Κάθε προσπάθεια τις τελευταίες μέρες να ξεκινήσω να γράφω δυο λόγια για την ομάδα πριν το ξεκίνημα της νέας σεζόν έπεφτε στο κενό.
Πόσο δίκαιο είναι άραγε να ξεκινάς ένα άρθρο για τη νέα χρονιά έχοντας τα μυαλό σου σε αυτά που έγιναν στο τέλος της περσινής;
Μάλλον όχι και πολύ.
Παρά τα όσα συνέβησαν το καλοκαίρι, δηλαδή παρά την εντυπωσιακή μεταγραφική ρελάνς του προέδρου μετά την αρχική ψυχρολουσία της επιστροφής στη δοκιμασμένη συνταγή του στρατιώτη Αργύρη, στο δικό μου μυαλό ένα ερώτημα συνεχίζει να κυριαρχεί:
What if?
Τί θα γινόταν άραγε αν το αλήστου μνήμης τουίτ της 21ης Ιουνίου δεν έγραφε όλα αυτά τα όμορφα αποχαιρετιστήρια, αλλά ήταν λιτό και περιεκτικό:
I am coming back to finish what I‘ve started…
What if?
Ένα ερώτημα καταδικασμένο να μείνει αιώνια αναπάντητο…
Για μένα ο χρόνος φέτος μοιάζει να έχει παγώσει στη στιγμή που ο Rick Pitino μας έριξε τη «χυλόπιτα».
Επιμένω δε ότι λίγοι έχουν κατανοήσει πλήρως την τεράστια ευκαιρία που χάσαμε ως σύλλογος για να αρχίσουμε να γράφουμε μια νέα χρυσή σελίδα, ανάλογη του πρόσφατου ένδοξου παρελθόντος μας.
Κόουτς λείπεις και φοβάμαι ότι θα μας λείπεις όλη τη χρονιά, αν όχι για χρόνια
Ο Pitino, λοιπόν, δεν είναι κάτοικος ΟΑΚΑ εδώ και κάποιους μήνες πλέον, αλλά η ζωή συνεχίζεται κι εμείς καλούμαστε να στηρίξουμε την ομάδα ως έχει.
Πρέπει να την στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις, ελπίζοντας για το καλύτερο, αλλά πρέπει να είμαστε και προετοιμασμένοι για το χειρότερο.
Η διοίκηση είναι αλήθεια ότι έκανε μία εντυπωσιακή ρελάνς στις μεταγραφές, η οποία όμως μάλλον ήταν μονόδρομος με όρους μάρκετινγκ μετά την αποχώρηση του Hall-of-famer και την αντικατάστασή του με τον κόουτς Πεδουλάκη.
Είναι εντυπωσιακό, αλλά και ειρωνικό συνάμα, ότι στον στρατιώτη Αργύρη έλαχε και στις δύο επιστροφές του μετά την πρώτη θητεία του να διαχειριστεί δύο από τα υψηλότερα μπάτζετ της μετά Ζοτς εποχής.
Βλέποντας φέτος την ομάδα να προσθέτει στο ηγεμονικό συμβόλαιο του Καλάθη, ένα ακόμα μεγάλο συμβόλαιο των 1,7εκ. για να φέρει τον μπόμπερ Jimmer Fredette και ένα του 1,1εκ. για να φέρει τον πολύπειρο NBAer Wesley Johnson, είναι δύσκολο να μην αναρωτηθεί κάνεις γιατί δεν υπήρξε ανάλογη διάθεση πέρσι να κρατήσουμε τουλάχιστον έναν εκ των James, Singleton στο ΟΑΚΑ;
Άγνωσται αι βουλαί του προέδρου.
Δικά του είναι τα λεφτά κι όπως θέλει τα χαλάει, σαν να ακούω τους πρόθυμους χειροκροτητές κάθε ενέργειάς του να αλαλάζουν αφιονισμένοι.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Δικά του είναι βεβαίως κι αν θέλει τα καίει κιόλας που λέει ο λόγος, αλλά κάποιες ενέργειές του απλώς δεν βγάζουν νόημα.
Ο Τσάβι πέρυσι το καλοκαίρι υποχρεώθηκε να βρει την άκρη με τον 35αρη Langford και τον 37αρη Lasme. Και φυσικά έπρεπε να δώσει με το ζόρι βασικό ρόλο στον Παππά γιατί είχε έλθει η ώρα να κουβαλήσει την ομάδα στην Ευρωλίγκα, όπως μας πληροφορούσαν τότε τα γνωστά επαγγελματικά φερέφωνα.
Το υλικό ήταν εντελώς αντίθετο με τα θέλω και τα γούστα του κόουτς. Ο ίδιος ενώ (κακώς) το αποδέχτηκε, δεν προσαρμόστηκε ποτέ σε αυτό και δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα δικά του κολλήματα, με αποτέλεσμα να παρουσιάσει ένα αγωνιστικό έκτρωμα που τον οδήγησε αναπόφευκτα στην έξοδο.
Φέτος, όμως, το υλικό είναι πολύ καλύτερο. Το μπάτζετ είναι ελαφρώς αυξημένο και αρκετές από τις περσινές τρύπες έκλεισαν.
Θεωρητικά τουλάχιστον η ομάδα δεν θα έχει το περσινό έλλειμα στο μακρινό σουτ, όταν βλέπαμε απεγνωσμένοι τους παίκτες μας να χτίζουν πολυκατοικίες με τα «τούβλα».
Θεωρητικά πάντα ο Νικ Καλάθης θα βρίσκει πολύ περισσότερο χώρο για να κάνει αυτά που μπορεί καλά ώστε να μην εμφανιστεί άχρωμος και άοσμος, όπως πέρσι στην αρχή της σεζόν.
Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες, όμως. Έτσι δεν λέει ο λαός;
Ο Αργύρης Πεδουλάκης βρίσκεται μπροστά σε ένα τεράστιο «πρέπει» πλέον, αφού καλείται και πάλι να διαχειριστεί ένα ρόστερ κατά πολύ ανώτερο του προκατόχου του.
Ο κόουτς βέβαια είναι παλιά καραβάνα κι έσπευσε να καλύψει τα νώτα του χρησιμοποιώντας το χρόνιο πρόβλημα στο 5 για να μετατοπίσει εξαρχής μέρος των ευθυνών.
Όλοι θέλουμε Mercedes, αλλά τα λεφτά έφταναν για Φιατάκι – είπε για τη γραμμή των ψηλών.
Ενδιαφέρουσα δήλωση για τις βασικές επιλογές του στην αρχή της χρονιάς.
Άραγε ο Wiley που προτού γίνει επιλογή Πεδουλάκη φέρεται να ήταν και επιλογή του Pitino (για πρώτος ή για τρίτος σεντερ άραγε; Δεν θα το μάθουμε ποτέ), πόσο κίνητρο θα αποκτήσει μαθαίνοντας ότι ο προπονητής του που δεν μπορεί να βάλει δύο λέξεις στη σειρά στα αγγλικά χωρίς να κάνει τρία λάθη τον αποκαλεί δημοσίως Φιατάκι;
Είπε κι αλλά όμως ο κόουτς.
Απροπόνητος και χοντρός ο Παπαγιάννης, δηλαδή τεμπέλης. Το work ethic του φέρελπι νεαρού σέντερ είναι γνωστό βεβαίως ότι είναι βαθιά προβληματικό, αλλά αναρωτιέμαι πόσο κίνητρο δίνουν δηλώσεις τέτοιου τύπου σε έναν νέο παίκτη που ακόμα ψάχνει το δρόμο του.
Δεν θυμάμαι τον Pitino πέρυσι να λέει δημόσια κάτι ανάλογο για τον Παπαγιάννη όταν τον ανέλαβε σε χειρότερη κατάσταση.
Αντίθετα κάθισε και τα είπε μαζί του κατ’ ιδίαν, του έδωσε κίνητρο και κατεύθυνση, και εν τέλει είδαμε στο τέλος της σεζόν έναν Παπαγιάννη που θύμιζε κανονικό μπασκετμπολίστα και έδωσε υποσχέσεις ότι μπορεί και να μην χάσει το τρένο.
Η ουσία, όμως, δεν βρίσκεται στην οποιαδήποτε απόπειρα να συγκρίνουμε τον Pitino με τον Πεδουλάκη. Μια σύγκριση που δεν μπορεί να υφίσταται ούτε καν ως θεωρητική άσκηση επί χάρτου.
Η ουσία βρίσκεται αλλού.
Πόσο σοφό είναι ο τεμπέλης Παπαγιάννης των 22,5 χρόνων να λογίζεται για πρώτος ψηλός αντί να έχει μπροστά του ένα αθλητικό πεντάρι πρώτης γραμμής ώστε να προστατευτεί και να μην παίζει με το βάρος του ή φέτος ή ποτέ;
Πόσο σοφή ήταν η επιλογή Πεδουλάκη να ακολουθήσει το αποτυχημένο μοντέλο Πασκουάλ και να μοιράσει τα λεφτά στο πέντε σε τρεις παίκτες δίπλα στον Παπαγιάννη (Wiley, Bentil, Βουγιούκα) που όλοι μαζί δεν κάνουν ένα ψηλό της προκοπής αυτή τη στιγμή;
Μετά τα πρώτα φιλικά, το κύμα αισιοδοξίας που είχαν προκαλέσει οι μεγάλες μεταγραφές των Fredette και Johnson έδωσε τη θέση του δικαίως στον σκεπτικισμό, καθώς το κενό στο πέντε χάσκει και πάλι.
Όποιος δεν μαθαίνει από τα λάθη του είναι καταδικασμένος να τα επαναλάβει
Αν ισχύει ότι το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, τότε πόσω μάλλον το πολλάκις εξαμαρτείν μιας διοίκησης και διαδοχικών προπονητών που αρνούνται πεισματικά εδώ και χρόνια να επενδύσουν σε έναν αθλητικό ψηλό από το πάνω ράφι.
Έχει κυριολεκτικά μαλλιάσει η γλώσσα μας εδώ και μια τριετία να μιλάμε για την ανάγκη να έλθει στην ομάδα ένα αθλητικό πεντάρι επιπέδου Ευρωλίγκας.
Όλοι εμείς (οι «άσχετοι») γύρω από την ομάδα φαίνεται να αναγνωρίζουμε το πρόβλημα, αλλά οι σχετικοί εντός της, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι δηλαδή, το αγνοούν προκλητικά.
Η έλλειψη αθλητικού ψηλού που να προσφέρει το απαραίτητο rim protection συνδέεται και με άλλα προβλήματα πλην της ελλιπούς άμυνας απέναντι σε βαριά κορμιά στο ζωγραφιστό και της απώλειας των ριμπάουντ.
Βασικά επιτείνει τον προβληματισμό για τις επιλογές στη γραμμή των γκαρντ, το υποθετικά δυνατό σημείο της φετινής ομάδας.
Όσοι απεχθανόμαστε τους πρόωρους καλοκαιρινούς πανηγυρισμούς και τα μεγάλα λόγια, είδαμε από την αρχή την έλλειψη αρμονίας στη γραμμή των γκαρντ.
Τα ζευγάρια δεν βγαίνουν.
Ο Fredette δείχνει να κολλάει καλά μόνο με τον Νικ, αλλά όχι τόσο με τους υπόλοιπους.
Όλα τα υπόλοιπα ζευγάρια μοιάζουν λιγότερο ή περισσότερο προβληματικά.
Η έλλειψη ενός «τερματοφύλακα» πίσω που να σκουπίζει ό,τι περνάει καθιστά την συνύπαρξη Rice και Fredette στο παρκέ σχεδόν απαγορευτική σε αμυντικούς όρους.
Το Καλάθης – Rice πάλι εγείρει ζητήματα spacing, αλλά και το ερώτημα ποιος θα έχει την μπάλα στα χέρια του, καθώς κανείς από τους δύο δεν νιώθει άνετα σε ρόλο off ball.
Ο Παππάς επίσης φαίνεται να μην κολλάει καλά με κανέναν. Εκτός αυτού μοιάζει να βρίσκεται πολύ πίσω σε σχέση με το περυσινό μέτριο επίπεδό του λόγω του σοβαρού τραυματισμού του.
Πρέπει να είναι κάποιου είδους ρεκόρ ότι καταφέραμε να βρεθούμε με τέσσερις on ball γκαρντ
Το αποτέλεσμα είναι όλοι να περιμένουν και να απαιτούν από τον Fredette να περιοριστεί κυρίως σε ρόλο off ball, κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ στην καριέρα του.
Σίγουρα μπορεί να παίξει και off ball και πρέπει να το κάνει, αλλά μοιάζει ειρωνικό να φέρνεις τον Fredette και να απαιτείς να μεταμορφωθεί σε Strēlnieks.
O Rice είναι έμπειρος παίχτης και έδειξε σε καλή κατάσταση στα φιλικά, αλλα βάσει χαρακτηριστικών παραμένει μια άστοχη επιλογή για να πλαισιώσει την τριάδα Καλάθη, Fredette, Παππά.
Το μεγαλύτερο ερωτηματικό της φετινής ομάδας όμως παραμένει ο προπονητής της.
Προσωπικά ήμουν και παραμένω κάθετα αρνητικός στην επιστροφή του Πεδουλάκη στον πράσινο πάγκο.
Εξακολουθώ να πιστεύω δε ότι αυτή η επιλογή δεν τιμάει ούτε τον ίδιο που τη δέχτηκε ούτε τον πρόεδρο που την έκανε.
Στην τρίτη θητεία του ο κόουτς καλείται να βγει από τη δική του comfort zone του επονομαζόμενου «σκεπτόμενου μπάσκετ» και να επιδιώξει ένα αγωνιστικό στύλ βασισμένο στο fast break και τις επιθέσεις 8 δευτερολέπτων.
Ο Διαμαντίδης δεν μένει πια εδώ και ο Πεδουλάκης οφείλει να προσαρμοστεί στο μπάσκετ του Καλάθη, του καλύτερου pg στην Ευρώπη στο fast break.
Παράλληλα καλείται να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τους σουτέρ του στο σετ παιχνίδι, εκεί που παίζονται τα ματς δηλαδή στα τελευταία πεντάλεπτα των αγώνων.
Και όλα αυτά με τη δαμόκλειο σπάθη των άμεσων αποτελεσμάτων να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του.
Πρέπει να έχουμε έτοιμη την ομάδα τον Μάρτη, δήλωσε τις προάλλες.
Κάποιος πρέπει να του εξηγήσει νομίζω ότι το σύστημα στην Ευρωλίγκα άλλαξε από την τελευταία φορά που συμμετείχε στη διοργάνωση μέχρι την άνοιξη.
Τον Μάρτη μπορεί να είναι ήδη πολύ αργά και να ετοιμαζόμαστε να δουμε τα playoffs από την τηλεόραση.
Το νέο σύστημα απαιτεί αποτελέσματα από την αρχή και δεν συγχωρεί πολλά στραβοπατήματα.
Ειδικά φέτος που μιλάμε για την πιο δύσκολη Ευρωλίγκα όλων των εποχών με περίπου 9 ομάδες να διεκδικούν μία από τις τρεις τελευταίες θέσεις της οχτάδας.
Τις πέντε πρώτες θεωρώ ότι τις έχουν ήδη καπαρωμένες οι Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ, Εφές, Φενέρ και Μπαρτσελόνα.
Αν πέρυσι ο Πιτίνο κατάφερε το αδιανόητο με εκπληκτική δουλειά και λίγη τύχη, με αποτέλεσμα μια ομάδα που τέλη Γενάρη έμοιαζε καταδικασμένη να αποκλειστεί να τερματίσει στην 6η θέση, φέτος δεν θα υπάρχει γυρισμός από μια ανάλογη κακή αρχή.
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ο αναλώσιμος στρατιώτης Αργύρης μπορεί να διαχειριστεί όλα αυτά τα πρέπει.
Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι ο κόουτς Πεδουλάκης μπορεί να διαχειριστεί το ρόστερ που διάλεξε και να πάρει το καλύτερο δυνατό από αυτό.
Ενδόμυχα ελπίζω, όμως, να με διαψεύσει πανηγυρικά και μέχρι τον Απρίλη ή και νωρίτερα να με αναγκάσει να σπεύσω να παραδεχτώ ότι τον αδίκησα
Ελπίζω να με διαψεύσει κι ο Wiley και να αποδειχτεί αποκάλυψη στη γραμμή των ψηλών.
Ελπίζω ο Παπαγιάννης να χάσει κιλά και να αρχίσει να στρίβει και από τις δύο πλευρές στο ποστ.
Ελπίζω ο Καλάθης και ο Rice να καταφέρουν να μοιραστούν το χρόνο και τις μπάλες μεταξύ τους.
Ελπίζω, τέλος, η ομαδική άμυνα να καλύψει την αμυντική αδυναμία του Fredette για να μην τρώει ο πάγκος τον καλύτερο σκόρερ μας στα κρίσιμα.
Αν συμβούν όλα αυτά, τότε μάλλον θα μπούμε με άνεση στην οχτάδα.
Αλλά οι ευχές είναι πολλές και μοιάζει σχεδόν ουτοπικό να εκπληρωθούν όλες.
Με βάση τα ως τώρα δεδομένα, λοιπόν, θεωρώ πιο πιθανό ο Παναθηναϊκός του Πεδουλάκη να παλέψει οριακά για την 8η θέση με ομάδες όπως η Μπασκόνια, η Ζαλγκίρις, η Μπάγερν, η Χίμκι, η Ζενίτ κι ο Ολυμπιακός (με αυτή τη σειρά προτεραιότητας).
Μακάμπι και Αρμάνι θεωρώ ότι πολύ δύσκολα θα βρεθούν εκτός οχτάδας και τους δίνω τις περισσότερες πιθανότητες να καπαρώσουν μία από τις θέσεις 6-7.
Όσο για τον Ολυμπιακό πιστεύω ότι θα χρειαστεί ένα μικρό αγωνιστικό θαύμα για να πετύχει ο,τιδήποτε καλύτερο από μία θέση ανάμεσα στη 10η και τη 12η. Βασικά, με το υπάρχον ρόστερ, οι οπαδοί του μάλλον πρέπει να ελπίζουν σε ένα βιολογικό θαύμα που θα γυρίσει μια πενταετία πίσω το βιολογικό ρολόι των Σπανούλη και Πρίντεζη.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οι δύο ελληνικές ομάδες μπορεί να μην ξεκινάνε από την ίδια αφετηρία, καθώς το υλικό του ΠΑΟ είναι καλύτερο στο σύνολό του, αλλά για διαφορετικούς λόγους δείχνουν να μην έχουν καλές πιθανότητες διάκρισης στην εκκίνηση του φετινού αγώνα δρόμου προς τα playoffs.
Οι εκπλήξεις και οι ανατροπές των προγνωστικών είναι βέβαια βασικό κομμάτι της μαγείας του παιχνιδιού και τόσο οι πράσινοι όσο και οι κόκκινοι οπαδοί δικαιούνται να ελπίζουν σε αυτές προς όφελος των ομάδων τους.
Ωστόσο καλό θα ήταν τόσο οι μεν όσο και οι δε να έχουν κατά νου ότι όσοι ανάμεσά τους εμφανίζονται απαισιόδοξοι αυτή την περίοδο δεν είναι τίποτε άλλο παρά πολύ καλά ενημερωμένοι αισιόδοξοι.
Καλή μπασκετική χρονιά and may the best team win…