Πόσες αποδείξεις χρειάζονται; Τί άλλο πρέπει να γίνει για να αντιληφθούμε πως όταν επιδιώξουμε το βέλτιστο, τότε μόνο θα μπορούμε να ελπίζουμε. Κι αν δεν καρποφορήσει η προσπάθεια, τουλάχιστον θα είμαστε εντάξει με τους εαυτούς μας. Επιθυμήσαμε τα πάντα και ξεφύγαμε από τα δεσμά της μετριότητας.
Διότι περί δεσμών πρόκειται. Κάθε καλοκαίρι αυτή η μιζέρια του σίγουρου, του δοκιμασμένου, του τίμιου. Δεν μπορώ να φανταστώ πιο αισχρή περιγραφή από την τιμιότητα. Την ελκυστική σιγουριά, που όσες φορές κι αν μας γκρεμίσει, εμείς παραμένουμε εραστές της.
Αναρίθμητες συζητήσεις για μια στελέχωση που θα είναι καλύτερη από πέρυσι, ασχέτως αν το πέρυσι ήταν ο πάτος του βαρελιού. Κάποιον παίκτη που είναι δοκιμασμένος, ασχέτως αν δεν έχει ξεφύγει ποτέ από τη μετριότητα. Κάποιον προπονητή με εμπειρία ετών, ασχέτως αν δεν πλησίασε ποτέ του την κορυφή, αν η επιδραστικότητά στο άθλημα είναι μηδαμινή, αν οι φιλοδοξίες του ταβανιάζουν στο επόμενο συμβόλαιο.
Τί στο καλό έχει πάει τόσο λάθος; Πόσο ανίατη είναι η κατάσταση; Αντιλαμβάνομαι τη βαρύτητα των βιωμάτων, πάντα θα είναι εκεί, να μας βουλιάζουν, να μας εμποδίζουν να αποδεχτούμε το διαφορετικό, το καινούργιο. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να αντικρίσουμε την αλήθεια.
Το μπάσκετ δεν είναι αυτό που μάθαμε, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που περιγράφεται από τις κατά φαντασίαν αυθεντίες. Το μπάσκετ έχει αλλάξει, όπως όλα γύρω μας. Η Ευρώπη δεν είναι το επίκεντρο του κόσμου. Η ελληνική σχολή είναι σε αποσύνθεση και όσοι προσπαθούν να τη χρησιμοποιήσουν ως ευαγγέλιο, καταφέρνουν μοναχά να κάνουν πιο έντονη τη δυσωδία της.
“We build our nest in the tree Future.”
Η Ύβρις
Ένα από τα πολλά αφόρητα καλοκαίρια. Η στελέχωση να μη βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Η απουσία βασικών χαρακτηριστικών, κυρίως στο επιθετικό κομμάτι, να αφαιρεί και την τελευταία ελπίδα, ενώ παράλληλα να υπάρχει στην αγορά ένας παίκτης που θα κάλυπτε σε μεγάλο βαθμό την κάκιστη στελέχωση.
Όσοι έχουν αποδεχτεί τη μοίρα του οργανισμού, τουλάχιστον όσο λειτουργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, περίμεναν πως μια τέτοια μεταγραφή δε θα γίνει. Οι λόγοι θα ήταν ως συνήθως οικονομικοί. Αυτό που ακολούθησε αποδείχτηκε ακόμα πιο οδυνηρό. Οι αναχρονιστικές επιλογές του ιδιοκτήτη, σε συνδυασμό με κάποια φερέφωνα, επιδόθηκαν σε μια αποδόμηση του Bacon. Βλέπετε, όπως και στο παρελθόν με παίκτες σαν τον James, ο Bacon ήταν όλα όσα φθονεί το καθεστώς ναφθαλίνης. Δε θα έπαιζε το «εγκεφαλικό» μπάσκετ που θέλουμε εμείς οι ευρωπαίοι, θα έπαιρνε τα ηνία της επίθεσης αντί να κατευνάσει τα ένστικτά του, δε θα ακολουθούσε οδηγίες και θα ερχόταν σε αντιπαράθεση με τον προπονητή και ίσως και τους συμπάικτες του.
Βλέπετε ο Bacon και παίκτες σαν τον Bacon, είναι η προσωποποίηση όλων αυτών που μισούν όσοι πνίγονται στην υποψία πως όλος τους ο κόσμος θέλει αναθεώρηση. Η ιδιοσυγκρασία παικτών με μοναδικό επιθετικό ταλέντο είναι έντονη, και αυτό τρομάζει τους αδύναμους. Φοβούνται πως σε περίπτωση που είναι ανεπαρκείς ή κάνουν λάθος, κάποιος θα είναι εκεί να τους αφαιρέσει τον έλεγχο. Ειλικρινά το βρίσκω αστείο.
Πόσο λίγος είναι αυτός που φθονεί αυτό που μπορεί να τον λυτρώσει;
Η Νέμεσις;
Ο Bacon ήρθε. Η εξάρτηση από το επικοινωνιακό παιχνίδι και η καταστροφική τροχιά στην οποία είχε μπει η ομάδα δεν άφηναν άλλη επιλογή. Επτά αγώνες μετά η ομάδα έδειχνε ανταγωνιστική. Τα δομικά προβλήματα του ρόστερ δεν είχαν επιλυθεί, αλλά η επιδραστικότητα του παιχνιδιού του Bacon έδινε αυτή την ψευδαίσθηση. Η προβληματική συνέχεια όμως, με αποκορύφωμα τη βαριά ήττα από τον Ολυμπιακό, έκανε πιο εμφατική τη διαπίστωση πως τα λάθη του καλοκαιριού δεν διορθώνονται εν μία νυκτί. Οι ίδιοι που έστησαν ένα σύνολο καταδικασμένο να αποτύχει κι έπειτα προσπάθησαν να εμποδίσουν την έλευση του ανθρώπου που άλλαξε την τύχη της ομάδας, παραμένουν σε θέση που θα τους επιτρέψει να πάρουν κι άλλες λάθος αποφάσεις.
Conclusions
Σαν άλλο case study, η ιστορία με τον Bacon οφείλει να μας βοηθήσει να βάλουμε τις βάσεις για αυτή την πολυπόθητη αλλαγή νοοτροπίας. Ομάδες με τις οικονομικές δυνατότητες του Παναθηναϊκού πρέπει να ρισκάρουν σε κάθε τομέα. Η δημιουργικότητα αποτελεί πλέον ανάγκη. Αρκετά με την ανακύκλωση προσώπων και διαδικασιών. Το μπάσκετ άλλαξε και ο οργανισμός πρέπει να βρει τα πρόσωπα τα οποία έχουν την ικανότητα και κυρίως την τόλμη να τον βοηθήσουν με τον εναγκαλισμό του καινούργιου. Έτσι μόνο ο Παναθηναϊκός θα προσφέρει ελπίδα, έτσι μόνο θα αποπνεύσει και πάλι υγεία.
“All prejudices come from the intestines.”
Το μοτίβο διοικητικών αποφάσεων μετά το 2013 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως tantrum. Η δε απήχηση σε μερίδα των φιλάθλων ως άριστη απεικόνιση υποτακτικότητας και συντηρητισμού. Ως δέσμιοι του θυμικού αρνούμαστε πεισματικά τον εναγκαλισμό με την πραγματικότητα. Το σύνολο συζητήσεων μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό δείχνει ακριβώς αυτό. Αναρίθμητα στρατόπεδα απόψεων, με το κάθε ένα να εστιάζει σε διαφορετικό δέντρο και με τα περισσότερα να χάνουν το δάσος. Βέβαια το ζητούμενο παραμένει ένα, να γίνει αυτή η διαπίστωση από τη διοίκηση της ομάδας ή αν δεν υπάρχει αυτή η επιθυμία, να σπάσουν τα δεσμά της. Η απαίτηση δεν έχει να κάνει με το μπάτζετ, αλλά το κύρος.
Τα βήματα που οφείλει να ακολουθήσει ο οργανισμός είναι συγκεκριμένα. Καταρχάς πρέπει να υπάρξει η διάθεση συνεργασίας με ισχυρές και κυρίως αυτόφωτες προσωπικότητες, εντός κι εκτός παρκέ. Αρκετά με τη μετριότητα. Στόχος είναι η κορυφή, και μόνο ψάχνοντας πρόσωπα με γνώμονα αυτή, μπορούμε να τη φτάσουμε! Για να προσελκύσει όμως κανείς άτομα με φιλοδοξίες, θα πρέπει να τους προσφέρει τις συνθήκες που θα τους επιτρέψουν να δουλέψουν όπως αυτοί επιθυμούν. Η οικονομική σταθερότητα για παράδειγμα, τουλάχιστον σε βάθος τριετίας είναι προαπαιτούμενο. Η ελευθερία κινήσεων δεδομένη. Όποιος σέβεται τον εαυτό του και τη δουλειά του, θα θέσει όρους πριν αναλάβει το δύσκολο αυτό άθλο. Ναι, είναι άθλος! Σε κάθε άλλο οργανισμό, ο προπονητής είναι υπεύθυνος για το αγωνιστικό κομμάτι. Στον Παναθηναϊκό ο επόμενος προπονητής θα πρέπει να είναι ο απόλυτος άρχων. Να έχει όλες τις δυνάμεις συγκεντρωμένες στο πρόσωπό του, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις παθογένειες που δημιουργήθηκαν την τελευταία δεκαετία.
Εμείς ως φίλαθλοι, είμαστε όμως έτοιμοι να διαχειριστούμε κάτι τέτοιο; Η πρόσφατη ιστορία έχει δείξει πως είμαστε έτοιμοι να αποδομήσουμε άτομα σαν τον Πιτίνο, ενώ δεν θα διστάσουμε να ρίξουμε την ευθύνη για βαριές ήττες σε παίκτη που έβαλε τους μισούς πόντους της ομάδας κι έμοιαζε να μη συμβιβάζεται με την ήττα, ακόμη κι όταν αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη. Όποιος αναλάβει το δύσκολο έργο της επανόδου οφείλει να έχει το χάρισμα είτε να μείνει ανεπηρέαστος, είτε να διαχειριστεί το επικοινωνιακό κομμάτι.
Self-overcoming
Μου είναι άγνωστο το πότε θα έρθει η λύτρωση για τον Παναθηναϊκό και γενικότερα για το ελληνικό μπάσκετ. Γνωρίζω όμως με σιγουριά πως είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε πως έχουμε λησμονήσει τα όσα ζήσαμε πριν το ’13 και έχουμε πλέον αφεθεί στην τεχνητή μιζέρια που έχει τυλίξει το ΟΑΚΑ. Θέτουμε χαμηλά στάνταρ για τους στόχους της ομάδας και για τους ίδιους μας τους εαυτούς, δίνοντας έτσι συγχωροχάρτι σε όσους εκμεταλλεύονται αυτή τη συνθήκη προς όφελός τους. Όχι, δεν είναι φυσιολογικό να αναλαμβάνει την ομάδα άτομο που έχει κριθεί ακατάλληλο τρεις φορές σε πέντε χρόνια. Όχι, δεν είναι λογικό να γίνονται συζητήσεις για δοκιμασμένες αγωνιστικές συνταγές που απέτυχαν επανειλημμένα. Ούτε είναι λογικό να ξεκινάει ο σχεδιασμός όταν έχουν περιοριστεί οι επιλογές στην αγορά, ή όταν μας αρκεί ο καλύτερος από το τίποτα των περασμένων ετών Ουόλτερς για τη θέση του βασικού άσου.
Με την αυτογνωσία, θα έρθει και η υπερνίκηση του εαυτού.
Θα αντιληφθούμε τα βασικά σε όσα βλέπουμε και θα μπορέσουμε να κάνουμε εποικοδομητικούς διαλόγους για την ομάδα και το άθλημα που αγαπάμε. Θα σταματήσουμε να επηρεαζόμαστε από φθηνά επικοινωνιακά παιχνίδια και θα βλέπουμε πέρα από αυτά. Η δημιουργία ενός τέτοιου κλίματος θα προστατέψει οποιαδήποτε νέα προσπάθεια, όταν αυτή έρθει αντιμέτωπη με τις πρώτες δυσκολίες. Μεμπτό δεν είναι να παραδεχτούμε πως κάναμε λάθος σε κάποια μας προσέγγιση. Είναι όμως σίγουρα προβληματικό να μην αλλάζουμε άποψη ακόμη κι όταν υπάρχουν αναρίθμητα επιχειρήματα που λένε το αντίθετο από αυτό που πιστεύουμε. Σίγουρα η υποκειμενικότητα σε τομείς όπως η αισθητική, θα φέρνει μια διάσταση απόψεων, αλλά είναι αδιανόητο να υπάρχουν ζηλωτές ενάντια στις βασικές αρχές του αθλήματος. Το να φτάνουμε να συζητούμε για την ανάγκη του σουτ ή της προσωπικής φάσης στο σύγχρονο μπάσκετ, είναι το λιγότερο απογοητευτικό.
Παίκτες σαν τον Bacon είναι πραγματικό δώρο, τόσο για φέτος που δίνει μια επιθετική λύση μέσω του iso παιχνιδιού του, όσο και για το σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς, κάνοντας ευκολότερη τη στελέχωση μιας και δεν έχει αδυναμίες που θέτουν περιορισμούς. Η πίεση που ασκεί στις αντίπαλες άμυνες, ακόμη κι αν μοιάζει ανούσια όταν δεν μπορεί να κεφαλαιοποιηθεί από τους συμπαίκτες του, δίνει τη δυνατότητα να ξεφύγουμε από το μοτίβο στελέχωσης του παρελθόντος, που ήθελε 3/5 παίκτες στο παρκέ να μη σουτάρουν. Στο κατάλληλο πλαίσιο, θα προσφέρει την απαραίτητη δημιουργία που απαιτείται για μια επιθετική πολυφωνία. Όπως είπε και ο Isiah Thomas, «Οι ελίτ παίχτες πασάρουν μόνο σε συμπαίκτες που σέβονται, αλλιώς προτιμούν να πάρουν οι ίδιοι την προσπάθεια».
Στην προσπάθεια για το λυτρωτικό αυτό pivot, ο Bacon οφείλει να είναι βασικός πυλώνας. Είναι χαρακτηριστική η δυσκολία του οργανισμού στην εύρεση παικτών με ανάλογη επιδραστικότητα. Είναι αναγκαία συνθήκη η ύπαρξη ανθρώπων που δε θα συμβιβαστούν με λιγότερα.
Ας αφήσουμε λοιπόν στο παρελθόν αυτή την προκατάληψη, ας σταματήσουμε να είμαστε έρμαια του θυμικού μας, κι ας είμαστε αυστηροί όσον αφορά τις προσδοκίες μας.