Πόσες όμορφες ιστορίες έχουν δημιουργηθεί όταν το underdog, η ομάδα που κανείς δεν περιμένει, τρυπάει το ταβάνι της και παρασέρνει τους πάντες στο διάβα της;
Ο Παναθηναϊκός του 2002, ο Ολυμπιακός του 2012, η Maccabi του 2014, οι Mavericks του 2011, οι περυσινοί Raptors κλπ.
Όλες τους βέβαια ήταν ταλαντούχες ομάδες, αλλά είχαν ένα συγκεκριμένο ταβάνι. Κατάφεραν όμως στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν να μπουν σε beast mode και να κατακτήσουν τον τίτλο στην εκάστοτε διοργάνωση που συμμετείχαν.
Ο φετινός Παναθηναϊκός (όπως είναι σήμερα) παρά την αλλαγή του προπονητή παραμένει μια ομάδα με συγκεκριμένο ταβάνι κατά την γνώμη μου.
Το ερώτημα που εγείρεται για την ομάδα είναι ένα.
Μπορεί ο Παναθηναϊκός να ακολουθήσει τα βήματα των ομάδων που ανέφερα παραπάνω και να πιάσει ουρανό;
Κι αν ναι, τι χρειάζεται για να γίνει αυτό;
Για να δούμε κάποια πράγματα αναλυτικότερα.
Προσωπικά πιστεύω πως για να συμβεί κάτι τέτοιο υπάρχει ένας και μόνο δρόμος που μπορεί να ακολουθήσει.
Ο δρόμος αυτός είναι ο χωματόδρομος. Ο χωματόδρομος είναι το δύσκολο μονοπάτι που πρέπει να περάσει η ομάδα για να φτάσει στην πηγή. Το μονοπάτι αυτό έχει να κάνει με την ατομική βελτίωση των αθλητών και την ανάληψη περισσότερων ευθυνών από αυτούς.
Ο δρόμος αυτός όπως καταλαβαίνετε δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Έχει αγκάθια και αιχμηρές πέτρες. Και οι παίχτες μας δεν φορούν καν παπούτσια.
Το μόνο θετικό σημάδι είναι ότι σε αυτή τους την προσπάθεια έχουν έναν χάρτη που μπορεί να τους καθοδηγήσει με σιγουριά στην πηγή. Ο χάρτης αυτός είναι ο HoFer προπονητής τους. Ο Rick όμως δεν είναι ικανός να αγοράσει παπούτσια στους “διαβάτες” της ομάδας. Οι ίδιοι θα πρέπει να υπομείνουν τις δυσκολίες και θα πρέπει να αποδειχθούν σωματικά και πνευματικά δυνατοί για να περάσουν το μονοπάτι της ατομικής βελτίωσης και της ανάληψης ευθυνών. Είναι όμως ικανοί να τα καταφέρουν;
Ο coach Pitino προσπαθεί να φέρει τους πάντες προ των ευθυνών τους και να τους ετοιμάσει για μια σειρά play off. Για αυτό ακριβώς είδαμε το παρατεταμένο rotation στο παιχνίδι με την Bayern στο ΟΑΚΑ. Ο προπονητής προσπαθεί να δώσει μια ακόμη ευκαιρία στους αθλητές του και να τους προετοιμάσει ψυχολογικά και αγωνιστικά για την μάχη που θα πρέπει να δώσουν με τις αιχμηρές πέτρες και τα αγκάθια που θα βρουν μπροστά τους τον Απρίλιο.
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να βρω πολλές πιθανότητες οι “διαβάτες” να αντέξουν στις κακουχίες. Προσωπικά προβλέπω να καταρρέουν καθώς οι περισσότεροι δεν είναι έτοιμοι (άλλοι σωματικά και άλλοι πνευματικά).
Για παράδειγμα δεν μπορώ να δω πως ο Wiley θα μετατραπεί στον rim protector που χρειάζεται η ομάδα. Ένας παίχτης χωρίς μέγεθος, με κακή αμυντική αντίληψη (πολλές φορές αργεί να επιστρέψει μετά το show and recover, χάνει τον παίχτη του στις αλλαγές) και χωρίς την απαραίτητη μυϊκή μάζα για να σπρώξει τους αντίπαλους ψηλούς στο post. Πως θα μπορέσει να μετατραπεί αυτός ο αθλητής σε αυτό που η ομάδα χρειάζεται, ενώ του λείπουν βασκικά skills;
Ο Johnson από την άλλη διαθέτει τα χαρακτηριστικά που η ομάδα έχει ανάγκη. Όλη του η καριέρα απέναντι δομήθηκε πάνω στο αμυντικό του παιχνίδι (είχε φτάσει στο σημείο να παίρνει ολόκληρες αμυντικές αποστολές από τον προπονητή του). Δυσκολεύομαι να δεχτώ πως αυτός ο παίχτης δεν μας κάνει.
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να πιστέψει στον Wesley. Στον αγώνα της προηγούμενης Τετάρτης δίνει μια πολύ όμορφη, κάθετη πάσα στον Wiley κάτω από το καλάθι. Λίγο μετά χτυπάει στα close out και φτάνει μέχρι μέσα στο καλάθι, τελειώνοντας με ένα όμορφο lay up.
Αυτές οι φάσεις με έκαναν προς στιγμήν να πιστέψω, όπως πίστεψα και στα μεγάλα τρίποντα που έβαλε μέσα στην Μόσχα. Και με έκαναν να πιστέψω επειδή ακριβώς είναι φάσεις που βγάζουν ποιότητα.
Όμως ο Wesley δεν έχει διάρκεια. Την μία στιγμή μπορεί να σκοράρει με fade away σουτ απέναντι στον Hanga π.χ. και την επόμενη να χάσει τον παίχτη του και η ομάδα να δεχτεί ένα εύκολο καλάθι.
Εκεί είναι που απογοητεύεσαι.
Το πιο σημαντικό από όλα στο θέμα του Johnson είναι το εξής. Δεν βγάζει καθόλου, μα καθόλου ενέργεια (εξαίρεση αποτελεί το παιχνίδι με την Zalgiris-μακάρι να συνεχίσει έτσι). Αυτό είναι κάτι που πραγματικά δυσκολεύομαι να πιστέψω για έναν αθλητή που σε όλη του την καριέρα έβγαζε περίσσια ενέργεια στο παιχνίδι του. Σαν να κατέβασε απότομα τον διακόπτη.
Το γεγονός βέβαια πως ο Johnson διαθέτει τα χαρακτηριστικά που λείπουν από την ομάδα είναι ο βασικός λόγος που συνεχίζω να πιστεύω. Ο διακόπτης όμως πρέπει να γυρίσει σύντομα πριν εμφανιστούν τα αγκάθια και οι αιχμηρές πέτρες στον δρόμο της ομάδας.
Από αυτό το μονοπάτι φυσικά δεν μπορούν να περάσουν οι Παππάς και Βουγιούκας, καθώς ο πρώτος δεν έχει κοιτάξει να βελτιώσει ποτέ τις αδυναμίες του (πόσο μάλλον να το κάνει τώρα μετά από δύο χιαστούς) και ο δεύτερος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει πλέον. Αντιθέτως ο Bentil δείχνει σωματικά δυνατός. Δείχνει πως μπορεί να αντεπεξέλθει στον ρόλο του 5ου ψηλού, καθώς συνεχώς προσπαθεί να βελτιωθεί και κερδίζει λεπτά στο rotation.
Όπως καταλαβαίνετε το μονοπάτι της εξέλιξης και την ανάληψης περισσότερων ευθυνών δεν είναι εύκολο να περαστεί με τους συγκεκριμένους “διαβάτες”, καθώς λείπουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία δεν μπορεί να προσφέρει κανένας εκτός από τον Johnson αν καταφέρει να γυρίσει τον διακόπτη.
Τι πρέπει να γίνει για να βρει η ομάδα τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά;
Φυσικά θα πρέπει να τα αγοράσει.
Οι παίχτες που θα φέρουν τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά είναι αυτοί που θα κουβαλάνε μαζί τους τα παπούτσια και θα μπορέσουν να τα μοιράσουν στους υπόλοιπους συμπαίχτες τους για να καταφέρουν να περάσουν τον δρόμο με τις αιχμηρές πέτρες και τα αγκάθια.
Τα υποδήματα αυτά είναι τα skills που λείπουν από αυτό το σύνολο. Και ποια είναι αυτά; Φυσικά ένας guard με μέγεθος, με γρήγορα πόδια, αθλητικός, ο οποίος θα έχει ένα αξιοπρεπές παιχνίδι με την μπάλα στα χέρια (above average δημιουργία) και που θα μπορεί να λειτουργεί τόσο ως βασικός χειριστής, όσο και σε off ball καταστάσεις.
Ο δεύτερος παίχτης που χρειάζεται (ακόμη περισσότερο από τον guard), είναι ένας center που θα προστατεύει το καλάθι και θα μαζεύει τα rebounds. Είναι τεράστια η ανάγκη για την απόκτηση αυτών των συγκεκριμένων skills (ειδικά του ψηλού) από την ομάδα και ο λόγος είναι απλός.
Ακόμα κι αν ο guard δεν έρθει ποτέ (μην ξεχνάμε πως αποκτήθηκε και ο Rautins εκεί-λάθος επιλογή βάση χαρακτηριστικών), ένας “τερματοφύλακας” πίσω μπορεί να δώσει άλλη υπόσταση σε όλη την αμυντική εικόνα της ομάδας.
Ακόμα κι αν τα αντίπαλα guards περνάνε με τεράστια άνεση από την πρώτη γραμμή της άμυνάς μας (όπως συμβαίνει τώρα), θα το σκεφτούν δύο και τρεις φορές για να τελειώσουν πάνω στην άμυνα του rim protector.
Αυτή την στιγμή το μόνο δίδυμο στην ρακέτα του Παναθηναϊκού που μπορεί να δώσει stops στην αντίπαλη επίθεση είναι το Μήτογλου-Παπαγιάννης. Ένα δίδυμο που μπορεί να βγάλει ενέργεια πίσω, να σπρώξει στο post και να προσφέρει το ελάχιστο rim protecting και rebounding, που έχει ανάγκη η ομάδα λόγω του μεγέθους του .
Φυσικά σε μια σειρά play off δεν μπορείς να στηριχτείς αποκλειστικά σε ένα δίδυμο ψηλών, πόσο μάλλον όταν αυτό το δίδυμο είναι εντελώς άγουρο για το επίπεδο.
Προσωπικά θεωρώ πως η απόκτηση ψηλού είναι εκ των ων ουκ άνευ. Όχι μόνο για ποιοτικούς λόγους, αλλά και για ποσοτικούς, καθώς οι Βουγιούκας-Wiley δεν μπορούν να σταθούν στο επίπεδο για πάνω από 5 λεπτά (ο καθένας για τους δικούς του λόγους).
Αν φυσικά η ομάδα καταφέρει να αποκτήσει και τους αθλητές με τα χαρακτηριστικά που ανέφερα παραπάνω (μεγάλη οικονομική επένδυση/ακριβά παπούτσια) τότε θα μπορέσουμε να πούμε πως υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να περάσει το μονοπάτι και να σπάσει το ταβάνι της, το οποίο αυτή την στιγμή είναι τα play off.
H ομάδα σε όρους αθλητικότητας πρέπει να μοιάσει αρκετά σε εκείνη με την οποία δούλευε πέρυσι ο Pitino. Πρέπει οι αθλητές να βγάλουν όρεξη και ενέργεια στην άμυνα. Πρέπει να προστατεύουν το καλάθι και να ρίχνουν τρελό κυνηγητό πίσω, σπάζοντας πολλά σκριν και ασκώντας τεράστια πίεση στην μπάλα.
Το πρόβλημα είναι πως αυτή την στιγμή στο ρόστερ δεν υπάρχουν οι Langford-Kilpatrick-Gist-Αντετοκούνμπο, οι οποίοι με τα καλά τους και τα κακά τους ήταν πολύ καλύτεροι αμυντικοί από τους Fredette-Rice-Willey-Johnson. Μπορεί η δεύτερη τετράδα να είναι απείρως πιο ποιοτική, όμως η πρώτη σου έδινε μια σταθερά πίσω, η οποία στο μπάσκετ που προσπαθεί να παίξει ο Pitino είναι πολύ σημαντική. Ε αυτή η σταθερά δεν υπάρχει φέτος και πρέπει να αγοραστεί.
Αν δεν αγοραστεί τότε ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα καταφέρει να βελτιωθεί στο αμυντικό κομμάτι, όσο και να προσπαθήσει ο coach να εντάξει στο rotation τα παιδιά που δεν έχουν προσφέρει τα αναμενόμενα.
Παραπάνω ανέφερα πως το πέρασμα του μονοπατιού έχει να κάνει με δύο παραμέτρους. Η πρώτη είναι η ατομική βελτίωση. Η δεύτερη έχει να κάνει με την ανάληψη ευθυνών.
Ο κάθε μπασκετμπολίστας αυτής της ομάδας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν σε σχέση με τον ρόλο που έχει στην ομάδα.
Για παράδειγμα ο Παπαπέτρου ή ο Μήτογλου έχουν ανταποκριθεί παραπάνω από καλά στον ρόλο τους. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τον Thomas, ο οποίος με τα καλά του και τα κακά του αποτελεί μια σταθερά στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας.
Όμως ο Παπαπέτρου ή ο Μήτογλου πολύ δύσκολα θα μπορούν καθορίσουν την μοίρα μιας σειράς αγώνων, ειδικά απέναντι στην ελίτ.
Αυτό συνήθως γίνεται από τους γκαρντ της εκάστοτε ομάδας.
Ο Παναθηναϊκός αυτή την στιγμή έχει τρεις πολύ ποιοτικούς γκαρντ στο δυναμικό του.
Ο Καλάθης είναι ένας από τους καλύτερους playmaker στην Ευρώπη, ο Fredette ένας χαρισματικός σκόρερ και ο Rice ένας baller με μεγάλη εμπειρία και ποιότητα.
Το βασικό πρόβλημα αυτής της τριάδας είναι πως οι δύο πιο ακριβοπληρωμένοι παίχτες της δεν μοιάζουν έτοιμοι να ξεκολλήσουν το κάρο από την λάσπη (ναι υπάρχει και μπόλικη λάσπη σε αυτό το δύσβατο μονοπάτι), όταν αυτό χρειαστεί.
Ο Καλάθης είναι ένας εξαιρετικός παίχτης. Μπορεί να κάνει τους συμπαίχτες του καλύτερους, μέσω της δημιουργίας του και μπορεί να πνίξει τον αντίπαλο με την σκληρή του άμυνα και την ασφυκτική πίεση που ασκεί στην μπάλα.
Όμως ο Νικ δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ ικανός closer και αυτό οφείλεται τόσο στην εκτελεστική του μετριότητα, όσο και στην πνευματική του αδυναμία.
Για αυτό τον ρόλο η ομάδα επέλεξε να κλείσει τον Fredette. Έναν elite σκόρερ, έναν παίχτη που μπορεί να λειτουργήσει εξαιρετικά σε off ball καταστάσεις και που θεωρητικά κολλάει καλά με το παιχνίδι του Νικ.
Όμως ο Jimmer δεν είναι ο closer που είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός. Οι πράσινοι ήθελαν έναν παίχτη που να μπορεί να πάρει την μπάλα στα χέρια του για να δημιουργήσει και να εκτελέσει με την ίδια επάρκεια.
Το πρόβλημα είναι ότι ο Fredette δεν μπορεί καν να πάρει την μπάλα στα χέρια του.
Αυτό γίνεται επειδή ο Jimmer έχει συγκεκριμένες αδυναμίες που δεν μπορούν να τον καταστήσουν βασικό χειριστή στο εδώ μπάσκετ για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τα αδύναμα πόδια του είναι ο βασικός λόγος. Ο Αμερικάνος σκόρερ δεν μπορεί να μπει βαθιά στην ρακέτα, είτε για να εκτελέσει, είτε για να δημιουργήσει. Στο σύγχρονο μπάσκετ δεν νοείται δημιουργός που δεν μπορεί να επιτεθεί στο καλάθι αξιόπιστα, καθώς ένας στατικός χειριστής δεν μπορεί να βάλει την αντίπαλη άμυνα σε κίνηση.
Όταν ένας χειριστής επιτίθεται στο καλάθι τότε η αντίπαλη άμυνα κινείται, για να κόψει το drive του. Εκεί ο ball handler ανάλογα τις συνθήκες και την αντιμετώπιση της άμυνας πρέπει να αποφασίσει αν θα σκοράρει ή αν θα πασάρει. Ο Fredette λοιπόν δεν μπορεί να το κάνει αυτό.
Επίσης τα αδύναμα πόδια του δεν τον βοηθούν καθόλου να επιτεθεί σε καταστάσεις απομόνωσης. Τουλάχιστον δεν μπορεί να το κάνει σε αυτό τον βαθμό που το έχει ανάγκη μια ομάδα με ηγέτη τον Καλάθη. Ο Αμερικάνος δυσκολεύεται να εκτελέσει και από μέση απόσταση, καθώς αντιμετωπίζει προβλήματα όταν προσπαθεί ξεφορτωθεί το μαρκάρισμα σκληρών αμυντικών
Με λίγα λόγια ο Jimmer είναι προβλέψιμος και μονοδιάστατος για τον ρόλο που του έχουμε δώσει.
Ο Jimmer θα ήταν ένα φονικό όπλο στην φαρέτρα του coach Laso. Ο Campazzo θα έδερνε και για τους δύο και οι Deck-Randolph-Tavares θα τον κάλυπταν με το μέγεθος τους πίσω. Ο Αμερικάνος στην Real θα είχε τον ρόλο που του άρμοζε και σε αυτό τον ρόλο θα ήταν ο καλύτερος στην Ευρώπη.
Όμως εδώ τα πράγματα είναι πολύπλοκα. Στον Παναθηναϊκό ψάχνουμε για τον Batman (όπως σωστά λέει ο @profanatica). Τον παίχτη δηλαδή που θα μας βγάλει από την μιζέρια των τελευταίων ετών και θα μας επαναφέρει στα Final 4. Αυτός ο παίχτης δυστυχώς δύσκολα θα είναι ο Fredette για τους λόγους που ανέλυσα παραπάνω.
Τον ρόλο του Batman σε αυτό τον ρόστερ μπορεί να τον αναλάβει μόνο ο Rice. Ένας νικητής των Ευρωπαϊκών γηπέδων. Ένας MVP Final 4. Μόνο αυτός έχει τον χαρακτήρα και τα τεχνικά skills να το κάνει. Ο Rice όμως ακόμα και στα καλά του ήταν ασταθής. Δύσκολα μπορείς να στηριχθείς πάνω του.
Είναι o παίχτης που ένα παιχνίδι μπορεί να το κερδίσει μόνος του και μετά να εξαφανιστεί αγωνιστικά για τον επόμενο μήνα. Ειδικά από την στιγμή που το prime του έχει περάσει, τα καλά του παιχνίδια όλο και θα λιγοστεύουν.
Για να είμαι ξεκάθαρος.
Ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα έχει τύχη σε μια σειρά παιχνιδιών, αν ο Rice δεν εμφανιστεί σε mode Final-4 2014.
Το μονοπάτι λοιπόν…
Το μονοπάτι της ατομικής βελτίωσης και της ανάληψης ευθυνών.
Εκεί πρέπει να εστιάσει η ομάδα αν θέλει να έχει τύχη τον Απρίλιο. Αν δεν θέλει να πληγωθεί από τα αγκάθια για μια ακόμη φορά. Αν δεν θέλει να κοπεί από τις πέτρες. Αν δεν θέλει να κολλήσει για μια ακόμη φορά στην λάσπη. Για να μπορέσει να ανταπεξέλθει είναι ξεκάθαρο πως θα χρειαστεί και τα παπούτσια για να μπορέσει να περπατήσει με μεγαλύτερη άνεση.
Όμως θα χρειαστεί να αλλάξει και mindset. Να αποτινάξει από πάνω της την λάθος νοοτροπία που έχει ποτιστεί στον σύλλογο τα τελευταία χρόνια. Ο Pitino είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να το κάνει. Μόνο και μόνο για αυτό τον λόγο συνεχίζω να πιστεύω.
…Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα…
Διαβάτη, τα ίχνη σου είναι
μόνο ο δρόμος και τίποτε άλλο
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος,
ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας…
Βαδίζοντας γίνεται ο δρόμος
και γυρίζοντας το βλέμμα πίσω
φαίνεται το μονοπάτι
που ποτέ δε θα ξαναπατήσεις
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος
μόνο απόνερα στη θάλασσα.
Antonio Machado, 1875-1939