NBA και Αύγουστος. Δύο λέξεις που δεν περίμενα ποτέ ότι θα συναντηθούν. Κι όμως 2020 έχουμε, τα πάντα μπορούν να συμβούν οπότε το είδαμε κι αυτό.
Το NBA επέστρεψε από την 31η Ιουλίου και σίγουρα όλα είναι διαφορετικά σε σύγκριση με αυτό που θυμόμαστε από το πολύ πρόσφατο παρελθόν.
Οι 22 ομάδες που συμμετέχουν στην επανέναρξη μεταφέρθηκαν στο θεματικό πάρκο της Disney World στο Orlando και εκεί ουσιαστικά βρίσκονται στην απομόνωση. Μακριά από την πραγματική ζωή, μακριά από τους δικούς του ανθρώπους, μόνο με τους προπονητές και τους συμπαίχτες τους. Η αλήθεια είναι πως η όλη φάση μοιάζει περισσότερο με reality show (τύπου Big Brother), παρά με αθλητικό event, αλλά δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να ολοκληρωθεί το πρωτάθλημα με ασφάλεια.
Τέλος πάντων ας μην κουράζουμε άλλο με τα διαδικαστικά. Μπορεί να μας ξενίζει ελαφρώς ο τρόπος διεξαγωγής των παιχνιδιών, όμως το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι είναι απολαυστικό. Και θα είναι ακόμα καλύτερο τώρα που ξεκινάνε τα play-off.
Στο παρόν κείμενο θα πούμε δύο λόγια για τις ομάδες που θα συμμετάσχουν στα φετινά play-off, τις ομάδες δηλαδή που θα διεκδικήσουν το φετινό δαχτυλίδι.
ΑΝΑΤΟΛΗ
1. Milwaukee Bucks
Στην πρώτη θέση της Ανατολής για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά βρίσκονται οι Bucks, του δικού μας Γιάννη Αντεντοκούνμπο. Μια θέση που κέρδισαν πέρα για πέρα άξια, καθώς ήταν η πιο σταθερή ομάδα της Ανατολής. Από εκεί και πέρα οι Bucks μπαίνουν στα play-off, έχοντας να σηκώσουν ένα βαρύ “πρέπει”. Τα Ελάφια “πρέπει” να αποδείξουν φέτος πως είναι έτοιμοι να κυριαρχήσουν και σε καταστάσεις play-off, κάτι που δεν έχει φανεί από τις προηγούμενες δύο χρονιές, όταν και αποκλείστηκαν (όντας το φαβορί της σειράς) από τους Celtics και τους Raptors.
Προσωπική μου άποψη είναι πως ναι μεν οι Bucks παίζουν ένα συγκεκριμένο μπάσκετ, που στην κανονική διάρκεια έχει επιτυχία και μπορεί να τους εξασφαλίσει την πρώτη θέση χωρίς να ιδρώσουν ιδιαίτερα, όμως στα play off τα πράγματα είναι αλλιώς.
Θα πρέπει να ξεπεράσουν το εμπόδιο κάθε ομάδας που θα βρεθεί στο δρόμο τους σε σειρά παιχνιδιών και όχι σε μεμονωμένα ματς. Η ιδιαιτερότητα με τις σειρές παιχνιδιών, είναι πως ο αντίπαλος προπονητής έχει τον χρόνο να διαβάσει το παιχνίδι σου και μπορεί να εφαρμόσει άμυνες προσαρμοσμένες πάνω σε αυτό.
Εκεί υπάρχουν δύο λύσεις. Είτε νικάς με το παιχνίδι σου (αν είναι τόσο κυριαρχικό μπορεί να γίνει), είτε ακολουθείς ένα plan b.
Το θέμα είναι πως κατά την γνώμη μου το παιχνίδι των Bucks δεν είναι τόσο κυριαρχικό όσο φαίνεται.
Είναι ναι μεν μια μηχανή που λειτουργεί άψογα, γύρω από τον Γιάννη και εκμεταλλεύεται στο 100% τις ικανότητές του (τόσο στο αμυντικό, όσο και στο επιθετικό κομμάτι), όμως αυτό δεν αρκεί για να σε κάνει πρωταθλητή.
Ο Γιάννης στους Bucks λειτουργεί σαν βασικός χειριστής και όλοι γνωρίζουμε τι γίνεται όταν ο βασικός χειριστής μιας ομάδας δεν μπορεί να απειλήσει μέσω του σουτ του. Βέβαια εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ιδιαίτερη συγκυρία. Το ταλέντο του Γιάννη είναι όντως απίστευτο και η κυριαρχία του στο ζωγραφιστό έχει να εμφανιστεί από τις εποχές που ο Big Shaq τρομοκρατούσε το ΝΒΑ.
Κάθε φορά που ο Γιάννης επιτίθεται στο καλάθι είναι απολαυστικός. Σε αυτό φυσικά βοηθάνε και οι συμπαίχτες του, καθώς ο coach Bud έχει φροντίσει να στελεχώσει την ομάδα με πολλούς σουτέρ γύρω από τον Γιάννη, ώστε να υπάρχει το κατάλληλο spacing και οι σωστές αποστάσεις για να μπορέσει να επιτεθεί στο καλάθι.
Τι θα γίνει όμως όταν ο Γιάννης βρει απέναντι του ένα αμυντικό σύνολο, το οποίο θα έχει και την απαραίτητη συνοχή και το μέγεθος στην ρακέτα και την πίεση στην περιφέρεια (πίεση στο κατέβασμα μπάλας, σωστές αποστάσεις ανάμεσα στον χειριστή και στους σουτέρ) σε μια σειρά παιχνιδιών;
Τι θα γίνει δηλαδή όταν ο Γιάννης βρει απέναντι του κάτι ανάλογο με τους περυσινούς Raptors (κάτι ανάλογο μπορεί να εμφανίσουν και πάλι οι Raptors φέτος, όπως και οι Heat);
Τότε η ρακέτα θα κλείσει, το παιχνίδι θα πάει στον πόντο και όλοι θα περιμένουν από τον βασικό χειριστή να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά (it’s play off time). Ο Γιάννης λοιπόν είτε θα επιχειρήσει να τρυπήσει τοίχους (απέτυχε τόσο πρόπερσι, όσο και πέρυσι σε αυτό το πλάνο), είτε θα δώσει την μπάλα σε κάποιον άλλο (δεν υπάρχει αυτή την στιγμή άλλος παίχτης στους Bucks που μπορεί να κλείσει με αξιοπιστία ένα παιχνίδι), είτε θα πρέπει να βάλει τα σουτ στο crunch time, τα οποία αναγκαστικά θα δώσει η άμυνα (κάτι που επίσης δεν έχει κάνει ποτέ ο Γιάννης).
Με λίγα λόγια θεωρώ πως το μπάσκετ των Bucks είναι εξαιρετικό για να παίρνει νίκες και πρωτιές στην regular season, όμως σε καταστάσεις play-off τα δεδομένα αλλάζουν και θα ζητηθεί από τον main ball handler να κρίνει την έκβαση του αγώνα μέσω της εκτέλεσης και εδώ είναι που χωλαίνει η όλη φάση με τον Γιάννη.
Από την αρχή θεωρούσα πως ήταν λάθος η ανανέωση του Middleton (ειδικά με max, γελάει ο κόσμος), καθώς δεν είναι ο παίχτης που θα πάρει την μπάλα στο τέλος και θα κρίνει την έκβαση ενός παιχνιδιού. Τα τεχνικά skills τα έχει, όμως πνευματικά δεν είναι έτοιμος να ανταποκριθεί σε έναν τέτοιο ρόλο. Ο Bud, το front office αλλά και ο ίδιος ο Γιάννης επέλεξαν να πάνε σε μια λογική trust the process, εμπιστευόμενοι την ατομική βελτίωση των αθλητών μέσα από την συνεχή τριβή, γύρω από ένα πολύ συγκεκριμένο σύστημα και πλάνο.
Η προσωπική μου άποψη είναι πως πιθανότατα αυτό δεν αρκεί.
Ο Γιάννης θέλει δίπλα του έναν closer και αυτός δεν είναι ο Middleton (τουλάχιστον δεν έχει δείξει τέτοια στοιχεία μέχρι σήμερα), ούτε φυσικά ο Bledsoe, ο Korver σε αυτή την ηλικία ή ο Lopez.
Από εκεί και πέρα οι Bucks είναι το τρίτο-τέταρτο φαβορί για το πρωτάθλημα και ο λόγος είναι κυρίως η αμυντική τους συνέπεια. Τα ελάφια παίζουν εξαιρετικά την τακτική pack the paint. Ο Γιάννης είναι υποψήφιος για Defensive Player of the Year και ελάχιστοι είναι εκείνοι που μπορούν να πλησιάσουν την ρακέτα τους, ειδικά όταν δίπλα του υπάρχει και το μέγεθος του Lopez.
Είναι χαρακτηριστικό πως οι Bucks είναι πρώτοι στο defensive rating της Λίγκας (102.3), πρώτοι στο αμυντικό rebound (42.4 μ.ο.), τρίτοι σε block (6 μ.ο.) και έχουν και την καλύτερη άμυνα στο ζωγραφιστό δεχόμενοι μόλις 38 πόντους μ.ο.
2. Toronto Raptors
Οι πρωταθλητές είναι ακόμα εδώ κι αυτό το καλοκαίρι κλπ (cringe alert). Οι Raptors παρότι πολλοί δε τους πίστευαν (μέσα σε αυτούς και εγώ), παρουσίασαν μια ομάδα αντάξια των απαιτήσεων μιας πρωταθλήτριας.
Μπορεί ο Batman να αποχώρησε για άλλες πολιτείες πιο Δυτικές, όμως ο coach Nurse συνέχισε την εξαιρετική δουλειά που κάνει από εκεί που την άφησε πέρυσι τον Ιούνιο.
Οι Raptors για τα δεδομένα τους παίζουν ίσως το καλύτερο μπάσκετ στην Αμερική. Στο αμυντικό σκέλος παρά την απουσία του Leonard συνέχισαν να παίζουν στα κόκκινα. Η ταυτόχρονη παρουσία των Gasol-Ibaka-Siakam δίνουν τρομερό boostάρισμα τόσο με το μέγεθος της τριάδας αυτής, όσο και με τα γρήγορα πόδια και την αθλητικότητά της.
Ταυτόχρονα οι Lowry-VanVleet είναι οι παίχτες που δεν θες να έχεις απέναντι σου όταν είσαι χειριστής. Πιέζουν ασφυκτικά πάνω στην μπάλα, σπάνε συνεχώς τα σκριν και δεν φοβούνται να βάλουν το κορμί τους παντού. Από εκεί και πέρα οι πλάγιοι (Powell-Davis-Anunoby) έχουν και το μέγεθος αλλά και τα πόδια για να συμβάλουν στο αμυντικό παιχνίδι του coach Nurse.
Πιο συγκεκριμένα οι Raptors είναι η δεύτερη καλύτερη άμυνα του NBA (defensive rating 104.7), δεύτερη σε κλεψίματα (8.7 μ.ο.) και δεύτερη καλύτερη άμυνα στους πόντους που δέχεται μέσα στο ζωγραφιστό (μόλις 41.9 μ.ο.).
Στο επιθετικό κομμάτι το μυστικό της επιτυχίας των Raptors είναι ότι έχουν πολλούς παίχτες που μπορούν να εκτελέσουν και να δημιουργήσουν με την ίδια ευχέρεια.
Με λίγα λόγια έχουν πολλούς χειριστές στην ίδια πεντάδα, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο μια συνθήκη που δύσκολα μπορεί να προβλέψει η αντίπαλη άμυνα.
Βασικοί χειριστές είναι οι VanVleet και Lowry, οι οποίοι παίζουν με πολύ περισσότερη αυτοπεποίθηση φέτος, αλλά από εκεί και πέρα ως τέτοιος λειτουργεί και ο Siakam, ενώ από το low και το high post πολλές φορές δημιουργεί και ο Marc.
Βέβαια όλα αυτά δεν θα είχαν νόημα αν ο Nurse δεν έβγαζε μπροστά συνεχώς νέους πρωταγωνιστές. Ο Καναδός προπονητής είναι ένας από τους καλύτερους εκεί έξω στο να βελτιώνει αθλητές και να τους ετοιμάζει για να έχουν ενεργό ρόλο στο rotation. Προσωπικά όταν ξεκίνησε η σεζόν αμφέβαλα αν μπορούσαν οι Raptors να αντέξουν τους κραδασμούς και την πίεση μιας ολόκληρης χρονιάς με τόσο μικρό rotation. Δεν είχα υπολογίσει βέβαια ότι ο coach θα έβγαζε μπροστά παίχτες όπως ο Anunoby, o Davis και ο Powell
Τέλος το πιο σημαντικό από όλα είναι πως οι Raptors έχουν πλέον ατσαλωθεί με έναν χαρακτήρα νικητή μετά το περυσινό πρωτάθλημα.
Το βλέπεις στον τρόπο που επιτίθενται, στον τρόπο που αμύνονται, στον τρόπο που επιστρέφουν στα παιχνίδια που βρίσκονται πίσω στο σκορ και στον τρόπο που ενίοτε κυριαρχούν απέναντι στον οποιοδήποτε αντίπαλο.
O Leonard άφησε πίσω του το mentality του νικητή. Είναι ο λόγος που παιδιά που μέχρι πέρυσι είχαν χαρακτηριστεί λιγόψυχοι (Lowry, Ibaka ειδικά) φέτος πρωταγωνιστούν.
Προσωπικά θεωρώ πως οι Raptors είναι το πρώτο φαβορί για να εμφανιστούν στους τελικούς του NBA για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Ναι πάνω και από τους Bucks ακόμα.
3. Boston Celtics
Η Βοστόνη εμφάνισε μια σταθερότητα την φετινή σεζόν. Μια σταθερότητα που η αλήθεια είναι πως είχαμε να δούμε χρόνια. Ο Stevens πλέον έχει αποφασίσει να δουλέψει πάνω στο δίδυμο Brown-Tatum, το οποίο θεωρεί πως μπορεί να κυριαρχήσει στην Λίγκα τα επόμενα χρόνια.
Για αυτό τον λόγο απέκτησε ως βασικό pg τον Kemba Walker, ο οποίος γενικά είναι ιδιαίτερα passive και δεν θα αρνηθεί να δώσει περισσότερες μπάλες στους δύο επόμενους ηγέτες των Celtics.
Η αλήθεια είναι πως το εγχείρημα πέτυχε και όντως ο Kemba έκανε ένα βήμα πίσω για να μην εμποδίσει την εξέλιξη των δύο νεαρών. Είναι επίσης αλήθεια πως οι αποδόσεις τόσο του Tatum, όσο και του Brown ανέβηκαν κατακόρυφα (o πρώτος μάλιστα έγινε all-star για πρώτη φορά στην καριέρα του, ο Brown έφτασε πολύ κοντά επίσης).
Ταυτόχρονα ο Hayward μοιάζει να ανεβάζει στροφές (όχι βέβαια τόσο πολύ, ώστε να δικαιολογεί τον μισθό του), ο Smart παραμένει ένα χρήσιμο εργαλείο στην μηχανή του coach Stevens και ο Theis έχει αποδειχθεί αρκετά τίμιος για τον ρόλο του και τα λεφτά του.
Σίγουρα ο βασικός κορμός της ομάδας είναι πλέον και πιο έμπειρος σε καταστάσεις play-off και υπάρχει και καλύτερη χημεία, καθώς πέρυσι υπήρχαν διάφορα προβλήματα στα αποδυτήρια με την κοινή παρουσία Irving-Stevens-Baynes-Horford.
Αρκούν όμως αυτά για να τους οδηγήσουν στους τελικούς του NBA;
Ίσως να αρκούσαν, αλλά υπάρχει ένα τεράστιο κενό στο ρόστερ των Celtics, το οποίο για εμένα δεν μπορεί να καλυφθεί. Αυτό το κενό είναι φυσικά στην ρακέτα της ομάδας οπού δεν υπάρχει ένα σημείο αναφοράς τόσο στην επίθεση, όσο κυρίως στην άμυνα.
Οι Κέλτες δεν φοβίζουν κανένα με την frontline τους. Τους λείπει το μέγεθος και ο Stevens δεν είναι ο προπονητής που θα ακολουθήσει την τακτική των Rockets. Φυσικά οι Celtics δεν έχουν και τα κατάλληλα εργαλεία για να παίξουν το μπάσκετ των Rockets. Οπότε το πρόβλημα στις θέσεις 4-5 υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει και στα play-off.
Το κενό που άφησε ο Horford (ένας από τους καλύτερους αμυντικούς ψηλούς στην Λίγκα) είναι τεράστιο και όσο φιλότιμος κι αν είναι ο Theis δεν μπορεί να το καλύψει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα παιχνίδια απέναντι στους Sixers. Οι Sixers έχουν μια από τις πιο big πεντάδες της Λίγκας και φυσικά έναν από τους καλύτερους ψηλούς του κόσμου (αν όχι τον καλύτερο), τον Joel Embiid. Στα συγκεκριμένα παιχνίδια λοιπόν οι Celtics κέρδισαν μόλις μια φορά και ηττήθηκαν τις υπόλοιπες τρεις, παρά το γεγονός ότι σαν ομάδα είναι καλύτερη.
Το ίδιο φυσικά συνέβη και με τους Bucks του Γιάννη, όπου και έχασαν στα δύο από τα τρία παιχνίδια που βρέθηκαν αντιμέτωποι.
Τέλος ½ ήττες είχαν απέναντι σε ομάδες της Δύσης με σημείο αναφοράς στην ρακέτα, όπως οι Jazz (Gobert), Lakers (Davis), Nuggets (Jokic), Suns (Ayton), Spurs (Aldridge), Thunder (Adams).
Όπως αντιλαμβάνεστε το πρόβλημα στην ρακέτα είναι γεγονός, παρότι ο Stevens προσπαθεί να το καλύψει, βάζοντας μεγάλα κορμιά στους forwards και δίνοντας χοντρά λεπτά στον Smart (top αμυντικός, τόσο στην περιφέρεια, όσο και κοντά στο καλάθι).
Επιπροσθέτως προσπάθησε να δώσει μέγεθος με την προσθήκη του Kanter, ο οποίος όμως αρνείται να αμυνθεί σε οποιοδήποτε σχήμα, οπότε θεωρώ την απόκτησή του ψιλοάκυρη, παρότι επιθετικά είναι άρτιος και είναι καλός στο να μαζεύει σκουπίδια.
Ο Stevens πιστεύει πως η ομαδική του άμυνα, όπως και το μέγεθος του στους forwards μπορεί να δώσει λύσεις στο πρόβλημα, όμως δεν θα είναι το ίδιο εύκολο σε μια σειρά παιχνιδιών, καθώς θα είναι πολύ επίπονο για κοντύτερους παίχτες να μαρκάρουν μερικούς από τους καλύτερους ψηλούς της Λίγκας (Embiid, Horford, Abebayo, Γιάννη, Gasol, Ibaka).
Σίγουρα πάντως οι Celtics ακόμα κι έτσι ανήκουν στους contenders. Και σίγουρα η σκληρή τους άμυνα (4η καλύτερη άμυνα στην Λίγκα, defensive rating 106.6) θα τους μετατρέψει σε μαχητές, που καμία ομάδα δεν θα περάσει εύκολα απέναντί της.
4. Miami Heat
Φτάνουμε και σε μια από τις αγαπημένες μου ομάδες την φετινή περίοδο, τους Heat του Spoelstra. Εξ αρχής ήμουν ιδιαίτερα αισιόδοξος για το Miami, καθώς κινήθηκαν εξαιρετικά στην off season.
Η υπογραφή του Butler ήταν μια αρκετά value κίνηση, καθώς με τον Jimmy στην ομάδα σου εκτός ότι αγοράζεις το all around παιχνίδι του, αγοράζεις και έναν από τους πιο σκληρούς πνευματικά παίχτες εκεί έξω.
O Butler στο κάτω κάτω είναι ο τύπος που μεγάλωσε μόνος του στους δρόμους. Μιλάμε για έναν πραγματικά σκληρό καριόλη. Και πόσο υπέροχο που στην ίδια ομάδα βρίσκονται ο Adebayo, Nunn και πρόσφατα πήγαν οι Iguodala και Crowder;
Όπως είχα γράψει και σε προηγούμενο κείμενο μου (και κλέβοντας την ατάκα από τον Profanatica), οι Heat μετά και το trade deadline αποφάσισαν να μαζέψουν παρέα για ξύλο. Και δεν έχω αναφερθεί ακόμα στον ηγετικό Dragic, όπου σε αυτή την ηλικία έρχεται πλέον από τον πάγκο (τεράστιο προνόμιο αυτό για τους Heat, για εμένα έπρεπε να μπαίνει στην κουβέντα για 6ος παίχτης της χρονιάς) και τους Robinson και Herro, οι οποίοι έχουν αποδείξει μέσα στην χρονιά πόσο σκληροί είναι παρά το νεαρό της ηλικίας τους.
Στο αμυντικό κομμάτι οι Heat μπορούν να παρουσιάσουν μια πάρα πολύ σκληρή ομάδα, καθώς από το 1 έως το 4 έχουν και τα πόδια αλλά και τα κορμιά να παίξουν απέναντι στον οποιονδήποτε. Έχουν παίχτες που μπορούν να κολλήσουν σαν βδέλες επάνω στον αντίπαλο και να τον κυνηγήσουν σε κάθε γωνιά του γηπέδου.
Αυτό που τους λείπει βέβαια είναι ένας ακόμη ψηλός με μέγεθος, μιας και ο Adebayo έχει ύψος PF, παρόλο που φέτος παίζει κυρίως στο 5. Για τον λόγο αυτό με την επανέναρξη ο coach Spoelstra έδωσε παραπάνω χρόνο στον Olynyk, ο οποίος είναι ο μοναδικός που πλησιάζει το μέγεθος ενός sevenfooter και μπορεί να δώσει μπόλικο ξύλο στην ρακέτα χωρίς να ντραπεί για τα φάουλ που θα κάνει.
Για τον ίδιο λόγο έμεινε πίσω στο rotation o Leonard, ο οποίος δεν είναι οπαδός της επαφής, ούτε τόσο του inside game.
Στο επιθετικό κομμάτι μπορούμε να πούμε πως ο Spoelstra έχει δημιουργήσει μια μηχανή.
Και αυτοί όπως και οι Raptors έχουν πολλούς αθλητές που μπορούν να λειτουργήσουν σαν βασικοί χείριστες. Με λίγα λόγια έχουν πολλούς δημιουργούς, κάτι που από μόνο του βάζει σε μπελάδες την αντίπαλη άμυνα.
Ο Butler έχει τον ρόλο του απόλυτου ηγέτη φυσικά, αλλά πολλές φορές αφήνει την μπαγκέτα της δημιουργίας/εκτέλεσης (αυτά πάνε μαζί στο σύγχρονο μπάσκετ), είτε στον Adebayo, είτε στον Dragic, είτε στον Nunn.
Δεν είναι τυχαίο φυσικά το γεγονός πως οι Heat, είναι η ομάδα που σουτάρει καλύτερα την μπάλα (και κάτω από τις πιο ιδανικές συνθήκες), από κάθε άλλη στην Λίγκα.
Πιο συγκεκριμένα οι Heat είναι πρώτοι στο ποσοστό των τριπόντων (38.2%), 5οι σε καλάθια που προήλθαν από assists (26.1 μ.ο.) και πρώτοι στο true shooting με 58.9%, το οποίο είναι και το πιο σημαντικό στατιστικό για να κατανοήσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αποφασίζουν να εκτελέσουν οι παίχτες του Miami.
Φυσικά σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό έχουν οι δύο πλάγιοι SG της ομάδς (Herro-Robinson), οι οποίοι κινούνται υπέροχα μακριά από την μπάλα (κυρίως πίσω από τα σκριν), όπως φυσικά και η σταθερότητα του rookie Nunn από την περιφέρεια, ενώ πολύ σημαντικό είναι το γεγονός πως έχουν ψηλούς που μπορούν να σουτάρουν από απόσταση (Leonard-Olynyk).
Με λίγα λόγια οι Heat είναι μια από τις καλύτερες two way ομάδες αυτήν την στιγμή στο NBA. Ταυτόχρονα έχουν μαζέψει μπόλικο ταλέντο και νεανική σπιρτάδα, βάζοντας το δίπλα σε μερικούς σπουδαίους νικητές και μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Butler, ο Dragic και ο Andre.
Για τους λόγους αυτούς θεωρώ πως οι Heat μπορούν να είναι η ομάδα έκπληξη της Ανατολής. Μπορούν να είναι η ομάδα που θα πάει μέχρι το τέλος του δρόμου.
5. Indiana Pacers
Οι Pacers μπορεί να μην είναι η πιο ταλαντούχα ομάδα εκεί έξω, είναι όμως μια ομάδα με τεράστια συνοχή, συγκεκριμένο αμυντικό και επιθετικό πλάνο και σωστή δομή.
Δεν είναι τυχαία η σταθερή τους πορεία τα τελευταία δέκα χρόνια, καθώς σε εκείνη την χρονική περίοδο έχουν συμμετάσχει εννέα φορές στα play-off. Το βασικό πρόβλημα είναι πως τα τελευταία πέντε χρόνια δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν το εμπόδιο του πρώτου γύρου.
Φέτος μπορούν να το πετύχουν;
Προσωπική μου άποψη είναι πως το συγκεκριμένο σενάριο θα συγκέντρωνε πολλές περισσότερες πιθανότητες αν η ομάδα έμπαινε 100% υγιής στα play-off.
Όμως αυτό δυστυχώς δεν θα γίνει, αφού ο καλύτερος παίχτης των Pacers, Domantas Sabonis (έγινε και all-star φέτος), αποχώρησε από την “φούσκα” λίγες μέρες πριν την έναρξη των επίσημων παιχνιδιών, έχοντας τραυματιστεί σοβαρά στο πόδι.
Η απουσία αυτή θεωρώ πως θα ταβανιάσει και φέτος την προσπάθεια των Pacers, παρότι έχουν αποδείξει πως είναι η ομάδα που μπορεί να σταθεί παρά τις όποιες απουσίες.
Μην ξεχνάμε πως φέτος έβγαλαν τα 2/3 της σεζόν χωρίς τον βασικό τους χειριστή (Oladipo), βάζοντας στον ρόλο αυτό για πρώτη φορά στην καριέρα του τον Brogdon, ο οποίος ανταπεξήλθε στο 100%, πραγματοποιώντας break out season.
Στο κάτω κάτω οι Pacers είναι αυτοί που μπορούν κάθε βράδυ να βγάζουν καινούργιους πρωταγωνιστές, γιατί έχουν μάθει να ζουν με τις απουσίες.
Πιο συγκεκριμένα από τους Pacers φέτος έλειψε ο Brogdon για 18 παιχνίδια, ο Turner για 10, ο Lamb για 25 (ο οποίος θα χάσει και αυτός τα play-off) κι ο Οladipo για 53. Οποιαδήποτε άλλη ομάδα με το status της Indiana θα είχε καταρρεύσει (πάρτε για παράδειγμα τους Nets), αυτοί όμως στάθηκαν στο ύψος των απαιτήσεων και εμφανίστηκαν ανταγωνιστικοί.
Το ίδιο πιστεύω θα κάνουν και στα play-off, καθώς έχουν την ποιότητα και το βάθος στον πάγκο (τουλάχιστον 10 παίχτες ενεργοί στο rotation), να καλύψουν τις απουσίες των Sabonis και Lamb.
Όμως προσωπικά πιστεύω πως δύσκολα θα καταφέρουν φέτος να κάνουν την υπέρβαση και να σπάσουν την κατάρα του πρώτου γύρου.
Θα είναι ανταγωνιστικοί, θα σπάσουν κόκαλα μέσα από την σκληρή τους άμυνα (6η καλύτερη άμυνα στο ΝΒΑ, defensive rating 107.9), όμως το σκορ και η δημιουργία που προσέφερε ο Λιθουανός ψηλός μέσα από το post, όπως και το elite rebounding του δεν αναπληρώνονται σε τέτοιο επίπεδο.
Εκτός φυσικά κι αν ο Warren συνεχίσει τα τρελά του και τους κουβαλήσει με 30άρες στα play-off. Μην ξεχνάμε πως αυτός μαζί με τον Booker και τον Lilard είναι τα πρόσωπα της φούσκας μέχρι σήμερα.
6. Philadelphia Sixers
Πάμε τώρα σε μια ομάδα που θεωρώ πως βάζει μόνη της τα χέρια της για να βγάλει τα μάτια της. Οι Sixers είναι η πιο κακοστημένη ομάδα contender στην Λίγκα κι αυτή την στιγμή πληρώνουν τις αποφάσεις του καλοκαιριού.
Μια από αυτές ήταν η επιλογή να αφήσουν τον Butler να τους φύγει, χωρίς να του προσφέρουν το max συμβόλαιο που ζητούσε, ανανεώνοντας την ίδια στιγμή τον Harris.
Και εκεί που θα περίμενες να κινηθούν για κάποιον guard, αναγνωρίζοντας το πρόβλημα του Simmons στην εκτέλεση, ώστε να μπορέσουν να τον μεταφέρουν μόνιμα στο 4 (όπως ουσιαστικά έκαναν και στα περυσινά play-off), πάνε και δίνουν 28 εκατομμύρια τον χρόνο με τετραετές συμβόλαιο, στον 33χρονο Al Horford.
Εκεί είναι που αντιλαμβάνεσαι πως έχει χαθεί πλήρως η λογική στους Sixers. Έδωσαν το μοναδικό μεγάλο συμβόλαιο που είχαν σε έναν ψηλό την ίδια στιγμή που έχουν το καλύτερο τέτοιο στην Λίγκα.
Ο Al υποτίθεται πως ήρθε για PF, όμως ο άνθρωπος έχει να παίξει στην θέση αυτή από την μέρα που έφυγε από τους Hawks (2016). Στους Celtics αγωνιζόταν (με τεράστια επιτυχία) στην θέση του center, μιας και η ηλικία του αλλά και το γεγονός πως είναι γενικά “βαρύς” δεν του επέτρεπαν να κυνηγάει τα ελαφριά τεσσάρια στην περιφέρεια.
Για να μην παρεξηγούμαι ο Horford είναι εξαιρετικός παίχτης. Σε μια άλλη ομάδα θα ήταν τρομερά χρήσιμος (πχ στους φετινούς Celtics), αλλά δεν ήταν αυτό που χρειάζονταν οι Sixers, οι οποίοι αυτή την στιγμή έχουν δημιουργήσει μια τρομερά βαριά πεντάδα, η οποία αποτελείται από τους Simmons-Richardson-Harris-Horford-Embiid.
Παρεμπιπτόντως δεν μπορώ να εξηγήσω πως ενώ δύο χρόνια τώρα έχουν δει με τα μάτια τους σε καταστάσεις play-off πως με βασικό χειριστή τον Simmons υπάρχουν συγκεκριμένες δυσκολίες στο set, πως γίνεται να συνεχίζουν να πηγαίνουν all in σε αυτό το πλάνο (ένα πλάνο που έχει αποτύχει).
Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο δεν μπορώ να ξεγράψω την Philadelphia ακούει στο όνομα Joel Embiid, ο οποίος είναι πιθανότατα ο καλύτερος ψηλός στην Λίγκα αυτή την στιγμή.
Μέσα σε όλα αυτά ήρθε και ο τραυματισμός του Simmons για να βάλει το κερασάκι στην τούρτα. Μπορεί από την μία να δημιουργεί συγκεκριμένες δυσκολίες η παρουσία του ως main ball handler, όμως αυτή την στιγμή δεν υπάρχει κανένας παίχτης που θα έρθει από τον πάγκο και θα μπορέσει να καλύψει το κενό του, μιας και η second unit της Philadelphia είναι χαμηλού επιπέδου.
Προσωπικά είμαι τρομερά απαισιόδοξος για τους Sixers. Τα λάθη της στελέχωσης τα βρίσκεις μπροστά σου όλη την σεζόν και αυτή η ομάδα είναι η απόδειξη του παραπάνω ρητού.
7. Brooklyn Nets
Το καλοκαίρι υπήρχε τεράστιο hype γύρω από τους Nets, μιας και η αλήθεια είναι πως κινήθηκαν υποδειγματικά στην free agency, υπογράφοντας δύο από τους καλύτερους παίχτες του κόσμου (και αποδεδειγμένα νικητές), τον Kevin Durant και τον Kyrie Irving.
Στους Nets πάντως γνώριζαν εξ αρχής πως η φετινή χρονιά θα είναι μεταβατική μιας και ο Durant θα την έχανε ολόκληρη, οπότε μόνο με τον Irving και τον υπόλοιπο κορμό της ομάδας, δεν μπορούσαν να θεωρηθούν contenders.
Τα πράγματα βέβαια μέσα στην χρονιά έγιναν χειρότερα καθώς τόσο ο Irving, όσο και ο τρίτος πόλος της ομάδας, ο LeVert ταλαιπωρήθηκαν από τραυματισμούς (ο πρώτος έχασε 52 παιχνίδια, ενώ ο δεύτερος 28)
Όπως αντιλαμβάνεστε δεν μπορούμε να είμαστε τόσο αυστηροί απέναντι σε μια ομάδα νέα, με τόσες απουσίες σημαντικών παιχτών μέσα στην χρονιά.
Οι Nets πάντως δεν έπεισαν. Τρομερή αστάθεια τόσο στο επιθετικό, όσο και στο αμυντικό κομμάτι, ενώ υπήρχαν ώρες και στιγμές που δεν μπορούσαν να βγάλουν δύο άμυνες στην σειρά.
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στην φούσκα εκεί που οι Nets παρουσίασαν μια ομάδα εκτάκτου ανάγκης μιας και δεν κατέβηκαν 8 παίχτες του βασικού τους rotation (Durant-Irving-Dinwiddie-DeAndre-Prince-Chandler-Beasley-Claxton).
Προσωπικά περίμενα να μετατραπεί σε σάκος του μποξ, παρόλα αυτά στάθηκε με αξιοπρέπεια κάνοντας και πέντε νίκες στα εναπομείναντα οκτώ παιχνίδια.
Συμπαθητικοί, άξιοι που έφτασαν ως εδώ, αλλά θεωρώ πως αυτό είναι το ταβάνι τους.
Του χρόνου έρχονται τα καλύτερα.
8. Orlando Magic
Και θα κλείσουμε την Ανατολή με το συμπαθέστατο Orlando. Το Orlando είναι μια κλασική τίμια ομάδα, Ανατολής που έχει κάποιες σταθερές στο παιχνίδι της και αυτό την βοηθάει να παίζει ένα αξιοπρεπές μπάσκετ, αρκετά ισορροπημένο μπρος πίσω, αλλά προφανώς της λείπει ο superstar για να μπορέσει να κάνει το επόμενο βήμα.
Ο κορμός Fultz-Fournier-Ross-Gordon-Vucevic-Isaac-Augustin κρίνεται αρκετά ικανοποιητικός, καθώς οι συγκεκριμένοι αθλητές (με εξαίρεση τον Fultz που ήρθε φέτος) καταφέρνουν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά να μπουν σε διαδικασία play-off.
Οι Magic ουσιαστικά αγωνίζονται με τον Vucevic σε ρόλο βασικού χειριστή, καθώς είναι ο παίχτης με τα περισσότερα touches στην ομάδα. Όπως αντιλαμβάνεστε οι περισσότερες επιθέσεις τους εκδηλώνονται σε set καταστάσεις, κυρίως από low post δράσεις του Μαυροβούνιου, ενώ πολλές φορές η μπάλα περνάει στα χέρια του Fournier ψάχνοντας την ικανότητα του Γάλλου στο παιχνίδι της προσωπικής φάσης.
Στο αμυντικό κομμάτι παρουσιάζουν αρκετή σκληράδα, ειδικά στις πεντάδες που έχουν ταυτόχρονη παρουσία ο Gordon με τον Isaac (παρότι ο δεύτερος έχασε μεγάλο κομμάτι της φετινής χρονιάς).
Παρόλα αυτά δύσκολα θα κάνουν την έκπληξη και φέτος. Δύσκολα θα κάνουν το επόμενο βήμα. Καλός χρυσός ο Vucevic αλλά δεν είναι ο παίχτης που θα τους κουβαλήσει στο επόμενο επίπεδο.
ΔΥΣΗ
1. Los Angeles Lakers
Μπορεί οι Lakers να τερμάτισαν πρώτοι (και με άνεση μάλιστα) στην Δύση, όμως υπήρχαν στιγμές που δεν έπειθαν με το μπάσκετ που έπαιζαν.
Η αλήθεια είναι πως μου έδωσαν την εντύπωση ότι είναι πρώτοι επειδή το δίδυμο Lebron-Davis είναι too much to handle για οποιαδήποτε ομάδα στο NBA.
Ταυτόχρονα το αντίστοιχο δίδυμο των Clippers (Leonard-George) δεν αγωνίστηκε για πολλά παιχνίδια μαζί, για αυτό είδαμε και περισσότερες ήττες από την δεύτερη ομάδα του LA.
Γιατί όμως οι Lakers δεν πείθουν ότι είναι το απόλυτο φαβορί;
Ο βασικός λόγος είναι επειδή το supporting cast γύρω από το δίδυμο Lebron-Davis δεν είναι το ιδανικό από πολλές απόψεις. Το Lebron-Davis είναι ένα τρομακτικό δίδυμο που μπορεί να σπείρει τον πανικό σε κάθε άμυνα, όμως έχει μια βασική αδυναμία. Κανένας από τους δύο τους δεν είναι elite shooter από την περιφέρεια. Ναι και οι δύο μπορούν να σουτάρουν αξιόπιστα είναι προφανές, αλλά δεν τους λες και φονιάδες.
Η λογική λοιπόν λέει ότι θα έπρεπε να υπογράψουν παίχτες με elite shooting ability για να καλυφθεί αυτή η μικρή αδυναμία. Έλα όμως που ο μόνος καθαρός “χεράς” που ήρθε στην ομάδα ήταν ο Danny Green.
Όλοι οι άλλοι παίχτες που αποκτήθηκαν δεν είναι ιδιαιτέρως καλοί σουτέρ και κανένας δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι θα ανοίξει το γήπεδο.
Αποτέλεσμα λοιπόν αυτής της παραφωνίας στο ρόστερ είναι το γεγονός ότι οι Lakers είναι 21οι στα 3FG% με 34.8%.
Την ίδια στιγμή στην ομάδα δεν υπάρχει τρίτος πόλος δημιουργίας πίσω από το δίδυμο των superstar, καθώς ο Rondo που θα είχε τον ρόλο αυτό είναι συνεχώς τραυματίας (θα χάσει και σημαντικό κομμάτι των play-off).
Οι Lakers λοιπόν δεν έχουν ούτε elite shooting, ούτε πολλαπλές πηγές δημιουργίας, ούτε αρκετούς χειριστές στο ρόστερ τους.
Όλα αυτά τους οδήγησαν στο να έχουν την 11η επίθεση στο NBA (111.6 offensive rating), κάτι που μπορεί να εντυπωσιάζει πολλούς αρνητικά, καθώς μιλάμε για την ομάδα με το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ πίσω από τους Bucks.
Πως όμως έφτασαν στο σημείο αυτό να έχουν αυτό το ρεκόρ, εφόσον εμφανίζουν αυτές τις αδυναμίες στην επίθεση;
Μα προφανώς επειδή στην άμυνα είναι πραγματικά elite. Η προσθήκη του Davis, συν ότι ο Lebron παίζει πλέον σχεδόν αποκλειστικά ως pg, δίνουν την δυνατότητα στους Lakers να κατεβάζουν στο παρκέ πεντάδες με τεράστιο μέγεθος, κάτι που δύσκολα μπορεί να ματσάρει ο οποιοσδήποτε αντίπαλος.
Ο Davis πιο συγκεκριμένα έκανε χρονιά για Defensive Player of The Year, καλύπτοντας τους πάντες τόσο χαμηλά, όσο και ψηλά.
Την ίδια στιγμή υπάρχουν πολλοί καλοί αθλητές στο ρόστερ τους και αρκετοί σκληροί καριόλιδες που δεν φοβούνται να βάλουν το κορμί τους στην φωτιά όπως ο Green (elite αμυντικός), ο Howard, ο Morris, o Caruso, o McGee κλπ.
Αρκεί όμως αυτό για να τους στέψει σε πρωταθλητές; Ή μήπως αρκεί το δίδυμο Lebron-Davis που αναγκαστικά πρέπει να παίζουν στα κόκκινα τόσο μπρος, όσο και πίσω;
Προσωπική μου άποψη είναι πως οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους, όταν στην άλλη άκρη του παρκέ θα βρεθούν οι πιο πλήρεις Clippers.
Τι θα πρέπει να γίνει για να τα καταφέρουν;
Θα πρέπει να βρεθεί ένας τρίτος πόλος εκτέλεσης και δημιουργίας, ώστε να αποφορτιστεί το δίδυμο James-Davis. Αυτό τον ρόλο θα πρέπει να τον αναλάβει ένας εκ των Kuzma-Green-Pope.
Για τον πρώτο και τον τρίτο κρατάω τις επιφυλάξεις μου, καθώς και οι δύο είναι αρκετά “χαβαλέδες” και δεν είναι παιγμένοι στο επίπεδο αυτό. Από την άλλη ο Green και παιγμένος είναι και αποδεδειγμένα νικητής (Spurs, Raptors), όντας απολύτως επαρκής στον ρόλο του.
Μόνο που ο ρόλος του δεν ήταν αυτός του τρίτου πόλου σε εκτέλεση και δημιουργία. Ο ρόλος του ήταν σαν ένας καλός 3D αθλητής που μπορεί να προσφέρει συγκεκριμένα πράγματα. Οπότε προσωπικά δεν πιστεύω πως ούτε ο Green θα τα καταφέρει κι έτσι όλο το βάρος θα πέσει σε Βασιλιά και AD.
Κάτω από άλλες συνθήκες θα ήμουν πολύ περισσότερο απαισιόδοξος, όμως ο Βασιλιάς είναι ο Βασιλιάς και όλοι γνωρίζουμε τι μπορεί να κάνει σε καταστάσεις playoff (καλύτερος playoff παίχτης όλων των εποχών μετά τον Jordan).
Εξάλλου έχει οδηγήσει πολύ πιο δυσλειτουργικά σύνολα σε τελικούς.
2. Los Angeles Clippers
Έφτασε η ώρα και για την δεύτερη ομάδα του LA που στοχεύει να γίνει πρώτη, κατακτώντας το φετινό πρωτάθλημα.
Προσωπική μου γνώμη είναι πως οι Clippers είναι το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου και αυτό γιατί στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι υπερισχύει σε όλα σε σχέση με τους υπόλοιπους διεκδικητές.
Superstar δίδυμο θες;
Το έχει, με τον περυσινό MVP των τελικών Kawhi Leonard και έναν από τους καλύτερους two way αθλητές εκεί έξω τον Paul George.
Παίχτες με hustle στοιχεία και μέγεθος ώστε να παίξουν άμυνα και να καταστήσουν το σύνολο σε two way θες;
Έχουν τον Beverly, τον Harrell, τον Morris, τον Noah και φυσικά τον George και τον Leonard
Θες δεύτερο και τρίτο πόλο δημιουργίας/εκτέλεσης/απειλής πέρα από το superstar δίδυμο;
Έχεις τον καλύτερο 6ο παίχτη όλων των εποχών (Lou Williams) και τον Jackson.
Θες off ball shooters και floor spacers να ανοίγουν τον δρόμο για τα iso του Leonard και του George;
Έχεις τον Shamet (37.5% 3FG), τον Morris (40% 3FG), τον Jackson (39.7% 3FG) και τον Green (38.4% 3FG).
Ό,τι θες αυτό το σύνολο το έχει. Έχει βάθος στον πάγκο, έχει τανάλιες πίσω, έχει βασικούς χειριστές δύο επαρκέστατους αθλητές, έχει μέγεθος στους forwards, έχει πολλές πηγές δημιουργίας και εκτέλεσης, έχει προσωπικότητες, έχει παίχτες νικητές, έχει σκληρά παιδιά.
Για εμένα υστερεί ελάχιστα στο μέγεθος στην front line τους εκεί που ο Harrell, παρότι είναι τέρας αθλητικότητας δεν τρομάζει με το μέγεθός του. Από την άλλη υπάρχει ο Zubac, ο οποίος εμφανίστηκε βελτιωμένος στην φούσκα (πήρε και παραπάνω λεπτά μιας και απουσίαζε ο Harrell), αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα ανταποκριθεί σε αυτό τον ρόλο.
Η ισορροπία πάντως που υπάρχει σε αυτή την ομάδα είναι εκπληκτική. Όσο καλή είναι πίσω, τόσο καλή είναι και μπροστά. For the record είναι η δεύτερη καλύτερη επίθεση στην Λίγκα (113.6 offensive rating), είναι τρίτη σε net rating (6.3), είναι έκτη σε true shooting με 57.8%, είναι πέμπτη σε ποσοστό ευστοχίας από την περιφέρεια (37.2%) και είναι οι 5η καλύτερη άμυνα στο NBA (107.2 defensive rating).
Όταν μιλάμε για ισορροπία αυτό ακριβώς εννοούμε…
Και όλα αυτά σε μια regular season, όπου οι Leonard και George δεν έπαιξαν και πολύ μαζί, μιας και συχνά ξεκουράζονταν εναλλάξ από τον coach Rivers για να είναι φρέσκοι στην τελική ευθεία.
Πολλοί έλεγαν πως θα δυσκολεύονταν να βρουν χημεία και πως είναι μια καινούργια ομάδα, η οποία σχεδόν διέλυσε τον περυσινό κορμό της, αλλά bullshit αυτή η ομάδα είναι εδώ και είναι χτισμένη αποκλειστικά για να κερδίσει.
Κι αν δεν ήταν ο Lebron με τον Davis απέναντι θα ήμουν σίγουρος πως θα το έκανε. Τώρα συνεχίζω να πιστεύω πως είναι το πρώτο και ακλόνητο φαβορί.
In Leonard we trust.
3. Denver Nuggets
Οι συμπαθέστατοι Nuggets. Οι Nuggets είναι ίσως η καλύτερη επίθεση μισού γηπέδου σε set καταστάσεις στον κόσμο. Σε πολύ αργό τέμπο βέβαια (το 29ο pace στην Λίγκα με 97.61), με τρομερή ακρίβεια όμως στις επιλογές, με επάρκεια στην εκτέλεση και με πολλούς δημιουργούς/χειριστές.
Οι Nuggets αρχικά έχουν για βασικό χειριστή τον Jokic με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο Jokic είναι ένας από τους καλύτερους ψηλούς στην Λίγκα και σίγουρα ένας τύπος που ξέρει πολύ μπάσκετ και έχει πολύ υψηλό μπασκετικό IQ.
Η ομάδα έχει στηθεί πολύ ισορροπημένα γύρω του και με παιδιά που παίζουν με την μπάλα στα χέρια αλλά και με off ball παίχτες, οι οποίοι συχνά κόβουν προς το καλάθι για να εκμεταλλευτούν το μοναδικό court vision του Σέρβου από το high και το low post.
Ο Murray δίπλα του μοιάζει σαν το ιδανικό “κούμπωμα”, καθώς είναι και αυτός νέος και εξελίξιμος και ήδη δείχνει σημάδια του τεράστιου ταλέντου του, την ίδια στιγμή που έρχεται και ο Porter JR, ο οποίος μπορεί να αποτελέσει τον τρίτο πόλο δημιουργίας και εκτέλεσης σε αυτό το σύνολο.
Το βασικό πρόβλημα με τους Nuggets είναι ότι μοιάζουν υπερβολικά soft. Στο αμυντικό κομμάτι δημιουργούνται πολλά προβλήματα στο κεντρικό pick’n’roll με την κοινή παρουσία των Murray και Jokic. Ταυτοχρόνως ο Millsap μεγαλώνει και δεν μπορεί να είναι τόσο επιδραστικός στο κομμάτι της άμυνας σε σύγκριση με παλαιότερα.
Το δεύτερο βασικό πρόβλημα αυτή της ομάδας είναι πως οι καλύτεροι παίχτες της είναι νεαροί σε ηλικία και δεν μοιάζουν έτοιμοι να ηγηθούν και να βγουν μπροστά σε καταστάσεις playoff (πάντα σε σύγκριση με τους superstar της Δύσης, Leonard, Lebron, George, Davis, Harden, Westbrook, Lillard κλπ).
Με λίγα λόγια καλός χρυσός ο Jokic, αλλά δύσκολα θα χάσεις από τα σουτ του (παρότι φέτος πέτυχε μπόλικα clutch τέτοια) σε μια σειρά αγώνων, όπου η αντίπαλη άμυνα θα προσαρμοστεί πάνω του.
Για εμένα οι Nuggets καλά κάνουν και πάνε σε μια λογική trust the process μιας και έχουν μαζέψει μπόλικα δικά τους project που την επόμενη μέρα μαζί με την προσθήκη ενός superstar θα μπορέσουν να κλείσουν πολλά σπίτια.
Προς το παρόν θεωρώ πως το ταβάνι τους είναι εκεί που ήταν και πέρυσι. Δηλαδή το έβδομο παιχνίδι ημιτελικών περιφέρειας.
4. Houston Rockets
Φτάνουμε και στην ομάδα που τάραξε τα ήρεμα νερά της Λίγκας με την απόφαση της να κατεβάσει ομάδα χωρίς κανονικό ψηλό. Ναι όταν έγινε εκείνη η περίφημη ανταλλαγή με τον Capella, οι περισσότεροι αντιμετώπισαν την κίνηση αυτή με χλευασμό και ειρωνεία.
Όταν όμως ξεκίνησαν τα παιχνίδια και η μπάλα μπήκε στο παρκέ, οι Rockets παρουσίασαν μια εικόνα πολύ λειτουργική για τα δεδομένα της φετινής ομάδας.
Γιατί έγινε αυτό;
Γιατί η ομάδα έψαχνε με κάθε κόστος τις καλύτερες συνθήκες για να μπορέσει να εκμεταλλευτεί το κάθετο παιχνίδι του Westbrook και το iso παιχνίδι του Harden.
Και πως θα γίνει αυτό;
Μα φυσικά ανοίγοντας το γήπεδο και χρησιμοποιώντας plays 5-out. Και το γήπεδο φυσικά δεν γινόταν να ανοίξει με τον Capela στην πεντάδα ή τουλάχιστον δεν γινόταν να ανοίξει σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι αντίπαλοι να μην παίζουν under τον Westbrook (σουτάρει με άσχημα ποσοστά και φέτος από τον τρίποντο, 25.8% 3FG), δημιουργώντας πρόβλημα στην set επίθεση.
Έτσι έχοντας τουλάχιστον άλλους δύο floor spacers στην πεντάδα η επίθεση γίνεται πολύ πιο λειτουργική, καθώς με την επιθετικότητα προς το καλάθι των δύο βασικών χειριστών, η αντίπαλη άμυνα μπαίνει σε κίνηση και βρίσκονται πολλά ελεύθερα σουτ.
Όλα καλά ως εδώ.
Το pace (104.04, δεύτερο pace στην Λίγκα) έχει ανέβει μιας και συνήθως τα rebounds τα μαζεύουν οι guards (άρα άμεση επίθεση, χωρίς καμία καθυστέρηση), τα χαρακτηριστικά των superstar εκμεταλλεύονται στο 100% (5η επίθεση στην Λίγκα, 112.8 offensive rating), όμως σε μια σειρά αγώνων στα play-off είναι δύσκολο να κερδίσεις χωρίς ένα plan b, καθώς η άμυνα προσαρμόζεται στον τρόπο με τον οποίο αγωνίζεσαι και οι προπονητές έχουν τον χρόνο να διαβάσουν το παιχνίδι σου.
Το δεύτερο βασικό πρόβλημα είναι πως οι Rockets δεν είναι two way ομάδα.
Ναι έχουν πολλούς καλούς αθλητές που μπορούν να βάλουν το κορμί τους σωστά, να σπρώξουν στην ρακέτα, να βάλουν τα χέρια τους σωστά στην μπάλα και να πιέσουν ασφυκτικά στην on ball άμυνα όμως αυτό δεν αρκεί.
Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω πως δεν ισχύει επ’ουδενί ότι ο Harden είναι κακός αμυντικός, καθώς μιλάμε για έναν αθλητή που βάζει το σώμα του παντού (πολύ δυνατός κορμός) και είναι τρομερός στην άμυνα πάνω στην μπάλα (πρώτος σε steals σε όλο το NBA).
Το πρόβλημα είναι πως ο Tucker κι ο Covington, είναι υποχρεωμένοι να παίζουν πάνω από τις δυνάμεις τους συνεχώς μαρκάροντας μόνο μεγαλύτερα κορμιά κοντά στην ρακέτα.
Αυτό είναι οκ σε κάποια παιχνίδια της regular, όμως σε σειρά αγώνων απέναντι στον ίδιο αντίπαλο είναι πολύ επίπονο και κουραστικό.
Με λίγα λόγια οι Rockets είτε θα γίνουν two way ομάδα, περιμένοντας από τον Tucker και τον Covington να παίζουν κάθε βράδυ σαν DPOY (+ την σημαντική συμβολή των Harden-Russ στην άμυνα πάνω στην μπάλα), είτε θα πάνε σε τακτική outscoring.
Μια τέτοια τακτική τους έχει βγει σε πολλά παιχνίδια φέτος, καθώς το επιθετικό ταλέντο των superstar τους είναι ακραίο, όμως δεν θα είναι το ίδιο efficient απέναντι σε μια άμυνα σαν των Lakers ή σαν τον Clippers σε σειρά παιχνιδιών.
Για να πετύχεις στα play-off και να πας μέχρι τέλους χρειάζεσαι να είσαι two way.
5. Oklahoma City Thunder
Οι Thunder είναι η ομάδα που κέρδισε τον σεβασμό μου μέσα στην χρονιά, καθώς δεν περίμενα επ’ουδενί να εμφανιστούν τόσο ανταγωνιστικοί, μιας και το καλοκαίρι έχασαν και τους δύο superstars τους και ουσιαστικά οδηγήθηκαν σε ένα rebuild.
Μέσα σε λίγους μήνες όμως οι έγιναν ομάδα που περιστρέφεται γύρω από το μπάσκετ του Chris Paul. Λίγες κατοχές, χαμηλός ρυθμός, πολλά “καλά” σουτ, όλες οι επιθέσεις καθοδηγούνται από τον “εγκέφαλο” και υπάρχει συνέπεια στην άμυνα.
Ο Paul παρά την ηλικία του αποδεικνύει γιατί είναι ένας από τους πιο επιδραστικούς παίχτες εκεί έξω. Το φετινό του performance είναι καταπληκτικό, ενώ γνωρίζει πότε πρέπει να αφήσει την μπάλα στον Galinari ή στον Sai ή στον Schroder για να επιτεθούν εκείνοι.
Γενικά οι Thunder είναι ομάδα που ψάχνει πολύ την προσωπική φάση και πως να μην το κάνει όταν έχει τέσσερις χειριστές που μπορούν να επιτεθούν με επάρκεια.
Το βασικό πρόβλημα στους Thunder και ο λόγος που λογικά δεν θα προχωρήσουν πολύ στα play-off είναι πως οι άλλοι τρεις χειριστές γύρω από τον CP3, είναι είτε αρκετά soft πνευματικά (Galinari-Schroder), είτε εντελώς άπειροι από τέτοιες καταστάσεις (Sai Alexander).
Είναι μια ομάδα που μέχρι εκεί φτάνει. Θα παίξει αυτό που μπορεί, θα είναι τέρμα ανταγωνιστική, θα ρίξει ξύλο πίσω, αλλά στο τέλος δύσκολα θα είναι αυτοί οι νικητές, καθώς της λείπει το star quality.
Παρόλα αυτά κανένας δεν μπορεί να ξεγράφει τον Chris Paul σε play-off καταστάσεις καθώς εκτός ότι γνωρίζει να εκμεταλλεύεται στο 100% τα προτερήματα των συμπαιχτών του, είναι και ο ίδιος πολύ σκληρός πνευματικά και δεν θα χαριστεί σε κανένα.
6. Utah Jazz
Οι Jazz ήταν από τις ομάδες που δεν τα πήγαν ιδιαιτέρως καλά στην φούσκα. Ο λόγος φυσικά είναι η απουσία του δεύτερου σκόρερ της ομάδας, Bojan Bogdanovic, η οποία επηρέασε όλη την λειτουργία της ομάδας στην φούσκα.
Οι Jazz είναι η ομάδα που επιθετικά λειτουργεί με υπομονή. Ψάχνει το κατάλληλο σημείο και την κατάλληλη στιγμή για να επιτεθεί, έχοντας σαν βασικό άξονα επίθεσης το κεντρικό pick’n’roll μεταξύ Conley/Mitchell-Gobert.
Για να λειτουργήσει όμως μια τέτοια επίθεση χρειάζονται και οι κατάλληλοι παίχτες για να ανοίγουν το γήπεδο. Για αυτό τον λόγο υπήρχε στο ρόστερ ένας από τους καλύτερους σουτέρ της Λίγκας, ο Bogdanovic και σε δεύτερο βαθμό ο Ingles.
Παρόλα αυτά ο Bojan δεν είναι απλά ένας κλασσικός off ball αθλητής που τρέχει γύρω από τα σκριν κλπ. Ο Bojan είναι από τους λίγους παίχτες αυτού του ρόστερ που έχει προσωπική φάση, μπορεί να σταματήσει την ντρίμπλα και να εκτελέσει με pull up και φυσικά είναι ο παίχτης που ουκ ολίγες φορές φέτος έχει κουβαλήσει την Utah στην τελευταία περίοδο σκοράροντας clutch καλάθια.
Το βασικό θέμα που δημιουργείται στο επιθετικό παιχνίδι της Utah είναι ότι αντιμετωπίζει προβλήματα με το spacing. Οι Jazz στην φούσκα εκτελούν από την περιφέρεια με ποσοστό 34.8%, όχι και πολύ άσχημο.
Για τα δεδομένα όμως της ομάδας δεν είναι καλό, αν σκεφτούμε πως με τον Bojan στο παρκέ φέτος εκτελούσε με 38.5% από το τρίποντο.
Η πτώση όπως καταλαβαίνετε για μια ομάδα που κοιτάει να εκμεταλλευτεί την παραμικρή λεπτομέρεια για να επιτεθεί είναι μεγάλη.
Για να καλυφθεί το πρόβλημα με την απουσία του Bojan θα πρέπει οι βασικοί χειριστές (Conley-Mitchell) να βάλουν τα σουτ, τα οποία θα δώσει η αντίπαλη άμυνα. Η αλήθεια είναι πως και οι δυο είναι αισθητά βελτιωμένοι στην εκτέλεση από μακριά και το shot selection τους μοιάζει ικανοποιητικό. Σίγουρα σε αυτό βοηθάει και το γεγονός πως η επίθεση των Jazz βγάζει “καλά” σουτ.
Όμως δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν θα καταφέρουν να διατηρήσουν αυτό το υψηλό ποσοστό τους (Mitchell 36.6% 3FG, Conley 37.5% 3FG) σε καταστάσεις play off, καθώς δεν είναι κλασσικοί σουτέρ.
Από εκεί και πέρα η Utah πιστεύω πως θα προσπαθήσει να παραμείνει ανταγωνιστική με το ξύλο που θα ρίξει πίσω. Πέρα από τον Gobert που όλοι ξέρουμε ότι είναι ο καλύτερος αμυντικός στο ζωγραφιστό στον πλανήτη, η Utah διαθέτει και τα αθλητικά κορμιά αλλά και το μέγεθος (Mitchell-Conley-O’Νeale) για να σταθεί καλά πίσω.
Παρόλα αυτά οι Jazz δεν παρουσιάστηκαν τόσο σκληροί αμυντικά, όσο μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Πιο συγκεκριμένα πέρυσι η Utah είχε την δεύτερη καλύτερη άμυνα στην Λίγκα (105.3 defensive rating), πρόπερσι είχε την καλύτερη άμυνα (103 defensive rating) και την σεζόν 2016-17 είχε και πάλι την τρίτη καλύτερη άμυνα (104.7 defensive rating). Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Για την ακρίβεια πολύ διαφορετικά, μιας και οι Jazz είναι στην 13η θέση (109.3 defensive rating) της λίστας.
Όπως αντιλαμβάνεστε η πτώση είναι τεράστια και σίγουρα έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτό η απουσία των Crowder, Favors και δευτερευόντως του Rubio (μιας και ο Conley που ήρθε στην θέση του είναι εξίσου, αν όχι καλύτερος αμυντικός) από το φετινό ρόστερ. Οι Jazz έχασαν πολύ σε σκληράδα στους forwards και αυτό τους κόστισε φέτος.
Τώρα πάντως ήρθε η ώρα να ξαναβρούν την χαμένη τους ταυτότητα και να εμφανίσουν ένα two way σύνολο στα play-off.
7. Dallas Mavericks
Οι Mavericks φέτος έκαναν από την πρώτη χρονιά την υπέρβαση και βρέθηκαν στα play-off μετά από τρία χρόνια αποχής. Για να μην ξεχνιόμαστε πάντως οι Mavs ήταν σε χρονιά rebuild και μόνο που βρίσκονται αυτή την στιγμή στην postseason είναι επιτυχία.
Και αυτό φυσικά το οφείλουν κατά κύριο λόγο στον Luka Doncic, ο οποίος πραγματοποίησε μια ονειρική χρονιά φέτος, σπάζοντας το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο.
Η ομάδα έχει ήδη ξεκινήσει να χτίζεται γύρω από τον νέο superstar κι αυτό φάνηκε από φέτος, καθώς ο Luka αγωνίστηκε, όχι απλά ως βασικός χειριστής, αλλά ουσιαστικά ως μοναδικός χειριστής.
Ναι ο Doncic έκανε μαγική χρονιά, όμως σε αυτό βοήθησε το γεγονός ότι όλο το ρόστερ εξυπηρετούσε τις ικανότητες του Σλοβένου σταρ. Δεν υπάρχει κανένας παίχτης να πάρει την μπάλα από τα χέρια του Luka και για αυτό έχει την μπάλα σχεδόν αποκλειστικά μόνο αυτός στα χέρια (3ος σε usage στην Λίγκα, πίσω από Γιάννη και Harden).
Από εκεί και πέρα με τον Luka στο τιμόνι οι Mavericks έπαιξαν ένα πολύ θελκτικό μπάσκετ φέτος, με μια motion επίθεση που ψάχνει συνεχώς το ελεύθερο σουτ στην weak side. Φυσικά ο Doncic έχει το ελεύθερο να παίρνει όσα pull up επιθυμεί (5oς σε isolation κατοχές πίσω από τον Harden, τον Westbrook, τον Lillard και τον Lebron).
Με αυτά και με αυτά το Dallas κατέληξε να έχει την καλύτερη επίθεση στην Λίγκα (115.9 offensive rating), όμως αυτό δεν είναι αρκετό για να σε πάει μακριά σε μια σειρά play-off.
Το πρόβλημα με το Dallas είναι ότι υπάρχει τεράστια έλλειψη αθλητικότητας στο ρόστερ τους, ένα γεγονός που δημιουργεί θέματα στην ατομική άμυνα μιας και δεν υπάρχουν ούτε τα πόδια, ούτε τα κορμιά για να παίξουν απέναντι σε πολύ ταλαντούχους σκόρερς.
Με λίγα λόγια το supporting cast γύρω από το Doncic-Porzingins δεν καλύπτει με τίποτα τις αδυναμίες τους στο αμυντικό κομμάτι, καθώς δεν είναι καθόλου αθλητικό και το ζωγραφιστό τους είναι απροστάτευτο.
Όπως είπαμε βέβαια και μόνο η παρουσία τους εκεί στην πρώτη χρονιά συνύπαρξης του Σλοβένου με τον Λετονό είναι επιτυχία, οπότε θα παίξουν το μπάσκετ τους και όπου τους βγάλει. Ακόμα και μια νίκη θα είναι επιτυχία.
8. Portland Blazers
Τελευταίοι (και καλύτεροι) είναι οι Portland Blazers, οι οποίοι αν και μας βασάνισαν τελικά τα κατάφεραν και θα μείνουν πιστοί στο ραντεβού των play-off για έβδομη συνεχόμενη χρονιά.
Πριν αρχίσω να μιλάω για το αγωνιστικό κομμάτι να σας εκδηλώσω ότι είμαι Blazers fan και πως πραγματικά όλη την χρονιά είχα στεναχωρηθεί με το underperformance που είχαν κάνει, καθώς προσωπικά τους είχα κατατάξει στους title contenders. Ειδικά από την στιγμή που υπέγραψαν (και τελικώς ανανέωσαν) τον Melo έγινα ταλιμπάν (όπως και ο φίλος tS0u).
Το θέμα με το φετινό Portland είναι ότι αντιμετώπισε τεράστια θέματα με τους τραυματισμούς σημαντικών παιχτών (Nurkic-Collins-Hood-Ariza), κάτι που δημιούργησε τεράστιο πρόβλημα στο αμυντικό κομμάτι, καθώς μπροστά συνέχισαν να είναι efficient μιας και το επιθετικό τους παιχνίδι βασίζεται στα iso skills του Lillard και του McCollum (ένα από τα πιο efficient δίδυμα στην Λίγκα).
Υπήρχαν όμως παιχνίδια που ο Lillard σκόραρε 45άρες και όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για να καταφέρουν να κερδίσουν. Το Portland για να μην πλατειάζουμε έχει μια από τις χειρότερες άμυνες του NBA (27η στο NBA, 114.3 defensive rating) και την χειρότερη ανάμεσα στις 16 ομάδες που θα παίξουν στα play-off.
Με λίγα λόγια δεν έχουν stops πουθενά. Ούτε στην περιφέρεια, ούτε στην ρακέτα, παρά το γεγονός ότι εκεί υπάρχει ο Whiteside, ο οποίος αποκτήθηκε για rim protector.
Παρεμπιπτόντως ο Hassan έγραψε καλούς αριθμούς, αλλά η παρουσία του γενικά ήταν το λιγότερο μέτρια, αφού δεν βοήθησε ουσιαστικά την αμυντική λειτουργία της ομάδας και επιθετικά ήταν ο κλασικός Hassan.
Στην φούσκα βέβαια οι Nurkic-Collins επέστρεψαν με τον πρώτο μάλιστα να είναι εξαιρετικός και στα 8 παιχνίδια που αγωνίστηκε (πραγματικά σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον τραυματισμό του).
Ο Nurkic είναι κομβικός παίχτης στο παιχνίδι των Blazers τόσο μπροστά, όσο και πίσω, καθώς η φυσική του παρουσία δίνει πολλά stops στην άμυνα, ενώ στην επίθεση είναι τρομερός δημιουργός από το high post και φυσικά πολύ καλός στο post και στο pick’n’roll.
Με την επιστροφή αυτών των δύο και με έναν Lillard να παίζει σαν τον καλύτερο παίχτη του κόσμου οι Blazers έκαναν την υπέρβαση και βρέθηκαν στα play-off (όπου θα έχουν την αμέριστη στήριξη μου).
Για να τα λέμε όλα το να παίζεις με τους Blazers σε μια σειρά play-off σίγουρα δεν είναι το πιο εύκολο, καθώς μιλάμε για μια ομάδα που μπορεί να σπάσει το ταβάνι της και να κάνει την υπέρβαση. Μιλάμε για τεράστια ποιότητα και τρομερό ταλέντο.
Ο Lillard είναι ένας από τους πιο σκληρούς πνευματικά παίχτες εκεί έξω. Είναι ο ορισμός του ηγέτη που παρασύρει το σύνολο στις επιτυχίες. Κανένας δεν θέλει να πετύχει τον Lillard σε καταστάσεις play-off (ειδικά όταν βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα). Μιλάμε για τον παίχτη που έχει “τελειώσει” δύο σειρές με δικά του σουτ (Rockets-Thunder).
Προσωπικά θέλω να πιστέψω πως θα κατέβουν στο παρκέ και θα δαγκώνουν καρωτίδες, αλλά γνωρίζω πως αυτό δεν θα συμβεί μιας και οι Ariza-Hood (δύο παίχτες με 3D χαρακτήρα) δεν θα παίξουν για να δώσουν τα απαραίτητα stops στα forwards.
Οπότε η ομάδα μας θα κατέβει στα play-off με σκοπό να κάνει outscoring, όποιον αντίπαλο βρεθεί μπροστά της.
Πόσες πιθανότητες έχει να συμβεί αυτό;
Λίγες, πραγματικά λίγες, μιας και χρειάζεται να είσαι two way team (και το Portland δεν είναι ούτε στο ελάχιστο) για να πας μέχρι τέλους. Αλλά αν ένας μπορεί να το κάνει είναι ο Lillard.
Ναι για το Portland, τον Lillard τον κουβαλητή, τον McCollum τον παιχταρά, τον Melo την χρόνια καψούρα μου και τον Nurkic το τέρας από την Βοσνία μπαίνω σε mood ΜΠΙΛΙΒ.
It’s Dame time.
Ας κάνουμε και ένα μικρό σχόλιο για τα ζευγάρια.
Milwaukee Bucks-Orlando Magic:
Το Orlando δεν έχει ούτε το μέγεθος, ούτε το αμυντικό φίλτρο για να τα βάλει με τον Γιάννη, ενώ δεν έχουν και τους κατάλληλους σουτέρ για να βάλουν τα σουτ απ’έξω μιας και την ρακέτα των Bucks δεν την πλησιάζεις εύκολα με Αντετοκούνμπο και Lopez. Η διαφορά επιπέδου είναι μεγάλη και η απουσία του Isaac (ο μοναδικός που μπορούσε να πέσει πάνω στον Γιάννη) και πιθανότατα του Gordon κάνει ακόμα πιο απλά τα πράγματα
Bucks in 4
ΠΡΟΒΛΕΨΗ: 4-0
Toronto Raptors-Brooklyn Nets:
Και εδώ η διαφορά επιπέδου είναι χαώδης, αν αναλογιστούμε τις απουσίες που έχουν οι Nets. Οι Raptors θεωρώ πως εμφανιστούν εξ αρχής σοβαροί και θα καθαρίσουν την σειρά σχετικά εύκολα. Αν όχι στα 4 παιχνίδια τότε στα 5 θα έχουν περάσει μιας και οι Nets έπαιξαν ανέλπιστα καλό μπάσκετ στην φούσκα
ΠΡΟΒΛΕΨΗ: 4-1
Boston Celtics-Philadelphia Sixers:
Η απουσία του Simmons δεν μπορεί να καλυφθεί αυτή την στιγμή από τους Sixers καθώς δεν υπάρχει κάποιος άλλος παίχτης στο ρόστερ τους να πάρει την μπάλα στα χέρια (η ομάδα δεν είναι στημένη γύρω από τον Embiid και δεν μπορεί να στηθεί μέσα σε μια εβδομάδα προφανώς).
Προσωπικά αν οι Sixers ήταν πλήρης θα πίστευα πως παρά το κακό στήσιμο που έκαναν και την πολύ μέτρια χρονιά, θα μπορούσαν να περάσουν τους Celtics, καθώς οι Κέλτες έχουν τεράστιο πρόβλημα στο ζωγραφιστό.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Sixers είναι η ομάδα που προκάλεσε τις περισσότερες απώλειες στην Βοστόνη (3 νίκες σε 4 παιχνίδια) μιας και δεν μπορούσαν με τίποτα να ματσάρουν το μέγεθος των Embiid-Horford.
Με τα καινούργια δεδομένα πάντως οι Celtics είναι το φαβορί και πιστεύω πως θα περάσουν (ίσως και εύκολα).
ΠΡΟΒΛΕΨΗ: 4-2
Miami Heat-Indiana Pacers:
Ίσως η καλύτερη σειρά στην Ανατολή, μιας και θα αναμετρηθούν δύο ισοδύναμες ομάδες. Θεωρώ πως η απουσία του Sabonis θα είναι αυτή που θα κοστίσει στους Pacers καθώς όπως είπαμε και παραπάνω δεν υπάρχει άλλο σημείο αναφοράς στην ρακέτα τους και είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται.
Οι Heat παίζουν τρομερό μπάσκετ μπροστά κι αν οι Pacers δεν παίξουν εξαιρετική άμυνα στην περιφέρεια (έχουν τα υλικά πάντως) τότε δύσκολα θα καταφέρουν να κάνουν την υπέρβαση.
Heat έστω και δύσκολα
ΠΡΟΒΛΕΨΗ: 4-2
Los Angeles Lakers-Portland Blazers:
Όσο και να θέλω να περάσουν οι Blazers γνωρίζω πως κάτι τέτοιο είναι πραγματικά δύσκολο. Οι Lakers είναι two way team, το Portland δεν είναι.
Από την άλλη οι Lakers δεν πείθουν πολύ με το μπάσκετ που παίζουν, ενώ θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με τους τραυματισμούς των Kuzma και Davis, για το αν θα χάσουν κάποιο παιχνίδι/α.
Αν το Portland κάνει την ζημιά από νωρίς και πάρει αυτοπεποίθηση τότε θα μιλάμε για την πιο ανοιχτή σειρά του πρώτου γύρου. Θα είναι καθοριστικό το πρώτο παιχνίδι.
Lakers λόγω Lebron είναι το φαβορί πάντως.
ΠΡΟΒΛΕΨΗ: 4-2/4-3
Los Angeles Clippers-Dallas Mavericks:
Η φάση εδώ είναι λιοντάρια εναντίον χριστιανών. Οι Clippers είναι τρομερά σκληροί και όταν σφίξουν τις τανάλιες πίσω, τότε οι Mavs δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν.
Ταυτόχρονα το Dallas δεν έχει τα πόδια και τα κορμιά για να παίξουν τους Leonard-George.
Θα είναι ανταγωνιστικοί και πιθανότατα σε όλα τα παιχνίδια να βρίσκονται κοντά στο σκορ, απλά θεωρώ πως δύσκολα θα καταφέρουν να πάρουν πάνω από ένα παιχνίδι.
ΠΡΟΒΛΕΨΗ: 4-0/4-1
Denver Nuggets-Utah Jazz:
Η Utah αντιμετωπίζει το γνωστό θέμα με την απουσία του Bojan, ενώ και στην άμυνα δεν τρομάζει όπως άλλα χρόνια. Θα έχει ενδιαφέρον πάντως να δούμε την κόντρα Jokic-Gobert, καθώς ο Σέρβος έχει τα skills να τον βγάλει από την ρακέτα και να βραχυκυκλώσει με αυτό τον τρόπο όλη την αμυντική νοοτροπία των Jazz.
Η Utah αν θέλει να κάνει την έκπληξη πρέπει να εμφανίσει το μπάσκετ που έχει μάθει να παίζει τα τελευταία χρόνια. Το γνωστό στην Αμερική ως Utah basketball. Αν καταφέρουν να ρίξουν ξύλο πίσω μπορούν να βάλουν δύσκολα στους Nuggets, οι οποίοι όπως είπαμε δεν είναι καθόλου σκληροί (ούτε πνευματικά, ούτε σωματικά).
Με την εικόνα πάντως που έδειξαν οι δύο ομάδες στην φούσκα θεωρώ τους Nuggets φαβορί, αν και η Utah δεν θα παραδώσει τα όπλα εύκολα σίγουρα.
ΠΡΟΒΛΕΨΗ: 4-3
Houston Rockets-Oklahoma City Thunder:
Westbrook η επιστροφή λοιπόν και στα play-off (έστω κι αν καθυστερήσει λίγο, λόγω του μικρού του τραυματισμού). Θεωρώ μάλιστα πως ο Westbrook θα είναι ο λόγος που οι συμπαθέστατοι Thunder θα μείνουν έξω από το πρώτο γύρο, καθώς ναι μεν έχουν protection με την παρουσία του Adams κάτω από το καλάθι, αλλά δεν είναι σε τέτοιο επίπεδο για να περιορίσει τον Russ, αλλά και τον Harden φυσικά.
Γενικά θεωρώ πως υπάρχει διαφορά επιπέδου ανάμεσα στις δύο ομάδες, η οποία θα κάνει την εμφάνισή της κατά την διάρκεια της σειράς.
Εξαιρετικός ο Paul, καλό μπάσκετ οι Thunder αλλά αν οι Rockets επιβάλλουν τον ρυθμό τους (πολλές κατοχές, υψηλό pace) τότε πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να ακολουθήσουν.
ΠΡΟΒΛΕΨΗ: 4-2
Και θα κλείσω το κείμενο με αυτή την φωτογραφία μιας και είναι η κορυφαία της “φούσκας” μέχρι σήμερα. Ο Booker δικαιούταν να ήταν και αυτός εκεί σήμερα πάντως…
Καλή απόλαυση και διαβάστε το κείμενο του cceb1980 . Μια φορά τον χρόνο μας κάνει την τιμή να γράψει!!!