O Παναθηναϊκός ξεκίνησε με το δεξί τη φετινή Ευρωλίγκα, πετυχαίνοντας μία – για τους περισσότερους αναπάντεχη – εκτός έδρας νίκη.
Το προχθεσινό ματς δεν μπορεί φυσικά να αποτελέσει ασφαλές δείγμα για τη δυναμικότητα της ομάδας, αλλά προσφέρεται για κάποιες πιο στέρεες διαπιστώσεις όσον αφορά τα ζητούμενα και τις προτεραιότητες της τη φετινή σεζόν.
Είναι αλήθεια ότι οι απουσίες της Χίμκι έπαιξαν ρόλο στο αποτέλεσμα, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι εξίσου σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι απουσίες του ΠΑΟ, πράγμα που αντί να μας χαροποιεί μάλλον πρέπει να μας προβληματίσει, ειδικότερα το προπονητικό staff.
Για παράδειγμα, ο Μποχωρίδης κάνει μία ανέλπιστα ώριμη εμφάνιση που αφήνει υποσχέσεις ότι μπορεί να προσφέρει πράγματα στο μέλλον ως παίκτης ρόλου στον άσσο.
Ταυτόχρονα όμως εκθέτει τη δυσλειτουργικότητα της ομάδας στη θέση ένα, όπως τη βιώσαμε στα προηγούμενα ματς, κυρίως όταν την τρέχει ο Sant-Roos.
Το πρόβλημα με τον Κουβανό στα ματς που έχω δει ως τώρα είναι ότι παίρνει πολύ περισσότερες επιθέσεις από ό,τι του αναλογούν, ειδικά μέσα από μακρινά σουτ. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα στην επίθεση της ομάδας, καθώς τα σουτ αυτά δεν είναι στο ρεπερτόριο του και οι άμυνες επιλέγουν να του τα δώσουν αφειδώς.
Με λίγα λόγια, η ομάδα με τον Sant-Roos στον άσσο αντιμετωπίζει παρόμοιο πρόβλημα με αυτό που αντιμετώπιζε με τον Καλάθη, με τη διαφορά όμως ότι ο Κουβανός δεν έχει ούτε στο ελάχιστο τις οργανωτικές αρετές του Νικ που κάλυπταν σε σημαντικό βαθμό τις εκτελεστικές του αδυναμίες.
Το χθεσινό ματς, λοιπόν, ίσως πρέπει να λειτουργήσει ως πυξίδα για την ανάγκη, όταν επιστρέψει στην ενεργό δράση ο Sant-Roos, να παίρνει λιγότερα ή και καθόλου λεπτά στον άσσο και να αναλάβει έναν περισσότερο επιτελικό ρόλο ως δυάρι και τριάρι σε σχήματα που θα στοχεύουν σε αυξημένη αμυντική πίεση.
Η εμφάνιση του Μποχωρίδη, χωρίς να είναι κάτι το ξεχωριστό (έγραψε μόλις 2 ασσίστ, αν και μοίρασε το παιχνίδι πολύ καλύτερα από όσο δείχνει το εν λόγω νούμερο), έκανε και την απουσία του Jackson να περάσει απαρατήρητη.
Αυτό σε συνδυασμό με τον ερχομό του Sykes με συμβόλαιο ενός μήνα, δείχνει ότι ο Jackson είναι πολύ πιθανό να μας χαιρετήσει με αφορμή τον τραυματισμό του.
Προσωπικά σε αυτό το στυλ παίκτη, κοντός αθλητικός scoring pg (στο οποίο δείχνει να επιμένει στη βάση μιας συγκεκριμένης αγωνιστικής φιλοσοφίας ο κόουτς Βόβορας), θεωρώ καλύτερη περίπτωση τον Sykes από τον Jackson.
Είναι νεότερος, πιο αθλητικός και πιο αποτελεσματικός τόσο ως slasher όσο και από midrange. Ως εκ τούτου θεωρώ ότι μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα το αγωνιστικό πλάνο του κόουτς.
The game
Το χθεσινό αγωνιστικό δείγμα έδειξε ξεκάθαρα την πρόθεση του Βόβορα να μεταφέρει σημαντικό κομμάτι τον επιθέσεων στο ζωγραφιστό μέσα από διαρκή κίνηση και κοψίματα όλων των παικτών.
Ο Παπαπέτρου πρωτοστάτησε σε αυτό λειτουργώντας συχνά ως βασικός ball-handler και δημιουργώντας προσωπικές φάσεις λόγω της ικανότητας του να βάζει τη μπάλα στο παρκέ με όλο και μεγαλύτερη άνεση.
Η τάση να εμπλακούν όσο περισσότεροι παίκτες γίνεται στην επιθετική λειτουργία αποτυπώθηκε με τον καλύτερο τροπο στη στατιστική, με πέντε εξ αυτών να τελειώνουν το ματς με διψήφιο αριθμό πόντων.
Υπήρξαν διαστήματα στον αγώνα που η κίνηση των παικτών της ομάδας με και χωρίς τη μπάλα ήταν υποδειγματική, πράγμα που κάθε άλλο παρά αυτονόητο μπορεί να θεωρείται για ένα σύνολο με τόσους νέους παίκτες αυτήν την εποχή.
Αυτά τα διαστήματα ήταν εν τέλει που έδωσαν και τη νίκη σε ένα κλειστό ματς όπου η ομάδα ήταν κακή στο τρίποντο
Θα πρέπει να περιμένουμε μεγαλύτερο αγωνιστικό δείγμα για να μπορούμε να βγάλουμε ασφαλέστερα συμπεράσματα, αλλά ο κόουτς δείχνει να κάνει καλή δουλειά σε αυτό το κομμάτι.
Επιπλέον, για άλλη μια φορά σε επίσημο ματς Ευρωλίγκας αποδείχθηκε ιδιαίτερα επιδραστικός κατά τη διάρκεια του ματς.
Ειδικά τα plays που σχεδίασε όταν η ομάδα βρέθηκε πίσω στο σκορ στο τέταρτο δεκάλεπτο ήταν σεμιναριακά και έδειξαν υψηλό βαθμό προετοιμασίας και ωριμότητας από παίκτες και προπονητικό staff.
Από το χθεσινό ματς, λοιπόν, δεν κρατάμε τόσο τη νίκη, όσο το γεγονός ότι η ομάδα δεν πνίγηκε στο κακό ποσοστό της στο τρίποντο.
Επίσης κρατάμε ότι νίκησε έχοντας τον πιο ποιοτικό της παίχτη σε κακή μέρα εκτελεστικά.
Η Χίμκι εμφανίστηκε εξίσου κακή στο τρίποντο που είναι και το ισχυρό της σημείο, αλλά σε αυτό συνέβαλε και η περιφερειακή άμυνα των πράσινων που ήταν βελτιωμένη και δεν έδωσε πολλά uncontested shots.
Τέλος, o ΠΑΟ κρατάει το step-up αρκετών παιχτών, ανάμεσα στους οποίους θα ξεχωρίσω τον Μήτογλου, η εμφάνιση του οποίου ήταν κομβική, καθώς για πρώτη φορά φέτος λειτούργησε ως ένα πλήρες στρετς τεσσάρι.
Μπορεί η ομάδα να ήταν κακή συνολικά στο τρίποντο, αλλά το καλό ποσοστό του Μήτογλου ήταν κρίσιμο ώστε να ανοίξει το γήπεδο όσο πρέπει και να δημιουργήσει τους χώρους και τις προϋποθέσεις για κοψίματα και τελείωμα επιθέσεων κοντά στο καλάθι από περιφερειακούς και ψηλούς.
Εδώ πρέπει να εξάρουμε και το ώριμο παιχνίδι του Foster, ο οποίος αποδεικνύεται λίρα εκατό όσο περνάει ο καιρός.
Παρότι βρέθηκε και αυτός σε κακή μέρα στο σουτ, δεν εκβίασε προσπάθειες και έβαλε 10 πολύτιμους πόντους όντας επιθετικός προς το καλάθι και μέσα από κάποιες έξοχες συνεργασίες με τον Νέντοβιτς.
Η δε άμυνα που παίζει στο τέλος του ματς στον Mickey στο ποστ δείχνει ότι εκτός από τη σωματική υποδομή έχει και το κατάλληλο mindset για να καθιερωθεί σε επίπεδο Ευρωλίγκας.
Στην καλή εμφάνιση του Μήτογλου στο τέσσερα πρέπει να προστεθει και αυτή του Bentil.
Ο Ben παραμένει ο πιο βελτιωμένος παίκτης της ομάδας από πέρσι και δείχνει ότι με το δυνατό κορμί του, το οποίο δύσκολα μπορουν να ματσάρουν τα περισσότερα τεσσάρια της Ευρωλίγκας, μπορεί να προσθέσει το απαραίτητο παιχνίδι με πλάτη στη ρακέτα.
Η καλή εμφάνιση των δύο, ωστόσο, θέτει εν αμφιβόλω τη χρησιμότητα της παρουσίας του μέχρι σήμερα άχρωμου και άοσμου Aaron White στη θέση τέσσερα.
Η απουσία του Αμερικανού λόγω τραυματισμού από το ματς έγινε αισθητή με όχι και τόσο κολακευτικό τρόπο για τον ίδιο, καθώς μάλλον δεν έλειψε σε κανέναν.
Η πρώτη σκέψη που κάναμε ήταν ότι αν ήταν παρών μάλλον θα είχε κλέψει λεπτά από τους Μήτογλου και Μπέντιλ με αβέβαιη επίδραση τόσο στη δική τους απόδοση όσο και της ομάδας εν γένει.
Το προπονητικό επιτελείο ίσως χρειαστεί να πάρει κι εδώ μια γενναία απόφαση πολύ σύντομα ως προς το μέλλον του στην ομάδα, καθώς φαίνεται να υπάρχει αχρείαστος πλεονασμός στη θέση τέσσερα την ώρα που το πρόβλημα στην άμυνα στο 5 παραμένει άλυτο.
Και στο προχθεσινό ματς ο αδύναμος κρίκος αμυντικά ήταν οι δύο σέντερ της ομάδας, με τον Booker να κάνει πάρτι στην πράσινη ρακέτα μετά από κάθε πικ ή κόβοντας στον κεντρικό διάδρομο για να γίνει αποδέκτης της μπάλας από τον παίκτη που έκανε ντράιβ στην baseline.
Με δεδομένο αυτό το πρόβλημα, η αντικατάσταση του White με έναν αθλητικό σεντερ που θα μπορέσει να προσφέρει κάποια πολυπόθητα stops στο pnr ίσως πρέπει να γίνει προτεραιότητα, αν το επιτρέπει το ισχνό ταμείο της ομάδας.
Ειδικά αν αναλογιστούμε ότι ο ΠΑΟ αναμένεται να αντιμετωπίσει ομάδες με πολύ ανώτερη pnr επίθεση από αυτή της χωρίς Shved Kίμκι, αρχής γενομένης από την επόμενη εβδομάδα και το ματς με τον Ολυμπιακό.
What’s next?
Όπως έγραψα και στο προηγούμενο κείμενο μου, φέτος στον Παναθηναϊκό κανείς δεν πρέπει να κοιτάει τις νίκες, αλλά το πως παίζει η ομάδα πρωτίστως.
Ως προς αυτό το πρώτο δείγμα ήταν αδιαμφισβήτητα θετικό, αλλά δεν πρέπει να μας παρασύρει.
Εκτός από τα δεδομένα προβλήματα στην άμυνα, η ομάδα έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει μέχρι να διορθώσει την κρίσιμη ανορθογραφία στον δείκτη ασσίστ/λαθών.
Το 14/13 στον εν λόγω τομέα είναι κάκιστη επίδοση και απέναντι σε πιο καλοπροπονημένες και πιο ποιοτικές ομάδες θα στοιχήσει.
Ο κόουτς Βόβορας έχει πολύ δουλειά μέχρι η ομάδα να σταθεροποιήσει τον αριθμό των ασσίστ πάνω από τις δεκαπέντε και να ρίξει τον αριθμό των λαθών κάτω από τα δέκα.
Επίσης, μπορεί οι Έλληνες παίκτες να έδωσαν θετικά δείγματα, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Μποχωρίδης δεν έγινε Διαμαντίδης σε μια βραδιά και το κυριότερο δεν πρέπει ούτε να απαιτούμε ούτε και να περιμένουμε να γίνει εν καιρώ.
Πρόκειται για ένα παιδί με συγκεκριμένα προτερήματα (θέλω να τον δω να σουτάρει περισσότερο, γιατί το σουτ είναι το ισχυρό του σημείο) και με δεδομένες αδυναμίες στο παιχνίδι του.
To αγωνιστικό του ταβάνι φαίνεται να είναι αυτό ενός καλού ρολίστα Ευρωλίγκας.
Και αυτό δεν πρέπει να το υποτιμάμε ως προοπτική.
Όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία δεν είναι καθόλου αυτονόητο για κανέναν Έλληνα παίχτη πλέον ότι μπορεί να φτάσει να γίνει σταθερός και αξιόπιστος ρολίστας σε επίπεδο Ευρώλιγκας.
Ο Παναθηναϊκός έχει μια σειρά από νέους Έλληνες παίκτες που βασικό ζητούμενο δικό τους και βασικός στόχος της ομάδας θα πρέπει να είναι να καταφέρουν να φτάσουν αυτό το επίπεδο.
Από εκεί και πέρα αν κάποιος από αυτούς (ιδίως παιδιά με μεγαλύτερο ταλέντο όπως πχ. οι Μήτογλου, Παπαγιάννης) καταφέρουν να κάνουν και ένα βήμα παραπάνω θα είναι ευχής έργο.
Ο πήχης ωστόσο πρέπει να παραμένει χαμηλά ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, καθώς όλα αυτά τα παιδιά πέφτουν φέτος στα βαθιά με σκοπό να μάθουν και να γαλουχηθούν στην πορεία, αναλαμβάνοντας όλο και περισσότερες ευθύνες και χτίζοντας αγωνιστικό χαρακτήρα.
Αυτή η πορεία θα εμπεριέχει αναπόφευκτα αρκετά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή τους, αλλά και αρκετά αγωνιστικά χαστούκια από αντιπάλους με δεδομένα πολύ ανώτερη ποιότητα.
Ματς όπως αυτό με την Κίμκι τους δίνουν το απαραίτητο μπουστάρισμα στην αυτοπεποίθησή τους, αλλά θα είναι στις δύσκολες βραδιές που θα μάθουν το κάτι παραπάνω και εκεί θα κληθούν να δείξουν και την σκληράδα τους τόσο αγωνιστικά όσο και – κυρίως – πνευματικά.
The forthcoming derby
Η αναπάντεχη νίκη στο πρώτο μας δημιούργησε λογική ευφορία στις τάξεις των πράσινων οπαδών και σίγουρα αύξησε τις προσδοκίες για μια καλή εμφάνιση και ίσως νίκη στο επερχόμενο αιώνιο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.
Ωστόσο τόσο οι οπαδοί όσο και οι παίκτες δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα της αιώνιας κόντρας.
Για τον Παναθηναϊκό την επόμενη εβδομάδα το πρώτο ζητούμενο δεν θα είναι η νίκη πάση θυσία, αλλά η αγωνιστική συνέπεια στις αρχές που έδειξε στο παιχνίδι του στη Μόσχα
Από τις δύο ομάδες άλλωστε, ο Παναθηναϊκός είναι αυτή που δεν έχει τίποτε να χάσει.
Σε αντίθεση με τον αιώνιο αντίπαλο που έχει θέσει τον πήχη των προσδοκιών ψηλά τη φετινή χρονιά (μέρος των οπαδών του ίσως και σε υπερβολικό βαθμό κατά την ταπεινή μου γνώμη, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα), οι πράσινοι παίζουν πρωτίστως για να γαλουχήσουν την ομάδα του μέλλοντος και όχι για νίκες εδώ και τώρα.
Ο μόνος τρόπος να βγει χαμένος ο Παναθηναϊκός από το ντέρμπι είναι οι παίκτες του να μην παλέψουν το ματς με σοβαρότητα και συγκέντρωση από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Το άγχος της νίκης το έχει μόνο το φαβορί και στο φτωχικό και άδειο φετινό ΟΑΚΑ αυτό για πρώτη (και ευχόμαστε και τελευταία) φορά δεν θα είναι η ομάδα με τα πράσινα.