Καμιά ομάδα δεν καταστράφηκε από μια κακή εμφάνιση στο πρώτο παιχνίδι της σεζόν.
Πόσω μάλλον αν μιλάμε για ομάδα με μικρό μπάτζετ, με ένα κατά πολύ ανανεωμένο ρόστερ και με αρκετούς παίχτες πρωτάρηδες στη διοργάνωση, η οποία αναπόφευκτα χρειάζεται χρόνο για να δέσει και να δείξει αυτό που μπορεί.
Η ήττα λοιπόν δεν είναι καταστροφή και ας ήλθε με κάτω τα χέρια.
Το βασικό πρόβλημα με την εμφάνιση απέναντι στη νεοφώτιστη Μονακό είναι άλλο. Αυτό που είδαμε στο παρκέ επιβεβαίωσε πανηγυρικά αυτό που ήταν κοινός φόβος και κοινό μυστικό στις τάξεις των πράσινων οπαδών εδώ και καιρό.
Η ομάδα δυσκολεύεται να κάνει βασικά πράγματα στην επίθεση γιατί στο ρόστερ λείπουν βασικά κομμάτια/στοιχεία που είναι εκ των ων ουκ άνευ στο σύγχρονο μπάσκετ για να μπορείς να εμφανιστείς λειτουργικός.
Και αυτή η επιβεβαίωση ενισχύει μια αβεβαιότητα που συνοδεύεται από ένα καίριο ερώτημα για το μέλλον.
Πόσο μπορεί αυτή η ομάδα να βελτιωθεί;
Διότι βελτίωση αναπόφευκτα θα υπάρχει όσο θα περνάει ο καιρός και οι παίκτες θα δένουν τόσο μεταξύ τους όσο και με τον προπονητή. Φτάνει όμως αυτό για να γίνει ο Παναθηναϊκός ανταγωνιστικός; Για να μην είναι κομπάρσος ή ακόμα χειρότερα σάκος του μποξ στη διοργάνωση;
Οι φύσει αισιόδοξοι λένε ναι.
Σε ένα μήνα από τώρα η άμυνα θα έχει γίνει απροσπέλαστη. Ο Perry (που δεδομένα δεν είναι κακός παίκτης) θα έχει αποβάλλει τον φόβο του. Ο Macon θα έχει βρει την απαραίτητη ισορροπία ανάμεσα στην πάσα και το σουτ και – το πιο σημαντικό – ο Νέντοβιτς θα έχει μετατραπεί ξανά στον φονικό σκόρερ και ηγέτη στην περιφέρεια που είδαμε σε πολλά ματς της προηγούμενης σεζόν.
Οι απαισιόδοξοι (που συνήθως είναι καλά ενημερωμένοι αισιόδοξοι), είναι πιο επιφυλακτικοί. Παίκτες σαν τον Perry και τον Macon είναι πολύ εύκολο να «καούν» αν η ομάδα κάνει συνεχόμενες ήττες στο πολύ δύσκολο πρόγραμμα των πρώτων 6-7 αγωνιστικών επειδή αυτοί δεν θα καταφέρουν να σηκώσουν το βάρος των δυσανάλογων ευθυνών που τους έχουμε φορτώσει.
Δεν χρειάζεται να τονίσω πόσο απαραίτητο είναι οι δύο τους να κάνουν άμεσα ένα καλό παιχνίδι για να ανέβει η ψυχολογία και η αυτοπεποίθηση τους. Το επόμενο εντός έδρας ματς προσφέρεται για κάτι τέτοιο.
Φυσικά τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο ρόδινα σχετικά με τη προοπτική εξέλιξης τους αν o Perry ήταν το back-up ενός PG με ηγετικά χαρακτηριστικά που θα αφαιρούσε το βάρος της ευθύνης από τον άπειρο Αμερικανό. Ή αν δεν απαιτούσαμε από τον Macon να μεταμορφωθεί σε οργανωτή αλλά να είναι το back up SG ενός υγιή και φορμαρισμένου Νέντοβιτς.
Ωστόσο PG ηγέτης δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να έλθει. Έτσι όπως είναι στημένο το ρόστερ, άλλωστε, για να γίνει ανταγωνιστική η ομάδα θα έπρεπε να έλθει ο Wanamaker στον ασο και κάτι τέτοιο υπάρχουν τόσες πιθανότητες να συμβεί όσες και να ανατείλει ο (κανονικός) ήλιος από τη Δύση (pun intended).
Και για να μη γελιόμαστε, ούτε ο Nedovic μπορεί να μεταμορφωθεί στον ηγέτη που θα παίζει τριαντάλεπτα και θα τραβάει το κάρο στην περιφέρεια χωρίς προβλήματα όλη τη χρονιά.
Επιπλέον όσο και να δέσει το υπάρχον ρόστερ, δεν θα μεταμορφωθούν ούτε τα τεσσάρια μας ούτε ο Sant-Ross σε σουτέρ ολκής για να λυθεί το σοβαρό πρόβλημα στο spacing.
Όσο και καλή άμυνα να παίζεις – πράγμα διόλου εύκολο απέναντι στο επιθετικό ταλέντο αρκετών ομάδων της Ευρωλίγκας – αν δεν μπορείς να σκοράρεις μπροστά δεν γίνεται να είσαι ανταγωνιστικός
Στο ματς με τη Μονακό υπήρξαν διαστήματα που η άμυνα έδωσε αλλεπάλληλα και σε μερικές περιπτώσεις άκρως εντυπωσιακά stops που ανεβάζουν την ψυχολγία των παικτών, αλλά η ομάδα δεν μπόρεσε ποτέ να τα κεφαλαιοποιήσει στην άλλη πλευρά του γηπέδου.
Το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο που όσο κρατάς πίσω το μηδέν έχεις ελπίδα να κλέψεις το ματς.
Τα στοιχήματα που πρέπει να βγουν στο υπάρχον ρόστερ για να γίνει η ομάδα two-way με διάρκεια και συνέπεια είναι τόσα πολλά που η κατάσταση παραπέμπει στο διαφημιστικό σλόγκαν του τζοκερ:
‘Κι αν σου κάτσει;’
Ως γνωστόν οι πιθανότητες να σου κάτσει είναι μια σε κάτι εκατομμύρια.
Σημαίνει αυτό όμως ότι η ομάδα είναι καταδικασμένη και η κατάσταση μη αναστρέψιμη;
Φυσικά και όχι.
Το ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι τι μπορεί να κάνει ο Παναθηναϊκός που όπως όλα δείχνουν έχει ελάχιστα διαθέσιμα χρήματα για μία και μόνη προσθήκη ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα δομικά αγωνιστικά θέματα που προκαλεί το ανορθολογικό στήσιμο του ρόστερ.
Η δική μου γνώμη πλέον είναι ότι εδώ που φτάσαμε ΔΕΝ πρέπει να πάει σε προσθήκη PG
Και ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι, αν η ομάδα δεν μπορεί από οικονομικής άποψης να πάρει παίκτη που το πακέτο του θα δίνει λύσεις ταυτόχρονα σε όλα τα βασικά προβλήματα σε επίπεδο ηγεσίας, οργάνωσης, περιφερειακού σουτ και spacing, δεν έχει κανέναν λόγο να πάρει έναν μέτριο παίκτη που απλώς θα χαθεί μέσα στον ανορθολογισμό του τωρινού ρόστερ.
Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, η μόνη κίνηση που μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα να ανέβει γρήγορα και σταθερά επίπεδο πρέπει να συνδυάζει μια αποχώρηση, μία προσθήκη και μία βασική εσωτερική αλλαγή.
Είναι κοινό μυστικό ότι από τη στιγμή που ο Floyd δείχνει πολύ καλά στοιχεία και μπορεί να σταθεί σε αυτό το επίπεδο, η επιλογή του Evans ως 4-5αριου χωρίς τρίποντο φαντάζει πιο άκυρη από ποτέ. Η ΚΑΕ οφείλει λοιπόν να βρει τρόπο να λύσει τη συνεργασία της με τον παίκτη, κατά προτίμηση βρίσκοντας του ομάδα ώστε να μη χρειαστεί να τον πληρώσει.
Ωστόσο με όσα χρήματα περισσέψουν από την αποχώρηση του Evans συν τα όποια χρήματα υπάρχουν διαθέσιμα για μεταγραφή δεν πιστεύω ότι πρέπει να αποκτηθεί 4αρι με σουτ, διότι αυτό θα λύσει ελάχιστα προβλήματα.
Πεποίθηση μου είναι ότι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπιστούν περισσότερα προβλήματα με μία κίνηση είναι να αποκτηθεί ένα καλό 3&D τριάρι με παράλληλη εσωτερική μετακίνηση του Παπαπέτρου για αρκετά λεπτά στο 4
Μια τέτοια κίνηση θα έλυνε αυτομάτως πολλά προβλήματα.
Ο Παπαπέτρου παρόλη την αδιαμφισβήτητη κλάση του και τη συνεχή βελτίωση του δεν μπορεί να βοηθήσει αυτό το ρόστερ να κάνει το βήμα παραπάνω με on-ball παιχνίδι από τη θέση 3.
Γενικά για να έχεις τη μπάλα στα χέρια σου και να ηγείσαι στο παρκέ ως 3αρι πρέπει να έχεις τα χαρακτηριστικά είτε του Clyburn είτε του Bodiroga, δηλαδή να έχεις εξαιρετική αθλητικότητα, ball-handling και ταχύτητα elite guard (όπως ο πρώτος) ή ball-handling και οργανωτικές/εκτελεστικές ικανότητες elite PG (όπως ο δεύτερος).
Ο εξαιρετικός Παπαπέτρου δεν έχει τίποτα από αυτά σε τέτοιο επίπεδο.
Για αυτόν τον λόγο όταν παίζει με τη μπάλα στα χέρια, παίρνοντας ρόλο βασικού χειριστή, συχνά κολλάει το σύμπαν, ειδικά απέναντι στις σκληρές άμυνες της Ευρωλίγκας που κλείνουν πάνω του, αφού μπορούν να δώσουν απλόχερα το σουτ στους πολλούς μέτριους σουτέρ του ρόστερ.
Αντίθετα ο Παπαπέτρου στο 4 θα γινόταν αυτόματα ένας από τα λίγους παίκτες στη διοργάνωση που μπορούν να βάλουν την μπάλα στο παρκέ αποτελεσματικά και να πάνε στο ένας εναντίον ενός απέναντι στον προσωπικό τους αντίπαλο
Ταυτόχρονα, ενώ θα ανέβαζε το επίπεδο της θέσης σε passing-game με το καλό του court-vision, ο εκτελεστικός ρόλος του θα γινόταν περισσότερο off-ball, γεγονός που θα επέτρεπε στην ομάδα να εκμεταλλευτεί στο έπακρο το εξαιρετικά βελτιωμένο τρίποντο από θέση που πλέον διαθέτει.
Με τον καλό spot-up σουτερ Παπαπέτρου στο 4 και έναν καλό σουτέρ στο 3 (κατά προτίμηση κάποιον που θα έχει και catch and shoot δυνατότητες) θα άνοιγε ουσιαστικά το γήπεδο, δημιουργώντας αυτόματα διαφορετικό χώρο και δυνατότητες δράσης για παίκτες όπως ο Macon και ο Perry και φυσικά για τον καλύτερο σλάσερ της ομάδας, τον Nedovic.
Ταυτόχρονα η ομάδα δεν θα έχανε σε αμυντική σκληράδα, το βασικό χαρακτηριστικό που θέλει να της προσδώσει ο Πρίφτης.
Το ερώτημα που τίθεται βέβαια εδώ είναι πόσο ρεαλιστικό είναι να δούμε ένα τέτοιο σενάριο να πραγματοποιείται;
Μπορεί ο Πρίφτης και οι δύο εμβληματικοί GMs να ζητήσουν και να πείσουν τον αρχηγό και πριμαντόνα της ομάδας να παίξει αρκετά λεπτά σε άλλη θέση από αυτή που θεωρεί φυσική του;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα ναι. Διότι αν δεν είναι, προκύπτει εύλογα ένα αντερώτημα:
Είναι ο Παναθηναϊκός η ομάδα του Παπαπέτρου ή ο Παπαπέτρου παίκτης του Παναθηναϊκού;
Αν ισχύει το πρώτο τότε έχουμε μικρύνει περισσότερο από όσο νομίζουμε και μάλλον δεν υπάρχει σωτηρία. Αν ισχύει το δεύτερο, τότε όλοι – και πρώτος από όλους ο ίδιος ο παίκτης – οφείλουν να θεωρούν αυτονόητο ότι συμφέρον του κάθε παίκτη και ειδικά ενός παίκτη που έχει χριστεί ηγέτης της ομάδας είναι να την βοηθήσει να γίνει καλύτερη με κάθε τρόπο.
Θέλω να ξεκαθαρίσω προς αποφυγή παρεξηγήσεων ότι όλα τα παραπάνω δεν εμπεριέχουν καμία υπόνοια οποιουδήποτε είδους μομφής προς τον ίδιο τον Παπαπέτρου, τον οποίο θεωρώ καλό χαρακτήρα και δουλευταρά και τον θαυμάζω για την αγωνιστική του πρόοδο.
Αποτελούν σκέψεις σε μια προσπάθεια αναζήτησης των καλύτερων δυνατών λύσεων στο πλαίσιο μίας δεδομένα δύσκολης κατάστασης.
Στο τέλος της χρονιάς θα «κλαίμε» ή θα χαιρόμαστε όλοι μαζί , αλλά μέχρι τότε αντί να ψάχνουμε δικαιολογίες και άλλοθι αποτυχίας (που δεδομένα υπάρχουν λόγω της άρρωστης διοικητικής κατάστασης), οφείλουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να ανατρέψουμε τα εις βάρος μας δεδομένα.
Σε αυτό το πλαίσιο ο κόουτς Πρίφτης πρέπει να δείξει τόλμη και αποφασιστικότητα, αποφεύγοντας τις mainstream λύσεις που είναι συνήθως συνταγές αποτυχίας.
Hard times call for hard measures …