Let’s start playing the game!

Το ξεκίνημα της φετινής σεζόν στο NBA, θα λειτουργήσει λυτρωτικά για πολλούς από εμάς που περνάμε τα πρώτα “καραντινάτα” Χριστούγεννα.

Πάντα μα πάντα το NBA μας κρατούσε σε εγρήγορση τις μέρες των γιορτών βάζοντας ματσάρες την ημέρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Φέτος όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα Χριστούγεννα δεν θα είναι όπως τα θυμόμαστε, όμως το NBA θα είναι εκεί πιστό στο ραντεβού του.

Μπορεί φέτος να μην μαζευτούμε σε σπίτια συγγενών και φίλων για το καθιερωμένο ρεβεγιόν, μπορεί να μην βγούμε έξω για να ξεσαλώσουμε, μπορεί να μην ακούσουμε τα κάλαντα από παιδικές χαρούμενες φωνές (nooot), μπορεί να μην χάσουμε το μηνιάτικό μας στο πόκερ και στα ζάρια, αλλά τουλάχιστον θα μπορέσουμε να βάλουμε ένα ποτό, να καθίσουμε αναπαυτικά στην πολυθρόνα μας (οκ δεν έχω πολυθρόνα) και να απολαύσουμε τον πρωταθλητή LeBron, τον MVP Γιάννη, τον Leonard που ψάχνει για εκδίκηση, την επιστροφή του Durant, τον Harden και γενικά όλους τους αστέρες αυτού του μαγικού κόσμου.

Φτάνει όμως με τα εισαγωγικά, πάμε στην γαλοπούλα με την γέμιση.

Στο παρακάτω κείμενο θα κάνουμε μια ανάλυση για το πού βρίσκει τις τριάντα ομάδες της Λίγκας η εκκίνηση της σεζόν.

ATLANTIC

1. Boston Celtics

Οι Celtics μπήκαν στην Free Agency κουβαλώντας επάνω τους την ρετσινιά της αποτυχίας στα play-off για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Όταν θες να λέγεσαι title contender τότε ο αποκλεισμός σε ημιτελικούς και τελικούς περιφέρειας δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με χάιδεμα αυτιών

Σε αυτή την free agency λοιπόν οι Celtics είχαν συγκεκριμένα θέματα να επιλύσουν. Αρχικά το θέμα στην ρακέτα που έκανε την εμφάνισή του και στα φετινά play-off (όπως την είχε κάνει και στα περυσινά απέναντι στον Γιάννη), με τον Bam να κυριαρχεί κάτω από το καλάθι της Βοστόνης.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους ο Ainge απέτυχε να καλύψει το συγκεκριμένο κενό.

Όταν είσαι ένα brand name σαν αυτό των Celtics, είσαι title contender, έχεις δύο all-star στην ομάδα σου και άλλον ένα που θα γίνει στο σύντομο μέλλον και μένουν ελεύθεροι ψηλοί όπως ο Ibaka, ο Gasol, ο Harrell και εσύ καταλήγεις στο να κλείνεις τον Tristan Thompson (ναι τον πρώην της Kardashian – τίτλος τιμής, οκ) κάτι δεν κάνεις καλά.

Κανένας elite ψηλός δεν μπήκε στην διαδικασία να μιλήσει με τον Ainge, ο οποίος αποφάσισε πως ο κατάλληλος για να καλύψει το κενό στην ρακέτα είναι ο Tristan Thompson.

Η επιλογή είναι πραγματικά κακή, καθώς ο Thompson δεν είναι ο ψηλός που μπορεί να προσφέρει τα stops που τόσο ζητάει η άμυνα των Celtics, ούτε φυσικά επιθετικά είναι ο ψηλός που η μπάλα θα ακουμπήσει πάνω του και που θα μπορέσει να λειτουργήσει ως σκαλοπάτι στην επίθεση.

Ο Thompson είναι ένας αξιοπρεπής pick’n’roll ψηλός. Όμως οι Celtics δεν είναι ομάδα που ψάχνει τόσο πολύ τις pick’n’roll δράσεις. Είναι η ομάδα που ψάχνει συνεχώς τις αλλαγές για να δώσει πλεονέκτημα στην pull up εκτέλεση των χειριστών τους.

Δεν μπορώ λοιπόν να καταλάβω πώς θα μπορέσει να βοηθήσει ο Thompson την Βοστόνη, τόσο στο επιθετικό, όσο και στο αμυντικό κομμάτι (κυρίως σε αυτό).

Η κίνηση με τον Teague είναι επίσης μια μέτρια τέτοια, καθώς ο βετεράνος guard έχει ξεπεράσει προ πολλού το peak του και τα τελευταία χρόνια αναλώνεται στο να είναι ο back up guard σε ομάδες που τανκάρουν (Timberwolves-Hawks). Η κίνηση βέβαια αυτή μπορεί να σηματοδοτεί κάποιο trade που μπορεί να ετοιμάζει ο Ainge τον Γενάρη για τους Celtics.

Ήδη ακούγονται διάφορες φήμες τόσο για τον Kemba, όσο και για τον Smart. Αν πάντως αποφασίσει να ανταλλάξει τον Kemba θα μιλάμε για άλλη μια αποτυχία από το προπονητικό staff των Celtics να εκμεταλλευτεί στο έπακρο έναν all-star αθλητή που πληρώθηκε με max συμβόλαιο από το front office, μετά τις αποτυχίες των Irving-Hayward-Horford (ο καθένας για διαφορετικούς λόγους).

Υπήρξαν πάντως και δύο πολύ θετικά γεγονότα στην φετινή off season για τους Celtics. Το πρώτο ήταν ψιλοαναμενόμενο και έχει να κάνει με την ανανέωση του συμβολαίου του Tatum με max αποδοχές.

Το να κρατάς τον franchise παίχτη σου και μελλοντικό σου ηγέτη είναι πάντα ένα θετικό γεγονός.

Το δεύτερο θετικό νέο είναι ότι κατάφεραν να ανταλλάξουν τον Hayward και το κακό του συμβόλαιο, παίρνοντας ως αντάλλαγμα ενα trade exception της τάξης των 28 m, για ένα ενδεχόμενο trade στην φετινή χρονιά ή του χρόνου στην free agency (ως ενδεχόμενο asset για κάποιο sign n trade) .

Προσωπικά πιστεύω πως ο Ainge γνωρίζει ότι οι πιθανότητες για τίτλο δεν έχουν αυξηθεί φέτος μετά το τέλος της free agency και έτσι θα κυνηγήσει το τελευταίο του χαρτί για κάποια πραγματικά elite προσθήκη μέσα στην χρονιά, μέσω ενός trade.

Το γεγονός ότι ήδη έχει προτείνει τον Kemba και τον Smart σε πολλές ομάδες δείχνει ότι δεν θα αφήσει τον χρόνο να πάει χαμένος. Το prestige του Ainge έχει πληγωθεί τα τελευταία χρόνια σαν GM και πιστεύω πως θα κυνηγήσει άμεσα την επιτυχία.

Η ανταλλαγή του Hayward πάντως μπορεί να μεταλλάξει τους Celtics και να τους μετατρέψει σε ισχυρούς contenders.

2. Brooklyn Nets

Οι Nets γνώριζαν πως η περυσινή χρονιά ουσιαστικά θα είναι μεταβατική μιας και ο ένας από τους δύο μεγάλους stars της ομάδας θα έχανε όλη την season και ουσιαστικά χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσαν να λογιστούν σαν title contenders.

Οι Nets φέτος μπαίνουν όμως στο πρωτάθλημα με τα βλέμματα να είναι όλα στραμμένα πάνω τους και με την πίεση για άμεσα αποτελέσματα να είναι εκεί.

Για να είμαστε ειλικρινείς όλο το εγχείρημα των Nets κρέμεται γύρω από την υγεία του Durant. Αν ο KD επιστρέψει στο 100% και εμφανιστεί όπως στα prime του χρόνια στους Warriors τότε οι Nets θα λογίζονται αυτομάτως ως ένα από τα μεγάλα φαβορί για το πρωτάθλημα.

Αν από την άλλη ο Durant δεν επιστρέψει ποτέ στο επίπεδο που ήταν (ο τραυματισμός στον αχίλλειο είναι πολύ κακός για έναν αθλητή με το μέγεθος του Kevin), τότε τα πράγματα θα είναι δύσκολα.

Παρόλα αυτά οι Nets θέλουν να ελπίσουν πως στα επόμενα τρία χρόνια θα έχουν καταφέρει να πάρουν ένα τουλάχιστον πρωτάθλημα και πως το front office τους θα βάλει δυνατά την σφραγίδα του σε αυτή την επιτυχία.

Το θέμα είναι πως το ίδιο το front office του είναι αυτό που έβαλε φέτος πολλές τρικλοποδιές για να κυνηγήσουν με αξιώσεις τον τίτλο.

Το βασικό θέμα είναι ότι πάνε σε μια λογική trust the process.

Οι διοικούντες θέλουν στην ομάδα τα παιδιά που τους έβγαλαν από την αφάνεια των τελευταίων ετών (LeVert, Dinwiddie, Harris). Από την μία καταλαβαίνω πως πιστεύουν σε αυτούς και θέλουν να τους δείξουν πως υπάρχει θέση και για εκείνους στην επόμενη μέρα.

Από την άλλη θεωρώ πως τέτοιοι ρομαντισμοί δεν έχουν θέση στο άθλημα του μπάσκετ, όταν μια ομάδα στοχεύει στον πρωταθλητισμό και ψάχνει άμεσα αποτελέσματα.

Για εμένα οι Nets έπρεπε να πάνε all-in στο πλάνο υποστήριξης του παιχνιδιού των Durant-Irving.

Με λίγα λόγια ήθελαν two-way αθλητές με 3D στοιχεία που δεν θα ζητούσαν τόσο πολύ την μπάλα στα χέρια για να επιτεθούν.

Ο LeVert με τον Dinwiddie είναι δύο εξαιρετικοί μπασκετμπολίστες, που πραγματικά αξίζουν τον σεβασμό γιατί από το πουθενά βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν σε μια ομάδα play-off όταν κανένας δεν τους πίστευε.

Όμως αυτή η ομάδα πλέον έχει εξελιχθεί έχοντας δύο από τους κορυφαίους παίχτες της Λίγκας και επειδή δυστυχώς και ο Dinwiddie και ο LeVert είναι παίχτες που ζητάνε πολλές μπάλες και χρειάζονται την μπάλα στα χέρια για να επιτεθούν θα έπρεπε να θυσιαστούν (o ένας από τους δύο τουλάχιστον) για το κοινό καλό.

Και πάμε τώρα και στην ανανέωση του Harris την οποία πραγματικά θεωρώ εγκληματική. Ναι ο Harris είναι ένας εξαιρετικός σουτέρ και μπορεί να παίξει μακριά από την μπάλα. Όμως τα λεφτά, τα οποία θα λάβει είναι πάρα πολλά για τον ρόλο που θα έχει.

Το Brooklyn θα έπρεπε σε αυτά τα λεφτά να βρουν έναν πιο 3D αθλητή για να καλύψει την αδυναμία του Irving στην άμυνα, όπως και να προστατέψει τον Durant (που έρχεται από τραυματισμό) από την φθορά των επαφών πίσω.

Μην ξεχνάμε πως ο Grant με τον Morris και τον Crowder βρέθηκαν ελεύθεροι στην αγορά και είμαι σίγουρος πως και οι τρεις θα έρχονταν τρέχοντας με τα λεφτά που υπέγραψε ο Harris.

Και οι τρεις θα ήταν πιο χρήσιμοι σε αυτό το σύνολο, από τον συμπαθέστατο κατά τα άλλα Harris, ο οποίος είναι υπερβολικά soft πίσω.

Στο κάτω κάτω οι Nets λίγες μέρες πριν είχαν υπογράψει και τον Shamet, ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει εξαιρετικά σαν off ball εκτελεστής. Πραγματικά είναι απορίας άξιο το τι σκέφτονται να κάνουν με τον Harris.

Από εκεί και πέρα στο αμυντικό οικοδόμημα που φέτος δέχθηκε ισχυρά χτυπήματα θα πρέπει να ανταποκριθούν και οι Allen-Jordan. Κι αν για τον πρώτο έχω κάποιες ελπίδες, καθώς είναι αρκετά ταλαντούχος και εξελίξιμος για τον δεύτερο έχω χάσει τις ελπίδες μου καθώς είναι υπερβολικά “χαβαλές”.

Νομίζω πως και για αυτόν θα έπρεπε το front office να ψαχτεί για κάποιο trade, κάτι που ίσως γίνει μέσα στην χρονιά.

Το εξωφρενικό ταλέντο πάντως των δύο (Durant-Irving) είναι που με κάνει να πιστεύω πολύ σε αυτή την ομάδα, παρ’ όλες τις αδυναμίες στην στελέχωσή της. Στο κάτω κάτω είναι η ομάδα που μπορεί να σκοράρει 130 πόντους αν το χρειαστεί για να νικήσει.

UPDATE: Ο σοβαρός τραυματισμός του Dinwiddie, περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα καθώς οι Nets χρειάζονται κάποιον guard άμεσα για να καλύψει το κενό, ενώ ταυτόχρονα χάνουν ένα από τα πιο δυνατά τους χαρτιά για τα trades που ετοίμαζαν. Πραγματικά κρίμα.

3. New York Knicks

Πάμε και στην μεγάλη (ιστορικά τουλάχιστον) ομάδα της Νέας Υόρκης. Οι Knicks βρίσκονται ακόμα σε φάση που προσπαθούν να ξεπεράσουν το σοκ της απόρριψης των Durant-Irving και της ανταλλαγής του Porzigins για το τίποτα.

Το νέο front office προσπαθεί να αναστήσει την ομάδα από τις στάχτες της, δημιουργώντας έναν νεανικό κορμό, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή το process τους θα κερδίσει την εμπιστοσύνη ενός all star αθλητή και έτσι θα καταφέρουν να επιστρέψουν τουλάχιστον σε τροχιά play-off.

Η φετινή off-season ήταν σχετικά καλή για αυτούς μετά από πολλά χρόνια. Η επιλογή στο draft ήταν εξαιρετική, παίρνοντας ένα σύγχρονο power forward, που έχει παιχνίδι με την μπάλα στα χέρια, διαθέτει καλό μηχανισμό στο σουτ και είναι και τρομερός αμυντικός.

Σωματικά ο Toppin μοιάζει κάτι παραπάνω από έτοιμος για να αγωνιστεί στο NBA και θεωρώ πως η επιλογή τους είναι πέρα για πέρα σωστή αν και συζητήθηκε πολύ στα ελληνικά social το γεγονός ότι δεν επέλεξαν τον Avdija. Για εμένα έπραξαν πολύ σωστά, καθώς ο Ισραηλινός “κουτουλάει” από άποψη χαρακτηριστικών με τον Barrett (ο οποίος και αυτός έχει αδυναμία στην εκτέλεση).

Από εκεί και πέρα η υπογραφή του Burks είναι αρκετά value καθώς μιλάμε για έναν τίμιο scorer και έναν πολύ καλό “χερά”. Θεωρώ πως μέσα στην χρονιά πολλές contender ομάδες θα κοιτάξουν να τον πάρουν μέσω trade και έτσι οι Knicks θα βγουν κερδισμένοι μέσω των picks που θα πάρουν (μην ξεχνάμε ότι είναι ομάδα σε tanking).

Γενικότερα για τους Knicks αυτό που προέχει είναι η εξέλιξη των νεαρών της παιχτών και η δημιουργία μιας ομάδας που θα παίζει καλά γύρω από τον μελλοντικό της star, τον Barrett.

Η ομάδα δεν μπορεί να κυνηγήσει κάτι διαφορετικό μέσα στην χρονιά, το rebuild έχει ήδη ξεκινήσει και μένει να δούμε κατά πόσο το νέο front office θα καταφέρει σύντομα να προσελκύσει έναν πραγματικό star αποτινάσσοντας από πάνω τους την φράση “Καλωσήρθατε στους New York Knicks, το γνωστό νεκροταφείο παιχτών”. Το brand name είναι δυνατό, η αγορά στην Νέα Υόρκη είναι μεγάλη, οπότε αν γίνουν απλά τα βασικά θεωρώ πως κάποια στιγμή η μεγάλη ομάδα της Νέας Υόρκης θα επιστρέψει.

4. Philadelphia 76ers

Οι 76ers είναι μια από τις ομάδες που άλλαξε τα πάντα στο τεχνικό της team την φετινή off season. Το αποτυχημένο δίδυμο Brown-Brand αποτελεί παρελθόν (ο Brand έμεινε βέβαια στο τεχνικό team , αλλά σε πολύ υποβαθμισμένο ρόλο) και εκείνο των Rivers-Morey έχουν πιάσει ήδη δουλειά.

Η φετινή off season μπορεί να χαρακτηριστεί σχετικά καλή, αν σκεφτούμε πως η περυσινή ήταν τραγική, με τον Brand να παίρνει την μια λάθος απόφαση πάνω στην άλλη.

Ο Morey φέτος προσπάθησε να συμμαζέψει την κατάσταση και το γεγονός πως κατάφερε να ξεφορτωθεί ένα από τα χειρότερα συμβόλαια στην Λίγκα (του Horford δηλαδή) είναι μια μεγάλη, πρώτη επιτυχία.

Οι 76ers έχουν πλέον την δυνατότητα να κινηθούν πιο ελεύθερα στην αγορά για κάποιο trade και ήδη τα ονόματα των Beal-Harden έχουν παίξει αρκετά.

Από εκεί και πέρα θεωρώ πως και το φετινό roster, παρότι είναι πιο σωστά δομημένο και περισσότερο ελαφρύ σε σχέση με το περυσινό, έχει πολλά δομικά προβλήματα, τα οποία και πάλι θα τους κοστίσουν στα play-off.

Οι 76ers είναι η ομάδα που παίζει με βασικό χειριστή τον Simmons. Ο Simmons είναι ένας all-star αθλητής. Eίναι μέσα στους top-10 αμυντικούς της Λίγκας και γενικότερα ένας εξαιρετικός παίχτης, όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν βασικός χειριστής, καθώς δεν μπορεί να απειλήσει πίσω από τα τρία μέτρα.

Η ανεπάρκεια στην εκτέλεση του βασικού χειριστή είναι μια αδυναμία που δεν μπορεί να καλυφθεί με τίποτα, καθώς όλη η αντίπαλη άμυνα θα προσαρμοστεί πάνω σε αυτή την εκτελεστική αδυναμία του.

Στο μπάσκετ του 2020 που απαιτεί εκτέλεση και δημιουργία από κάθε θέση, από κάθε σημείο του γηπέδου, δεν νοείται μια ομάδα να δίνει την μπαγκέτα σε έναν παίχτη που δεν μπορεί να εκτελέσει pull up jumper.

Όσους σουτέρ λοιπόν και να φορτώσουν οι 76ers, όσους καλούς off ball αθλητές να βρουν, τίποτα δεν θα είναι αρκετό μιας και ο Simmons δεν θα μπορέσει ποτέ να βάλει τα σουτ που θα του ζητηθούν, καθώς αυτό ορίζει ο ρόλος του.

Πιστεύω πως σύντομα ο Morey θα αντιληφθεί ότι υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο και θα κληθεί να πάρει μια σπουδαία απόφαση.

Η απόφαση αυτή είναι να ανταλλάξει τον Simmons όσο ακόμα βρίσκεται σε all-star status, βρίσκοντας του μια ομάδα που έχει ανάγκη από τέτοιους αθλητές για να τους ανεβάσει επίπεδο, τόσο αγωνιστικά, όσο και σε θέμα marketing (το όνομα του Simmons αυτή την στιγμή στην Αμερική πουλάει).

Μόνο όταν παρθεί αυτή η σπουδαία απόφαση, οι Sixers θα μπουν δυνατά στο παιχνίδι του πρωταθλήματος. Όσο πηγαίνουν σε μια λογική “trust the process” με Embiid και Simmons στην ίδια ομάδα, τότε τα play-off θα είναι πάντα εκεί για να τους αποδεικνύουν πόσο λάθος κάνουν.

Προσωπικά επειδή έχω τον Morey σε μεγάλη εκτίμηση, θεωρώ πως η μέρα που θα πάρει αυτή την απόφαση δεν αργεί.

5. Toronto Raptors

Οι Raptors είναι η ομάδα που σιγά σιγά με αθόρυβες κινήσεις ετοιμάζεται για μια ομαλή είσοδο στην επόμενη μέρα. Ο στόχος εξάλλου επετεύχθη με την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Kawhi και την παρέα του, έτσι ο Nurse θα έχει όλο τον χρόνο να χτίσει την επόμενη μέρα του κλαμπ με ηρεμία.

Οι Raptors λοιπόν άφησαν ελεύθερους δύο παίχτες που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην κατάκτηση του προπέρσινου πρωταθλήματος, τον Ibaka και τον Gasol.

Οι δύο διεθνείς Ισπανοί μπασκετμπολίστες αποτελούσαν τους ακρογωνιαίους λίθους στην εξαιρετική άμυνα που εφάρμοσε ο Nurse τα τελευταία δύο χρόνια, προστατεύοντας το ζωγραφιστό με τεράστια επιτυχία.

Και μόνο με την αποχώρηση τους και την αντικατάσταση τους από τον βετεράνο (αλλά τίμιο) Baynes αντιλαμβανόμαστε πως οι Raptors θα δουν την φετινή χρονιά περισσότερο ως μεταβατική και πως βασικός σκοπός είναι να δώσουν παραπάνω ευθύνες στο δίδυμο Siakam-VanVleet που θα πάρουν από εδώ και μπρος τα κλειδιά της ομάδας, όπως επίσης και η εξέλιξη του νεανικού κορμού (Powell-Anunoby-Davis-Flynn).

Το καλοκαίρι εξάλλου θα τελειώσει και το συμβόλαιο του αρχηγού Lowry, οπότε οι Raptors από φέτος ετοιμάζουν το έδαφος για την επόμενη μέρα. Και πού ξέρεις, όλο και κάποιος all-star θα θελήσει να παίξει εκεί, πλαισιώνοντας μια ομάδα με δύο εξαιρετικούς μπροστάρηδες, με εξαιρετικό νεανικό κορμό, με έναν elite coach και με την έδρα τους να μεταφέρεται στην Florida (χμμμμμ).

Το σίγουρο είναι πως οι Raptors δεν θα χρειαστεί να τανκάρουν για να ξαναδημιουργήσουν κάτι καλό. Είναι σχεδόν δεδομένο πως θα καταφέρουν πολύ σύντομα να πρωταγωνιστήσουν ξανά σε αγώνες play-off.

CENTRAL

1. Chicago Bulls

Οι Bulls είναι επίσης μια ομάδα που άλλαξε σχεδόν τα πάντα στην φετινή off season στο τεχνικό της επιτελείο. Ο Forman αποτελεί πλέον παρελθόν και ο Eversley είναι πλέον ο general manager της ομάδας.

O Boylen, ο οποίος αποδείχτθηκε λίγος επίσης απολύθηκε και στην θέση του ήρθε ο Donovan, ο οποίος δικαίως θεωρείται μεγάλη αναβάθμιση σε σύγκριση με τον προκάτοχό του.

Το θέμα είναι πως με τόσες μεγάλες αλλαγές στην off season όλοι θα περιμέναμε πως οι Bulls θα ήταν πολύ πιο ενεργοί στην free agency.

Για την ακρίβεια οι Ταύροι δεν προχώρησαν σε κάποια μεγάλη αλλαγή, ίσως επειδή ο νέος προπονητής επιθυμεί να δει αρχικά πως μπορεί να εξελίξει αυτόν τον νεανικό κορμό. Μην ξεχνάμε πως ο Donovan θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους προπονητές απέναντι στην εξέλιξη των νεαρών παιχτών, κυρίως λόγω των 20+ χρόνων του σε πάγκους κολεγιακών ομάδων (“μαθητής” του “Δικού μας”, πλέον, Rick Pitino, για χρόνια).

Πάντως θεωρώ πως σύντομα το front office σε συνεργασία με τον coach θα κληθούν να πάρουν γενναίες αποφάσεις για το μέλλον του συλλόγου. Είναι αλήθεια πως η ομάδα βρίσκεται εδώ και χρόνια στην αφάνεια και πως δεν γίνεται να συνεχιστεί για πολύ ακόμα το tanking.

Τι θα γίνει με τον LaVine; Θα είναι αυτός ο ηγέτης που θα τους οδηγήσει στην επόμενη μέρα ή θα γίνει trade;

O Markkanen μπορεί να σταθεροποιήσει την απόδοση του και να σκληρύνει πίσω ή να γίνει κι αυτός trade;

O Carter θα μπορέσει να πραγματοποιήσει μια break out season ή θα παραμείνει στην μετριότητα της περυσινής;

Αυτά είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που ταλανίζουν αυτή την στιγμή τους ιθύνοντες των Bulls. Και εφόσον το παραμύθι με τον Davis τελείωσε οριστικά, τότε θα πρέπει να δουν τι θα κάνουν στην real life.

Προσωπική μου άποψη είναι πως θα πρέπει σύντομα να πάρουν την σκούπα και να διώξουν όλη την μετριότητα που έχουν μαζέψει τα τελευταία χρόνια, κρατώντας μόνο τον LaVine, τον Coby White, όπως φυσικά και το φετινό draft τον Williams.

Όλοι οι άλλοι θα πρέπει να γίνουν trade όσο ακόμα το όνομα τους μετράει στην αγορά (γκουχ γκουχ, ναι σπόντα για τον Φιλανδό είναι αυτό).

2. Cleveland Cavaliers

Στο Cleveland τα δύσκολα χρόνια μακριά από τον Βασιλιά συνεχίζονται. Οι Cavaliers βαδίζουν προς στην τρίτη χρονιά συνεχόμενου σκληρού tanking, μιας και δεν θα έχουν ουσιαστικά κανένα στόχο ούτε φέτος.

Ο στόχος του Altman θα πρέπει να είναι ο εξής ένας. Να δει τι θα κάνει με τα συμβόλαια του Love και του Drummond. Φυσικά μια ομάδα που τανκάρει με μίσος, δεν έχει την πολυτέλεια να χρυσοπληρώνει δύο all-star αθλητές.

Στην περίπτωση του Andre τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Το συμβόλαιο του λήγει φέτος το καλοκαίρι, οπότε οι επιλογές είναι δύο. Είτε τον κρατάνε μέχρι το τέλος της χρονιάς, είτε τον ανταλλάσουν για ό,τι καλύτερο μπορούν, αφού είναι δεδομένο πως ο ίδιος ο 27χρονος center θα επιδιώξει το καλοκαίρι να φύγει και να πάει σε μια πολιτεία με μεγαλύτερη αγορά.

Στην περίπτωση του Love όμως τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Οι τραυματισμοί που έχουν ταλαιπωρήσει τα τελευταία χρόνια τον Αμερικάνο forward, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δείχνει να έχει ξεπεράσει προ πολλού το peak του, αλλά και το μεγάλο, πολυετές συμβόλαιο που κουβαλάει μειώνουν όλο και περισσότερο τις πιθανότητες για κάποιο trade.

Το ζητούμενο είναι οι Cavaliers να πετύχουν κάποια ομάδα στην ανάγκη. Πολλές ομάδες που κυνηγούν τον τίτλο και τις πιθανότητες τους στα play-off θα ήταν διαθέσιμες να δώσουν αρκετά μελλοντικά picks, όπως και ενεργά μέλη του rotation για να φέρουν ένα πακέτο σαν αυτό του Love.

Οι Blazers έφτασαν πολύ κοντά σε αυτό φέτος τον χειμώνα. Αν οι Cavs κινηθούν έξυπνα τότε θα καταφέρουν να πάρουν αυτό που θέλουν τόσο από τον Drummond, όσο και από τον Love.

Και τι θέλουν; Μα φυσικά ό,τι θέλουν οι ομάδες που βρίσκονται σε rebuilding mode. Μελλοντικά draft picks και καλούς νέους αθλητές.

Από εκεί και πέρα η επιλογή του Okoro στo φετινά draft εμπεριέχει μια μικρή δόση ρίσκου. Ο Okoro είναι αρκετά ακατέργαστος τεχνικά. Θέλει δουλειά για να μπορέσει να πρωταγωνιστήσει σε μια Λίγκα σαν αυτή του NBA.

Το καλό είναι πως φαίνεται πως έχει ανεπτυγμένο το χαρακτηριστικό του work ethic, καθώς σωματικά έχει κάνει τεράστια πρόοδο τα τελευταία δύο χρόνια.

Η αλήθεια είναι πάντως πως θεωρητικά κουμπώνει αρκετά καλά με τον Garland, όσο και με τους Sexton- Kevin Porter Jr.

3. Detroit Pistons

Οι Pistons είναι ακόμη μια ομάδα στην Ανατολή που ετοιμάζεται για total rebuild. Το πλάνο με το all-star δίδυμο στους ψηλούς (Griffin-Drummond) απέτυχε παταγωδώς και έτσι το front office ψάχνει απεγνωσμένα να βρει κάποια λύση.

Η αλήθεια είναι πως μέχρι τώρα δεν θα λέγαμε πως οι κινήσεις τους είναι ενδεδειγμένες και ψύχραιμες. Για παράδειγμα τον περασμένο Γενάρη αντάλλαξαν το μεγαλύτερο περιουσιακό τους στοιχεία (τον Drummond), κυριολεκτικά για το τίποτα.

Φανταστείτε λοιπόν τι μπορεί να σκέφτονται για τον Griffin, ο οποίος ναι μεν υπήρξε κάποτε ένας all-star αθλητής, αλλά πλέον μιλάμε για έναν “γυάλινο” forward, με προβληματική συμπεριφορά, που ποτέ δεν έκανε το βήμα παραπάνω σε καταστάσεις play-off.

Με λίγα λόγια η αξία του στο χρηματιστήριο του NBA, έχει κατρακυλήσει με τον ρυθμό που κατεβαίνει μια χιονοστιβάδα την πλαγιά ενός βουνού.

Σίγουρα οι Pistons θα προσπαθήσουν να τον ανταλλάξουν για να καταφέρουν να μπουν οριστικά σε tanking mood. Όμως όπως καταλαβαίνετε αυτό δεν θα είναι και τόσο εύκολο, καθώς ο Blake αμείβεται με max συμβόλαιο.

Αν πάντως καταφέρουν να χάσουν κι αυτό το περιουσιακό τους στοιχείο χωρίς κάποιο σοβαρό αντάλλαγμα θα μιλάμε για μια μεγάλη αποτυχία του front office και του general manager Troy Weaver.

Από εκεί και πέρα οι Pistons κινήθηκαν σε ρηχά νερά στην φετινή free agency. Μεγάλη επιτυχία για αυτούς θα πρέπει να θεωρείται η υπογραφή του Grant, ο οποίος ήταν από τα πιο hot forwards στην φετινή off season.

Η ερώτηση βέβαια είναι τι πήγε να κάνει ο Grant εκεί, ενώ είχε εγγυημένο ρόλο σε μια ομάδα που θεωρείται title contender;

Καμία απάντηση θα πω εγώ.

Μια άλλη καλή ερώτηση είναι γιατί οι Pistons επέλεξαν να αφήσουν τον Kennard, έναν elite shooter και έναν παίχτη που βελτιώνει συνεχώς το παιχνίδι του με την μπάλα στα χέρια για έναν rookie σαν τον Bey;

Οι κακές γλώσσες λένε πως στους Pistons έχουν διαπιστώσει μια μικρή ευπάθεια του Kennard στο γόνατο και μιας και φέτος το καλοκαίρι θα έμενε ελεύθερος, αποφάσισαν να τον ανταλλάξουν για ένα 3D πακέτο, όπως αυτό του νεαρού Bey.

Οι επιλογές στο draft είναι επίσης αρκετά καλές. Ο Hayes (πρώην παίχτης της Ulm) είναι ένας εξαιρετικός αθλητής που έχει όλα τα φόντα να γίνει ένα πολύ αξιόλογο combo guard, καθώς ήδη γνωρίζει τα βασικά το αθλήματος (εκτελεί και δημιουργεί με την ίδια επάρκεια). Επίσης η ικανότητα του να ασκεί πίεση πάνω στην μπάλα και γενικότερα η on-ball άμυνα του είναι σε εξαιρετικό επίπεδο.

Φυσικά για να σταθεί στο NBA πρέπει να δουλέψει πάρα πολύ το σώμα του, το οποίο αυτή την στιγμή βρίσκεται σε άγουρο επίπεδο. Βέβαια το μέγεθος του (1.96), όπως και τα μακριά του άκρα είναι μια εξαιρετική πρώτη ύλη.

Καλή επιλογή αποτελεί και ο Stewart, ο οποίος είναι ένας εξαιρετικός αμυντικός παίχτης και επιθετικά αρέσκεται στο παιχνίδι πάνω από την στεφάνη και γενικά στις pick’n’roll δράσεις.

Σε μια χρονιά tanking όπως την φετινή θα ήθελα πολύ να τον δω με τον Doumbouya σαν δίδυμο ψηλών, καθώς και ο Γάλλος αξίζει να πάρει περισσότερες ευκαιρίες φέτος (έχει δουλέψει το σώμα του πάρα πολύ τους τελευταίους μήνες).

4. Indiana Pacers

Οι Pacers είναι μια από τις πιο συμπαθητικές ομάδες των τελευταίων χρόνων στην Λίγκα. Είναι η ομάδα που με κάποιες εξαιρετικές επιλογές τόσο στην free agency (Brogdon, Lamb), όσο και μέσω των trade (Oladipo, Sabonis, Warren) κατάφερε από το πουθενά μετά την αποχώρηση του Paul George να φτιάξει μια άκρως ανταγωνιστική ομάδα.

Γενικά το front office των Pacers κάνει εξαιρετική δουλειά τα τελευταία χρόνια.

Όμως αυτή την στιγμή και μετά από πέντε συνεχόμενους αποκλεισμούς στον πρώτο γύρο των play-off θα πρέπει να πάρουν κάποιες σημαντικές αποφάσεις, αν θέλουν να επιχειρήσουν το παραπάνω βήμα.

Η πεντάδα Oladipo-Brogdon-Warren-Sabonis-Turner είναι εξαιρετική και με μαθηματική ακρίβεια θα είναι στην post season του 2021.

Το θέμα είναι ότι δεν είναι τόσο καλή για να καταφέρει την υπέρβαση. Λείπει από αυτή την ομάδα ο superstar που θα τραβήξει το κάρο από την λάσπη όταν αυτό κολλήσει.

Και τώρα ερχόμαστε στο δεύτερο πρόβλημα. Η Indiana είναι πραγματικά μια μικρή αγορά. Κανένας superstar δεν θα επέλεγε να παίξει εκεί. Άρα η free agency είναι σχεδόν μια χαμένη υπόθεση για τους Pacers. Το θέμα είναι τι μπορούν να πάρουν μέσω των trades.

Αυτή την στιγμή οι ιθύνοντες των Pacers έχουν έναν και μοναδικό δρόμο αν θέλουν να ξεφύγουν από αυτή την μετριότητα. Ο δρόμος αυτός είναι να ανταλλάξουν τον Oladipo και τον Turner (τον καθένα για διαφορετικούς λόγους). Προφανώς μια τέτοια απόφαση δεν θα είναι εύκολη, καθώς μιλάμε για δυο starter της ομάδας, όμως όπως προείπα η λύση αυτή είναι μονόδρομος.

Ο Oladipo μπήκε στον τελευταίο χρόνο συμβολαίου του, κάτι που σημαίνει ότι το καλοκαίρι θα μείνει ελεύθερος. Ένα δεύτερο δεδομένο είναι πως ο Victor προέρχεται από έναν σοβαρό τραυματισμό που ακόμα δεν έχει ξεπεράσει στο 100%. Θεωρώ πως η ανταλλαγή του Oladipo είναι μονόδρομος για τους Pacers, οι οποίοι δεν πρέπει να τον χάσουν για το τίποτα αυτό το καλοκαίρι. Αν βάλουν στο πακέτο ανταλλαγής και τον Turner τότε πραγματικά μπορούν να βρουν ορισμένες καλές προσφορές εκεί έξω.

Θα μου πείτε γιατί τον Turner;

Είναι αλήθεια πως ο Turner είναι ένας εξαιρετικός, σύγχρονος ψηλός, ο οποίος παίζει και κοντά αλλά και μακριά από την ρακέτα (σουτάρει με υψηλά ποσοστά), ενώ είναι και καλός rim protector και γενικά στην άμυνα πάνω από το στεφάνι.

Όλα καλά ως εδώ. Το θέμα είναι πως ο Myles έχει μείνει στάσιμος στο παιχνίδι του τα τελευταία χρόνια, ενώ πολλοί θα περίμεναν να ανήκει στην κατηγορία των elite ψηλών της Λίγκας.

Επίσης είναι γνωστό πλέον πως οι Pacers θέλουν να προωθήσουν τον Sabonis στην θέση 5, τον οποίο μάλιστα ανανεώσαν πέρυσι. Όπως καταλαβαίνετε δεν είναι και πολύ δόκιμη η συνύπαρξη των Sabonis-Turner κι αν ένας πρέπει να μείνει τότε αδιαμφισβήτητα αυτός είναι ο Λιθουανός.

Αν ρίξουν στην αγορά το πακέτο των Oladipo-Turner τότε οι Pacers είναι ικανοί να βρουν έναν guard all-star επιπέδου στην αγορά και αυτός με την σειρά του να δώσει νέα πνοή στο franchise.

5. Milwaukee Bucks

Τί είχες Γιάννη, τί είχα πάντα είναι η φάση στο Milwaukee. Άλλη μια free agency πεταμένη στα σκουπίδια. Άλλο ένα καλοκαίρι που δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν μια ομάδα που θα είναι πιο λειτουργική σε καταστάσεις play-off.

Οι Bucks λοιπόν, είτε από επιλογή πάνε σε μια τακτική trust the process, στήνοντας δηλαδή μια ομάδα γύρω από τον MVP Γιάννη, χωρίς όμως να υπάρχει ένα plan b όταν οι άμυνες των play-off κλείσουν στην ρακέτα και διακόψουν το inside game του Αντετοκούνμπο, είτε το front office τους είναι τόσο ανίκανο ώστε δεν μπορούν να φέρουν έναν all-star επιπέδου χειριστή και closer δίπλα στον Γιάννη, ώστε να πάρει την μπάλα από τα χέρια του.

Πραγματικά δεν μπορώ να διαλέξω τί είναι χειρότερο.

Ίσως το πρώτο, γιατί αν θεωρούν πως κάποια στιγμή θα καταφέρουν να φτάσουν στον τίτλο με αυτό το στήσιμο και με τους συγκεκριμένους ρόλους στην ομάδα, μάλλον ζουν στο δικό τους ροζ συννεφάκι.

Ναι, ο Γιάννης είναι δικαίως ο MVP και σίγουρα είναι ένας από τους καλύτερους παίχτες στον κόσμο, όπως και σίγουρα είναι ο καλύτερος παίχτης μέσα στο ζωγραφιστό. Όμως αυτά δεν αρκούν για να καταφέρεις να είσαι βασικός και σχεδόν μοναδικός χειριστής σε μια ομάδα που στοχεύει στον τίτλο.

Είναι η φύση του αθλήματος τέτοια που απαιτεί από τον βασικό χειριστή να μπορέσει να εκτελέσει μετά από ντρίμπλα, ειδικά στο crunch time, όταν οι άμυνες σφίγγουν για τα καλά και τα συστήματα κάνουν στην άκρη. Ο Γιάννης δυστυχώς δεν μπορεί να το κάνει αυτό, οπότε θα πρέπει να αλλάξει ο ρόλος του αν φυσικά μιλάμε για μια ομάδα που στοχεύει στον πρωταθλητισμό.

Δυστυχώς λοιπόν οι Bucks για ακόμη μια χρονιά δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν μια ομάδα που πραγματικά θα θεωρείται ισχυρός title contender. Αν έπαιρναν έστω τον Chris Paul σε αυτή την ηλικία και με αυτό το (κακό) συμβόλαιο, τότε πραγματικά οι πιθανότητες θα ήταν πολύ αυξημένες.

Και για να μην παρεξηγηθώ, ο Jrue είναι ένας εξαιρετικός παίχτης. Πραγματικά πολύ καλός και τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Ακόμα και ο Augustin για τα λεφτά του είναι μια τίμια λύση. Όμως δεν είναι οι παίχτες που θα βρουν λύσεις σε αυτό που ανέφερα παραπάνω.

Να πάρουν την μπάλα στα χέρια τους δηλαδή και να βγουν μπροστά όταν οι άμυνες προσαρμοστούν πάνω στο παιχνίδι του Γιάννη.

Ο Γιάννης χρειάζεται κάποιον δίπλα του που μπορεί να βάλει την μπάλα στο καλάθι, που μπορεί να δημιουργεί και να εκτελεί με την ίδια επάρκεια, που θα έχει το status να απαιτήσει πολλές μπάλες. Και αυτός δυστυχώς δεν είναι ο Middleton, ο οποίος ναι μεν εκτελεστικά είναι άρτιος, όμως πνευματικά φαίνεται αρκετά αδύναμος και μοιάζει να έχει συμβιβαστεί με τον ρόλο του δευτερότριτου.

SOUTHEAST

1. Atlanta Hawks

Φτάνουμε και σε μία από τις πιο “αγαπησιάρικες” ομάδες της Λίγκας. Μια ομάδα που έχει πάει all-in στο tanking της στην μετά-Budenholzer εποχή και φέτος βγήκαν στην αγορά για να φωνάξουν δυνατά πως επέστρεψαν.

Οι Hawks είχαν μπει εδώ και τέσσερα χρόνια σε βαθύ tanking, με το front office τους να μην παρεκκλίνει ούτε στιγμή από αυτό το process. Το αποτέλεσμα;

Το αποτέλεσμα ήταν να πάρουν μερικούς από τους πιο ταλαντούχους αθλητές των τελευταίων τεσσάρων ετών από τα draft picks (Young, Collins, Hunter, Reddish, Huerter) και αυτή την στιγμή να προσπαθούν να χτίσουν μια ομάδα γύρω από αυτό τον νεανικό κορμό και κυρίως γύρω από τον ηγέτη (και ήδη all-star) Trae Young.

Η αλήθεια είναι πως ο Schienk έκανε εξαιρετική δουλειά και φέτος το καλοκαίρι, καθώς έδωσε ενέσεις ποιότητας, εμπειρίας, star quality, veteran leadership και defensive stopping.

Για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, οι Hawks και πέρυσι είχαν άπλετο ταλέντο, όμως ποτέ μέσα στην σεζόν δεν κατάφεραν να θεωρηθούν διεκδικητές μιας θέσης για τα play off. Αυτό συνέβη κατά κύριο λόγο επειδή ήταν μια ομάδα από (ταλαντούχους) πιτσιρικάδες. Για να το πω πιο ξεκάθαρα ήταν αρκετά “χαβαλέδες”, ειδικά στο αμυντικό κομμάτι.

Βασικά στο αμυντικό κομμάτι θα τους χαρακτήριζα παιδική χαρά.

Για να γίνουν λοιπόν διεκδικητές της οκτάδας έπρεπε ο GM να πάρει κάποιες αποφάσεις, σκορπώντας το αρκετό χρήμα που είχαν διαθέσιμο στους κατάλληλους αθλητές.

Ο Young είναι αδύναμος κρίκος πίσω, καθώς του λείπει η αθλητικότητα, το μέγεθος και τα πόδια. Για αυτό τον λόγο έφερε δίπλα του τον Dunn, έναν guard που ανήκει στους top-10 defensive guards στην Λίγκα, όπως επίσης και τον Rondo.

Για τον Rondo βασικά δεν υπάρχουν λόγια, καθώς εκτός από το γεγονός ότι είναι elite αμυντικός, είναι και elite playmaker και θα μπορέσει να διδάξει πολλά στον Trae. Επίσης έχει το απαραίτητο mentality (δύο φορές πρωταθλητής NBA) και μπορεί αυτό να αποδειχθεί κομβικό στην εξέλιξη των νεαρών αθλητών της Atlanta.

Από εκεί και πέρα η κίνηση για Gallinari σίγουρα σηκώνει πολύ κουβέντα. Ο Ιταλός ναι μεν είναι ένας εξαιρετικός scorer, ο οποίος έχει να δώσει πολλά, μέσα από το iso παιχνίδι του και βρίσκοντας καλάθια από τις post κινήσεις του που είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένες, όμως η αλήθεια είναι πως έχει πατήσει τα 30 και το συμβόλαιο που του έδωσαν δεν είναι καθόλου value.

Βέβαια από την άλλη ο Gallo ήταν ένα από τα πιο hot ονόματα της φετινής free agency (ναι, ήταν αρκετά φτωχή φέτος) και πολλές ομάδες title contenders (πχ Bucks, Heat) θα τον ήθελαν με τα χίλια. Από αυτή την οπτική είναι μεγάλο κέρδος για το front office των Hawks ότι κατάφεραν να τον κλείσουν.

Σίγουρα η βοήθεια του θα είναι πολύτιμη και σίγουρα θα βάλουν δίπλα στον Trae έναν παίχτη που μπορεί σταθερά να δώσει 18+ πόντους σκοραρίσματος. Άρα θα βάλουν δίπλα στον νεαρό σταρ, άλλον ένα χειριστή, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για την επίθεση των Hawks ώστε να μην γίνει προβλέψιμη.

Το ερώτημα είναι αν η απόκτηση του Galinari είναι μια τέτοια που στο άμεσο μέλλον μπορεί να αποδειχθεί ως βαρίδι. Θεωρώ επίσης δεδομένο πως κάτι τέτοιο σίγουρα θα συμβεί.

Τέλος η απόκτηση του Bogdanovic είναι επίσης καλή. Ο Σέρβος βέβαια δεν πιστεύω πως θα έχει κάποιο αναβαθμισμένο ρόλο σε σύγκριση με αυτόν που είχε στους Kings. Θα βρίσκεται στο παρκέ για να ανοίγει το γήπεδο στον Trae (και δευτερευόντως στον Gallinari) και σίγουρα ο coach Pierce θα βγάλει ορισμένα συστήματα (κάποια pin down, ή μετά από pick’n’roll και kick out πάσες) για να δώσει μπόλικα καλά σουτ στον Σέρβο φονιά.

Η κίνηση πάντως είναι πολύ value και σίγουρα είναι μεγάλη επιτυχία που κατάφεραν να τον κλείσουν την ώρα που ο Σέρβος απέρριπτε την προοπτική των Bucks, εμπιστευόμενος το process των Hawks.

Στα πολύ θετικά μπορούμε να συμπεριλάβουμε και την τελική παραμονή του Capela στο roster (άλλη μια εξαιρετική συμφωνία για το front office των Hawks), o οποίος μπορεί να δώσει υπόσταση στην ρακέτα της ομάδας και να δώσει τα απαίτουμενα stops και φυσικά elite rebounding.

Οι Hawks φέτος στοχεύουν ξεκάθαρα στην post season του 2021 και προσωπικά θεωρώ πως οι πιθανότητες είναι με το μέρος τους για πρώτη φορά τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

2. Charlotte Hornets

Πάμε και στους ξεχασμένους από τον Θεό Hornets. Οι Hornets σου δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκονται σε μόνιμο tanking τα τελευταία δέκα χρόνια. Προσωπικά δεν θυμάμαι ούτε μια ομάδα να μου έβγαζε αυτή την σπίθα και την ελπίδα που βγάζουν πχ οι Hawks ή οι Pelicans.

Οι Hornets είναι νερόβραστοι.

Ακόμα και οι ταλαντούχοι νέοι που έχουν, είναι μεν καλοί παίχτες όμως κανένας δεν σου δίνει την εντύπωση ότι στο σύντομο μέλλον θα αποτελέσει έναν all-star αθλητή.

Ίσως μόνο ο Graham, για τον οποίο τα λόγια περισσεύουν, καθώς μιλάμε για έναν αθλητή που έχει δουλέψει πάρα μα πάρα πολύ στα βασικά του αθλήματος και η βελτίωσή του στο σουτ, στην πάσα, στο ball handling, στο court vision ακόμα και σε θέμα αποφάσεων είναι τεράστια.

Από εκεί και πέρα και ο Washington και ο Rozier και ο Monk και ο Bridges είναι καλοί παίχτες, αλλά δεν είναι αυτοί που θα μπορέσουν να αλλάξουν το mentality της Charlotte.

Και πάμε τώρα στο ερώτημα.

Είναι ο Hayward ικανός να αλλάξει αυτή την κατάσταση;
Είναι ο παίχτης που θα μπορέσει να βγει μπροστά και να κάνει την Charlotte play off contender;
Είναι η μεταγραφή του μια value μεταγραφή;

Η απάντηση είναι προφανέστατα όχι.

Ο Gordon των Jazz ήταν ένας εξαιρετικός παίχτης με ένα συγκεκριμένο ταβάνι. Ο Hayward μετά τον σοβαρό τραυματισμό είναι ένας άλλος αθλητής, που ποτέ δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο επίπεδο που βρισκόταν πριν.

Για την ακρίβεια το συμβόλαιο που υπέγραψε με τους Hornets είναι ένα από τα χειρότερα συμβόλαια αυτή την στιγμή στο NBA.

Βέβαια επειδή μιλάμε για τους Hornets καταλαβαίνουμε πως το να πάει κάποιος πραγματικά elite παίχτης, στην Charlotte είναι κάτι σχεδόν αδύνατο. Οπότε η λύση είναι μία.

Να δημιουργήσουν τους δικούς τους all-star και να πάρουν ό,τι καλύτερο μπορούν μέσω των trades. Το θέμα είναι πως αυτή την στιγμή δεν μπορώ να διακρίνω κάποιον μελλοντικό all-star αθλητή στο ρόστερ τους, εκτός ίσως του Graham.

Όσον αφορά τις επιλογές στο draft κρατάω τις επιφυλάξεις μου για τον LaMelo, ο οποίος ναι μεν είναι ένας pg με πολύ ανεπτυγμένο court vision και εξαιρετικά passing skills, ενώ σίγουρα το μέγεθος του θα τον βοηθήσει πάρα πολύ στο σύντομο μέλλον.

Όμως η αδυναμία του στην εκτέλεση είναι εμφανής και σίγουρα αν δεν βελτιωθεί σε αυτό τον τομέα, τότε η εξέλιξή του θα έχει ένα συγκεκριμένο ταβάνι.

Ένα από τα steal του draft πάντως θεωρώ τον Carey Jr τον οποίον επέλεξαν οι Hornets στο no.32. Ο Carey Jr αρχικά είναι ένας παίχτης που σωματικά μοιάζει έτοιμος να σταθεί στο επίπεδο.

Είναι καλός rebounder και μπορεί να γίνει ένας εξαιρετικός rim protector, καθώς έχει όλα τα προσόντα (καλό μέγεθος, μακριά άκρα, αθλητικότητα, καλό timing στο block).

Γενικά θεωρώ πως από φέτος θα πάρει αρκετές ευκαιρίες μιας και οι Hornets συνεχίζουν να έχουν τα γνωστά θέματα στους ψηλούς, αφού μιλάμε για την ομάδα που έχει για starting center τον Zeller και για back-up του τον Biyombo (Jordan στα τρώνε).

3. Miami Heat

Οι Heat μετά την εξαιρετική περυσινή χρονιά έχουν δημιουργήσει αρκετές απαιτήσεις για την φετινή που ξεκινάει. Η αλήθεια είναι πως οι Heat έχουν μπει για τα καλά στην κουβέντα για title contenders και αυτή την στιγμή είναι το νούμερο ένα φαβορί (μαζί με τους Nets) για τους τελικούς της Ανατολής.

Ο λόγος φυσικά είναι πολύ απλός.

Το Miami κατάφερε να κρατήσει σχεδόν όλο το βασικό κορμό που πέρυσι τους οδήγησε μέχρι και τους Τελικούς. O υπέροχος Dragic θα συνεχίσει εκεί, ο Adebayo επίσης, ακόμα και ο “πεζοναύτης” Leonard θα παραμείνει και φέτος παρότι η συμμετοχή του στα play-off ήταν περιορισμένη.

Το βασικό πρόβλημα του Miami είναι το εξής ένα. Ο Riley δεν κατάφερε να βρει μια κοινή γραμμή πλεύσης με τον Crowder, ο οποίος δυστυχώς αποχώρησε.

Προσωπικά θεωρώ την παρουσία του Crowder στα φετινά play off πάρα πολύ υποτιμημένη. Πάντα έπεφτε πάνω στον καλύτερο παίχτη της αντίπαλης ομάδας και πολλές φορές βρισκόταν στην κορυφή της ζώνης του Spoelstra.

Το hustle που έβγαζε πίσω, όπως γενικά και η σκληράδα του θα λείψουν πάρα μα πάρα πολύ από την φετινή ομάδα, καθώς δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί να πάρει αυτό τον ρόλο ο 36χρονός Iguodala.

Με λίγα λόγια ο Crowder ήταν ο παίχτης που αποφόρτιζε τον Butler στο αμυντικό κομμάτι. Ήταν ο παίχτης που του επέτρεπε να πάρει δύο ανάσες πίσω. Τώρα ίσως χρειαστεί ο Jimmy να δίνει πολλά περισσότερα στην άμυνα σε σύγκριση με την περυσινή χρονιά, όπου λειτουργούσε κυρίως ως help defender.

Καλός αμυντικός ο Bradley, καλός συνολικά παίχτης και ο Harkless που ήρθαν στην φετινή free agency, όμως κανένας από τους δύο δεν είναι τόσο 3D όσο ήταν ο Crowder (o Bradley μάλιστα έχει ξεπεράσει και το peak του ξεκάθαρα).

Βέβαια ο Riley ήταν αρκετά “μαζεμένος” στην φετινή free agency, παρότι οι Heat είχαν την δυνατότητα να πάρουν κάποιον παίχτη με max συμβόλαιο. Αυτό έγινε πιστεύω εντελώς στοχευμένα από το front office της ομάδας.

Η φετινή free agency ήταν αρκετά φτωχή και οι Heat δεν χρειάζονταν να βιαστούν και να φορτωθούν ένα τεράστιο συμβόλαιο που δεν θα ήταν value. Γνωρίζουν πως η επόμενη free agency, είναι η κατάλληλη για να χτυπήσουν (ο Leonard θεωρώ πως θα είναι εκ των πρώτων στόχων), αν και δεν αποκλείω ο Riley να κυνηγήσει από φέτος κάποιο trade για να αποκτήσει έναν ακόμη superstar.

Όπως καταλαβαίνετε οι βασικοί παράμετροι που έκαναν τους Heat title contender είναι και πάλι εκεί (Riley στην διοίκηση, Spoelstra στον πάγκο, Bam-Butler-Dragic στο παρκέ), οπότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και πάλι αυτή η ομάδα θα πάει μακριά στην post season.

Η έλλειψη του Crowder είναι κάτι που με προβληματίζει, όμως όλο και κάτι θα σκεφτεί το δίδυμο Riley-Spoelstra για να καλύψει το κενό (πιθανότατα κάποιο trade).

Τέλος να πω πως μου άρεσε πολύ η επιλογή του Νιγηριανού Achiuwa, ο οποίος ναι μεν έχει πολύ άγουρο επιθετικά παιχνίδι, όμως το σώμα του είναι ήδη έτοιμο (στα 19 του) για το NBA και γενικά τα αμυντικά του στοιχεία (δυνατός στην άμυνα στο post, αθλητικός, δυνατός κορμός, μακριά άκρα, δυνατοί ώμοι, καλό motor) είναι αυτά που πιθανότατα θα του δώσουν από φέτος τον χρόνο που ζητάει στο rotation της ομάδας. Μαζί με τον Adebayo πίσω θα δαγκώνουν λαιμούς.

Οι σκληροί του Miami επέστρεψαν.

4. Orlando Magic

Στους Magic διακρίνω μια αδυναμία του front office να πάρει αποφάσεις. Η φετινή free agency θα λέγαμε πως ήταν τραγική από πλευράς επιλογών. Δεν έχω καταλάβει αν το Orlando θέλει να στηρίξει τον υπάρχοντα κορμό και να τον βελτιώσει, ή αν θέλει να τα διαλύσει όλα και να πάει για rebuild.

Περισσότερο μου κάνει για μια ομάδα που είναι συμβιβασμένη με την 8η θέση και με το sweep στον πρώτο γύρο των play-off. Όλο αυτό μου βγάζει μια μιζέρια και μια αδυναμία της διοίκησης στον τομέα της απόφασης.

Γιατί δεν μπορείς να πεις ότι στοχεύεις για το κάτι παραπάνω, όταν οι παίχτες που επιλέγεις στην free agency είναι οι Clark-Bacon-Ennis-Franks. Όταν υπογράφεις παίχτες από το πολύ χαμηλό ράφι, τότε απλά δείχνεις κάποιον που είναι συμβιβασμένος με την αποτυχία.

Για εμένα η λύση είναι απλή. Οι Magic πρέπει να διαλύσουν τον τίμιο κατά τα άλλα κορμό που έχουν φτιάξει γιατί αποδεδειγμένα αυτός ο κορμός έχει πιάσει το ταβάνι του.

Έχουν αρκετά δυνατά χαρτιά να ρίξουν στο τραπέζι για να πάρουν σοβαρά ανταλλάγματα. Ο Vucevic ναι μεν είναι ένας all-star αθλητής, όμως αυτή την στιγμή η ομάδα είναι στημένη γύρω του, με αποτέλεσμα το μπάσκετ που παίζουν οι Magic να είναι αργό. Ο Μαυροβούνιος είναι ένας εξαιρετικός παίχτης, αλλά δεν είναι στο επίπεδο του Jokic για να πούμε ότι το χαμηλό pace και το ότι η μπάλα περνάει συνεχώς από τα χέρια του center είναι κάτι τόσο efficient.

Ο Nikola βέβαια αν έβγαινε στο σφυρί, θα έφερνε μερικές εξαιρετικές προτάσεις αν αναλογιστούμε πόσες ομάδες ψάχνουν για elite ψηλό.

Όπως εξαιρετικές προτάσεις θα έφερνε και ο Gordon, ο οποίος ναι μεν έχει εξελίξει το παιχνίδι του, όμως το ταβάνι του μοιάζει να είναι αυτό. Δύσκολα θα καταφέρει να πρωταγωνιστήσει σαν ένας star της Λίγκας, όμως δεν παύει και αυτός να έχει ένα καλό όνομα, καθώς πολλές ομάδες θα ήθελαν την ενέργεια του και το παιχνίδι του πάνω από τo στεφάνι.

Ο Fournier βρίσκεται και αυτός στον τελευταίο χρόνο συμβολαίου του (όπως και ο Gordon και ο Fultz) και παρότι είναι ένας πολύ efficient scorer θα πρέπει να γίνει trade, έτσι ώστε το καλοκαίρι να μην τον χάσουν για το τίποτα.

Επίσης έφτασε η στιγμή της απόφασης για τον Fultz. Μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο του βασικού χειριστή; Ναι μεν στο Orlando μοιάζει να αναγεννήθηκε, όμως η αδυναμία του στην εκτέλεση πάντα θα τον κυνηγάει. Προσωπικά θα τον κρατούσα για έκτο παίκτη, ώστε να έρχεται από τον πάγκο, όμως το status που έχει δημιουργήσει στην ομάδα των Magic, ειδικά αν αποχωρήσουν οι “παλιοί” Gordon-Fournier δεν θα του επιτρέπει αυτό τον ρόλο.

Για εμένα το Orlando έχει μια καλή βάση νεαρών παικτών που θα πρέπει να πάρουν παραπάνω ευκαιρίες άμεσα. Ο Bamba έχει μείνει στάσιμος γιατί ουδέποτε δεν πήρε μια πραγματική ευκαιρία και πώς να την πάρει όταν ο Vucevic παίζει ακατέβατα 35 λεπτά σε κάθε παιχνίδι.

Ο Isaac παρά τους τραυματισμούς του έχει δείξει γιατί θεωρείται ένας από τους καλύτερους αμυντικούς στην Λίγκα, ενώ ταυτόχρονα έχει βελτιώσει αρκετά και τα τελειώματα του κοντά στην ρακέτα.

Τέλος οι επιλογές στο φετινό draft μοιάζουν σωστές. Και ο Cole Anthony και ο Okeke είναι δύο παίχτες που θα μπορούσαν να βάλουν φωτιά στο γήπεδο και να ανοίξουν τον ρυθμό, κάτι που θα ταίριαζε πολύ και στο στυλ των Isaac και Bamba.

Αυτή η τετράδα των νεαρών αθλητών, συν μια ενδεχόμενη παραμονή του Fultz (ξαναλέω σε διαφορετικό ρόλο) και φυσικά αν συνυπολογίσουμε τα ανταλλάγματα που θα μπορούσαν να πάρουν από τους Vucevic-Fournier-Gordon τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα rebuild που θα έχει θέσει γερές βάσεις για την δημιουργία μιας ομάδας που ενδεχομένως να κοιτάξει αρκετά παραπάνω σε σύγκριση με την τωρινή ομάδα.

Η τωρινή ομάδα, έτσι όπως στήθηκε φέτος και με δεδομένο ότι η Ανατολή θα είναι πιο ανταγωνιστική, θεωρώ πως ακόμα και την 8η θέση θα είναι δύσκολο να την εξασφαλίσει.

5. Washington Wizards

Για τους Wizards τα λόγια περισσεύουν. Είναι μια ομάδα που δεν μπορεί να καταλάβει ότι το project της έχει αποτύχει, καθώς ο τραυματισμός του Wall δεν επέτρεψε ποτέ στο all-star δίδυμο που διέθετε να παίξουν τα prime τους χρόνια μαζί.

Έτσι πιστεύουν πως με την ανταλλαγή του Wall με έναν άλλο all-star αθλητή σαν τον Westbrook θα έχουν την ευκαιρία τους για κάτι καλό και ταυτόχρονα θα ψήσουν τον Beal να παραμείνει στην ομάδα.

Ένα τέτοιο πλάνο βέβαια είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Στην πραγματικότητα οι Wizards πήραν ένα κακό συμβόλαιο, μιας και ο Russ έχει αρχίσει και βγάζει πολλούς τραυματισμούς μέσα στην χρονιά, ενώ φαίνεται πως έχει ξεπεράσει το prime του. Το ότι θα λαμβάνει 40.000.000$ τα επόμενα (δύο ή τρία) χρόνια είναι κάτι που κάνει αυτή την ανταλλαγή κακή για τους Wizards.

Οι μάγοι πιστεύουν πως το δίδυμο Beal-Russ μπορεί να τους οδηγήσει όχι μόνο στην postseason του 2021, αλλά να τους οδηγήσει και σε μια αξιόλογη πορεία στα φετινά play-off.

Κάτι τέτοιο είναι φυσικά αρκετά δύσκολο και ο λόγος είναι απλός. Το υπόλοιπο ρόστερ των Wizards είναι πραγματικά κακό. Βασικά για να γίνω ακόμη πιο σκληρός είναι Ευρωλιγκάτο.

Wagner, Robin Lopez, Bonga, Gill, Ish Smith, Bryant και δεν συμμαζεύεται.

Οκ αντιλαμβάνεστε πως για μπει κάποιος με αυτό το ρόστερ στα play-off και να καταφέρει να πάει και μακριά θα πρέπει να είναι ο Batman ή τουλάχιστον ο LeBron…

Παρόλα αυτά η παραμονή του Bertans είναι ένα θετικό στοιχείο, καθώς το off-ball παιχνίδι του και η δυνατότητα του να εκτελεί χωρίς καν να ντριμπλάρει θα δημιουργήσει μια καλή συνθήκη για να ανοίξει το γήπεδο για τον Russ. Βέβαια μόνο η παρουσία του Λετονού δεν αρκεί.

Οι Wizards θα πρέπει να ψάξουν και για άλλους elite shooters για να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν το κάθετο παιχνίδι του Westrbrook και να καλύψουν όσο γίνεται την αδυναμία του στην εκτέλεση μετά από ντρίμπλα.

Για αυτό τον λόγο θεωρώ την επιλογή του Avdija στο νούμερο 9 του draft εντελώς άκυρη. Ένας παίκτης που θέλει την μπάλα στα χέρια για να λειτουργήσει και που δεν είναι elite εκτελεστής, πώς θα μπορούσε να ταιριάξει δίπλα στον Russ;

Επίσης θεωρώ πως στην θέση των forwards έχουν ένα άλλο project που “τρέχει” και αυτή την στιγμή θα έπρεπε να είναι ο πρωταρχικός τους στόχος. Φυσικά μιλάω για τον Hachimura, ο οποίος έδειξε καλά δείγματα την περασμένη season, πριν τραυματιστεί και χάσει την φούσκα.

Οι άνθρωποι της Washington θεωρούν πως η πεντάδα Russ-Beal-Bertans-Hachimura-Brown θα μπορέσει να τους οδηγήσει με ασφάλεια στα play-off. Προσωπικά θεωρώ πως κάτι τέτοιο είναι πραγματικά δύσκολο να συμβεί γιατί η ομάδα πάσχει σε πολλά θέματα, όπως spacing, μέγεθος στην frontline, δεν υπάρχουν stoppers ούτε στην πρώτη γραμμή άμυνας αλλά ούτε στην ρακέτα και γενικότερα βλέπω ένα χαμηλό επίπεδο.

Όλο αυτό το εγχείρημα με το δίδυμο Russ-Beal είναι καταδικασμένο να αποτύχει και σύντομα θεωρώ πως ο δεύτερος θα ζητήσει να γίνει trade.

Για εμένα οι Wizards έπρεπε να πάνε σε tanking και να ανταλλάξουν τον Wall για draft picks και κάποια καλά ταλέντα. Τώρα απλά αρνούνται να αντικρίσουν στα μάτια την αλήθεια και προσπαθούν να πείσουν τον franchise player τους πως κάτι καλό πάει να φτιαχτεί.

Αυτό προβλέπω πως δεν θα πάει και πολύ καλά.

NORTHWEST

1. Denver Nuggets

Οι Nuggets είναι από τις ομάδες που ναι μεν δεν μου είναι πολύ ευχάριστες στο μάτι, όμως από την άλλη έχουν κερδίσει τον απεριόριστο σεβασμό μου με τα κατορθώματα τους στο παρκέ. Αυτή η low pace επίθεση, η οποία παίζεται αποκλειστικά στο set, χωρίς ίχνος transition game είναι λίγο βαρετή, με εξαίρεση φυσικά τις όποιες εμπνεύσεις σε πάσα και εκτέλεση από τον Jokic (πραγματικά απολαυστικός).

Όπως προανέφερα η ομάδα αυτή έχει κερδίσει όμως τον σεβασμό μου. Μέχρι και πριν το bubble πίστευα πως πάντα θα υπάρχει ένα συγκεκριμένο ταβάνι για τους Nuggets, καθώς θεωρούσα το δίδυμο Jokic-Murray αδύναμο αμυντικά (δεν είναι two-way δίδυμο όπως το Lebron-Davis πχ), αλλά και αδύναμο πνευματικά.

Το πρώτο είναι ένα fact, όμως το δεύτερο δεν ισχύει και αποδείχθηκε ότι έπεσα έξω σε αυτό. Η πορεία των Nuggets πέρυσι ήταν εκπληκτική, καθώς κατάφεραν δύο φορές να επιστρέψουν σε σειρά από το 3-1, όντας με την πλάτη στον τοίχο.

Οι Nuggets λοιπόν εκτός από τον σεβασμό, έχουν κερδίσει και το να θεωρούνται title contenders (και μάλιστα ισχυροί).

Ο Malone συνεχίζει να κάνει εξαιρετική δουλειά και να βελτιώνει αθλητές του βασικού κορμού, ενώ οι ρόλοι στην ομάδα είναι άρτια μοιρασμένοι. Τις μπάλες τις διαχειρίζονται οι Jokic-Murray με τον πρώτο να έχει την μπαγκέτα κυρίως στο high post αλλά και στο low post, εκεί που μπορεί να λειτουργήσει δηλαδή ως δημιουργός αλλά και ως εκτελεστής (ο τρόπος με τον οποίο βλέπει την πάσα στην week side και τα cuts προς την ρακέτα είναι μοναδικός).

Οι Nuggets είναι η ομάδα που παράγει πολλά “καλά” σουτ από την περιφέρεια και αυτό φυσικά δεν οφείλεται μόνο στο εξαιρετικό court vision του Σέρβου, αλλά και στην επιθετικότητα προς το καλάθι του άλλου χειριστή, του Jamal Murray.

Ο Murray είναι ο παίχτης που στο bubble, άλλαξε status και από ένας καλός δεύτερος χειριστής, έγινε πλέον ο μελλοντικός superstar της γενιάς του και ένας παίκτης που απαιτεί πλέον τις ίδιες μπάλες με τον Σέρβο.

Το πιο θετικό της υπόθεσης είναι ότι το δίδυμο αυτό μοιάζει να ταιριάζει απόλυτα στο μισό γήπεδο. Είναι τρομερά efficient, καθώς η ομάδα επιτίθεται εντελώς διαφορετικά όταν έχει την μπάλα στα χέρια ο Jokic και διαφορετικά όταν την έχει ο Murray.

Από εκεί και πέρα σε σύγκριση με την περυσινή χρονιά το ρόστερ δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Σημαντική απουσία όπως και να έχει θα είναι αυτή του Grant, ο οποίος είναι από τους βασικούς λόγους που οι Nuggets έβρισκαν stops πίσω, ενώ μπροστά μπορούσε να βάλει τα σουτ από την γωνία, είτε από τις 45 μοίρες. Γενικά το πακέτο ενός πλήρους 3D forward σίγουρα θα λείψει και δεν ξέρω αν μπορεί να καλυφθεί από τον Green, ο οποίος ναι μεν έχει τα ίδια στοιχεία, όμως είναι ένα επίπεδο κάτω σε ποιότητα σε σχέση με τον Grant.

Η παραμονή Millsap στο 1/3 των χρημάτων, είναι προφανώς ένα καλό deal, ενώ ο Malone ποντάρει πολλά στην επιστροφή του Barton, ο οποίος είναι ο glue guy της ομάδας (δίνοντας μπόλικα stops πίσω και όντας efficient scorer μπροστά), που έλειψε από το bubble.

Το μεγάλο στοίχημα για τον Malone είναι φυσικά η εξέλιξη του Porter Jr, ο οποίος έδειξε στην φούσκα γιατί θεωρείτο ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του mock draft 2018. Το στοίχημα του Malone είναι η καθιέρωση του στην βασική πεντάδα των Nuggets και αυτό θα γίνει σε σταθερή βάση όταν ο Porter Jr δείξει μεγαλύτερη συνέπεια στο αμυντικό κομμάτι.

Έχει και το μέγεθος, έχει και την αθλητικότητα για να αμυνθεί με αξιοπρέπεια και στις δύο θέσεις των forwards, όμως μέχρι τώρα δείχνει να του λείπει η συγκέντρωση και πολλές φορές χάνεται στις περιστροφές της ομαδικής άμυνας.

Ο Malone γνωρίζει πως δεν τον παίρνει να έχει και τρίτο αδύναμο αμυντικό στην πεντάδα, ειδικά όταν οι άλλοι δύο είναι ο βασικός του pg και ο βασικός του center (οι δύο παίχτες δηλαδή που εμπλέκονται περισσότερο από τον καθένα σε pick’n’roll καταστάσεις και στην προστασία του κεντρικού διαδρόμου).

Ενδιαφέρον θα έχει και η προσαρμογή του Facundo Campazzo σε μια ομάδα με τις απαιτήσεις των Nuggets. Μπορεί να του λείπει το ύψος, μπορεί να του λείπει η αθλητικότητα, μπορεί να του λείπει η σταθερότητα στην εκτέλεση και γενικά το off ball παιχνίδι, αλλά κάτι μου λέει ότι ο Campazzo δεν θα ποδοπατηθεί εύκολα. Είναι παίκτης με πνευματική σκληράδα και θεωρώ πως η συνέπεια του σε κάποια χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του (πίεση στην μπάλα, υψηλό μπασκετικό IQ, εξαιρετικό court vision στην set επίθεση κλπ) θα του δώσουν τον χρόνο που απαιτεί. Γιατί ο Facundo είναι μια “κατσαρίδα” και ως τέτοια μπορεί να επιβιώσει παντού.

Δεν θα ήθελα να προσθέσω κάτι περισσότερο για τους Nuggets, οι κινήσεις τους είναι καλές, έχουν έναν elite προπονητή, έχουν ένα εξαιρετικό δίδυμο που ακόμα δεν έχει πιάσει το peak του και η στελέχωση γύρω από αυτούς είναι η ιδανική. Στόχος τους και πάλι οι Τελικοί της Δύσης.

2. Minnesota Timberwolves

Για τους Timberwolves είχα αναλύσει την άποψή μου ενδελεχώς σε ένα περυσινό μου κείμενο, όταν ολοκληρώθηκε το trade του Russell.

Το Russell-Towns, το οποίο είναι το δίδυμο που επέλεξαν να έχουν οι Λύκοι για τα επόμενα τρία τουλάχιστον χρόνια, είναι ναι μεν άρτιο επιθετικά, όμως αμυντικά και κυρίως πνευματικά είναι πάρα πολύ soft.

Και αυτό το softness στην άγρια Δύση πάντα θα τιμωρείται.

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι δυνατόν να αλλάξουν τόσο το mindset τους, όσο και τον τρόπο έκφρασης του παιχνιδιού τους, καθώς και οι δύο είναι παίχτες που δεν παίζουν αρκετά κοντά στην ρακέτα. Με λίγα λόγια ο Towns είναι ψηλός που παίζει με σουτάκια και δεν του αρέσει η επαφή και ο Russell είναι guard που δεν επιτίθεται στο καλάθι.

Αυτός ο τρόπος παιχνιδιού δεν μπορεί να τους πάει πολύ μακριά κατά την γνώμη μου και όπως έχω ξαναπεί, η επιλογή αυτού του διδύμου είναι μια κακή επιλογή.

Από εκεί και πέρα οι κινήσεις τους στην free agency δεν με εξέπληξαν ιδιαίτερα. Ο Rubio επέστρεψε σπίτι μετά από τρία χρόνια, όμως είναι ένας guard που κι αυτός θέλει την μπάλα στα χέρια για να δημιουργήσει, ενώ ούτε αυτός δεν είναι ιδιαίτερα aggressive προς το καλάθι. Σίγουρα θα δώσει πολλές λύσεις στην δημιουργία και θα βοηθήσει τον Towns να βρει μπόλικα εύκολα καλάθια, όμως δεν θεωρώ πως ο 30χρονος Ισπανός είναι ο παίκτης που θα τους αλλάξει την μοίρα.

Όπως δεν θα είναι τέτοιος και ο Beasley, ο οποίος εξαργύρωσε την περυσινή του παρουσία στην ομάδα (για 14 παιχνίδια, τόσα έπαιξε…) και ανανέωσε για την επόμενη τετραετία με 14.000.000$ ετησίως.

Στο draft τα πράγματα ήταν απλά για τους Timberwolves, καθώς επέλεξαν το καλύτερο ταλέντο της φουρνιάς του 2020, που ακούει στο όνομα Anthony Edwards.

Αυτό που με προβληματίζει με την Minnesota είναι ότι η εξέλιξη όλων των νεαρών παικτών της τα τελευταία χρόνια δεν είναι αυτή που θα έπρεπε. Ο 34χρονος coach Ryan Saunders θα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, γιατί τα τελευταία δύο χρόνια μοιάζει ο ίδιος να έχει κολλήσει στην προηγούμενη θέση του στην ομάδα, αυτή του assistant coach.

Πρέπει πάντως να ψάξει τί γίνεται με τους νεαρούς του αθλητές και γιατί οι περισσότεροι δεν βελτιώνουν τις αδυναμίες στο παιχνίδι τους.

Ο Nowell δεν πήρε ποτέ πραγματικές ευκαιρίες, ο Okogie έχει μείνει στάσιμος, ενώ και ένα από τα μεγάλα ονόματα του προηγούμενου draft ο Culver δεν θάμπωσε με την απόδοση του την περυσινή χρονιά.

Η χρονιά θα είναι και φέτος δύσκολη για τους Timberwolves καθώς δεν βλέπω πως θα ξεκολλήσουν από τις τελευταίες θέσεις της κατάταξης.

3. Oklahoma City Thunder

Η Oklahoma είναι ίσως η ομάδα που άλλαξε πρόσωπο περισσότερο από την καθεμία στην φετινή off-season. Η αλήθεια είναι πως από πέρυσι, μετά την αποχώρηση των George-Westbrook υπήρξε η επιθυμία από τον general manager να αλλάξει την ομάδα και να ξεκινήσει το tanking. Η όλη διαδικασία πήρε παράταση έναν χρόνο, καθώς στην περυσινή ομάδα έκανε το “λάθος” να φέρει έναν παίκτη με τον χαρακτήρα του Paul, ο οποίος μετά από μια τρομερή χρονιά οδήγησε την ομάδα του στα play-off.

Οι Thunder φέτος εξαρχής έκαναν ξεκάθαρο πως θα πάνε για ολικό rebuild. Ο Paul αποχώρησε, ο Schröder έφυγε για LA, ο Gallinari υπέγραψε στους Hawks και ο Adams έγινε trade μετά από επτά χρόνια παρουσίας στην ομάδα. Με λίγα λόγια τα 4/5 της περυσινής βασικής πεντάδας αποχώρησαν, με τον μόνο που παρέμεινε να είναι ο Shai Gilgeous-Alexander, ο οποίος θα αναλάβει ρόλο μπροστάρη στην επόμενη μέρα του τμήματος.

Στην φετινή χρονιά πραγματικά δεν υπάρχει κάποιος σπουδαίος στόχος για τους Thunder. Είναι με διαφορά η χειρότερη ομάδα της Δύσης και είναι δεδομένο πως θα βρεθούν στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης. Εξάλλου κάπως πρέπει να αξιοποιηθούν όλα αυτά τα picks, τα οποία μάζεψε το φετινό καλοκαίρι ο Presti και ο καλύτερος τρόπος για να αξιοποιηθούν είναι φυσικά να αυξήσουν τις πιθανότητες τους για το επόμενο no.1 pick.

Η αλήθεια είναι πως το tanking που επέλεξαν είναι σκληρό. Δύσκολα θα βγουν από αυτή την διαδικασία σύντομα. Και ο λόγος είναι απλός.

Αυτή την στιγμή στο ρόστερ των Thunder δεν υπάρχουν αρκετοί νεαροί παίκτες για να μπορέσει να στηριχθεί ο νέος προπονητής στην επόμενη μέρα του συλλόγου. Για αυτό τον λόγο θα αργήσει αρκετά να δημιουργηθεί μια αξιόλογη ομάδα νεαρών, όπως το ίδιο συνέβη με τους Hawks για παράδειγμα που βρίσκονταν υπό καθεστώς tanking τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Οι Thunder αυτή την στιγμή έχουν μόνο τον Shai και τον Dort που σίγουρα θα αποτελέσουν σημαντικά κομμάτια της επόμενης μέρας. Ο Hill, ο Horford και ο Ariza ήρθαν στην ομάδα μόνο και μόνο για να καλύψουν το minimum στα συμβόλαια του cap space, ενώ σίγουρα θα προσπαθήσουν να τους βρουν ομάδα μέσα στην σεζόν, ώστε να πάρουν ακόμα περισσότερα picks.

Από εκεί και πέρα θεωρώ δεδομένο πως αρκετές ευκαιρίες φέτος θα πάρουν και οι δύο γνώριμοι μας Maledon και Pokuševski.

Ο Γάλλος έδειξε σπουδαία στοιχεία με την ASVEL τα τελευταία τρία χρόνια στην Ευρώπη. Είναι ένας guard με μέγεθος και αθλητικότητα (κάτι που θα τον βοηθήσει πολύ στο NBA), με γρήγορο πρώτο βήμα, με καλό κάθετο παιχνίδι και ανεπτυγμένο court vision για την ηλικία του.

Από την άλλη ο Pokuševski έχει ένα πακέτο που σπάνια συναντάει κανείς στο ύψος του σε Ευρωπαίο αθλητή. Καλός ball handler, καλός εκτελεστής από την περιφέρεια και με πολλές κινήσεις μέσα από post δράσεις.

Το θέμα και με τους δύο είναι ότι σωματικά θέλουν πάρα πολύ δουλειά. Ειδικά ο Poku πρέπει να πάρει άμεσα μυικά κιλά και να δουλέψει τον κορμό του, τους ώμους του και τα πόδια του.

Θεωρώ πως κανένας από τους δύο δεν θα είναι έτοιμος στην αρχή της σεζόν, όμως σίγουρα μέσα στην χρονιά και ενώ το σώμα τους θα βρίσκεται σε διαδικασία “δεσίματος”, τόσο περισσότερο θα αυξάνονται οι ευκαιρίες που θα τους δώσει ο coach Daigneault.

4. Portland Blazers

Προσωπικά είμαι ενθουσιασμένος με την free agency που πραγματοποίησαν οι Blazers. Θεωρώ πως το front office τους έκανε πραγματικά σπουδαία δουλειά καλύπτοντας σχεδόν όλα τα προβλήματα, τα οποία παρουσιάστηκαν την προηγούμενη χρονιά.

Η περυσινή χρονιά ήταν ιδιαίτερη για τους Blazers, οι οποίοι βρίσκονταν σε ένα συνεχές underperforming και ο λόγος, ο οποίος βρέθηκαν τελικά στα play-off είναι ο σεληνιασμός του Lillard, που πραγματικά τους πήρε από το χέρι και τους έβαλε με το έτσι θέλω στα play-off του bubble.

Τα λάθη της προηγούμενης χρονιάς, όπως και οι τραυματισμοί είναι που μετέτρεψαν μια ομάδα contender του 2019, σε μια ομάδα που μάχεται για την είσοδό της στα play-off το 2020.

Και ο λόγος είναι φυσικά απλός. Στο περυσινό ρόστερ των Blazers δεν υπήρχε κανένας stopper με αποτέλεσμα να έχουν μια από τις χειρότερες άμυνες στην Λίγκα (η ομάδα με το χαμηλότερο Def. Rating που συμμετείχε στα φετινά play-off). Φυσικά όταν συνυπήρχαν στο παρκέ για πολύ ώρα οι Lillard-McCollum-Melo η άμυνα των Blazers έμοιαζε με ελβετικό τυρί.

Η αλήθεια είναι πως ο coach Stotts είχε ποντάρει πολλά στην παρουσία του Whiteside και στην αμυντική του ικανότητα. Έλα όμως που ο Hassan παρουσίασε μια απογοητευτική εικόνα. Για την ακρίβεια ο Whiteside δεν προσέφερε απολύτως τίποτα στο αμυντικό κομμάτι (για το οποίο αδιαφορούσε), κυνηγώντας το πώς θα βελτιώσει τα στατιστικά του.

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τους μακροχρόνιους τραυματισμούς των Nurkic (τον οποίο γνώριζαν εξ αρχής), Ariza, Collins, Hood διέλυσαν κάθε πλάνο που είχε σχεδιάσει ο coach για να μπορέσει να καλύψει τους δύο star του στα μετόπισθεν.

Η φετινή ομάδα όμως είναι εδώ για να μας υπενθυμίσει τους λόγους για τους οποίους βρέθηκε στους τελικούς της Δύσης τον Μάιο του 2019.

Ο Stotts γέμισε το ρόστερ του με forwards που δαγκώνουν λαιμούς ακριβώς για να μπορέσει να προστατέψει τους Damian-CJ, έτσι ώστε να μπορεί να βρει stops τόσο στην πρώτη γραμμή άμυνας, όσο και στην δεύτερη γραμμή.

Η υπογραφή του Covington είναι ενδεικτική της φάσης. Ο Robert είναι ο ορισμός του 3D forward, που θα μπορέσει να προσφέρει πάρα πολλά στην άμυνα μακριά από την μπάλα, στο σπρώξιμο του αντιπάλου στο post, όπως και στην πίεση πάνω στην μπάλα. Την ίδια στιγμή θα σουτάρει με συνέπεια από την περιφέρεια. Με λίγα λόγια είναι ο ορισμός του παίχτη “λίρα εκατό”.

Εξαιρετική θα χαρακτήριζα και την απόκτηση του Derrick Jones Jr, ο οποίος ναι μεν είναι πολύ ακατέργαστος στο επιθετικό παιχνίδι, όμως αμυντικά είναι σκύλος.

Πάντα θα δώσει τεράστια ενέργεια στα αμυντικά plays, θα κλέψει μπάλες, θα βάλει το σώμα του στην φωτιά στο post, θα πιέσει, θα βάλει τα χέρια του πάνω στην μπάλα και γενικότερα είναι ένας παίκτης-εργαλείο στα χέρια του εκάστοτε προπονητή (η αλήθεια είναι πως περίμενα να τον δω λίγο παραπάνω από τον Spoelstra στους τελικούς).

Ενδεδειγμένες θα χαρακτήριζα και τις επιλογές στην frontline εκεί που επιλέχθηκαν δυο παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά για να πλαισιώσουν τον Nurkic, ο οποίος έχει επιστρέψει πλήρως από τον τραυματισμό του και αναμφισβήτητα θα είναι ο βασικός ψηλός της ομάδας.

Ο Kanter μπορεί να προσφέρει πολλά με τα εξαιρετικά του τελειώματα κοντά στο καλάθι, τις post κινήσεις του και το επιθετικό του rebound.

Από την άλλη ο Giles, ναι μεν δεν είναι τίποτα το σπουδαίο ποιοτικά, όμως είναι πιο αθλητικός από τους άλλους δύο και οι Blazers θεωρούν πως η στασιμότητα του οφείλεται κυρίως στο κακό αναπτυξιακό πρόγραμμα των Kings. Για 4ος-5ος ψηλός είναι μια τίμια λύση.

Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε πως ο prime Nurkic είναι ένας ψηλός με elite αμυντικά στοιχεία παρότι δεν είναι τόσο αθλητικός. Το υψηλό μπασκετικό iq του, σε συνδυασμό με το εξαιρετικό του positioning, αλλά και το τρομερό footwork του, του προσφέρουν ένα mobility που δεν θα το βρούμε σε πολλούς Ευρωπαίους ψηλούς.

Ο Nurkic κοντά στο ζωγραφιστό μπορεί να λειτουργήσει ως σκιάχτρο και να αποτελέσει σημείο αναφοράς στην άμυνα των Blazers.

Ακόμη μην ξεχνάμε πως φέτος επιστρέφουν υγιείς και οι Hood-Collins, οι οποίοι έχουν να προσφέρουν πολλά στο αμυντικό κομμάτι (ο Hood είναι ο ορισμός του 3D forward επίσης).

Τέλος ανυπομονώ να ξαναδώ τον Melo στα παρκέ, ειδικά μετά από αυτό το κούρεμα που έκανε, το οποίο μας έφερε αναμνήσεις από τα χρόνια που τον πρωτογνωρίσαμε στο Denver. Τότε που όλοι περιμέναμε να δούμε το παιδί που μπορούσε να βάλει την μπάλα στο καλάθι με κάθε τρόπο.

Μακάρι φέτος να δικαιωθεί η επιμονή του και η υπομονή του και έστω στα 36 του να τον δούμε για μια τελευταία φορά σε μια ομάδα με πραγματικές πιθανότητες για τίτλο.

Γιατί οι φετινοί Blazers είναι title contenders και αυτό το λέω με κάθε σιγουριά.

5. Utah Jazz

Οι Jazz βγήκαν στην φετινή αγορά γνωρίζοντας τί έχουν ανάγκη να πάρουν και ποιες θα πρέπει να είναι οι προτεραιότητες τους.

Η περυσινή χρονιά ήταν κάπως δύσκολη για τους Jazz, καθώς για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ο Snyder έμεινε “γυμνός” από defensive stoppers στην θέση των πλάγιων. Ο Gobert, ναι μεν παραμένει ένας από τους καλύτερους “τερματοφύλακες” στην Λίγκα, όμως είναι σαφές πως δεν αρκεί μόνο η παρουσία του για να δημιουργηθεί ένα καλό αμυντικό σύνολο (όπως αυτά που μας έχει συνηθίσει ο coach Snyder).

Έτσι η Utah από την δεύτερη καλύτερη άμυνα της σεζόν 2018-19, έπεσε στην δέκατη τρίτη θέση το 2019-20. Φυσικά όλο αυτό είχε σοβαρό αντίκτυπο τόσο στην regular season, όσο και στα play-off, εκεί που ο προπονητής έψαχνε κάποιον stopper να ρίξει στην περιφέρεια πάνω στον Murray, την ίδια στιγμή που ο Jokic τραβιόταν μακριά από το καλάθι, αναγκάζοντας τον Gobert να παίζει πιο έξω, αφήνοντας την ρακέτα της ομάδας του ακάλυπτη.

Η Utah λοιπόν μπήκε στο παζάρι της free agency προσπαθώντας να βρει το αμυντικό φίλτρο που είχε χαθεί με την αποχώρηση των Favors-Crowder. Και έτσι χωρίς να το πολυσκεφτούν κατέληξαν να ξαναφέρουν πίσω τον Favors, ο οποίος είναι πραγματικά ότι χρειάζονται για την θέση του δεύτερου Center της ομάδας. Μπορεί να ρίξει ξύλο στο post, έχει καλό positioning, βάζει δυνατά τα χέρια του στην μπάλα και πάντα κρατάει τις ιδανικές αποστάσεις για να κάνει κάθε σουτ contested.

Γενικά είναι παίχτης Snyder και ο coach κατάλαβε πως ήταν μεγάλο λάθος που τον άφησε να φύγει.

Από την άλλη αντικαταστάτης του Crowder δεν έχει βρεθεί ακόμα, αν και ο coach προσπαθεί να δώσει την ευκαιρία στον O’neale και τον Niang, που ναι μεν είναι καλοί αμυντικοί παίκτες, όμως μπροστά δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα (ο Crowder είναι ο ορισμός του 3D) και γενικότερα είναι πολύ χαμηλότερης ποιότητας παίκτες.

Το σημαντικό νέο στην φετινή free agency των Jazz είναι φυσικά η πρόωρη ανανέωση του Mitchell με την ομάδα. O Mitchell είναι αναμφισβήτητα ο πιο ποιοτικός παίκτης της Utah και σίγουρα ο μελλοντικός ηγέτης αυτού του συνόλου, οπότε η διασφάλιση της παραμονής του αποτελεί μια επιτυχία του front office.

Το βάρος των αποφάσεων τώρα θα πέσει στο τί θα γίνει με τα συμβόλαια των Gobert-Conley τα οποία λήγουν το καλοκαίρι. Η αλήθεια είναι πως ο Γάλλος αποτελεί ίσως τον πιο απαραίτητο παίκτη αυτού του συνόλου, έτσι όπως έχει στήσει την ομάδα ο Snyder. Δηλαδή πραγματικά δεν τους παίρνει να τον χάσουν.

UPDATE: Ο Γάλλος ανανέωσε με το σύνολο των απολαβών του να φτάνει τα $205 εκατομμύρια, κάνοντάς τον τον πιο ακριβοπληρωμένο σέντερ στο NBA , ενώ υπάρχει player option στον πέμπτο χρόνο.

Από την άλλη ο Conley κατά πάσα πιθανότητα θα χαιρετήσει, δίνοντας την ευκαιρία στους Jazz να ψαχτούν στην αγορά για να φέρουν έναν σπουδαίο guard, καθώς θα ξεφορτωθούν ένα συμβόλαιο της τάξεως των 33.000.000$.

Όσο για την φετινή ομάδα τα πράγματα είναι απλά. Σίγουρα μιλάμε για μια ομάδα play-off, όπως όλες του Snyder εξάλλου. Αν καταφέρει μάλιστα να βρει το αμυντικό φίλτρο που της έλειψε φέτος, τότε θα μιλάμε για μια ομάδα-μπελά που κανένας δεν θα θέλει να την βρει απέναντι του στα play-off.

Μην ξεχνάμε πως επιστρέφει και ο Bogdanovic, ο οποίος έχασε το περυσινό bubble λόγω τραυματισμού και ήταν από τους βασικούς λόγους που η Utah ήταν αρκετά προβλέψιμη στο μισό γήπεδο σε set καταστάσεις.

Χωρίς τον Κροάτη, οι Jazz έχαναν πάρα πολλά τόσο σε spacing, όσο και σε προσωπική φάση, καθώς ο Bojan ήταν ο καλύτερος pull up εκτελεστής της ομάδας.

Xωρίς αυτόν στο παρκέ η άμυνα έκλεινε τα drive του Mitchell, δίνοντας το σουτ στην περιφέρεια. Αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ αν στο φτερό υπήρχε ένας φονιάς σαν τον Bojan.

Γενικότερα πάντως αν οι Jazz μείνουν υγιείς φέτος θα δημιουργήσουν χοντρά προβλήματα σε όποιον τους αντιμετωπίσει, είτε στην regular, είτε σε σειρά παιχνιδιών.

PACIFIC

1. Golden State Warriors

Οι Warriors συνεχίζουν να δίνουν ρεσιτάλ ατυχίας μετά τους τελικούς του 2019 απέναντι στους Raptors. Η περυσινή χρονιά δεν είναι άξια σχολιασμού, αφού τα ¾ του βασικού τους κορμού ήταν εκτός για το μεγαλύτερο κομμάτι της χρονιάς, οπότε η σεζόν πραγματικά βγήκε όπως όπως (μαζεύοντας παιδιά από τις γειτονίες του San Francisco).

Η φετινή χρονιά είχε ξεκινήσει με αρκετές φιλοδοξίες καθώς όλοι περίμεναν την επιστροφή των splash brothers και το πως θα ανταποκρίνονταν για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια χωρίς την παρουσία του Durant.

Έλα όμως που η τύχη δεν τους ήθελε ούτε φέτος. Ο Klay δυστυχώς τραυματίζεται λίγο πριν την έναρξη της pre-season και οι εκτιμήσεις των γιατρών αναφέρουν πως δεν υπάρχει ελπίδα για επιστροφή μέσα στην χρονιά.

Οπότε τα κουκιά είναι πάλι μετρημένα για τους GSW. Για να ανταπεξέλθουν απέναντι στον κορυφαίο ανταγωνισμό θα πρέπει να συμβούν πολλά πράγματα ταυτοχρόνως.

Πρώτον θα πρέπει ο Curry να μπει σε MVP mode και να κουβαλήσει το κάρο από την λάσπη, όποτε χρειαστεί. Με λίγα λόγια θα χρειαστεί να κάνει ότι έκανε πέρυσι ο Lillard με τους Blazers. Να βάλει δηλαδή ένα ρόστερ με περιορισμένο rotation (λόγω τραυματισμών) και με έλλειψη ποιότητας (ειδικότερα στον πάγκο) στα play-off.

Δεύτερον θα πρέπει το supporting cast να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να προστατέψει τον superstar Curry στην άμυνα. Η αλήθεια είναι πως στην free agency το front office κινήθηκε προς αυτή την κατεύθυνση, φέρνοντας στο San Francisco τον Oubre (δυνατός κορμός, καλά χέρια, εξαιρετικός στην πίεση πάνω στην μπάλα, αρκετά αθλητικός και καλός στην post άμυνα) και τον Bazemore (καλός 3D αθλητής, επίσης καλός στην on ball άμυνα), οι οποίοι μαζί με τον Green ευελπιστούν να δώσουν στην ομάδα τα αναγκαία stops πίσω.

Τρίτον θα πρέπει ο Wiggins να ξυπνήσει και να βάλει τις λέξεις σταθερότητα και συνέπεια στο παιχνίδι του. Δεν γίνεται ένας παίχτης με αυτό το ταλέντο να είναι τόσο “χαλαρός”. Το θέμα του είναι ξεκάθαρα πνευματικό και δεν γνωρίζω αν η συνύπαρξη με τον Kerr μπορεί να του αλλάξει το mentality.

Προσωπικά πιστεύω πως ο Myers θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να τον ανταλλάξει, μιας και στα forwards υπάρχει πλέον και ο Oubre, ο οποίος όμως έχει κάνει άλματα προόδου τα τελευταία δύο χρόνια. Το συμβόλαιο του Wiggins είναι πάρα πολύ κακό βέβαια και πραγματικά δεν ξέρω ποιος τρελός θα βρεθεί να το φορτωθεί.

Τέλος θα πρέπει ο Wiseman να μπει στα βαθιά νερά από πολύ νωρίς και να κολυμπήσει. Στο roster των Warriors αυτή την στιγμή δεν υπάρχει άλλο καθαρό center (υπάρχει ο Looney για small ball σχήματα και κανένα σκάψιμο στον κήπο), οπότε θα ζητηθούν συγκεκριμένα πράγματα από τον 19χρονο αθλητή. Η γνώμη μου είναι πως ο James μοιάζει απόλυτα έτοιμος για να ανταποκριθεί σε αυτό τον ρόλο. Θεωρώ πως το παιχνίδι του ταιριάζει αρκετά με αυτό που πρεσβεύουν οι Warriors, καθώς μπορεί και να τρέξει γρήγορα το γήπεδο και να δώσει καλά screens και φυσικά να ρολλάρει γρήγορα σε pick’n’roll καταστάσεις.

Γενικότερα θεωρώ το fit του αρκετά καλό, ακόμα και σε μια Warriors ομάδα χωρίς τον Thompson (άρα χωρίς τόσο καλό spacing, άρα με περισσότερο κόσμο συσσωρευμένο στην ρακέτα).

Κλείνοντας να πω πως με την παρουσία του Klay θεωρούσα δεδομένο πως οι Warriors θα επέστρεφαν φέτος στα play-off. Τώρα τα πράγματα είναι πραγματικά δύσκολα, καθώς ο ανταγωνισμός είναι υψηλός και ο Thompson δεν ήταν απλά ένας καλός σουτέρ για τους Warriors. Ήταν ένας από τους λόγους που η επίθεση των Πολεμιστών ήταν τόσο efficient τα τελευταία χρόνια. Ήταν ο λόγος που η αντίπαλη άμυνα “άπλωνε” τόσο πολύ. Και φυσικά ήταν ο λόγος που τόσο παιχνίδια της μιας ανάσας πάρθηκαν στο τέλος (πολύ clutch παίχτης).

2. Los Angeles Clippers

Μετά το περυσινό φιάσκο, η άμμος στην κλεψύδρα έχει αρχίσει να τελειώνει για τους Clippers, οι οποίοι δεν έχουν περιθώριο για δεύτερη σερί αποτυχία.

Και ο λόγος είναι πολύ απλός. Η ομάδα είχε στηθεί για να κερδίσει μέσα στην επόμενη διετία (σωστή ή λάθος απόφαση θα δείξει). Τα συμβόλαια των περισσότερων βασικών στελεχών αυτής της προσπάθειας τελειώνουν φέτος (Leonard, Kennard, Ibaka, Lou Williams) και κάτι μου λέει πως ειδικά ο Kawhi δεν θα ψηθεί να μείνει μετά από δύο σερί αποτυχίες και όντας το πιο hot όνομα της επόμενης free agency.

Και αν φύγει ο franchise player τότε υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να τον ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι, εκτός από τον George, ο οποίος φαίνεται πως θα ανανεώσει με τους Clippers (χρόνια πάλευε να βρεθεί σε μια καλή αγορά είναι η αλήθεια και μάλιστα στην πόλη που κατάγεται, το LA).

Όπως καταλαβαίνετε η φάση στους Clippers είναι ”it’s now or never”.

Η φετινή ομάδα που έχει στηθεί είναι one-done team και προσωπικά περιμένω να δω αν οι αθλητές αντέξουν αυτό το πιεστικό κλίμα που υπάρχει, τόσο από την διοίκηση, όσο και από τον κόσμο της ομάδας (ok δεν είναι και Lakers, αλλά υπάρχουν απαιτήσεις).

Και τώρα θα μου πείτε, είναι δυνατόν να παίζεις την τελευταία σου ζαριά για ένα πρωτάθλημα και να αφήνεις τα ζάρια στα χέρια του Tyronn Lue; Η αλήθεια είναι πως ο Lue δεν είναι και κανένας mastermind της προπονητικής και αυτό έχει αποδειχθεί από την πορεία του στους πάγκους μέχρι σήμερα.

Όμως ο Lue είναι ένας προπονητής που διαχειρίζεται πολύ καλά τους παίκτες του. Αφήνει πολλές ελευθερίες, οι παίκτες τον εκτιμούν και μπορεί να διαχειριστεί καταστάσεις στα αποδυτήρια. Κάτι τέτοιο θεωρήθηκε πολύ σημαντικό από το front office των Clippers, καθώς η αλήθεια είναι πως ο Rivers πέρυσι είχε χάσει εντελώς τους παίχτες του (ειδικά τον George), κάτι το οποίο φάνηκε και στα play-off, όπου η ομάδα έμοιαζε πραγματικά με ωρολογιακή βόμβα.

Η αλήθεια είναι πως μια ομάδα με τόσο ταλέντο δεν χρειάζεται πάντα έναν βασιλιά της προπονητικής σκακιέρας για να κερδίσει και η απόδειξη για αυτό είναι οι περυσινοί Lakers, όπου ο Vogel (ίσως ούτε στο top-10 των προπονητών απέναντι) έκανε σπουδαία δουλειά μέσα στην χρονιά, δίνοντας το ελεύθερο στους δύο βασικούς του χειριστές να παίξουν βάση των skills τους.

Ο Lue το έχει ξανακάνει. Ήταν ο προπονητής στην ομάδα του Βασιλιά το 2016, κάνοντας τα απολύτως βασικά.

Προσωπικά δεν τον θεωρώ σίγουρα top επιλογή, όμως δεν είναι και για τα σκυλιά, όπως παρουσιάζεται από ελληνικά και ξένα media. Επίσης μετά την απομάκρυνση του Rivers δεν υπήρχε και κάποιο σπουδαίο όνομα ελεύθερο στην αγορά.

Η καλοκαιρινή στελέχωση ήταν σχεδόν η ιδανική για τους Clippers.

Ο Ibaka είναι ο άνθρωπος που σίγουρα θα λύσει μια και καλή το πρόβλημα στην ρακέτα, καθώς μιλάμε για έναν top αμυντικό ψηλό, ο οποίος μπορεί να ρίξει ξύλο στο post, να αμυνθεί εξαιρετικά στο pick’n’roll, να αμυνθεί ψηλά, να αμυνθεί χαμηλά, να βάλει σωστά τα χέρια του στην μπάλα και πάντα γνωρίζει πού να στηθεί στο γήπεδο ώστε να καλύψει σωστά τον χώρο. Ο Harrell είναι ένας καλός παίχτης, με εξαιρετικό motor και περίσσια αθλητικότητα, όμως την εμπειρία του Ibaka δεν την έχει, ούτε φυσικά το μπασκετικό IQ του.

Από εκεί και πέρα στα πολύ θετικά είναι η παραμονή του Morris. Είναι μεγάλη επιτυχία για τους Clippers που κατάφεραν να τον υπογράψουν ξανά σε μια free agency που σίγουρα θα ήταν περιζήτητος από πολλές ομάδες contenders. Ο Morris θα δώσει το hustle πίσω, μπορεί να ρίξει ξύλο στο post και να κυνηγήσει στα screen, ενώ μπροστά θα βάλει τα σουτ που πρέπει, όταν πρέπει.

Σημαντική είναι και η προσθήκη του Kennard, ο οποίος υπέγραψε καθαρά για το off-ball παιχνίδι του. O Kennard είναι φονιάς. Τρέχει καταπληκτικά πίσω από τα screen και μέσα από flare δράσεις και pin down εκτελέσεις, ενώ πάντα θα στήνεται υπέροχα στην αδύνατη πλευρά για να ανοίξει το γήπεδο για το iso παιχνίδι των δύο χειριστών (Leonard-George). Τέτοιοι παίκτες χρειάζονται και ο Kennard θεωρώ πως θα ανταποκριθεί στον ρόλο του.

Ως προς την υπογραφή του Batum είμαι σκεπτικός, καθώς ο Γάλλος έχει ξεπεράσει για τα καλά το prime του και τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρείται από τραυματισμούς. Γενικότερα είναι σκιά του εαυτού του. Στους Clippers βέβαια θα έχει τον ρόλο του 10ου παίκτη και το συμβόλαιό του είναι στα όρια του veteran, οπότε σίγουρα δεν μπορούμε να πούμε πως επιβαρύνει την ομάδα. Απλά ειλικρινά δεν νομίζω πως χρειάζονταν έναν ακόμη πλάγιο guard/forward, καθώς πλέον υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στην ομάδα.

Για εμένα οι Clippers είχαν ανάγκη ακόμη από έναν καλό guard. Βέβαια θα μου πείτε πως guard-χειριστές έχουν τους Beverly, Williams και Jackson, όμως προσωπικά πιστεύω πως τους λείπει το playmaking από στην θέση αυτή.

Στην φούσκα ο βασικός λόγος της κατάρρευσης ήταν η πνευματική αδυναμία, μαζί με την έλλειψη χημείας και το κακό κλίμα στα αποδυτήρια. Όμως μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι οι Clippers παρουσίασαν κακό μπάσκετ στα περυσινά play-off. Το ότι παρουσίασαν αυτό το θέαμα δεν είναι τυχαίο, καθώς όλο τους το πλάνο βασίζονταν στο iso παιχνίδι του Leonard και τις δράσεις που θα έτρεχε ο ίδιος, ή ο George.

Καλά όλα αυτά, όμως ο Leonard δεν είναι pg. Φυσικά μπορεί να λειτουργήσει ως βασικός χειριστής αποδεδειγμένα και δικαίως διαχειρίζεται τις περισσότερες μπάλες, όμως δεν είναι pg. Με λίγα λόγια ο Leonard δεν είναι LeBron. Δεν έχει τόσο ανεπτυγμένο το skill της πάσας, ούτε το court vision του Βασιλιά. Μπορεί να πασάρει και να εκτελέσει, ως προς αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, όμως οι επιλογές του περιορίζονται όταν στην ομάδα δεν υπάρχει ένας παίκτης στα guard με elite playmaking skills.

Ο Leonard στους Raptors ακριβώς τον ίδιο ρόλο είχε με τώρα εξάλλου. Βασικός χειριστής ήταν και έτρεχε κυρίως iso καταστάσεις, όπου είτε επιχειρούσε drive, είτε εκτελούσε από pull-up καταστάσεις. Όμως στους Raptors υπήρχε ο Lowry και ο VanVleet για να τρέξουν κι αυτοί επιθέσεις και να μπορέσουν να βάλουν στο παιχνίδι τους υπόλοιπους συμπαίκτες τους (ο Leonard γενικά προτιμάει να εκτελεί ο ίδιος).

Στους Clippers δεν υπάρχει κάποιος σαν τον Lowry και τον VanVleet για να αποφορτίσουν τον Leonard στον τομέα της δημιουργίας. Ναι, ο Beverley και ο Williams μπορούν να πασάρουν και να δημιουργήσουν. Όμως σε καταστάσεις play-off αυτές οι μικρές λεπτομέρειες είναι που κάνουν την διαφορά και ο Lou αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων, ενώ ο Beverley περισσότερο κακό έκανε στην επίθεση των Clippers από ό,τι καλό.

Ο Beverley έχει ρόλο starter σε αυτή την ομάδα ενώ δεν είναι αυτό το status του. Με τον Beverley στο παρκέ ο Leonard δεν μπορεί να του δώσει μπάλες ώστε να τον αποφορτίσει, καθώς ο Patrick δεν μπορεί να εκτελέσει με συνέπεια, άρα οι πιθανότητες να δημιουργήσει απέναντι σε άμυνες play-off είναι ελάχιστες, καθώς όλοι θα κλείνουν προς τα μέσα.

Για εμένα οι Clippers έπρεπε να ανταλλάξουν τον Beverley και να μην ανανεώσουν τον Jackson για να φέρουν έναν guard με ανεπτυγμένα playmaking skills, ώστε να μπορέσει να βάλει τους συμπαίχτες τους στο παιχνίδι και να αποφορτίσει όποτε χρειάζεται τους Leonard-George στον τομέα της απόφασης. Ο VanVleet κυκλοφορούσε ελεύθερος στην αγορά φέτος, αλλά ακόμα και ο Rondo θα έκανε αυτή την δουλειά, αφήνοντας τον Lou να αναλάβει τον ρόλο που ξέρει να κάνει καλά τόσα χρόνια: του game changer δηλαδή που έρχεται από τον πάγκο.

Οι Clippers πάντως, πάρα αυτή την αστοχία που εγώ διακρίνω, παραμένουν το δεύτερο φαβορί για το πρωτάθλημα, καθώς είναι μια two-way team, πολύ ποιοτική και με τεράστιο βάθος στον πάγκο της.

3. Los Angeles Lakers

Οι πρωταθλητές είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν τον θρόνο τους. Η περυσινή ομάδα μπορεί να μην ήταν η πιο καλοστημένη που κέρδισε ποτέ το πρωτάθλημα του NBA, όμως ήταν η ομάδα του LeBron και του Davis.

Πέρυσι η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχε και ιδιαίτερος χρόνος για μια καλύτερη στελέχωση γύρω από το δίδυμο James-AD. Οι Lakers μάζεψαν ό,τι βετεράνο βρήκαν στα αζήτητα, δίνοντας τους το minimum συμβόλαιο και έτσι έστησαν μια ομάδα που έφτασε μέχρι το τέλος του δρόμου.

Φέτος και ενώ ήταν δεδομένη η ανανέωση του Davis, υπήρχε ο χρόνος και το διαθέσιμο salary cap για να κάνουν μια καλύτερη κατανομή του budget. Όπως ακριβώς και έγινε.

Η δουλειά του front office ήταν σχεδόν υποδειγματική.

Οι Rondo και Howard έμειναν ελεύθεροι, καθώς ήθελαν να πληρωθούν με συμβόλαια που η ομάδα δεν υπολόγιζε να δώσει σε αυτούς (καθώς μιλάμε για βετεράνους). Άλλο που ο Howard υπέγραψε με minimum veteran τελικά στους Sixers.

Ο Bradley με τον McGee που δεν είχαν και κανένα σπουδαίο ρόλο στα play-off αποχώρησαν επίσης.

O Pelinka διακρίνοντας την επιθυμία των Thunder για rebuild, έτρεξε και έκλεισε τον ιδανικό αντικαταστάτη του Rondo. Φυσικά μιλάω για τον Schröder. Γιατί όμως ο Γερμανός θεωρείται από μέρους μου ο ιδανικός αντί-Rondo;

O λόγος είναι πολύ απλός.

Ο Dennis στους Thunder τα τελευταία δύο χρόνια είχε τον ρόλο του έκτου παίκτη. Του παίκτη που ερχόταν από τον πάγκο για να αλλάξει ταχύτητα στην επίθεση και να καθοδηγεί την second unit. Μπροστά του πάντα βρισκόταν είτε ο Westbrook (πρόπερσι), είτε ο Paul (πέρυσι). Τις περισσότερες φορές φυσικά βρισκόταν στο παρκέ στο κλείσιμο των παιχνιδιών και συνυπήρχε με τους εκάστοτε starting pg.

Ο ρόλος του λοιπόν με λίγα λόγια ήταν ο ρόλος του έκτου παίκτη.

Τον ίδιο ακριβώς ρόλο υπηρετούσε και ο Rondo στους Lakers, καθώς ερχόταν από τον πάγκο, για να δώσει ανάσες στον LeBron (που λειτουργούσε ως βασικός χειριστής), καθοδηγώντας την second unit και σχεδόν πάντα έκλεινε τα παιχνίδια στο πλάι του Βασιλιά.

Για να μην τα πολυλογώ, ο Schröder θα έρθει στους Lakers και θα μπορέσει να μπει στο πετσί του ρόλου του πολύ εύκολα, καθώς έτσι έχει μάθει να παίζει τα τελευταία δύο χρόνια. Θα πάρει τις μπάλες που του αναλογούν και δεν θα γκρινιάξει για αυτό.

Έχει ανεπτυγμένα passing skills, καλό court vision, είναι συνεχώς aggressive προς το καλάθι, είναι τίμιος αμυντικός πάνω στην μπάλα, ενώ έχει βελτιώσει και το σουτ του από μακρινή απόσταση. Αν σε κάτι ίσως υστερεί έναντι του προκατόχου του είναι η εμπειρία/επάρκεια σε οριακές καταστάσεις στα play-off, χαρακτηριστικό που έπαιξε μεγάλο ρόλο στην περυσινή παρουσία των LAL στη Φούσκα (και σχετικά υποτιμημένο θα πω εγώ).

Οι επόμενες εξαιρετικές κινήσεις έχουν να κάνουν με την front line εκεί που υπάρχει ξεκάθαρη αναβάθμιση πλέον με την παρουσία των Harrell-Gasol.

Ο Harrell μπορεί να έκανε άθλια play-off φέτος και η εικόνα του να ήταν αποκαρδιωτική, όμως παραμένει ένας παίκτης που βγάζει τεράστια ενέργεια στο παρκέ. Είναι καλός rebounder, έχει εξαιρετικό motor και όσο βρίσκεται στο παρκέ, βγάζει ένα συνεχές hustle.

Είναι ένας μαχητής της ρακέτας και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι είναι μόλις 2.01 και στέκεται αξιοπρεπώς απέναντι σε centers 10-15cm ψηλότερους από εκείνον.

Η απουσία μεγέθους, που όντως είναι ένα πρόβλημα, θα μπορέσει να κρυφτεί όταν θα συνυπάρχει στην ίδια πεντάδα με τον Davis, οπού στο αμυντικό σχήμα υπάρχει και η πιθανότητα να τους δούμε να αλλάζουν και θέσεις, μαρκάροντας ο Anthony στην ρακέτα και βγαίνοντας ο Harrell στα forward.

Γενικότερα οι Lakers είναι ομάδα με αρκετό μέγεθος, οπότε θεωρώ πως θα καλυφθεί το όποιο θέμα δημιουργεί ο Harrell σε αυτό το κομμάτι.

Από την άλλη ο Gasol φέρνει το απαιτούμενο veteran leadership. Ο Gasol είναι ο παίκτης που έχει κερδίσει τα πάντα ως πρωταγωνιστής στην καριέρα του. Είναι ο παίκτης που έχει ηγηθεί επί σειρά ετών στις ομάδες του και στην Εθνική του. Μπορεί να μην είναι Pau σε τεχνικά skills, όμως είναι σίγουρα ένας από τους κορυφαίους Ευρωπαίους που έχουν πατήσει ποτέ παρκέ.

Μπορεί όντως να έχει βάλει κιλά και πλέον να μην αντέχει το σώμα του να πηγαίνει συνεχώς στο post. Μπορεί να μην αντέχει να τρέξει το γήπεδο. Μπορεί να μην μπορεί να ανταποκριθεί σε άμυνα αλλαγών, αλλά αυτά που μπορεί να προσφέρει σαν δεύτερος ψηλός των 2.000.000$ συμβόλαιο είναι υπερπολύτιμα.

Εκτός λοιπόν της τεράστιας προσωπικότητας του και του ισχυρού του mentality, αυτά που μπορεί να προσφέρει στο παρκέ είναι πάρα πολλά.

Ο Marc μπορεί να λειτουργήσει σαν χειριστής και να δημιουργήσει από το high post (κυρίως), διαβάζοντας εξαιρετικά τα cuts προς το καλάθι και τις κινήσεις πίσω από τα screens, αλλά και από το low post (σπανιότερα πλέον), καθώς είναι elite στο να μεταφέρει την μπάλα από την δυνατή πλευρά στην αδύνατη.

Επίσης μπορεί να εκτελέσει με συνέπεια από την περιφέρεια, κάτι που μπορεί να αποτελέσει ένα τεράστιο όπλο για έναν παίκτη όπως ο LeBron, o οποίος θέλει κενή την ρακέτα για να επιτεθεί με την μπάλα προς αυτή.

Ακόμα αμυντικά ο Gasol, είναι ένας από τους κορυφαίους anchor-man της τελευταίας δεκαετίας. Ο Ισπανός με το υψηλότατο μπασκετικό του IQ γνωρίζει που πρέπει να σταθεί ακριβώς για να προστατέψει το καλάθι του. Μπορεί να μην είναι αθλητικός, όμως το τεράστιο μέγεθος του σε συνδυασμό με την υψηλή του αντίληψη τον έχουν μετατρέψει σε έναν εξαιρετικό protector, που μπορεί να μην ρίχνει εντυπωσιακές τάπες, όμως θα κάνει κάθε σουτ contested.

Το positioning, όπως και η άμυνα του στο post θα δώσουν πολλές αμυντικές λύσεις στους Lakers, όπως θα δώσει και ανάσες στον Davis, ο οποίος δεν θα χρειαστεί να σπρώχνει συνεχώς τους αντίπαλους ψηλούς.

Αίσιο τέλος είχαν και οι ανανεώσεις των Morris και Pope, οι οποίοι κέρδισαν το επόμενο συμβόλαιο τους μετά την εξαιρετική τους παρουσία στο Bubble.

Ο Morris θα είναι ο παίκτης που θα συμπληρώσει την front-line, κάνοντας αυτό που ξέρει πολύ καλά. Ρίχνοντας τίμιο, καθαρό και αμόλυντο ξύλο στην άμυνα στο post και καθαρίζοντας τα αμυντικά rebounds.

Ο Pope σιγά-σιγά θα αρχίσει να παίρνει παραπάνω ευθύνες μπροστά και δεν θα λειτουργήσει αποκλειστικά σαν off-ball παίχτης. Στα φετινά play-off απέδειξε ότι μπορεί να βγει μπροστά όταν το χρειαστεί η ομάδα, βάζοντας τα σουτ που πρέπει στο σημείο που πρέπει.

Για να κλείσουμε με τους Lakers. Στην φετινή off season έκαναν απόλυτο κουμάντο αυτοί. Κράτησαν αυτούς που πραγματικά ήθελαν (Pope-Morris) και έφεραν καλύτερους αθλητές στην θέση των παιχτών που αποχώρησαν (Schröder-Harrell-Gasol-Mathews αντί για Rondo-Howard-McGee-Bradley-Green).

Ο LAL θα ξεκινήσουν την σεζόν από εκεί που έκλεισαν την περυσινή. Ως το νούμερο ένα φαβορί για το πρωτάθλημα δηλαδή.

4. Phoenix Suns

Πάμε και στην ομάδα που έκλεψε την παράσταση στην φούσκα και λίγο έλειψε να πετάξει εκτός play-off τους Blazers και να σοκάρει τον μπασκετικό πλανήτη. Κάτι τέτοιο τελικά δεν συνέβη, καθώς ο Lillard βρισκόταν στην ζώνη του λυκόφωτος.

Φέτος όμως είναι αποφασισμένοι να επιστρέψουν και θεωρώ πως οι κινήσεις που έκαναν το φετινό καλοκαίρι θα τους δώσουν δεδομένα το εισιτήριο για την επερχόμενη post season του 2021.

Πραγματικά δεν μπορώ να αντιληφθώ το γιατί ο μπασκετικός κόσμος ανά τον πλανήτη δεν πήρε με καλό μάτι το trade που έκλεισε το front office της ομάδας για την υπογραφή του Chris Paul.

Οι Suns είναι η ομάδα που δεν έχει συμμετάσχει σε αγώνες play-off τα τελευταία δέκα χρόνια. Μιλάμε για 3650 μέρες. 3650 μέρες είναι πάρα πολλές! Πρέπει να καταλάβουμε ότι τώρα που έφτασαν πολύ κοντά αλλά δεν το κατάφεραν, η επιθυμία για να φτάσουν το άπιαστο όνειρό τους μεγαλώνει. Και επειδή θέλουν να πείσουν τους νεαρούς παίχτες της ομάδας τους και μελλοντικούς all-star αθλητές (Booker-Ayton), ότι στην ομάδα υπάρχει όραμα και μπορεί να φέρει πραγματικά elite παίκτες, υπέγραψαν έναν τέτοιο.

Ο Chris Paul όντως δεν είναι στο prime του. Και όντως το συμβόλαιο του είναι κάκιστο αν αναλογιστούμε ότι είναι ένας αθλητής που έχει πατήσει τα 35 του και θα αμείβεται με αυτά τα χρήματα μέχρι τα 37 του.

Όμως ο Paul φέρνει πολλά πράγματα στο παρκέ από άποψη χαρακτηριστικών και τεχνικών skills, όπως και σε mentality τα οποία είναι ανεκτίμητης αξίας. Ειδικά όταν ρίχνεις έναν αθλητή με την νοοτροπία και τις παραστάσεις του Paul σε ένα νεανικό σύνολο σαν αυτό των Suns, μόνο καλό μπορείς να κάνεις στην ομάδα σου σε βάθος χρόνου.

Επίσης είναι σχεδόν δεδομένο ότι η παρουσία του CP3 αποτελεί εχέγγυο για την συμμετοχή της ομάδας στα play-off (που είναι και ο βασικός στόχος της). O Paul είναι ο αθλητής εξάλλου που από το 2011 και μετά έχει εννέα συνεχόμενες παρουσίες σε play-off. Ακόμα και πέρυσι σε μια μέτρια ομάδα, χωρίς κανένα all-star συμπαίκτη και σε έναν κλαμπ που βρισκόταν σε μεταβατικό στάδιο κατάφερε να μπει τελικά.

Από εκεί και πέρα, το γεγονός ότι κατάφεραν να αποσπάσουν και την υπογραφή του Crowder αυξάνει ακόμα περισσότερο τις πιθανότητες για την συμμετοχή τους στα φετινά play-off. Ο Crowder είναι ένας παίκτης που θα ήθελε κάθε προπονητής. Είναι elite αμυντικός, τόσο πάνω στην μπάλα, όσο και μακριά από αυτήν, ενώ μπροστά θα βάλει τα σουτ που πρέπει την στιγμή που πρέπει.

Είναι ο ορισμός του 3D αθλητή και θεωρώ, σε μια ομάδα με Booker και Ayton που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο pick’n’roll παιχνίδι θα τον βοηθήσει στο να βρει μπόλικα, καλά, ελεύθερα σουτ, όπως ακριβώς έβρισκε τέτοια στους Heat.

Με την ταυτόχρονη παρουσία και του Saric στην πεντάδα (άλλος ένας παίχτης που μπορεί να σουτάρει καλά την μπάλα, έχοντας καλό μέγεθος), μπορούμε να αντιληφθούμε, ότι οι Suns θα είναι μια ομάδα που οι αποστάσεις της στο μισό γήπεδο θα είναι εξαιρετικές. Η ρακέτα θα αδειάζει με σκοπό να εκμεταλλευτούν το ρολάρισμα του Ayton, είτε πασάροντας την μπάλα στον ψηλό, είτε περνώντας την μπάλα σε έναν από τους φονιάδες της περιφέρειας (μην ξεχνάμε και τους Bridges-Johnson).

Γενικά οι φετινοί Suns έχουν έναν two-way χαρακτήρα που πάντα είναι απαραίτητος για όσες ομάδες έχουν βλέψεις για το επόμενο βήμα. Η ποιοτική αναβάθμιση σε σύγκριση με το περυσινό ρόστερ είναι δεδομένη.

Ο Booker δεν ήθελε έναν Rubio δίπλα του, ήθελε έναν star σαν τον Paul, για να μοιραστούν τις μπάλες στην επίθεση και για να έχει άλλον έναν παίκτη που μπορεί να σκοράρει και να δημιουργήσει με την ίδια ευχέρεια.

Δέκα χρόνια υπομονής για τους οπαδούς των Suns είναι πολλά. Το tanking τόσων χρόνων είναι καιρός να ανταμειφθεί. Φέτος νομίζω πως το πλήρωμα του χρόνου έφτασε.

5. Sacramento Kings

Με την δεδομένη άνοδο των Warriors και των Suns, οι Kings θα αποτελέσουν τον φτωχό συγγενή της Pacific division (και) για φέτος.

Οι κινήσεις στην φετινή free agency προκαλούν θλίψη, παρά την αποπομπή του Divac, ο οποίος πραγματικά τα είχε κάνει θάλασσα τα τελευταία χρόνια.

Ο Bogdanovic αποχώρησε με την δικαιολογία ότι θα δώσουν ακόμα περισσότερες ευκαιρίες στον Buddy Hield, ο οποίος όντως είναι καλύτερος παίκτης από τον Σέρβο. Βέβαια πέρυσι, υπήρξαν πολλές στιγμές που ο guard από τις Μπαχάμες, έβλεπε τα κλεισίματα των παιχνιδιών από τον πάγκο εκεί όπου ο Walton επέλεγε τον Bogdanovic αντί για αυτού.

Όλο αυτό το παραμύθι λοιπόν είναι μια όμορφη δικαιολογία, καθώς η πραγματικότητα λέει πως ούτε τον Hield πιστεύουν στα αλήθεια. Απλά οι Hawks έκαναν μια πρόταση στον Bogdanovic που η διοίκηση των Kings δεν επιθυμούσε να ματσάρει και έτσι τον άφησαν να φύγει χωρίς να υπάρξει ουσιαστικά αντικαταστάτης.

Από την άλλη ο Fox ανανέωσε παίρνοντας το maximum συμβόλαιο, χωρίς καν να έρχεται από χρονιά που θα δικαιολογούσε όλο αυτό το hype γύρω από το όνομά του. Δεν είναι καν κοντά στο επίπεδο ενός all-star αθλητή. Χωρίς καν να φτάσει την ομάδα του κοντά στα play-off. Χωρίς καν να έχει βελτιώσει την εκτέλεση του μετά από ντρίμπλα πίσω από τα έξι μέτρα.

Φευ…

Την ίδια στιγμή, αδυνατούν να κλείσουν κάποιον από το πρώτο ράφι, ούτε καν κάποιον από το δεύτερο και έτσι κατέληξαν να παίρνουν παίκτες απλά και μόνο για να συμπληρώσουν το ρόστερ τους από τα αζήτητα.

Τον Whiteside (πραγματικά κακές εμφανίσεις στο Portland), τον Jabari Parker (ποτέ δεν δούλεψε το σώμα του) και τον Glen Robinson. Πραγματικά τα λόγια περισσεύουν για τους Kings, οι οποίοι μοιάζουν να μην μπορούν να πάρουν μια σωστή απόφαση.

Μια τέτοια θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον Haliburton, ο οποίος μοιάζει ένας εξαιρετικός two-way point guard. Μπορεί να σκοράρει και να δημιουργήσει, είναι επιθετικός προς το καλάθι, έχει μέγεθος και δυνατά χέρια, ενώ ταυτόχρονα είναι εξαιρετικός on-ball αμυντικός, καθώς κολλάει σαν βδέλλα πάνω στον αντίπαλο guard.

Το θέμα εδώ είναι το εξης.

Πώς γίνεται να επέλεξαν να πάρουν έναν ακόμη pg, όταν σε αυτή την θέση έχουν αποφασίσει να πορευτούν με τον Fox, τον οποίο ανανέωσαν μάλιστα με max συμβόλαιο. Πραγματικά δεν μπορώ να βρω την λογική σε αυτό, καθώς και ο Fox και ο Haliburton είναι αθλητές που θέλουν την μπάλα στα χέρια τους για να δημιουργήσουν και να επιτεθούν και σπάνια θα τους δούμε σε off-ball δράσεις.

Ο Fox μάλιστα δεν έχει και το σουτ για να μπορέσει να σταθεί αξιοπρεπώς ως shooting guard, ενώ του λείπει και το μέγεθος.

Με αυτά και με αυτά οι Kings δύσκολα θα αποφύγουν μια από τις τρεις τελευταίες θέσεις της Δύσης. Σύντομα το νέο front office θα κληθεί να πάρει σοβαρές αποφάσεις.

SOUTHWEST

1. Dallas Mavericks

Η ομάδα-έκπληξη της προηγούμενης χρονιάς. Εκεί που κανένας δεν τους περίμενε, μπήκαν στα play-off απέναντι στον top ανταγωνισμό της Δύσης και μάλιστα εμφανίστηκαν και πολύ ανταγωνιστικοί σε αυτά, βάζοντας δύσκολα σε μια ομάδα που θεωρούνταν ως ένας ισχυρός διεκδικητής, την στιγμή που όλοι τους είχαν ξεγραμμένους (μέσα σε αυτούς κι εγώ).

Η αλήθεια είναι πως το περυσινό ρόστερ των Mavericks δεν είχε και τίποτα το σπουδαίο αν εξαιρέσεις το elite δίδυμο Doncic-Porzingis. Υπήρχαν μάλιστα και ορισμένες χτυπητές αδυναμίες που με έκαναν να πιστεύω πως δεν γίνεται αυτή η ομάδα να είναι στα play-off.

Εδώ βέβαια έρχονται δύο σημαντικοί παράγοντες για να αλλάξουν όλη την ιστορία.

Αρχικά ο Luka Doncic έκανε “παπάδες”, οδηγώντας την ομάδα του μέχρι τα play-off. Πραγματικά μιλάμε για εμφανίσεις που τον έβαζαν υψηλά στις συζητήσεις για τον MVP της Λίγκας.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι ο coach Carlisle, ο οποίος είναι πραγματικά ένας elite προπονητής. Ο Rick είναι μια παλιά καραβάνα των πάγκων και είχε στήσει μια ομάδα που πραγματικά μπορούσε κάθε βράδυ να κρύβει τις αδυναμίες της (rim protecting-περιφερειακή άμυνα-λίγες πηγές δημιουργίας και εκτέλεσης κλπ) και επιθετικά να στήνεται γύρω από τον ηγέτη της με εξαιρετική συνέπεια.

Με λίγα λόγια ο Carlisle είναι βασικός υπεύθυνος για τα “όργια” που έκανε ο Doncic στην regular season. Όπως είναι και βασικός υπεύθυνος για το γεγονός ότι η ομάδα του ήταν η πρώτη επίθεση (πρώτη σε Off. Rating) της regular. Ο Σλοβένος διάβαζε συνεχώς τα ντουμπλαρίσματα και πάντα έψαχνε την πάσα στην αδύνατη πλευρά εκεί που υπήρχαν αρκετά καλά χέρια για να εκτελέσουν.

Η κίνηση μακριά από την μπάλα, όπως και η γρήγορη μεταφορά της στην επίθεση ήταν από τα βασικά όπλα του Αμερικάνου προπονητή.

Από εκεί και πέρα η φετινή χρονιά δεν πιστεύω ότι θα είναι πολύ διαφορετική. Η αλήθεια είναι πως οι αδυναμίες της ομάδας δεν καλύφθηκαν πλήρως στην φετινή free agency.

Ούτε elite rim protector αποκτήθηκε, ούτε καλοί πλάγιοι αμυντικοί, ούτε αρκετοί 3D αθλητές, ούτε καλός δεύτερος χειριστής δίπλα στον Luka Doncic, ο οποίος θα τον απελευθέρωνε πολύ περισσότερο και θα τον αποφόρτιζε.

Η ομάδα θα πάει με το ίδιο πλάνο. Η μπάλα στον Doncic, καλή κυκλοφορία, γρήγορες πάσες, motion επίθεση, ψάχνοντας με υπομονή το “καλό” σουτ.

Βέβαια αυτή η τακτική δεν γνωρίζω κατά πόσο θα τους βοηθήσει σε καταστάσεις play-off εκεί που θα πρέπει να εμφανίσουν ένα two-way σύνολο αν θέλουν να προχωρήσουν. Αυτό το two-way σύνολο η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει.

Καλή είναι η τιμιότητα των Kleber-Powell-Finney Smith, όμως αν δεν αποκτήσουν πραγματικούς stoppers στις θέσεις των forwards και των centers, τότε δεν βλέπω πώς θα μπορέσουν να προχωρήσουν.

Ο Cauley-Stein σίγουρα δεν είναι τέτοιος. H μόνη κίνηση τους που θεωρώ αρκετά value είναι εκείνη του Richardson, ο οποίος είναι ένας καλός 3D αθλητής (ίσως ο μοναδικός τέτοιος που έχουν στο ρόστερ τους), ο οποίος θα δώσει πολλές λύσεις τόσο μπροστά, όσο και πίσω, ενώ σίγουρα θα γράψει καλά νούμερα, καθώς θα βρει μπόλικα ελεύθερα σουτ (όπως έγραψε πέρυσι και ο Curry).

Όπως και να έχει, τα προβλήματα είναι ακόμα εκεί, αν και το front office, έχει καιρό για να δουλέψει με την ησυχία του και να χτίσει πάνω στο Ευρωπαϊκό δίδυμο. Το σίγουρο είναι πως στο άμεσο μέλλον θα χρειαστούν δυνατά πόδια, καλά χέρια, και δυνατοί κορμοί για να πλαισιώσουν ένα δίδυμο που δεν φημίζεται για την άμυνα που παίζει.

Όσο για το φέτος…Αν ο Luka εμφανιστεί και πάλι σε MVP mode, τότε δεν βλέπω πως θα μείνουν εκτός play-off.

2. Houston Rockets

Οι Rockets είναι ακόμη μια ομάδα που άλλαξε τα πάντα (προπονητή, gm, superstar) και ετοιμάζεται σιγά σιγά για την επόμενη μέρα. Η αλήθεια είναι πως προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κάνουν ένα rebuild χωρίς να αναγκαστούν να βρεθούν υπό καθεστώς tanking.

Και το προσπαθούν αρκετά.

Είτε ψήνοντας τον Harden να παραμείνει και να δοκιμάσει την τύχη του δίπλα στον John Wall αυτή την φορά, είτε ανταλλάσοντας τον (η επιθυμία του παίχτη για να φύγει είναι μεγάλη). Όμως οι Rockets έχουν και το καρπούζι, έχουν και το μαχαίρι στις διαπραγματεύσεις και όσο και να πιέζει η μεριά του παίχτη για άμεσο trade, κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί αν δεν ικανοποιηθεί πρώτα η ομάδα στο 100%.

Και αυτό γιατί ο Harden αυτή την στιγμή είναι ο νούμερο ένα στόχος για όλες τις ομάδες που σκοπεύουν για άμεση διεκδίκηση του τίτλου (Heat-Nets-Sixers). Οι Rockets πάντως δεν θα δεχτούν να ανταλλάξουν τον franchise παίκτη τους για ένα πιάτο φακές.

Θα το κάνουν μόνο όταν θεωρήσουν ότι βρήκαν μια πραγματικά αξιόλογη πρόταση και η αλήθεια είναι πως αυτή η διαδικασία ίσως αργήσει λίγο.

Βέβαια παρά τις προσπάθειες της διοίκησης να μεταπείσουν τον Αμερικάνο superstar, είναι σχεδόν δεδομένο πως ο Harden μέσα στην χρονιά δεν θα είναι κάτοικος Houston.

Κάτι τέτοιο αποδυναμώνει κατά πολύ την ομάδα του, σε σημείο που οι πιθανότητες για είσοδο στα play-off να λιγοστεύουν μιας και το supporting cast δεν είναι ούτε φέτος το ενδεδειγμένο.

Ο Gordon είναι ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς, ενώ το ίδιο ισχύει και για τον Wall, για τον οποίο θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε πώς θα εμφανιστεί μετά από σχεδόν δύο χρόνια αποχής.

Η αλήθεια είναι πως στο αγωνιστικό κομμάτι τον θεωρώ έναν εξαιρετικό point guard, ο οποίος για χρόνια ήταν μέσα στους top-10 guards της Λίγκας, όντας πραγματικά elite πασέρ και αμυντικός.

Ερωτηματικό από εκεί και πέρα αποτελεί και η παρουσία του Cousins. Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε πως οι Rockets έχουν ποντάρει πολλά σε αθλητές με βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό, κάτι που σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε κατάσταση μέσα στην σεζόν.

Μια εξαιρετική κίνηση πάντως ανεξαρτήτως την έκβαση στην ιστορία του Harden, είναι ο Wood, ο οποίος πήρε τις ευκαιρίες του στους Pistons, βελτίωσε πολύ το παιχνίδι του με την μπάλα στα χέρια, αλλά και το σώμα του και τώρα κέρδισε ένα πολύ καλό συμβόλαιο στους Rockets.

Αυτή την στιγμή πάντως στο Houston τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον Harden. Αν δεν βγει μια οριστική απόφαση για το μέλλον του και δεν δούμε τα ανταλλάγματα που πρόκειται να πάρουν οι Rockets, τότε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το που στοχεύει η ομάδα φέτος.

Προσωπική μου αίσθηση είναι πως για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια θα δούμε play-off Δύσης χωρίς τις Ρουκέτες, αν τελικώς ο Harden αποχωρήσει.

3. Memphis Grizzlies

Οι περυσινοί Grizzlies ήταν μια από τις πιο fun-to-watch ομάδες της Λίγκας. Και πώς να μην είναι, όταν βασικός χειριστής της είναι ο Ja Morant, ένας από τους πιο ταλαντούχους αθλητές που έχουν βγει από τα draft τα τελευταία χρόνια.

Ο Morant είναι από μόνος του fun-to-watch, οπότε σε μια ομάδα που διαχειρίζεται τις περισσότερες κατοχές, αυτομάτως και η ίδια η ομάδα γίνεται fun-to-watch.

O λόγος για τον οποίο σέβομαι απεριόριστα το Memphis είναι ο εξής ένας. Πριν από περίπου δύο χρόνια αποφάσισε να αφήσει την γνωστή πεπατημένη που ακολουθούσε τα τελευταία έτη.

Ποια ήταν αυτή;

Χτίσιμο της ομάδας γύρω από τον Gasol, low pace επιθέσεις στοχεύοντας στο low post και ψάχοντας συνεχώς τα miss-matches και μπόλικο ξύλο πίσω (πολλοί μάλιστα τους σύγκριναν με τους Pistons του 2004). Κάτι τέτοιο δεν ήταν καθόλου εύκολο καθώς οι Grizzlies με αυτό το μπάσκετ είχαν φτάσει σε πολύ καλές πορείες τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα τους τελικούς Δύσης το 2013 απέναντι στους Spurs.

Τον σεβασμό μου κέρδισε και ο coach Jenkins που είναι ο άνθρωπος που δημιούργησε αυτή την νέα τάση στο Memphis.

Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε την νοοτροπία του συλλόγου και από εκεί που ήταν μια ομάδα με πορεία παρακμής, βαλτωμένη σε ένα μπάσκετ μιας άλλης εποχής, την έκανε μια ομάδα που τρέχει εξαιρετικά το γήπεδο, με αθλητικά κορμιά, καλούς σουτέρ και με παίκτες με προσωπική φάση.

Ο νεαρός προπονητής με λίγα λόγια έφερε την εξέλιξη στο Memphis.

Και λίγο έλειψε να μπει στα play-off στην πρώτη του ουσιαστικά χρονιά στον πάγκο της ομάδας. Ίσως και να τα κατάφερνε, αν δεν ερχόταν ο τραυματισμός του Jackson Jr στο Bubble του Orlando.

Η φετινή ομάδα πάντως δεν έχει μεγάλες διαφορές με την περυσινή, καθώς το front office δεν ήταν ιδιαίτερα δραστήριο στην φετινή free agency.

Όλοι στον σύλλογο περιμένουν το πώς ο coach μπορεί να βοηθήσει στην εξέλιξη των νεαρών αθλητών, κάτι που η αλήθεια είδαμε να συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό από την στιγμή που ανέλαβε ως head coach.

Ο κορμός των Morant-Clarke-Jackson Jr-Brooks-Allen είναι πάρα πολύ καλός και ταιριάζουν απόλυτα στο στυλ μπάσκετ που πρεσβεύει ο coach.

Πιέζουν εξαιρετικά πάνω στην μπάλα, είναι αθλητικοί, τρέχουν τρομερά το γήπεδο και μπορούν να εκτελέσουν αξιόπιστα κάτω από συνθήκες πίεσης.

Με λίγα λόγια το Memphis αυτή την στιγμή βγάζει υγεία. Και οι ομάδες που βγάζουν υγεία και νεανική αύρα πάντα θα είναι θελκτικές στο μάτι και πάντα θα διεκδικούν κάτι καλό μέσα στην χρονιά. Οι Grizzlies μπορεί ούτε φέτος να καταφέρουν να μπουν στα play-off. Όμως είναι σχεδόν δεδομένο πως και πάλι θα είναι εκεί κοντά. Όπως δεδομένο είναι πως θα συνεχίζουν να παίζουν καλό και μοντέρνο μπάσκετ, ακολουθώντας την εξέλιξη του αθλήματος.

4. New Orleans Pelicans

Άλλη μια ομάδα με περίσσιο ταλέντο που έψαξε φέτος να ενισχύσει τον νεανικό της κορμό με έμπειρους αθλητές, με σημαντικές παραστάσεις από παιχνίδια play-off.

Οι Pelicans αποτελούν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα projects αυτή την στιγμή στην Λίγκα. Το πως θα εκμεταλλευτούν όλα αυτά τα ταλέντα που μάζεψαν από την ανταλλαγή του Davis, όπως και τα μελλοντικά draft picks και πως θα “ψήσουν”, κάποιον πραγματικό superstar για να πλαισιώσει το δίδυμο Zion-Ingram.

Το να έρθει βέβαια ένας φτασμένος αθλητής στην Νέα Ορλεάνη και να παίξει για τους Pelicans δεν είναι κάτι απλό, καθώς η αγορά της πολιτείας είναι σχετικά μικρή.

Έτσι αυτό που πρέπει να έχουν ως στόχο αυτή την στιγμή οι Pelicans, είναι να γίνουν οι νέοι Nuggets του πρωταθλήματος.

Τι σημαίνει αυτό;

Να δημιουργήσουν τους δικούς τους stars, μέσω της ατομικής βελτίωσης των αθλητών τους.

Αυτή την στιγμή οι Pelicans έχουν τον Zion, έχουν τον Ingram, έχουν τον Lonzo, έχουν τον Hart, έχουν τον Hayes, έχουν τον Nickeil Alexander και στο φετινό draft άρπαξαν και τον Kira.

Έχουν ένα πολύ δυνατό κορμό νέων παιχτών, που αν δουλέψουν οι περισσότεροι από αυτούς θα μπορούν να λογίζονται σαν παίχτες ομάδας που προχωράει μακριά μέσα στην post season.

Φέτος ήρθαν και οι έμπειροι Adams-Bledsoe να βοηθήσουν την κατάσταση. Ο Adams είναι ένας παίχτης που έλειπε από την front-line της ομάδας, καθώς στην θέση του center δεν υπήρχε κάποιος που να δίνει τα απαιτούμενα stops και να καθαρίζει τα rebounds.

Ο Adams είναι ο αθλητής που μπορεί να προσφέρει και τα δύο σε elite επίπεδο, καθώς με αυτόν τον τρόπο βγάζει το ψωμί του όλα αυτά τα χρόνια στην Αμερική.

Από την άλλη ο Bledsoe δεν είναι ο παίκτης-κλόουν, όπως μας τον παρουσιάζουν οι μπασκετικοί αναλυτές της χώρας μας. Είναι ένας εξαιρετικός αθλητής, που πιέζει τρομερά πάνω στην μπάλα, με υψηλή αμυντική αντίληψη, ενώ μπροστά μπορεί να επιτεθεί με την μπάλα προς το καλάθι και να δημιουργήσει ενώ βρίσκεται σε κίνηση.

Η αδυναμία βέβαια στην μακρινή εκτέλεση είναι πληγή. Και η πληγή γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν αναλογιστούμε πως ο άλλος χειριστής της ομάδας είναι επίσης εκτελεστικά κακός (Ball).

Θεωρώ πάντως πως και οι δύο θα βοηθήσουν κυρίως στο αμυντικό κομμάτι εκεί που οι Pelicans πέρυσι παρουσιάστηκαν εντελώς ασυνεπείς, κάτι που φυσικά είναι φυσιολογικό για μια ομάδα “σχολιαρόπαιδων”.

Φέτος είναι επίσης η σεζόν που θα δούμε τον Zion στο παρκέ από την αρχή της χρονιάς, ένα γεγονός που αλλάζει στο 100% όλο το παιχνίδι των Pelicans, όπως και το impact που θα φέρνει στο παρκέ, ο πιο πολυσυζητημένος no.1 draft player των τελευταίων ετών.

Είναι γεγονός πως με αυτόν στο παρκέ οι Pelicans εμφανίστηκαν πολύ βελτιωμένοι και πως έφτασαν κοντά στο να διεκδικούν την παρουσία τους στα περυσινά play-off. Μάλιστα πριν γίνει η διακοπή του Μαρτίου οι Pelicans είχαν βρει έναν εξαιρετικό ρυθμό, κάτι που μέχρι εκείνη την στιγμή σίγουρα δεν είχαν ούτε οι Blazers, ούτε οι Suns.

Δεν θα μου φανεί καθόλου περίεργο λοιπόν, αν όλοι οι αθλητές τους μείνουν υγιείς (Ingram-Zion είναι επιρρεπείς σε τραυματισμούς), τότε δεν θα παρατήσουν την κούρσα για τα play-off. Θα είναι κάπου εκεί κοντά μέχρι το τέλος.

5. San Antonio Spurs

Οι Spurs είναι η επόμενη ομάδα της Δύσης που θα αναγκαστεί να ακολουθήσει τον δρόμο του rebuild άμεσα. Βασικά για να είμαι ακριβής οι Spurs είναι στην ίδια ακριβώς φάση στην οποία βρίσκονταν οι Grizzlies το 2018.

Και οι δύο ομάδες έχουν δύο βετεράνους all-star αθλητές (Aldridge-De Rozan/Gasol-Conley), οι οποίοι όμως έχουν ξεπεράσει το peak τους και η παρουσία τους δεν είναι αρκετή για να τους οδηγήσουν στα play-off, με αποτέλεσμα η ομάδα να έχει βαλτώσει και να φωνάζει πως θέλει άμεσα αλλαγή.

Η αλήθεια είναι πως οι Spurs χρειάζονται άμεσο φρεσκάρισμα. Και όταν μιλάω για φρεσκάρισμα εννοώ τόσο από άποψη προσώπων, όσο και από άποψη ιδεών.

Καλό, χρυσό το μπάσκετ των Spurs, με την motion επίθεση, τις απόλυτα σωστές αποστάσεις και την καλή κυκλοφορία της μπάλας, όμως δεν βγαίνουν κάθε μέρα παίκτες σαν τον Duncan, τον Leonard, τον Parker και τον Ginobili για να το στηρίξουν.

Ο Popovich έχει δύο δρόμους. Είτε θα ακολουθήσει την εξέλιξη του αθλήματος, είτε θα προσπαθήσει να δημιουργήσει νέους Duncan και νέους Leonard.

Ο δεύτερος τρόπος απαιτεί υπομονή, τεχνογνωσία (που υπάρχει), όπως και τύχη για να βρεθούν οι σωστοί παίκτες με το σωστό mentality για να ακολουθήσουν την ιδεολογία του Spurs basketball, όπως αυτή δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 90s και κυριάρχησε την δεκαετία του 00s, όπως και στις αρχές των 10s.

O πρώτος τρόπος πάντως θα ήταν αρκετά πιο εύκολος, όμως ο coach Popovich δεν νομίζω πως θα θελήσει να αλλάξει νοοτροπία σε αυτή την ηλικία που βρίσκεται πλέον, όπως επίσης θεωρώ πως δεν θα δεχτεί η ομάδα να ακολουθήσει τακτικές σκληρού tanking, έτσι ώστε να μπει στην διεκδίκηση για να πάρει ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί τα επόμενα χρόνια στα draft.

Έχει έναν δικό του τρόπο και αυτός ο δικός του τρόπος είναι αλήθεια πως τον έχει δικαιώσει αρκετές φορές. Απλά αυτή την φορά ίσως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Όσο για φέτος θεωρώ πως οι Spurs δεν έχουν ιδιαίτερες ελπίδες για κάτι καλό. Θα είναι μια μεταβατική χρονιά, καθώς του χρόνου τελειώνουν όλα τα συμβόλαια των 30+ αθλητών τους (Aldridge, De Rozan, Gay, Mills), οπότε σίγουρα θα έχουμε ένα καλό ξεσκαρτάρισμα το καλοκαίρι.

Κλείνοντας θα δώσω και κάποια Power Rankings για την δυναμική με την οποία ξεκινάνε οι ομάδες της Ανατολής και της Δύσης το πρωτάθλημα

Φυσικά οι προβλέψεις αφορούν την regular season και όχι τις πιθανότητες που έχουν οι ομάδες να φτάσουν στο πρωτάθλημα, καθώς αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία

EAST

1. Milwaukee Bucks
2. Brooklyn Nets
3. Boston Celtics
4. Miami Heat
5. Philadelphia Sixers
6. Indiana Pacers
7. Atlanta Hawks
8. Orlando Magic

9. Toronto Raptors
10. Washington Wizards
11. Charlotte Hornets
12. Chicago Bulls
13. Cleveland Cavaliers
14. Detroit Pistons
15. New York Knicks

WEST

1. Los Angeles Lakers
2. Los Angeles Clippers
3. Denver Nuggets
4. Portland Blazers
5. Utah Jazz
6. Phoenix Suns
7. Dallas Mavericks
8. Houston Rockets

9. New Orleans Pelicans
10. Golden State Warriors
11. Memphis Grizzlies
12. Minnesota Timberwolves
13. San Antonio Spurs
14. Sacramento Kings
15. Oklahoma City Thunder

Καλή χρονιά σε όλους με υγεία!