Το ότι το Super Bowl είναι ένα από τα μεγαλύτερα θεάματα της σύγχρονης εποχής δεν είναι κάτι που χρειάζεται να αναφερθεί από εμένα, καθώς οι περισσότεροι που ασχολούνται με τον αθλητισμό στα μέρη μας (που το american football δεν είναι διαδεδομένο ως άθλημα) γνωρίζουν την ύπαρξη του και το ”χαμό” που γενικότερα προκαλεί.
Αυτό το hype είχε ωθήσει και μένα να παρακολουθήσω το πρώτο μου Super Bowl το 2010 απο τη Νova, όπου στο σχολιασμό ήταν ο Δημήτρης Καρύδας (στον οποίο γενικά αξίζουν πολλά credits για την ενασχόληση με το άθλημα απο παλιά) μαζί με έναν αμερικανοκύπριο του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτη τη στιγμή, αλλά που έπαιξε πολύ κομβικό ρόλο στην πρώτη εκ μέρους μου κατανόηση του αθλήματος μιας και είχε την ευγενή καλοσύνη να εξηγεί τα τί και πώς αυτών που βλέπαμε.
Μια παρένθεση εδώ για τους κανόνες του NFL και τη γενικότερη οπτική του οτι είναι ένα δυσνόητο άθλημα που προσιδιάζει στο επικό Bamboozle που παρουσίαζε για ένα επεισόδιο στη σειρα ‘’Friends’’ ο Joey Tribiani.
Στη βασική του ιδέα το NFL είναι απλό.
Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να κερδίσεις έδαφος μέσα στο γήπεδο με τελικό σκοπό να φτάσεις στην περιοχη του αντιπάλου και να σκοράρεις.
Αυτό.
Το θέμα είναι πως το ίδιο το άθλημα εστιάζει πολύ σε αυτήν την ‘’κατάκτηση εδάφους’’ δίνοντας κάθε φορά στον επιτιθέμενο 4 ευκαιρίες για να καταφέρει να περάσει 10 γιάρδες. Κοινώς, είναι ένα σπορ που τείνει πολύ στην έννοια του πολέμου, την οποία οι άνθρωποι προσπαθούν να εκφυλίσουν όλα τα χρόνια μεσα απο τη διαδικασία του αθλητισμού. Φυσικά τώρα θα σκεφτεί κανείς, σε ένα κράτος με τόσο έντονη μιλιταριστική διάθεση δε θα μπορούσε να μην είναι αυτό το #1 άθλημά τους.
Και παρακολουθώντας το πλέον ενδελεχώς αντιλαμβάνομαι απολύτως το γιατί.
Είναι ένα άθλημα πρωτίστως έξυπνο και μετά αρκούντως brutal, ούτως ώστε να χτυπήσει περισσότερο στο θυμικό των μαζών που διψάνε για ‘’αναίμακτο’’ αίμα. Είναι στην τελική αυτό με τη μεγαλυτερη πληθώρα ‘’συστημάτων’’ (το μπάσκετ έπεται) και που η έννοια ‘’εξειδίκευση’’ τερματίζει. Υπάρχουν συγκεκριμένοι παίχτες για απολύτως συγκεκριμένους ρόλους, από την άμυνα και την επίθεση μέχρι το ποιος θα κλωτσήσει τη μπάλα, ποιος θα την πιάσει και ποιος θα προστατέψει τους άλλους.
Και υπάρχουν και οι quarterbacks.
Καλώς ή κακώς υπάρχουν ρόλοι μεσα σε μια ομάδα, με τον κάθε ένα να είναι σημαντικός για τη λειτουργία της, αλλά και αυτοί οι ρόλοι έχουν διαβάθμιση.
Καταρχάς η θέση και ο ρόλος του quarterback είναι αυτό που, μεταξύ άλλων, διαχωρίζει το American Football από το Rugby και -στα μάτια μου τουλάχιστον- το κάνει απείρως πιο ελκυστικό. Επανερχόμενος τώρα στα της ενδελεχούς παρακολούθησης του NFL να πω πως για να παρακινηθείς να ασχοληθείς με κάτι αρκετά πρέπει να βρεις κάτι που σε ‘’τραβάει’’ προς τα εκεί.
Σε επίπεδο θέασης του μπάσκετ o μοναδικός για τον οποίο μπορώ να πω οτι με καθήλωσε σε τέτοιο βαθμό τα τελευταία 20 χρόνια στην Ευρωπαική version του ήταν ο Sarunas Jasikevicius. Αυτά που κάνει ο Big Saras στη Μακάμπι του Γκέρσον εκείνη τη διετία είναι για να απαγγέλλονται με συνοδεία άρπας. Όσον αφορά επίσης αυτά που κάνει στον καλύτερο ίσως ημιτελικό Final Four που έχουμε δει στον τρέχοντα αιώνα, αυτόν δηλαδη του 2009 στο Βερολίνο με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, μπορούν να ειπωθούν εκ μέρους μου μόνο μέσω άναρθρων κραυγών.
Δυστυχώς όμως όσον αφορά τη συνέχιση αυτού του πράγματος από άλλον παίχτη στην Ευρώπη, ο μοναδικός που κατάφερε να τον θυμίσει σε φάσεις ήταν ο Milos Teodosic, όπως ακριβώς θύμισε κάποτε ο Mike Portnoy τον Neil Peart στην τεχνοτροπία που είναι συνδεδεμένη με το υψηλο επίπεδο εκτέλεσης στο ‘’Ιmages and Words’’ των Dream Theater.
Ο Σάρας είχε καταφέρει να συνδυάσει –σε απόλυτο βαθμό- τον επιθετικά extravagant τρόπο παιχνιδιού με το ισχυρό winning mentality, αυτό δηλαδή που ξεχωρίζει τους πραγματικά μεγάλους – ο Μίλος πχ στερούνταν το δεύτερο, ειδικά στο βαθμό που το είχε ο Λιθουανός. Οι πάσες, η εκτέλεση, η λήψη αποφάσεων υπό καθεστώς αφόρητης πίεσης ήταν γενικότερα σε ένα off the charts επίπεδο, έχοντας πάντα το ανάλογο class και φυσικά πάνω απ’ όλα φαντασία.
Ότι ακριβώς χαρακτηρίζει δηλαδή τον Patrick Mahomes.
Γενικά αυτά που κάνει μέχρι στιγμής ο 24χρονος (!) quarterback στα δύο χρόνια που είναι βασικός είναι τόσο απίστευτα που για να το σχηματοποιήσουμε θα πούμε πως δεν έχουν ξαναγίνει στο παρελθόν από άλλους παίκτες σε αυτή την ηλικία.
Ενδεικτικά στην πρώτη του χρονιά ως βασικός βγαίνει MVP της regular season και στη δεύτερη του φέτος βγαίνει MVP του Super Bowl κατακτώντας το φυσικά κιόλας.
Απίστευτα πράγματα δηλαδή.
Αλλά πριν μιλήσουμε για το φέτος πρέπει πρώτα να μιλήσουμε για το πέρυσι και συγκεκριμένα για τον τελικό της AFC μεταξύ των New England Patriots και των Kansas City Chiefs.
(Παρένθεση πάλι εδώ καθώς πρέπει να αναφερθεί ότι το NFL είναι χωρισμένο σε ένα τύπου Ανατολη-Δυση του ΝΒΑ, στο οποίο υπάρχουν οι Τελικοί Περιφέρειας με κέρδος την πρόκριση στο Super Bowl. Οι περιφέρειες ονομάζονται AFC και NFC. Συνεχίζουμε..)
Οι Patriots είναι γενικά μια μηχανή παραγωγής τίτλων τρέχοντας ένα project που έχει πολλά κοινά στοιχεία με αυτό των San Antonio Spurs, ειδικότερα της περιόδου συνύπαρξης στην ομαδα των Duncan και Popovic. Tο δίδυμο Belichick – Brady έχει αποφέρει 6 κατακτήσεις σε 9 συμμετοχές στον Τελικό σε 19 χρόνια. Ο δε Tom Brady θεωρείται ο GOAT του αθλήματος and the story goes on..
Η αλήθεια είναι πως πέρυσι συγκεκριμένα οι Patriots είχαν μια μέτρια συνολικά ομάδα σε επίπεδο ταλέντου η οποία αν δεν είχε τον Brady δε θα έμπαινε καν στα Playoffs. Κι όμως κατάφεραν να βρεθούν στον τελικό της περιφέρειας αντιμετωπίζοντας την ομάδα του MVP εκείνης της σεζόν, δηλαδή τον Mahomes.
Οι Chiefs έχουν τη χαρά να έχουν στο τιμόνι τους έναν προπονητή που τυγχάνει να έχει το πιο βαθύ επιθετικό playbook στη Λιγκα, ο οποίος όμως κουβαλάει τη στάμπα του loser και που πέρυσι δεν είχε φροντίσει να κλείσει την πληγή της αμυντικής λειτουργίας που τους ακολουθούσε καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς, απλώς ήταν τόσο θαυμαστά αυτά που πετύχαινε η επιθετική γραμμή της ομάδας όπου η αμυντική ανεπάρκεια καλυπτόταν. Επίσης είναι πάντα βασικό θέμα το πώς ανταποκρίνεται ο καθένας σε καθεστώς πίεσης και το αν μπορεί να ξεδιπλώσει τα τεχνικά skills του εκεί.
Η αλήθεια είναι πως ο Mahomes δεν μπαίνει καλά στο ματς και οι σκέψεις περί choking αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους. Οι Patriots παρουσιάζουν κάτι το τρομερά solid αμυντικά με αποτέλεσμα να καταφέρνουν 3 sack εναντίον του (τον έπιασαν δηλαδή και τον πέταξαν κάτω προτού καταφέρει να ρίξει τη μπάλα) και η άμυνα γενικά των Chiefs δεν καταφέρνει να σταθεί στο ύψος της για ακόμη μια φορά, κάτι που δυστυχώς επαναλαμβανόταν συνεχώς σε όλη τη διάρκεια του ματς.
Βγαίνοντας όμως στο δεύτερο ημίχρονο ο Mahomes συγκεκριμένα καταφέρνει και ‘’επιστρέφει’’. Δεν είναι εύκολο μιας και μιλάμε για rookie στο επίπεδο και γενικά ένα παιδί τότε στα 23 του. Πέραν όλων όσων καταφέρνει θα εστιάσω στις δύο πάσες του στο τέλος της κανονικής διάρκειας του αγώνα καθώς εδώ μπορούμε να δούμε την επάρκεια και ανταπόκριση κάτω από καθεστώς αφόρητης πίεσης.
Μένουν 32 δευτερόλεπτα και οι Patriots μόλις έχουν κάνει το touchdown που τους βάζει μπροστά στο σκορ με 3 πόντους. Η μοναδική ελπίδα των Chiefs είναι να μπορέσουν με μακρινες πάσες εκ μέρους του QB τους να κερδίσουν χώρο ούτως ώστε να έχουν την ευκαιρία με ένα field goal (να κλωτσήσουν δηλαδή τη μπάλα με στόχο το τέρμα) να ισοφαρίσουν και να πάνε το ματς στην παράταση.
Εκεί για μένα –ακόμη περισσότερο από την ίδια την επιστροφή του στο 2ο ημίχρονο- δείχνει από τι μέταλλο είναι φτιαγμένος. Καταφέρνει με δύο πάσες να φέρει την ομάδα του σε θέση για field goal, το οποίο εν τέλει καταφέρνουν και σκοράρουν πηγαίνοντας το ματς στην παράταση.
Το κακό για αυτούς όμως είναι πως έχουν πέσει σε μία από τις τελευταίες μεγάλες παραστάσεις του Tom Brady, που εκείνο το βράδυ είχα την αίσθηση ότι είχε καταφέρει να περάσει τη μπάλα σε όλα τα 3rd down conversions . Για να μην τα πολυλογώ άλλο, ο Brady στην παράταση κόβει την κατ’ ευφημισμόν άμυνα των Chiefs σα βούτυρο, πετυχαίνουν το TD και πηγαίνουν στο Super Bowl όπου ο QB των LA Rams Jarred Goff αποδεικνύεται εύκολη λεία για τα δόντια της άμυνας των Patriots, στο χειρότερο ίσως Super Bowl της Ιστορίας.
Πάμε στο φέτος όμως..
Το γενικό πλάνο του σχεδιασμού του Κανσας ήταν στο να αναβαθμίσουν την άμυνα τους με σκοπό να παρουσιαστούν πιο επαρκείς εκεί που πρέπει. Το αστείο της υπόθεσης βέβαια είναι πως στην αρχή της χρονιάς κατόρθωσαν να παρουσιάσουν μία ακόμα χειρότερη άμυνα, κάνοντάς με να πιστεύω πλέον πως είχαν δίκιο οι HOFers και θρύλοι γενικά του αθλήματος ενός πάνελ μιας εκπομπής που έβλεπα για το NFL, που δεν είχε βάλει κανένας τους την ομάδα των Chiefs σε στάτους contender.
O τραυματισμός δε του Mahomes στις αρχές προς μέση της σεζόν βάζει ταφόπλακα σε όποια όνειρα μπορεί να είχαν στην ομάδα.
Αν κάτι ξέρει όμως να κάνει αυτό το παιδί, είναι να επιστρέφει.
Από εκεί που υπήρχαν σκέψεις για εγχείρηση και χάσιμο της χρονιάς καταφέρνει και παίζει κανονικά βάζοντας την ομάδα του στα Playoffs, στα οποία βλέπουμε τη Mahomes magic να ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο, κάτι για το οποίο πρέπει να πούμε κάτι πριν συνεχίσουμε.
Είναι γενικά κάτι το υπέροχο να έχεις skills. Αυτό όμως που θα κάνει την ειδοποιό διαφορά σε αυτό το πράγμα είναι το να μπορέσεις να τα παρουσιάσεις στο ανώτατο επίπεδο και κυρίως υπό καθεστώς πίεσης. Αυτή είναι η διαφορά που έκανε τους Γκαρίντσα, Ροναλντίνιο, Μέσι, Σάρας, Μάτζικ Τζόνσον κλπ να ξεχωρίζουν από τους Τζεισον Γουιλιαμς, Τζαλμίνια, Σανμαρτεάν αυτού του κόσμου.
Συνεχίζοντας τώρα και αναφερόμενος στα φετινά playoffs σκέφτομαι πως ίσως έγιναν έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, ούτως ώστε να λάμψει ακόμη περισσότερο το άστρο του. Οι Chiefs βρέθηκαν τρεις φορές πίσω στο σκορ με διψήφια διαφορά και κατάφεραν και στις τρεις να επανακάμψουν με μπροστάρη φυσικά τον quarterback τους.
Πριν τον Μahomes όμως και συγκεκριμένα στο πρώτο ματς των playoffs απέναντι στους Houston Texans , αυτός που άναψε τη σπίθα για το παρανάλωμα που ακολούθησε ήταν ο Mecole Hardman με το ματς στο 0-24 (!) κάνοντας αυτό.
Μετά η αλήθεια είναι πως επακολουθεί ‘’πνιγμός’’ για τους Texans με συνεχόμενα λάθη με αποτέλεσμα εν τέλει να έχουμε στο τέλος ένα φαινομενικά εύκολο τελείωμα του αγώνα από τους Chiefs, αφού πρώτα έχουμε παρακολουθήσει ένα διονυσιακό πρώτο ημίχρονο.
Κάπως έτσι φτάνουμε στον Τελικό της AFC, εκεί δηλαδή όπου είχαν χάσει την προηγούμενη χρονιά από τους Patriots, με σκοπό τη συμμετοχή στο Super Bowl μετά από 50 (!!) χρόνια, όπου βρέθηκαν πάλι πίσω στην αρχή με διψήφια διαφορά. Εδώ να πούμε πως και τα δύο ματς που έδωσαν πριν το SB οι Chiefs στα playoffs έγιναν στην έδρα τους κάτι που αποδείχτηκε πολύ ευεργετικό για τους ίδιους καθώς χρειάστηκαν την ενέργεια από το κοινό τους στη διαδικασία ‘’τουμπαρίσματος’’ αυτών των παιχνιδιών. Το Arrowhead θεωρείται από τα πιο loud στάδια στο NFL, οπότε μπορείτε να αντιληφθείτε το τι γινόταν σε κάθε ίντσα που κέρδιζαν οι Chiefs.
Πάλι έχουμε ανατροπές, μακρινές πάσες, ατελείωτα hustle plays και έχουμε και αυτό..
Με τα πολλά με τα λίγα φτάνουμε στην προηγούμενη Κυριακή και μεταφερόμαστε στο Miami για τη διεξαγωγή του 54ου Super Bowl…
Τα δεδομένα πριν την αρχη του ματς ήταν τα εξής. Το αν μπορέσουν οι Chiefs να νικήσουν μια άμυνα που ‘’τρώει παιδιά’’ και αν οι 49ers μπορέσουν να σταματήσουν τον οίστρο του Mahomes καταφέρνοντας να κάνουν το running game τους εφικτό στην επίθεση.
Η αλήθεια είναι πως ο Mahomes, πέραν του πρώτου touchdown νωρίς στο ματς, δεν καταφέρνει να είναι καλός και να έχει τόσο μεγάλο impact στο παιχνίδι, με την άμυνα των 49ers να καταφέρνει να κάνει 2 interceptions. Γενικά υπάρχει μια θολούρα από πλευράς Chiefs, με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει στα μέσα της τέταρτης περιόδου με το ματς να είναι στο 20-10 υπέρ της ομάδας του San Francisco. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα για τους Chiefs όταν ο προπονητής των 49ers αποφασίζει να κάνει challenge σε μια πάσα που έδωσαν ως completed και εν τέλει να καταφέρει να κάνει τους διαιτητές να αλλάξουν την απόφαση τους.
Τα πράγματα είναι σε τόσο οριακό σημείο, τόσο όπου ο σπικερ αναφέρει πως αυτή τη στιγμή οι Chiefs χρειάζονται λίγη Mahomes magic.
Χωρίς περαιτέρω σχόλια, ο QB των Kansas City Chiefs κάνει ΑΥΤΗ την πάσα.
Όπως είπαν και οι ίδιοι σε ένα προηγούμενο tweet τους
‘’ Big-time players make big-time plays in big-time games’’
Είναι χωρίς δεύτερη σκέψη η φάση της χρονιάς για το NFL καθώς με αυτό τον τρόπο μπορούν και ‘’ξεκλειδώνουν’’ πνευματικά οι Chiefs και ταυτοχρόνως καταρρακώνονται οι 49ers, χωρίς να χρειάζεται να αναφέρουμε το βαθμό δυσκολίας και πίεσης που υπήρχε σε ένα τόσο οριακό για την έκβαση του ματς σημείο.
Στη συνέχεια του Τελικού βλέπουμε και άλλες laser πάσες, έναν συγκινητικό Damien Williams ο οποίος μετουσιώνει σε completed τις πάσες του Mahomes και ο Andy Reid καταφέρνει επιτέλους να φτάσει στο Ιερό Δισκοπότηρο του NFL, το γνωστό και ως Lombardi Trophy.
Δύο τελευταία πράγματα τώρα πριν κλείσουμε και όσον αφορά τον Patrick Mahomes.
Σε κάθε μετάδοση του Sunday Night Football μέσα στη χρονιά οι εκφωνητές είναι οι Al Michaels και Cris Collinsworth με τον πρώτο μεταδίδει το play by play και τον δεύτερο να αναλύει, όντας και οι δύο σε πολύ υψηλό επίπεδο συνολικής παρουσίασης. Σε μία από αυτές τις αναλύσεις του μέσα στη χρονιά σε ένα ματς των Chiefs, ο Collinsworth είπε το εξής πολύ σωστό. Μετά από μια πάσα του Mahomes με φάλτσο λέει πως ενώ στην πραγματικότητα το American Football είναι ένα ‘’sport’’, o Mahomes το αντιμετωπίζει ως ‘’game’’, λέγοντας επίσης πως ο παίχτης είναι αυτή τη στιγμή το ‘’πρόσωπο’’ της Λιγκας.
Προσωπικά θεωρώ τώρα πως αν επιτευχθεί ποτέ το πραγματικό globalization του αθλήματος, θα το πετύχει βασιζόμενο στο πρόσωπο του Patrick Mahomes, όπως ακριβώς το πέτυχε το ΝΒΑ με τον Michael Jordan. Ο λόγος είναι πως ο Mahomes κάνει ό,τι κάνει με το απαραίτητο glitter που πρέπει να έχει ένας τέτοιου επιπέδου σταρ. Πχ ο Brady είναι πιο Larry Bird σαν αύρα, πιο λιτός γενικότερα, από την προσωπικότητα μέχρι και το παιχνίδι του. Ο 24χρονος quarterback των Kansas City Chiefs κάνει αυτό το κάτι παραπάνω που θα θέλξει το μέσο μάτι που δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ για βαθύτερες αναλύσεις και έτσι θα το οδηγήσει σε θέληση και αναμονή για παρακολούθηση του.
Όπως ακριβώς δηλαδή έκανε η Ελλάδα των 80’s τις Πέμπτες τα βράδια που έλεγε πως ‘’απόψε έχει Γκάλη’’.
Αυτά. Πολλά θα εξαρτηθούν στο μέλλον από το αν συνεχίσει το Kansas να έχει στο ροστερ του παίχτες επιπέδου Hill και Kelce καθώς το νέο συμβόλαιο του Mahomes θα είναι πολύ μεγαλύτερο, αλλά παρόλα αυτά θεωρώ πως είμαστε ήδη στη Mahomes era.
H Mahomes magic ήρθε για να μείνει.
Και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό.