Υπάρχουν εξωγήινοι;
Κι αν ναι, πως μοιάζουν;
Είναι πράσινα ανθρωπάκια με μεγάλα κεφάλια και κεραίες; Είναι μονοκύτταροι οργανισμοί; Είναι βακτήρια; Είναι μικρόβια; Εξελίσσονται και αυτοί όπως οι εμβιοι οργανισμοί στη Γη;
Τι στο διάολο συμβαίνει τελικά;
«Δεν ξέρω» είναι η απάντηση, προφανώς. Ρεαλιστικά μιλώντας θα υπάρχουν. Το σύμπαν είναι η Ιλιάδα και εμεις εδώ μία μόνο τελεία της.
Αλλιώς θα ήμουν σε κανα ψυχιατρείο.
Ακολουθούν «Σκόρπιες σκέψεις» που σκοπό έχουν να οδηγήσουν σε ένα abstract συμπέρασμα.
Ή μήπως όχι;
..Είμαι 16 χρονών, το μακρινό 2005, κάπου το Σεπτέμβρη, ανάμεσα στα ματς της Εθνικής και εκείνο το τρελό τουρνουά που μετά το περίφημο «Βάλτο Αγόρι μου» – «Το΄βαλε, Το ΄βαλε» του Σκουντή για το σουτ του Μήτσου απέναντι στη Γαλλία του Tony Parker , ένα βράδυ λοιπόν που ο πατέρας μου εχει κάνει δώρο ένα διπλό best of CD των Pink Floyd…
Εν τω μεταξύ, άκουγα ήδη κάποια χρόνια heavy metal και hard rock και σιγά σιγά έψαχνα τη φάση προς τα πίσω. Ήθελα να παω back to the roots ώστε να καταλάβω όλο αυτό το μουσικό πανδαιμόνιο που μου έπαιρνε μέρα με τη μέρα το εφηβικό μου μυαλό και το ταξίδευε σε φωτεινά και σκοτεινά σημεία που δεν ήξερα ότι υπήρχαν και δεν φανταζόμουν κιόλας.
Γιατί αυτοί οι τύποι προωθούν μια τόσο έντονη διαφορετικότητα σε σχέση με τη μέση σκατίλα που πλασάρεται στον πολύ κόσμο; Στη μάζα; Στους πλεμπς… «Γιατί καταπίνουν αμάσητο ότι τους πλασάρουν ενώ υπάρχουν τέτοιες μουσικάρες εκεί έξω;;;» , αναρωτιόμουν ως ανήσυχο πνεύμα που ήμουν.
Ο μικρός Lemmy έχει λοιπόν το “Εchoes” στα χέρια του και βάζει το πρώτο cd στο στέρεο.. Ακούω, προσπαθώ να καταλάβω. «Τους Pink Floyd δεν τους ακούς, τους καταλαβαίνεις» μου ειχε πει πριν λίγες μέρες ο δάσκαλος μου στην κιθάρα και ακόμα προσπαθούσα να συνδέσω το παζλ.
Δε γουώλ λέω και νταξ, οκ. Μερικά ωραία τραγούδια. High Hopes..
Γιατί «κοπανάνε ανάποδα» τα πλήκτρα με τις καμπανες;; Τεσπα, λέω, όμορφο. Άντε να δούμε τι θα δούμε και παρακάτω.
Βάζω το δεύτερο cd στο στερεοφωνικό.. Η ιστορία μου γραφόταν μπροστά στα μάτια μου, αλλά προφανώς τότε δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω.
Πρώτο τραγούδι του δευτερου cd : Shine on you Crazy Diamond…
Εισαγωγή με τα πλήκτρα και εκείνο το υποβλητικό κονσεπτ που ειχαν στο άρρωστο μυαλό τους οι τύποι. Κοίτα να δεις λέω που αυτοί όντως θέλουν να πουν κάτι που δεν εκφράζεται με λόγια, εκτός αν είσαι ο Ελύτης ή ο Σολωμός. Μπαίνει μετά από κάνα 3λεπτο (τόσο είναι συνολικά το μέσο τραγούδι που παίζει έξω ή στο ράδιο από τοτε..) ένα Σολάκι του Gilmour. Είναι μια σκάλα.. Ένα stairway to heaven, αλλά όχι από Led Zeppelin. Είναι κι αυτό διαφορετικά μεταφορικό. Κάπου θέλει να σε οδηγήσει σκέφτομαι.
Πως ; Που; Γιατί;
Σκέφτομαι και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.
Φτάνει στα 3.40΄΄ …Μπαίνει η γνωστή σε «όλους μας» μελωδία με τις 3 νότες. Πααμ-παμ, παμ-πααμ. Μη σας μπερδεύουν τα 4 που γράφω. 3 διαφορετικές νότες σύνολο είναι. Γυρίζω και κοιτάω το στέρεο απορημένος. Ανατριχιάζω. Ο Εγκέφαλος μου στέλνει περίεργα σήματα στο σώμα μου. Λέω αποκλείεται, δεν ακούω αυτό που ακούω. Δεν θέλω, αρνούμαι. Λέω δεν μπορεί να το έχει κάνει άνθρωπος αυτό. Κάτι πάει λάθος. Το ξαναβάζω απ την αρχή με τη μια. Θέλω να δω τη συνοχή. Τη σειρά, την αρμονία που διέπει αυτό το «πράγμα». Αυτή τη φορά όσο γίνεται πιο συγκεντρωμένος.
Καπάκια λοιπόν σε 3 λεπτά πάλι, φτάνουμε το ίδιο σημείο. Έχω σοκαριστεί. Δεν το φαντάστηκα αυτό που άκουσα, λέω. Όντως έγινε. Ακούω ολόκληρο το τραγούδι αυτή τη φορά. Αυτό το 15λεπτο ταξίδι που σκοπό έχει να φτάσει τον απλό άνθρωπο στην Θέωση.
Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Ξεκάθαρα.
Αν ζούσε ο Τζηζας, θα το έκανε ύμνο της εκκλησίας του για να μαζέψει περισσότερο κόσμο και να τους οδηγήσει σε ανωτέρα λέβελ τους πιστούς μέσω αυτής της μυσταγωγίας. Χωρίς να χρειάζεται κανένας τράγος να κηρύσσει μίσος προκειμένου να συσπειρώσει τους χαρντκορ. Η να τους λέει τι ΔΕΝ πρεπει να κάνουν για να πανε στον Παράδεισο. Το οτι κάνουν το αντίθετο από που λένε πως πιστεύουν με ξεπερνά, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Συνεχίζω με το θαύμα του ανθρώπινου είδους. Μια από τις μεγαλύτερες στιγμές του Ανθρώπου, κάπου κοντά στο επίπεδο της Κλασικής Ελλάδας, του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και των κλασικών φιλοσόφων στις αρχές του προηγούμενου αιώνα που πήγαν να αναλύσουν και να προσεγγίσουν κατι από το μεγαλείο που δεν αντιλαμβάνονταν πλήρως, μιας και δεν είχαν πολλοί εξ αυτών καμιά σχέση με την Ελλάδα και τους τύπους που ζουσαν σε αυτόν τον τόπο πριν 2.500 χρονια. Πήγαν κοντά όμως και τους προσάρμοσαν στις δικές τους γνωσίες. Ωραίοι. Σεβαστοί.
Αυτά θεωρώ πραγματικά κάποιες από τις κορυφές του πολιτισμού μας. Εκει βάζω και τους Pink Floyd. Με την αντίστοιχη επιρροή τους σε αυτό που ονομάζουμε «Μουσική», καμια 40αρα χρόνια μετά.
Τελοσππάντων, προχωράει το cd, καπάκια παίζει “Time”..
“And you run and you run to catch up with the sun but it’s sinking…Racing around, to come back behind you Again”. Σοκ.
Σε τι πλάνη ζει ο κόσμος; , σκέφτηκα. Τι κυνηγάμε τελικά όλοι; Και τελοσπαντων αυτοί γιατί μας το λένε;
Φτάνουμε στο «4». Αυτό το 4 το γαμημένο… Comfortably numb. Στη σειρά μέσα στο τραγούδι τα 2 καλύτερα solo όλων των εποχών. Ο Gilmour σε ανεβάζει στο διαστημόπλοιο του και ξεκινάς το ταξίδι από το ακρωτήριο Καναβεραλ προς το χαος του Σύμπαντος. Εκει, είναι. Υπάρχει κάπου εκεί έξω. Και απλά διαλέγεις που θες να πας. Το να μείνεις εδώ, γήινος, είναι ρηχό. Είναι κρίμα. Στερείς από τον εαυτό σου το να πλησιάσεις τη Θέωση που άλλοι «νηστεύουν» και «κοινωνούν», άλλοι απομακρύνονται από τα πεζά και την κοσμική ζωή. Κι εσύ μπορείς με 2-3 τραγούδια.. Με έναν δίσκο τους. Και δεν το κάνεις. Κάν’το για σένα. Ένα δώρο στον εαυτό σου και μονό. Ολοι μπορούν. Ή και όχι.
Μην τα πολυλογώ(sic) έχει τελειώσει το CD και εγώ νομίζω πως πετάω. Συνειδητοποιώ ότι έχει τελειώσει κάνα 10λεπτο απ΄την ‘ωρα που παίχτηκε η τελευταία νότα.
Αυτό ήταν. Υπάρχουν εξωγήινοι, σκέφτηκα αμέσως. Μα τους άκουσα μόλις. Δεν τους φαντάζομαι ως άλλο Θεό που ανάλογα το γεωγραφικό μήκος και πλάτος που βρίσκεται ενας λαός στον πανήτη Γη, αλλάζει μορφές στις συνειδήσεις των ανθρώπων, αλλά είναι εκεί, το ίδιο για όλους. Μια φυσική και αδιάσειστη παρουσία.
Σημαντική διαφορά εν προκειμένω. Τεσπα.
Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας αν άκουγαν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι Pink Floyd ; σκεφτόμουν.. Γιατί διδασκόμαστε θρησκευτικά στο σχολείο και όχι σοβαρή μουσική και φιλοσοφία; , σκέφτηκα επίσης.. Σκέψου το ένα, σκέψου το άλλο όμως, η ώρα είχε πάει 4 το βράδυ. Άκουγα και ξανάκουγα τα δύο αυτά cd. Επόμενη μέρα με 4 ώρες ύπνο, σηκώνομαι, παίρνω ο,τι χαρτζιλίκι είχα και δεν είχα (ζήτησα και έξτρα για τον Ιερό σκοπό..) και κατέβηκα Μοναστηράκι στην Ηφαίστου. Έψαξα στα στενάκια που εφαπτονται του δρομου αυτου, να βρω όσα περισσότερα μπορούσα, όσο το δυνατόν φθηνότερα. Τα ήθελα όλα. Καμία έκπτωση στον πλούτο αυτόν. Όσα μπορούσα τελοσπαντων.
Αγόρασα The Wall, The dark side of the Moon, Animals, Meddle, Wish you Were Here. Με τη μία.
Βάζω το Dark Side of the Moon να παίξει.
Το ακούω όλο στη σειρά. Δεύτερο τραγούδι παίζουν drum ‘n’ bass οι τύποι. Ή και techno. Το 1972. Techno. Προχωράμε. Βήμα βήμα.
Φτάνουμε στο brain damage και το Eclipse. Έχεις ακούσει έναν ολόκληρο δίσκο που εμπεριέχει ο,τι καλύτερο έγραψε ποτέ ο άνθρωπος..Το έχει ψηφιοποιήσει η NASA ώστε να το στέλνει σε κυμματομορφές στο σύμπαν ως δείγμα του Ανθρώπινου πολιτισμού.
Σε έχει πάει παντού. Και τελευταία λόγια που ακούγονται ύπουλα στο τέλος του eclipse από τον Roger Waters, σου λένε:
“There’s No Dark side of the Moon.. Actually, it’s All Dark”.
Εεεε, Α’γαμήσου ρε φίλε.
Δεν θα τρελλάνετε εσείς εμένα. Ψυχάκια.
Τέλος, αυτό ήταν..
Η ζωή μου δεν θα ήταν ΠΟΤΕ ξανά η ίδια. Όπου εχω φτάσει τη στιγμή που πίνω τον καφέ μου (που έγινε μπίρα τόση ώρα)και γράφω αυτά τα λόγια, οφείλεται σε εκείνη τη μαγική στιγμή. Στο πααμ-παμ , παμ πααμ, που αναφέρθηκε και παραπάνω. Ο,τι είμαι τωρα σε επίπεδο επιλογών, προέκυψε από εκέινη τη στιγμή.
Στη σύγκρουση των δύο αυτών κόσμων. Του υπαρκτού και του φανταστικού.
Της dark side και της bright side, ενός Σκοτεινού κατά τα άλλα ουράνιου σώματος.
Ή του εγκεφάλου μας.
Ή και τα δύο.
Σαν μια καλή ταινία που θελει να σε αφήσει να σκεφτείς εσυ το τελος που μπορείς να βγαλεις ως συμπέρασμα εκ των χαρακτήρων της ταινίας και των πεπραγμένων τους.
Ή ως μια μαλακία και μισή, abstract, που δεν ήξερα πως να τελειώσω όταν βγήκα από τη «Ροή» που βρισκόμουν.
Ή είμαι ακόμα;
Και γιατι το κλείνω έτσι τότε;
Για να βγάλει ο καθένας το δικό του συμπέρασμα μαλλον.
Remember when you were Young, you shone like the Sun.
Shine on you Crazy Diamond..
Mother should I build the Wall ?
Over and Out.