Το πρώτο κείμενο που αφορά τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό σε τούτο εδώ το site, έμελλε να γραφτεί από ‘μένα. Διόλου περίεργο βάσει παρελθόντος, 3-4 χρόνια πριν ωστόσο θα γελούσα πολύ δυνατά (νομίζω και η υπόλοιπη παρέα του site) εάν κάποιος έλεγε ότι θα ασχοληθούμε ποτέ ξανά με το άθλημα αυτό ενόσω η ομάδα “ανήκει” στον τωρινό ιδιοκτήτη. Και αυτό το παρτ το κλείνω εδώ.
Καλά με τις εισαγωγές, πάμε μια ποδοσφαιρική βόλτα όμως.
Αφορμή για το κείμενο αυτό αποτελεί η σημερινή είδηση ότι ο Παναθηναϊκός απέρριψε πρόταση της Σπόρτινγκ Λισαβόνας για τον Σωτήρη Αλεξανδρόπουλο, της τάξης των 4 εκατομμυρίων Ευρώ, ενώ παράλληλα έχει ήδη απορριφθεί πριν μέρες αντίστοιχη πρόταση της Βερόνα για 3 εκατομμύρια.
*Την ώρα που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές αναφέρθηκε επίσημα πως έγινε νέα πρόταση από την Σπόρτινγκ Λισαβόνας για 5 εκατομμύρια ευρώ συν ποσοστό μεταπώλησης, ωστόσο δεν αλλάζει στο παραμικρό τη συλλογιστική του κειμένου, ίσα ίσα, την ενισχύει.
*Το κρατάμε αυτό και προχωράμε.
Περίπου 2 χρόνια πριν και εν μέσω της πανδημίας όπου τα γήπεδα ήταν άδεια, παίξαμε ένα ματς με τον Ολυμπιακό στο “Καραϊσκάκης”. Εκεί λοιπόν, με τα πολλά, μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο ένα 18χρονο παλικαράκι απ’τις ακαδημίες μας, ονόματι Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος.
Φοβήθηκε η ψυχή μου. Χωρίς μα και μου. Μέχρι το πρώτο μαρκάρισμα. Μέχρι την πρώτη του πίεση στη μπάλα. Μέχρι την πρώτη του επαφή με τη μπάλα. Μέχρι την πρώτη του κούρσα με αυτήν στα πόδια.
Αυτό ήταν, μετά από λίγη ώρα και με την πάροδο του χρόνου αυτό που ενέπνεε ήταν κάτι διαφορετικό. Ήταν μια σιγουριά η οποία (τηρουμένων των αναλογιών) μεταφράστηκε σε ενθουσιασμό. Τους κατάπιε. Τους πήρε το κέντρο και δεν τους άφησε να παίξουν αυτό που μπορούσαν. Μην ξεχνάμε ότι ο Ολυμπιακός ήταν μια ομάδα που έπαιζε Ευρώπη (όσο έπαιζε τέλος πάντων) ενώ εμείς καμιά δεκαριά κλάσεις κάτω, αγωνιστικά.
Από εκείνη τη στιγμή τον πίστεψα ως project.
Σιγά σιγά και παίρνοντας αγωνιστικά λεπτά, ξεκίνησε να μας δείχνει όλο και περισσότερο τι μπορεί να κάνει στο γήπεδο και να αφήνει την φαντασία μας να οργιάζει ως προς το που μπορεί να φτάσει αυτό το παιδί.
Στα 20 του χρόνια λοιπόν, είναι ενεργότατο μέλος του rotation του Παναθηναϊκού του Ιβάν Γιοβάνοβιτς (μεγάλη η χάρη του) που κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας μετά από 7 χρόνια ανομβρίας, που τερμάτισε πρώτος στα play offs -χάνοντας μονάχα στην Τούμπα τελευταία αγωνιστική και έχοντας εκπληρώσει το στόχο της εξόδου στην Ευρώπη και έχοντας τελικό 4 μέρες μετά- και είναι πλέον μόνιμο στέλεχος της Εθνικής μας ομάδας. Λογίζεται ως σημαντικό κομμάτι του rotation σε έναν Παναθηναϊκό που θέλει να λέει πως φέτος θα κάνει πρωταθλητισμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σε έναν “κανονικό” Παναθηναϊκό δηλαδή.
Για καλή του τύχη λοιπόν βρίσκεται σε έναν Παναθηναϊκό που μπορεί να του προσφέρει τη δυνατότητα να εξελιχθεί, να πρωταγωνιστήσει σε σοβαρό επίπεδο και είτε να μείνει για πολλά χρόνια στην ομάδα μεγαλουργώντας ως άλλος “Καραγκούνης, Μπασινάς” (δύσκολο στις εποχές μας), είτε να πάρει από πολύ μικρή ηλικία τη μεταγραφή που κάθε παιδί ονειρεύεται σε καλή ομάδα του εξωτερικού. Ποιος δεν θα ήθελε άλλωστε να πάει σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα, να πληρωθεί καλά και να έχει τη δυνατότητα για ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση και άρα νέα μεταγραφή, πριν καλά καλά κλείσει τα 21 του χρόνια;
Με τούτα και με ‘κείνα ο Σωτήρης έφτασε να είναι το πιο “καυτό” prospect του ελληνικού ποδοσφαίρου -μαζί με Τσιμίκα- και αναλογικά (“θ’κό μας παιδί”) το μεγαλύτερο asset του Παναθηναϊκού. Στην τελική όμως, τί είναι αυτός ο υπέροχος πιτσιρικάς που έχει δημιουργήσει τέτοιο ντόρο γύρω απ’το όνομά του;
Ο “Άλεξ” λοιπόν είναι ένας κεντρικός χαφ (“8άρι” όπως τους αποκαλούμε) ο οποίος έχει τη δυνατότητα να παίξει και ως αμυντικός χαφ (6άρι), εξαρτάται βέβαια πάντοτε από το πλαίσιο στο οποίο αγωνίζεται.
*Και σε αυτό θα επανέλθω στη συνέχεια, διότι πολλοί μπερδεύουν πράγματα, ασχολούμενοι με στείρες “ατάκες” και όχι με τον ρόλο του εκάστοτε ποδοσφαιριστή εντός ενός συνόλου 11 τέτοιων, βάσει των “θέλω” του προπονητή και του συστήματος που “τρέχει” μια ομάδα.
- Είναι ένα παιδί λοιπόν το οποίο έχει εξαιρετικά τρεξίματα σε επίπεδο αντοχής, τα οποία μεταφράζονται σε ακατάπαυστο τρέξιμο στη διάρκεια του 90λεπτου, πράγμα κομβικότατο για έναν χαφ υψηλού επιπέδου στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.
- Είναι ταχύτατος με τη μπάλα στα πόδια, σε επίπεδο που είναι δυσανάλογο της θέσης του και παραπέμπει περισσότερο σε πλάγιους παίχτες και όχι κεντρικούς.
- Έχει καλή τεχνική και ντρίμπλα (δεν τον λέω Ζιντάν φυσικά).
- Μαρκάρει εξαιρετικά και βάζει τα πόδια του στη φωτιά. Κάνει επίσης δύσκολα τάκλιν και μάλιστα αρκετά επιτυχημένα (ίσως κάποιες φορές πέφτει στην παγίδα και κάνει φάουλ λόγω του ενθουσιασμού και της απειρίας του, αλλα η σωστή βάση υπάρχει).
- Έχει αμυντικό φίλτρο.
- Δείχνει ότι στο μέλλον, εάν το δουλέψει, θα αποκτήσει και το επιθετικό τέτοιο, πράγμα που επισημαίνεται παρακάτω.
Όλα αυτά αποτελούν μια εξαιρετική πρώτη ύλη, ωστόσο από μόνα τους θέτουν συγκεκριμένο ταβάνι, εάν δεν συνοδευτούν από εξέλιξη και των τομέων του παιχνιδιού που υστερεί:
Όταν κλέβει μπάλα εκείνος ή οι συμπαίκτες του, σπανίως έχει στο νου του να κοιτάξει γήπεδο και να την μοιράσει για αντεπίθεση βρίσκοντας ανοιχτούς συμπαίχτες του στον χώρο, ενώ σχεδόν πάντα αναλαμβάνει να τρέξει ο ίδιος με αυτήν στα πόδια, κερδίζοντας πολλά μέτρα στο γήπεδο, περνώντας 2 και 3 αντιπάλους. Το πρόβλημα σε αυτό είναι πως συνήθως την χάνει. Το λες και σημαντικό. Και την χάνει διότι υστερεί στο timing της πάσας.
Αυτό προφανώς συνήθως αποτελεί εντολή του προπονητή, το να πάρει ο ίδιος μέτρα στο γήπεδο με τη μπάλα στα πόδια. Σίγουρα όμως δεν αποτελεί αντίστοιχη τέτοια το να προσπαθεί να περάσει 2 και 3 αντιπάλους, ενώ υπάρχει διαθέσιμη πάσα στα 5 μέτρα προκειμένου να παίξει το 1-2 με τον αποδέκτη αυτής και να βρεθεί έτσι είτε σε θέση εκτέλεσης, είτε σε θέση για μια τελική πάσα εντός (ή πλάγια) της περιοχής.
*Το πρώτο μεγάλο “μείον” λοιπόν, αυτή τη στιγμή, έγκειται στην αδυναμία του να δώσει σωστές κοντινές πάσες σε κατάσταση τρανζίσιον ή και ακόμα και στο build up της ομάδας.
Το δεύτερο είναι πως λόγω ακριβώς αυτής της αδυναμίας που αναφέρθηκε, σπάνια βγαίνει σε θέση η οποία θα του έδινε το δικαίωμα να μας δείξει εάν και κατά πόσο έχει την τελική πάσα (πχ μια κάθετη στον φορ ή στο εξτρέμ που συγκλίνει). Κοινώς “δεν ξέρουμε” εάν μπορεί να δώσει παραπάνω ασσίστ από αυτές (τις λίγες) που έχει καταγράψει μέχρι τώρα με την ομάδα.
Το τρίτο αρνητικό του, το οποίο έχει άμεση σύνδεση με το πρώτο, είναι πως λόγω αυτών που αναφέρθηκαν, δεν βρίσκεται συχνά σε θέση που μπορεί να απειλήσει με σουτ έξω απ’την περιοχή, είτε -έστω- ψηλά, σε αυτήν. Έχουμε δει πέρσι πχ την γκολάρα στη Λεωφόρο που έστειλε στο “Γ” απ τα 30 μέτρα, αλλά αυτό είναι ένα μακρινό και “τυχερό” σουτ (εκτός αν βγει στην πορεία κάτι σε Ζεεντορφ, Πωλ Σκόουλς, Τόνι Κρος ή Τζέραρντ) και δεν μπορεί να λογίζεται ως κομμάτι του ρεπερτορίου του.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο μεγαλύτερο “πρόβλημα” του Σωτήρη, ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ. Θα το έβαζα ως “τέταρτο”, εάν δεν είχε άμεση συνάφεια με τα 3 παραπάνω και άρα αν δεν ήταν παράγωγό τους. Ποιό είναι αυτό;
Μα Φυσικά ότι ακριβώς δεν έχει συγκεκριμένη θέση. Σε τί θέση θα πρέπει να λογίζεται ο αγαπητός Σωτηράκης μας;
Είναι “6”; Είναι “8”; Είναι “10” (εδώ γελάμε);
“Κανένα στόμα δεν τό ‘βρε και δεν τό ‘πε ακόμα”, όπως γράφει και ο Βάρναλης στους “Μοιραίους”.
Θα μου πει κάποιος: Είναι κακό να παίζει 2+ θέσεις ένας παίχτης στο σύγχρονο ποδόσφαιρο; Και θα απαντήσω ξεκάθαρα “όχι, είναι ευλογία κιόλας κάτι τέτοιο”. Και θα μου πει “Άρα ρε μεγάλε που είναι το πρόβλημα σε αυτό;” Και κάπου εδώ επανερχόμαστε σε αυτό που έγραψα αρκετά παραπάνω στο παρόν κείμενο περί “πλαισίου” και “ρόλου” εντός συγκεκριμένου συστήματος.
Δεν είναι εύκολο (όπως αποδεικνύεται πρακτικά) για όλους να κατανοήσουν τους ρόλους των αθλητών στην εκάστοτε ομάδα, στο εκάστοτε σύστημα, την εκάστοτε χρονική περίοδο, στο εκάστοτε σημείο του εκάστοτε μοναδικού ματς. Πολλή σχετικότητα έπεσε και πρέπει να το εξηγήσω. Επί τροχάδην, διότι άλλος είναι ο σκοπός του παρόντος κειμένου, θα το πω απλά:
Άλλη δουλειά μέσα στο γήπεδο κάνει το “8αρι” στο 4-4-2, άλλη στο 3-5-2, μια άλλη στο 4-2-3-1 και άλλη, τελείως διαφορετική, στο 4-3-3.
*Δεν πλατειάζω με άλλα συστήματα, ας μείνουμε σε αυτά που όντως βλέπουμε συχνότερα.
Ο Σωτήρης λοιπόν, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ένα εξαιρετικό (και εξαιρετικά ελπιδοφόρο) “8” σε σύστημα που υπάρχει πιο κλασικό 10άρι, όπως πχ στο 4-2-3-1, μιας και εκεί η δουλειά του είναι σαφής και μπορεί να την κάνει καλά.
Ωστόσο στο 4-3-3 (Ειδικά αυτό του Ιβάν με τις όποιες παραλλαγές) μοιάζει να μην έχει σαφή θέση και εκεί ακριβώς μου το στηρίζω αναφέροντάς το παραπάνω ως “αρνητικό”. Ο Παναθηναϊκός του Ιβάν, με τον τρόπο που αγωνίζεται -τουλάχιστον ως βασικές αρχές-, ζητά από τους 3 χαφ του να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα. Ο Πέρεθ να παίρνει τις πρώτες μπάλες από την άμυνα, το “8” που πέρσι βρήκαμε στα πόδια του Βιγιαφάνιες να έχει έναν ρόλο deep lying playmaker αρκετά κοντά σε μέτρα στον αγωνιστικό χώρο στον Πέρεθ -έχοντας όμως τη μακρινή μεταβίβαση στο ρεπερτότιο του- και ο 3ος της παρέας να προσδίδει στοιχεία “8-10αριού” παίζοντας ψηλότερα στον αγωνιστικό χώρο και έχοντας απείρως περισσότερες επιθετικές πρωτοβουλίες από τους άλλους 2 προαναφερθέντες.
Αυτό είχε βρει στο πρόσωπο του Γκατσίνοβιτς από τη μέση της σεζόν και μετά και αυτό προσδοκά να βρεί φέτος στο αντίστοιχο τέτοιο, της μεγαλύτερης μεταγραφής του από άποψη ονόματος, του βραζιλιάνου μάγου, Μπερνάρ, που μάλιστα σήμερα έφτασε στη χώρα μας για τα ιατρικά και τα τυπικά για την άμεση ενσωμάτωση του στην ομάδα.
Θα θυμάστε πέρσι πριν την άφιξη του “Γκάτσι” που είχε ξεκινήσει με Μαουρίτσιο – Λουνγκβιστ σε αυτή τη θέση, πόσο δυσλειτουργική φαινόταν ανα στιγμές η ίδια ομάδα που μετά τη μία και μοναδική προσθήκη του Ιανουαρίου, άλλαξε αγωνιστικό πρόσωπο προς το καλύτερο, κάνοντας μια φοβερή κούρσα επιπέδου πρωταθλητισμού στο 2ο μισό, κατακτώντας και το κύπελλο από τον ΠΑΟΚ στον τελικό.
ΔΕΝ λέω πως ο Μιγιάτ τα άλλαξε ΟΛΑ ξαφνικά, λέω όμως για τα χαρακτηριστικά που η ομάδα χρειαζόταν για να αναδειχθούν τα στοιχεία όλων των υπολοίπων και να αποδώσει τόσο σωστά, όμορφα και αποτελεσματικά ταυτόχρονα
Και τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με τον Σωτήρη;
Ότι σίγουρα δεν είναι ο παίχτης που μπορεί να πατήσει στο “10”, ούτε καν σε σύστημα που αυτός ο παίχτης είναι πιο κοντά στον άξονα, (άρα όχι) ως καθαρός επιθετικός χαφ, αλλά ούτε το περίφημο πλέον “8-10άρι”, διότι δεν πατάει περιοχή, δεν πασάρει και δεν σκοράρει. Αλλιώς δεν θα χρειαζόμασταν ποτέ πέρσι τον κάθε “Γκάτσι” -μιλάω πάντα για χαρακτηριστικά παιχτών-.
Από την άλλη δεν παίζουμε 4-2-3-1 όπου και θα τον έβλεπα ως έναν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ “8” μιας και θα χρειαζόταν να κάνει διαφορετικά πράγματα στο χορτάρι. Μπορεί να κάνει από τη θέση “8” στο παρόν σύστημα του Ιβάν; Μπορεί να τα κάνει αντίστοιχα από την θέση “6”;
ΜΟΝΟ Ο ΙΒΑΝ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ, ΔΙΟΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΑΥΤΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΓΗΠΕΔΟΥ.
Δεν αποκλείεται ο Σωτήρης να βρει τον ρόλο του ως βασικός “8” στη θέση του Βιγιαφάνιες διότι η Άφιξη του Μπερναρ φέρει χαρακτηριστικά που δεν είχε κανένας παίχτης πέρσι. Ούτε ο Γκατσίνοβιτς. Είναι τόσο πληθωρικός επιθετικά ο Βραζιλιάνος που μπορεί να μην χρειάζεται να είναι “Βιγιαφάνιες” το φετινό “8άρι”. Μπορεί το φετινό 8άρι να γίνει ο Αλεξανδρόπουλος με τον Τσέριν, πλαισιώνοντας τον Πέρεθ και δίνοντας τρεξίματα σε εκείνους τους χώρους, με ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΒΑΡΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ από αυτό που είχε πέρσι ο Βίγια, για τους λόγους που αναφέρθηκαν. Τον εξής έναν: Μπερνάρ.
Συμπερασματικά λοιπόν, μετά από αυτό το -όχι και τόσο, τελικά- μικρό κειμενάκι, φτάνουμε στο μεγάλο δίλημμα της περιόδου:
“Πουλάς φέτος τον Αλεξανδρόπουλο με ένα Χ ποσό ενώ -θεωρητικά πάντα- μπορείς να τον πουλήσεις του χρόνου με 2*Χ ποσό, αναμένοντας συνέχεια στη συστηματική εξέλιξή του”;
Χωρίς να γνωρίζω τα “θέλω” του Ιβάν (ο οποιός έχει τον απόλυτο σεβασμό μου και εμπιστοσύνη στο κριτήριο του) θα πω το εξής: Με ο,τιδήποτε κάτω από 5 εκατομμύρια Ευρώ, θεωρώ πως θα απορριφθεί χωρίς 2η κουβέντα από τον Παναθηναϊκό, που πλέον βγήκε στην πιάτσα ότι σταμάτησε να ξεπουλάει. Η τιμή που μπορεί να πιάσει αυτή τη στιγμή ο Σωτήρης, βάσει ηλικίας, έως τώρα παρουσίας, αλλά κυρίως, αγωνιστικού potential, είναι πάνω από αυτά τα χρήματα. Αυτό μάλιστα φαίνεται από τις απαντήσεις της ίδιας της ομάδας στις προτάσεις που έχουν κατατεθεί. Ειλικρινά πιστεύω και συντάσσομαι με όσους το λένε, το παιδί αυτό μπορεί του χρόνου να αποφέρει στα ταμεία της ομάδας κοντά στα 8 εκατομμύρια Ευρώ, στα 21 του, χωρίς να έχει κοστίσει ουσιαστικά τίποτα στην ίδια.
Από την άλλη, εάν με ρωτούσε κάποιος, αντάλλαζα εύκολα τα 2-3 (ενδεχόμενα) παραπάνω εκατομμύρια σε υποθετικές προτάσεις από του χρόνου και φέτος, με 5 εκατομμύρια συν ένα σοβαρό ποσοστό μεταπώλησης (οβερ 20%) τον έδινα από φέτος στην κάθε Σπόρτινγκ.
Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ομάδα (και ποδοσφαιρική χώρα) που ξέρει να πουλάει παίχτες σε πρωταθλήματα όπως το Αγγλικό και το Ισπανικό με τεράστια ποσά, καθώς ξέρει όχι μόνο να τους εντοπίζει, αλλά και να τους εξελίσσει. Κοινώς με ένα τέτοιο ποσό (όχι κάτω από 5 μύρια) θα επένδυα παράλληλα στον ίδιο τον παίχτη και στην παραγωγική και εξελικτική διαδικασία της ομάδας που θα τον έδινα, ώστε σε 3-4 χρόνια που μπορεί να πουληθεί για 30-40 εκατομμύρια (υγιές να είναι το παιδί και τίποτα άλλο) να έχω να περιμένω καμιά ακόμα 6-7αριά τέτοια και όχι τα βραχυπρόθεσμα 2-3 παραπάνω.
Άλλωστε και τα 5 μια χαρα μας φτάνουν να πάρουμε όχι έναν, αλλά 2 παιχταράδες με τα κατάλληλα χαρακτηριστικά, όπως ακριβώς θα ήθελε ο Ιβάν.
Εν τέλει, χωρίς ακριβώς “συγκεκριμένο” ρόλο στο παρόν σύστημα, στην παρούσα ομάδα και με τον συγκεκριμένο προπονητή, δεν πρέπει να αποτελεί πανάκεια το σενάριο ότι θα ανεβάσει σώνει και καλά χρηματιστηριακή αξία, αφού δεν έχει καν εγκαθιδρύσει τον εαυτό του ως αναντικατάστατο μέλος της παρούσας και κατ’ επέκταση, η πώληση του με ένα σημαντικό ποσό, συν ένα αντίστοιχα σημαντικό ποσοστό μεταπώλησης, μου φαντάζει win- win για ομάδα και παίχτη.
Όπως και να έχει, το μέλλον του παιδιού αναμένεται συναρπαστικό, θεωρώ πως θα ζυγίσουν σωστά τις καταστάσεις εντός ομάδας και εν τέλει ο Ιβάν θα πάρει την καλύτερη δυνατή απόφαση για την ομάδα και κατ’επέκταση, γιατί όχι άλλωστε, για τον ίδιο τον παίχτη που όπως είπαμε μόνο να κερδίσει θα έχει και ο ίδιος ο Παναθηναϊκός από αυτό μακροπρόθεσμα. Του εύχομαι από καρδιάς, τα καλύτερα. Είτε μείνει, είτε φύγει.
Υ.Γ. Μεγαλύτερη απόδειξη ότι η ομάδα μέσα στον έναν χρόνο παρουσίας του Ιβάν, άλλαξε στάτους, δεν υπάρχει.
