Και κάπως έτσι φτάσαμε και φέτος στο πιο μελαγχολικό σημείο της σεζόν… Εδώ και 7 χρόνια τέτοια εποχή έχω μια πικρή αίσθηση και ένα παράπονο από την ομάδα μου το οποίο συνοδεύεται σχεδόν μόνιμα από ένα what if…
Είναι αυτή η περίοδος που μόλις έχουν τελειώσει τα playoffs και απομένουν περίπου 15 μέρες πριν το F4.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Φέτος -πιο πολύ από ποτέ νομίζω- στη Βιτόρια θα βρεθούν οι ομάδες που το άξιζαν πραγματικά. Όχι επειδή έκαναν πολύ δυνατή αρχή ή πολύ δυνατό finish, αλλά επειδή ήταν σταθερά καλές στο μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν. Θα βρεθούν σε ενα F4 το οποίο δείχνει πιο ανοιχτό από ποτέ, με καμία από τις ομάδες να μην προκαλεί φόβο στην άλλη.
Πριν όμως επιστρέψω στα δικά μας και στο συναίσθημα της μελαγχολίας πριν την προσμονή για το F4, θα ήθελα να αναφερθώ σε μια ομάδα που ζήλεψα όσο καμία άλλη φέτος.
Την Εφές.
Μιλάμε για μια ομάδα η οποία απουσίαζε 18 χρόνια από τα μεγάλα ραντεβού των εκάστοτε τεσσάρων. Μια ομάδα η οποία έφερε εδώ και κάμποσα χρόνια την ταμπέλα της loser ομάδας. Μια ομάδα της οποίας το ”ειδικό βάρος” της φανέλας είχε φτάσει να φαίνεται πιο ελαφρύ και από το ήλιο. Το στοιχείο (He).
Μια ομάδα η οποία ήταν εντέλει το πραγματικό Dark Horse της φετινής διοργάνωσης.
Το προηγούμενο καλοκαίρι oι ιθύνοντες της τούρκικης ομάδας –η οποία ειρήσθω εν παρόδω τελείωσε τελευταία στη βαθμολογία– κάθισαν με τον προπονητή τους προφανώς αμέσως μετά το πέρας της regular season, και συζήτησαν τι μπάσκετ θέλουν να παίξουν και τι παίκτες χρειάζονται έτσι ώστε να μην επαναληφθεί η αποτυχία της περυσινής σεζόν. Προτού λοιπόν καν οι υπόλοιποι μνηστήρες (ομάδες) ξεκινήσουν τις συζητήσεις με τον προπονητή τους για το σχεδιασμό της νέα χρονιάς, οι υπεύθυνοι της Εφές άρχισαν να ανακοινώνουν μεταγραφές παικτών. Ήσυχα και αθόρυβα διαμόρφωσαν ένα ρόστερ το οποίο θεωρητικά ήταν πλήρες χωρίς καμία τρανταχτή αδυναμία, με πολύ πλούσιο ταλέντο για versatile στυλ μπάσκετ και το κυριότερο, ένα ρόστερ δομημένο σε λογικές τιμές και όχι με το κόστος υπεραξιών. Αυτό στην πορεία επιβεβαιώθηκε και πρακτικά, και ως λογική συνέπεια τώρα απολαμβάνουν τον σωστό προγραμματισμό και τη μεθοδικότητα στις κινήσεις τους. Τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο μα τόσο δύσκολο…
Η μελαγχολία λοιπόν σχετίζεται με το γεγονός πως ενώ ο Παναθηναϊκός εδώ και 7 συναπτά έτη φτάνει άλλοτε ένα και άλλοτε μισό βήμα από το πολυπόθητο F4 (7 συνεχείς παρουσίες στα προημιτελικά, με και χωρίς πλεονέκτημα έδρας), αντί να κάνει αυτές τις μικρές διορθωτικές κινήσεις που θα τον βοηθήσουν να βρεθεί στο μεγάλο ραντεβού, κάθε καλοκαίρι γκρεμίζει –με αξιοζήλευτη (not) συνέπεια– ότι έχτισε την προηγούμενη σεζόν. Και κακά τα ψέματα όταν ήδη στο σχεδιασμό επί χάρτου εμφανίζεις τρανταχτές αδυναμίες και προβλήματα τα οποία υπολογίζεις να καλύψεις με τρικ ή με λύσεις ανάγκης, κοινώς με ευχολόγια, το πιο πιθανό και δίκαιο συνάμα είναι το να απουσιάζεις από το F4.
Ενδεικτικά θα αναφέρω κάποια παραδείγματα.
Δε γίνεται να έχεις δει από πέρυσι πως επί της ουσίας δεν έχεις back up pg και εσύ να επιμένεις στην ίδια ακριβώς φιλοσοφία για 2η συνεχή χρονιά.
Δε γίνεται να μην βλέπεις πως ο Γκιστ δεν είναι σέντερ το οποίο μπορεί να αντιμετωπίσει με επάρκεια τα σέντερ των αντίπαλων καλών ομάδων και παρόλα αυτά εσύ να πορεύεσαι κάθε χρόνο, με την όποια ηλικιακή επιβάρυνση ταυτόχρονα, όντας ο βασικός σου σε αυτή τη θέση.
Δε γίνεται να πλαισιώνεις την ομάδα σου με μοναδικό σταθερό σουτέρ σου τον ευπαθή σε τραυματισμούς Λοτζέσκι, τη στιγμή που γνωρίζεις τις προφανείς αδυναμίες-ιδιαιτερότητες που έχει το βασικό σου pg, και στο οποίο αποφάσισες να κάνεις all in. Σε αυτό το σημείο να σημειώσω πως ακόμη κι αν είχες σουτερ δεν θα έλυνες τελείως το πρόβλημα αλλά τουλάχιστον δεν θα ήταν τόσο εκκωφαντικό όσο φέτος, κι αυτό το τονίζω, διότι τις προηγούμενες χρονιές υπήρχαν σουτέρ αλλά το πρόβλημα παρέμενε. Προφανώς υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα «παραλογισμού» στις καλοκαιρινές μας επιλογές τα οποία έχουμε συζητήσει όλοι και δεν χρειάζεται να αναφέρω.
Καταρχάς ακόμη και όταν στη θεωρία το ρόστερ σου εμφανίζεται πλήρες, κανείς δεν σου εγγυάται ότι αυτό θα μεταφραστεί και μέσα στο court. Πολλώ δε μάλλον όταν ήδη θεωρητικά έχει τρανταχτές αδυναμίες ή κενά.
Ένα πράγμα που αναγνωρίζουν όλοι, μα όλοι στον μπασκετικό Παναθηναϊκό είναι πως λειτουργεί σαν «οικογένεια». Αυτό έχει προφανή υπέρ αλλά και ένα σημαντικό μείον, το οποίο η ομάδα το έχει πληρώσει πολλές φορές. Ποιο είναι αυτό;
Η ομάδα αποφασίζει πολλές φορές με το συναίσθημα.
Μιλάμε πάντα για τις ανανεώσεις. Πολλές ανανεώσεις παικτών, αν όχι όλες, δεν κρίθηκαν με βάση την παρούσα αξία του παίκτη ή την χρησιμότητα στο τρέχον πλάνο, ούτε καν υπολογίζοντας την συνολική προσφορά, αλλά με το θυμικό και το συναίσθημα. Στην περίοδο των ισχνών αγελάδων που διανύουμε με το τελευταίο σεντ του προϋπολογισμού να είναι πολύτιμο, αυτή είναι ακόμη μία πολυτέλεια που η ομάδα δεν μπορεί να αντέξει. Και αυτό το καλοκαίρι είναι κομβικής σημασίας να δαπανηθεί σωστά μέχρι και το τελευταίο λεπτό του ευρώ που διατεθεί.
Ο coach Pitino μετά το πέρας του τρίτου προημιτελικού:“Το στήσιμο μιας ομάδας δεν έχει απαραίτητα σχέση με τα χρήματα.”
Αυτό το έχουμε συνειδητοποιήσει άπαντες νομίζω βλέποντας στα F4 των τελευταίων ετών, πέραν των 3 σχεδόν σταθερών παρουσιών, κάθε χρονιά να πηγαίνει και μια ομάδα η οποία είναι με παρόμοιο με το δικό μας προϋπολογισμό. Είτε προς τα πάνω ελαφρώς είτε προς τα κάτω.
Δεν είναι η λύση δια πάσαν νόσον και μαλακίαν το μπάτζετ.
Δεν είναι θέμα μπάτζετ το να δώσεις το σχεδόν εκατομμύριο για σέντερ, που το δίνεις ήδη, στον Μπλακ αντί για τον Γκιστ. Δεν είναι θέμα μπάτζετ το να εντοπίσεις έγκαιρα τον Ντέρικ Γουίλιαμς και να αντιληφθείς την επιθυμία του να παίξει στην Ευρώπη για x,y,z δικούς του λόγους και ο οποίος ήταν cheat επιλογή για τη θέση του και τα χρήματα που ζητούσε. Δεν είναι θέμα μπάτζετ το να ανακαλύψεις τον Μπράντον Ντέιβις. Πόσο ήταν το κόστος της περιφέρειας της Εφές και πόσο ήταν το κόστος της ανεπαρκούς περιφέρειας της ομάδας μας; Είχαν τόση μεγάλη διαφορά ώστε να επικαλείται κάποιος το μπάτζετ; Ο Παναθηναϊκός 2 φορές μέσα στη σεζόν είχε 4 παίκτες για τη θέση του σέντερ(Γκιστ-Παπαγιάννης-Βουγιούκας-Λάσμε/ Γκιστ-Παπαγιάννης-Βουγιούκας-Πέην), χωρίς ούτε ένας να μπορεί καλύψει με επάρκεια τη θέση του βασικού. Για να είμαστε ειλικρινείς, ο βασικός λόγος που ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να πάει στα φάιναλ φορ δεν είναι το μπάτζετ του, αλλά οι επιλογές παικτών που κάνει. Πολύ καλύτερη ανάλυση επί του θέματος έκανε ο @Pointguard εδώ. Τα ανωτέρω όμως συνέβησαν και πλέον είναι παρελθόν.
Το θέμα είναι να ληφθούν τα σωστά μηνύματα από τη διοίκηση, ειδικά της φετινής χρονιάς, έτσι ώστε τα λάθη να μην επαναληφθούν.
Ευτυχώς και μετά από χρόνια προσπαθειών, η ομάδα φέτος βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να έχει δημιουργήσει έναν αξιόλογο κορμό Ελλήνων παικτών, εκ των οποίων οι περισσότεροι πλέον είναι παιγμένοι στο υψηλό επίπεδο. Στην ίδια συνέντευξη τύπου δήλωσε ο Πιτίνο: “Υπάρχουν πολλά κομμάτια που λείπουν για αυτή την ομάδα, αλλά υπάρχει μία καλή βάση Ελλήνων παικτών.” Κατά συνέπεια υπάρχει η τεράστια ευκαιρία με σωστές επιλογές στις θέσεις των ξένων, τα συμβόλαια των οποίων(όλων) λήγουν φέτος, να διαμορφωθεί ένα ρόστερ γεμάτο και πάντα σε αρμονία με το μπάσκετ που θα θελήσει να παίξει ο προπονητής της ομάδας.
Δεν γνωρίζω ποιος θα είναι ο προπονητής της ομάδας την ερχόμενη σεζόν. Εύχομαι πραγματικά να είναι ο Πιτίνο, για πολλούς λόγους οι οποίοι έχουν παρουσιαστεί σε αυτό εδώ το site και αναλυθεί διεξοδικά από τον @tSOu εδώ και τον @Profanatica εδώ. Αν δεν είναι αυτός, μακάρι να είναι κάποιος ο οποίος θα μπορεί να διαχειριστεί το μέγεθος και την πίεση που έχει μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό. Το σημαντικότερο όμως, ανεξάρτητα του ποιος θα είναι ο προπονητής, είναι η ομάδα (με συνεργασία διοίκησης και τεχνικού staff- όπως γίνεται δηλαδή σε όλες τις σοβαρές ομάδες του κόσμου) να κάνει αυτά τα 2-3 βασικά πράγματα που απαιτούνται έτσι ώστε με την έναρξη της σεζόν να μην υπάρχουν αν μη τι άλλο προφανείς ανορθογραφίες οι οποίες θα είναι διακριτές στα μάτια όλων.
Και κυρίως σε αυτά των αντίπαλων προπονητών…