Είναι τέτοια η φύση του αθλήματος που αγαπάμε, που όταν έρχονται τα Playoffs στις μεγάλες διοργανώσεις του, είναι για τους ενασχολούμενους με αυτό σαν μια τύπου γιορτή. Όπως σε κάθε τέτοια, έτσι και τώρα, υπάρχουν προσδοκίες για να περάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται.
Το ωραίο με τα Playoffs – και δη της Euroleague – είναι πως ήταν πάντα ένα σκληρό τεστ αλήθειας. Εδώ είναι ο προθάλαμος που ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι και που οδηγεί στην τελική ευθεία του Final Four όπου πάνε οι εξ ορισμού 4 καλύτεροι/ικανότεροι μιας μεγάλης χρονιάς.
Είναι επίσης μια διαδικασία όπου οι προπονητές συνήθως παρουσιάζουν ότι έχουν στο μυαλό τους αναφορικά με την ομάδα τους και που είναι πάντα απολαυστικό να τους βλέπεις πόσο αναλύουν έναν αντίπαλο. Εδώ όμως βλέπεις πολλές φορές και από τί μέταλλο είναι φτιαγμένοι παίχτες και προπονητές. Πχ ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι αυτός που είναι για τις εννιά κούπες του, αλλά είναι και αυτός που έχει παρουσιάσει σε διάρκεια τις μεγαλύτερες παραστάσεις στη συγκεκριμένη διαδικασία. Αν υπήρχε τίτλος για καλύτερο playoffs coach, αυτός θα του ανήκε δικαιωματικά. Και όχι, δεν είναι μόνο θέμα «προπονητικών γνώσεων», είναι κάτι παραπάνω…
Φέτος, τα ζευγάρια που προέκυψαν είναι τα Barcelona-Zenit, CSKA Moscow-Fenerbahce, Anadolu Efes-Real Madrid και Armani Milano-Bayern Munich. Την αποστολή της παρουσίασης/ανάλυσης ανέλαβαν οι Profanatica, Saras, Nerdluck Pounχαχαχα (Σέντρικ Σεμπάλος) και Eironman σε συλλεκτική εμφάνιση.
Ξεκίνημα λοιπόν με το Ρεάλ – Εφές από τον Saras.
Enjoy…
Efes Anadolu – Real Madrid (by SARAS)
Μιας και φέτος (μετά από πολλά χρόνια) η ομάδα μου απουσιάζει από τα play-off της Euroleague, άρπαξα την ευκαιρία και είπα να σχολιάσω το ζευγάρι που θεωρώ περισσότερο fun to watch από τα τέσσερα φετινά.
Η Efes είναι με διαφορά η πιο φορμαρισμένη ομάδα της Λίγκας. Η πιο fun to watch. Η ομάδα που παίζει το καλύτερο μπάσκετ. Η ομάδα που προσωπικά θα στηρίξω μέχρι τέλους για την κατάκτηση της κούπας.
Θεωρώ πως ένας τίτλος Euroleague θα είναι η φυσική εξέλιξη στο δημιούργημα που έχει φτιάξει τα τελευταία τρία χρόνια ο coach Ataman.
Το 2019 βρέθηκε στο Final-4 σκορπίζοντας την Fenerbahce του Obradovic στον ημιτελικό, αλλά χάνοντας από την υπέροχη CSKA του Ιτούδη (την καλύτερη CSKA της τελευταίας δεκαετίας κατά την γνώμη μου).
Το 2020 και ενώ έπαιζε με σπασμένα τα φρένα σε όλη την regular, με τον Larkin να κάνει πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, ήρθε ο κορονοϊός, η σεζόν διακόπηκε και έτσι η Efes έμεινε με το παράπονο (ή με το πουλί στο χέρι όπως όλοι σκεφτήκατε).
Φέτος ενώ ξεκίνησε άσχημα και πολλοί μίλαγαν για μια Efes κορεσμένη, που δεν έχει ξεπεράσει ακόμα το περυσινό σοκ και πως υπάρχει έλλειψη σκληρού mentality στον σύλλογο, μέσα στην χρονιά κατάφερε να ανακάμψει και να κλείσει τα στόματα, κάνοντας ένα πολύ δυνατό finish στην σεζόν κερδίζοντας ακόμη και το πλεονέκτημα έδρας.
Ο βασικός λόγος για τον οποίο ο Efes είναι μια από τις βασικές διεκδικήτριες του τίτλου είναι το γεγονός πως έχει στηθεί μια λειτουργική ομάδα, τηρώντας βασικούς κανόνες της στελέχωσης για το Ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Επιθετικά ολοκληρωμένοι χειριστές, ψηλοί τερματοφύλακες, stretch τεσσάρια, πλάγιοι με καλή off ball εκτέλεση που ταυτόχρονα μπορούν να λειτουργήσουν σαν τρίτοι χειριστές μέσα στην πεντάδα.
Η Efes είναι από τις ομάδες που απλά τηρεί τους βασικούς κανόνες της στελέχωσης και που αφήνει στους χειριστές της το ελεύθερο να κάνουν το παιχνίδι τους.
Το Larkin-Micic είναι με διαφορά από το δεύτερο το πιο efficient δίδυμο guard αυτή την στιγμή στην διοργάνωση. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Έχουν βρει μια υπέροχη χημεία μεταξύ τους, μοιράζουν το παιχνίδι εξαιρετικά και με δύο λόγια είναι η ζωντανή απόδειξη, πως δύο παίχτες που απαιτούν και οι δύο την μπάλα στα χέρια μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια πεντάδα.
Είναι σημαντικό πως και οι δύο βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση, είτε έχουν την μπάλα στα χέρια, είτε βρίσκονται μακριά από αυτήν. Επίσης είναι βασικό πως σαν χειριστές βρίσκονται συνεχώς σε aggressive mood και επιτίθενται στο καλάθι δίχως δεύτερη σκέψη.
Είναι γνωστό εξάλλου πως μια motion επίθεση ξεκινάει από το aggressiveness των ίδιων των χειριστών. Και φυσικά όταν οι χειριστές είναι επιθετικοί, τότε και η αντίπαλη άμυνα μπαίνει συνεχώς σε διαδικασία να κινηθεί. Και όταν μια άμυνα κινείται υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να βρεθεί σε ανισορροπία.
Σκεφτείτε τώρα πόσο πιο εύκολο είναι αυτή η άμυνα να βρεθεί σε ανισορροπία αν ταυτόχρονα υπάρχουν ακροβολισμένοι στην περιφέρεια σουτέρ το 40+% (Simon-Anderson-Beaubois-Singleton). Σκεφτείτε και πάλι πόσο πιο εύκολα θα ανοίξει αυτή η άμυνα και θα επιτρέψει στα αντίπαλα guard να επιτεθούν στο καλάθι όταν υπάρχουν στην ομάδα centers που μπορούν να σουτάρουν αξιοπρεπώς (Sanli-Pleiss).
Η Efes λοιπόν είναι με διαφορά από την δεύτερη η πιο καλά δουλεμένη επίθεση της Λίγκας (πρώτη σε off. Rating με 121.3).
Από την άλλη λοιπόν υπάρχει η Real.
Η Real, η οποία περνάει μια περίεργη φάση φέτος. Η τελευταία φορά που προσωπικά θυμάμαι τόσο κακή Real είναι από τα “πέτρινα” χρόνια της ομάδας, τα οποία τελείωσαν περίπου το 2012.
Για να είμαι ειλικρινής θεωρώ πως οι Μαδριλένοι φέτος βρέθηκαν σε μια φάση rebuild. Σε μια φάση μονταρίσματος για την νέα χρονιά.
Και θεωρώ πως όλο αυτό έγινε απολύτως συνειδητά από τον coach Laso και την διοίκηση της ομάδας. Λίγο η χρονιά που δεν γνώριζαν αν θα ολοκληρωθεί αισίως ή αν θα υπήρχε ανάλογο “πιστόλιασμα” με το περυσινό, λίγο τα μειωμένα έσοδα λόγω κορονοϊού, λίγο οι αποχωρήσεις ορισμένων παιχτών-κλειδιών, οδήγησαν στην απόφαση της διοίκησης να μην επενδύσει φέτος στην ομάδα.
Αντιθέτως επέλεξαν να γίνει μια σωστή αξιολόγηση του ρόστερ από τον coach Laso, να αναβαθμιστεί ο ρόλος των νεαρών παιχτών και να ξεκινήσει από νωρίς ο σχεδιασμός της ομάδας για την επόμενη σεζόν (ήδη έχουν κλείσει Poirier, Huertel και Henry για την νέα χρονιά) .
Όλο αυτό μάλιστα φάνηκε από το πως αντιμετώπισε η ομάδα μια σειρά από ατυχίες που συνάντησε από την αρχή της σεζόν μέχρι σήμερα.
Αρχικά ενώ γνώριζαν πως ο βασικός τους χειριστής θα αποχωρήσει για το NBA δεν κινήθηκαν από το καλοκαίρι για την απόκτηση ενός guard-leader. Αποφάσισαν να πορευτούν με τον γερο-Llull (παιχταράς αλλά δυστυχώς μετά τον σοβαρό του τραυματισμό δεν επέστρεψε στο επίπεδο που ήταν) και τον Laprovittola (εδώ γελάμε).
Μετέπειτα ήρθε ο τραυματισμός του Randolph. Όλοι περίμεναν λοιπόν να αποκτηθεί ένας παίχτης που θα μπορέσει να καλύψει το κενό του, τόσο στην θέση του forward, όσο και σε εκείνη του center μιας και ο Anthony λειτουργούσε κυρίως ως tweener.
Στην θέση λοιπόν του Αμερικανού ήρθε ο Tyus (οκ, χαρούμενο 2012), ο οποίος πραγματικά αποτελεί ένα γέμισμα από το “πανέρι”.
Τέλος είχαμε και φυγή του Deck για το NBA ακριβώς δύο εβδομάδες πριν τα play-off της Euroleague. Προσωπικά θεωρώ πως ο Laso και η Real ως σύλλογος δεν θέλησε να του σταθεί εμπόδιο μιας και όπως προανέφερα θεωρούν την χρονιά που διανύουμε ως μεταβατική.
Με αυτά και με αυτά η Real δεν έπιασε την απόδοση που πολλοί θα περίμεναν την φετινή χρονιά. Η ομάδα φωνάζει πως χρειάζεται έναν χειριστή που θα μπορεί να σκοράρει και να δημιουργήσει με την ίδια ευχέρεια. Η ομάδα φωνάζει πως χρειάζεται ενίσχυση στην front line της με elite παίχτες , μιας και μόνο ο Thompkins και ο Tavares μοιάζουν να ανταποκρίνονται στο επίπεδο.
Καλός, χρυσός και ο κορμός των Rudy-Llull-Carroll-Causer (και βασικός υπαίτιος για τις επιτυχίες των τελευταίων ετών), όμως κι αυτοί είναι φανερό πως έχουν ξεπεράσει προ πολλού το peak της καριέρας τους και πως χρειάζονται επειγόντως πλάγιοι με περισσότερα 3&D χαρακτηριστικά.
Και όχι ο Taylor δεν είναι τέτοιος forward, παρότι το 2019 στα play-off μας είχε πονέσει εμάς τους Παναθηναϊκούς με τα τρίποντα-μαχαιριές μέσα στην Μαδρίτη.
Σε μια σειρά play-off όμως που τα παιχνίδια είναι της μιας ανάσας θεωρώ πως υπάρχουν πολλοί παράγοντες που πρέπει να εξεταστούν για να μπορέσουμε να κρίνουμε ποιος έχει τον ρόλο του φαβορί και ποιος τον ρόλο του αουτσάιντερ. Και μιας και το πλεονέκτημα έδρας ουσιαστικά δεν υπάρχει για φέτος (ελπίζουμε του χρόνου να επιστρέψει ο κόσμος στα γήπεδα), τότε θα πρέπει να παραμείνουμε στους καθαρά αθλητικούς τέτοιους.
Πρώτος και βασικός παράγοντας είναι η προσέγγιση, η επιρροή και η προσαρμοστικότητα του εκάστοτε coach σε νέα δεδομένα. Ο δεύτερος είναι το ματσάρισμα μεταξύ των δύο ομάδων. Ο τρίτος είναι το φορμάρισμα των δύο ομάδων. Και τέλος είναι η πνευματικότητα και το ισχυρό mentality των αθλητών των εκάστοτε συλλόγων.
Στο πρώτο πραγματικά δεν θεωρώ πως κάποιος υπερτερεί ξεκάθαρα. Ο coach Ataman παρότι έχει λοιδωρηθεί ανά διαστήματα, είναι ένας έξυπνος coach που στηρίζει πολύ το παιχνίδι του στα skills των παιχτών του. Από την άλλη ο Laso είναι γνωστή “αλεπού” των πάγκων και σίγουρα είναι πολύ έμπειρος σε τέτοιες οριακές καταστάσεις.
Στο δεύτερο και στο τρίτο θεωρώ πως υπερτερεί ξεκάθαρα η Efes. Το ματσάρισμα και το momentum την ευνοεί στο 100%, μιας και δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι stoppers στην περιφέρεια της Real για να σταματήσουν το δίδυμο Larkin-Micic.
Την ίδια στιγμή ο Larkin είναι ο αντίπαλος που δεν θέλει να βρει με τίποτα απέναντι του ο Tavares μιας και θα τον προκαλεί συνεχώς να τον ακολουθήσει στην περιφέρεια.
Γενικά η Efes μπορεί να διαλύσει την αμυντική ισορροπία της Real, χτυπώντας την pick’n’roll άμυνα της. Πως θα αντιδράσει η Real σε ένα ενδεχόμενο κεντρικό screen που θα πάρει ο Larkin; Θα βγάλει τον Tavares μακριά από την ρακέτα, ρισκάροντας τα γρήγορα πόδια του Larkin και την ικανότητα του στο slashing (ο καλύτερος slasher αυτή την στιγμή στην Ευρώπη μαζί με Baldwin); Θα αφήσει τον Tavares μέσα και θα δώσει το δικαίωμα στον Larkin να εκτελέσει ελεύθερος;
Σίγουρα ο Laso θα προσπαθήσει να κυνηγήσει με μανία πίσω από τα screens και να χαλάσει τους χρόνους επίθεσης της Efes, όμως δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα μπορέσει να λειτουργήσει σε συνέχεια σε μια σειρά παιχνιδιών απέναντι σε έναν τόσο ποιοτικό αντίπαλο.
Η Efes αν καταφέρει να ελέγξει και τα rebounds θεωρώ πως θα μπορούσαμε να πούμε πως έχει το απόλυτο ματσάρισμα.
Για να μην κουράζω το μόνο που θεωρώ πως αυτή την στιγμή έχει να παρατάξει η Real είναι το mentality των αθλητών της, οι οποίοι πραγματικά έχουν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ξανά και ξανά.
Δεν είναι εύκολο να ξεγράφεις παίχτες που έχουν γευτεί την σαμπάνια της επιτυχίας στα χείλη τους.
Είναι αθλητές που μπορούν να βγάλουν το κάτι παραπάνω σε αυτά τα παιχνίδια και να τραβήξουν το κάρο παρασύροντας το υπόλοιπο σύνολο.
Για να είμαι ειλικρινής όμως, τα κενά που έχει αυτή την στιγμή το ρόστερ της Real σε κομβικές θέσεις (Pointguard-Center) όπως και το γεγονός ότι υπάρχουν δύο σοβαρότατες απουσίες two way αθλητών με ισχυρή προσωπικότητα (Deck-Randolph) δεν της δίνουν πολλά περιθώρια.
Θεωρώ την Efes ξεκάθαρο φαβορί της σειράς. Ή για να είμαι πιο ακριβής, θεωρώ την Efes ξεκάθαρο φαβορί για την κατάκτηση της Euroleague.
AX Armani Exchange Milan – FC Bayern Munich (by Nerdluck Pound)
Κάθε χρόνο στο Final 4 έχουμε μια ομάδα που στην αρχή της σεζόν υπολογίζαμε από ελάχιστα εώς καθόλου. Μία τέτοια θα προκριθεί από αυτό το ζευγάρωμα – το πιό αμφίρροπο – στη φάση των 8. Από τη μία το Milano έχει να φτάσει στα play off από το 2014 και τη σειρά με τη Maccabi, ενώ η Bayern γίνεται η πρώτη γερμανική ομάδα που εισέρχεται σε αυτά.
Και οι δύο ομάδες φέρουν βαθιά την σφραγίδα των προπονητών τους. Από τη μια ο Μεσίνα με το set παιχνίδι, τον έλεγχο του ρυθμού, τη σκληρή άμυνα και τη δημιουργία ανοιχτών σουτ και από την άλλη ο Τρινκιέρι που γέμισε ένα ρόστερ με αθλητικότητα, μάκρος, φρέσκα ποδιά και μπόλικο hustle.
Το Milano είχε την 4η καλύτερη επίθεση με 81,38ppg και την 8η καλύτερη άμυνα δεχόμενη 77,94ppg.
Το γεγονός ότι ήταν η ομάδα με τα λιγότερα λάθη – μόλις 10,94 – στην διοργανωση, της επέτρεπε να καμουφλάρει την αδυναμία στο ριμπάουντ που είναι 4η από το τέλος με 31,03, ενώ της έδωσε την δυνατότητα, παρότι δεν ήταν καλή στον τομέα των assists (15η με 16,41) να είναι 3η στον δείκτη assist-turnover ratio με το εντυπωσιακό 149%.
Το Milano ήταν 5ο σε ποσοστό στις βολές με 81%, ενώ ήταν η δεύτερη πιο εύστοχη ομάδα στα τρίποντα με σχεδόν 42% πίσω μόνο από την Zalgiris.
Από την άλλη εχουμε ίσως την καλύτερη προπονητική δουλειά στην διοργάνωση.
Η Bayern είχε το δεύτερο χαμηλότερο μπατζετ στη λίγκα. Παρόλα αυτά ο Trinchieri κατάφερε να δημιουργήσει ένα συμπαγές μείγμα που κάθε βραδύ τρυπούσε το ταβάνι του.
Η Bayern είχε μόλις την 14η επίθεση με 78,24ppg, αλλα την 4η καλύτερη άμυνα δεχόμενη 77,26 .
Το κομμάτι των rebounds που ήταν 7η με 32,53 και αυτό των κλεψίματων που τερμάτισε 2η με σχεδόν 8,5 ανά ματς της έδινε την δυνατότητα να ανοίξει τον ρυθμό και να βρει εύκολους πόντους στο transition πράγμα που της έδινε οξυγόνο και της επέτρεπε να επιστρέφει μέσα στα ματς (ίσως η ομάδα με τις περισσότερες ανατροπές φετος), καθότι από το ρόστερ έλειπε ο κλασικός δημιουργός και υπήρχαν στιγμές που η μπάλα κολλούσε στο set παιχνίδι.
Σημεία κλειδιά
- Από την μία έχουμε την Armani, την καλύτερη ομάδα των play off στο τρίποντο και από την άλλη τη Bayern, την 2η καλύτερη ομάδα στο να αμύνεται σε αυτά τα σουτ στην διοργάνωση.
- Η Armani είναι η 2η χειρότερη ομάδα στην πίεση πάνω στην μπάλα, ενώ η Bayern η 2η καλύτερη στα κλεψίματα.
- Η εμπειρία. Το Milano το καλοκαίρι έχτισε όλη την φιλοσοφία του πάνω στους Sergi-Datome-Hines-Delaney, αγοράζοντας τεχνογνωσία νίκης και δίπλα τους έβαλε παιδιά που διψάνε να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο όπως οι Punter-LeDay-Shields
Η Bayern έχει μεγάλο έλλειμμα σε αυτό το κομμάτι και θα εχει ενδιαφέρον πώς θα αντιδράσει αν βρεθεί από κάτω στην σειρά. Είναι μία ομάδα που βασίζεται αρκετά στο ένστικτο, όμως ήταν πολλές οι φορές μέσα στην σεζόν που ενώ την έβλεπες πεσμένη σηκωνόταν και αντιδρούσε.
Προβλέπω λοιπόν μια μάχη που θα κριθεί εν πολλοίς στο πνευματικό κομμάτι ..
Match up
- Kevin Punter – Wade Baldwin IV
Οι ατραξιόν των δυο ομάδων.
Ο Punter κάνει μια καταπληκτική σεζόν 15ppg με 52-41-88,5 (!!) σε μόλις 25mpg. Σε μια ομάδα με Sergio-Delaney στο backcourt ο Αμερικάνος κατάφερε να γίνει ο παίχτης που όλοι ψάχνουν στις μεγάλες στιγμές, συνεχής απειλή από το τρίποντο. Το εξαιρετικό διάβασμα των φάσεων και η καλή προσωπική άμυνα τον έχουν οδηγήσει σε break out season στα 27 του και περιμένουμε να δούμε πως θα ανταποκριθεί στην σειρά.
Από την άλλη, τα λόγια για τον combo guard της Bayern στερεύουν. Όταν παίρνει τον κεντρικό διάδρομο (πολλές φορές δεν υπάρχει, τον δημιουργεί μόνος του) απλά παρακαλάς να μην κατεδαφίσει το γήπεδο (ίσως και όχι). Σεσημασμένος κλέφτης, απόλαυση στο ανοιχτό γήπεδο με εξαιρετική – και σπάνια πλέον – midrange εκτέλεση. Εχει ενδιαφέρον το πώς θα ανταποκριθεί στη σειρά. Αν είναι το ίδιο αποτελεσματικός τότε θα έχει ξεκλειδώσει την πόρτα στα μεγάλα χρηματοκιβώτια της Ευρώπης.
- Shavon Shields – Vlado Lucic
O Αμερικάνος αποτελεί τον glue guy της Armani. Μαρκάρει πάντα ό,τι καλύτερο υπάρχει στην άλλη ομάδα, ενώ εκτελεστικά είναι κάθε βραδύ καυτός. 13,5ppg με 57-45-80 σε 27′.
Είναι λίγες οι βραδιές που ο Shields δεν ήταν στους διακριθέντες και όταν αυτό συνέβη η Armani συνήθως έχανε. Θα πρέπει να αποτελέσει τον νούμερο ένα στόχο στην άμυνα του Τρινκιέρι γιατί είναι αυτός που σχεδόν πάντα παίρνει την σωστή απόφαση.
Από την άλλη είναι ίσως ο καλύτερος SF στη διοργάνωση μέχρι την στιγμή που τραυματίστηκε.14 ppg με 60- 44-86 σε 30′ ανά ματς. Βοηθάει στο rebound παίζει πάντα εξαιρετική άμυνα, κλέβει μπάλες τρέχει το γήπεδο εξαιρετικά, βγαίνει από τα σκριν εκτελεί, είναι clutch τα κάνει όλα και συμφέρει σε μια break out season στα 31 του. Ποτέ δεν είναι αργά για κάτι τέτοιο. Η δικη του απόδοση θα κρίνει τις πιθανότητες της Bayern στην σειρά πιο πολύ από του καθενός..
- Kyle Hines – Jaylen Reynolds
Για τον Hines ό,τι και να πούμε είναι λίγο. Δεν χρειάζονται νούμερα για να αποτυπώσουν στο χαρτί αυτά που προσφέρει. Αρκεί ένα 5′ να τον παρακολουθήσεις. Ακόμα και στα 34 του είναι επιδραστικός και στις 2 άκρες του παρκέ (μέχρι και μπάλα κατεβάζει φέτος) ρίχνει ξύλο, κυνηγάει γκαρντ, ταπώνει 7-footers . Κάνει τα πάντα. Τα κάνει καλά. Και τα κάνει συνέχεια. Είναι natural leader και θέλει να πάει σε ακόμα ένα φάιναλ φορ, με 3η διαφορετική ομάδα στην καριέρα του μετα τον Ολυμπιακό και την CSKA.
O Reynolds κάνει χρονιά όνειρο. 14,1 ppg με 62-43-88 και 6 rpg και όλα αυτά σε μόλις 21′. Είπατε κάτι; Για εμένα είναι με διαφορά ο πιο βελτιωμένος παίχτης της σεζόν, πάνω από κάθε Πολονάρα ή Παπαγιάννη. Είναι ο παίχτης που όλο το οικοδόμημα της Bayern στηρίχτηκε. Εξαιρετικές κινήσεις στο ποστ, elite παιχνίδι με πρόσωπο, κυρίως από μέση απόσταση, δημιουργία, ριμπάουντ και μπόλικο hustling.
Τον λατρεύω και ζω με το όνειρο ότι το καλοκαίρι θα έρθει προς τα εδώ..
Πρόβλεψη
Θεωρώ ότι είναι μια σειρά που λόγω της απουσίας θεατών ξεκινάει από το απόλυτο 50-50.
Θα είναι μια μάχη εμπειρίας. Messina, Sergio, Delaney, Datome, Hines απέναντι στην φρεσκάδα Τrinchieri, Baldwin, Babb, Lucic, Reynolds.
Αυτός που θα καταφέρει να αναδείξει τα καλά του στοιχεία τα πιο πολλά βραδιά θα είναι αυτός που είναι ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο. Πρόκειται για δυο ομάδες καθρέφτες σε σχέση με αυτά που κάνει καλά η μια και άσχημα η άλλη. Λόγω εμπειρίας και μόνο δίνω ένα 51% στην Armani.
Αλλα ό,τι και συμβεί στην σειρά δεν θα με εκπλήξει..
CSKA Moscow – Fenerbahce Beko Istanbul (by Eironman)
Τρείς είναι οι ομάδες που έχουν κυριαρχήσει απόλυτα την τελευταία 7ετία στην Ευρωλίγκα μοιραζόμενες ολα τα τρόπαια ενώ έχουν παράλληλα σταλινικά ποσοστά παρουσίας σε F4 : η ΤΣΣΚΑ, η Ρεάλ και η Φενερμπαχτσέ. Η μοναδική φορά σε αυτή την 7ετία που μια απο αυτές απουσίασε απο το μεγάλο φινάλε της σεζόν ηταν το 2016, όταν η Φενέρ σκούπισε την τότε κάτοχο του τροπαίου Ρεάλ, κυριαρχώντας πλήρως στα 3 ματς. Θα ήταν ασφαλές να πούμε λοιπόν οτι οι τρείς τους μέχρι σήμερα “δεν έβλεπαν” κανέναν άλλον στην Ευρώπη σε σειρά αγώνων.
Και έπρεπε να φτάσουμε στην εποχή του κόβιντ, να μειωθεί το μπάτζετ της Φενέρ, να αποχωρήσει ο Ομπράντοβιτς και να ξύσει η τελευταία τον πάτο της βαθμολογίας για έναν ολόκληρο γύρο, ώστε να ξαναδούμε ένα ζευγάρι playoff μεταξύ δυο εκ των big 3.
Ή και όχι τόσο big πλεον.
Η αλήθεια ειναι οτι το τελευταίο οφείλεται πρωτίστως στις αλλαγές που συνέβησαν το καλοκαίρι στην τουρκική ομάδα, κάνοντάς τη να μοίαζει πιο θνητή, πιο κοντά στον πυρήνα των ομάδων που παλεύουν για την 8άδα παρά στην ελίτ. Ο Κοκόσκοφ και ο Γκεραρντίνι έπρεπε να αλλάξουν πολλά, με αποτέλεσμα να βλέπουμε αρχικά μια ομάδα που είχε (τα φυσιολογικά) σκαμπανευάσματα, αλλα λίγο αργότερα έμοιαζε να καταρρέει, χαμένη στα rotation, στην αδυναμία παικτών να κάνουν step up και στην πίεση που προκαλούσαν οι επιτυχίες του πρόσφατου παρελθόντως.
Και ύστερα ήρθε ο Γκούντουριτς
ΟΚ, δεν πιστεύω επ’ουδενί οτι ο Σέρβος ειναι ΤΟΣΟ καλός παίκτης ώστε να πω ότι μπορεί να αλλάξει μόνος του τη μοίρα μιας ομάδας στα μισά της σεζόν. Λειτούργησε ομώς εξαιρετικά ως glue guy σε άμυνα και επίθεση (ρόλο 3rd option, κάτι που αρχικά αναμενόταν απο Λορέντζο Μπράουν αλλα… δεν) , έφερε μέγεθος, δημιουργία, σκορ και προσωπικότητα. Όλα αυτά δηλαδή που αδυνατούσε να δώσει σε ικανοποιητικό βαθμό από τα πλάγια ο Ουλάνοβας.
Ο Κοκόσκοφ άρχισε να καταλήγει σε αυτούς που μπορεί να στηριχτεί (τρομερό step up απο τον Ντεσόν Πιέρ – γιατί αυτός ο υπέροχος, σύγχρονος FW έπρεπε να φτάσει 28 για να παίξει Ευρωλίγκα;), οι ρόλοι έγιναν ξεκάθαροι και ήρθε ενα τρομερό σερί.
Τίποτα όμως απο αυτά δε θα μπορούσε να συμβεί αν δεν υπήρχε αυτο το εκπληκτικό, all-time Euroleague great δίδυμο, των Ντε Κολό – Βέσελι.
Θυμάμαι τον εαυτό μου σε μια συζήτηση για το -αναγκαστικό- rebuild που έκανε ο ΠΑΟ το 2012, και τις δυσκολίες που συνάντησε, να σκέφτεται πως “όλα είναι πιο εύκολα όταν προσπαθείς να χτίσεις και έχεις έναν από τους 2-3 καλύτερους παίκτες της Ευρώπης”. Ο Ντε Κολό ειναι πιθανότατα ο κορυφαίος σε διάρκεια παίχτης των ευρωπαϊκών παρκέ από το 2014, όταν και επέστρεψε απο το ΝΒΑ (αν είσαι Ολυμπιακός και το διαβάζεις αυτό μην ταράζεσαι, ο Σπανούλης ειναι μάλλον συνολικά για τη δεκαετία των 10s) Από την άλλη ο Βέσελι διανύει ίσως την πιο επιδραστική σεζον της καριέρας του, και αυτό λαμβάνοντας υπόψιν οτι πριν δυο χρόνια ανακυρήχθηκε MVP της λίγκας
Είναι απόλαυση να παρακολουθείς αυτούς τους δυο παίχτες να ξεδιπλώνουν στο παρκέ την πληρότητα που τους χαρακτηρίζει σε αυτά τα οποία απαιτεί η θέση τους
Χωρίς τον Τσέχο (6ος σε PIR στη διοργάνωση, 1ος σε OffWinShares, 3ος σε συνολικά WS) η Fener μετράει ρεκόρ 0-4 και χωρίς το Γάλλο (4ος σε PIR στη λίγκα, 2ος σε TS% μεταξύ των γκάρντ ) ρεκόρ 1-4. Ειδικότερα, από τη στιγμή που ο Λορέντζο Μπράουν έκανε λίγο πίσω και ο Ντε Κολό έγινε ο ξεκάθαρος βασικός χειριστής, με τον Βέσελι να λειτουργεί άψογα ως facilitator (άνετα ο πρώτος σέντερ σε ασίστ) η παραγωγικότητα της Φενέρ εκτοξεύτηκε απο τους 72 ανά ματς στους 83.
Και αυτή η τεράστια βελτίωση της επιθετικής λειτουργίας ήταν ο βασικός λόγος που έτρεξε το σερί 10 νικών και έφτασε από τον πάτο της βαθμολογίας, να διεκδικεί ως και το πλεονέκτημα.
Και φυσικά θα είναι το μεγάλο όπλο της απέναντι στην ΤΣΣΚΑ.
Φτάνοντας λοιπόν στην ΤΣΣΚΑ, ειλικρινά προσπαθώ να σκεφτώ κατα πόσον μπορεί να γίνει μια ασφαλής κρίση/πρόβλεψη για μια ομάδα που βίωσε τέτοιες μεταβολές μέσα στη σεζόν.
Ένα ρόστερ που ξεκινήσε συγκρινόμενο μόνον με αυτό της Μπάρτσα, έχει καταλήξει μερικούς μήνες μετά να είναι το λιγότερο ποιοτικό/χωρις προσωπικότητα που θα έχουν κατεβάσει στην τελική ευθεία της σεζόν οι Ρώσοι από… well, απ’οταν δεν έφταναν καν στην τελική ευθεία (με δεδομένη εδω την γεμάτη σκαμπανευάσματα σεζόν του σταρ Κλάιμπερν, που καλείται πλέον να ηγηθεί όντας σε αμφίβολη κατάσταση)
Χωρίς τον άξονα Τζέιμς – Μιλουτίνοφ (δε νομίζω οτι χρειάζεται να αραδιάσω στατιστικά που να δείχνουν το impact τους), που για ένα διάστημα τρομοκρατούσε τον ανταγωνισμό , φτάνοντας τις 11 σερί νίκες (μέχρι να αρχίσουν τα… βουντού) η μπάλα ακουμπάει πιο πολύ στον Σενγκέλια, με τον Βόιτμαν όμως να είναι αυτός που πραγματικά δείχνει να κάνει το μεγάλο step up (στα τελευταια 7 ματς : 17ppg, 7rpg, 53% 3pt), παίζοντας αρκετά και στο 5, όπου αποκτήθηκε ο -τίμιος- Έρικ (αμυντικά πονάει, αλλα δεν υποτιμώ τη συμβολή του στο να παραμείνει δυνατή στο ριμπάουντ η ΤΣΣΚΑ, τομέας στον οποίο τυγχάνει να πάσχει η Φενέρ)
Πολύ καλή – all things considered – είναι και η εικόνα της έτερης προσθήκης, δηλαδή του ‘’Δανού μπασκετμπολίστα’’ (insert άπειρα ερωτηματικά-θαυμαστικά και μερικούς άσσους). Ο Λιούνμπεργκ επιδεικνύει αξιοθάυμαστη προσαρμοστικότητα στο (πολύ) ανώτερο επίπεδο, έχει αυτοπεποίθηση (σουπερ efficient εντός πεδίας) και τεχνικές αρετές.
Αλλά δεν είναι Μάικ Τζέιμς.
Δηλαδή ο παίχτης που μπορεί να κρίνει τα μεγάλα παιχνίδια.
Αυτό το τελευταίο είναι κατά τη γνώμη μου το μεγάλο ερωτηματικό για την ΤΣΣΚΑ στο συγκεκριμένο ζευγάρι, κυρίως γιατί απέναντι υπάρχουν αυτοί οι παίχτες. Εφόσον οι δυο ομάδες παρουσιαστούν πλήρεις (στην τωρινή μορφή τους φυσικά) ο Ιτούδης θα πρέπει να κατεβάσει 12 πολεμιστές (ειρωνικά, μέχρι πέρσι αυτό ήταν συνήθως το νο1 ζητούμενο των αντιπάλων του) , με Ultimate Task να μπλοκάρουν τον άξονα Ντε Κολό – Βέσελι.
Και θα χρειαστεί τον Κλάιμπερν.
Οταν λέω “τον Κλάιμπερν” εννοώ τον -ίσως- πιο unmatchable παίχτη των Ευρωπαικών παρκέ, που ήταν μέχρι πριν περίπου ενάμιση χρόνο ο Αμερικανός. Αυτός μπορεί προσωπικά να γείρει τη σειρά προς τη μεριά της ΤΣΣΚΑ.
Προσωπικά έχω σοβαρές αμφιβολίες για την εφικτότητα αυτών των δυο συνθηκών (αν λείψει και ο Χάκετ απο την άμυνα…). Για αυτό και θεωρώ πως με βάση τα διαμορφωθέντα δεδομένα, η Φενέρ είναι το -οριακό- φαβορί.
Όμως ο κόουτς Ιτούδης είναι as elite as it gets στο Ευρωπαικό μπάσκετ και βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη ίσως πρόκλησή του απ’τη μέρα που έκατσε στον πάγκο της ΤΣΣΚΑ (θα είναι άραγε και η τελευταία;)
I wouldn’t bet against that.
FC Barcelona Bàsquet – BC Zenit Saint Petersburg (by Profanatica)
Zenit-Barcelona λοιπόν, δηλαδή Τσάβι εναντίον Σάρας και η παράθεση των ονομάτων των προπονητών είναι μια κοινοτυπία που ανταποκρίνεται 100% στην αλήθεια της σειράς.
Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν παίχτες – σημεία αναφοράς και στις δύο ομάδες (οκ στη Μπάρτσα πολλοί περισσότεροι) κανένας δεν έχει καταφέρει να φανεί περισσότερο από τους προπονητές τους. Πχ αν δεν είχαμε το suspension του Mike James και στην περίπτωση που έπεφτε η ΤΣΣΚΑ με την Εφές, θα μιλούσαμε για μια μονομαχία James – Larkin, παρά την πολύ καλή δουλειά των Ιτούδη – Αταμάν.
Ως εκ τούτου, μιλώντας για αυτές τις δύο ομάδες αναφερόμαστε στα ίσως δύο πιο προπονητοκεντρικά σύνολα με ανάλογη στόχευση παιχνιδιού (μια άλλη τέτοια είναι η Μπάγερν). Τί περιμένουμε τώρα να δούμε από αυτούς τους δύο προπονητές;
Πριν μιλήσουμε για το τώρα όμως και το επικείμενο συνολικό ματσάρισμα των δύο ομάδων ας μιλήσουμε για τον Αντάμας Καβαλιάουσκας.
O τίμιος και (πολύ) παλιάς κοπής λιθουανός σέντερ που λέτε, έχει κάνει το καλύτερο ίσως ματς της ζωής του εναντίον του Παναθηναϊκού του Τσάβι στις 25/01 του 2018, καταφέρνοντας να πετύχει 21 πόντους (ρεκόρ καριέρας, ενδεικτικά στην EL έχει μέσο όρο καριέρας 5,5ppg) με το σχεδόν άριστο 9/12 δίποντα. Πως συνέβη όμως αυτό;
Ο Σάρας έχει δει πως ο Καταλανός coach παίζει όλο το βράδυ μονίμως switch στο κεντρικό PnR με αποτέλεσμα να βγαίνει ο Καβαλιάουσκας αντίπαλος στο ζωγραφιστο με παίχτες χαμηλότερων κυβικών (ή γενικά να βγαίνει φάτσα με το καλάθι) – και στις τελευταίες κρίσιμες φάσεις να ποστάρει τους Καλάθη και Παππά (!).
Η αναφορά στο συγκεκριμένο περιστατικό γίνεται για να τονίσει κάποια βασικά χαρακτηριστικά των δύο προπονητών. Ο Τσάβι είναι ένας εξαιρετικός προπονητής (ξεκάθαρα από το πάνω ράφι) ο οποίος όμως δυστυχώς φαίνεται πως κάποιες φορές είναι υπερβολικά «χωμένος στα βιβλία του». Επιδεικνύει μια σειρά τρόπου αντιδράσεων ενός ανθρώπου που ζει σε μια τρόπον τινά γυάλα, μη ενδιαφερόμενος πραγματικά το πώς κυλούν τα πράγματα στην πραγματικότητα, σε άμεσο χρόνο δηλαδή. Και ίσως αυτό να τον έχει κρατήσει πίσω σε θέμα κατάκτησης ευρωπαϊκών τίτλων ή και προκρίσεων σε Φ4. Είναι νωπές σχετικά οι μνήμες από το 2018, όταν έπρεπε να φτάσουμε στην 4η περίοδο του Game 6 με τη Ρεάλ και ενώ χάνουμε με 20 πόντους, για να δοκιμάσει μια διαφορετικού τύπου άμυνα – η οποία εν τέλει κατέστησε τον Παναθηναϊκό διεκδικητή του ματς, ενώ μέχρι τότε σερνόταν. Τα παραδείγματα είναι πολλά, απλώς δε θέλω να πλατειάσω.
Από την άλλη ο Σάρας είναι ένας προπονητής που είναι πιο «πρακτικός» , έχει άμεση παρέμβαση στο παιχνίδι (σε σχεδόν κάθε φάση, τείνει προς μια υπερβολή εδώ πέρα), θα χτυπήσει μετά μανίας οποιοδήποτε mismatch εμφανιστεί και στην άμυνα θα δείρει.
Και με τη Μπάρτσα δέρνει πολύ.
Οι Καταλανοί έχουν την – μακράν της δεύτερης – καλύτερη άμυνα στη διοργάνωση, κάτι το οποίο είναι απόρροια του συνδυασμού της κατεύθυνσης από τον πάγκο, της ύπαρξης ελίτ αμυντικών παιχτών και της ανοχής από τη διαιτησία ως προς αυτή τη συμπεριφορά – από τη στιγμή που συμβαίνει είναι εθελοτυφλία να υποκρινόμαστε ότι δεν το βλέπουμε.
Οι μοναδικές αντίστοιχες περιπτώσεις ομάδων που τους επιτρεπόταν το τόσο ξύλο στην άμυνα στη σύγχρονη ιστορία της διοργάνωσης είναι η Σιένα με Moss, Stonerook και λοιπούς λεβέντες μέσα, ο Ολυμπιακός του Σφαιρόπουλου και ο Παναθηναϊκός του Ζοτς όταν ψιλοστραβωνε ένα ματς και αποφάσιζε να βγάλει τις τανάλιες.
Είναι στην τελική αυτό που βαφτίσαμε εμείς εδώ πέρα «επιθετική άμυνα» βλέποντας να το παίζουν οι ομάδες μας σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Πάμε παρακάτω.
Άλλος ένας λόγος που ο Σάρας έχει την πολυτέλεια να παίξει αυτή την άμυνα είναι γιατί έχει το πιο βαθύ και ποιοτικό ρόστερ των τελευταίων ετών στη EL. Ενδεικτικά, αν ο Καλάθης φορτωθεί με φάουλ παίζοντας σκυλίσια άμυνα, θα μπει μέσα ο Χανγκα να κάνει κάτι αντίστοιχο στο ίδιο ποιοτικό επίπεδο και πάει λέγοντας.
Από την άλλη ο Τσάβι είναι επίσης ένας mastermind στην άμυνα, ο Παναθηναϊκός ήταν επί των ημερών του δύο φορές η ομάδα με το καλύτερο DRAT στη διοργάνωση, απλώς επιλέγει άλλου χαρακτήρα άμυνες από τις πιο ωμού τύπου τέτοιες των ομάδων που αναφέρθηκαν πριν. Η Ζενίτ τώρα είναι μια από τις αξιοπρεπείς άμυνες στη διοργάνωση (8η σε DRAT%), όπως επίσης εχει και μια πολύ efficient επίθεση (3η σε ORAT%).
Ωστόσο στις περιπτώσεις των playoffs παίζει πάντα μεγαλύτερο ρόλο το πώς θα ματσαριστουν τα στοιχεία του ενός από τον άλλον, περισσότερο ακόμα και από το κατά πόσο είναι καλά σε σχέση με όλο τον υπόλοιπο ανταγωνισμό.
Ένα βασικό πρόβλημα στο σχεδιασμό της Ζενιτ εξ αρχής ήταν αυτό της απουσίας ενός παίχτη με elite κάθετο και iso παιχνίδι. Αυτό το βάρος καλείται να επωμιστεί κυρίως ο Πάνγκος όντας στο ρόλο του βασικού χειριστή, με τα αποτελέσματα να ποικίλλουν. Ο Καναδός δεν είναι ο παίχτης που θα σλασάρει με τόση επάρκεια, κάτι το οποίο έρχεται ως αποτέλεσμα των μέτριων αθλητικών του προσόντων. Ωστόσο, θα πάρει χωρίς δεύτερη σκέψη το σουτ μετά από ντρίμπλα, ειδικά το τρίποντο. Έχει το πράσινο φως να εκτελεί κατά βούληση πίσω απ’τη γραμμή των 6,75 και το κάνει με σχεδόν απόλυτη επάρκεια έχοντας σχεδόν 40% σε σχεδον 6 προσπάθειες ανά ματς.
Επίσης, η ομάδα της Αγίας Πετρούπολης παίζει το κλασικό παιχνίδι του Τσάβι τα τελευταία χρόνια. Χαμηλό pace, συνεχόμενα και διαφόρων ειδών σκριν για να βγουν τα σουτ στα φτερά, κεντρικά PnR, αυτά. Αυτό είναι το παιχνίδι του Πασκουάλ και όταν του βγαινει, η Ζενίτ κάνει πάρτι. Όταν ομως δεν πάνε τα πράγματα όπως έχουν σχεδιαστεί από πριν, είναι φανερή η έλλειψη ενός πραγματικού plan b.
Εδώ όμως ίσως δούμε να συμβεί ένα παράδοξο.
Η Μπαρτσελόνα έχει ως βασικό μέλημα να μη δεχτεί καλάθια από εκτελέσεις που θα γίνουν κοντά στο καλάθι, ως οι έχουσες μεγαλύτερο efficiency λόγω υφής. Ως εκ τούτου είναι πάρα πολλές οι φορές που το ζωγραφιστό της θυμίζει ναρκοπέδιο, ωθώντας τον αντίπαλο να την κερδίσει από την περιφέρεια, από σουτ δηλαδή μικρότερου ποσοστού ευστοχίας από ό,τι αυτά που γίνονται πιο κοντά στο καλάθι. Ναι, θυμίζει αρκετά την προσέγγιση που έχουν αρκετοί Έλληνες προπονητές στους αγώνες των εφήβων/παμπαίδων κλπ, αλλά αυτό είναι θέμα μιας άλλης κουβέντας.
Τη Ζενίτ όμως «τη βολεύει» (εντός πολλών εισαγωγικών η συγκεκριμένη φράση) να παίξει ένα περιφερειακό παιχνίδι. Επίσης λόγω της ύπαρξης πολλών παιχτών που σουτάρουν εκ φύσεως καλά (Pangos, Baron, Hollins, Thomas, Fridzon) είναι σχεδόν αυτοκτονικό το να πας σε μια λογική του «θα δώσω τα σουτ προστατεύοντας το ζωγραφιστό». Οπότε η παρουσία αυτών των παιχτών δημιουργεί και το κατάλληλο spacing για τη σωστή εκτέλεση των κεντρικών PnR από τους Black/Gudaitis, με τον Λιθουανό να φέρνει και καλό ποστ, είναι γενικά ένας πολύ καλός τεχνικά ψηλός.
Υπάρχουν λόγοι όμως που η Μπαρτσελόνα είναι το απόλυτο φαβορί στη σειρά.
Κατ’αρχάς τα χέρια των πλάγιων είναι πάντα λίγο πιο βαριά σε συνέχεια σε καταστάσεις playoff, με την περιφερειακή άμυνα των Καταλανών να είναι ικανή να τα κάνει ακόμη βαρύτερα. Θεωρώ πως ο Πάνγκος θα στοχευθεί αλύπητα σε άμυνα και επίθεση με σαφή σκοπό να τον εξουθενώσουν και έτσι να μην έχει την ενέργεια και διαύγεια για σωστές εκτελέσεις και αποφάσεις. Είναι βασικό εδώ το ελλιπές βάθος του ρόστερ των Ρώσων, δεν υπάρχει άλλος πλην του Πάνγκος τόσο αξιόπιστος στη θέση 1 και αυτό είναι κάτι που μάλλον θα στοιχίσει. Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, θεωρώ πως ο Καναδός θα φύγει με μώλωπες μετά το πέρας της σειράς. Αν αντέξει μπραβο του, απλώς είναι κάτι εξ ορισμού δύσκολο.
Επισης η Μπάρτσα έχει παίχτες με πολύ μεγάλη προσωπικότητα, κάτι που παίζει πάντα το ρόλο του σε οριακές καταστάσεις. Ο Μίροτιτς είναι μάλλον ο πιο ποιοτικός παίχτης της διοργάνωσης, έχουμε αναφέρει ξανά πως στην πραγματικότητα είναι ένας κανονικός παίχτης ΝΒΑ Playoffs, είναι πολύς για εδώ. Παρόλα αυτά δεν παύει να είναι…τεσσάρι.
Το λέω αυτό γιατί πιστεύω πως ο πιο κομβικός παίχτης των Καταλανών ως προς το ποιος θα κάνει τη διαφορά (μαζί με τον Μίροτιτς), είναι ο αγαπημένος Κόρι Χίγκινς.
Ο Αμερικανός είναι ο μοναδικός παίχτης στους «κοντούς» που έχει την ικανότητα να προσφέρει το κάτι παραπάνω/διαφορετικό καθώς προσφέρει το λεγόμενο triple threat και είναι ο μοναδικός που έχει κιόλας το ελεύθερο να το κάνει – κάτι το οποίο απέκτησε βέβαια με τον καιρό, πέρασε ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα που ο Σάρας τον χρησιμοποιούσε ως ακόμα έναν πλάγιο. Το ματς του 2ου γύρου μέσα στη Μόσχα με την ΤΣΣΚΑ είναι πολύ ενδεικτικό αυτού που συζητάμε. Όσο η Μπάρτσα πάει να παίξει το παιχνίδι της με το εμμονικό ψάξιμο της εκτέλεσης από το ποστ, τόσο ξέφευγει η ΤΣΣΚΑ μιας και έχει τα κορμιά να αντιπαρέλθει αυτών της Μπάρτσα Το ματς γυρνάει όταν ο Χίγκινς παίρνει κανονικά τη μπάλα στα χέρια και εκτελεί με κάθε πιθανό τρόπο, με τα υπόλοιπα να παίρνουν το δρόμο τους, συν την πολύ κακή εκτέλεση των Ρώσων από το τρίποντο.
Άλλος ένας λόγος που η Μπαρτσελονα είναι τόσο πολύ το φαβορί είναι ο ίδιος ο τρόπος παιχνιδιού της στην επίθεση, σε συνδυασμό πάντα με την πληθώρα που υπάρχει στο ρόστερ της σε ποιότητα και ποσότητα, εν αντιθέσει με τη Ζενίτ. Οι Καταλανοί στοχεύουν εμμονικά το ζωγραφιστό και έχουν πολλούς παίχτες να το κάνουν.
Davies, Mirotic, Smits, Oriola, Martinez και εσχάτως Pau Gasol. Όλοι αυτοί εναντίον των Black και Gudaitis που θα κληθούν να τους μαρκάρουν στο ποστ. Όπως και να ‘χει το πράγμα, δε βγαίνει αριθμητικά.
Οπότε τι ίσως δούμε από πλευράς Τσάβι; Εικάζω αρκετά double teams στο ποστ με αρκετό ρίσκο στο σουτ του Καλάθη, ειδικά όταν είναι αυτός που θα δίνει την εισαγωγική. Βέβαια να πω την αλήθεια κρατάω μια πισινή όσον αφορά τον Τσάβι και το κατά πόσο θα πάει κυνικά σε μια τέτοια αντιμετώπιση. Ο Ζοτς πχ θα το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη, όπως το έκανε και το ’11 με τον Ρούμπιο ή το ’17 απέναντι στον ίδιο τον Νικ ή όπως το έκανε ο Φιλ Τζάκσον στους Τελικούς τότε με τον Ρόντο. Στην τελική όσο πιο πολύ οδηγείς τον Καλάθη σε εκτέλεση παρά σε δημιουργία, τόσο πιο σωστή είναι η αμυντική προσέγγιση που επιχείρησες. Αν τα βάλει μπράβο του. Η πιθανότητα βέβαια να τα βάλει είναι αρκετά μεγάλη, μιας και δεν κουβαλάει πλέον το βάρος του ηγέτη που κουβαλούσε στον Παναθηναϊκό. Οι αριθμοί του στα playoffs από τη στιγμή που επωμίστηκε το βάρος είναι ενδεικτικοί αυτού του πράγματος.
Από την άλλη ο Τσάβι πρεπει να κόψει όσο μπορεί το παιχνίδι του Χίγκινς, είναι επιτακτική η ανάγκη να το κάνει αν θέλει να έχει ελπίδες. Σημαντικό ρόλο θα παίξει εδώ ο Πονίτκα, για τον οποίο ήρθε η ώρα να αποδείξει αν είναι έτοιμος για το επόμενο επίπεδο. Γενικά είναι ένα παιδί που μου θυμίζει τον Παπαπέτρου ως αύρα, θεωρώ πως είναι γενικά ανταγωνιστικός παίχτης και έχει τα προσόντα να φέρει ένα two way παιχνίδι, ίσως είναι παραπάνω κομβικός από ότι φανταζόμαστε για το πώς θα πάει η σειρά.
Είναι δεδομένο επίσης πως η Μπάρτσα θα χτυπήσει πολύ με τις εκτελέσεις απο τους Κούριτς και Αμπρίνες, οι δράσεις που εκτελεί για αυτούς τους δύο αποτελούν τον δεύτερο πόλο του παιχνιδιού της μετά το παιχνίδι κοντά στη ρακέτα. Η Ζενίτ μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό το πράγμα, έχει τους παίχτες να το κάνει, έχει τον προπονητή κυρίως να το σχεδιάσει.
Συμπερασματικά τώρα, το ερώτημα που τίθεται είναι σαφές. Μπορεί η Ζενίτ να κάνει τη μεγάλη έκπληξη;
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο και οι λόγοι αναλύθηκαν προηγουμένως, βάλτε και το ειδικό βάρος της φανέλας της Μπαρτσα έναντι αυτού της Ζενίτ. Μπορεί όμως να μας δώσει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σειρά, είναι τέτοια η φύση των προπονητών και του ματσαρισματος των δύο ομάδων μεταξύ τους που μπορούν να δώσουν πραγματικά ανταγωνιστικά παιχνίδια. Γενικά, ας κρατήσουμε το ότι η Μπάρτσα δυσκολεύεται με τις ομάδες που είναι well coached και σουτάρουν καλά από την περιφέρεια, τα παραδείγματα των ηττών απέναντι σε Ζενίτ, Μπάγερν και Εφές μέσα στη χρονιά είναι εκεί για να μας το υπενθυμίζουν. Αν μπορέσουμε να δούμε 4 ματς θα είμαι ευχαριστημένος, στην περίπτωση που πάμε σε 5ο θα μιλάμε για μια εκ των πραγμάτων μεγάλη έκπληξη από μόνη της.
Καλά να είμαστε, να δούμε ωραία ματς και του χρόνου τέτοια εποχή να γράφουμε για τον Παναθηναϊκό στα Playoffs…
Καλή διασκέδαση σε όλους.