Once Sent From The Golden Hall

Έπεσα τις προάλλες σε ένα βίντεο του Ροναλντίνιο.

Αυτό.

Και μου θύμισε πόσο γαμημένα πολύ μου λείπει να τον βλέπω να παίζει.

Πέρασε πρόσφατα ένα ολόκληρο Μουντιάλ. Και όχι όποιο κι όποιο Μουντιάλ. Ένα Μουντιάλ στο οποίο ο Μέσι σχεδόν κατά γενική ομολογία πλέον ανακηρύχθηκε ως ο GOAT του αθλήματος. Και όχι άδικα πιθανόν. Ένα Μουντιάλ στο οποίο έλαμψε το αστέρι του Εμπαπέ, έδυσε αυτό του Ρονάλντο και τέλος πάντων δεν με ενδιαφέρει.

Αν μπορούσα θα τα αντάλλαζα όλα για να ξαναγυρίσω το χρόνο πίσω και να δω τον Ροναλντίνιο να παίζει ξανά από την αρχή.

Από όταν έφυγε από τη Γκρέμιο και πήγε στην Παρί Σεν Ζερμέν να παίξει με τον Ανελκά. Να τον ξαναδώ με τον Ντέκο και τον Ζιουλί και τον Ετό.

Ο Ροναλντίνιο ποδόσφαιρο έπαιξε μετά βίας 5 χρόνια. Τα υπόλοιπα τα έβγαλε στο Frangelico. Αυτά τα 5 χρόνια όμως ήταν αρκετά για να τον θυμάσαι για μια ζωή.

Γενικά όταν βλέπουν έναν παίκτη να παίζει, είτε μιλάμε για ποδόσφαιρο, είτε μιλάμε για μπάσκετ, είτε μιλάμε για οποιοδήποτε άθλημα, άλλοι γουστάρουν όσους έχουν πάρει τίτλους. Άλλοι τους πιο αποτελεσματικούς. Άλλοι τους πιο σοβαρούς. Άλλοι τους πιο ασόβαρους.

Εγώ πάντα είχα ένα θέμα με όσους κάποια στιγμή μου έδωσαν έναν λόγο να τους θυμάμαι.

Αν με κάνεις να θυμάμαι τί έκανες μια μέρα, σε ένα παιχνίδι, που για οποιοδήποτε λόγο δεν περίμενα να δω, με κέρδισες για πάντα. Αν βάλεις εκείνο το γκολ που έβαλες στην Τσέλσι για παράδειγμα, έκανες αυτό που χρειαζόμουν για να σε γουστάρω αιωνίως. Γιατί πολύ απλά μου έδωσες να καταλάβω ότι δεν θα ξαναβγούν πολλοί σαν εσένα. Ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ξαναδώ κάτι τέτοιο in my lifetime. Και δεν με ενδιαφέρουν τα νούμερα που έκανες στην καριέρα σου, νούμερα θα κάνουν κι άλλοι. Δεν με ενδιαφέρει τί χαρακτήρας ήσουν, τί έκανες μετά στην καριέρα σου, σε ποια ομάδα έπαιζες.

Και κυρίως δεν με ενδιαφέρει πόσο «σωστό» είναι να σε θεωρώ καλύτερο βάσει του τί πιστεύουν οι άλλοι για εσένα.

Να το πω διαφορετικά.

Δεν με ενδιαφέρει αν είσαι ο Τιμ Ντάνκαν. Αυτός που θα θυμάμαι θα είναι ο Λεμπρόν Τζέιμς.

Προτού προχωρήσουμε θα πρότεινα σε όποιον διαβάζει να δει το παρακάτω βίντεο.

Το βίντεο είναι σχετικά μεγάλο. Είμαι αρκετά βέβαιος ότι οι περισσότεροι δεν θα το δουν σκεπτόμενοι αφ’ ενός ότι βαριούνται να περάσουν 12 λεπτά βλέποντας κάτι που στην πραγματικότητα δεν έχουν λόγο να δουν. Και αφ’ ετέρου κάποιοι πιθανόν ήδη θα διαβάζουν έχοντας εκ των προτέρων αρνητική προδιάθεση για τον παίκτη.

Οπότε ποιος ο λόγος;

Ο λόγος είναι ο εξής.

Στην μεγάλη πλειονότητα των περιπτώσεων των παικτών, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με παίκτες του ΝΒΑ – και όχι ελληνικό ποδόσφαιρο πχ που λίγο πολύ τους βλέπουν όλοι όλους κάθε Κυριακή – συνήθως μας αρκεί μια γενική εικόνα προκειμένου να συμπληρώσουμε κατά το δοκούν τα κενά της αγωνιστικής και εξωαγωνιστικής ταυτότητας τους.

Για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο Καουάι Λέοναρντ είναι παιδί των Σπερς του Πόποβιτς είναι αρκετό για να σχηματίσει κάποιος την εικόνα στο μυαλό του ότι είναι παίκτης ομάδας, σοβαρός, πιστός κτλ κτλ. Το ίδιο και ο Κρις Πολ. Το ίδιο και ο Ντόνσιτς. Το ίδιο και πολλοί άλλοι.

Γενικά αν για κάποιον έχουμε μια γενική εικόνα που με κάποιο τρόπο συνδέεται με το ευρωπαϊκό μπάσκετ, στο μυαλό μας ο παίκτης αυτός αποκτά τα ιδεατά αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά χαρακτηριστικά του Διαμαντίδη.

Η αλήθεια ωστόσο δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική.

Στην πραγματικότητα ο Καουάι δεν τη δίνει από το δεξί στο αριστερό, ο Ντόνσιτς έχει περισσότερα κοινά με τον Χάρντεν και ο Πολ είναι κωλόπαιδο.

Στο πλαίσιο αυτό σκεπτόμενοι τον Λεμπρόν δεν μας ενδιαφέρει να δούμε και πολλά. Η λογική λέει ότι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τον έχουμε δει να παίζει, σίγουρα τον έχουμε δει να μιλάει και το κυριότερο.

Σίγουρα έχουμε δει άλλους «που ξέρουν» να μιλάνε για αυτόν.

Οπότε πού καταλήγουμε;

Στο βίντεο.

Προσπάθησε να ξεχάσεις τί έχεις ακούσει για τον παίκτη, τί εικόνα έχεις σχηματίσει, ή σε τί μπορεί όντως να έχεις δίκιο και παρακολούθησε 10 λεπτά στιγμών που λίγοι στην ιστορία του αθλήματος μπορούν να χαρίσουν.

Αν κάποιες από αυτές τις έβλεπες ζωντανά τότε κάτι θα ξέρεις παραπάνω. Αν όχι, τότε είναι μια καλή αρχή για να καταλάβεις ποιος είναι ο παίκτης για τον οποίο μιλάμε.

Ο Λεμπρόν ξεπέρασε χτες τον Καρίμ και θα είναι πλέον ο παίκτης με τους περισσότερους πόντους στην ιστορία του ΝΒΑ.

Αυτό από μόνο του πιθανόν δεν θα λέει και πολλά σε πολλούς. Ο Zach Kram έγραψε στο Ringer προ ημερών ένα εξαιρετικό άρθρο στο οποίο αναλύει την σπανιότητα τέτοιου είδους ρεκόρ στο ΝΒΑ καθώς και τους λόγους αυτής.

Για να έχουμε μια εικόνα του επιτεύγματος, από το 1966 είχαμε μόνο μία αλλαγή σκυτάλης στο εν λόγω ρεκόρ που έσπασε τώρα ο Λεμπρόν. Αυτή του Τζαμπάρ στον Γουίλτ Τσάμπερλειν. Στις υπόλοιπες δε βασικές στατιστικές κατηγορίες – ασίστ, ριμπάουντ, τάπες και κλεψίματα – η φύση του αθλήματος κάνει τα πράγματα από once in a generation επιτεύγματα σε πλήρως αδύνατα. Και ο λόγος είναι σχετικά απλός.

Το είδος των σουτ που έπαιρναν οι παίκτες την εποχή του Τσάμπερλεν (i.e., πολλά σουτ τα οποία κατέληγαν κατά βάση στο γάμο του καραγκιόζη) δημιουργούσε κατά μέσο όρο 40% περισσότερες ευκαιρίες για ριμπάουντ. Η άνοδος του τριπόντου αντίστοιχα κατέστησε αδύνατο κάθε ρεκόρ σε τάπες και – πιθανόν το πιο ενδιαφέρον στατιστικό – η άνοδος του usage rate των γκαρντ έκανε το ρεκόρ του Στόκτον απλησίαστο στην αιωνιότητα (χαρακτηριστικά ο Στόκτον τελείωσε την καριέρα του με usage rate 18.9%, τη στιγμή που σήμερα ο μέσος όρος είναι άνω του 30%).

Με άλλα λόγια, οι γκαρντ σήμερα σουτάρουν περισσότερο, οι πλάγιοι σουτάρουν καλύτερα και οι ψηλοί χρειάζονται γενικώς λιγότερο (λίγο πολύ τα ανάποδα από όσα κάνει ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια αλλά αυτό είναι για άλλο κείμενο).

Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, ο Λεμπρόν δεν είναι απλά πρώτος σε πόντους. Είναι μέσα στο τοπ-10 όλων των εποχών στις 4 από τις 5 βασικές κατηγορίες στην κανονική διάρκεια και είναι μέσα και στις 5 στα πλέιοφ.

Χτες έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ και είναι ο ίδιος παίκτης που πριν καμιά βδομάδα πέρασε τον Στιβ Νας και έγινε ο 4^ος σε ασίστ. Κανείς άλλος τοπ-10 σκόρερ δεν βρίσκεται στο τοπ-30 σε ασίστ. Οι αμέσως επόμενοι είναι ο Κόμπι στην 33^η θέση, ο Τζέρι Γουέστ στην 34^η, ο Καρίμ στην 47^η και ο Τζόρνταν στην 50^η.

Για την ακρίβεια στην κανονική περίοδο ο Λεμπρόν είναι από χτες πρώτος σε πόντους, είναι 4^ος all time σε ασίστ πίσω από Στόκτον, Κιντ και Πολ, είναι 9^ος σε κλεψίματα, 10^ος σε αμυντικά ριμπάουντ και 1^ος σε ριμπάουντ συνολικά από όσους παίζουν σήμερα. Είναι 2^ος σε FG made πίσω από τον Τζαμπάρ (πέρασε τους πόντους του με περίπου 1800 λιγότερα σουτ), 9^ος all time σε 3PT Μade και 4^ος σε FT Μade. Είναι 10^ος σε double-double (όλοι οι υπόλοιποι είναι ψηλοί και.. ο Στόκτον), 4^ος σε triple-double (1 πίσω από τον Κιντ) και 2^ος σε plus-minus πίσω από τον Ντάνκαν.

Στην κανονική διάρκεια. Γιατί στα πλέιοφ η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο αστεία.

Στα πλέιοφ ο Λεμπρόν είναι 1^ος σε πόντους, 2^ος σε ασίστ πίσω από τον Μάτζικ, 1^ος σε κλεψίματα, 2^ος σε αμυντικά ριμπάουντ πίσω από τον Ντάνκαν και 6^ος στο σύνολο, και 10^ος σε τάπες. Είναι 1^ος σε FG Μade, 3^ος σε 3PT Μade πίσω από Κάρι και Κλέι και 1^ος σε FT Μade. Είναι 2^ος σε double-double (7 πίσω από τον Ντάνκαν), 2^ος σε triple-double (2 πίσω από τον Μάτζικ) και 1^ος σε plus-minus (220 μονάδες πάνω από τον Ντάνκαν – υπερδιπλάσια διαφορά από οποιονδήποτε άλλο στη λίστα).

Για την ακρίβεια, στην ιστορία των postseason, ο Λεμπρόν έχει ηγηθεί της ομάδας του σε πόντους, ριμπάουντ και ασίστ σε 22 σειρές πλέιοφ (για να έχουμε καλύτερη εικόνα, στη δεύτερη θέση βρίσκεται ο Ντάνκαν με 6 και στην τρίτη ο Λάρι Μπερντ με 5), ενώ είναι ο μοναδικός στην ιστορία που έχει ηγηθεί και των δύο διαγωνιζόμενων ομάδων σε πόντους, ριμπάουντ, ασίστ, κλεψίματα και τάπες σε οποιαδήποτε σειρά πλέιοφ οποιασδήποτε διάρκειας.

Δεν ξέρω αν το παραπάνω statement γίνεται κατανοητό, αλλά όσες φορές και να το διαβάσεις δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις.

Γενικά υπάρχουν statements που στην περίπτωση του συγκεκριμένου παίκτη δεν μπορείς να πιστέψεις αλλά επειδή συμβαίνουν σε contemporary χρόνο επιλέγεις να εκλογικεύεις, αλλά σε 30 χρόνια από σήμερα θα έχεις δώσει μυθικές διαστάσεις με τον ίδιο τρόπο που το έκανες για τους «θρύλους» του παρελθόντος.

Όπως για παράδειγμα ότι έχει να σκοράρει λιγότερους από 10 πόντους σε παιχνίδι από.. το 2007.

Να το πω διαφορετικά.

Την τελευταία φορά που ο Λεμπρόν αγωνίστηκε σε ματς και σκόραρε λιγότερους από 10 πόντους δεν υπήρχε το Facebook και στον Παναθηναϊκό έπαιζε ο Τόνι Ντελκ.

Για την ακρίβεια, μετά και το χτεσινό παιχνίδι έχει να σκοράρει μονοψήφιο αριθμό πόντων αισίως 16 χρόνια. Περισσότερα χρόνια από όσα διαρκεί η μέση καριέρα ενός παίκτη ΝΒΑ συνολικά.

Από την άλλη ο Λεμπρόν έγινε φέτος ο παίκτης με τα περισσότερα παιχνίδια στα οποία έχει σκοράρει τουλάχιστον 20 πόντους περνώντας Μαλόουν και Τζαμπάρ και με τους 46 στους Κλίπερς πριν 2 εβδομάδες έγινε ο μοναδικός παίκτης που έχει σκοράρει 40+ σε όλες τις ομάδες της λίγκας.

Βασικά το πρώτο ματς στο οποίο έβαλε 40 σε ομάδα ήταν στη ρούκι χρονιά του το 2004 απέναντι στους Νιου Τζέρσει Νετς. Από τότε μέχρι σήμερα οι Νετς έχουν αλλάξει έδρα 2 φορές.

Βασικά ο Λεμπρόν έκλεισε τα 38 στις 30 Δεκέμβρη 2022. Από τότε μέχρι σήμερα έχει παίξει 16 ματς έχοντας κατά μέσο όρο 33 πόντους, 9 ριμπάουντ και 8 ασίστ με 51.2% FG%. Στα 4 από αυτά έχει περάσει τους 40. Για να το κάνουμε εικόνα, στα χρόνια του στους Heat που έμπαινε στα prime του είχε μέσο όρο 27 πόντους, 7.5 ριμπάουντ και 6.5 ασίστ.

Και το έκανε με ρεκόρ τριπόντων για οποιοδήποτε παίκτη άνω των 35. Αλλά αυτό είναι σχεδόν ανάξιο αναφοράς.

Μάλλον για να το κάνουμε καλύτερη εικόνα, ο Λεμπρόν σκοράρει φέτος κατά μέσο όρο 30 πόντους. Την τελευταία φορά που σκόραρε πάνω από 30 μ.ο ήταν.. το 2008. Συνολικά στην καριέρα του έχει σκοράρει με μέσο όρο πάνω από 30 άλλες δύο φορές. Μία το 2006 και μία πέρισυ.

Τα νούμερα είναι συνήθως ο καλύτερος τρόπος να πεις ψέματα. Αλλά στην περίπτωση του Λεμπρόν τα νούμερα δεν φτάνουν για να πούνε όλη την αλήθεια.

Η επαφή του παίκτη με το άθλημα ξεπερνάει τα όρια που αποτυπώνονται στην στατιστική.

Η πεντάδα που κέρδισε τους Σέλτικς και πήγε Τελικούς το 2018 ήταν οι Χοσέ Καλντερόν, Τζέι Αρ Σμιθ, Τζάε Κράουντερ, Λεμπρόν Τζέιμς και Τρίσταν Τόμσον. Η πεντάδα όταν έβαλε τους τελευταίους 25 πόντους της ομάδας του και κέρδισε τους Πίστονς στο καλάθι στην δεύτερη παράταση σε εκείνο το Game 5 και πήγε Τελικούς το 2007 ήταν οι Λάρι Χιουζ, Σάσα Πάβλοβιτς, Λεμπρόν Τζέιμς, Ντρου Γκούντεν και Ζιντρούνας Ιλγκάουσκας.

Το βασικότερο στοιχείο του Λεμπρόν δεν είναι ούτε κάποιο στοιχείο της στατιστικής του, ούτε η διάρκεια του, ούτε η αθλητικότητα του.

Αλλά το impact του στους οργανισμούς με τους οποίους συνδέθηκε.

Πρόκειται για τον παίκτη που δέχτηκε από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του σε γήπεδο το μεγαλύτερο κύμα αμφισβήτησης που έχει δεχτεί παίκτης στον επαγγελματικό αθλητισμό σε οποιοδήποτε άθλημα.

Κανείς ποτέ δεν το αντιπαρήλθε καλύτερα από αυτόν.

Δεν είναι απλά ότι δεν λύγισε απέναντι στις προσδοκίες, οι οποίες ήταν οι υψηλότερες που έχουν τεθεί σε παίκτη οποιουδήποτε αθλήματος άμα τη εμφανίσει του στο επαγγελματικό επίπεδο. Είναι ότι έβαλε το όνομα του στη συζήτηση για τον καλύτερο όλων των εποχών.

Θυμάμαι πόσο επηρεασμένος κι εγώ από το κύμα αγάπης για το μπάσκετ των Σπερς των 00ς – τους οποίους βέβαια πάντοτε θεωρούσα ελεεινά βαρετούς – πίστευα κάποτε ότι ο Λεμπρόν «είναι μόνο μπράτσα» και παλεύει να επιβληθεί με τα σωματικά του προσόντα απέναντι στους καλούς καγαθούς αντιπάλους Σπερς, Σέλτικς κτλ που παίζουν το «σωστό» μπάσκετ.

Ο καιρός βέβαια πέρασε από τότε και ο παίκτης δεν σταμάτησε να μου δείχνει πόσο λάθος έκανα. Και παρότι από ένα σημείο και μετά ο Λεμπρόν παίζει σταθερά σε ιστορικά κορυφαία στάνταρ, δεν μπορώ να μη ξεχάσω πότε το κατάλαβα για πρώτη φορά.

Και αυτό ήταν στο Game 6 απέναντι στη Βοστώνη το 2012.

Με τους Σέλτικς να τον έχουν αποκλείσει 2 φορές. Με τον αποκλεισμό από το Ορλάντο. Με τον τρόπο που ήρθε η ήττα από το Ντάλας. Σε μία από τις δυσκολότερες έδρες που θα μπορούσε να βρεθεί. Και με το 3-2 υπέρ της Βοστώνης.

Εκεί ήταν η πρώτη φορά που είδες την πληρότητα του παίκτη στο γήπεδο στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.

Πρώτη του επαφή με τη μπάλα βλέπει τον Τσάλμερς στη γωνία. Στην άμυνα παίρνει το ριμπάουντ. Κατεβάζει τη μπάλα, περνάει τον Πιρς σαν σταματημένο και καρφώνει μπροστά στον Γκαρνέτ. Δεύτερη επίθεση κάνει ότι ποστάρει τον Πιρς, τελικά τον αγνοεί επιδεικτικά και σηκώνεται μπροστά του.

Είναι αυτή η πλήρης ανεξαρτητοποίηση της απόδοσης του ίδιου του παίκτη από τις συνθήκες και τους αντιπάλους που εμφανίζονταν μπροστά του που θα καθόριζε όλη την επόμενη δεκαετία. Είτε ο αντίπαλος λέγεται οι καλύτεροι Σπερς όλων των εποχών, είτε η ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ όλων των εποχών, είτε η καλύτερη ομάδα γενικά όλων των εποχών.

Είναι ο μοναδικός παίκτης που ήξερες για μια δεκαετία ότι από την στιγμή που παίζει αυτός, η ομάδα του θα πάει τελικούς. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Ο παίκτης που ήξερες ότι η κάθε Ατλάντα ή το κάθε Τορόντο δεν έχει καν ελπίδα απέναντι του ανεξαρτήτως θέσης τερματισμού και ανεξαρτήτως εικόνας ή κατάστασης.

Και γενικά ο παίκτης που έπαιξε στους καλύτερους τελικούς όλων των εποχών.

Τέλος πάντων.

Στόχος μου δεν είναι να κάνω ανασκόπηση της καριέρας του, ούτε και αποχαιρετισμό στον ίδιο.

Όχι ακόμα τουλάχιστον.

Ο παίκτης βρίσκεται στα τελευταία του και δίνει τις τελευταίες παραστάσεις. Η χτεσινή ήταν μία από αυτές. Πολλοί τον μισούν. Οι περισσότεροι λατρεύουν να τον μισούν. Προσωπικά νιώθω για αυτόν ό,τι ένιωθα τα τελευταία χρόνια με τον Φέντερερ, ή μέχρι πριν λίγες μέρες με τον Brady. Βλέπω κάποιον που ξέρω με βεβαιότητα ότι δεν θα ξαναδώ.

Είπα ότι αν κάποτε με έκανες να θυμάμαι τί έκανες μια μέρα σε ένα παιχνίδι που δεν περίμενα να δω με κέρδισες για πάντα.

Στη ζωή σου θα δεις λίγους ζωντανούς θρύλους να παίζουν σε οποιοδήποτε άθλημα. Μετά θα τους βλέπεις σε βίντεο και θα σου λείπουν.

Ο Λεμπρόν Τζέιμς είναι ένας από αυτούς.