Το Live Αfter Death ήταν η πρώτη μου κασέτα.

Έπαιζε νυχθημερόν στο stereo τότε, είχα βγάλει σε φωτοτυπίες το booklet με τα lyrics και μετά από ένα μήνα ‘’έγραψα’’ και άλλα 3-4 άλμπουμ των Maiden (σε κασέτα. Πάντα)

Το πρώτο εξάμηνο της μύησης μου στο χώρο του metal είχε να κάνει κυρίως με τον πιο ‘’ορθόδοξο’’ ήχο αυτού, με τα κλασικά ακούσματα από Maiden, Metallica κλπ –τώρα που το σκέφτομαι υπήρξε και μια ‘’τζούρα’’ από Obituary με το ‘’The End Complete’’ ανάμεσα στα beginner’s guide άλμπουμ που άκουγα back then.

Μέχρι που μια άκυρη μέρα πάω στο σπίτι ενός φίλου να ακούσουμε μουσική..

(Συνηθιζόταν αυτό στα early-mid 90’s καθώς δεν υπήρχε το Internet που μέσω του YouTube βρίσκεις ότι γουστάρεις. The struggle was real όσον αφορούσε την εύρεση και ακρόαση δίσκων που ήθελες, καθώς είτε έπρεπε να τους πληρώσεις -χλωμό- είτε έπρεπε να τους έχει κάποιος γνωστός, συνήθως με γονείς που είχαν πιο πολλά φράγκα από τους δικούς σου, από τους οποίους βέβαια μετά τους αντέγραφες.)

Cursed..Black Magic night…

Ενδοφλέβια.

Οι Slayer πέραν όλων των άλλων που είναι σα μπάντα, είναι πάνω απ’ όλα κάτι πολύ συγκεκριμένο.

Οι Slayer είναι τα riffs τους.

Το συγκεκριμένο του ‘’Black Magic’’ είναι σχεδόν μυσταγωγικό. Κάθε ‘’τράβηγμα’’ των χορδών χτυπάει στο στομάχι και κάνει το headbanging αυτόματο. Το δίδυμο των Hanneman/King κάθεται στο θρόνο του ακραίου ήχου που κάθεται επειδή ακριβώς παρήγαγε τα πιο μελωδικά/σκοτεινά και πάνω απ’ όλα επιθετικά riffs που έχει παράξει ποτέ άνθρωπος.

Επίσης, τεχνικά να πούμε πως ειδικά ο Kerry King δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο –το tremolo στα solos του (soli για τους λατινομαθείς) πρέπει να κλαίει από την τόσο έντονη χρήση.

Δεν είχε όμως καμία σημασία.

Το δίδυμο αυτό άνοιξε δρόμους που αργότερα έγιναν λεωφόροι για τον ακραίο ήχο -που στην πραγματικότητα κρατάει ακόμα αυτή τη μουσική ψηλά και την ανανεώνει.

Πέραν της κλασικής τεχνοτροπίας των riffs τους -όπου μόλις την ακούς οπουδήποτε αλλού λες ‘’slayer’’- το πιο σημαντικό είναι πως κατ’ ουσίαν κατάφερε να παντρέψει με τον πιο άρτιο τρόπο εκεί έξω το Σκοτάδι με την Επιθετικότητα.

Ως αύρα.

Φυσικά όμως τίποτα από αυτά δε θα μπορούσαν να γίνουν ‘’ένα’’ αν δεν υπήρχε αυτή η φωνή του Tom Araya.

‘’Είναι τρελός ο Χιλιανός’’ ακούστηκε σε μία φάση στο ΟΑΚΑ προς το τέλος όπου ο Tom καθόταν κανένα δεκάλεπτο μόνος του πάνω στη σκηνή και παρατηρούσε το -δικαίως αλαλάζον από την εμφάνιση της μπάντας- πλήθος.

Πόσο αλήθεια είναι όμως αυτό ;

Γενικά ο Araya είναι ένας ωραίος και χαλαρός τύπος που στις περισσότερες συνεντεύξεις που τον έχω δει είναι μονίμως με ένα χαμόγελο στο στόμα και πάντα ευγενέστατος.

Για να το πάω ακόμα παραπέρα είναι και Καθολικός με δεδηλωμένη πίστη σε έναν ‘’all-loving God’’ και γενικά ένας cool και normal τύπος που όπως έχει δηλώσει αισθάνεται λίγο ‘’άβολα’’ και περίεργα όταν πάνε οπαδοί και του δείχνουν πως έχουν βαρέσει tattoo Slayer (χμμ.).

Κι όμως..

Η ‘’κακία’’ που βγάζει η φωνή του Araya δεν τη βγάζουν μαζί όλες οι πεντάλφες, τα αίματα, οι τράγοι και οι ανάποδοι σταυροί του death και του black metal.

Και του thrash και του grind και και και…

Τον παρατηρούσα στο live το πώς έφτυνε τα lyrics του ‘’Ηell Awaits’’ με την ίδια μανία με αυτή του άλμπουμ.

Ίσως και μεγαλύτερη.

Τον έβλεπα στο ‘’Angel of Death’’ να τραγουδάει με το ανάλογο μίσος που απαιτεί το κομμάτι τους στίχους του Hanneman (ουρλιάζοντας τους παράλληλα και εγώ προσπαθώντας –μάταια τα παλιότερα χρόνια αλλά επαρκώς πλέον- να τον προλαβαίνω).

Ναι δεν είχα φωνή για κανένα διήμερο μετά αλλά totally worth it.

Κάτι τελευταίο τώρα για τη φωνή του Tom…

Η πιο ‘‘απαγορευμένη’’ μου απόλαυση σε σχέση με τους Slayer είναι το ”Undisputed Attitude”

Ναι το Show no Mercy το λατρεύω και ναι, το Hell Awaits είναι ένα μείγμα από κοφτερές λεπίδες και σπασμένα γυαλιά.

Το Reign in Blood είναι το Reign in Blood.

Το South of Heaven είναι το ενδεδειγμένο πάτημα στο φρένο χωρίς να χάνει στάλα σε ποιότητα και classics μέσα του και το Seasons in the Abyss είναι το πιο ‘’μεστό’’ τους άλμπουμ..

Το Undisputed Attitude όμως είναι καύλα.

Αν ψάξει κάποιος να ακούσει τις αυθεντικές εκτελέσεις των κομματιών έχοντας πρώτα ακούσει το δίσκο θα αναρωτηθεί γιατί ακούγονται τόσο ‘’λίγες’’.

Καλό είναι να διευκρινιστεί πως μιλάμε για κομμάτια που στην πλειονότητά τους είναι από τη φύση τους επιθετικά και ως εκ τούτου η σύγκριση με την επιθετικότητα των Slayer γίνεται άμεσα. Αν τώρα μπορείς να πεις πως η παραγωγή από μόνη της ,όπως και τα τύμπανα του Bostaph ή το πιο ‘’βαρύ’’ παίξιμο στις κιθάρες από το γνωστό δίδυμο κάνουν τα original κομμάτια να ακούγονται σαν παιδικά τραγουδάκια μπροστά στο σφυροκόπημα των Slayer θα έχεις πει τη μισή αλήθεια.

Γιατί η άλλη μισή τέτοια είναι πως το όλο αποτέλεσμα είναι ‘’τέτοιο’’ από το αληθινό, βαθύ, αγνό και μαύρο μίσος που τραγουδάει ο Tom Araya τους στίχους.

Και είναι αυτό που εν τέλει κάνει τη διαφορά.

Από το ‘’Disintegrate you bastard’’ που φωνάζει στην αρχή του άλμπουμ, στο πνίξιμο της ίδιας της φωνής του κάπου στη μέση του ‘’Spiritual Law’’…

Στο Sick Boy.

Μέχρι και την απόγνωση στο τέλος του ‘’Gemini’ όπου ‘’ανεβαίνει’’ σιγά σιγά προς το τέλος.Και μιας και είπα Gemini, δεν το πίστευα ότι το άκουγα live εκείνο το Σάββατο στο ΟΑΚΑ.

Σε ένα live που από την αρχή μέχρι το τέλος του πέταγε φωτιές. Πολλές φορές και στην κυριολεξία

Ο κόσμος γούσταρε από κάτω και ήταν στο ανάλογο mood που έπρεπε για να υποστηρίξει τη μπάντα όπως της αξίζει. Τα moshpits και το γενικότερο Good-Friendly- Violent-Fun σκηνικό ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενα έχοντας ως αποτέλεσμα τους σεκιουριτάδες να έχουν αρκετή δουλειά προσπαθώντας να ‘’σώσουν’’ κόσμο που έκανε crowdsurfing. Επίσης σ’αυτο το σημείο να πούμε κάτι για τη συνολική διοργάνωση..

Καταρχάς να τονίσω το γεγονός πως η διοργάνωση ήταν εξαιρετική και πως παρότι ήμουν και εγώ από αυτούς που ένα καντήλι το κατέβασαν μόλις έμαθαν την αλλαγή χώρου, οφείλω να πω ένα μπράβο στους διοργανωτές. Ο κλιματισμός ήταν ανοιχτός συνεχώς -πολύ βασικό για τις συνθήκες του συγκεκριμένου live, δυστυχώς όμως όχι αυτονόητο για τις εν Ελλάδι συναυλίες σε κλειστούς χώρους- η αγορά μπύρας εύκολη, όπως επίσης και η πρόσβαση στις τουαλέτες. Επίσης, οι μπάντες τήρησαν το πρόγραμμα και δεν είχαμε ανούσιες καθυστερήσεις συν το ότι έβλεπες σχεδόν παντού medical staff το όποιο ήταν έτοιμο για παροχή πρώτων βοηθειών σε περίπτωση στραβής. Όποτε ένα μεγάλο μπράβο παιδιά και ευελπιστούμε σε ανάλογη συνέχεια.

Κατά τ’ άλλα το γενικότερο performance των Slayer είναι συγκλονιστικό, με όλα τα μέλη της μπάντας να είναι σε τρομερή φόρμα με τον Araya πρωτοστατούντα σε αυτό.

Ακόμα αναρωτιέμαι βέβαια πως κατάφερε να βγάλει την εισαγωγική κραυγή-τσιρίδα στο Angel of Death.

Δε θα μιλήσω για το setlist track-by-track. Θα μιλήσω όμως για τις κορυφαίες στιγμές του όπως τις βίωσα εγώ..

Το να ακούω το ‘’Evil has no boundaries’’ εκείνη τη στιγμή λειτούργησε εν είδει ηλεκτρικού ρεύματος πάνω μου καθότι είναι από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια τους συνολικά.

Στο ”Postmortem” μπήκαν οι βάσεις για τη μη ύπαρξη φωνής για μέρες.

Στο ”Black Magic” .. ΑΣΚΒΓΦΑΔΣΦΡΡΓΡΓΞΗΣΗΝΧΡ.

Το ‘’ I’ll keep you forever ’’ του ”Dead Skin Mask” μου προσέφερε μια αιώνια ανατριχίλα.

Το ”Hell Awaits” είναι ίσως η κορυφαία στιγμή του λαιβ γενικοτερα. Ή μάλλον θα ήταν σίγουρα αν δεν είχαμε αυτή τη συγκεκριμένη εκτέλεση του ”Angel of Death” που ήταν το ιδανικό final blow σε ένα λαιβ που κατά το κοινώς λεγόμενο έκοψε κώλους.

Μου έκατσε βαρύ, το λέω ευθαρσώς, το γεγονός ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που έβλεπα τους Slayer ζωντανά. Το έκανε ακόμα χειρότερο η παραμονή του Araya πάνω στη σκηνή για αρκετή ώρα μετά την τελευταία νότα τους και η δύναμη και στενοχώρια που κοιτούσε το πλήθος Αυτό που εξέλαβα ήταν πως ο Tom ήθελε να κάνει ένα long farewell . Αυτά όμως ‘’τσούζουν’’ περισσότερο.

On and on South of Heaven..

Κλείνοντας τώρα θέλω να πω το εξης.Αν κάτι εκπέμπουν πάνω απ’ όλα οι Slayer αυτό είναι ο Σεβασμός.

Δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν να αναφέρεται απαξιωτικά στο πρόσωπο τους ασχέτως αν τους γουστάρει ή όχι. Ίσως έχει να κάνει και το στυλ της μουσικής τους που είχε αποδοχή και εκτός μεταλ –ειδικά σε punk/hardcore κύκλους- ίσως επίσης και το αφτιασίδωτο ύφος τους που είχε μια τρόπον τινά ‘’σοβαρότητα’’ με τον τρόπο που την αντιλαμβάνεται η μέση μάζα.

Το θέμα με τους Slayer είναι πως κατάφερναν πάντα να είναι πραγματικά ακραίοι έχοντας παράλληλα class όντας μέσα σε ένα είδος που γενικά δεν έχει τη δυνατότητα του versatility που έχουν τα άλλα παρακλάδια του ήχου. Κάπου κιόλας εγκλωβίστηκαν και οι ίδιοι τα τελευταία χρόνια μέσα σε αυτό το πλαίσιο με αποτέλεσμα να μην παράγουν πλέον κολληματικα riffs με τη συχνότητα και την ποιότητα που το έκαναν στο παρελθόν –με το ”Repentless” album να είναι αρκετά τίμιο βέβαια.

Για μένα η απόφαση αποχώρησης αυτή τη στιγμή είναι απολύτως σωστή.

Φεύγουν με ψηλά το κεφάλι, κάνοντας μια περιοδεία που κατά τη διάρκειά της θυμίζουν ξανά στον καθένα το γιατί είναι αυτοί που είναι.

Το γιατί δηλαδή είναι ΤΟΣΟ μεγάλοι.

Το ”ευχαριστώ” μου σε αυτούς είναι στην πραγματικότητα απερίγραπτο.

Οι Slayer είναι η εφηβεία μου, ένα διαχρονικό καταφύγιο για ομαλή έκλυση οργής, είναι μεγάλο μέρος της νοοτροπίας μου και είναι επίσης ένας από τους βασικούς λόγους που είμαι περήφανος που ακούω, είμαι μέλος και κοινωνός του ευρύτερου χώρου του metal.

Είναι στην τελική το tattoo που έχω στην πλάτη μου (sorry Tom)

Fuck..