Η λαμπρότερη υπερπαραγωγή μπασκετικού θεάματος ξεκινά. Σίγουρα και η Ευρώπη έχει τη χάρη της, ειδικά στα playoffs, αλλά καλώς ή κακώς τα βλέμματα όλου του πλανήτη στρέφονται στις τιτανομαχίες που αναμένονται στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού.
Για πολλούς από μας δεν υφίσταται καν θέμα «σύγκρισης» των δύο αυτών κόσμων. Κάποιους βέβαια το μπάσκετ της από ‘κει πλευράς δεν τους εκφράζει. Αντίστοιχα υπάρχουν άλλοι –όπως εμείς εδώ– που θεωρούν πως η Μέκκα του παγκόσμιου Μπάσκετ είναι εκείνη που δίνει τις μεγαλύτερες συγκινήσεις.
Η ώρα των play offs της σεζόν 2018-2019 στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου έφτασε. Τώρα ξεκινά το “κανονικό μπάσκετ”, αυτό που προσφέρει τις μεγαλύτερες συγκινήσεις ως το φιλτραρισμένο αποτέλεσμα των «ζυμώσεων» 7 μηνών και ενός μαραθωνίου 82 παιχνιδιών και έρχεται να μας καθηλώσει μία ακόμα χρονιά.
Οι thehateful8 δεν γινόταν να λείπουν από το πάρτι που στήνεται σε κάθε γωνιά των Ηνωμένων Πολιτειών και όχι μονο.
Ο @SARAS και ο @Lemmy αναλαμβάνουν να σας οδηγήσουν σε ένα σύντομο τουρ με τις ομάδες που συμμετέχουν στα φετινά playoffs του NBA, παρουσιάζοντας τη Δύση και την Ανατολή (αντίστοιχα) και ρισκάροντας μίνι προβλέψεις ως προς την έκβαση των ματσαρισμάτων της εκάστοτε περιφέρειας.
Παραμείνετε στις θέσεις σας λοιπόν και προσδεθείτε για ασφάλεια. Στο δικό μας αεροπλάνο επιτρέπεται το τσιγάρο, οπότε, αν θέλετε, ανάψτε το. Το ποτάκι είναι εκ των ουκ άνευ προφανως.
Καλό μας ταξίδι λοιπόν.
Ξεκινάμε..
Eastern Conference
Στην Ανατολή καλώς ή κακώς λόγω της διαφοράς δυναμικότητας με τη Δύση, υφίσταται το εξής δεδομένο. Λίγο πολύ, όλοι γνωρίζουμε τα 2 ζευγάρια της ημιτελικής φάσης μιας και μοιάζει από δύσκολο έως ακατόρθωτο το να καταφέρει κάποια από τις ομάδες των θέσεων 5-8 να μπει «σφήνα» στην κυρίαρχη φέτος τετράδα, κατά σειρά, των Bucks, Raptors, Sixers, Celtics.
Εξ ορισμού το πιο δύσκολο έργο έχουν οι 4οι Κέλτες μιας και θα αντιμετωπίσουν την 5η Indiana στο πιο αμφίρροπο ματσάρισμα των playoffs της Ανατολής. Παρ’ όλα αυτά ακόμα και με το εμφανές φέτος underperforming των Κελτών δε βρίσκω τρόπο να μείνουν έξω από τη φιλότιμη, αλλά χωρίς τον Ηγέτη της Victor Oladipo, Indiana.
Πάμε λοιπόν να δούμε πιο αναλυτικά την παρουσίαση των ομάδων.
1. Milwaukee Bucks (60-22)
Η ΚΑΕ Ελαφιακός εξέπληξε τους πάντες με την τρελή πορεία της φέτος, κατακτώντας την πρώτη θεση, όχι μόνο της Ανατολικής περιφέρειας, αλλά ολόκληρου του NBA με ένα εξαιρετικό ρεκόρ, αφού ξεπέρασαν τις 60 νίκες έπειτα από 34 ολόκληρα χρόνια, από το μακρινό 1985. Επίσης σημαντικό για την ομάδα του δικού μας Γιάννη Αντετοκούμπο, είναι ότι σε περίπτωση που καταφέρει να ξεπεράσει τα εμπόδια των υπόλοιπων καλών ομάδων της Ανατολικής περιφέρειας και φτάσει στους τελικούς του NBA, θα αντιμετωπίσει (… τους Warriors ?) με πλεονέκτημα έδρας.
Τα ελάφια, λοιπόν, προέρχονται από την καλύτερη σεζόν της σύγχρονης ιστορίας τους, ο Greek Freak παλέυει στα ίσια με τον απίστευτο και φέτος «Μούσια» για το βραβείο του MVP της RS του NBA και οι ίδιοι καλούνται να κάνουν την «υπέρβαση» και να αποδείξουν πως η αλλαγή φιλοσοφίας και αγωνιστικής νοοτροπίας που έφερε ο coach Mike Budenholzer, «ήρθε για να μείνει». Καλούνται να παλέψουν με τον κακό τους εαυτό και δείξουν πως έχουν το ψυχικό σθένος να μην επηρεαστούν από τη δίνη του άγχους των τόσο σοβαρών παιχνιδιών που θα δώσουν.
Το σημαντικότερο;
Να μείνουν πιστοί στο πλάνο που με τόση επιτυχία ακολουθούν όλη τη σεζόν, το οποίο μεταφραζεται σε ένα κυρίως στοιχείο: Να κυκλοφορήσουν τη μπάλα και να βάλουν τα σουτ.
Ακούγεται απλό αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι.
Οι Bucks φέτος σουτάρουν πολύ. Είναι 2οι στη σχετική λίστα στα τρίποντα ανά παιχνίδι, μόνο κάτω από το Houston. Και σουτάρουν καλά με το ομαδικό ποσοστό να αγγίζει το 35%. Εδώ αξίζει να συμπληρώσουμε πως οι Bucks βρίσκονται στην πρώτη θέση του NBA σε πόντους ανα παιχνίδι (118,1) πάνω και από τους GSW. Αυτό λέει πολλά για το επίπεδο της ομάδας του Γιάννη. Ειδικά εάν κάποιος συνυπολιγίσει ότι βρίσκονται στην αντίστοιχη πρώτη θέση ΚΑΙ στην άμυνα. Αν μη τι άλλο, σε όρους καθαρά αριθμητικούς, δείχνουν να είναι η καλύτερη ομάδα στο NBA. Απίστευτο; Κι όμως ισχύει..
Έχουν βασίσει το επιθετικό τους παιχνίδι σε παίκτες που στρετσάρουν το γήπεδο γύρω από τον ασταμάτητο Γιάννη, ο οποιός φέτος μέσα στο ζωγραφιστό γράφει νούμερα καλύτερα από τον Σακίλ στα καλά του χρόνια και αγγίζει το απίστευτο 70%.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;
Επειδή ο Γιάννης χωρίς βοήθεια ΔΕΝ σταματιέται στο ποστ και με δεδομένο τα playmaking skills του που έχουμε δει ήδη από τη δευτερη του χρονια στην Αμερική “βλέπει” τις πάσες στον ελεύθερο παίχτη που προκύπτει από το ντουμπλάρισμα σε αυτόν) και με τους πραγματικά πολύ καλούς σουτέρ που έχει γύρω του, τα πράγματα για τα ελάφια γίνονται πιο εύκολα. Κομβική σε αυτό ήταν η προσθήκη του Brook Lopez πέρσι το καλοκαίρι, ο οποίος σουτάρει εξαιρετικά εξω από τα 7,25, παρά το ύψος του, 7 footer και δείχνει να έχει δέσει τέλεια σε αυτό το ρόλο, δίπλα από τον superstar της ομάδας του.
Απλώς όλοι γνωρίζουμε ότι στα play offs η μπάλα ζυγίζει βαρύτερα και το καλάθι «μικραίνει» εάν δεν έχεις το ψυχικό σθένος να το διαχειριστείς. Αυτό θεωρώ και το κομβικότερο στοιχείο του παιχιδιού τους.
Παράλληλα ο Γιαννης καλείται να εμφανίσει τις ηγετικές του ικανότητες σε ένα καλά δεμένο σύνολο, που ενισχύθηκε σημαντικά πριν το trade deadline με πραγματικά καλούς παίχτες που θα βοηθήσουν με την εμπειρία τους και θα δώσουν μια ένεση προσωπικότητας στο ρόστερ του Milwaukee (Pau Gasol – θα λείψει από τον πρώτο γύρο των playoffs, Nikola Mirotic, George Hill και Tim Frazier).
Σίγουρα πάντως η μέχρι τώρα ξέφρενη πορεία τους, τους χρίζει ως ένα εκ των φαβορί για τους τελικούς της περιφέρειας τους. Ερωτηματικό βέβαια παραμένει η κατάσταση του Brogdon, όταν επιστρέψει (θα χάσει σίγουρα τον πρώτο γύρο των playoffs) και πώς αυτό θα τους επηρεάσει αγωνιστικά.
2. Toronto Raptors (58-24)
Το Toronto έπειτα από το φιάσκο των περσινών playoffs όπου είχαν τερματίσει πρώτοι στην RS και «σκουπίστηκαν» από το Βασιλιά Lebron στον πρώτο γύρο, θέλουν να σπάσουν αυτή την «κατάρα» που τους θέλει εκτός συνέχειας και να βρεθούν για πρώτη φορα στους τελικούς του NBA, κατακτώντας επιτέλους την Ανατολική περιφέρεια.
Κατάρα ή αδυναμία τελικά;
Μάλλον το δεύτερο, μιας και προχώρησαν πάλι σε σημαντικές αγωνιστικές αλλαγές ως οργανισμός.
Όλος ο οργανισμός των Raptors κινήθηκε σε αυτό το πλαίσιο λογικής από το καλοκαίρι προβαίνοντας στην αντικατάσταση του προπονητή τους Dwayne Casey (περσινός coach of the year) με το νέο και «φρέσκο» ως Head Coach, Nick Nurse, ενώ η αλλαγή νοοτροπίας που στόχευαν, οδήγησε σε αλυσιδωτές αντιδράσεις ανταλλάσοντας έναν εκ των «διόσκουρων» τους, τον Demar DeRozan, για έναν πραγματικά superstar και αποδεδειγμένο “νικητή”, τον Kawhi Leonard.
Το trade αυτό με τους Spurs σε μια κίνηση με πολλά ρίσκα (μενει ελεύθερος το καλοκαίρι και κανείς δεν ξερει αν θα θελήσει να αναεώσει το συμβόλαιο και να μείνει στον Καναδά) τάραξε όλο το NBA, αλλά έδωσε το winning mentality που τοσο έψαχναν.
Που φάνηκε αυτό;
Μα στα «σοβαρά» παιχνίδια της RS που έδειξαν να ξεπερνούν κάποιες από τις παθογένειές τους.
Μπορει φέτος να μη βγήκαν πρώτοι στην RS, όμως δειχνουν πιο πειθαρχημένοι και συμπαγείς από ποτέ. Η προσθήκη του Marc Gasol επίσης, που κατά τη γνώμη μου αποτελεί τη σημαντικότερη του trade deadline από τις ομάδες Contenders, προσέδωσε στοιχεία που έλειπαν από την ομάδα. Καλύτερο ποστ παιχνίδι από τον προκάτοχό του, Γιόνας Βαλανσιούνας, playmaking από τη ρακέτα, καθως και περιφερειακό σουτ από τη θέση 5, συν προφανώς την τεράστια εμπειρία ενός παίχτη σαν τον Marc.
Οι Ράπτορες φέτος μοιάζουν υπερπλήρεις, έχοντας ποιότητα, βάθος και εμπειρία στις θέσεις των γκαρντ, αθλητικότητα και εξαιρετική άμυνα από τους πλάγιούς τους και μια front line που θα ζήλευαν πολλές ομάδες του ίδιου επιπέδου με εκείνους.
Η τετράδα των Lowry, Leonard, Ibaka και Gasol, εχουν την απαραίτητη εμπειρία να οδηγήσουν αυτό το σύνολο μακρυά φέτος και αν συνυπολογίσει κανείς τον «άγουρο» ακόμα αλλά αποτελεσματικό as hell, Siakam (κατ εμέ ο πιο βελτιωμένος παίχτης στο NBA φέτος) και τον πραγματικά γεμάτο εμπειρία και ενέργεια, παγκο τους, δε γίνεται να μην τους λάβει κάποιος σοβαρά υπόψιν στις υποψήφιες ομάδες για το δαχτυλίδι. Μια ομάδα με πραγματικά καλούς παίχτες και στην άμυνα. Πολύ σημαντικό για τις ώρες που “σφίγγουν τα γάλατα”.
3. Philadelphia 76ers (51-31)
Η ομάδα των blue collar τύπων της Philadelphia, του “trust the process”, που για χρόνια ταλανιζόταν και ταλανίζεται από την κατάρα των τραυματισμών των rookie τους (καθώς και τις ατυχεις επιλογές σαν τον Fultz περσι στο Νο.1 του ντραφτ που δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και βρέθηκε φέτος πριν το trade deadline στο Ορλάντο) μπήκε με ένα ξεκάθαρο all-in στην τελική ευθεία της σεζόν.
Πλέον οι μικροί μεγαλώνουν, ωριμάζουν.
Ο Simmons πασάρει απίστευτα θυμίζοντας Magic και ο Embiid είναι ήδη ενας από τους 3-4 πιο dominant παιχτες στη ρακέτα, σε όλο τον κόσμο. Ο στόχος πλέον και για εκείνους είναι σαφής και δεν είναι άλλος από τους τελικούς.
Απέκτησαν παίχτες με προσωπικότητα και ηγετικά χαρακτηριστικα, όπως ο Jimmy Butler και ο υποτιμημένος σχετικά σκόρερ στη θέση 4, Tobias Harris, για να πλαισιώσουν το μαγικό δίδυμο των Embiid – Simmons και μοιάζουν να έχουν πραγματικά πολύ δυνατή 5αδα.
Το μείζον θέμα που προκύπτει από αυτό είναι ότι αποδυνάμωσαν τον πάγκο τους. Εκεί όντως εντοπίζεται μια λειψανδρία σε καλούς top class παίκτες, μιας και ειδικά στην περιφέρεια μοιάζουν πιο αδύναμοι από τις άλλες 3 συνδιεκδηκήτριες του στέματος της Ανατολής (Bucks, Raptors, Celtics) καθώς φαίνεται να υπολείπονται σε ποιότητα. Ένας πιθανός τραυματισμός στην περιφέρεια, θα τους φέρει σε πολύ δύσκολη θέση, τουλάχιστον σε σχέση με τους προαναφερθέντες αντιπάλους, εάν έχαναν ολοι από ένα αντίστοιχο γρανάζι από τον πάγκο τους. Είναι οι πιο “άδειοι” σε επιλογές από τους πραγματικά καλούς.
Μείζον θέμα λοιπόν για τους Sixers είναι η διαχείριση των λεπτών και της καταπόνησης των παιχτών τους, σε αυτό το μίνι μαραθώνιο των play offs. Καλώς ή κακώς, όσο καλή και να είναι η βασική τους 5αδα (που είναι) το πως θα τους βγει η κούραση (σωματική και ψυχολογική) και η αντιμετώπιση τυχόντων προβλημάτων, θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό το ταβάνι τους για φέτος.
Εάν παραμείνουν υγιείς και καταφέρουν να βρίσκονται σε καλή κατάσταση καθ όλη τη διαρκεια των play offs, δεν έχουν ταβάνι. Στην καλή τους μέρα μπορούν να χτυπήσουν τους πάντες με δράσεις από όλο το γήπεδο (είτε περιφεριακά με τα σουτ του Redick, του Harris και του Butler, είτε με τον απίστευτο Embiid που κοντά στο ζωγραφιστό ειδικά δεν τον σταματάς ούτε με βουντού από τη χώρα του, το μακρινό Καμερούν).
Trust the process λοιπόν και μένει να αποδειχτεί εάν η πιο «νεόδμητη» ομάδα με ψηλούς στόχους, μπορεί να τα καταφέρει απέναντι σε πιο «παιγμένους» και έμπειρους αντιπάλους.
4. Boston Celtics (49-33)
Φτάσαμε στα τριφύλλια της άλλη μεριάς του Ατλαντικού…
Εδώ τα πράγματα είναι κάπως περίεργα και ομολογώ δεν ήξερα καν πως να αρχίσω.
Ας τα πάμε με τη σειρά λοιπόν..
Οι Κέλτες στα χαρτιά (νομιζω όμως εν τέλει και στην πράξη) έχουν το δεύτερο πιο δυνατό ρόστερ σε ολόκληρο το NBA, πίσω μόνο από τους βιονικούς των 5 All star caliber, Warriors. Είναι πραγματικά υπερπλήρεις σε όλες τις θέσεις, έχουν για προπονητή έναν από τα masterminds του αθλήματος (Brad Stevens) και δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα τραυματισμών εν οψει της post season.
Το ότι ο Gordon Hayward (παρ ότι είναι ολοένα και καλύτερος μέσα στη σεζόν, έπειτα από εκείνον το φρικιαστικό τραυματισμό του πέρσι στην πρεμιέρα με τους Cavs) ξεκινά από τον πάγκο, είναι απλώς ένα δείγμα του πόσο πλήρεις μπορεί να είναι φέτος.
Έχουν για ηγέτη τον καλύτερο ball handler και ίσως καλύτερο PG (μαζί με Curry) του αθλήματος, Kyrie Irving, μια πλειάδα νέων και ταλαντούχων παιχτών όπως ο Tatum και ο Brown, εμπειρία και μυαλό με τον Horford, σκληράδα στην άμυνα με τον Smart και τον Morris, απίστευτο πάγκο γεμάτο με ταλέντο με παιδιά όπως ο Rozier που θα ήταν βασικός στις περισσότερες ομάδες του NBA και και και και…
Και τι πήγε «στραβά» μεχρι τώρα…;
Όλοι θυμόμαστε τι έκαναν πέρσι στα playoffs χωρίς τον Irving, τον Smart για 2 γύρους και φυσικά τον Hayward και εξ ορισμού εφόσον η ομάδα έμεινε ακριβώς η ίδια (με ουσιαστική εξαίρεση την προσθήκη του F/C, rookie, Williams και την «αλλαγή» του Larkin με τον Wanamaker) είναι μοιραίο να επιφέρει συγκρίσεις στο μυαλό όλων, κυρίως λόγω του ότι αναμενόταν να είναι πολύ καλύτεροι φέτος που παίζουν πλήρεις σχετικά, σχεδόν όλη τη σεζον.
Δεν έγιναν όμως, «περιέργως»…
Και χειρότερο απ όλα είναι ότι αυτή η ορμή που είχαν πέρσι στα τελειώματα κόπηκε πολύ απότομα.
Και όμως τους βλέπουμε στην τέταρτη θέση της Ανατολικής περιφέρειας, κοντά στους Sixers μεν, μακριά από Bucks και Raptors σε θέμα νικών δε. Η γκρίνια από τα μέσα και από διάφορους αναλυτές και πρώην παίχτες τους είναι σχετικά έντονη για την ομάδα του Garden και γενικώς η εικόνα τους φέτος δείχνει ότι βρίσκονται σε ένα underperforming που δεν περνάει απαρατήρητο, πλην φυσικά κάποιων «ξεσπασμάτων» εξαιρετικού μπάσκετ. Αυτό έλειπε, θα προσθέσω εγώ.
Σίγουρα δεν έχουν παίξει όπως θα περιμέναμε ακόμα, σίγουρα η επιστροφή του Hayward διατάραξε τις ισορροπίες στα rotation της ομάδας, καθώς επίσης και στους ρόλους εντός αυτής -που πέρσι ήταν σαφώς πιο διακριτοί. Σίγουρα παίζει με «φρένα» ο Tatum (που μετα από εκείνο το step up πέρσι στα playoffs αναμενόταν να κάνει σεζόν σαν ένας “Durant Junior”). Σίγουρα ο Kyrie είναι εμφανώς ξενερωμένος και από εκει που μιλούσε για ανανέωση συμβολαίου στην αρχή της σεζον τώρα ποντάρουν όλοι σε διαφορετική ομάδα για να συνεχίσει την καριέρα του.
«Σίγουρα» ισχύουν όλα αυτά μαζί.
Επίσης «σίγουρο» είναι ότι μια ομάδα με τους προαναφερθέντες παίχτες, δεν μπορείς παρά να τη σεβαστείς. Ακόμα και με μέτρια -για τα δεδομένα τους πάντα- σεζόν, ΕΑΝ βρεθουν σε καλή κατάσταση και οι ρόλοι καθοριστούν όπως «πρέπει», εγώ θα πόνταρα ότι θα τους δούμε στους τελικούς του NBA. Θα είναι κρίμα για το ίδιο το άθλημα να μην αντιμετωπίσει αυτή η ομάδα τους GSW στους τελικούς.
5. Indiana Pacers (48-34)
Από εδώ και κάτω τα πράγματα είναι λίγο λιγότερο συναρπαστικά. Ήδη ξεκινάμε με ένα «ΑΝ». Άν λοιπόν είχαν τον ηγέτη τους Victor Oladipo διαθέσιμο, θα μιλούσαμε πραγματικά για το πιο αμφίρροπο ζευγάρι της Ανατολικής περιφέρειας. Οι «μέτριοι» φέτος για τα δεδομένα τους, Celtics, εναντίον των σταθερών (και με μια νίκη λιγότερη μόνο) Pacers της συμπαθέστατης Indiana. Βέβαια, με τα «αν» δε γράφεται ιστορία και το γνωρίζουν όλοι πολύ καλά αυτό.
Η Indiana, λοιπόν, χωρίς τον Oladipo, έχει ταβάνι. Ποιο είναι το ταβάνι της μένει να το δούμε φέτος στην post season.
Είναι ένα συμπαγές σύνολο, με διακριτούς ρόλους και ομοιογένεια. Μετά τον τραυματισμό του ηγέτη τους το παιχνίδι μοιράστηκε ανάμεσα σε περιφέρεια και post, όπου η αλήθεια είναι ότι έχει εξαιρετική άμυνα εντός του ζωγραφιστού με τα σχεδόν 3 (2,7 !!!) blocks/game του Miles Turner (πρώτος blocker φετος), και προφανώς δημιουργήθηκαν περισσότερες δράσεις για παιχνίδι κοντά στη ρακέτα. Μια ματιά στους μ.ο. πόντων των ψηλών της θα μας πείσει.
Ο Turner σκοραρει 13,3 p/game, ο Sabonis (πολύ βελτιωμένος επίσης) σκοράρει 14,1 και ο Thaddeus Young 12,6 με τους τρεις τους να βρίσκονται στην πρωτη 5αδα των σκόρερς της ομάδας, πίσω μόνο από τον πρώτο σκορερ της, Bojan Bogdanovic(18) και του απόντος αρχηγού Oladipo (18,8 σε 31 ματς που πρόλαβε να αγωνιστεί).
Είναι σκληροτράχιλη ομάδα σίγουρα, ποστάρουν καλά, έχει καλούς σουτέρ απ’ τα 7,25 όπως ο Bogdanovic, o Tyreke Evans, o Mc Dermott και ο βασικός PG τους Darren Collison, μπορεί να τρέξει στο transition όμορφα, όμως όλα θα είχαν άλλη τροπή εάν έπαιζε ο Victor. Είναι πραγματικά κρίμα να λείπει αυτός ο παίχτης που θα άλλαζε τις ισορροπίες εναντίον οποιαδήποτε αντιπάλου στα play offs.
Σίγουρα ποντάρει στην εξαιρετική της άμυνα φέτος (η καλύτερη άμυνα του NBA με 104,3 παθητικό/παιχνίδι) και αναμένεται να δούμε τι μπορέι να κάνουν απέναντι στους Celtics.
6. Brooklyn Nets (42-40)
Πόσο μπορεί να κοστίσει ένα (ή μία σειρά από) κακό/κακά trades στο μαγικό κόσμο του NBA;
ΤΑ ΠΑΝΤΑ, είναι η απάντηση που θα σου δώσουν οι άνθρωποι των Nets, μετά από αυτό που έκαναν στον εαυτό τους.
Το κατάλαβαν από πρώτο χέρι οι ίδιοι άλλωστε και πλέον είναι πιο προσεκτικοί. Φαίνεται να έμαθαν από τα λάθη του παρελθόντος. Εκέινο το trade με τους γερόλυκους τότε Pierce, Garnett και Terry για κάμποσους μέτριους παίχτες και τα pick τόσων χρόνων (2014, 2016, 2017 *είχαν swap best οι Celtics και 2018) έμελλε να ήταν το μοιραίο για το κλαμπ αυτό.
Έπειτα από 4 χρόνια ξαναβρίσκονται στα play offs (όχι δεν είναι μεγαλο το διάστημα εάν συγκρίνεις με τους Lakers πχ, είναι ο τρόπος που έγινε, καθώς και οι παίχτες που χάθηκαν, που το κάνουν πιο δύσκολο) έχοντας επιστρέψει σε μια κανονικότητα που επανήλθε με αλλαγή προπονητή και νοοτροπίας της διοίκησης, με σωστές επιλογές στα draft και εν τέλει με τη δημιουργία μιας ομάδας νεανικής και ανταγωνιστικής.
Προσωπικά μου αρέσει απίστευτα το potential αυτής της ομάδας και το θεωρώ αντίστοιχο με αυτό των Kings, στην απεναντι μεριά ή κάπου εκεί κοντά.
Με αποκορύφωμα το trade με τους Lakers πέρσι του Russell (τον έδωσαν για τον Brook Lopez μεν, αλλά ουσιαστικά για να πάρουν στο Νο2 του draft το Lonzo Ball οι λιμνάνθρωποι) που βρήκαν τον ηγέτη τους, ξεκίνησαν να χτίζουν μια ομάδα με καλούς «ρολίστες» που πήραν παιχνίδια και εξελίχθηκαν μέσα από την ίδια την ομάδα. Αν σε αυτούς προσθέσει κανείς και τα καλά πικς όπως ο Dinwiddie, ο Caris Levert και ο Jarrett Allen πέρυσι, φτάνει στο τωρινό, γεμάτο υποσχέσεις σύνολο της δέυτερης ομάδας του «Μεγάλου Μήλου».
Πρακτικά λοιπόν, με ηγέτη τον φανταστικό φέτος Russel, να κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο (21,1 p/ 7 assists/ 3,9 rb/ 1,2 st , με καλα ποσοστά) έκαναν ήδη την υπέρβαση που τους αναλογούσε και παράλληλα το πρώτο σημαντικό βήμα για την επάνοδο τους.
Με ένα κορμό παιχτών όπως οι Russel, Dinwiddie, Levert, Allen, Harris, Crabble, Napier, Hollis Jefferson, Ed Davis και με τις σωστές κινήσεις, το μέλλον τους ανήκει.
Αγωνιστικά παιζουν στρωτό και όμορφο μπάσκετ, πολύ περιφερειακό ως επι το πλείστον, σουτάρουν καλά απ’ το τρίποντο και αποτελούν fun to watch ομάδα που αναγεννήθηκε απ τις στάχτες της. Γουστάρουμε Brooklyn και, αν καταφέρει να κάνει έστω και 2 νίκες απέναντι στους Sixers, θα είναι και επίσημα η πιο πετυχημένη σεζόν των τελευταίων …πολλών χρόνων. Όχι απλά γιατι μπήκαν στα play offs, αλλα κυρίως διότι αφήνουν υποσχέσεις για το μέλλον.
7. Orlando Magic (42-40)
Ομολογώ πως τις δύο τελευταίες ομάδες τις είδα λιγότερο απ όλες φέτος μιας και δεν ενθουσιάστηκα με καμία.
To φετινό Orlando έχει ήδη ξεπεράσει τις προσδοκίες μας με την είσοδο του στα playoffs, αφήνοντας εκτός ανταγωνιστές όπως οι Hornets και το Miami που στα χαρτιά έχουν πολύ πληρέστερα ρόστερ αμφότεροι, και παράλληλα αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη -κατ εμέ παντα- της διαφοράς ποιότητας μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Το σκληροτράχηλο σύνολο του Steve Clifford βρίσκεται στην 24η θέση σε όλο το NBA όσον αφορά το σκοράρισμα, δείγμα της αδυναμίας του να παραγάγει επιθετικό παιχνίδι, αλλά η εξαιρετική του άμυνα το φέρνει κατ’ αντιστοιχία στην 5η θέση του πίνακα του αμυντικού performance.
Περιττό να αναφέρουμε πως αυτή η ομάδα (χωρις να είναι κακή) εάν βρισκόταν στη Δυτική περιφέρεια, όχι απλά θα είχε αρνητικό ρεκόρ, αλλα θα ήταν και στις bottom 4 ομάδες της περιφέρειας της. Το ότι βρίσκεται στα playoffs βασίζεται κυρίως σε ένα ντεμαράζ 8-2 νικών στα τελευταία 10 παιχνίδια και στον Nikola Vucevic.
Ο Μαυροβούνιος center είναι το Α και το Ω της ομάδας του μιας και είναι ο 1ος της σκορερ (20,8 π) 1ος ριμπάουντερ με 12/game και 2ος στις ασσίστ με 3,8/game, μόνο πίσω από το βασικό PG της ομάδας του, D.J. Augustin. Καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι είναι ο καλύτερος και πιο καταλυτικός παίχτης τους.
Ακολουθούν οι Augustin, Gordon, Fournier και Ross, οι οποίοι έιναι κομβικότατοι σαν παρουσίες στο σύνολο αυτό και συνθέτουν μια «τίμια» ομάδα θα μπορούσε κάποιος να πει, που όμως δε νομίζω πως έχει ελπίδα για το βήμα παραπάνω στα play offs, πόσω μάλλον με αντιπάλους ομάδες όπως οι Raptors.
8. Detroit Pistons (41-41)
Οι Pistons βρίσκονται στην πρώτη θέση σε ολόκληρο το NBA στα περίφημα πλεόν, ελέω Pitino, deflections και ίσως είναι ο πιο σαφής δείκτης του σκληροτράχηλου τρόπου παιχνιδιού τους. Πράλληλα βρίσκονται στην 12η θέση του πίνακα defensive rating με 108,6. Επιθετικά άλλωστε δεν έχουν τόσο exceptional παίχτες ώστε να δημιουργούν από παντού προβλήματα για τους καλούς αντιπάλους τους.
Στηρίζονται κυρίως -και εύλογα- στο δίδυμο ψηλών τους με τους Blake Griffin και Andre Drummond (καλύτερος rebounder του NBA με 15,6/game) να έχουν προταγωνιστικό ρόλο σε αυτό σύνολο του Dwayne Casey. Χαρακτηριστικό δείγμα του ποιος τραβάει το κουπί στην ομάδα του Detroit είναι ότι οι δύο τους είναι πρώτοι σε όλες τις βασικές στατιστικές κατηγορίες της ομάδας τους.
Η ομάδα του Detroit βρίσκεται πολύ χαμηλά σε παραγωγικότητα στην επίθεση (25η θέση με 107 p/game) αλλά εμφανίζει πολύ hustle που τους καθιστά δυσκολοκατάβλητους ως ομάδα σε γενικές γραμμές. Είναι η ομάδα με το χαμηλότερο Pace απ’ όλες όσες έφτασαν στα φετινά Play offs και στις δύο περιφέρειες (28οι σε ολόκληρο το NBA με 97,94) και αυτό αυτομάτως τους καθιστά το πιο low pace σύνολο απ τις «καλές» ομάδες του πρωταθλήματος.
Αυτό από μόνο του είναι ικανό να με κάνει να μην τρελαίνομαι στην ιδέα να τους παρακολουθώ τακτικά.Μένει τώρα να δούμε εάν άξιζαν περισσότερο από ομάδες όπως οι Hornets να βρίσκονται στα play offs που θα αντιμετωπίσουν την αρμάδα του Greek Freak και πως θα σταθούν στη σειρά αυτή.
Ζευγάρια πρώτου γύρου P.O. Eastern Conference
Bucks – Pistons:
Η καλύτερη βάσει ρεκόρ ομάδα του NBA απέναντι σε ένα σκληρό αλλά limited σύνολο. Η 5η σε pace ομάδα εναντίον της 28ης. Μπόλικες προσαρμογές μυρίζομαι εδώ. Οι μεν θα προσπαθήσουν να κατεβάσουν ρυθμό για να ταλαιπωρήσουν τους αντιπάλους τους για να έχουν ελπίδες, οι δε να παίξουν το παιχνίδι τους.
Η καλύτερη επίθεση εναντίον μιας καλής αμυνας καθώς και μια κακή επίθεση ενατίον των Ελαφιών του Γιάννη. Το καλό για τους Pistons βέβαια είναι ότι η frontline τους είναι η δύναμη τους. Θα ρίξουν δύο απ τους καλύτερους ψηλούς του πρωταλήματος πάνω στον ασταμάτητο Greek Freak και αυτό θα τον δυσκολέψει, θα τον κουράσει και θα τον φθείρει ενδεχομένως. Από την άλλη είναι τόσο καλός φέτος που θα τα καταφέρει και με τους δύο τους.
Είναι αρκετό αυτό όμως ώστε να αμφισβητήσουν τους Bucks ; Δε νομίζω.
Πιστεύω ότι η ικανότητα του Milwaukee να ανοίγει το γήπεδο είναι ανώτερη από την αντίστοιχη του Detroit να το κλείνει. Προβλεψη σειράς: 4-1 για τους Bucks
Raptors – Magic:
Ίσως το πιο «πολλά με λίγα» ζευγάρι των φετινών play offs. Μια καλή άμυνα εναντίον μιας πραγματικά ΚΑΛΗΣ και γεμάτης ομάδας που στοχεύει στην κορυφή και φέτος. Η διαφορά είναι ότι φέτος μοιάζει ικανή να το πετύχει. Υπερπλήρης παντού, εξαιρετικοί αμυντικοί, καλή δημιουργία, πολλές προσωπικότητες, γεμάτος πάγκος, αλέγρο και επιθετικό παιχνίδι ανα φασεις και παίχτες με προσωπικότητα. Α και ο Kawhi… Οι Raptors έχουν τις μονάδες επίσης να αντιμετωπίσουν το πληθωρικό ταλέντο του Vucevic με καλά κορμιά και κυρίως τον Marc Gasol. Δε βλέπω τρόπο να κλέψει παιχνίδι(α) το Orlando.Πρόβλεψη σειράς: 4-1 (αν όχι «σκούπα») για το Toronto
Sixers – Nets:
Ωραίο ζευγάρι με ματσαρίσματα που θα μας απασχολούν στο μέλλον σίγουρα. Διαφορετικοί τρόποι παιχνιδιού και διαφορετικά στυλ ομάδων. Βεβαίως ένα από τα πιο fast pace ζευγάρια των φετιτών play offs σε ολόκληρη τη λίγκα. Αυτό και μόνο σαν στοιχείο , εμένα με εξιτάρει να δω όλα τα παιχνίδια τους.
Ενδιαφέρον το ματσάρισμα του Embiid με τον Jarret Allen, με τον rookie να δείχνει να «μη μασάει» και πολλά, να μπαίνει με δύναμη στις φάσεις και να έχει κεράσει με blocks of the night όλο το NBA.
Είναι ικανός να σταματήσει σε σειρά αγώνων τον εξωγήινο Καμερουνέζο όμως; Όχι. Είναι ικανός όμως να μας προσφέρει ωραίες φάσεις και συγκινήσεις. Επίσης ενδιαφέρον το ματσάρισμα του τεράστιου για τη θέση του PG Simmons, εναντίον ενός από τους πιο φορμαρισμένους PG του πρωταθλήματος, αλλά rookie σε playoffs, Russel.
Γενικώς ενδιαφέροντα match ups στη σειρά αυτή, απίθανο να περιορίσει κάποιος το Buttler, επίσης κλειδί το αν θα καταφέρει ο Reddick να πάρει υπο καλές συνθήκες τα σουτ που του αναλογούν. Είναι τόσο καλός σουτέρ άλλωστε με τέτοιο footwork, που σπάει στα σκρην σα να είναι 25 ακόμα.
Πολύ ενδιαφέρουσα σειρά απ όλες τις πλευρές.Πρόβλεψη σειράς: 4-2 για τους Sixers
Celtics – Pacers:
Last but not least…
Είπαμε εξ ορισμού λόγω τελικής κατάταξης το πιο αμφίρροπο ματσάρισμα γενικά στα playoffs. Είναι το ίδιο παντού μιας και οι 4οι παίζουν με τους 5ους, εξ ορισμού πολύ κοντά οι ομάδες. Βέβαια τα παράδοξα των Celtics τα αναφέραμε παραπάνω οπότε εδώ τα πράγματα μπερδέυουν κάπως.
Εξαιρετικές άμυνες και οι δύο, καλό pace για τους Celtics, χαμηλό για τους Pacers (περιέργως, σίγουρα ευθύνεται η απώλεια από την 31η αγωνιστική του ηγέτη τους) αλλά σίγουρα δύο καλοδουλεμένα σύνολα που παίζουν υψηλού επιπέδου μπάσκετ αμφότερα.
Οι Κέλτες με το 2ο καλύτερο AS/TO ratio (2,05) μόνο κάτω από τους GSW εναντίον των 8ων Pacers (1,90) με τους δύο τους να αποτελούν το καλύτερο σε αυτούς τους όρους ζευγάρι ολόκληρων των play offs, εμένα μου προκαλέι απίστευτο ενδιαφέρον επίσης ως σειρά. Επίσης δύο εξαιρετικές άμυνες (6οι και 3οι αντίστοιχα) μένει να δούμε το πως οι δύο coach, Stevens και McMillan, θα αποφασίσουν να αλληλοεξουδετερωθούν.
Δύο όμως είναι για μένα οι παράμετροι που με κάνουν να σκέφτομαι λίγο περίεργα το ζευγάρι αυτό. Αφ ενός η απουσία του Oladipo και πως θα ήταν εάν έπαιζε και αφ ετέρου το ΑΝ οι Celtics θα παίξουν αυτό που μπορούν πραγματικά.
Είναι το στοιχέιο που καθορίζει τα πάντα, καθώς επαναλαμβάνω, οι Κέλτες βρίσκονται σχεδόν όλη τη σεζόν σε ένα underperforming. Εάν αυτό αλλάξει, τους θεωρώ ΞΕΚΑΘΑΡΑ το φαβορί για την Ανατολική περιφέρεια και ας ξεκινούν τη μάχη τους από την 4η θέση. Είναι υπερπλήρεις και εξαρτάταί μονο από τους ίδιους το αν θε βρεθούν πάλι στους τελικούς της Ανατολής για 2η σερί σεζόν. Α και φέτος δεν υπάρχει ο Lebron στην Ανατολή, οπότε όλοι μπορούν να θρέφουν ελπίδες για τους μεγάλους τελικούς του NBA. Προβλέπω να είναι η σειρά του Kyrie..
Πρόβλεψη σειράς:
Εδώ θα δώσω 2 σενάρια βασισμένα σε αυτό που είπαμε παραπάνω:1. Οι Celtics παίζουν επιτέλους αυτό που μπορουν: 4-1 υπέρ τους η σειρά.2. Οι Celtics συνεχίζουν στο μοτίβο του «κάτι δεν πάει καλά, ακόμα» : 4-3 υπέρ τους πάλι, αλλά με ένα συνεχές θρίλερ 7 μαραθωνίων παιχνιδιών.
Western Conference
Μετά το εξαιρετικό κείμενο του @Lemmy για την Ανατολή είναι σειρά μου να γράψω πέντε πραγματάκια για την Δύση.
Η Δύση λοιπόν. To far west όπως λένε και στην Αμερική.
Η West Conference φέτος δεν είχε ιδιαίτερες εκπλήξεις ως προς τις ομάδες που κατάφεραν να μπουν στα playoffs. Η μεγαλύτερη έκπληξη θα έλεγα πως ήταν η πορεία των Nuggets, οι οποίοι με τα πολλά κατέκτησαν την δεύτερη θέση, όντας από τις πιο σταθερές ομάδες κατά την διάρκεια της season.
Από την άλλη η μεγαλύτερη απογοήτευση ακούει στο όνομα LA Lakers, οι οποίοι παρά την υπογραφή του Βασιλιά δεν κατάφεραν καν να διεκδικήσουν μια θέση στην postseason. Αλλά σε αυτό το κείμενο δεν θα πούμε για τους Lakers, καθώς η φάση που περνάνε θέλει ξεχωριστό εικοσασέλιδο άρθρο.
Πάμε να δούμε μια στα γρήγορα τι έκαναν φέτος οι οκτώ των playoff.
1. Golden State Warriors (57-25):
Οι πρωταθλητές φέτος μου έδωσαν την εντύπωση, ότι έφτασαν μέχρι το τέλος της regular season σχετικά “σβηστοί”. Το πρώτο τους μέλημα ήταν να είναι όλοι υγιείς και στα playoffs να μην έχουν “βαριά” πόδια έπειτα από μια δύσκολη regular season. Δεν γινόταν να κάνουν και διαφορετικά, καθώς η αλήθεια είναι πως ο πάγκος τους είναι σχετικά “άδειος” από βοήθειες, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του budget έχει επενδυθεί στην all-star πεντάδα.
Οι Warriors προφανώς δεν ήθελαν να πάθουν τα ίδια με το 2016, όταν τα έδωσαν όλα για να σπάσουν το ρεκόρ στην κανονική περίοδο και έφτασαν εξουθενωμένοι στα play-off με αποτέλεσμα να χάσουν το πρωτάθλημα.
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι τώρα οι πολεμιστές από την αρχή της season έδειξαν πως δεν έχουν όρεξη για παιχνίδια. Αν εξαιρέσεις μια δύσκολη περίοδο, μέσα στον Νοέμβρη όπου οι απουσίες των Curry-Green-Cousins στοίχισαν στην ομάδα, τρέχοντας ένα αρνητικό σερί 2-6, οι Warriors δεν αντιμετώπισαν καμία δυσκολία.
Εξάλλου την μυστική φόρμουλα την έχουν και η συνταγή φαίνεται να “έδεσε” ακόμα περισσότερο με την προσθήκη ενός ακόμη all-star του Cousins, τον οποίο από την στιγμή που επέστρεψε τον χρησιμοποιούν με στόχο να είναι 100% έτοιμος στα play-off.
Η “μυστική φόρμουλα” τώρα, (που οκ δεν είναι και τόσο “μυστική”), είναι το basket που παίζουν οι Golden State, τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Τρέξιμο στο transition, με κάθε ευκαιρία και τεράστια επάρκεια στο set, καθώς ουσιαστικά διαθέτουν πέντε παίχτες που μπορούν να πασάρουν και να εκτελέσουν με την ίδια ευχέρεια. Προφανώς μιλάμε για παράνοια, καθώς αυτό το σύνολο μοιάζει άτρωτο στα μάτια μου. Οι κινήσεις μακριά από την μπάλα είναι μελετημένες μέχρι και στην τελευταία λεπτομέρεια, καθώς μιλάμε για την καλύτερη motion offense που έχει δει ποτέ ο πλανήτης, ενώ όταν η μπάλα ακουμπάει στο post σε Cousins και Durant, ο αντίπαλος αμυντικός πραγματικά μοιάζει να μην έχει ελπίδα.
Όπως βλέπουμε και στο παρακάτω video οι ρόλοι από επίθεση σε επίθεση αλλάζουν συνεχώς, ώστε να μην δώσουν το δικαίωμα να γίνουν προβλέψιμοι από την αντίπαλη άμυνα. Παρατηρείστε πως αλλάζει ο βασικός χειριστής, o screener και ο εκτελεστής σε κάθε επίθεση. Είναι σχεδόν μαγικό.
Με αυτά και με αυτά οι Warriors ήταν και φέτος η πιο αποτελεσματική επίθεση στο πρωτάθλημα (1η σε ORAT με 114.9%, πρώτη σε ast% με 66.8%). Βέβαια αυτό που δεν αντιλαμβάνονται πολλοί είναι πως οι Warriors αποτελούν και μια από τις καλύτερες αμυντικές ομάδες. Όταν θέλουν μπορούν να κλείσουν κάθε περιθώριο πάσας, να δώσουν μόνο την επιλογή για contested shots στην αντίπαλη ομάδα.
Νομίζω πως αυτή την πιεστική άμυνα θα την εμφανίσουν και στα play-off, εκεί που πραγματικά θεωρώ πως δεν έχουν αντίπαλο. Είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί και κακά τα ψέμματα δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να τους σταματήσει.
2. Denver Nuggets (54-28):
Πάμε τώρα στην μεγάλη έκπληξη αυτής της χρονιάς. Οι Nuggets έπειτα από πέντε χρόνια απουσίας επιστρέφουν στα playoffs και μάλιστα το κάνουν με έναν πολύ εμφατικό τρόπο, κατακτώντας την δεύτερη θέση της περιφέρειάς τους, καταγράφοντας τις περισσότερες νίκες στην ιστορία τους (54-28) μετά το μακρινό 1976, όταν και τερμάτισαν πρώτοι με ρεκόρ 60-24.
Παρά τα πολλά προβλήματα τραυματισμών που ταλαιπώρησαν βασικά στελέχη της ομάδας (Harris-Barton-Lyles-Thomas-Porter Jr), η ομάδα πραγματοποίησε μια σταθερά καλή πορεία, καθώς μπόρεσε να βγάλει νέους ήρωες (π.χ. Beasley-Morris) για να καλύψουν το κενό των υπολοίπων.
Ο coach Malone έκανε φέτος σπουδαία δουλειά στις επιθέσεις μισού γηπέδου, έχοντας βέβαια την υποστήριξη του υποψήφιου για MVP Nikola Jokic, ο οποίος είναι τα πάντα για αυτή την ομάδα. Τελείωσε τη season, όντας πρώτος scorer της ομάδας του (19.9pts/game), πρώτος σε assists (7.3 asts/game), πρώτος σε rebound (10.8 rebs/game), πρώτος σε κλεψίματα (1.8 steals/game). Όχι και άσχημα έτσι;
Όπως καταλαβαίνουμε όλο το οικοδόμημα των Nuggets, έχει χτιστεί γύρω από αυτό το παλικάρι με τα περιττά κιλά και τα μαγουλάκια. Αποτελεί τον ορισμό του playmaker ρακέτας, καθώς παρότι είναι center, αποτελεί τον βασικό χειριστή αυτής της ομάδας. Τον παίχτη που κάθε επίθεση περνάει από τα χέρια του, είτε για να δημιουργήσει μέσω του post (μέσα-έξω δημιουργία), είτε από το high post με πρόσωπο στο καλάθι.
Βέβαια μια ομάδα με βασικό χειριστή τον Jokic, δεν μπορεί να “τρέχει” πολύ για αυτό ο coach Malone έχει επιλέξει να πηγαίνει τα παιχνίδια του σε χαμηλό pace, εκμεταλλευόμενος την τρομερή επάρκεια της ομάδας του στο set (2η σε ast% ομάδα στην Λίγκα, με 65.4%).
Τον στόχο τους για φέτος τον έπιασαν οι Nuggets (είσοδο στα playoff) και πάνε στην postseason έχοντας άγνοια κινδύνου και χωρίς άγχος. Προσωπικά θα ήθελα να τους δω να προχωράνε.
3. Portland Trail Blazers (53-29):
Για έκτη συνεχόμενη χρονιά το Portland είναι πιστό στο ραντεβού του με την postseason. Η ομάδα του Terry Stotts (πολύ υποτιμημένος coach, ελπίζω ως site να ασχοληθούμε στο μέλλον μαζί του), ήταν επίσης από τις πιο σταθερές ομάδες της Λίγκας και έπιασε αρκετά καλή απόδοση σε όλη την διάρκεια της season.
Με μπροστάρηδες την τριάδα Lillard-McCollum-Nurkic και με άξιο συμπαραστάτη τον Aminu να δίνει βοήθειες στο rebound και στην άμυνα οι Blazers εξασφάλισαν σχετικά άνετα την συμμετοχή τους στα playoffs.
Το Portland όπως και το Houston είναι ομάδες που βασίζουν την επιθετική τους λειτουργία στην επιθετική επάρκεια του βασικού τους χειριστή (Harden στο Houston, Lillard στο Portland). Ο Lillard στους Blazers είναι ο απόλυτος κουμανταδόρος στην επίθεση της ομάδας. Αυτός είναι που σχεδόν πάντα θα εκτελέσει ή θα δημιουργήσει για τους συμπαίχτες τους.
Επειδή βέβαια μιλάμε για έναν shot first pg, η δημιουργία της ομάδας είναι σε χαμηλά επίπεδα, αφού οι star τους προτιμάνε να εμπιστεύονται την ικανότητά τους στην εκτέλεση. Παρόλα αυτά δεν βλέπουμε κατάχρηση στα σουτ από τους δύο all-stars (Lillard-McCollum), καθώς μεταξύ τους έχουν βρει εξαιρετική χημεία με τα χρόνια και μπορούν να μοιράζονται τις μπάλες όπως πρέπει.
Δεύτερος πόλος δημιουργίας θα λέγαμε πως ήταν ο Nurkic, ο οποίος πραγματοποιούσε break out season φέτος, μέχρι τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του. Θα πούμε περισσότερα για την σημαντικότητα της απουσίας του Nurkic αργότερα. Σημαντικές βοήθειες πάντως έδωσαν και οι προσθήκες μέσα στην season κυρίως του Kanter αλλά και του Hood.
Στα play-off στόχος τους είναι να ξεπεράσουν τον πρώτο γύρο, αποτινάζοντας έτσι την περυσινή ντροπιαστική τους παρουσία, όπου δέχτηκαν sweep από τους Pelicans.
4. Houston Rockets (53-29):
Πάμε τώρα στους περυσινούς finalist της Δυτικής περιφέρειας, την ομάδα που έβαλε δύσκολα στους πρωταθλητές Golden State. Η χρονιά για το Houston ήταν περιπετειώδης, καθώς οι πρώτοι δύο μήνες ήταν εξαιρετικά δύσκολοι για την ομάδα του coach D’Antoni. Το Houston ξεκίνησε άσχημα την χρονιά πραγματοποιώντας στα πρώτα 20 παιχνίδια ένα ρεκόρ 9-11.
Η μουρμούρα είχε κάνει την εμφάνιση της στο Toyota Center, όπου οι φίλαθλοί ζητούσαν τον λόγο για την υπογραφή του βετεράνου Carmelo Anthony στην θέση του 3D πλάγιου Ariza, ο οποίος πέρυσι αποτέλεσε καταλυτικό παράγοντα για την πορεία των ρουκετών. Η πίεση άρχισε να γίνεται ασφυκτική για τον General Manager, Daryl Morey, ο οποίος πήρε την σκληρή απόφαση (από κοινού με τον D’Antonni) να αφήσουν εκτός ομάδας τον all-star Anthony, ώστε η ομάδα να αρχίσει να ξαναβρίσκει τους ρόλους της.
Σε εκείνο το σημείο βέβαια για κακή τους τύχη άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους και οι τραυματισμοί βασικότατων στελεχών (με πιο σημαντικούς αυτών των Paul και Capella), με τον Harden ουσιαστικά να μένει μόνος του σε πολλά παιχνίδια να προσπαθεί να σώσει την κατάσταση. Ο Μουσιάς βέβαια δεν καταλαβαίνει από τέτοια και αφού κράτησε την ομάδα του μόνος του σε τροχιά playoffs μέχρι τα τέλη του Γενάρη (29-21 ρεκόρ), με την επιστροφή των Capella-Paul ένιωθε πλέον πως η πρόκριση δεν χανόταν.
Και όχι μόνο δεν χάθηκε αλλά από τον Γενάρη και μετά οι Rockets είναι από τις πιο φορμαρισμένες ομάδες της Λίγκας τρέχοντας ένα σερί 24-7, που τους έδωσε και το πλεονέκτημα έδρας σε αυτό τον πρώτο γύρο στα playoffs. Μεγάλη βοήθεια στο Houston πάντως έδωσαν τα παιδιά που ήρθαν μέσα στην season για να δώσουν λύσεις από τον πάγκο (Shumpert, Ennis, Faried).
Σε πολλούς βέβαια δεν αρέσει το μπάσκετ που παίζουν οι Rockets, με την μπάλα να μην φεύγει με ευκολία από τα χέρια του Harden, με πολλά iso και contested shots, αλλά η επίθεση τους παραμένει η δεύτερη κορυφαία στο offrtg% πίσω μόνο από εκείνη των Warriors και όσο ο υποψήφιος MVP βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση δεν έχουν κανένα λόγο να ψάξουν κάτι διαφορετικό στην επίθεσή τους.
5. Utah Jazz (50-32):
Στην πέμπτη θέση βρίσκουμε την Utah, που ακόμα κι αν δεν ξεκίνησε πολύ δυναμικά την χρονιά στην συνέχεια ανέβασαν στροφές και εξασφάλισαν με σχετική άνεση την είσοδο τους στα playoffs. Η άνοδος αυτή φυσικά δεν ήταν τυχαία, καθώς μόλις άρχισε να βρίσκει ρυθμό ο μελλοντικός superstar Donovan Mitchell η επίθεση των Jazz λειτουργούσε πολύ καλύτερα, καθώς πιο πριν η αλήθεια είναι πως η μπάλα κολλούσε στο set.
Σημαντική η παρουσία των Korver-Ingles στο roster, ώστε να ανοίγουν το γήπεδο για το κάθετο παιχνίδι του Mitchell, αλλά και για να δίνουν περισσότερες επιλογές στον βασικό τους χειριστή Ricky Rubio, ο οποίος αρέσκεται σε pick’n’roll συνεργασίες με τον Rudy Gobert. Ο οποίος Gobert είναι ίσως ο βασικότερος παράγοντας της επιτυχίας αυτής της ομάδας μαζί φυσικά με τον Mitchell. Γύρω από τον Γάλλο έχει οικοδομηθεί όλο το αμυντικό κάστρο των Jazz, το οποίο είναι καταλύτης στην επιτυχία της ομάδας τα τελευταία δύο χρόνια.
Η Utah είναι δεύτερη στον δείκτη defrtg% (105.0%) πίσω μόνο από τους Bucks και πρώτη στον δείκτη dreb% (75.9%) και για αυτά τα ποσοστά υπεύθυνος είναι κυρίως ο Rudy και το παιχνίδι του πάνω από την στεφάνη. Το παιχνίδι των Jazz μπορεί να μην είναι τόσο θελκτικό στο μάτι, όμως ο coach Snyder έχει δημιουργήσει μια ομάδα με πολεμιστές που μπορούν να κερδίσουν σε οποιαδήποτε έδρα, αποδεικνύοντας γιατί είναι μια από τις πιο σκληρές ομάδες του NBA.
Ο coach σίγουρα αξίζει τα εύσημα, καθώς ένα roster χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο (αν εξαιρέσεις τον Mitchell), το έχει πάρει και το έχει δουλέψει τόσο, ώστε να παίρνει το μέγιστο από αυτό σε κάθε παιχνίδι. Αν μας έλεγαν πριν λίγα χρόνια πως roster με βασικούς πρωταγωνιστές τους Ingles-Rubio-Crowder-Favors διεκδικούσε το πλεονέκτημα έδρας στην Δύση θα γελούσαμε.
6. Oklahoma City Thunder (49-33):
Περίεργη χρονιά για τους Oklahoma, με πολλά σκαμπανεβάσματα μέσα στην season. Στην καλή της περίοδο με είχε κάνει να πω πως αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να κοντράρουν τους Warriors σε ενδεχόμενους τελικούς (λόγω των κορμιών που έχουν να ρίξουν πάνω σε Curry-Durant). Στην κακή τους περίοδο πίστευα πως δεν θα περάσουν ούτε τον πρώτο γύρο στα playoffs.
Τα πράγματα λογικά είναι κάπου στην μέση, καθώς η ομάδα αυτή είναι ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο.
Η απουσία ενός κλασσικού SG φωνάζει από την αρχή της χρονιάς με τον coach Donovan να προσπαθεί επανειλημμένως να βάλει τον Schroder σε αυτό το καλούπι, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, καθώς είναι ένας παίχτης που θέλει την μπάλα στα χέρια του για να επιτεθεί, όπως ακριβώς και ο Westbrook με τον George. Θα λέγαμε πως θα ήταν ο ιδανικός back up pg (έτσι ξεκινάει άλλωστε τα παιχνίδια), αλλά δεν ταιριάζει σαν sg σε αυτό το σύνολο.
Το θετικό από όλη την χρονιά ήταν το ξεκαθάρισμα των ρόλων μεταξύ των δύο star της ομάδας. Ο Westbrook παρότι κάνει άλλη μια χρονιά με μέσους όρους triple double, σουτάρει με πολύ άσχημα ποσοστά. Έτσι σοφά πλέον έκανε ένα βήμα πίσω στον τομέα της εκτέλεσης και έδωσε το πάνω χέρι στον Paul George, ο οποίος και εκείνος κάνει χρονιά MVP.
Αυτός ο διαχωρισμός των ρόλων μεταξύ των δύο, είχε ευεργετικές ιδιότητες στην συνολική λειτουργία της ομάδας και πιστεύω πως τα επόμενα χρόνια θα το δούμε ακόμα σε μεγαλύτερο βαθμό. Σπουδαία δουλειά από τον Grant επίσης φέτος που στρετσάρει καλά το γήπεδο, ενώ έχει κοστίσει στο αμυντικό κομμάτι η απουσία του Robertson, ο οποίος έχει χάσει όλη την χρονιά.
7. San Antonio Spurs (48-34):
Και πάμε στο αγαπημένο San Antonio, όπου το καλοκαίρι πολλοί αναλυτές βιάστηκαν να γράψουν για τέλος εποχής και για rebuilding. Για να μην ξεχνιόμαστε βέβαια το περυσινό καλοκαίρι οι Spurs έχασαν τους Parker-Ginobli-Leonard, δηλαδή τον βασικό άξονα των τελευταίων μεγάλων επιτυχιών τους. Στην θέση του Kawhi ήρθε όμως ένας άλλος all-star που έμελε να είναι ο πρωταγωνιστής της ομάδας στην φετινή τους πορεία και δεν είναι άλλος από τον DeRozan.
Η αλήθεια είναι πως ο DeRozan είναι ίσως ο πιο κατάλληλος all-star παίχτης για να εξυπηρετήσει το basket του coach Popovich, καθώς το επιθετικό πλάνο του προπονητή δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο, παρά την σημαντική αλλαγή των πρωταγωνιστών. Χτυπάει κυρίως στο set (low pace ομάδα), με μια motion επίθεση, με ακροβολισμένους shooter (Belinelli-Bertrans-Mills-Forbes) και μέσα-έξω δημιουργία με κύριο εκφραστή τον μεστό Aldridge.
Το μυστικό της επιτυχίας φέτος για τον coach Popovich είναι ότι κατάφερε να βρει ρόλους σε όλους τους παίχτες του και να τους έχει ενεργούς στο rotation, δίνοντας τους συγκεκριμένες ευθύνες. Σπουδαία δουλειά από τον βετεράνο Rudy Gay και εξαιρετική χρονιά από τον Forbes. Για να δούμε πως θα παρουσιαστούν και στα play-off.
8. Los Angeles Clippers (48-34):
Την φετινή οκτάδα κλείνουν οι LA Clippers, σε μια τρελή χρονιά για αυτούς, που από το πουθενά βρέθηκαν να διεκδικούν την είσοδό τους στα play-off και στο τέλος να την κερδίζουν και μάλιστα με μεγάλη άνεση. Όταν λέω από το πουθενά δεν εννοώ πως οι Clippers, δεν είχαν το υλικό στην αρχή της season να κυνηγήσουν την είσοδό τους στην τελική οκτάδα, αλλά μετά το trade deadline όλοι περίμεναν πως στο LA ετοιμάζονται για rebuild, καθώς έδωσαν τον star τους Tobias Harris (και τον λατρεμένο Boban) για να γεμίσουν την ομάδα τους με μελλοντικά picks πρώτου και δεύτερου γύρου και να πάρουν και τον ταλαντούχο Shamet.
Το περίεργο στην όλη υπόθεση είναι ότι μετά την φυγή του καλύτερου της παίχτη η ομάδα του Rivers, άρχισε να παίζει εμφανέστατα καλύτερα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, πως με τον Tobias στο roster τους είχαν record 30-25 και πάλευαν για την είσοδό τους στα playoff με βασικούς αντιπάλους τους Kings και τους Lakers, ενώ χωρίς τον Tobias έτρεξαν ένα σερί 18-9 (εντυπωσιακό για τα δεδομένα της ομάδας) τερματίζοντας εννέα νίκες παραπάνω από τους ένατους Kings.
Τεράστια βελτίωση από τον Harrell, μέσα στην season, από τους καθοριστικούς παράγοντες της φετινής τους πορείας. Step up μετά την αποχώρηση του Harris, από τον 6th player of the year (ή τουλάχιστον έναν από τους βασικούς υποψήφιους), τον Lou Williams.
Ζευγάρια πρώτου γύρου P.O. Western Conference
Golden State Warriors – Los Angeles Clippers:
Κακά τα ψέμματα σε αγωνιστικό επίπεδο οι διαφορές μεταξύ των ομάδων είναι μεγάλες. Ο Rivers βέβαια δεν είναι ένας προπονητής που θα αφήσει τα παιχνίδια στην τύχη τους. Η απουσία του Curry (τουλάχιστον στο πρώτο παιχνίδι), σίγουρα θα δυσκολέψει τα πράγματα για την ομάδα του Kerr.
Σε επίπεδο δημιουργίας θεωρώ πως θα δούμε τον Green και τον Cousins πολλές φορές να δημιουργούν από το high post, ενώ σίγουρα θα ψάξουν αρκετές φορές τα miss matches στο post με τον Durant. Από την άλλη οι Clippers, είναι μια καλογυμνασμένη ομάδα και σίγουρα θα προσπαθήσει να ανοίξει τον ρυθμό και να βρει καλάθια στο transition. Πιθανόν να δούμε τον Beverley σε ρόλο καμικάζι να πέφτει πάνω στον Curry (όταν επιστρέψει), ενώ θεωρώ δεδομένο πως οι μπάλες στην επίθεση θα ακουμπήσουν στον Gallinari.
Ενδιαφέρον θα έχει να δούμε πως θα αντιμετωπίσει ο Kerr την second unit των Clippers που είναι ιδιαίτερα δυνατή, με Williams και Harrell μέσα. Σίγουρα θα χρειαστεί ο Iguodala εδώ. Κατά τα άλλα νομίζω πως θα δούμε όμορφα παιχνίδια, χωρίς ιδιαίτερο άγχος με μεγάλα score.
Δύσκολα οι Clippers να καταφέρουν να πάρουν έστω ένα παιχνίδι από τους πρωταθλητές.Πρόβλεψη σειράς: 4-0
Denver Nuggets – San Antonio Spurs:
Νομίζω πως εδώ έχουμε ένα τρομερό ζευγάρωμα, καθώς οι δύο ομάδες μοιάζουν πάρα πολύ σε θέμα φιλοσοφίας. Και οι δύο προτιμάνε τις επιθέσεις μισού γηπέδου, έχουν ψηλούς που μπορούν να δημιουργήσουν είτε από το high post, είτε από το low post και καλούς shooter από την περίμετρο.
Οι δύο ομάδες έχουν όλα τους τα όπλα ετοιμοπόλεμα και μένει να δούμε αν ο εξαιρετικός coach Malone (υποψήφιος για προπονητής της χρονιάς), είναι ικανός να κερδίσει τον βασιλιά του set (για όποιον δεν κατάλαβε μιλάω για τον Popovich) στο δικό του “γήπεδο”. Το Denver φαίνεται να υπερέχει σε ποιότητα, όμως ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι τεχνάσματα θα παρουσιάσει ο “παλιός” σε μια σειρά παιχνιδιών.
Οι αγώνες στην regular season ήταν αρκετά κλειστοί και κοντά στο σκορ και έτσι κάτι ανάλογο περιμένω και στο σταύρωμα στην postseason.Πρόβλεψη σειράς: 4-2
Portland Blazers – Oklahoma City Thunder:
Ίσως το πιο ενδιαφέρον σταύρωμα της Λίγκας, τουλάχιστον για αυτό τον πρώτο γύρο των playoff. Δύο ομάδες που μοιάζουν δομικά, καθώς και οι δύο στηρίζονται πάρα πολύ στο all-star δίδυμό τους (Lillard-McCollum, Westbrook-George), ενώ και οι δύο έχουν προβλήματα με τους παίχτες που έρχονται από τον πάγκο.
Οι Portland βέβαια έχουν να αντιμετωπίσουν την σοβαρότατη απουσία του Nurkic, του οποίου η απόδοση αποτέλεσε έναν από τους βασικούς παράγοντες για την εξαιρετική πορεία της ομάδας στην regular season. Το κενό του καλείται να καλύψει ο Kanter, ο οποίος μπορεί να δώσει πράγματα στην επίθεση, αλλά είναι τρύπα στην άμυνα. Εκεί οφείλει να δώσει βοήθειες ο Aminu, του οποίου η απόδοση θα παίξει σημαντικό ρόλο. Επίσης εξαιτίας της απουσίας του Nurkic, πιστεύω πως το Portland θα προσπαθήσει να ανεβάσει τον ρυθμό, με τους guards της να παίρνουν αρκετές ten seconds or less επιθέσεις.
Κάτι μου λέει πως η Oklahoma σε αυτή την σειρά θα εμφανίσει το καλό της πρόσωπο (αυτό που τους κατατάσσει σε title contender) και θα περάσει παρά το μειονέκτημα έδρας. Για να δούμε.Πρόβλεψη σειράς: 2-4
Houston Rockets – Utah Jazz:
Τεράστιο ενδιαφέρον παρουσιάζει και αυτό το ζευγάρι, μεταξύ δύο εντελώς διαφορετικών φιλοσοφιών. Οι Rockets παίζουν με τεράστια αυτοπεποίθηση μπροστά στο κοινό τους, ενώ την ίδια στιγμή αποτελούν μία από τις πιο φορμαρισμένες ομάδες της Λίγκας. Βέβαια απέναντί τους θα βρουν μια ομάδα που μπορεί να τους βάλει πολλές δυσκολίες, καθώς παίζουν εξαιρετική άμυνα.
Είμαι σίγουρος πως ο coach Snyder θα προσπαθήσει να βρει έναν τρόπο για να κόψει την δημιουργία του Harden και του Paul, ενώ ταυτόχρονα θα προστατέψει το καλάθι του, δίνοντας στους Rockets πολλά τρίποντα. Ο απόδοση του Harden νομίζω πως θα κρίνει την έκβαση της σειράς. Αν συνεχίσει να βρίσκεται σε αυτό το mood δεν υπάρχει περίπτωση οι Rockets να μείνουν εκτός. Αν από την άλλη εμφανιστεί άστοχος και χωρίς καθαρό μυαλό, τότε η Utah θα έχει κερδίσει μια μάχη στον δρόμο για την επόμενη φάση.
Οι Jazz θέλουν να πάρουν εκδίκηση μετά τον περυσινό αποκλεισμό, όμως δεν βλέπω πως μπορούν να τα καταφέρουν, καθώς χρειάζεται από το roster τους μια σειρά από υπερβάσεις. Είμαι σίγουρος πάντως πως θα τους βγάλουν το λάδι και σίγουρα το Houston δεν θα περάσει εύκολα.Πρόβλεψη σειράς: 4-2
Καλή και η Euroleague μάγκες, καλά και τα playoffs της, αλλά σαν τα playoffs του NBA δεν έχει.
Ας τους δώσουμε την σημασία που τους αρμόζει…
Περιμένουμε και τις δικές σας προβλέψεις στα σχόλια.