Πριν από πολλά χρόνια υπήρχε μια ομάδα.
Γενικά όταν κάποιος μιλάει για το παρελθόν και για το πόσο καλύτερο ήταν αυτό σε σχέση με το παρόν κατά βάση με βρίσκει αντίθετο. Το θεωρώ δεδομένο ότι όταν το τωρινό παρόν θα έχει γίνει παρελθόν, σε ένα συντριπτικό ποσοστό αυτών που τώρα το υποτιμούν, το παρόν θα έχει γίνει καλύτερο από το εκάστοτε μέλλον.
Τέλος πάντων αυτό είναι ένα άλλο θέμα και βρίσκει εφαρμογή σε πολλά που βλέπουμε γύρω μας. Όχι σε όλα όμως. Και σε περίπτωση που δεν ήταν σαφές αυτό που θέλω να πω, ναι.
Ο Παναθηναϊκός είναι μία από τις περιπτώσεις που στο παρελθόν ήταν καλύτερος.
Δεν ήταν απλά καλύτερος.
Ήταν ο καλύτερος. Βασικά ήταν τόσο καλύτερος που όλοι οι άλλοι καλύτεροι ωχριούσαν μπροστά του. Σε λειτουργία. Σε στήριξη. Σε δυναμική.
Σε αγάπη.
Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός όχι απλά του Ομπράντοβιτς, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου, ήταν ένα μέρος της ζωής όλων όσων το ζήσαμε που σε γέμιζε τόσο πολύ μόνο η σκέψη ότι υπάρχει που δεν ήθελες τίποτα άλλο από αυτόν. Ούτε νίκες, ούτε προκρίσεις, ούτε μαλακίες.
Μόνο το γεγονός ότι είχες στο πίσω μέρος του μυαλού σου πως υπάρχει αυτή η ομάδα με τον τρόπο που υπάρχει και με τα άτομα που την απαρτίζουν, ένιωθες μια εσωτερική ικανοποίηση η οποία σε ακολουθούσε ανεξαρτήτως τί έκανες εκείνη την στιγμή στη μέρα σου, ή συνέβαινε στην ζωή σου.
Μπορεί κάτι να μην πήγαινε καλά αλλά ήξερες ότι υπάρχει αυτή η ομάδα. Μπορεί κάπου να είχε γίνει κάτι που δεν σου άρεσε αλλά ήξερες ότι κάπου, κάπως εκεί έξω υπάρχει ένα σύνολο ατόμων το οποίο είναι εκεί. Ό,τι και να γίνεται στη μέρα σου. Είναι εκεί για να σου δίνει χαρά.
Και κάπως έτσι έμαθες να μεγαλώνεις.
Δεν ήσουν όμως από πριν προσαρμοσμένος σε αυτό. Δεν υπήρχε κάποια αόρατη δύναμη που σου έλεγε ότι πρέπει να μάθεις να αγαπάς αυτή την ομάδα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Στην πραγματικότητα αν σε κάτι θα έπρεπε να ποντάρεις από πριν, αυτό θα ήταν ότι αυτή η ανεξαρτητοποίηση της αγάπης από την ανταπόδοση του τμήματος θα έσπαγε μετά από τις πρώτες μεγάλες αποτυχίες.
Και όχι, ο Παναθηναϊκός δεν στηρίχτηκε στο Ευρωπαϊκό της Θεσσαλονίκης. Ούτε θα είχε διαλυθεί αν δεν το είχε πάρει. Γιατί πολύ απλά και παρά τα όσα μένουν στο μυαλό όλο και περισσότερων, αυτός ο Παναθηναϊκός δεν ξεκίνησε να υπάρχει από τη μέρα που ήρθε ο Ομπράντοβιτς.
Αυτός ο Παναθηναϊκός υπήρχε από τη μέρα που υπήρχαν σε αυτόν ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος.
Και οι πρώτες πραγματικά μεγάλες αποτυχίες αυτών ήταν το Τελ Αβίβ. Μετά η Σαραγόσα. Μετά το 73-38. Μετά η τραγωδία του ’97. Μετά η Teamsystem.
Ο Παναθηναϊκός, όπως όλες οι ομάδες που προσπαθούν να ανέβουν τόσα επίπεδα μέχρι να φτάσουν στις κορυφές του αθλήματος τους, ήταν μεγαλωμένος μέσα στις αποτυχίες. Ο Παναθηναϊκός είχε επιτυχίες. Τεράστιες επιτυχίες. Αλλά στο ενδιάμεσο αυτών, ο Παναθηναϊκός περνούσε τεράστιες, συγκλονιστικές, εν δυνάμει επιδραστικότατες..
ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ.
Ακόμα θυμάμαι πόσο έτρεμα το καλοκαίρι που ο Μάλκοβιτς έδιωξε όλη την ομάδα για να φέρει τον Μαρσέλο Νικόλα, τον Φεράν Μαρτίνεθ και τον Ούγκο Σκονοκίνι. Ήμουν σίγουρος ότι αν εκείνη η ομάδα αποτύγχανε ο Παύλος θα απογοητευόταν και θα την άφηνε. Όσο στην κορυφή του κόσμου αισθανόμουν την προηγούμενη χρονιά, τόσο περισσότερο δεν έβλεπα την ώρα να κερδίσει η ομάδα κάθε παιχνίδι για να μην απογοητευτούν οι πρόεδροι και τα παρατήσουν την επόμενη.
Φυσικά βέβαια η ομάδα απέτυχε.
Βασικά δεν απέτυχε, ξεφτιλίστηκε. Δεν προκρίθηκε καν να παίξει στην επόμενη ευρωλίγκα (πρωταθλητριών).
Ε, όσο δεν θα ξεχάσω πόσο έτρεμα εκείνη τη χρονιά, δεν θα ξεχάσω ακόμα περισσότερο πόση χαρά πήρα εκείνο το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι του ’97. Το καλοκαίρι που είδα ίσως την πιο απίστευτη τροπή πραγμάτων σχετικών με την ομάδα που έχω δει ποτέ μου.
Το καλοκαίρι που αντί να διαλυθεί η ομάδα από τα συμβόλαια που την είχε φορτώσει ο Μάλκοβιτς, ο Γιαννακόπουλος πήγε και έφερε τον Ράτζα και τον Σκοτ. Αλλά τελικά, περισσότερο και από τον κάθε Ράτζα και τον κάθε Σκοτ, αυτοί οι τύποι έκαναν κάτι που ως πιτσιρικάς τότε προφανώς δεν ήσουν σε θέση να καταλάβεις.
Τώρα όμως είσαι.
Και αυτό είναι ότι αυτοί οι τύποι σε έμαθαν να μην ξεχνάς όχι τον Ράτζα και τον Σκοτ, αλλά ούτε τον Ούγκο Σκονοκίνι. Μάλλον ούτε όλους τους Ούγκο Σκονοκίνι που ακολούθησαν.
Η ομάδα αυτή με μάθαινε σιγά σιγά ότι περισσότερο κι από τις νίκες έχει σημασία η αγάπη για την ίδια την ομάδα. Για αυτό που αντιπροσωπεύει. Για τα άτομα που την αποτελούν.
Και ξανά. Επειδή όταν μιλάμε για αυτή την ομάδα και τα άτομα που την αποτελούν το μυαλό όλων πάει κατευθείαν στον Ομπράντοβιτς, υπήρξαν και άλλοι ΠΟΛΥ λιγότερο πετυχημένοι προπονητές σε αυτήν. Θυμάμαι πόσο δεν άντεχα τον Κιουμουρτζόγλου. Τον Κυρίτση. Πόσο δεν πίστευα τον Σούμποτιτς.
Και προφανώς, πόσο ηρέμησα την ημέρα ανακοίνωσης του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Σημασία έχει όμως ότι στον Παναθηναϊκό δεν υπήρχαν πάντα οι καλύτεροι. Ούτε οι πιο αρεστοί. Ούτε ήταν όλα ιδανικά. Ποτέ. Αυτό αν συνέβη, συνέβη μόνο το 2009. Και σήμερα εξιδανικεύεται κατά έναν μεγάλο βαθμό από την νίκη απέναντι στον Ολυμπιακό στο Βερολίνο.
Αν με κάποιον μαγικό τρόπο φέρναμε το σήμερα στο χθες θα συζητούσαμε για το πόσο λείπει ο Σισκάουσκας, για το αν θα αντέξει ο Παναθηναϊκός με τον Περπέρογλου και αν έχει πρόβλημα η άμυνα όταν παίζει ο Σάρας.
Ο Παναθηναϊκός τα χρόνια του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου δεν ήταν η πιο δυνατή ομάδα στην Ευρώπη, ούτε είχε τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη για 20 χρόνια. Έτσι γενικά και αόριστα. Τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη διαχρονικά τους είχε η ΤΣΣΚΑ, η Κίντερ, η Μακάμπι, η Ρεάλ. Τις περισσότερες φορές μάλιστα ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που ΔΕΝ είχε την καλύτερη ομάδα.
Τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ο Παναθηναϊκός τις έκανε όταν ήταν το αουτσάιντερ.
Και ο Παναθηναϊκός, ήταν ο ίδιος Παναθηναϊκός όταν το σήκωνε με τον Μάριτς, όταν το σήκωνε με τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη και ο ίδιος Παναθηναϊκός όταν πάλευε με τον ΜακΝτόναλντ, όταν του ξέμεινε ο Κουτλουάι και όταν αντί του Ντομινίκ είχε μείνει να χαζεύει τις κάλτσες του Αμίτσι.
Κι όμως. Όλοι όσοι πέρασαν από αυτή την ομάδα, είτε αυτή μπροστά έλεγε Becks, είτε Bake Rolls, είτε V6 και αντί για Athens έγραφε το αστείο ATHINA, έγιναν ένα με αυτήν και μέρος της ιστορίας της.
Και υπήρχε λόγος για αυτό.
Όλοι αυτοί έγιναν η ζωντανή ιστορία της επειδή Η ΙΔΙΑ η ομάδα τους συμπεριφέρθηκε σαν τέτοιους.
Ο Παναθηναϊκός των προηγούμενων 25 χρόνων υπήρξε ένας οργανισμός που δεν ξεχώρισε για την ποιότητα των παικτών που τον συνέθεταν. Η ποιότητα ήταν συμπληρωματική του βασικού στοιχείου που τον διέκρινε.
Και το βασικό στοιχείο που τον διέκρινε ήταν η εμπιστοσύνη.
Για δεκαετίες και όχι για την δεκαετία του Ομπράντοβιτς, για κακούς παίκτες και όχι για τον Διαμαντίδη και για τον Σπανούλη, ο Παναθηναϊκός υπήρξε μια ομάδα που αποτέλεσε πρότυπο λειτουργίας που ξεφεύγει από τα όρια του μπάσκετ, συνδυάζοντας την τεχνογνωσία κορυφαίων του αθλήματος, με την προσφορά αμέριστης συμπαράστασης στο έργο τους.
Το μπάσκετ του Παναθηναϊκού του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου ανέβηκε σε όρους λειτουργίας στα επίπεδα της ποδοσφαιρικής Μίλαν του Σάκι, της Γιουβέντους του Λίπι, της Μάντσεστερ του Φέργκιουσον και μετέπειτα των Σπερς του Πόποβιτς.
Όσοι το ζήσαμε το ξέρουμε. Οι άλλοι το ζηλεύουν. Και κάποιοι άλλοι προσπαθούν να μας κάνουν να το ξεχάσουμε.
Το κακό στην υπόθεση είναι ότι αυτοί που θέλουν να μας κάνουν να το ξεχάσουμε βρίσκονται αυτή την στιγμή ως επί το πλείστον εντός της ομάδας.
Επειδή λοιπόν καλώς ή κακώς υπάρχει σήμερα μια γενιά Παναθηναϊκών που είναι καταδικασμένοι να ζήσουν με τις αναμνήσεις που τους έδωσαν αυτοί που βρέθηκαν στο δρόμο της, αυτά που βλέπουμε να διαδραματίζονται σήμερα..
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ.
Και δεν μιλάω για κανένα μπάτζετ, για κανέναν παίκτη, για καμία ήττα από τον Ολυμπιακό, για καμία συντριβή από την ΤΣΣΚΑ και για κανέναν αποκλεισμό από την Ευρωλίγκα.
Δεν με ενδιαφέρουν και αν μπορούσα να φέρω πίσω τον Παναθηναϊκό που έχω μάθει να βλέπω ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ θα τα αντάλλαζα την ίδια στιγμή με 10 ήττες από την κάθε ΤΣΣΚΑ για τα επόμενα 10 χρόνια.
Δεν έχουμε μάθει έτσι και όσα χρόνια και να περάσουν η γενιά που έχει ζήσει τον Παναθηναϊκό, τον ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ Παναθηναϊκό, όχι το ανασφαλές, φωνακλάδικο, φοβικό Παναθηναϊκάκι που απειλεί όχι τον κόσμο του και τους αντιπάλους, αλλά τους ανθρώπους ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ του ομάδας, αυτό που βλέπει δεν θα το συνηθίσει ΠΟΤΕ.
Θα το αγαπάει, θα το ακολουθεί, αλλά θα ξέρει ότι δεν είναι ο Παναθηναϊκός που γνώρισε.
Και ναι, για πρώτη φορά στη ζωή μου με την ομάδα, αν είχα να διαλέξω μεταξύ του μπλε και του κόκκινου χαπιού, δεν θα το σκεφτόμουν άλλο. Θα διάλεγα το μπλε. Χωρίς σκέψη πλέον.
Η γλυκιά άγνοια της παραίσθησης είναι σε αυτόν τον Παναθηναϊκό η μοναδική διέξοδος αν θέλεις να ζήσεις λίγο αυτά που θέλεις να ζήσεις με αυτόν.
Γιατί κάθε άλλο δεν με θλίβει απλά. Δεν με κάνει να στεναχωριέμαι για όλα όσα περιμένουν την ομάδα όσο συνεχίζει να ακροβατεί με τις συμπεριφορές της απέναντι σε αυτούς που θα έπρεπε να ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ.
Με κάνει να μου λείπουν περισσότερο ΟΣΑ ΕΖΗΣΑ ΜΕ ΑΥΤΗ.
Σκεφτόμουν για χρόνια ότι κάποτε θα υπάρχουν Παναθηναϊκοί που δεν θα ξέρουν τί ήταν ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς. Στην πορεία έπαψε να με απασχολεί. Εύχομαι οι επόμενοι Παναθηναϊκοί να γνωρίσουν ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ Παναθηναϊκό. Ο σύλλογος άλλωστε θα είναι εδώ πάντα. Κάπου, κάπως, κάποτε είμαι σίγουρος ότι θα ξαναεμφανιστεί.
Ακόμα όμως και να μην το κάνει πλέον ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. Είμαι περήφανος που έζησα τον Παναθηναϊκό που έζησα. Και είναι τόσες χιλιάδες οι στιγμές που έχω να θυμάμαι από αυτόν που μου φτάνουν για 100 ζωές.
Έγραψα, ξαναέγραψα, ξαναέγραψα για αυτόν. Πλέον δεν θέλω ούτε να ωραιοποιήσω, ούτε να γράψω παραμύθια.
Ο Παναθηναϊκός αυτός δεν είναι ο κανονικός Παναθηναϊκός.
Αν λοιπόν εσύ που διαβάζεις τώρα είσαι 15 χρονών και αυτές είναι οι πρώτες πραγματικά ζωντανές εικόνες σου από την ομάδα, θέλω να ξέρεις ότι αυτό που βλέπεις σήμερα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με όλα όσα είναι αυτή η ομάδα.
Και δεν έχει εδώ και καιρό.
Ο Γιαννακόπουλος παρέλαβε στα χέρια του έναν Αυτοκράτορα το ’12. Ο Γιαννακόπουλος παρέλαβε ένα μέγεθος που αν σταματούσε να υφίσταται αύριο το πρωί και απαγόρευαν οποιαδήποτε αναφορά στο όνομα του για τα επόμενα 100 χρόνια, θα έμενε και πάλι στην ιστορία σαν ένας από τους μεγαλύτερους οργανισμούς που εμφανίστηκε ποτέ στο αθλητικό στερέωμα.
Ναι, ναι, bold statements. ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ. Γιατί ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ. Απόρριψε το αν μπορείς.
ΑΥΤΟ είναι το μέγεθος που έχει και διαχειρίζεται 8 χρόνια τώρα ο Γιαννακόπουλος.
Και τί έκανε;
Επίδειξη δύναμης. Μόνο, αποκλειστικά και κατ’ αποκλειστικότητα.
Επίδειξη δύναμης σε όλους όσους βρίσκονται γύρω του. Στον κόσμο, στους αντιπάλους του, στους συνεργάτες του, στους πρώην συνεργάτες του, στους παίκτες του και στους προπονητές του.
ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
Υπήρχε ωστόσο ένα γιγαντιαίο, ένα θεμελιώδες, ένα δομικό πρόβλημα σε όλο αυτό.
Με εξαίρεση τους αντιπάλους του, όλα τα υπόλοιπα που έκανε στρέφονταν εναντίον της ομάδας του.
Κάποτε πίστευα ότι θα το καταλάβει, μετά πίστευα ότι απλά θα το υπομείνει έστω και αν κατά βάθος τον πονούσε. Ε, σιγά σιγά πιστεύω ότι δεν τον ενδιαφέρει.
Εάν μετά από ΟΛΑ όσα πέρασε η ομάδα όλα αυτά τα χρόνια, εάν μετά από όλες τις τιμωρίες που δέχτηκε προσωπικά ο ίδιος με τις αποτυχίες της ομάδας που ο ίδιος πλήρωνε και ξαναπλήρωνε, εάν μετά τους πολέμους που άνοιξε απέναντι σε όλους και σε όλα, δεν κατάφερε να καταλάβει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ποιος ήταν ο δρόμος προς την επιτυχία, τότε δεν νομίζω ότι έχει νόημα να ελπίζεις σε απολύτως τίποτα.
Τίποτα.
Γιατί το θέμα στον Παναθηναϊκό του σήμερα είναι απλό, απόλυτο και δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑΣ άλλης ανάγνωσης και ΚΑΝΕΝΟΣ άλλου είδους ερμηνειών και παρερμηνειών ούτε από τον ίδιο, ούτε από αυτούς που μιλάνε για αυτόν.
Όσο η κεφαλή του Παναθηναϊκού λειτουργεί όπως λειτουργεί, αυτός ο Παναθηναϊκός δεν έχει και δεν πρόκειται να έχει απολύτως κανένα μέλλον.
Τα ευχολόγια και η έωλη πίστη σε νέα ξεκινήματα που θα σε πάρουν και θα σε οδηγήσουν σε μια άπιαστη κορυφή που για κάποιο λόγο μόνος σου επιμένεις να ψάχνεις θα είναι μια όμορφη, νέα ιστορία για όσο θα επιλέγει ο καθένας να πιστεύει σε όμορφες, νέες ιστορίες.
Τόσο απλά.
Δεν υπάρχουν νέες ιστορίες μετά από αυτό.
Αυτή τη φορά η εμπιστοσύνη και η αγάπη που έπρεπε να δείξεις σε αυτό το γαμημένο πράγμα που ο Παύλος και ο Θανάσης έκαναν ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΟΛΟΚΛΗΡΗ δεν ήταν καν επιλογή. Ήταν ανάγκη.
Ήταν το μπάτζετ το πρόβλημα;
Ήταν η Ευρωλίγκα;
Ήταν η 13;
Ήταν ο Ολυμπιακός;
Ήταν ο Μάνος;
Ο Αλβέρτης;
Να σου πω εγώ ποιό ήταν το πρόβλημα όλα αυτά τα χρόνια;
Το μίσος σου για τα πάντα είναι το πρόβλημα που σε τυφλώνει και δεν σε άφηνε να δεις ότι τα είχες όλα.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί ΕΧΕΙΣ ΤΟΝ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ ρε!
Πόσες αθλητικές κληρονομιές υπάρχουν στην μπασκετική Ευρώπη με το μέγεθος της ομάδας που διαχειρίζεσαι;
Πρέπει να βρεθεί ο Μιζράχι να σου το υπενθυμίσει;
Είσαι σε έναν σύλλογο που συνδέθηκε με τις μεγαλύτερες αθλητικές προσωπικότητες των τελευταίων 30 χρόνων. ΜΕ ΟΛΕΣ.
Γκάλης, Γιαννάκης, Βράνκοβιτς, Πολίτης, Οικονόμου, Χριστοδούλου, Πάσπαλι, Βολκόφ, Κόμαζετς, Μάλκοβιτς, Σκοτ, Ράτζα, Τζεντίλε, Μποντίρογκα, Κάτας, Ρέμπρατσα, Κουτλουάι, Μακντόναλντ, Μίντλετον, Φώτσης, Τσαρτσαρής, Ντικούδης, Τομάσεβιτς, Πέκοβιτς, Χατζηβρέττας, Σισκάουσκας, Μπατίστ, Καλάθης, Τζέιμς, Σπανούλης, Διαμαντίδης, Γιασικεβίτσιους, Πασκουάλ, Πιτίνο, Ιτούδης, Ομπράντοβτς, ΑΛΒΕΡΤΗΣ.
Και όλοι αυτοί οι ΓΙΓΑΝΤΕΣ όταν αποφασίζουν να μιλήσουν για την ομάδα σου, την γεμίζουν σεβασμό, αναγνώριση, αγάπη!
Can you imagine?
Άνθρωποι του μπάσκετ σε όλο τον κόσμο μιλάνε για όσα είναι μέρος ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ ιστορίας.
Και ξέρεις ποιό είναι το φοβερό;
Δεν μας κάνει καν εντύπωση. Εμείς που το ζήσαμε, καταλαβαίνουμε το γιατί.
Ο Χεζόνια που τον κοροϊδεύουμε παίζει στο ΝΒΑ και ποστάρει το ΟΑΚΑ. Ο Ντατόμε αποχαιρετά τον προπονητή του και αντί για τη Φενέρ του λέει για τον Παναθηναϊκό. Ο Κάτας έμεινε 2 χρόνια πριν από 2 δεκαετίες και δηλώνει ότι νιώθει σαν να μην έφυγε ποτέ. Ο Τζεντίλε το ίδιο. Ο Τζέιμς έκατσε κάτι 6μηνα, θα παίζει μέχρι τα γεράματα στην ΤΣΣΚΑ και δηλώνει ότι οικογένεια θα είναι ο Παναθηναϊκός. Ο Γιασικεβίτσιους παντρεύτηκε στη Βουλιαγμένη μαζί με όλη την ομάδα σου. Ο Πιτίνο έρχεται στο χειρότερο σημείο της ιστορίας σου, χωρίς μπάτζετ, παίκτες, στο πιο παγωμένο ΟΑΚΑ που έχει υπάρξει ποτέ και λέει απέναντι ότι αυτό που έζησε δεν το έχει ξαναδεί. Ο Πασκουάλ που γύρισες με το πούλμαν πήρε τον βοηθό σου, ήθελε τον αρχηγό σου και έκανε πρόταση στον άνθρωπο που ήταν 30 χρόνια ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΣΟΥ. Και πόσα άραγε έχω παραλείψει..
Και εσύ σαν ο εκπρόσωπος όλων αυτών στο μπασκετικό στερέωμα τί κάνεις;
Βρίζεις τον Ιτούδη. Την οικογένεια του Σπανούλη. Γελοιοποιείσαι με τον Ομπράντοβιτς. Κάνεις όλο τον κόσμο να ντραπεί που μιλάς για τον Θανάση. Ζητάς να πετάξει τις φανέλες ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Και τώρα απολύεις τον Αλβέρτη;
Άνθρωποι που θα κοσμούν με την παρουσία τους τον αθλητισμό για όλες τις γενιές που θα ακολουθήσουν. Άνθρωποι που θα κοσμούν την ιστορία της ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ ομάδας.
Ως πότε;
Από πότε έγινε ο μπασκετικός Παναθηναϊκός η φωνακλάδικη, κακομοίρικη ομάδα που βρίζει τα μέλη της και βάζει διχαστικά δίπολα στον κόσμο της από τρίτους;
Σοβαρά τώρα;
Η ομάδα του Διαμαντίδη και του Παύλου;
Και να σου πω και κάτι;
Από όλα όσα συμβαίνουν όλους αυτούς τους μήνες αν υπάρχει κάτι για το οποίο στεναχωριέμαι είναι για τον Παπαπέτρου, τον Μήτογλου και τον Παπαγιάννη. Θα μπορούσες να κάνεις μεγάλα πράγματα αν τους έδινες αυτά που χρειάζονται. Αλλά επέλεξες να διώξεις και όσους θα μπορούσαν να τους θωρακίσουν. Δεν πειράζει.
Τουλάχιστον θα βλέπουμε τα κομμάτια αυτού που θα έπρεπε να είναι ο Παναθηναϊκός να βρίσκονται διασκορπισμένα σε όλη την Ευρώπη και θα χαιρόμαστε με τις επιτυχίες τους.
Και όχι, δεν είσαι σαν τον Τόνι Μοντάνα.
Μάλλον αν έπρεπε να είσαι κάποιος θα ήσουν ο γαμημένος Νταρθ Βέιντερ που έσκουζε “I hate you” όταν ο Όμπι Γουάν του εξηγούσε ότι “you were supposed to bring balance to the force, not leave it in darkness.”
Και για να τελειώνω.
Διαβάζω χρόνια βαρύγδουπους τίτλους για το πόσα λείπουν και το πόσο δύσκολο είναι για τον Παναθηναϊκό πια να γίνει αυτό που ήταν.
Ο ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ.
Αυτά είναι κάποιες επιφανείς ιστορίες που διηγούνται οι μεγαλύτεροι πλέον στους μικρότερους για να τους δώσουν να καταλάβουν τί έχει πετύχει η ομάδα που αγαπάνε.
Ο Παναθηναϊκός είναι ο Παναθηναϊκός του Σπόρτινγκ. Ο Παναθηναϊκός του Κουτλουάι και του Μίντλετον που όταν δεν περίμενε κανείς πήγε Φ4. Ο Παναθηναϊκός της κηδείας της Ταού. Ο Παναθηναϊκός της μέρας που έφυγε ο Ντέγιαν. Ο Παναθηναϊκός της Σαραγόσα και του Τελ Αβίβ. Ο Παναθηναϊκός της Ομόνοιας και του Κάραβελ.
Κάθε φορά λοιπόν από εδώ και πέρα που μιλάμε για τον Παναθηναϊκό να το θυμόμαστε. Δεν ζητάμε τον Πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό. Αυτός υπάρχει μόνο στα συνθήματα.
Ζητάμε τον Παναθηναϊκό της ζωής μας.
Αυτόν τον Παναθηναϊκό.
Και ναι, είπα ότι έχω ζήσει χιλιάδες στιγμές που θα με κρατάνε για μια ζωή.
Αν όμως από όλες έπρεπε να έχω μία και να την παίζω σε λούπα αυτή θα ήταν η μέρα και με τους ανθρώπους που βρέθηκα εκεί. Κάποιους δεν θα τους ξαναδώ ποτέ.
Πριν από πολλά χρόνια υπήρχε μια ομάδα που πάνω απ’ όλα ήταν οικογένεια.
Μην την ξεφτιλίζεις άλλο.