Sweep it is λοιπόν, με τη χρονιά να τελειώνει απολύτως απογοητευτικά για τους Nets. Από την άλλη πλευρά, στους Celtics ανοίγει η όρεξη για πράγματα που ντρέπονταν να φανταστούν πριν το All Star break.
Το κείμενο ωστόσο θα επικεντρωθεί στην περίπτωση των Nets και θα γίνει μια προσπάθεια αξιολόγησης της διετίας που πέρασε, έχοντας ως όχημα την ενδελεχή παρακολούθηση της κατάστασης σε μια απόπειρα αποφυγής των γενικολογιών που ακούγονται δεξιά και αριστερά.
Ξεκινάμε.
Η όλη φάση των Nets με τη μορφή που καταλήγουν έχει τις ρίζες της στην ομάδα που διαμορφώνεται με τον ερχομό του James Harden και το trade που συμβαίνει για αυτό, με την αποπομπή του coach Atkinson να έχει λάβει χώρα προηγουμένως και στη θέση αυτού να έρθει ο ένας από τους καλύτερους PG όλων των εποχών (και personal favourite τέτοιος), αλλά απολύτως άπειρος προπονητικά, Steve Nash.
Ωστόσο δεν ήρθε μόνος. Το front office των Nets αποφάσισε να προσλάβει προς βοήθεια του Nash τους Stoudemire, έναν επί 7 χρόνια assistant coach στο επιτελείο του Popovich με το όνομα Ime Udoka και κυρίως τον διαχρονικά νεωτεριστή και ίσως μεγαλύτερο φιλόσοφο/λόγιο του αθλήματος τα τελευταία πολλά χρόνια.
Τον Mike D’Antoni δηλαδή.
Από εκεί πέρα υπάρχει όπως είπαμε το trade για τον Harden και η μετατροπή των Nets στη #1 love to hate team, για λόγους που έχουν να κάνουν πρωτίστως με ηθικά κολλήματα που εκφράζονται σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας μιας ομάδας όπου συνυπάρχουν 3 superstars. Πόσω μάλλον όταν αυτοί είναι οι KD/Kyrie/Harden.
Εδώ να παραθέσω την προσωπική μου άποψη για τη φάση. Όταν οι GSW στράφηκαν προς τον KD μετά την αποτυχία του 2016, δεν είδα κανένα «ηθικό πρόβλημα». Τουναντίον, θεώρησα πως ήταν μοναδική ευκαιρία να δούμε το άθλημα να «τερματίζει» σε επίπεδο ποιότητας και θεάματος. Εν τέλει, οι Warriors με τον KD μέσα παρουσίασαν το καλύτερο και πιο dominant μπάσκετ που είδαν τα μάτια μας και προσωπικά είμαι απολύτως ευχαριστημένος με αυτό, παρότι γνώριζα μέσα μου πως ήταν μεγάλη η πιθανότητα να διαλυθεί ο ανταγωνισμός με τη συνύπαρξη των KD-Steph-Klay στο υπέροχο πλαίσιο μπάσκετ του Golden State. Τέλος παρένθεσης.
Γυρνώντας τώρα στους Nets να πούμε κάποια βασικα πράγματα για την κουβέντα που τρέχει όσον αφορά το ποιοι έφυγαν σε εκείνο το trade, αν άξιζε κλπ.
Από τους LeVert, Allen και Prince που έφυγαν (με κάποια μελλοντικά picks 1ου γύρου μεταξύ άλλων), η μεγαλύτερη απώλεια για αυτό που φαινόταν ότι θέλει να χτιστεί ήταν ο 3&D forward Taurean Prince, ασχέτως του αν υστερούσε έναντι των άλλων δύο σε επίπεδα προσωπικής συνολικής ποιότητας και potential.
Ο Allen εκείνης της περιόδου είναι τρύπα στην άμυνα παρά τα όποια νούμερα γράφει. Χαρακτηριστικά, είναι ατελείωτες οι φορές στις οποίες ο κάθε αντίπαλος γκαρντ που βγαίνει στην αλλαγή να βάζει συνεχόμενα lay ups στο πρόσωπο του, με τον ίδιο να κυνηγάει μονίμως τη fancy τάπα. Κοινώς, ήταν χαβαλές.
Από την άλλη, ο LeVert είναι ένας υψηλής ποιότητας παίχτης που ναι μεν είναι σκόρερ αλλά δεν είναι σταθερός σουτέρ από την περιφέρεια. Ο συγκεκριμένος αφενός θέλει τη μπάλα στα χέρια σε ένα περιβάλλον με τον Kyrie και τον Durant μέσα και αφετέρου δεν έχει τις δημιουργικές ικανότητες του Harden για να λειτουργήσει αρκετά ως άσος.
Κάτι που ο Harden έκανε στην εντέλεια κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στο Brooklyn.
Χωρίς πολλά πολλά, οι ρόλοι μεταξύ των τριών τους καθορίζονται πολύ γρήγορα, με τον Harden να παίζει ως ο καλύτερος PG στο άθλημα σε ρυθμούς MVP, ο Kyrie να κάνει την καλύτερη ίσως σεζόν της καριέρας του, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η είσοδος του στο κλειστό κλαμπ του 50-40-90 σε μια χρονιά και ο KD είναι ο γνωστός unguardable KD. Στην πραγματικότητα είναι η παρουσία του Durant που καθορίζει τους ρόλους και τα πράγματα.
Συν προφανώς τη λειτουργία που κατάφερε να περάσει ο σχεδιασμός του D’Antoni.
Εκείνη η ομάδα είχε παντού στον τρόπο λειτουργίας της την υπογραφή του coach, με τους Nets να είναι σε ροή παιχνιδιού ένα κράμα εκείνων των υπέροχων Suns με τους Rockets εποχής CP3.
Η περσινή version των Nets είναι χάρμα ιδέσθαι. Ως ομάδα γράφουν το καλύτερο offensive rating στην ιστορία του ΝΒΑ, κάτι το οποίο είναι αποτέλεσμα εύρεσης της χρυσής τομής στην επίθεση μεταξύ συνεργασιών και iso. Ο Joe Harris συγκεκριμένα βρίσκεται μονίμως ελεύθερος στην αδύνατη ή ερχόμενος από σκριν, με το spacing να είναι ιδανικό και την κίνηση να είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Όσον αφορά την άμυνά τους που στην αρχή ήταν ανύπαρκτη και που μετά το ASG βελτιώθηκε αρκετά να πούμε το εξής. Οι Nets στα ματς με τις ομάδες που ήταν under 0.500 σε ποσοστό νικών επιδεικνύουν πλήρη αδιαφορία. Χαρακτηριστικά, υπάρχει ένα ματς με τους Wizards που λήγει 149-146.
Από την άλλη όμως, στα ματς εναντίον των «καλών» ομάδων επιδεικνύουν ένα effort πίσω που τους οδηγεί να έχουν αντιστρόφως ανάλογη εικόνα σε σχέση με τα ματς με τις «κακές» ομάδες και ως εκ τούτου να έχουν απολύτως θετικά ρεκόρ απέναντι τους, βγάζοντας συνήθως μια συνολική εικόνα υπεροχής.
Το πιο βασικό όμως στην όλη φάση είναι ότι οι Nets έβγαζαν μια εξαιρετική εικόνα επειδή είχαν αρχή, μέση και τέλος στο παιχνίδι τους. Οι ομάδες που έχουν δουλευτεί μπορούν να ανταπεξέλθουν της έλλειψης ενός καλού παίχτη, όπως συγκεκριμένα έγινε την περίοδο που o KD έμεινε έξω, με τους Kyrie-Harden να τρέχουν την ομάδα με τέτοιο τρόπο όπου φτάνουν να έχουν σερί 15-2.
Με τα πολλά με τα λίγα, αυτό το σύνολο φτάνει στους ημιτελικούς της Ανατολής με τους Bucks όπου έχουμε το τράβηγμα στο δικέφαλο του Harden στο πρώτο λεπτό του Game 1. Δε δημιουργεί όμως το πρόβλημα που κανένας θα περίμενε μιας και κάνουν ένα σχετικά εύκολο 2-0, ειδικά στο Game 2. Είπαμε, είχαν αρχή, μέση και τέλος.
Από την άλλη όμως είναι σχεδόν αδύνατο να ανταπεξέλθεις σε επιπρόσθετο τραυματισμό ακόμα ενός top παίχτη σου, ειδικά απέναντι σε μια πλήρη, καλή και συμπαγή ομάδα. Ο Kyrie Irving πατάει πάνω στο πόδι του Αντετοκούμπο που έτυχε να βρίσκεται στο landing space του με τον KD να μένει μόνος του και να αναγκάζεται να καταπιεί σπαθιά στα Game 5 και 7 με την κατάληξη και αλληλουχία γεγονότων που όλοι ξέρουμε.
Προσωπικά δεν έχω κανένα what if για το τί θα συνέβαινε σε περίπτωση ύπαρξης των Kyrie (ειδικά αυτού) και Harden. Οι Nets χάνουν στη σειρά από καθαρή και πρωτοφανή ατυχία, με τα «συμβαίνουν αυτά» να ακούγονται στην καλύτερη γελοία. Είναι δεδομένο ότι η πλειοψηφία του κόσμου δεν είχε καμία συμπάθεια στους Nets, ειδικά όταν απέναντι υπήρχε ο πιο «ταπεινός» και παιδί της διπλανής πόρτας Γιάννης, οπότε υπήρξε η σχετική εθελοτυφλία ως προς τα δεδομένα της σειράς.
Ότι έγινε, έγινε όμως, πάμε παρακάτω για να ανοίξουμε το μαύρο κουτί του φετινού κάζο.
Θα ξεκινήσω λέγοντας πως πέραν του ότι υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι λόγοι που συμβαίνει ότι συμβαίνει, ένα πολύ ενδεικτικό της φάσης ήταν ότι ενώ πέρυσι έβλεπα στο πρόγραμμα ότι θα έχει Nets αργότερα και καθόμουν να ευχαριστηθώ μπάσκετ, φέτος μου δημιουργούσαν νεύρα παρακολουθώντας τους.
Ο coach D’Antoni φεύγει (όπως και ο Udoka) και μαζί του διαλύεται κάθε μορφή επιθετικής ροής που υπήρχε στο περσινό σύνολο.
Το πλάνο ήταν να τροφοδοτείται ο Durant στον αγκώνα και από εκεί να προσπαθεί να δημιουργήσει/σκοράρει/κάνει μερεμέτια στο Barclays Center. Αυτό.
Δεν υπάρχει καμία ιδέα στην επίθεση, με τον Harden να προσπαθεί όσο μπορεί να την έχει σε κίνηση (σταθερά ψηλά σε ασσίστ όλη τη χρονιά, δεύτερος πίσω από CP3) αλλά γενικά να βλέπεις τη μέρα της μαρμότας. Στην πραγματικότητα έχει πάει πολύ πίσω/βγει εκτός playbook το κεντρικό PnR όπως και οι δράσεις των παιχτων στην περιφέρεια (με εξαίρεση την κίνηση του Mills) και έχει αντικατασταθεί από το ”δώστε τη μπάλα στον KD και βλέπουμε”. Όσο είναι η μπάλα στα χέρια του Ηarden υπάρχει προσπάθεια να ανοίξουν οι χώροι, αλλά εκείνη την περίοδο δοκιμάζεται ο Griffin στο 5 όπου επιχειρεί συνεχόμενα pop out, χωρίς όμως να τον πιστεύει κανένας, με αποτέλεσμα να κλείνουν οι χώροι και ο Ηarden να χρειάζεται να περάσει μέσα από τρεις με ντρίμπλα.
Ο βασικός λόγος που οι Nets είναι σταθερά στις 2 πρώτες θέσεις της Ανατολής μέχρι τον τραυματισμό του KD που πέφτει πάνω στο γόνατό του ένας συμπαίκτης του (…) είναι η MVP χρονιά που κάνει ο ίδιος ο Durant. Απλώς είναι τόσο καλός που ήταν αρκετός.
Ωστόσο, το πιο ανησυχητικό της υπόθεσης είναι ότι γινόταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που συνέβαινε την προηγούμενη χρονιά. Το ρεκόρ που είχαν, ήταν περισσότερο αποτέλεσμα επικράτησης εναντίον των losing teams παρά των ομάδων που ήταν over 0.500.
Ήταν όμως απολύτως λογικό. Η επίθεση δεν ήταν στα επίπεδα του 2021 όπου η αντίπαλη άμυνα ήταν συνεχώς στα νύχια και δεν ήξερε από πού θα της έρθει. Η ανάπτυξη ήταν απλοϊκή (όχι απλή, έχει μεγάλη διαφορά, μακάρι να ήταν απλή) και αυτό το πράγμα το διάβαζαν εύκολα οι αντίπαλοι.
Το ότι γενικά είχαν βελτιωθεί στην άμυνα φέτος κατά τη διάρκεια της χρονιάς (πάντα μιλάμε για το όταν ο KD ήταν υγιής), φτάνοντας σε μια σεβαστή διάρκεια της σεζόν να είναι στις 1-2 καλύτερες περιφερειακές άμυνες της λίγκας σε ποσοστό OPP3p%, ήταν αποτέλεσμα του ότι είχε παρθεί μια απόφαση να προστατεύουν όσο μπορούν το ζωγραφιστό και να τζογάρουν αρκετά σουτ. Θέλω να πω πως μη νομίζει κανείς ότι είδαμε τίποτα το εξεζητημένο που οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα.
Αυτό όμως όντως έπιανε με τις κακές ομάδες. Με τις καλές υπήρχε τρικυμία.
Για να μην τα πολυλογούμε έρχεται η στιγμή που ο KD βγαίνει εκτός μάχης και αναγκάζεται ο Harden να παίζει με τον (πολύ τίμιο) Patty Mills. Αν θυμόμαστε καλά όμως, στην ομάδα υπήρχε και ο Kyrie Irving. Ο οποίος όμως ήταν εκτός εξ αρχής.
Είναι σαφές ότι ο Kyrie είναι μια πολύ ιδιαίτερη φάση και εν προκειμένω έπεσε και στην περίπτωση της ύπαρξής του στο ρόστερ μιας εκ των τριών ομάδων του ΝΒΑ που οι πόλεις τους είχαν αυστηρό vaccine mandate. Αυτό που θέλω να πω είναι πως όπως δε συνέβη κανένα θέμα με τον Matisse Thybulle που είναι ανεμβολίαστος και συνέχιζε να παίζει κανονικά επειδή έπαιζε στη Philadelphia, έτσι θα μπορούσε να συμβαίνει και με τον Irving. Δε συνέβη όμως.
Είναι επίσης σαφές ότι δεν υπήρχε/υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να κάνει το εμβόλιο ο Kyrie, υπάρχει εμφανές θέμα του ότι έχει μπλέξει με διάφορους περίεργους wannabe σαμάνους, κάτι για το οποίο βέβαια φταίει πρωτίστως ο ίδιος.
Το θέμα είναι όμως ότι και πέρυσι με τους ίδιους έκανε «παρέα» και παρόλα αυτά έκανε χρονιά καριέρας. Οπότε το ότι δεν παίζει φέτος είναι αποτέλεσμα εξωγενών παραγόντων. Ή και όχι.
Φταίει ο ίδιος ο Irving που δεν κάνει το εμβόλιο παρότι δε θέλει να το κάνει επειδή πιστεύει ότι θα μπει ο Βελζεβούλ μέσα του; Ναι, προφανώς και φταίει.
Γενικά σέβομαι τις ατομικές επιλογές και παρότι pro-vaxxer ο ίδιος μπορώ να σεβαστώ κάποιον που θα μου πει ότι δε γουστάρει να το κάνει. Οκ, συμβαίνει, στην καθημερινότητα μας είναι πολλοί αυτοί.
Δε μπορώ όμως να το δεχτώ όταν είσαι μέλος μιας ομάδας και υποτίθεται ότι είσαι committed σε αυτή έχοντας έναν κοινό σκοπό. Ξαναλέω εδώ ότι το θέμα των προσωπικών επιλογών και πεποιθήσεων είναι πολύ λεπτό στις μέρες μας και χρειάζεται διαφορετική προσέγγιση και διαχείριση σε σχέση με το τί θα συνέβαινε 20 χρόνια πριν, όπου γενικά δεν υπήρχε και πολλή ανεκτικότητα (sic).
Παρόλα αυτά θεωρούσα εξαρχής ότι έπρεπε να τον περιμένουν γιατί πίστευα πως ήταν σχεδόν απίθανο να μην είναι available προς το τέλος της χρονιάς. Αυτό που φέρνει γενικά ο Kyrie στο παιχνίδι είναι μοναδικό, αλλά εν προκειμένω υπήρξε μια βασική παράπλευρη απώλεια εξαιτίας της όλης κατάστασης.
Ο James Harden αποφασίζει πως δε θέλει να κάνει άλλο τον χαζό, έχοντας μείνει να κουβαλάει μόνος και πολύ σωστά απαιτεί trade. Και εγώ το ίδιο θα έκανα.
Το πρόβλημα εδώ επίσης είναι ότι ο μόνος «διαθεσιμος» εκείνη την περίοδο ήταν ο Ben Simmons, για του οποίου την πνευματική και τεχνική ανεπάρκεια δε χρειάζεται να μιλήσουμε ξανά.
Το ότι έρχεται ο πολύτιμος Seth Curry και ο Drummond που δίνει υπόσταση στη ρακέτα και κυρίως εξασφαλίζει το ριμπάουντ είναι μια σχετικά θετική εξέλιξη για τους Nets σε σχέση με το πώς παίζουν, αλλά στην τελική έδωσαν περισσότερα σε θέμα ειδικού βάρους από ότι πήραν.
Και φορτώθηκαν τον φίλο Ben.
Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της άρνησης του Kyrie Irving να κάνει το εμβόλιο, είναι τόσο απλό.
Αφότου έχει γίνει η αναμπουμπούλα του trade αποφασίζεται ότι ο Kyrie θα παίζει στα εκτός, όπου εμφανίζεται σα να ήταν σε συνεχή αγωνιστικό ρυθμό. Οι Nets ξεκινούν επιτέλους και κάνουν νίκες εναντίον contending teams στις έδρες τους και μέσω αυτών αφήνεται να φανεί μια ελπίδα για τους ίδιους.
Το οξύμωρο είναι πως όταν λαμβάνεται η απόφαση για full time παρουσία του Irving, οι Nets ξεκινούν και παίζουν άθλια ξανά.
Πάλι μηδέν ιδέες στην επίθεση, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται ο Durant να παίζει ολόκληρα τα δεύτερα ημίχρονα σε ματς προς το τέλος της regular season. Δεν το αναφέρω για την κούραση της υπόθεσης αλλά για το πόσο limited ήταν η συνολική επιθετική λειτουργία που ο KD ήταν σε τέτοιο βαθμό απαραίτητος, ακόμα και με μετριοκακές ομάδες.
Fast forward τώρα στη σειρά με τους Celtics και να κλείνουμε σιγά σιγά.
Δεν περίμενα το sweep και δεν το περίμενα βασιζόμενος στη συνολική εικόνα των Celtics και την ύπαρξη του Kevin Durant.
H Βοστώνη είναι όντως ένα σύνολο που άλλαξε ολοκληρωτικά τσιπ μετά το ASG και το οποίο παίζει άμυνα λες και μάχεται για τη ζωή του, αλλά μετά το περσινό του KD (αλλά και τη διαχρονική παρουσία του στα NBA Playoffs – είναι από τους πιο efficient παίχτες ever σε αυτά) υπήρχε η θεώρηση ότι -τουλάχιστον- θα είχαμε σειρά.
Όμως, ο coach Udoka κατάφερε να σχεδιάσει μια αμυντική προσέγγιση που έκανε τον KD να είναι πρώτη φορά στην καριέρα του τόσο κακός σε ολόκληρη σειρά αγώνων.
Η προσέγγισή του θύμισε τις blitz τακτικές που εφαρμόζονται απέναντι σε quarterbacks στο NFL – και σε τρόπο λειτουργίας και έντασης. Με το που έπιανε τη μπάλα δεχόταν swarm και κρίνοντας από τις αντιδράσεις και τη γλώσσα του σώματός του, θεωρώ ότι τον σόκαρε.
Μέχρι να πάρει τη μπάλα υπήρχε πλάνο που τον οδήγησε σε τεράστια φθορά – με αρκετές από αυτές τις αντιμετωπίσεις να είναι φαουλ βέβαια, αλλά στα Playoffs συνηθίζεται κάτι τέτοιο. Ωστόσο από ένα σημείο και πέρα τα σφύριζαν.
Εδώ το πρόβλημα εκ μέρους των Nets ήταν διπλό. Αρχικά δεν υπήρχε κανένα διαφορετικό πλάνο από πλευράς Nash/τεχνικού επιτελείου και εν συνεχεία ο Durant έκανε choke, ασχέτως αν δεν είχε την παραμικρή βοήθεια από τον πάγκο.
Όταν λέμε ότι κάποιος franchise παιχτης κάνει choke στα Playoffs, σημαίνει πρωτίστως ότι αδυνατεί να είναι επαρκής και καλός ο ίδιος απέναντι στην αμυντική προσέγγιση του αντιπάλου (μερικές φορές και ανεξαρτήτως ξερών αριθμών που μπορεί να γράψει, η συνολική εικόνα μετράει περισσότερο εδώ), με αποτέλεσμα να θολώνει και να οδηγείται σε αποφάσεις και αντιδράσεις που εν τέλει κάνουν κακό στην ομάδα του όταν αυτή τον χρειάζεται περισσότερο.
Κοινώς θύμισε Νικ Καλάθη στις 3 από τις 4 σειρές playoff ως franchise player του Παναθηναϊκού, Mirotic στην Μπαρτσελόνα δύο χρόνια τώρα, LeBron της σειράς του ’11 με Mavericks, Γιάννη Αντετοκούμπο απέναντι σε Celtics, Toronto και Miami σε τρεις διαδοχικές σεζόν, DeRozan διαχρονικά στην postseason, Mahomes στο 2ο ημίχρονο του φετινού Super Bowl και πάει λέγοντας.
Θεωρώ πως έχει το μέγεθος να επιστρέψει του χρόνου παρά το ότι μεγαλώνει, ωστόσο μένει να το δούμε αν και εφόσον. Να είμαι ειλικρινής, πάνω απ’όλα θέλω να τον δω να το κάνει επειδή είναι ο πιο αγαπημένος μου παίχτης, οπότε δεν ξέρω το κατά πόσο κάνω projection της επιθυμίας μου.
Όσον αφορά το θέμα του ότι «δεν είχαν πολλά ματς οι Nets μαζί ως ομάδα» δεν έπαιξε όσο ρόλο θεωρείται ότι μπορεί να έχει. Η επιθετική λειτουργία ήταν αυτή που είπαμε κατά τη διάρκεια της σεζόν και δε βελτιωνόταν με τίποτα, με τον Patty Mills να έχει πάρει το ρόλο του Joe Harris. Λόγω φύσης και σωματότυπου, ο Αυστραλός συμβάλλει σε μια προσπάθεια κίνησης αλλά δεν υπήρχε το πλαίσιο που θα το κεφαλαιοποιούσε σε συνέχεια.
Ο Steve Nash πρέπει να απολυθεί για το γεγονός ότι η εικόνα της ομάδας φέτος σε σχέση με πέρυσι ήταν μέρα με τη νύχτα.
Δεν υπάρχει καμία συγκέντρωση με αποτέλεσμα να χάνονται τάχιστα διαφορές που έχουν χτιστεί. Η φάση στο Game 1 που οι Nets έχουν επιστρέψει επειδή ο Kyrie κάνει μαγικά, είναι 3 πόντους μπροστά 35’’ από το τέλος και ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΑΙΜ ΑΟΥΤ αφήνουν το διάδρομο στον Brown «για να μη φάνε τρίποντο» είναι απολύτως ενδεικτική της όλης (μη) προσέγγισης. Αυτό είναι μια αντιμετώπιση που θα έχεις αν το παιχνίδι θέλει ελάχιστα για να λήξει, όχι μισό λεπτό πριν.
Κατά τ’ άλλα είχαμε τεράστιο step up και ίσως establish του εξωφρενικού ταλέντου του Tatum, τον οποίο γενικά πάντα εκτιμούσα και τον λυπόμουν που είχε μπλέξει με τα κολλήματα του Brad Stevens, o οποίος ορθώς πήρε την απόφαση να μην ασχοληθεί άλλο με την προπονητική τη δεδομένη στιγμή.
Οι Celtics συνολικά περνούν πάνω από τους Nets, με το οξύμωρο της περίπτωσης να είναι πως κάτι τέτοιο φαίνεται περισσότερο στα παιχνίδια στο Brooklyn παρά σε αυτά στο TD Garden. Βέβαια οκ, η έδρα των Nets είναι αστεία, η φάση τους είναι Anadolu Efes – κατουσίαν δεν έχουν οπαδούς, οι περισσότεροι Knicks είναι εκεί, το Brooklyn ως franchise είναι «χωριό».
Παρόλα αυτά θεωρώ πως η Ανατολή είναι πολύ ανοιχτή φέτος. Προσωπικά εκτιμώ πολύ την ομάδα και τρόπο παιχνιδιού των Heat, οπότε μένει να δούμε το ποιος θα βγει εν τέλει από εκεί και θα πάει τελικούς. Το ματσάρισμα με Bucks τώρα έχει αρκετό ενδιαφέρον, αλλά αυτό είναι κουβέντα άλλης ώρας.
Συμπερασματικά τώρα για τους Nets ως προς την αποτίμηση των δύο αυτών σεζόν, έχουμε μια πρώτη εξαιρετική που δεν πετυχαίνουν λόγω των εξωγενών παραγόντων που αναφέρθηκαν πριν και μια δεύτερη σεζόν όπου αποτυγχάνουν παταγωδώς όντες οι ίδιοι και μόνο οι ίδιοι υπαίτιοι για αυτό.
Δεν ξέρω το κατά πόσο μπορεί να προβλεφθεί το μέλλον. Είναι διαφορετική μια σεζόν με τον Kyrie full time (lol) και αλλιώς το φετινό πράγμα. Συνεχίζω να υποστηρίζω ότι ο Nash πρέπει να φύγει, θα μου κάνει τεράστια εντύπωση αν μείνει και καταφέρει να παρουσιάσει κάτι ανάλογο της πρώτης χρονιάς του.
Ίδωμεν.