Όταν εμείς οι Παναθηναϊκοί μιλάμε για ανατροπή σκηνικού και επαναφορά της ομάδας στους τίτλους, θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως απέναντι μας θα έχουμε μια ομάδα με δύο συνεχόμενα (εύκολα) νταμπλ και μια ομάδα με δύο συνεχόμενες παρουσίες σε F4 Ευρωλίγκας.
Με λίγα λόγια έχουμε μπροστά μας ένα πολύ δύσκολο και δύσβατο δρόμο.
Ο Ολυμπιακός μπορεί να ξεκινάει την χρονιά με πολλά νέα πρόσωπα σε καίριους ρόλους, όμως βρίσκεται εκεί ο σύγχρονος αναμορφωτής του συλλόγου που δεν είναι άλλος από τον Γιώργο Μπαρτζώκα, ενός εκ των κορυφαίων προπονητών στην Ευρώπη.
Παρεμπιπτόντως σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ανοίξω μια παρένθεση.
Ο Μπαρτζώκας είναι αυτός που θα πρέπει να πιστωθεί στο 100% την επιστροφή του μπασκετικού Ολυμπιακού τα τελευταία τρία χρόνια, καθώς πολλοί ξεχνούν σε τι κατάσταση παρέλαβε το κλαμπ το 2020.
Κανένα “μέχρι τέλους” δεν γιγάντωσε το κλαμπ. Αυτό είναι ένα αφήγημα που βολεύει να προωθούν οι ιδιοκτήτες της ομάδας για να ευλογήσουν τα γένια τους.
Η απόφαση του Γιαννακόπουλου να παρκάρει την ομάδα στα χρόνια του covid, που ουσιαστικά έθεσε τον Παναθηναϊκό μη ανταγωνιστικό σε όλα τα επίπεδα, δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το “μέχρι τέλους”. Το “μέχρι τέλους” έφερε τον Ολυμπιακό στην Α2, τον έφερε σε τρομερή αγωνιστική κάθοδο, τον έφερε μακριά από τον κόσμο του και η ομάδα έμοιαζε διαλυμένη σε όλα τα επίπεδα.
Όλα αυτά άλλαξαν από την μέρα που ήρθε ο Μπαρτζώκας, ο οποίος βήμα βήμα κατάφερε να επαναφέρει τον Ολυμπιακό όχι απλά σε ένα ανταγωνιστικό επίπεδο, αλλά στην elite.
Αυτή η απόλυτη επιτυχία του Μπαρτζώκα στην δεύτερη θητεία του στην ομάδα, είναι αυτή που έχει διαμορφώσει το status του στον σύλλογο.
Πλέον ο προπονητής χαίρει της απόλυτης εμπιστοσύνης τόσο του κόσμου, όσο και της διοίκησης του Ολυμπιακού. Και με αυτό το status και τον “αέρα”, απέδειξε στην φετινή off season ότι αυτός θέτει τους δικούς του κανόνες μέσα στο σύνολο.
Αυτός είναι και ο λόγος που τα “έσπασε” με τον μέχρι πρότινος ηγέτη της ομάδας του, τον Κώστα Σλούκα. Ο Κώστας πήρε το ταλέντο του και το έφερε λίγο πιο βόρεια, ενώ ταυτόχρονα ο coach βρέθηκε αντιμέτωπος το ίδιο καλοκαίρι με την φυγή του MVP της προηγούμενης σεζόν στην διοργάνωση, Σάσα Βεζένκοφ για το NBA και τους Kings.
Όπως αντιλαμβανόμαστε ο Μπαρτζώκας έπρεπε σε ένα καλοκαίρι να καλύψει δύο τεράστια κενά, δύο παιχτών που πάνω τους είχε στηθεί το μεγαλύτερο μέρος του επιθετικού παιχνιδιού της ομάδας τα τελευταία δύο χρόνια.
Τόσο ο Σλούκας, ως χειριστής, όσο και ο Βεζένκοφ, ως η πρώτη επιλογή εκτέλεσης, ήταν οι κινητήριοι μοχλοί μιας motion επίθεσης που όμοια της δεν είχαν ξαναδεί στον Ολυμπιακό.
Το ερώτημα που εγείρεται μετά την ολοκλήρωση του ρόστερ του Ολυμπιακού είναι αδιαμφισβήτητα το εξής ένα.
Καλύφθηκε πλήρως το κενό που άφησαν οι δύο παίχτες πίσω τους;
Η απάντηση είναι όχι αν μιλάμε ωμά από άποψη χαρακτηριστικών και mentals. Ο Μπαρτζώκας επέλεξε να βρει λύσεις αναβαθμίζοντας τον ρόλο των παιχτών που τον στήριξαν πέρυσι (βλ. ανανεώσεις Canaan, Peters) και υπογράφοντας κάποιους αθλητές που είναι χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο (William Goss, Sikma), καθώς και ενός παίχτη που φαίνεται κοντά στο να κάνει την break out season του (Brazdeikis).
Η μεγάλη κίνηση του Ολυμπιακού όμως ήταν η επιστροφή του Milutinov στο λιμάνι, ο οποίος όταν είναι υγιής ανήκει στους top-3 ψηλούς στην Λίγκα. Είναι σαφές λοιπόν ότι ο Ολυμπιακός με τις καλοκαιρινές προσθήκες είναι αποφασισμένος να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο “τρέχει” η επιθέση του.
Ο Μπαρτζώκας σίγουρα θα προσπαθήσει να ακουμπήσει την μπάλα βαθιά μέσα στην ρακέτα του αντιπάλου, εκμεταλλευόμενος τόσο τις pick’n’roll δράσεις (o Milutinov είναι από τους καλύτερους pick’n’roll ψηλούς στην Λίγκα), όσο και τις post δράσεις του Fall, ο οποίος μπορεί να δημιουργήσει και να εκτελέσει με την ίδια ευκολία. Σε γενικές γραμμές το Milutinov-Fall είναι ίσως το πιο πλήρες επιθετικό δίδυμο ψηλών στην Ευρώπη.
Το θέμα που προκύπτει είναι πως ο Κώστας Σλούκας δεν θα φέρνει πλέον την ασφάλεια του βασικού χειριστή πλέον.
Η πλειοψηφία του κόσμου του Ολυμπιακού αυτή την στιγμή δεν μπορεί να αξιολογήσει με ψυχραιμία την έλλειψη των χαρακτηριστικών και των mentals που έφερνε ο Σλούκας, μιας και η μεταγραφή του στον αιώνιο αντίπαλο είναι πολύ φρέσκια ακόμα στις μνήμες τους.
Ο Σλούκας είναι λοιπόν ίσως ο καλύτερος pick’n’roll δημιουργός στην διοργάνωση και φυσικά εξαιρετικός στο να εισάγει με ασφάλεια την μπάλα στο post. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να φέρει στο παρκέ το δίδυμο Σλούκας-Milutinov με μια στελέχωση γύρω τους που απλά θα τους παρείχε ένα αξιοπρεπές spacing.
Την θέση και τον ρόλο του Σλούκα πλέον θα πρέπει να αναλάβει ο Walkup. Ο Thomas ναι μεν αποτελεί ένα εξαιρετικό εργαλείο στα χέρια του Μπαρτζώκα και μάλιστα έχει παρουσιάσει σπουδαία βελτίωση τα τελευταία δύο χρόνια σε όλους τους τομείς (εκτέλεση από την περίμετρο, aggressiveness προς το καλάθι, ωριμότητα στον τομέα της απόφασης, δημιουργία, ακόμα και στην ομαδική άμυνα δεν έχει σχέση με τον παίχτη που βλέπαμε στην Zalgirirs), όμως αυτή την στιγμή δεν βρίσκεται ακόμα στο επίπεδο του Σλούκα και φυσικά το μεγάλο ερωτηματικό θα είναι τι θα συμβεί στα κλεισίματα των παιχνιδιών.
O Walkup είναι ανώριμος ακόμα στο να παίρνει αποφάσεις στο crunch time, πόσο μάλλον να κρίνει αναμετρήσεις δημιουργώντας το δικό του σουτ.
Πολλοί λένε πως στα κλεισίματα η μπάλα θα φεύγει από τα χέρια του Walkup και θα περνάει στα χέρια του Canaan ή του Goss. Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι κανένας από τους δύο δεν έχει ούτε τα τεχνικά χαρακτηριστικά αλλά κυρίως τα mentals για να παίρνει αποφάσεις στο crunch time, αλλά θα επιλέξω να σταθώ στο γεγονός πως αυτή η ιδέα είναι μη ρεαλιστική.
Και εξηγούμαι.
Δεν γίνεται επί 38 λεπτά να τρέχει την επίθεση ο Walkup ή ο Goss και στο τέλος ο Μπαρτζώκας να πει στον Canaan ή στον Λαρεντζάκη “ήρθε η ώρα σου, κλείσε το παιχνίδι”.
Τρανό παράδειγμα αποτελεί ο Παναθηναϊκός του Καλάθη, ο οποίος με αυτόν ως ηγέτη και βασικό χειριστή είχε τεράστιο πρόβλημα στα κλεισίματα των παιχνιδιών. Και τότε επικρατούσε η άποψη, να δώσει την μπάλα στον James ή στον Langford αργότερα ή ακόμα και στον Rice, όμως κάτι τέτοιο σε πραγματικούς όρους είναι πολύ δύσκολο.
Το μπάσκετ είναι συνήθειες. Και αν ο παίχτης έχει την συνήθεια να υπηρετεί έναν συγκεκριμένο ρόλο, τότε είναι πολύ δύσκολο να του ζητήσεις να τον αλλάξει κατά την διάρκεια ενός αγώνα. Πόσο μάλλον να χριστεί ως βασικός χειριστής και η τύχη της αναμέτρησης να κρίνεται από δικές του αποφάσεις.
Είναι νομίζω εμφανές πως ο Ολυμπιακός έχασε τόσο σε ποιότητα, όσο και σε ηγεσία στην γραμμή των guard. Προσωπικά θεωρώ την υπογραφή του Goss λανθασμένη, καθώς δεν φέρνει σε κανένα σημείο αυτά που μέχρι σήμερα ζητούσε ο Μπαρτζώκας από τους χειριστές του.
Δεν απειλεί με συνέπεια απ’έξω, δεν είναι επιθετικός προς το καλάθι και δεν είναι elite δημιουργός. Όλα αυτά συνθέτουν έναν χειριστή που δύσκολα βάζει την αντίπαλη άμυνα σε κίνηση, καθώς δεν τον φοβούνται.
Είναι περίεργο λοιπόν πως ο Μπαρτζώκας επέλεξε έναν guard με τέτοια χαρακτηριστικά για να τον παντρέψει με τον Walkup, ο οποίος ναι μεν έχει βελτιωθεί στον τομέα της εκτέλεσης, όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί επαρκής, ειδικά όταν του ζητηθεί να δημιουργήσει το δικό του σουτ.
Από την άλλη ο coach μπορούμε να πούμε ότι σίγουρα δημιούργησε μια περιφερειακή γραμμή που θα αποτελεί μια πρώτη γραμμή άμυνας πολύ σκληρή. Elite πίεση στην μπάλα, δυνατά κορμιά με μέγεθος για τις αλλαγές, υψηλό επίπεδο αμυντικής αντίληψης, κορμιά έτοιμα να μπουν σε κάθε μάχη, χέρια σχεδόν μόνιμα πάνω στην μπάλα και πόδια δυνατά για να κυνηγήσουν.
Η περιφερειακή άμυνα του Ολυμπιακού θα είναι ο μοχλός ενέργειας που θα δώσει ροή στην επίθεση του, μιας και έχει μια σειρά από αθλητές που μέσα από τα stops που μπορούν να βρουν πίσω, μπορούν να πάρουν ψυχολογία και να βάλουν τα σουτ μπροστά.
Αντίθετα πάντως με την περιφερειακή άμυνα, η προστασία του καλαθιού, όπως επίσης και η άμυνα σε pick’n’roll καταστάσεις όπου ο αντίπαλος χειριστής θα είναι elite σε δημιουργία και εκτέλεση θα είναι υπό αμφισβήτηση.
Στην τετράδα Sikma-Peters-Fall-Milutinov είναι σαφές ότι υπάρχει έλλειψη αθλητικότητας, ενώ αν εξαιρέσεις τον Fall κανένας από τους υπόλοιπους ψηλούς δεν έχει υψηλό αμυντικό φίλτρο.
O Sikma ποτέ δεν ασχολήθηκε με την άμυνα, μιας και έπαιζε για χρόνια σε μια ομάδα που σου έδειχνε ότι αγωνιζόταν περισσότερο για την χαρά του παιχνιδιού μιας και η πορεία της στην Ευρωλίγκα ήταν προδιαγεγραμμένη. Από την άλλη ο Peters είναι υπερβολικά soft. Δεν βάζει το κορμί του στην επαφή, δεν κυνηγάει στην περιφέρεια, γενικότερα δεν βοηθάει ούτε στην άμυνα χαμηλά, αλλά ούτε και ψηλά.
Το δίδυμο αυτό στα forwards θεωρώ πως μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα τόσο στο αμυντικό όσο και στο επιθετικό παιχνίδι του Ολυμπιακού, μιας και ο Sikma δεν έχει elite εκτέλεση από την περιφέρεια για να ανοίξει το γήπεδο για τις pick’n’roll δράσεις του Milutinov, ούτε φυσικά μπορεί να προσφέρει τις κατάλληλες αποστάσεις για να πάρει στις σωστές συνθήκες την μπάλα στο post o Fall.
Επίσης επειδή είναι και ο ίδιος παίχτης που παίζει πολύ με την μπάλα στα χέρια, κυρίως μέσα από post δράσεις αλλά και ως εκτελεστής σε baseline cuts θεωρώ πως δεν ταιριάζει καθόλου με τον Γάλλο, καθώς μαζεύεται αρκετός κόσμος κοντά στην ρακέτα σε περίπτωση συνύπαρξης των δύο.
Από την άλλη ο Peters είναι elite εκτελεστής από την περίμετρο. Μπορώ να αντιληφθώ τον λόγο που τον κράτησε ο Μπαρτζώκας παρά την κακή πρώτη χρονιά (οκ πόσο καλή χρονιά να κάνεις όταν μπροστά σου παίζει ο MVP της διοργάνωσης). Όμως τον Αμερικανό δεν είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουμε στην Ευρωλίγκα σε ομάδα με υψηλούς στόχους και απαιτήσεις.
Τον έχουμε ξαναδεί τόσο στην CSKA, όσο και στην Efes. Σε επιθέσεις με τρομερό flow, σε ομάδες που παρουσίασαν εξαιρετικό μπάσκετ ο Peters φάνηκε “λίγος” για να ανταπεξέλθει στις υψηλές απαιτήσεις, ενώ η κακή αμυντική του παρουσία έρχεται να κουμπώσει με το γεγονός ότι είναι ένας μέτριος rebounder.
Στο rebound βέβαια ο Ολυμπιακός θα είναι σε γενικές γραμμές πολύ δυνατός. Και πως να μην είναι όταν έχει τον κορυφαίο rebounder στην Λίγκα, που δεν είναι άλλος από τον Σέρβο ψηλό, ενώ ταυτόχρονα και ο Γάλλος και ο Sikma είναι εξαιρετικοί σε αυτό τον τομέα. Το rebound βέβαια είναι και ομαδική δουλειά και ακριβώς αυτός θεωρώ πως θα είναι ο λόγος που ο Ολυμπιακός θα είναι στις top-3 ομάδες στον συγκεκριμένο τομέα, μιας και μιλάμε για μια πολεμική μηχανή σε επίπεδο τακτικής.
Πάμε στο κεφάλαιο του Brazdiekis τώρα.
Ο Λιθουανός ήρθε πριν λίγες μέρες στην Ελλάδα, για να ολοκληρώσει το ρόστερ του Ολυμπιακού. Προφανώς μιλάμε για έναν πολύ καλό παίχτη.
Έναν εξαιρετικό αθλητή, που προσφέρει και αυτός μέγεθος, αθλητικότητα και σίγουρα μπορεί να εξυπηρετήσει το μπάσκετ που θέλει να παίξει φέτος ο Μπαρτζώκας.
Την ίδια στιγμή στο επιθετικό κομμάτι προσπαθεί συνεχώς να βελτιώσει το παιχνίδι του, τόσο στο κομμάτι της εκτέλεσης από την περίμετρο στατικά, όσο και στο κομμάτι του χειρισμού και της εκτέλεσης σε καταστάσεις απομόνωσης. Έχει πολύ δρόμο μπροστά του να διανύσει για να θεωρηθεί επαρκής σε καταστάσεις isolation και στατικής εκτέλεσης από την περίμετρο, όμως προσωπικά είδα βελτίωση στην μηχανική στην εκτέλεση τον τελευταίο χρόνο, κάτι που δεν φαίνεται με μια απλή ματιά στην στατιστική, αλλά κυρίως με το eye test.
Θεωρώ την κίνηση καλή αν την κρίνουμε καθαρά μπασκετικά . Όμως αν την κρίνουμε με βάση το υπόλοιπο ρόστερ του Ολυμπιακού θεωρώ πως οι ερυθρόλευκοι ήθελαν έναν παίχτη με διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Αρχικά ήθελαν κάποιον περισσότερο guard και όχι τόσο SF. Ήθελαν καλύτερη προσωπική φάση σε καταστάσεις απομόνωσης, ήθελαν elite σουτ από την περίμετρο για να ανοίξει καλύτερα το γήπεδο, ήθελαν φυσικά και κάθετο παιχνίδι που για την ώρα προσφέρει μόνο ο McKissic με συνέπεια.
Γενικότερα ήθελαν έναν scoring guard με περισσότερη προσωπικότητα.
Ο ίδιος ο Walkup εξάλλου σε δηλώσεις του μέσα στην off season φωτογράφησε πως η ομάδα θέλει έναν τέτοιο παίχτη. Όπως τόνισε και ο Αμερικάνος guard σε πρόσφατο podcast που συμμετείχε, από τον Ολυμπιακό λείπει ο παίχτης που θα δημιουργήσει κάτι από το τίποτα, που θα είναι καλός στον ένας με έναν, που θα πάρει την απόφαση και είτε θα τον οδηγήσει στα βράχια, είτε θα τον οδηγήσει στην δόξα.
Αυτός ο παίχτης δεν είναι ο Λιθουανός.
Συνολικά πιστεύω πως είναι ένα καλοκαίρι που έχει την σφραγίδα του Μπαρτζώκα πάνω του. Κινήθηκε με τον τρόπο που ήθελε στην αγορά και δημιούργησε ένα ρόστερ που μπορεί να εξυπηρετήσει το πλάνο του και το σύστημα του στο 100%.
Το φετινό καλοκαίρι ήταν μια ξεκάθαρη δήλωση για τον ίδιο ότι αυτός κάνει το απόλυτο κουμάντο στην ομάδα και θα πάει μέχρι τέλους με τον δικό του τρόπο.
Και για να επιστρέψουμε στον αρχικό τίτλο. Θα είναι ο Μπαρτζώκας ο μεγάλος νικητής της στελέχωσης;
Η προσωπική μου άποψη είναι πως στο συγκεκριμένο στήσιμο υπάρχουν ορισμένα λάθη που δεν μπορούν να κρυφτούν και κάποια στιγμή θα κάνουν την εμφάνισή τους μέσα στην χρονιά.
Ας δούμε αυτές τις παρατηρήσεις συνοπτικά
- Η έλλειψη ενός leading guard που θα πάρει τις αποφάσεις στα κρίσιμα.
Όσο προχωράει η σεζόν και φτάνουμε προς τα παιχνίδια που κρίνουν τίτλους και προκρίσεις, τόσο τα συστήματα κάνουν στην άκρη και η μπάλα περνάει στα χέρια των πραγματικά καλών. Εκεί ο Ολυμπιακός δεν θα είναι εύκολο να ανταπεξέλθει καθώς επέλεξε να μην έχει έναν elite guard στο ρόστερ του.
- O streaky χαρακτήρας στον τομέα της εκτέλεσης από την περίμετρο.
H έλλειψη καθαρών 3D off ball παιχτών είναι κάτι που μπορεί να κοστίσει πολλά στο spacing, άρα και στο “τάισμα” των ψηλών (μιας και ο Ολυμπιακός εκεί θα στοχεύσει πλέον, εκεί είναι οι καλύτεροι παίχτες του).
Ούτε ο Brazdeikis, ούτε ο Sikma, ούτε ο McKissic, ούτε ο Λαρεντζάκης, ούτε ο Canaan έχουν τον 3D χαρακτήρα που απαιτείται μιας τείνουν περισσότερο να είναι “σουτέρ ημέρας” και με αυτή την δεδομένη συνθήκη είναι γεγονός πως ο Ολυμπιακός θα ψάχνει κάθε εβδομάδα έναν νέο ήρωα για να βγάλει μπροστά. Το πρόβλημα με το spacing φυσικά μπορεί να γιγαντωθεί κυρίως επειδή οι χειριστές του δεν απειλούν με συνέπεια, με αποτέλεσμα οι αντίπαλες άμυνες να κλείνουν την ρακέτα.
- Το αταίριαστο δίδυμο στις θέσεις των forwards.
Στην θέση του Sikma θα έπρεπε να έρθει ένας πιο 3D forward κατά την άποψη μου, ενώ υπάρχει και σαφέστατο αριθμητικό πρόβλημα στους ψηλούς μιας και δεν υπάρχει κάποιος 5ος ψηλός σε ρόλο tweener.
Όμως σε αυτό που ο Ολυμπιακός είναι αρκετά μπροστά σε σχέση με άλλες ομάδες στην διοργάνωση (και φυσικά σε σχέση με τον Παναθηναϊκό) είναι η ομοιογένεια και ο χαρακτήρας νικητή που δεδομένα το συγκεκριμένο σύνολο διαθέτει.
Δεν πρέπει κανείς να το υποτιμάει αυτό.
Ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα έχει χαρακτήρα νικητή και σίγουρα θα βγει στο παρκέ για να παίξει για κάθε κατοχή. Να παλέψει. Να μην αφήσει μπάλα διεκδικήσιμη χωρίς να κερδίσει.
Σίγουρα λοιπόν ξεκινάει από πολύ μπροστά στην αφετηρία της διοργάνωσης καθώς το μπάσκετ δεν έχει να κάνει μόνο με την καλή στελέχωση και το ταίριασμα των χαρακτηριστικών.
Έχει να κάνει και με την νοοτροπία, τον χαρακτήρα νικητή, την ομοιογένεια, το κλίμα στα αποδυτήρια, τον σεβασμό στον προπονητή.
Σε όλα αυτά ο Ολυμπιακός παίρνει άριστα. Και είναι κάτι που έχει χτιστεί βήμα βήμα τα τελευταία τρία χρόνια με τον Μπαρτζώκα στο τιμόνι.
Όπως καταλαβαίνετε ο Παναθηναϊκός με 12 νέους παίχτες, με έναν νέο (elite) προπονητή, με μια ομάδα που τώρα φτιάχνεται, δεν μπορεί να μπει στην ίδια κουβέντα, ακόμα κι αν έκανε την τέλεια στελέχωση (που δεν την έκανε).
Ο Παναθηναϊκός θα ψάξει να χτίσει κι αυτός τον δικό του χαρακτήρα μέσα στην χρονιά. Ο Ολυμπιακός τον έχει βρει όμως και είναι ξεκάθαρο ότι ξεκινάει αρκετά πιο μπροστά στην σεζόν.
Στόχος του Παναθηναϊκού θα έπρεπε να είναι να καταφέρει να βρεθεί σε θέση ισχύος τον Απρίλιο, όταν και κρίνονται οι τίτλοι σε Ελλάδα και Ευρώπη και όχι να ψάχνει μανιωδώς τις εφήμερες χαρές με νίκες απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο.