Έφτασε η ώρα του απολογισμού, λοιπόν, μετά από μια χρονιά που δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί επιτυχημένη για το ελληνικό μπάσκετ, αλλά που σίγουρα δεν μας επέτρεψε να βαρεθούμε.
Ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το 38ο πρωτάθλημα της ιστορίας του, χωρίς πολύ κόπο, όπως ήταν αναμενόμενο, αλλά εμφατικά, παρουσιάζοντας μια ομάδα πανέτοιμη για όλα, η ανωτερότητα της οποίας δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί.
Τη χαρά της κατάκτησης ενός ακόμα τίτλου για τους πράσινους επισκιάζουν όμως διάφορα γεγονότα.
Πρώτα και κύρια, η αγωνία των φιλάθλων για την παραμονή ή όχι στον πάγκο της ομάδας του μεταμορφωτή της, του εμβληματικού Ρικ Πιτίνο, που κατέφτασε ως μάννα εξ ουρανού τα Χριστούγεννα όχι απλώς για να σώσει μια χρονιά που κυριολεκτικά δεν σωζόταν, αλλά –το κυριότερο– για να ξαναδώσει σε έναν ιστορικό σύλλογο τη χαμένη του αξιοπρέπεια στον ευρωπαϊκό στίβο μάχης.
Μπορεί το κακοστημένο ρόστερ του καλοκαιριού να μην μπόρεσε να σταθεί επάξια απέναντι στην υπεροπλία της Ρεαλ στα playoffs, αλλά το εντυπωσιακό come-back στην regular season, με τις μεγάλες εκτος έδρας νίκες, θύμισε λίγο από παλιές καλές εποχές και αναζωογόνησε το ευρωπαϊκό DNA του συλλόγου, το οποίο έμοιαζε οριστικά χαμένο.
Για τον Πιτίνο δεν θα πω πολλά, γιατί τα έχει πει όλα ο #tSOu σε αυτό το εκπληκτικό άρθρο-μνημείο.
Το μόνο που χρειάζεται να τονισθεί είναι ότι από την απόφασή του κρίνεται αυτή τη στιγμή το μέλλον της ομάδας και ειδικότερα η δυνατότητά της να εμφανιστεί ανταγωνιστική του χρόνου με βάσει το δεδομένο handicap του μικρού μπάτζετ.
Αν κάτι μας έδειξε ξεκάθαρα η φετινή χρονιά είναι ότι με τον Αμερικανό hall-of-famer στον πάγκο και ένα εξορθολογισμένο ρόστερ ο ΠΑΟ θα είναι μια δυσκατάβλητη ομάδα του χρόνου που δεν θα φοβάται καμία έδρα και κανέναν αντίπαλο.
Επιπλέον, η παραμονή Πιτίνο είναι κομβική για την πρόοδο του ελληνικού κορμού με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εθνική ομάδα και το ελληνικό μπάσκετ εν γένει.
Με την ελπίδα, λοιπόν, ότι ο Πιτίνο θα σηκώσει το γάντι της πρόκλησης να εκπολιτίσει μπασκετικά τη μικρή μας Μπανανία, ξεκινώντας από τον ίδιο τον τρόπο λειτουργίας του μεγαλύτερου ελληνικού συλλόγου στο μπάσκετ, το δεύτερο γεγονός που επισκιάζει τη χαρά της κατάκτησης του πρωταθλήματος είναι οι εξελίξεις στην εξωγηπεδική κόντρα με τον αιώνιο αντίπαλο.
Η απόφαση της κόκκινης ΚΑΕ να επενδύσει στο αποπροσανατολιστικό και αυτοκτονικό κίνημα του #mexritelous, η οποία μπορεί να συνοψιστεί κάλλιστα στη λαϊκή έκφραση “δίνω μπουνιά στο μαχαίρι”, οδήγησε αναπόφευκτα στον υποβιβασμό της ομάδας στην Α2.
Μια εξέλιξη με σοβαρές συνέπειες για τον ίδιο τον σύλλογο, τόσο σε επίπεδο πρεστίζ όσο και –το κυριότερο– σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και για την ανταγωνιστικότητα και εμπορικότητα του χειμαζόμενου ελληνικού πρωταθλήματος.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έσπευσε να πανηγυρίσει πρόσφατα για το “κατόρθωμα” να υποβιβάσει τον αιώνιο αντίπαλο στην Α2, ωστόσο η υπόθεση κάθε άλλο παρά σηκώνει πανηγύρια.
Ο περιβόητος πρόεδρος-οπαδός αντιμετωπίζει τα πράγματα για πολλοστή φορά μυωπικά και χωρίς πλήρη συναίσθηση της κατάστασης.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός έπεσε στην Α2 από τα δικά του τραγικά λάθη, απόρροια της ανάγκης των προέδρων του να κρύψουν την παταγώδη κατάρρευση του διοικητικού τους μοντέλου λόγω οικονομική αδυναμίας.
Γι’ αυτό έσπευσαν να χαϊδέψουν τα αυτιά και να συνδιαλλαγούν με τα πιο ταπεινά ένστικτα της κόκκινης εξέδρας, τα οποία συστηματικά εξέθρεφαν με την ακατάσχετη διαιτητολογία χρόνια τώρα.
Παρένθεση: Όποιος φίλος του μπάσκετ σέβεται τον εαυτό του, γνωρίζει ότι η ακατάσχετη διαιτητολογία, είτε αφορά στην Ευρωλίγκα είτε αφορά στο ελληνικό πρωτάθλημα, είναι ο βασικός τρόπος για να κρύψει κανείς δικά του λάθη και αδυναμίες κάτω από το χαλί.
Κακές διαιτησίες υπάρχουν, όπως υπάρχουν και ομάδες που παίρνουν συχνά τα σπόρια σε αντίθεση με άλλες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Σπάνια όμως η διαιτησία παίζει τόσο καθοριστικό ρόλο ώστε μια ανώτερη ομάδα να βρεθεί στο τέλος μιας σειράς ή ενός πρωταθλήματος αποκλεισμένη ή χαμένη. Τέλος παρένθεσης.
Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, λοιπόν, είναι γεγονός ότι η διαφαινόμενη απουσία του Ολυμπιακού από το επόμενο πρωτάθλημα περιορίζει αυτόματα το αγωνιστικό ενδιαφέρον στο ελάχιστο.
Οι όμορφες προσπάθειες ομάδων όπως ο Προμηθέας ή το Περιστέρι απέχουν πολύ από το να σταθούν με αξιώσεις απέναντι σε ομάδες επιπέδου Ευρωλίγκας, όπως ο ΠΑΟ. Το ίδιο ισχύει και για την ΑΕΚ, της οποίας η δυναμική ανακόπηκε απότομα φέτος.
Όποιος θέλει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του και δεν τυφλώνεται από οπαδικό πάθος πρέπει να ομολογήσει ότι έχουμε περιέλθει σε πλήρες αδιέξοδο
Από τη μια ο Ολυμπιακός είναι απαραίτητος αν θέλουμε το πρωτάθλημά μας να έχει αγωνιστικό ενδιαφέρον. Από την άλλη είναι σαφές ότι οι ανεκδιήγητες ενέργειες της κόκκινης ΚΑΕ δεν μπορούν να μείνουν ατιμώρητες, καθώς αυτό θα συνιστούσε κάκιστο προηγούμενο.
Για το καλό του ελληνικού μπάσκετ και ειδικότερα του πρωταθλήματος νομίζω ότι έχει φτάσει η ώρα τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα που ηγούνται των δύο συλλόγων να βάλουν τις προσωπικές τους κόντρες και την υπερηφάνεια τους στην άκρη και να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι για να βρουν μια λύση στον γόρδιο δεσμό που δημιουργήσαν κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Ο τρόπος για να το κάνουν είναι να ανατρέξουν στην έννοια της “οικονομίας”, όχι αυτής που έχουν κάνει μαντάρα τα μνημόνια και όσες κυβερνήσεις τα εφαρμόζουν με προτεσταντικό ζήλο, αλλά στη μεσαιωνική θεολογική διάσταση του όρου που αφορά στην κατ’ εξαίρεση ελαστική εφαρμογή των κανόνων/νόμων λόγω ανωτέρας βίας και προς όφελος του συνόλου.
Ο υποβιβασμός του Ολυμπιακού πρέπει με τη σύμφωνη γνώμη όλων των συλλόγων να ανακληθεί ώστε το πρωτάθλημα να μην χάσει την ελάχιστη αίγλη που διέθετε.
Για να γίνει αυτό ωστόσο ο Ολυμπιακός οφείλει να αναγνωρίσει το δικό του λάθος και να απολογηθεί δημοσίως στους υπόλοιπους συλλόγους για το γεγονός ότι προσπάθησε να τινάξει στον αέρα ένα πρωτάθλημα, στον τρόπο και τους όρους διεξαγωγής του οποίου είχε συμφωνήσει όταν ξεκίνησε.
Επιπλέον πρέπει να υποστεί μια βαριά τιμωρία έδρας ως ελάχιστο τίμημα για τις αντιδεοντολογικές ενέργειές του που έπληξαν το ίδιο το άθλημα.
Από την άλλη, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας επικαλούμενοι μονόπλευρα και ως εκ τούτου υποκριτικά την εφαρμογής της νομιμότητας, η λειτουργία της ΚΕΔ είναι επιτακτικό να αλλάξει και να εκσυγχρονιστεί με τη σύμφωνη γνώμη όλων των ομάδων.
Αλλαγή των επικεφαλής, καμία εξαίρεση διαιτητών και κανένας ορισμός ως βασικές προϋπόθεσεις για την εύρυθμη λειτουργίας της.
Θα έγραφα και για την ανάγκη ριζικής αλλαγής στη διοίκηση της ΕΟΚ, αλλά δεν είμαι αιθεροβάμων. Ως φαίνεται, στη γαμήλια σχέση του Βασιλακόπουλου με την καρέκλα της προεδρίας ισχύει το εκκλησιαστικό “ους ο Θεός συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω” ή αγγλιστί “till death do us part”. Είναι προφανές ότι στον αγγλικό κυνισμό κρύβεται η μόνη μας ελπίδα (ζωή να ‘χει ο άνθρωπος).
Κατανοώ ότι αυτό που προτείνω μάλλον θα πέσει στο κενό, αν κρίνω από την πλήρη αδιαλλαξία και των δύο πλευρών, όπως αυτή γίνεται αντιληπτή στις αντιδράσεις τους.
Οι πρόσφατες αλαζονικές δηλώσεις του προέδρου του ΠΑΟ ως απάντηση στην εξαιρετική τοποθέτηση του ευπατρίδη Πιτίνο επί του θέματος δείχνουν ότι “στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα”.
Ο πρόεδρος του συλλόγου με τα έξι αστέρια εχει φτάσει να θεωρεί και να διαφημιζει ως επιτυχία τον αυτοϋποβιβασμό του μεγάλου του αντιπάλου. Ποσώς τον ενδιαφέρει ότι η πλειοψηφία των πράσινων οπαδών αρνείται να πάρει στα σοβαρά μια τέτοια δήλωση.
Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε μια κατευθυνόμενη επικοινωνιακή καταιγίδα από τα γνωστά δημοσιογραφικά φερέφωνα της κόκκινης ΚΑΕ, τα οποία προσπαθούν μέσω της ακατάσχετης μεταγραφολογίας – εν πολλοίς πλήρως ουτοπικής για τα άθλια οικονομικά του συλλόγου – να αποπροσανατολίσουν το οπαδικό κοινό.
Μια πιθανή επιστροφή του Κώστα Σλούκα μοιάζει η τελευταία ελπίδα των Αγγελόπουλων να σώσουν τα προσχήματα, καθώς ο κόσμος το χει τούμπανο και η κόκκινη ΚΑΕ κρυφό καμάρι ότι η «επανάσταση» απέτυχε και πνίγηκε στο αίμα.
Βασική συνέπεια αυτής της εξέλιξης βέβαια είναι οι καλοί παίκτες να έχουν σοβαρους δισταγμούς να δεσμευθούν με μία ομάδα που δεν θα παίζει στο πρωτάθλημα της χώρας της του χρόνου και δεν μπορεί να εγγυηθεί σε κανέναν τα λεφτά του.
Αυτό που και οι δύο πλευρές αρνούνται να αντιληφθούν είναι ότι το χάσμα με τους αντιπάλους τους στην Ευρωλίγκα μεγαλώνει και ότι αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι το εγχώριο προϊόν είναι πλήρως υποβαθμισμένο με αποτέλεσμα να προσφέρει ελάχιστα έσοδα και ακόμα λιγότερο σοβαρό ανταγωνισμό.
Η στασιμότητα στην παραγωγή νέων ταλέντων είναι ενδεικτική της κατάστασης.
Το πρωτάθλημα έχει ανάγκη την αντιπαλότητα του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού για να είναι επιεικώς εμπορικό, αλλά έχει περισσότερη ανάγκη την δημιουργία και έτερων πόλων που θα ανεβάσουν το επίπεδο του ανταγωνισμού.
Για να συμβεί αυτό χρειάζεται να δοθεί ένα τέλος στην αυτοαναφορική κοκορομαχία των δύο μεγάλων και να υπάρξει μια κοινή προσπάθεια να αναβαθμισθεί το προϊόν με σκοπό να γίνει πιο ανταποδοτικό για όλους, τόσο σε οικονομικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο εγχώριας παραγωγής παικτών.
Μια μελλοντική πιθανή παρουσία της ΑΕΚ ή του Προμηθέα στους τελικούς θα έχει πραγματική αξία μόνο όταν συμβεί επειδή ένας εκ των Παναθηναϊκού ή Ολυμπιακού θα έχει τεθεί εκτός σε αγωνιστικό και όχι σε εξωαγωνιστικό επίπεδο.
Και όταν συμβεί αυτό τότε θα ξέρουμε ότι το πρωτάθλημα μας είναι και πάλι υγιές, διότι προς το παρόν πάσχει από ανίατη υδροκεφαλίαση. Ένα σοβαρό και ανταγωνιστικό πρωτάθλημα θα είναι μόνο προς όφελος των δύο μεγάλων και άρρηκτα συνδεδεμένο με ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους στην Ευρωλίγκα.
Όσο πιο σύντομα το καταλάβουν τόσο το καλύτερο για όλους εκείνους από μας που βάζουμε πάνω από όλα το παιχνίδι.
Όσο οι δύο αιώνιοι θα αρνούνται να δεχθούν την πραγματικότητα και να κοιτάξουν εκεί που πρέπει να πάνε, θα πηγαίνουν εκεί που κοιτούν. Ο ένας στην Α2 και ο άλλος στα μπουζούκια για να πανηγυρίζει τίτλους που σταδιακά δεν θα ενδιαφέρουν κανέναν.