Σε αυτό το club δεν βαριέσαι ποτέ. Εκεί που υπήρχε μια θεωρητική ηρεμία όσον αφορά στα διοικητικά με μια ταυτόχρονη προσμονή μπας και προκύψει κάποιο επενδυτικό ενδιαφέρον για το πιο επιτυχημένο τμήμα του ελληνικού αθλητισμού, ξαφνικά και για πολλοστή φορά απανωτές εκρήξεις.
Μέσα σε λίγες ώρες ξηλώθηκαν διοικητικοί, προπονητές, τεχνικοί διευθυντές. Τα γεγονότα λίγο πολύ τα ξέρουμε όλοι. Σκοπός του σύντομου αυτού άρθρου είναι η αιτιολόγηση των γεγονότων με κριτική ματιά μέσα από τη δική μου οπτική.
Ας ξεκινήσουμε όμως με μια γενική παραδοχή.
Η χρονιά κρίνεται αποτυχημένη. Και κρίνεται αποτυχημένη από πολλές σκοπιές.
Ή καλύτερα ακόμη μια χρονιά κρίνεται αποτυχημένη, καθώς ας μην γελιόμαστε και η περυσινή χρονιά αποτυχημένη ήταν, παρά το πρωτάθλημα που κατακτήθηκε χωρίς αντίπαλο ουσιαστικά και με κάθε σεβασμό στην συμπαθή ομάδα του Λαυρίου.
Με την απομάκρυνση των Τριαντόπουλου, Παππά, Πρίφτη, Διαμαντίδη και Αλβέρτη, συμφωνώ στην ουσία της πράξης, διαφωνώ όμως στον τρόπο και στον χρόνο που έγινε. Γενικά διαφωνώ με το να απομακρύνεις τον οποιονδήποτε μεσούσης της περιόδου με κινήσεις πανικού.
Αν κάνουμε έναν απολογισμό των περίπου αυτών δύο ετών θα δούμε πως ο Τριαντόπουλος βάσει των λεγόμενων του ιδιοκτήτη απέτυχε στην οικονομική διαχείριση (προσωπικά δεν με έπεισε ο ιδιοκτήτης ότι όντως απέτυχε ο Τριαντόπουλος δεδομένου ότι διαχειρίστηκε τα οικονομικά εν μέσω covid, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Ο Παππάς από πλευράς μου κρίνεται παντελώς αποτυχημένος δεδομένου ότι επί θητείας του στο scouting δεν κατάφερε να εντοπίσει κάποιον παίκτη ο οποίος να εξελιχθεί στη συνέχεια. Ο Μέικον πχ. δεν λογίζεται ως τέτοιος δεδομένου ότι με την ΑΕΚ είχε δώσει τα δείγματα γραφής. (Να βάλουμε εδώ το ελαφρυντικό ότι μπορεί προτάσεις του που δεν έχουμε μάθει να απορρίφθηκαν και από τον εκάστοτε προπονητή).
Ο Πρίφτης επίσης κρίνεται ως αποτυχημένη επιλογή σε λιγότερο χρονικό διάστημα από τους υπόλοιπους καθώς αποφάσισε κι αυτός όπως και οι περισσότεροι προκάτοχοί του να πάει στην πεπατημένη, να μη ρισκάρει. Aγχώθηκε και πνίγηκε μέσα στις λανθασμένες επιλογές του, όπως ήταν λογικό, αδικώντας ταυτόχρονα και τον εαυτό του αλλά και την ομάδα.
Δεν μπορώ να αιτιολογήσω διαφορετικά το γεγονός πως ένας προπονητής της αξίας του Πρίφτη (είναι αδιαπραγμάτευτη δεδομένου ότι έχει δείξει έργο κατά καιρούς στις ομάδες του) δεν ξεκίνησε τη στελέχωση της ομάδας από την θέση του pointguard, τη στιγμή που αυτό ήταν και το νούμερο ένα πρόβλημα από την περυσινή σεζόν. Ή δεν απαίτησε μέσω αποδέσμευσης κάποιων δεδομένα αποτυχημένων επιλογών να βοηθήσει την ομάδα με ένα δεύτερο σέντερ μετά την απομάκρυνση του Φλόιντ, ώστε να μην εξοντώνεται ο Παπαγιάννης.
Κεφάλαιο Διαμαντίδης-Αλβέρτης
Τα ιερά τοτέμ της ομάδας ΔΕΝ έπρεπε εξαρχής να έχουν αναλάβει αυτό το πόστο. Αυτό νομίζω είναι κάτι στο οποίο οι περισσότεροι συμφωνούσαμε. Είναι μια θέση που δεν την ήξεραν, δεν τους τη δίδαξε ποτέ κανένας, και το κυριότερο αμφότεροι σου έβγαζαν την εικόνα πως δεν την επιθυμούσαν κιόλας. Συνεπώς ήταν καταδικασμένοι να αποτύχουν και απέτυχαν.
Ο τρόπος που απομακρύνεται ο Διαμαντίδης από την ομάδα μέσω παραίτησης-απόλυσης δείχνει ασέβεια. Προς τον ίδιο και την ιστορία σου ως club. Είναι ακόμη ένα πλήγμα στο πρεστίζ του συλλόγου. Με τον Διαμαντίδη εφόσον κρίνεις πως έχει αποτύχει, κάνεις μια κατ’ ιδίαν συζήτηση και βγαίνει μια ωραία ανακοίνωση στην οποία ο ίδιος αποφασίζει στο τέλος της σεζόν πάντα να αποχωρήσει. Λίγο πολύ αυτό που έδωσαν το δικαίωμα στον Αλβέρτη να κάνει.
Τελειώνοντας την κριτική των πεπραγμένων των ανθρώπων που αποχώρησαν θα συνεχίσω με ένα tweet που έκανα πρόσφατα:
«Το να επιλέγεις να συνεργαστείς για τέταρτη φορά με έναν άνθρωπο που εσύ ο ίδιος έχεις κρίνει ως ανεπαρκή τις προηγούμενες τρεις φορές, δε νομίζω πως περιποιεί τιμή ούτε για σένα που τον επιλέγεις ούτε για αυτόν που το αποδέχεται»
Διαφωνώ κάθετα με τον ερχομό του Αργύρη Πεδουλάκη ακόμη μια φορά στην ομάδα έστω και από θεωρητικά διαφορετικό πόστο, καθώς και με την επαναφορά του coach Βόβορα.
Δεν θα μπω ξανά στη διαδικασία να εξηγήσω γιατί είμαι αντίθετος με την τέταρτη επιστροφή του Αργύρη, όποιος θέλει μπορεί να ανατρέξει στους λόγους για τους οποίους έφυγε τις προηγούμενες τρεις φορές. Θα υπενθυμίσω μόνο πως ο coach Βόβορας έφυγε επειδή στην προηγούμενη θητεία του πέραν των δομικών λαθών που έκανε στο χτίσιμο της ομάδας (με ελαφρυντικά καθώς υπήρξαν πολλές ατυχίες στη στελέχωση του pg) ο βασικός λόγος απομάκρυνσης ήταν το γεγονός πως έχασε τον έλεγχο των αποδυτηρίων.
Αυτό που δεν έχουν καταλάβει πολλοί που εμπλέκονται με αυτή την ομάδα είναι πως ο οργανισμός του Παναθηναϊκού δεν έχει ανάγκη από ακόμη έναν τίτλο, από ακόμη μια ευρωπαϊκή διάκριση.
Ο οργανισμός του Παναθηναϊκού έχει ανάγκη από ΟΡΑΜΑ, πλάνο και σκοπό.
Το πρόβλημα δυστυχώς είναι ακόμη εδώ και θα είναι για όσο καιρό ο οργανισμός αρνείται να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέπτη της αλήθειας. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει κανένα πλάνο. Καμία ματιά στο μέλλον, πέραν των μεταγραφών ελπιδοφόρων παικτών, τους οποίους όμως τους εντάσσει σε ένα μόνιμα αβέβαιο και μεταβλητό ως προς τη φιλοσοφία περιβάλλον. Ακόμη μια φορά οι κινήσεις που βλέπουμε δείχνουν αγανάκτηση, θυμό και πανικό υπό το φόβο της απώλειας του πρωταθλήματος.
Είμαι της άποψης πως αν η διοίκηση έφερνε ένας εγνωσμένης αξίας προπονητή, ο οποίος θα δήλωνε ότι ο στόχος μας είναι η εξέλιξη των νέων Ελλήνων παικτών, οι οποίοι θα πλαισιωθούν από καλούς ξένους με στόχο να διεκδικήσουμε τρόπαια σε Ελλάδα και Ευρώπη από την μεθεπόμενη σαιζόν δεν θα έλεγε κανένας οτιδήποτε.
Η γκρίνια από τον κόσμο ξεκινάει από την απουσία πλάνου και προοπτικής. Όταν δε, συνδυάζεται και με απώλεια τίτλων στις εγχώριες διοργανώσεις αλλά και με κακή πορεία στην Ευρώπη αυτή διογκώνεται δημιουργώντας ένα τοξικό περιβάλλον από την κορυφή μέχρι τη βάση.
Ο Παναθηναϊκός ενδεχομένως να είναι η μοναδική ομάδα στην οποία ο κόσμος δείχνει να έχει περισσότερη υπομονή από τη διοίκησή του.
Εν κατακλείδι ο οργανισμός του Παναθηναϊκού οφείλει να καθαρίσει το μυαλό του, να απεμπλακεί από το τι κάνει ο αιώνιος αντίπαλος ή να παραδειγματιστεί από τα όσα σωστά κάνει, και να χαράξει τη δική του πορεία με μέθοδο, υπομονή και πίστη στο όποιο πλάνο αποφασιστεί.
Ο πολύς κόσμος είναι διατεθειμένος να προσφέρει απεριόριστη στήριξη υπό οποιεσδήποτε συνθήκες αρκεί να του δοθεί το όραμα, αρκεί να βρεθεί ο άνθρωπος που θα τον εμπνεύσει. Και αυτός δυστυχώς δεν είναι ο Πεδουλάκης ούτε ο Βόβορας, με κάθε σεβασμό προς τα πρόσωπά τους και τα έργα τους. Τίτλοι θα χαθούν, στραβά αποτελέσματα θα έρθουν, το θέμα είναι να κοιτάς εκεί που θέλεις να πας, διαφορετικά θα πας εκεί που κοιτάς.
Και εδώ και καιρό δεν κοιτάς πουθενά.