Ο Παναθηναϊκός του Δημήτρη Γιαννακόπουλου είναι νεκρός εδώ και τρία χρόνια. Aπό τη μέρα δηλαδή που το αφεντικό του τράβηξε την πρίζα της τεχνητής υποστήριξης.
Και όπως συμβαίνει με όλους τους νεκρούς, το πρόβλημα δεν το έχουν οι ίδιοι, αλλά οι γύρω τους.
Στην προκειμένη περίπτωση το έχουν οι οπαδοί του που εδώ και τρία χρόνια ψάχνουν απεγνωσμένα από κάπου να πιαστούν για να συνεχίσουν να στηρίζουν μια ομάδα που κάποτε τους έδινε άπειρες χαρές και τώρα πλέον τους χαρίζει μόνο θλίψη.
Μια ματιά στους μέσους όρους των εισιτηρίων τη σεζόν πριν το παρκάρισμα είναι ενδεικτική για τη στήριξη που έδινε αυτός ο κόσμος προτού ο ιδιοκτήτης αποφασίσει να διαλύσει τον Παναθηναϊκό.
Το 18/19 παρακολούθησαν κατά μέσο όρο 12.529 θεατές τα ματς της Ευρωλίγκας στο ΟΑΚΑ
Έκτοτε ο μέσος όρος μειώνεται σταθερά και σημαντικά κάθε χρονιά κατ’ αναλογία με την περιοδικά αυξανόμενη απογοήτευση από την εγκατάλειψη της ομάδας, το περίφημο «παρκάρισμα», συνέπεια του οποίου υπήρξε μια άνευ προηγουμένου αγωνιστική καθίζηση.
Οι οπαδοί μπορεί να αγαπάνε την ομάδα τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μαζόχες.
Και καλό είναι να θυμόμαστε ότι όσο πιο πολύ αγαπάς κάτι, τόσο πιο δύσκολο είναι να πληρώνεις για να το παρακολουθείς να εξευτελίζεται συστηματικά.
Επιπλέον το νόημα της παρακολούθησης του μπάσκετ, όπως και όλων των σπορ, είναι να σου δίνουν χαρά, να σε κάνουν να ξεχνιέσαι, να περνάς ευχάριστα. Και αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα από το αν η ομάδα σου νικάει ή χάνει, όσο είναι ανταγωνιστική. Όσο παίζει καλά και σου δίνει την ελπίδα ότι μπορεί να νικήσει.
Ο Παναθηναϊκός του Δημήτρη Γιαννακόπουλου μπορεί να μην κατάφερε να πάει σε κανένα Φ4 μετά το ’12, αλλά παρόλες τις αστοχίες και τη δυσλειτουργία του σαν οργανισμός παρέμενε ανάμεσα στις καλύτερες ομάδες της Ευρωλίγκας.
Σταθερά ομάδα οχτάδας, δύο φορές στην 4αδα της κανονικής περιόδου το 16/17 και το 17/18, με λίγα λόγια πλήρως ανταγωνιστικός.
Και αυτό κράταγε τον κόσμο, τον έκανε να στηρίζει με όλη του τη δύναμη παρά τις απογοητεύσεις που έπαιρνε στα μεγάλα ραντεβού των ευρωπαϊκών playoff.
Τα τελευταία 3 χρόνια, όμως, το «παρκάρισμα» στέρησε κάθε ελπίδα. Ο Παναθηναϊκός έγινε σάκος του μποξ στο παρκέ και αυτό έδιωξε πολύ κόσμο από το γήπεδο
Όσο μεγάλο σεβασμό και να έχω σε όσους συνέχισαν και συνεχίζουν να πηγαίνουν, άλλο τόσο σέβομαι και την απόφαση αυτών που –σε ιδιαίτερα δύσκολες οικονομικά εποχές για να μην ξεχνιόμαστε– αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να θυσιάζουν από το υστέρημά τους για να βλέπουν το καμάρι τους να διασύρεται.
Να πηγαίνουν δηλαδή στο γήπεδο με τα χίλια δυο προβλήματα της καθημερινότητας τους και αντί να ξεφεύγουν για λίγο και να ξεχνιούνται, παίρνοντας λίγη χαρά, να φεύγουν από κει πιο ζορισμένοι και «φορτωμένοι» από ό,τι πήγαν.
Κι επειδή πολλοί παρεξηγούν και παρερμηνεύουν το περίφημο «στις χαρές και στις λύπες μαζί», καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού στήριζε την ομάδα σταθερά σε όλες τις μεγάλες λύπες που πήρε με τις αποτυχίες στα playoff της Ευρωλίγκας τα χρόνια πριν το παρκάρισμα.
Είναι άλλο οι λύπες όμως που φέρνουν οι ήττες όταν είσαι ανταγωνιστικός και άλλο η διάλυση εκ των έσω που έφερε τον διαρκή αγωνιστικό διασυρμό.
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού ήταν πάντα εκεί στις αγωνιστικές λύπες.
Μεγάλο κομμάτι του όμως σταμάτησε να είναι εκεί μετά από 3 χρόνια κοροϊδίας και συστηματικού εξευτελισμού.
Αυτό που απαιτεί αυτός ο κόσμος για να επιστρέψει και πάλι μαζικά και να γεμίσει το γήπεδο, για να αρχίσει δηλαδή να κάνει και πάλι αυτό που έκανε σταθερά όλα τα χρόνια πριν αρχίσει η μεγάλη κοροϊδία, είναι η ομάδα του να γίνει και πάλι αληθινά ανταγωνιστική.
Να ανακτήσει δηλαδή τη χαμένη αξιοπρέπειά της και να επιστρέψει εκεί που της αξίζει. Στο γκρουπ των πρωταγωνιστών και όχι των κομπάρσων.
Και για να γίνει αυτό χρειάζονται δύο πράγματα: ελίτ προπονητής και αξιοπρεπές μπάτζετ. Ψέματα, χρειάζεται κι ένα τρίτο και πιο σημαντικό ίσως: Υπομονή
Τα δύο πρώτα ακούγεται ότι θα τα έχουμε του χρόνου (μέχρι αποδείξεως του εναντίου, βεβαίως βεβαίως).
Το τρίτο όμως φαίνεται ότι ακόμα αναζητείται, απεγνωσμένα.
Τον τελευταίο μήνα και κάτι ζούμε μια άνευ προηγουμένου επικοινωνιακή καταιγίδα, πρωταρχική πηγή της οποίας είναι ο ίδιος ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ, που υπόσχεται τον ουρανό με τα άστρα για την επόμενη σεζόν. Κοινώς έχει ξεπεράσει σε «θα» ακόμα και τον μακαρίτη τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν βέβαια πόσο κακό κάνει αυτό το επικοινωνιακό παιχνίδι στην ομάδα. Πόσο την μικραίνει αφενός και αφετέρου πόσο υποθηκεύει το μέλλον του όποιου νέου πρότζεκτ.
Ο Παναθηναϊκός έχει γίνει για άλλη μια φορά έρμαιο δημοσιογραφίσκων της κακιάς ώρας, τουιτερικών πουθενάδων και κάθε είδους insiders της πλάκας, οι οποίοι πουλάνε ελπίδα με μόνο σκοπό προς το παρόν τον αποπροσανατολισμό από το αγωνιστικό χάλι και φυσικά τις ευθύνες του ιδιοκτήτη για αυτό.
Η λαϊκή σοφία λέει «τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι» και με αυτό εννοεί βασικά ότι ο έξυπνος άνθρωπος δεν σπεύδει να προκαταλάβει με τα λόγια του τα αποτελέσματα των πράξεών του.
Οι έξυπνοι αφήνουν πρώτα τις πράξεις τους να μιλήσουν για αυτούς όταν έλθει η ώρα.
Στον Παναθηναϊκό που φυτοζωεί αγωνιστικά όμως μετά από τρία χρόνια παρκαρίσματος, αντί τα λόγια να ακολουθούν των πράξεων προηγούνται.
Μεγάλα λόγια από αυτόν που κρατάει τα ηνία, αλλά και ανόητα λόγια από αυτούς που έχουν αναλάβει να μεταφέρουν τις προθέσεις τους ως δημοσιογραφικές Πυθίες.
Έτσι φτάσαμε να ακούσουμε από δημοσιογραφικά χείλη το αμίμητο ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να κλείσει τον Pablo Laso όποτε θέλει, αλλά δεν το κάνει γιατί διερευνά κι άλλες επιλογές.
Από κει λοιπόν που η μπασκετική πιάτσα ήταν φουλ στις φήμες ότι ο Laso έχει ουσιαστικά κλείσει, ξαφνικά το γαϊτανάκι των φημών άλλαξε κατεύθυνση και εδώ και καμιά εβδομάδα ακούμε ότι ο Παναθηναϊκός κοιτάζει και τον Ataman και ότι ο τελευταίος θεωρείται και πιο ταιριαστή λύση στα θέλω(sic) της ομάδας από τον Laso!
Παράλληλα κοιτάμε και τον Jasikevičius ως πιθανή λύση, σύμφωνα με τις ίδιες φήμες.
Θα πει κανείς βέβαια, και δεν χαίρεσαι;
Κανονικά θα έπρεπε να πετάς τη σκούφια σου που δεν θα ξέρετε ποιον να πρωτοδιαλέξετε στο τέλος, αν ισχύουν οι φήμες.
Ο ένας πιο ελίτ από τον άλλον.
Τί άλλο θέλεις, ρε αχάριστε γκρινιάρη;
Θέλω ελάχιστη σοβαρότητα, απαντώ. Αυτό θέλω. Ελάχιστη. Όσο πατάει η πιο μικρή από τις υπέροχες γατούλες του ιδιοκτήτη.
Θέλω ο ιδιοκτήτης να σεβαστεί επιτέλους αυτόν τον κόσμο που του έχει διαλύσει την ψυχή εδώ και τρία χρόνια και να κάνει το αυτονόητο.
Και το αυτονόητο δεν είναι να φτιάχνεις τραγουδάκια με το μεχριτελους για να μετατρέψεις το ΟΑΚΑ σε κλαμπάκι b κατηγορίας την επόμενη σεζόν, την ώρα που είσαι 16ος στην Ευρωλίγκα και ο αιώνιος αντίπαλος σου σε ταπεινώνει αγωνιστικά επί 13 συναπτά ματς.
Ούτε είναι να έχεις τα δημοσιογραφικά τσακάλια να μιλάνε για διαιτησία και να προετοιμάζουν το έδαφος για νέο ανένδοτο σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Και με όλο τον σεβασμό στον Ataman και στον Saras, καθόλου αυτονόητο δεν είναι να λες σκέφτομαι μήπως είναι καλύτερα να περιμένω για να δω αν μπορώ να φέρω έναν από αυτούς το καλοκαίρι.
Όχι, όταν στην αγορά είναι ελεύθερος ο κορυφαίος κόουτς της τελευταίας δεκαετίας στην Ευρωλίγκα
(Ο g.o.a.t Ζοτς είναι πάντα εκτός συναγωνισμού εννοείται, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων)
Όταν είσαι ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού που έχει πιάσει αγωνιστικό πάτο εδώ και τρία χρόνια με καίρια δική σου ευθύνη, και διώχνεις εν μέσω της σεζόν τον ηθοποιό που έφερες για προπονητή το καλοκαίρι επειδή τα έκανε θάλασσα.
Όταν παραδέχεσαι ότι η σεζόν έχει καεί και φέρνεις έναν υπηρεσιακό κοουτς και δηλώνεις ότι σκοπεύεις να πας για χτίσιμο εξαρχής το καλοκαίρι, τότε η ελάχιστη σοβαρότητα επιβάλλει η πρώτη σου κίνηση να είναι να δώσεις γη και ύδωρ στον διαθέσιμο Laso.
Χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς επικοινωνιακά παιχνίδια.
Να πας δηλαδή στον καλύτερο προπονητή που θα μπορούσες να ελπίζεις να έχεις και που για καλή σου τύχη είναι ελεύθερος, και να του ζητήσεις να αρχίσει εδώ και τώρα να σχεδιάζει μαζί σου στο παρασκήνιο το χτίσιμο της νέας ομάδας με ορίζοντα τριετίας.
Αν θες να είσαι ελάχιστα σοβαρός και αν θες να πάρεις μηδενικό ρίσκο στις επιλογές σου δεν περιμένεις κανέναν Ataman και κανέναν Saras να έλθουν, αν έλθουν, Ιούνη μήνα για να αρχίσουν τότε να στήνουν τη νέα ομάδα.
Και για να είμαι ξεκάθαρος. Και ο Ataman και ο Saras είναι προπονητές από το πάνω ράφι, αλλά θεωρώ οτι κανείς τους δεν μπορεί να μπαίνει στην ίδια κουβέντα με τον Laso τώρα.
Ο Ataman μπορεί να πήρε δύο απανωτές Ευρωλίγκες με την Efes, αλλά δεν έχει την ίδια διάρκεια στo κορυφαίο επίπεδο και το κυριότερο δεν έχει ούτε το ίδιο βάθος σε θέματα τακτικής ούτε παρόμοιο know how ανάδειξης νέων ταλέντων με τον Laso.
Ο Saras, παρότι στον Παναθηναϊκό θα έκανε δυνατό φιτ για λόγους που ξεπερνούν το καθαρά τεχνικό κομμάτι, είναι ένα επίπεδο κάτω από τον Laso σε επιτυχίες.
Και είναι και νέος. Μπορούμε να τον έχουμε στο μέλλον. Είμαι μάλλον σίγουρος ότι είναι καρμικό να συναντηθούν οι δρόμοι μας στο όχι πολύ μακρινό μέλλον.
Τον Laso όμως ή θα τον έχουμε τώρα ή ποτέ
Ο Παναθηναϊκός που χάρη στον Διαμαντίδη και τον Αλβέρτη έκανε το πιο ουσιαστικό παιδομάζωμα στα χρόνια της χολέρας, φέρνοντας τα σούπερ ταλέντα Μαντζούκα και Samodurov στην ομάδα. Ο Παναθηναϊκός που έχει τον πολλά υποσχόμενο Αβδάλα, δεν μπορεί να κάνει δεύτερες σκέψεις για το αν ταιριάζει στα θέλω του ο Pablo Laso (το γράφω και δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω που έχουμε φτάσει να συζητάμε καν για αυτό το πράγμα).
Μιλάμε για τον προπονητή που έχει αποδείξει όσο κανείς άλλος την ικανότητα του να αναδεικνύει νέα ταλέντα και ταυτόχρονα να κάνει πρωταθλητισμό.
Μιλάμε για τον άνθρωπο που προσωποποιεί την έννοια μακροχρόνιο πρότζεκτ.
Και ο Παναθηναϊκός της τρίχρονης αγωνιστικής ανυπαρξίας, αν θέλει να αποκτήσει και πάλι ζωή και ελπίδα, αν θέλει να ξανακερδίσει τον κόσμο του, δεν μπορεί και δεν πρέπει να φαντασιώνεται λύσεις φαστ φουντ, και δεν επιτρέπεται να παίρνει κανένα ρίσκο περιμένοντας τον Ιούνη.
Ο Παναθηναϊκός που στέρησε από τον κόσμο του την ελπίδα τα τελευταία τρία χρόνια, οφείλει να του τη δώσει πίσω και για να συμβεί αυτό ο κόσμος πρέπει να δει κινήσεις ωριμότητας με μακροπρόθεσμη προοπτική.
Πρέπει να δει ότι ο ιδιοκτήτης έχει επιτέλους μάθει κάτι από τα λάθη του παρελθόντος.
Ότι δεν τον ενδιαφέρει ο εντυπωσιασμός, αλλά η ουσία.
Και η ουσία βρίσκεται σε μία πολύ απλή κίνηση.
Κλείνεις χθες τον κορυφαίο προπονητή που για καλή σου τύχη είναι ελεύθερος και του αναθέτεις το χτίσιμο της ομάδας εν λευκώ
Και για να το κλείσω.
Κανένας προπονητής και κανένα μπάτζετ δεν σου εξασφαλίζουν την απόλυτη επιτυχία. Ειδικά τις κούπες.
Μπορεί να έλθει ο Laso στον Παναθηναϊκό και να μην τα πάει όσο καλά τα πήγε στη Real, όπως μπορεί να έλθει και ο Ataman και να μη καταφέρει τίποτα αντίστοιχο με αυτά που κατάφερε στην Efes.
Το θέμα είναι να καταλάβουμε ότι η επιλογή προπονητή τη στιγμή που γίνεται δεν (μπορεί να) κρίνεται εξ ενός υποθετικού μελλοντικού αποτελέσματος, το οποίο κανείς δεν μπορεί ούτε να γνωρίζει, ούτε να προεξοφλήσει.
Η επιλογή όταν γίνεται οφείλει να αξιολογείται με βάση συγκεκριμένα κριτήρια που ορίζουν ποια είναι η καλύτερη δυνατή.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε λοιπόν, η καλύτερη δυνατή επιλογή, δηλαδή η επιλογή με το μικρότερο δυνατό ρίσκο και την καλύτερη δυνατή προοπτική, είναι ξεκάθαρα και με διαφορά ο διαθέσιμος Pablo Laso με βάση τα κριτήρια ουσίας που προανέφερα.
Ούτε ένας προπονητής που μπορεί να σκέφτεται να εγκαταλείψει μια αγωνιστικά παραπαίουσα Efes, ούτε ο προπονητής της διεκδικήτριας Barcelona που περιμένει να δει αν θα πάρει την κούπα για να μείνει. Δύο κόουτς δηλαδή που έχουν αλλού στραμμένη την προσοχή τους αυτήν την περίοδο και που στην καλύτερη περίπτωση θα αρχίσουν να ασχολούνται σοβαρά με την ομάδα από Ιούνη μήνα.
Η επιλογή Laso είναι η μόνη επιλογή αυτή τη στιγμή που θα δώσει ένα σημάδι ότι ο ιδιοκτήτης ίσως αρχίσει επιτέλους να λειτουργεί με την απαραίτητη σοβαρότητα και με διάθεση η ομάδα να χτιστεί από την αρχή στη σωστή βάση με έναν υγιή τρόπο, δηλαδή με ελάχιστη υπομονή.
Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, αν όλες αυτές οι φήμες περί παικτών που ακούγονται ισχύουν χωρίς πρώτα να έχει κλείσει ο μόνος άμεσα διαθέσιμος αυτή τη στιγμή ελιτ προπονητής, το μήνυμα που θα στείλει ο ιδιοκτήτης για άλλη μια φορά είναι ότι δεν έχει μάθει τίποτα από τα λάθη του.
Και όποιος δεν μαθαίνει από τα λάθη του δεν είναι απλώς καταδικασμένος να τα επαναλάβει, είναι καταδικασμένος και να αποτύχει ξανά, αργά ή γρήγορα.
Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, ως γνωστόν, αυτό συμβαίνει πρώτα ως φάρσα και μετά ως τραγωδία. Εδώ και κάμποσα χρόνια στον Παναθηναϊκό βιώνουμε τη φάρσα, ας ελπίσουμε ότι θα αποφύγουμε την τραγωδία να ξαναπέσουν πολλά λεφτά χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Ας ελπίσουμε ότι ο ιδιοκτήτης θα κάνει την έκπληξη και ότι έχει πράξει ήδη το αυτονόητο.
Ας ελπίσουμε δηλαδή ότι αυτό το εδώ το άρθρο γράφτηκε τζάμπα για ένα θέμα που έχει ήδη κλείσει.