παιχνιδιού (οκ όχι στον χαβαλέ-ψήστη που εμφανίστηκε στον Ολυμπιακό, αλλά εκείνον της Maccabi).
5. Davon Reed
Όπως έχω αναφέρει στο παρελθόν το σύγχρονο μπάσκετ απαιτεί καλούςς 3D forwards. Ο Reed ως τέτοιος μας συστήθηκε το 2017 όταν και έγινε draft (σε αρκετά υψηλό pick) από τους Suns.
Οι Suns εκείνα τα χρόνια ήταν σε φάση rebuild, οπότε έψαχναν τους κατάλληλους αθλητές να πλαισιώσουν τον Booker, ο οποίος τότε ήταν ασταθής στο σουτ από απόσταση για να δημιουργήσουν ένα λειτουργικό σύνολο.
Και οι τρεις επιλογές τους στο τότε draft ήταν τρεις παίχτες που σουτάρουν καλά την μπάλα, ο Josh Jackson (μεγάλη αποτυχία), ο Davon Reed και ο Alec Peters (ναι το νέο απόκτημα του Ολυμπιακού).
Ο Reed παρόλα αυτά πήρε πολύ λίγες ευκαιρίες και μέχρι πέρυσι ήταν με το ένα πόδι στην G-League με το άλλο στο NBA. Έπρεπε να φτάσουμε στην περυσινή χρονιά για να δούμε τον Reed στα 26 του σε μια ψιλογεμάτη χρονιά απέναντι μιας και οι Nuggets τον εμπιστεύτηκαν και του έδωσαν ενεργό ρόλο στο rotation.
Όπως είναι γνωστό τέτοιοι παίχτες σαν τον Reed που δεν ταλαιπωρούν την μπάλα, λειτοργούν ως ενδιάμεσοι δημιουργοί (decent playmaking) εκτελούν με συνέπεια από spot θέσεις και βοηθούν με το μέγεθος του στην άμυνα ταιριάζουν πολύ στο μπάσκετ των Nuggets, σε μια επίθεση που τρέχει ο Jokic με τις συνεχόμενες κινήσεις στην περιφέρεια και τα πολλά cuts προς το καλάθι.
Εκτός από το γεγονός ότι είναι πολύ καλός εκτελεστής από την περίμετρο (43% 3FG πέρυσι στο Denver), στο ευρωπαϊκό μπάσκετ θα βοηθούσε πολύ και το μέγεθός του, όπως και ο δυνατός του κορμός, το τεράστιο άνοιγμα χεριών του και η αθλητικότητά του. Μπορεί το ταλέντο του να μην είναι τόσο εξόφθαλμο, όμως είναι ένας ρολίστας πολυτελείας και ένα forward που σίγουρα θα χρειάζονταν πολλές ομάδες καθώς πληρεί βασικές προϋποθέσεις για να καλύψει αυτή την θέση. Στον Παναθηναϊκό συγκεκριμένα θα ήταν τέλειος για να καλύψει την θέση του Roos, καθώς και αμυντικά είναι πολύ πιο προσηλώμενος (μπορεί να αμυνθεί τόσο στην κορυφή, όσο και στα φτερά, μαρκάρει τέσσερις θέσεις) και φυσικά επιθετικά ανοίγει εξαιρετικά το γήπεδο και μπορεί να λειτουργήσει ως ενδιάμεσος δημιουργός.
6. Bruno Fernando
Τελευταίος στην λίστα αλλά επίσης πολύ αγαπημένος είναι ο Bruno Fernando. Όταν ο Αγκολέζος center μπήκε στην Λίγκα το 2019 για λογαριασμό των Hawks, είχα την πεποίθηση ότι θα μπορούσε να σταθεί σαν back up ψηλός.
Δυναμικά τελειώματα κάτω από το καλάθι, τρομερά αθλητικός, πολύ καλός στο ρολλάρισμα μετά το screen ψηλά, εξαιρετικός rebounder, πολύ υψηλό motor και περίσσια ενέργεια στο παρκέ και φυσικά πολύ καλός rim protector.
Αυτά τα στοιχεία συνόδευαν τον Fernando από τα χρόνια του στο κολλέγιο, όταν και τρομοκρατούσε οποινδήποτε στεκόταν εμπόδιο κοντά στο ζωγραφιστό ή όποιον ένιωθε αρκετά γενναίος για να επιτεθεί στο καλάθι του.
Η αλήθεια είναι πως δεν είδαμε μεγάλη βελτίωση από αυτόν πάνω στα βασικά του αθλήματος (πάσα-ντρίμπλα-σουτ) και αυτός σίγουρα ήταν ένας ανασταλτικός παράγοντας για την καθιέρωσή του στο NBA (ήδη στα 23 του έχει αλλάξει τρεις ομάδες, Hawks-Celtics-Rockets).
Όμως για το μπάσκετ της Euroleague θα ήταν ακριβώς ότι πρέπει. Δεν του αρέσει να τραβιέται στην περιφέρεια στην άμυνα (δεν είναι καλός σε άμυνα αλλαγών), αλλά του αρέσει να περιμένει τον αντίπαλο κοντά στο ζωγραφιστό, εκεί που είναι ικανός να το κάνει ναρκοπέδιο. Με τους εδώ κανονισμούς θα είναι πιο εύκολο να μετατραπεί σε αμυντικό-τέρας μιας και δεν θα χρειάζεται να απομακρύνεται τόσο συχνά από το καλάθι.
Το positioning στο rebound, όπως και το πολύ καλοδουλεμένο του footwork είναι δύο στοιχεία που θα τον βοηθούσαν σε μεγάλο βαθμό εδώ.
Μιλάμε για ένα θηρίο στο κλουβί, έναν παίχτη που είναι αυτό που λέμε “τρώει παιδιά” κάτω από την μπασκέτα. Στα μάτια μου είναι το ιδανικό συμπλήρωμα για τον Παπαγιάννη, μιας και το mobility του Έλληνα όπως και η ικανότητα του να μαρκάρει στην περιφέρεια θα κουμπώσουν άψογα με έναν ψηλό ίδιων προσόντων.
Παίχτες εκεί έξω υπάρχουν πολλοί. Παίχτες που ψάχνουν την ευκαιρία τους για να αποδείξουν ότι ανήκουν στο υψηλότερο επίπεδο. Παίχτες με κίνητρο και όρεξη και φυσικά οικονομικοί μιας και πλέον δεν ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία των ομάδων που μπορούμε να μπούμε σε πλειστηριασμούς στο μεταγραφικό παζάρι.
Θα έπρεπε να μάθουμε να ζούμε με το ρίσκο να φέρνουμε τέτοιους αθλητές και να τους δοκιμάζουμε σε καταστάσεις υψηλής πίεσης και απαιτήσεων (όχι απαραίτητα σε πρωταγωνιστικό ρόλο πάντα, αλλά και πίσω από τον εκάστοτε Παπαπέτρου-Παπαγιάννη-Grigonis)
Δυστυχώς αυτή την στιγμή δεν υπάρχει η γνώση για κάτι τέτοιο και πιθανότατα ούτε η θέληση. Όταν όμως κλείνεις την πόρτα σε μια ολόκληρη αγορά και ταυτόχρονα κινδυνεύεις να χάσεις όλους τους πρώτους στόχους από την Ευρωπαϊκή τέτοια μιας και υπάρχουν ομάδες πιο ελκυστικές από εσένα και πορτοφόλια πιο χοντρά, τότε κινδυνεύεις να τινάξεις στον αέρα όλο τον καλοκαιρινό σχεδιασμό.
Είναι προαπαιτούμενο σε ομάδες με χαμηλά μπάτζετ να υπάρχει ένα εκτενέστατο και καλά οργανωμένο τμήμα scouting σε όλο τον κόσμο το οποίο θα ψάχνει συνεχώς τέτοιες περιπτώσεις όπως τις παραπάνω και κάθε καλοκαίρι θα φέρνει τις εκάστοτε αναφορές στον προπονητή ώστε εκείνος να μπορεί να κρίνει ποιος κάνει για εκείνον και ποιος όχι.
Δυστυχώς όμως στον Παναθηναϊκό είναι εμφανές ότι απλά αγνοούν την ύπαρξη αυτής της αγοράς και προσπαθούν να ακολουθήσουν έναν θεωρητικά πιο safe δρόμο, ο οποίος βέβαια μπορεί να καταλήξει σε αδιέξοδο, μιας και τα “άκυρα” από παίχτες με εμπειρία στην διοργάνωση πάνε και έρχονται και φέτος.