Έφτασε λοιπόν η στιγμή για την οποία ζει και αναπνέει επι 10 μήνες το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η Κολωνία φοράει τα γιορτινά της για να υποδεχτεί τις 4 κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες της φετινής σεζόν, την Μπαρτσελόνα που επιστρέφει μετα από 7 χρονιά, την Αρμάνι που κάνει την επανεμφάνιση της από την εποχή που ο Θεός περπατούσε στον αέρα για να σκοράρει, την πλέον επιτυχημένη ομάδα του θεσμού την ΤΣΣΚΑ και τέλος την ομάδα που αξίζει όσο καμία με το μπάσκετ που παίζει τα τελευταία 3 χρονιά Εφες.
Ο NerdLuck παρέα με τον υπέροχο Saras θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε όσο καλυτέρα μπορούμε τα δύο μεγάλα ματς της Παρασκευής
Ξεκινάμε:
Μπαρτσελόνα vs Αρμάνι Μιλάνο
Και οι δύο ομάδες επιβίωσαν μέσα από δυνατές σειρές στα προημιτελικά απέναντι στην Ζενίτ του Τσάβι Πασκουάλ και στην Μπάγερν του Τρινκιέρι αντίστοιχα.
Η Μπαρτσελόνα παίζει από την αρχή της σεζόν σαν το απόλυτο φαβορί, τίτλος ο οποίος ενισχύθηκε με την απόκτηση του Πάου Γκασόλ. Ο Πάου σε ό,τι κατάσταση και αν βρίσκεται εξακολουθεί να διαθέτει τεράστια κλάση. Είναι ικανός στα παιχνίδια της μίας ανάσας όπως αυτά του Φάιναλ Φορ να βγει μπροστά και να καθαρίσει. Μπορεί στις αναμετρήσεις απέναντι στην Ζενίτ να φαινόταν βαρύς και έξω από τα νερά του όμως ο χρόνος που έχει μεσολαβήσει μπορεί να αποδειχτεί ικανός να γιατρέψει τις πληγές του..
Το τρίπτυχο της φετινής Μπαρτσελόνα είναι ο άξονας Σάρας – Καλάθης – Μίροτιτς.
Στην πρώτη του χρονιά στον πάγκο του ανώτατου επιπέδου ο Σάρας έφερε την Μπαρτσελόνα στην κορυφή της διοργάνωσης, σχετικά άνετα. Όμως η γεύση που έχει αφήσει στο στόμα αυτή η πρωτιά είναι γλυκόπικρη. Αυστηρά σεταρισμένο μπάσκετ, με λίγες στιγμές που επιτρεπόταν οι αλλεγκρίες από τους παίχτες, σκληρή άμυνα πέρα από τα όρια του φάουλ και αρκετή γκρίνια προς όλους.
Ναι μεν το μπάσκετ αυτό τον έφερε στο τέρμα του δρόμου (μένει να δούμε αν θα τον φέρει και ως τον τελικό στόχο) όμως αυτό συνέβη με αρκετή βοήθεια στην σειρά με την Ζενίτ η οποία κατά την γνώμη μου άξιζε να βρίσκεται αυτή στην Κολωνία.
Όταν έχεις να διαχειριστείς το μεγαλύτερο μπάτζετ της διοργάνωσης τότε οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες, κυρίως ως προς το θέαμα που προσφέρεις.
Διαθέτεις τον καλύτερο pg στο ανοιχτό γήπεδο ρε Σαρούνας, χάιδεψε λίγο το γκάζι..
Η Μπαρτσελόνα και σε αυτό το ματς είναι δεδομένο ότι θα προσπαθήσει να ακουμπήσει την μπάλα μέσα στο ζωγραφιστό για να βρει σκορ και δημιουργία από τον Ντέιβις (MVP στην σειρά με Ζενίτ) να φθείρει τον αντίπαλο και να ελέγξει τον ρυθμό. Τα περιβόητα paint touches είναι το απολυτό highlight του Σάρας. Ζει και παθαίνει με αυτά και θεωρώ δεδομένο ότι το ίδιο θα συμβεί και απόψε.
Ο πρώην αρχηγός του Παναθηναϊκού κάνει μια περίεργη χρονιά, ούτε αρκετά καλή και συνέχεια των προηγουμένων ούτε όμως και ιδιαίτερα κακή. Στο πρώτο σκέλος της σεζόν ήταν αρκετά τα ματς στα οποία στο κλείσιμο των παιχνιδιών ήταν παρκαρισμένος στον πάγκο με τον Χάνγκα να τελειώνει τους αγώνες. Σταδιακά ανέβασε την απόδοση και παρότι εγκλωβίστηκε στο παιχνίδι 5vs5 που εχει μεγάλες αδυναμίες εντούτοις αποτέλεσε τον βασικό άξονα δημιουργίας της ομάδας.
Στην σειρά με την Ζενίτ έκανε μια “Νικ Καλάθης” εμφάνιση συνολικά. Υπήρξαν στιγμές που πνιγόταν και άλλες που βοηθούσε την ομάδα του, κυρίως όταν τα σουτ και τα φλότερ έμπαιναν.
Στο match up όμως με τον Πάνγκος το πρόσημο είναι αρνητικό.
Επιστρέφει σε Φάιναλ Φορ μετά από το 2011 που έκανε ένα φανταστικό ημιτελικό απέναντι στην Σιένα. Πλέον όμως δεν υπάρχει Μήτσος και θα πρέπει και ο ίδιος να βγει μπροστά και να βοηθήσει την ομάδα του. Μπορεί;
Θα το διαπιστώσουμε αρχής γενομένης από το σημερινό ματς.
Όταν πριν δύο χρόνια ο Μίροτιτς έκανε αποδεκτή την πρόταση της ομάδας της Καταλονίας και επέστρεψε στην Ευρώπη ενώ μόλις έμπαινε στα prime χρόνια του και πάντα έβρισκε δουλειά στο ΝΒΑ σε ομάδες που έπαιζαν πλέι οφ, όλοι θεωρήσαμε ότι ήρθε για να κυριαρχήσει.
Και όντως εχει όλο το τεχνικό/σωματικό υπόβαθρο για να το κάνει. Το πρόβλημα με τον Μίρο ήταν είναι και θα είναι πάντα αν εχει το mental toughness που λένε και στα Γιαννιτσάνικα.
Πέρσι στην φούσκα του Ισπανικού πρωταθλήματος και στον τελικό απέναντι στην Μπασκόνια είδαμε ένα από τα μεγαλύτερα choke αθλητή. Παρότι όλη την περσινή σεζόν παίζει σαν τον απόλυτο σταρ, όταν ήρθε η στιγμή της κούπας η απόδοση του έπεσε σε σημείο που προκαλούσε θλίψη η εικόνα του στο γήπεδο, οποίος είχε δει το ματς μπορει εύκολα να καταλάβει τι εννοώ..
Στην πρώτη μεγάλη πρόκληση της καριέρας του στην Μπαρτσελόνα στην Ευρωλίγκα είδαμε σημάδια από εκείνη την εμφάνιση. Παρότι ο Μίρο παίζει όλη την χρονιά στις παρυφές του ΜVP και δίκαια αναδείχθηκε μέλος της καλύτερης πεντάδας, εντούτοις στην σειρά κόντρα στους Ρώσους είδαμε έναν άλλο παίχτη. Ο Τόμας πραγματικά τον τραμπούκισε από το πρώτο δευτερόλεπτο, του έκανε γνωστό από την αρχή ότι κάθε επαφή στο ζωγραφιστό θα αφήνει σημάδι όχι στο σώμα αλλά στην ψυχή του. Κάθε φάση που περνούσε ο Μίρο πήγαινε και πιο έξω να ανασάνει και να βρει ματιές στο καλάθι αλλα φευ..
Και για αυτόν όπως και για τον Καλάθη το Φάιναλ Φορ μπορεί να αποδειχτεί είτε λυτρωτικό είτε καταστροφικό. Οι απαιτήσεις είναι μεγάλες και πρέπει να βγει μπροστά..
Το κλειδί..
Κάτ εμέ η φετινή Μπαρτσελόνα εχει δυο παίχτες οι οποίοι μπορούν να την πάρουν από το χέρι και να την οδηγήσουν μέχρι το τέρμα..
Το δίδυμο Χίγκινς – Ντέιβις εχει όλο το πακέτο τόσο στο τεχνικό κομμάτι όσο και στο πνευματικό, για να ηγηθεί της προσπάθειας κατάκτησης του τροπαίου.
Ο Χίγκινς μαζί με τον Κλάιμπερν είναι οι πιο skilled πλάγιοι των Ευρωπαϊκών παρκέ. Μπορεί να τρέξει επιθέσεις να μπει βαθιά στην ρακέτα και να προκαλέσει φθορά, να σκοράρει από μέση (φονικός) και μακρινή απόσταση και να παίξει άμυνα πάνω στον καλύτερο παίχτη της άλλης ομαδας. Ο Χίγκινς σήμερα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ στα χεριά του.
Μπορεί στο ΝΒΑ να βρέθηκε στην ομάδα με το χειρότερο ρεκόρ όλων των εποχών (κάπου 7 νικες οι Χόρνετς του νονού του) όμως για την Ευρώπη ο Χίγκινς είναι all star παίχτης. Και ο Σάρας πρέπει να του το αναδείξει και να μην τον εγκλωβίσει..
Ο Ντέιβις από την άλλη μπορεί να μην έχει κερδίσει τίτλο όπως ο Χίγκινς όμως εχει φτάσει με τη Ζάλγκιρις του Σάρας μέχρι το Φάιναλ Φορ του Βελιγραδίου.
Σε αντίθεση με ό,τι γράψαμε για τον Μίρο, ο Αμερικάνος σέντερ είναι το ακριβώς αντίθετο. Στην σειρά με την Ζενίτ απαντούσε με ξύλο στο ξύλο, τα έβαλε με όλους τους ψηλούς, τους φόρτωσε με πόντους, φάουλ και δημιουργία και ήταν ο Χ Factor ώστε να πάρουν την πρόκριση. Εχει elite επιθετικό ταλέντο (post up, face up παιχνίδι, στο υψηλότερο επίπεδο με εξαιρετική δημιουργία) και γαρνιρισμένο με αμυντική σκληράδα. Μπορεί να παίξει ξύλο με τους πάντες και να βγει στην περίμετρο να μαρκάρει του πάντες.
Στο μπάσκετ του Σάρας αποτελεί το βαρύ σασί, η μπάλα ακουμπάει πιο πολλές φορές σε αυτόν πάρα στο παρκέ. Αν ο Ντέιβις είναι καλά η Μπαρτσελόνα θα εχει βάσιμες ελπίδες να πάει στον τελικό, αν όχι; Θα δούμε..
Πριν από 2 χρονιά και αφού ο Τζιόρτζιο είδε και απο-είδε αποφάσισε να φέρει πίσω στην Ευρώπη τον κορυφαίο Ιταλό προπονητή δίνοντας του ένα διπλό ρόλο, αυτόν του πάρεδρου – προπονητή, αλα Ρικ Πιτίνο στους Σέλτικς κάπου στα μέσα των 90’s. Και η αλήθεια είναι ότι η επιλογή του δικαιώθηκε σχετικά γρήγορα.
Η πρώτη χρονιά ήταν αναγνωριστική τόσο για τον ίδιο όσο και για την ομάδα. Πιο πολύ φάνηκε σαν μια περίοδος προσαρμογής του Ιταλού στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ πάρα κάτι άλλο.
Το καλοκαίρι έχτισε την ομάδα πάνω σε μία και μόνο λογική. Η εμπειρία πάνω απ’ όλα. Χάινς, Ντιλέινι και Ντατόμε ήρθαν για να φέρουν την νοοτροπία του νικητή που τόσο έλειπε από το κλαμπ και να δώσουν τις κατευθύνσεις παρέα με τον Τσάτσο στα πιό νέα παιδιά που στήριξαν το οικοδόμημα, τους ΛεΝτέι, Πάντερ και Σιλντς.
Η Αρμάνι από την αρχή της σεζόν βρισκόταν στις ομάδες που ήταν στις παρυφές για το πλεονέκτημα της έδρας ή και μέσα σε αυτό. Ο Μεσίνα δεν έκανε καμία έκπτωση στα πιστεύω του. Σκληρή άμυνα, καλή κυκλοφορία της μπάλας, open shots και τρέξιμο μόνο όταν υπήρχε πλεονέκτημα για εύκολο σκοράρισμα. Σπάνια έβλεπες την Αρμάνι να ξεφεύγει από αυτή την λογική και οπότε γινόταν ο coach την επανάφερε στην τάξη. Έχτισε βήμα βήμα την ιεραρχία της μέσα στην ομάδα και σε αυτό βοήθησαν αρκετά οι παλαιότεροι που αφήναν την μπαγκέτα από τα χεριά τους. Ο Πάντερ ήταν ο παίχτης που ήρθε να φέρει άμεσο σκοράρισμα και μία δόση φρεσκάδας στο backcourt των Ιταλών, ο Σιλντς λειτούργησε σαν την κόλλα που ένωνε τις δυο γραμμές αποτελώντας παράλληλα άλυτο πονοκέφαλο για τις αντίπαλες άμυνες, ενώ το 1-1 παιχνίδι του ΛεΝτέι καθώς και η ευστοχία από μακριά συμπλήρωσαν ιδανικά το τραχύ παιχνίδι του Χάινς. Η Αρμανι είναι η ομάδα που έρχεται σαν το απόλυτο αουτσάιντερ σε αυτό το τουρνουά όμως είναι η ομάδα που έχει την δυναμική να κάνει κρότο..
Ο Ντιλέινι είναι ο παίχτης για αυτά τα ματς. Μετά το πέρασμα του από το ΝΒΑ που σημαδεύτηκε με ένα προσωπικό δράμα (σκοτώθηκε ο αδερφός του όταν γιόρταζαν την υπογραφή των συμβολαίων με την Άτλαντα) κάποιες σκόρπιες εμφανίσεις στην Κίνα και το περσινό μέτριο πέρασμα του από την σημερινή αντίπαλο, καταφθάνει στην Κολωνία έχοντας αφήσει μια δουλειά στην μέση. Πάρα το γεγονός ότι προερχόταν από τραυματισμό στην σειρά με την Μπάγερν ανέβασε κατακόρυφα την απόδοση του και βοήθησε τα μέγιστα ώστε να βρεθούν σήμερα εδώ.
Ο Ντιλέινι παρέα με τον Τσάτσο είναι δύο παίχτες που μπορούν να πάνε παντού με την μπάλα, να αλλάξουν τον ρυθμό οπότε κρίνουν σκόπιμο. Έχουν clutch υπόβαθρο που στα παιχνίδια της μίας ανάσας ίσως αποβεί καθοριστικό. Αν δούμε τον Ντιλέινι της Κουμπάν τότε οι Ιταλοί δεν θα πάνε μόνο για dolce vita στην Δυτική Γερμάνια.
Ο Σιλντς από την άλλη θα αποτελέσει το βαρύ σασί των Ιταλών. Μετά από μια εκπληκτική χρονιά στην Τρέντο που την εξαργύρωσε με την μεταγραφή στην Μπασκόνια, ο Σιλντς έφτασε το καλοκαίρι και αμέσως έγινε ο παίχτης – βαρόμετρο των Ιταλών. Πάντα συνεπής στην άμυνα, πάντα έτοιμος να πάρει και να βάλει τα μεγάλα σουτ, ο Σιλντς κάλυψε όλη την χρονιά σχεδόν μονός του την θέση 3 καθώς οι Μίτσοφ και Ντατόμε και μεγαλώνουν και έχουν θέματα με τραυματισμούς.
Η εμφάνιση του στο Game 5 θα μνημονεύεται για πολλά χρονιά από όσους αγαπούν το Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Αν ο Σιλντς παίξει στα ίδια στάνταρ τότε θα βάλει τεράστιο πρόβλημα και πίεση στην πλευρά των Ισπανών και θα αναγκάσει τον Σάρας να κάνει προσαρμογές που δείχνει να μην τις προτιμάει και δεν αισθάνεται άνετα με αυτές, όπως η χρησιμοποίηση του Κλαβέρ στο 3.
Τέλος ο κύριος Χάινς.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να γράψουμε τίποτα κάτω από αυτό. Το όνομα, η πορεία του, το ήθος του, η εξέλιξη του λένε τα πάντα για αυτόν . Μετά τον Ολυμπιακό και τα 7 χρόνια στην ΤΣΣΚΑ γεμάτα επιτυχίες, στα 34 του ο Χάινς ήθελε μια νέα πρόκληση και την βρήκε στην Λομβαρδία. Από την αρχή ο ρόλος του είναι ξεκάθαρος. Είναι ο go to guy όχι με την ακριβή έννοια του ρόλου. Δεν είναι αυτός που θα βάλει πόντους θα δώσει ασίστ και όλα αυτά τα όμορφα που απαιτεί η φύση του ορισμού. Είναι αυτός όμως πάνω στον οποίο χτίστηκε η φιλοσοφία των Ιταλών. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι για πρώτη φορά τον είδαμε να κατεβάζει ο ίδιος την μπάλα σε μια κίνηση με μεγάλη σημειολογία όχι τόσο για τον τρόπο ανάπτυξης αλλά για την επίδραση του Χάινς μέσα στην ομάδα.
Ο Χάινς σήμερα και γενικά αυτό το ΣΚ θα πρέπει να παίξει σαν ο καλύτερος αμυντικός που έπαιξε ποτέ στην Ευρώπη αν θέλει να σηκώσει ακόμα μία κούπα. Δεν υπάρχει πλέον το μέγεθος στο 4 να του καλύπτει τις αδυναμίες καθώς τόσο ο ΛεΝτει όσο και ο πιό τραχύς Μπρουκς είναι ελαφριά 4άρια. Το βαρύ σασί των Κατάλαλων το post up παιχνίδι δηλαδή θα του βάλει μεγάλη πίεση και η απόδοση του Αμερικανού θα κρίνει πολλά.
Το Ματσάρισμα
Και οι δύο ομάδες αρέσκονται στο σετ παιχνίδι, πολλές off-ball δράσεις περισσότερο pnr από την Αρμάνι πιό πολύ post up από την Μπαρτσελόνα. Πιστεύω ότι όποια από τις δύο ομάδες θέλει να πάρει το πάνω χέρι πρέπει να αφήσει λίγο την αλλεγκρία να κάνει την εμφάνιση της. Φάιναλ φορ είναι διάολε let the basket flow.
Υποψήφιοι; Αρκετοί. Oι φονιάδες Κούριτς και Αμπρίνες από την μία, ο σεσημασμένος Πάντερ και ο εχθρός Τσάτσο από την άλλη.
Η Μπαρτσελόνα θα ψάξει πάλι καλά σουτ για τους δυο χρησιμοποιώντας και την κίνηση τους σαν δόλωμα για μία καλύτερη εισαγωγική στο ποστ. Οι παίχτες της Αρμάνι πρέπει να αμυνθούν σωστά σε αυτά τα σουτ. Η Μπαρτσελόνα παίρνει λίγα σουτ σε κάθε ματς και είναι ζωτικής σημασίας να της χαμηλώσεις τα ποσοστά της. Στο ζωγραφιστό η ικανότητα στην πασά τόσο του Μίροτιτς, του Ντέιβις όσο και του Γκασόλ αν και όσο παίξει καθιστούν την λέξη βοήθεια απαγορευμένη ή τουλάχιστον εξαιρετικά στοχευμένη, από τον παίχτη που μαρκάρει τον Νικ ας πούμε. Ο Μεσίνα σήμερα δεν πρέπει να διστάσει λεπτό, πρέπει να στοχεύσει με μίσος από το πρώτο τζάμπολ το under τόσο στον Καλαθης όσο και στον Χάνγκα. Θα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι δεν τον ενδιαφέρει καθόλου να χάσει από τα σουτ αυτών των δύο. Τυχόν απενεργοποίηση των δύο χειριστων μέσα από στοχευμένες αμυντικές προσαρμογές θα δώσει εξτρά boost και στο απέναντι μισό, καθώς τόσο ο Νικ όσο και ο Χάνγκα είναι οι καλύτεροι περιφερειακοί αμυντικοί της ομάδας.
Από την άλλη η Μπαρτσελονα είναι υποχρεωμένη αυτή την φορα να ανοίξει την άμυνα της, να την απλώσει. Η Αρμάνι δεν είναι μια καλή shooting team. Η Αρμάνι είναι μια top class τέτοια και αν βρουν ρυθμοί οι παίχτες της τότε το βράδυ θα αποδειχθεί δύσκολο για τον αντίπαλο.
Για τον Σάρας μεμονωμένα αποτελεί ένα κρας τεστ καθώς θα βρει απέναντι του έναν δάσκαλο των Ευρωπαϊκών γηπέδων που εχει παίξει και κερδίσει πολλά τέτοια παιχνίδια. Συγγνώμη για το αγοραίο της έκφρασης αλλα το κλεφτοκοτάδικό μπάσκετ σε ημιτελικό φάιναλ φορ δεν έχει πολλές πιθανότητες επιτυχίας.
Εν κατακλείδι είναι ένας ημιτελικός ανάμεσα σε δύο κλαμπ που είναι αρκετά κοντά. Ο έλεγχος των ριμπάουντ και του ρυθμού εν συνεχεία, θα είναι κομβικά για την εξέλιξη. Το μακρινό σουτ και η προστασία της ρακέτας επίσης. Δίνω ένα μικρό προβάδισμα λόγω μεγέθους και βάθους στον πάγκο στην Μπαρτσελόνα, όμως η Αρμανι έχει παίχτες νικητές που έχουν περπατήσει αρκετές φορές αυτό τον δρόμο..
Ανυπομονώ..
Efes Anadolu-CSKA Moscow
Πριν από περίπου δύο χρόνια, στην Buesa Arena, η CSKA κατακτούσε τον τελευταίο (μέχρι σήμερα) ευρωπαϊκό της τίτλο. Θύμα της ήταν η Efes του Ataman, η οποία παρά την εξωφρενική εμφάνιση του Larkin (29 πόντους), δεν κατάφερε να βρει λύσεις απέναντι στο δίδυμο των Clyburn-Higgins, οι οποίοι σκόραραν 40 από τους 91 πόντους της ομάδας τους.
Δύο χρόνια μετά, ξανά σε Final-4, αυτή την φορά σε ημιτελικό η Efes θα ψάξει την εκδίκησή της.
Όπως είχα ξαναπεί σε προηγούμενο κείμενό, θεωρώ πως η Efes είναι το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση της φετινής κούπας.
Γενικότερα δεν πιστεύω ούτε στο κάρμα, ούτε στην τύχη, ούτε σε μισαλλοδοξίες του τύπου “κάτι σου χρωστάει η τύχη/ο Θεός/η μοίρα κλπ”.
Η Efes είναι η ομάδα όμως που το 2019 έφτασε στον τελικό της διοργάνωσης, αφού πρώτα σκόρπισε στον αέρα την Fener του Obradovic και το 2020, ενώ έμοιαζε πραγματικά ανίκητη και ήταν το ακλόνητο φαβορί για την κατάκτηση της Euroleague η σεζόν διακόπηκε λόγω του covid.
Έχω ακούσει από πολλούς ανά καιρούς να λένε πως αυτό τον τίτλο της τον χρωστάει η τύχη.
Προσωπικά θεωρώ πως ο τίτλος αυτός θα έρθει, όχι από κάποιον Θεό, αλλά για καθαρά μπασκετικούς και αθλητικούς λόγους.
Η Efes είναι η ομάδα που έχει διατηρήσει ανέπαφο τον βασικό κορμό για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Larkin, Micic, Beaubois, Sanli, Moerman, Pleiss, Anderson, Dunston, Simon, Balbay είναι 10 παίχτες από τους 11 που είχαν αγωνιστεί και στον τελικό του 2019 (ο 11ος ήταν ο πανέμορφος Motum, τον οποίο πλέον έχει αντικαταστήσει ο Singleton).
Όπως είναι φυσικό, όσο μια ομάδα δουλεύει με τον ίδιο κορμό παιχτών, τόσο καλύτερη χημεία υπάρχει στο παρκέ. Τόσο καλύτερα αφομοιώνονται τα συστήματα του προπονητή. Όλο και περισσότερο υπάρχουν αυτοματοποιημένες πια κινήσεις την ώρα της επίθεσης και καλύτερες τοποθετήσεις και αλληλοκαλύψεις στην άμυνα. Όλο και περισσότερο ο κάθε παίχτης μαθαίνει τις αδυναμίες των συμπαιχτών του και προσπαθεί να τον καλύψει.
Με λίγα λόγια υπάρχει μια εξελικτική διαδικασία. Το ζήτημα είναι να γνωρίζει η εκάστοτε διοίκηση, ο εκάστοτε προπονητής και ο εκάστοτε general manager πότε πρέπει να στηρίξει έναν κορμό παιχτών και πότε πρέπει να τον διαλύσει είτε γιατί “ταβάνιασε”, είτε γιατί έχει αποτύχει.
Αυτή είναι μια πολύ λεπτή ισορροπία, η οποία εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε μια μεγάλη παγίδα.
Η Efes κατά την γνώμη μου κάνει πολύ καλά που στηρίζει λοιπόν τον κορμό της και κοιτάει με μικρές αλλά στοχευμένες κινήσεις να τον βελτιώσει. Είναι βασικό ότι ο Ataman σε συνεργασία με την διοίκηση έχουν ακολουθήσει τον ενδεδειγμένο τρόπο στελέχωσης για το Ευρωπαϊκό μπάσκετ την τελευταία δεκαετία.
Αυτός δεν είναι άλλος από το γνωστό ρητό πλέον “χειριστές που μπορούν να εκτελέσουν και να δημιουργήσουν με την ίδια επάρκεια και ψηλοί τερματοφύλακες”.
Όπως ανέφερα και στο κείμενο της σελίδας μας πριν τα play-off το δίδυμο Micic-Larkin είναι το πιο efficient τέτοιο της Λίγκας. Μπορεί ο Αμερικάνος να μην κάνει τα όργια που έκανε την περυσινή σεζόν, όμως πλέον έχει δώσει περισσότερες μπάλες και αρμοδιότητες στον Σέρβο, ο οποίος κάνει την πιο μεστή σεζόν της καριέρας του (μάλιστα ανακηρύχθηκε και MVP για την φετινή Euroleague).
Φυσικά το ότι είναι το πιο efficient δίδυμο της Λίγκας δεν έχει να κάνει μόνο με τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά, τα οποία είναι σε elite επίπεδο (ειδικά όταν μιλάμε για δημιουργία και εκτέλεση).
Η Efes είναι η ομάδα που έχει στηθεί έτσι ώστε να αξιοποιεί στο 100% τις δυνατότητες αυτού του διδύμου. Αυτό φυσικά επιτυγχάνεται με μερικούς εξαιρετικούς σουτέρ από τις ενδιάμεσες θέσεις, όπως και με πολλούς δεύτερους και τρίτους πόλους δημιουργίας μέσα στην ίδια πεντάδα.
Με λίγα λόγια υπάρχει και το απαραίτητο spacing και οι απαραίτητες off ball κινήσεις και φυσικά η καλή κυκλοφορία της μπάλας για να μπορέσει το δίδυμο αυτό να βρει τις πιο κατάλληλες συνθήκες για να επιτεθεί, είτε εκτελώντας, είτε πασάροντας. Επίσης είναι πολύ σημαντικό ότι και οι δύο χειριστές της ομάδας είναι συνεχώς σε aggressive mood προς το καλάθι. Όπως είναι γνωστό σε κάθε motion επίθεση (όπως είναι και της Efes), είναι απαραίτητο πρώτα οι χειριστές να κινηθούν προς το καλάθι, έτσι ώστε να μπει η αντίπαλη άμυνα σε κίνηση.
Την ίδια στιγμή η Efes δεν αφήνει τα πράγματα στην τύχη τους πίσω. Το δίδυμο Singleton-Dunston αλληλοσυμπληρώνεται υπέροχα στο αμυντικό κομμάτι. Ο ένας σπρώχνει στο post, o άλλος προστατεύει το καλάθι, ο ένας παίζει άμυνα στην πίσω γραμμή, ο άλλος βγαίνει και στις αλλαγές, ο ένας παίζει στο έδαφος, ο άλλος στον αέρα.
Θυμίζουν δύο punishers σε ταινία με γκάνια. Ο ένας παίρνει κεφάλια και ο άλλος κάνει την βρωμοδουλειά από πίσω φιλώντας τσίλιες
Ταυτόχρονα υπάρχει και ο Vasilije Micic, ο οποίος είναι ένας guard με μέγεθος που μπορεί να πιέσει ασφυκτικά πάνω στην μπάλα, να χαλάσει τους χρόνους επίθεσης της αντίπαλης ομάδας και να κρύψει με το μέγεθος του και τις κατάλληλες τοποθετήσεις του την εύκολη πάσα στον αντίπαλο χειριστή.
Όταν τον κεντρικό σου διάδρομο τον φυλάνε, ο Micic με τον Dunston τότε μπορείς να κοιμάσαι με τις πόρτες ανοιχτές.
Με αυτά και με αυτά καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η Efes είναι μια two way ομάδα και όπως έχω επισημάνει πολλές φορές, οι two way ομάδες είναι αυτές που κάνουν πρωταθλητισμό.
Για του λόγου το αληθές να υπενθυμίσουμε ότι οι Τούρκοι έχουν την καλύτερη επίθεση στην Λίγκα φέτος (104.6 off.rating) και την τρίτη καλύτερη άμυνα (95 def.rating).
Παρόλα αυτά στην σειρά με την Real εμφάνισε μερικές αδυναμίες, οι οποίες θεωρώ πως είχαν να κάνουν περισσότερο με το πνευματικό επίπεδο της ομάδας και όχι τόσο με το αγωνιστικό, καθώς σε αυτό ήταν ξεκάθαρο πως υπερείχε κατά πολύ των Ισπανών.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που μέσα στην σειρά παρατηρούσα στην Efes μια χαλάρωση, έναν άνευ λόγου εφησυχασμό, ο οποίος πιθανότατα προήλθε και από τις δύο εμφατικές νίκες στην αρχή της σειράς.
Η Efes είχε πολλά “νεκρά” διαστήματα, υπήρχαν πολλές στιγμές που το τοπίο θόλωνε και ο Ataman από τον πάγκο αργούσε χαρακτηριστικά να πάρει αποφάσεις, ώστε να αφυπνίσει την ομάδα του. Θεωρώ πως το πάθημα τους έγινε μάθημα και πως δεν θα επιτρέψουν να ξαναγίνουν τα ίδια λάθη απέναντι σε μια ομάδα με τεράστια εμπειρία από παιχνίδια της μιας ανάσας.
Γιατί σε τέτοια παιχνίδια μια στιγμή χαλάρωσης, ένα “νεκρό” διάστημα, δύο-τρεις συνεχόμενες λάθος αποφάσεις από το τεχνικό επιτελείο, μπορούν να σου κοστίσουν το παιχνίδι. Και το παιχνίδι σε τέτοιες καταστάσεις συνεπάγεται με τον τίτλο.
Και μιας και αναφερθήκαμε στην CSKA ας πούμε δύο πράγματα και για την Ρώσικη αρκούδα.
Η αλήθεια είναι πως η σεζόν στην CSKA εξελίχθηκε πολύ περίεργα. Από εκεί που ξεκίνησε ως από τα πρώτα φαβορί (μαζί με Barcelona προφανέστατα) για την κατάκτηση, με ένα ρόστερ που πραγματικά τρόμαζε, ήρθαν πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή της. Ήρθε ο σοβαρός τραυματισμός του Milutinov, ήρθε η αποπομπή του βασικού της χειριστή Mike James, ήρθαν κάποια δύσκολα αποτελέσματα.
Κι όμως οι Ρώσοι παρά τις όποιες δυσκολίες, κατάφεραν να παραμείνουν πιστοί στο ραντεβού τους και για μια ακόμη χρονιά θα τους δούμε στο Final-4.
Η αλήθεια είναι πως το μπάσκετ της ομάδας του coach Ιτούδη μέσα στην χρονιά ήταν κατά καιρούς εντυπωσιακό. Το Mike-Milutinov κατά την γνώμη μου ήταν το καλύτερο δίδυμο κοντού-ψηλού στην διοργάνωση. Ο Σέρβος έδινε τρομερά screen ψηλά στην ρακέτα και ο Mike είτε εκτελούσε πίσω από αυτά (όντας ελεύθερος), είτε έπαιρνε την αλλαγή και επέλεγε να πάει μέχρι μέσα.
Με τον Milutinov στο παρκέ βλέπαμε ίσως την καλύτερη εκδοχή του Mike όσα χρόνια αγωνίζεται στην Euroleague. Ο λόγος φυσικά ήταν πολύ απλός. Με τον Σέρβο στο παρκέ ο James ένιωθε πολύ πιο απελευθερωμένος. Εκτελούσε με pull up jumpers από όπου πραγματικά ήθελε, καθώς γνώριζε πως ακόμα και αν αστοχήσει, ο Nikola θα υπάρχει κάτω από το καλάθι για να γραπώσει το επιθετικό rebound και να ανανεώσει την κατοχή.
Όταν μιλάμε για τον Milutinov πρωτίστως μιλάμε για έναν elite rebounder και έναν τρομερό finisher κοντά στο καλάθι (ιδίως σε δεύτερες επιθέσεις, από επιθετικά rebounds).
Κι όμως η CSKA είχε την ατυχία να χάσει τους δύο πιο κομβικούς παίχτες της. Ο Milutinov τραυματίστηκε σοβαρά και ο Mike αποχώρησε με άσχημο τρόπο, μετά το επεισόδιο που προέκυψε με τον coach Ιτούδη.
Χωρίς αυτούς ο coach είχε ένα μεγάλο βουνό να ανέβει μέχρι το τέλος της regular season και την αρχή των play-off, καθώς έπρεπε να δημιουργήσει ένα πλαίσιο επίθεσης εντελώς διαφορετικό σε σύγκριση με αυτό που είχε μέχρι τότε.
Οι Clyburn-Shengelia θα έπρεπε να ανέβουν ένα επίπεδο σε απόδοση και να πάρουν πλέον περισσότερες ευθύνες ως ηγέτες αυτού του ρόστερ και βασικοί πλέον χειριστές και ο Hackett θα έπρεπε να μπει σε έναν ρόλο εντελώς διαφορετικό σε σύγκριση με αυτόν που παίζει τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο Euroleague (κανονικός χειριστής πλέον και όχι defensive stopper).
Ο Ιτούδης ανακάτεψε την τράπουλα για να μπορέσει να βρει λύσεις. Έδωσε ύψος και σκληράδα στα guard του, με το δίδυμο Hackett-Lundberg, οι οποίοι μπορούν και να πιέσουν αξιόπιστα πάνω στην μπάλα και να σπάσουν screens στην περιφέρεια και να χαλάσουν τους χρόνους κάθε πάσας με το μέγεθός τους και τα μακριά τους άκρα.
Την ίδια στιγμή ο Clyburn βρίσκεται συνήθως στο πλάι για να δώσει τα απαραίτητα block out, να μαζέψει τα αμυντικά rebound και να δώσει ενέργεια και αθλητικότητα στο αμυντικό rotation.
Συνήθως ως δίδυμο ψηλών χρησιμοποιεί αρκετά το Shengelia-Voigtmann μιας και οι δύο τους είχαν έναν παρόμοιο ρόλο και στην Baskonia, εκεί που ο Γερμανός λειτουργούσε κυρίως ο stretch-5.
Όπως αντιλαμβάνεστε ο Ιτούδης μετά το συμβάν με τον Mike και τον τραυματισμό του Milu κοίταξε να γίνει πιο “σκληρός”, καθώς και ο ίδιος γνώριζε πως εκείνη την στιγμή δεν μπορούσε να βρει αντικαταστάτες με το ίδιο ταλέντο στο επιθετικό κομμάτι.
Ο Ιτούδης είναι προπονητής και του σαλονιού και το λιμανιού όπως θα λέγαμε. Του αρέσει το ντελικάτο μπάσκετ, αφήνει στους παίχτες του ελευθερίες και ανεβάζει συχνά τον ρυθμό. Όμως όταν πρέπει θα δώσει εντολή να σφίξουν οι δαγκάνες πίσω, θυμίζοντας σε όλους μας το γιατί έμεινε τόσα χρόνια δίπλα στον Obradovic.
Η αλήθεια είναι πως στην σειρά απέναντι στην Fener δεν συνάντησε ιδαίτερες δυσκολίες, μιας και οι Τούρκοι είχαν πάρα πολλές κομβικές απουσίες, λόγω covid. Η CSKA πέρασε αέρα με 3-0 σε μια σειρά που δεν ξέραμε πως θα κατέληγε εαν η Fenerbahce έπαιζε πλήρης.
Το ματσάρισμα με την Efes τώρα είναι δύσκολο. Θεωρώ πως η CSKA είναι η ομάδα που ματσάρει αρκετά καλά με την Efes. Έχει τους απαραίτητους stoppers στην περιφέρεια για να σταματήσει το δίδυμο Micic-Larkin (σε αντίθεση με την Real), έχει και την σκληράδα στην ρακέτα για να τα βάλει με την pick’n’roll επίθεση του Dunston και φυσικά έχει τον Clyburn, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα αναλάβει να περιορίσει τον X-Factor φέτος της Efes, τον Simon, ο οποίος λειτουργεί ως τρίτος χειριστής μέσα στην πεντάδα.
Από την άλλη η Efes θα επιδιώξει θεωρώ να ανεβάσει ψηλά τον ρυθμό, να βρει καλάθια στο ανοιχτό γήπεδο και να “ζεστάνει” γρήγορα τους χειριστές της, προτού πέσουν πάνω τους τα μεγάλα κορμιά της περιφέρειας της CSKA.
O Ιτούδης θεωρώ πως θα κλείσει το rotation. Θα ρίξει στο παρκέ μόνο όσους είναι έτοιμοι να μπουν και να παλέψουν για κάθε κατοχή. Θα ρίξει στο παρκέ μόνο όσους μπορούν να εξυπηρετήσουν το παιχνίδι του και που μπορούν να μείνουν 100% συγκεντρωμένοι και προσηλωμένοι στο πλάνο της ομάδας (κυρίως στο αμυντικό).
Ο Ιτούδης γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως δύο-τρεις λάθος αντιδράσεις στο αμυντικό σκέλος, δυο-τρεις κακές επιστροφές μπορούν να τιμωρηθούν πολύ σκληρά από μια ομάδα σαν την Efes. Η Efes είναι η ομάδα που περιμένει τέτοιες απροσεξίες από τον αντίπαλο για να δώσει ρυθμό στους guard της. Είναι η ομάδα που ψάχνει αφορμή να βάλει φωτιά στο γήπεδο και να τρέξει μεγάλα επιθετικά σερί.
Για αυτό προσωπικά περιμένω τον Έλληνα τεχνικό να πάει πολύ διαβασμένος στο παιχνίδι και να δούμε μια CSKA που δεν έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.
Μια CSKA που θα κοιτάξει να χαμηλώσει τον ρυθμό, που θα δαγκώνει στην άμυνα, που θα έχει καλές επιστροφές, που δεν θα πάει με μανία στο επιθετικό rebound και που θα κλείσει το rotation, στηριζόμενη κυρίως στην βασική της πεντάδα (Hackett-Lundberg-Clyburn-Shengelia-Voigtmann).
Προσωπικά συνεχίζω να πιστεύω πως η Efes παραμένει το φαβορί της σειράς, όμως δεν συμμερίζομαι τις απόψεις ότι θα καταφέρει να περάσει “αέρα” από τους Ρώσους.
Εγώ είμαι έτοιμος να δω μια σκυλομαχία, εξάλλου ποτέ δεν μπορείς να ξεγράφεις ομάδες με την εμπειρία της CSKA και προπονητές με την αξία του Ιτούδη. Είναι ασέβεια προς το ίδιο το άθλημα.
Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως ο νικητής αυτού του ζευγαριού θα είναι και ο τελικός νικητής της διοργάνωσης.
Καλή απόλαυση να έχουμε και μακάρι να δούμε σπουδαία παιχνίδια κι ας νικήσει ο καλύτερος. Οκ ας είμαστε ειλικρινείς. Ας νικήσει ο Ataman γιατί έχω ποντάρει πάνω του.
