Ο Ρικ Πιτίνο μου θυμίζει τον Αλ Πατσίνο.
Γενικά. Σαν φυσιογνωμία, σαν εικόνα, σαν αύρα.
Μπορεί να είναι αυτή η Νεουορκέζικη προφορά που παραπέμπει σε πρωταγωνιστή ασπρόμαυρης ταινίας, μπορεί να είναι το αυστηρό του παρουσιαστικό, μπορεί να είναι η γεμάτη σκάνδαλα, αμαρτίες και δόξα ιστορία που κουβαλάει πίσω του, μπορεί να είναι και όλα μαζί.
Ο Ρικ Πιτίνο βγάζει την επιβλητική παρουσία του Αλ Πατσίνο.
Στη ζωή γενικά θεωρούμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Πάντα. Εμείς. Εγωισμός. Παρά την αρνητική χροιά η οποία τον συνοδεύει, ο εγωισμός είναι η κινητήρια δύναμη της ίδιας της ζωής. Προσοχή, όχι η εγωπάθεια. Ο εγωισμός.
Μέσα στην έμφυτη θεώρηση μας λοιπόν ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου, κάπως έτσι θεωρούμε ότι το γεγονός πως ο Ρικ Πιτίνο έχει έρθει στον Παναθηναϊκό, τον έχει αναμορφώσει, του έχει δώσει ταυτότητα, του έχει δώσει δύναμη, αυτοπεποίθηση, έχει συσπειρώσει τον κόσμο, έχει ανεβάσει επίπεδο τους μισούς παίχτες, έχει χαρίσει ιστορικές νίκες, ρεκόρ και αναμνήσεις σε έναν μέχρι πρότινος καταρρακωμένο σύλλογο, σημαίνει ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ σημαντικό στον κόσμο του μπάσκετ. Τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ κόσμο του μπάσκετ.
ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ.
Τίποτα. Μηδέν. Κενό.
Στην πραγματικότητα αν βάλεις Rick Pitino αυτή τη στιγμή στο google τότε θα δεις την πιο σημαντική είδηση που υπάρχει στο παγκόσμιο μπάσκετ και που σχετίζεται με τον προπονητή του Παναθηναϊκού.
Και είναι αυτή.
Way to go Gophers…
Οι Minessota Golden Gophers, η ομάδα του γιου του, νίκησαν την προηγούμενη Πέμπτη τους Louisville Cardinals 86-76, για τον πρώτο γύρο του NCAA.
Όσες εικόνες, συναισθήματα, φωνές, νίκες και αναμνήσεις να έχουμε τους τελευταίους 3 μήνες από αυτό τον άνθρωπο, το πιο σημαντικό πράγμα που έκανε στον κόσμο του μπάσκετ ήταν που τουίταρε αυτή τη μαλακία.
Έγινε και άρθρο μάλιστα. Το μοναδικό που αναφέρεται σε αυτόν από ξένο σάιτ τις τελευταίες εβδομάδες. Έχει και ευφάνταστο τίτλο: Rick Pitino ‘pretty excited’ about Gophers’ win over Louisville.
…
Γενικά το γεγονός ότι ο Ρικ Πιτίνο αυτή την στιγμή βρίσκεται στην Ελλάδα και προπονεί τον Παναθηναϊκό δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας μπασκετικής λογικής που επιτάσσει ότι μια ομάδα μένει χωρίς προπονητή στον πάγκο της, λόγω τις περισσότερες φορές αρνητικών αποτελεσμάτων του τελευταίου και επακόλουθα κάποιας αναζήτησης των καλύτερων εναλλακτικών λύσεων που υπάρχουν για την αντικατάσταση του.
Όχι.
Ότι ο Ρικ Πιτίνο βρίσκεται στην Ελλάδα και προπονεί τον Παναθηναϊκό είναι αποτέλεσμα της Θεωρίας του Χάους.
Η Θεωρία του Χάους είναι το κομμάτι των μαθηματικών που εστιάζει στη συμπεριφορά δυναμικών συστημάτων τα οποία είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητα στην αρχική τους κατάσταση. Με άλλα λόγια Χάος έχουμε όταν το παρόν καθορίζει το μέλλον, αλλά το περίπου παρόν δεν καθορίζει ένα περίπου μέλλον. Πιο πιθανό να το έχουμε ακούσει σαν φαινόμενο της Πεταλούδας (λιγότερο πιθανό να έχουμε δει την ταινία).
Ακούγεται λίγο Κοέλιο αλλά τέλοσπαντων το έχουμε ακούσει του στυλ “ένα τίναγμα των φτερών μιας πεταλούδας στην Ιαπωνία μπορεί μερικές εβδομάδες μετά να ευθύνεται για έναν τυφώνα στην Αμερική.”
Ή ακόμα πιο απλά.
Ένας βοηθός που αγοράζει μια στρίπερ στην Αμερική μπορεί μερικά χρόνια μετά να ευθύνεται για την αναγέννηση ενός ολόκληρου οργανισμού στην Ευρώπη.
Το Χάος ταιριάζει γενικά στον Παναθηναϊκό της εποχής που ζούμε. Της εποχής του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Αν αυτό είναι καλό ή κακό, είναι το θέμα άλλου άρθρου. Εδώ δεν το εξετάζω. Θα πω απλά ότι δεν μένω ουδέτερος σε αυτό. Σίγουρα δεν είναι ο τρόπος που λειτουργούσε η ομάδα την εποχή της δόξας. Όμως εξίσου σίγουρα δεν είναι ο τρόπος που την έχει ρίξει στα βράχια. Τουναντίον…
Στην προκειμένη λοιπόν, το Χάος είναι ο τρόπος που έφερε στην ομάδα τον Ρικ Πιτίνο.
Αναφέραμε πιο πάνω ότι η πεταλούδα χρειάζεται απλά να τινάξει μία φορά τα φτερά της. Αυτό διότι αυτό το ένα τίναγμα θα πυροδοτήσει μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ένα σχεδόν ανυπολόγιστο σύνολο μεταβλητών, οι οποίες με την σειρά τους θα οδηγήσουν κάτω από προϋποθέσεις και μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στον τυφώνα που λέγαμε.
Στον Παναθηναϊκό του Ρικ Πιτίνο το τίναγμα των φτερών έκανε πολλά. Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο θα πούμε αυτό που έχουν δει και οι τυφλοί.
Ο Πιτίνο άλλαξε τον ρυθμό της ομάδας. Μιας ομάδας παγιδευμένης στο low-mistake basketball μισού γηπέδου του προκατόχου του.
Και στη θέση του έφερε το old-school basketball…
Είχαν ρωτήσει τον Μπρετ Μπράουν, νυν προπονητή της Φιλαδέλφεια και πρώην παίχτη του, να μιλήσει για αυτόν και ο Μπράουν είχε πει: “Δεν θα έβρισκες πολλούς προπονητές που να τους ρώταγες αν κάνουν στα 60 τους ό,τι έκαναν στα 25 και αυτοί να σου απαντούσαν ναι. Ο Πιτίνο έκανε κάτι που μένει για πάντα.”
Και ναι, ο Πιτίνο κάνει στον Παναθηναϊκό ό,τι ακριβώς έκανε όταν ξεκινούσε την καριέρα του στα 25 στο B.U.
Στην πρώτη του δουλειά στο Boston, ο Πιτίνο είχε βρει αθλητικούς, undersized παίχτες με δυσκολία στο παιχνίδι μισού γηπέδου. Ο Glen Consor, ο βασικός του pointguard εκεί είχε δηλώσει κάτι γαμάτο σχετικά με αυτόν: “Δεν με νοιάζει πόσο πιέζαμε ή τρέχαμε σε ένα παιχνίδι, άλλωστε ήταν μόνο 40 λεπτά. Κάνε μας τη χάρη, αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που συνέβαινε στην προπόνηση.”
Γενικά για τις προπόνησεις του Πιτίνο έχουν γραφτεί πολλά. Όπως ότι έβαζε τους παίχτες του να τρέχουν κάθε πρωί ένα μίλι σε λιγότερο από 5 λεπτά και διάφορα τέτοια. Το καλύτερο από αυτά είναι ότι δεν είχε θέσει κανέναν κανόνα σχετικό με τις εξόδους των παιχτών. Οι παίχτες μπορούσαν να γυρίσουν όποια ώρα ήθελαν χωρίς απολύτως κανέναν έλεγχο. Ο λόγος;
Θα κατάλαβαινε αμέσως ποιός είχε γυρίσει αργά το προηγούμενο βράδυ γιατί απλά δεν θα μπορούσε να βγάλει την προπόνηση.
Για την ακρίβεια τα meeting των προπονητών γίνονταν στις 4 το πρωί. Στις 6 ξεκινούσε η προπόνηση και στις 7 οι ατομικές. Διπλές προπονήσεις τις καθημερινές και τριπλές τα Σαββατοκύριακα, συν τις ατομικές οδηγίες στον καθένα. “Ο Θεός να σε βοηθήσει αν έπρεπε να δουλέψεις και στην άμυνα σου,” είχε πει το άλλο γαμάτο ο Consor.
Ο Stephan Van Treese, παίχτης του στο Louisville είχε πει για το θέμα: “Δε νομίζω ότι μπορείς να είσαι προετοιμασμένος για αυτό που έχεις να αντιμετωπίσεις στο σύστημα του Πιτίνο,” και περιέγραψε μια άσκηση μετά το τέλος κάθε προπόνησης που έφερνε από τα χρόνια του στο Boston (την ονόμαζε 170 and 4) κατά την οποία έπρεπε κάθε παίχτης να ολοκληρώνει ένα συγκεκριμένο drill κάνοντας sprint το οποίο κατέληγε σε αριστερό lay up, που το χαρακτήριζε “όσο διασκεδαστικό είναι το τσίμπημα μιας τσούχτρας.” Αν δεν κατάφερνε να το βγάλει τέλεια δεν τελείωνε για αυτόν η προπόνηση.
Ο Πιτίνο έμαθε το μπάσκετ στο ACC. Και αυτό έφερε μαζί του.
Στην παρουσίαση του στο Louisville δήλωνε: “Οι power forward και οι center είναι οι πιο σημαντικοί. Οι υπόλοιποι, τα 2 και τα 3 και 1, αυτοί είναι interchangeable. Λίγες ομάδες έχουν πραγματικά καλούς power forward και center.”
Ο Πιτίνο έτσι έχτισε τις ομάδες του σε όλη του την καριέρα. Ξεκινώντας από τους ψηλούς και στελεχώνοντας τους με καλούς αθλητές.
Ξεκινώντας από ψηλούς…
Και στελεχώνοντας τους με καλούς αθλητές…
Καλά τα PIR.
Αλλά ακόμα καλύτερα όσα τα συνοδεύουν. Και στην περίπτωση του Παναθηναϊκού που βλέπουμε σήμερα, αυτά που τα συνοδεύουν είναι πολλά.
Ο ΨΗΛΟΣ
Ότι ο Παπαγιάννης για παράδειγμα, ήταν μια ΣΩΣΤΗ μεταγραφή την στιγμή που έγινε το είπαμε όλοι.
Την σημασία του Παπαγιάννη στο ρόστερ της ομάδας επίσης. Σέντερ με ύψος 2.20, σε αυτή την ηλικία και με αυτά τα τεχνικά χαρακτηριστικά δύσκολα βρίσκεται στην Ευρώπη. Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι είναι Έλληνας τότε μιλάμε για παίχτη κορμού για την επόμενη δεκαετία.
Στον Παπαγιάννη έχουμε δει όλα όσα τον συνόδευαν προτού φύγει για το Σακραμέντο. Είναι δυνατός, με μακριά, σταθερά χέρια, γρήγορος για το μέγεθος του, μπορεί να παίξει PNR, να τελειώσει φάσεις κάτω από το καλάθι, έχει καλό δεξί hook, είναι σχετικά καλός στις βολές και φυσικά ξέρει να χρησιμοποιεί το μέγεθος του για να πάρει ριμπάουντ, είτε αμυντικά είτε επιθετικά. Αν δουλέψει στη δύναμη, το footwork και μάθει να παίζει με ψυχραιμία κάτω από το καλάθι το θεωρώ αδύνατο να μείνει Ευρώπη. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, ο Μιλουτίνοφ είναι ακριβώς δίπλα.
Ο Τσάβι λογικά τα ήξερε όλα αυτά. Πιθανόν και να τον ήθελε περισσότερο απ’ όλους μας σκεπτόμενοι τα σέντερ με τα οποία έπαιξε όλα του τα χρόνια.
Ωστόσο τον Παπαγιάννη τον ανέδειξε ο Πιτίνο…
Ο Παπαγιάννης από 2.57 PIR και 7 DNP στους πρώτους 14 αγώνες με τον Τσάβι, έχει ανέβει στο 6.95 στους επόμενους 16. Στους αγώνες του τελευταίου διμήνου συγκεκριμένα, το νούμερο αυτό ανεβαίνει στο 12.3. Ο Παπαγιάννης του Πιτίνο από τον Φεβρουάριο μέχρι σήμερα ξεκινάει βασικός, σκοράρει κατά μέσο όρο 9 πόντους και παίρνει 5.3 ριμπάουντ.
Είπαμε, “οι power forward και οι center…”
ΚΑΛΟΣ ΑΘΛΗΤΗΣ 1: Ντεσόν Τόμας
Διαβάζουμε παντού ότι αν υπάρχει ένας ξένος που πρέπει να μείνει από την φετινή ομάδα αυτός είναι ο Ντεσόν Τόμας.
ΔΙΑΦΩΝΩ.
Ή μάλλον συμφωνώ. Αλλά διαφωνώ. Ο Ντεσόν Τόμας είναι ο ίδιος Ντεσόν Τόμας που ήταν πάντα. Δεν απέκτησε γρηγορότερα πλάγια βήματα. Δεν έγινε καλύτερος αμυντικός. Δεν απέκτησε το ύψος και τον όγκο ενός κανονικού power forward. Ούτε καλό pull up. Ούτε έμαθε να δημιουργεί για τον εαυτό του.
Ένας παίχτης φέρνει πάντα κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο παιχνίδι. Το να βρεις τον τρόπο να τα εκμεταλλευτείς και να τα χρησιμοποιήσεις προς όφελος της ομάδας σου δείχνει προσαρμοστικότητα.
Tα δυνατά σημεία του Τόμας ήταν να βγαίνει από τα σκριν για catch ‘n’ shoot, δευτερευόντως να σουτάρει οff-the-dribble, ή εναλλακτικά να λειτουργεί ως αντιπερισπασμός για να ανοίγει το γήπεδο.
Η εκμετάλλευση αυτών των στοιχείων είχε σαν αποτέλεσμα ο Τόμας στους τελευταίους 6 αγώνες προτού έρθει ο Πιτίνο στον Παναθηναϊκό, να βάζει κατά μέσο όρο 5.5 ολόκληρους πόντους στο αντίπαλο καλάθι και να κατέβαζει 1.8 ριμπάουντ. Βασικά στην πραγματικότητα πήρε 6 ριμπάουντ με την Αρμάνι και στους υπόλοιπους 3 εκ των 5 αγώνων δεν πήρε κανένα…
Ο Πιτίνο προφανώς συνέχισε να εκμεταλλεύεται την απειλή του Τόμας από την περίμετρο για να βρίσκει χώρους.
Ωστόσο. Ο Τόμας του Πιτίνο:
Eκμεταλλεύεται μονίμως τα mismatch που του δίνονται στο post.
Εκμεταλλεύεται το aggressiveness του επιτιθέμενος με ντρίμπλα από μέση απόσταση. Εκμεταλλεύεται την δύναμη και τον έλεγχο του κορμιού του όταν βρίσκεται κοντά στο ζωγραφιστό.
Eκμεταλλεύεται το γεγονός ότι είναι καλός cutter ανοίγοντας του διαδρόμους για να κόψει προς το καλάθι.
Αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα ο Τόμας του Πιτίνο να βρίσκεται τον περισσότερο καιρό εκεί που βρίσκεται και η περισσότερη ομάδα του Παναθηναϊκού.
Κοντά στη ρακέτα.
Για την ιστορία, στους τελευταίους 8 αγώνες του Παναθηναϊκού ο Τόμας βάζει κατά μέσο όρο 15 πόντους και κατεβάζει 5.6 ριμπάουντ εκτοξεύοντας το PIR του από 6.17 σε 14.6.
ΚΑΛΟΣ ΑΘΛΗΤΗΣ 2: Ιωάννης Παπαπέτρου
Για τον Παπαπέτρου θα αφιερώσω ξεχωριστό άρθρο.
Θα πω μόνο ότι δεν είναι απλά η αποκάλυψη του φετινού Παναθηναϊκού. Δεν είναι ο συνδετικός κρίκος όλης της ομάδας σε άμυνα και επίθεση.
Είναι και ο επόμενος ηγέτης της.
Ξέρω, bold statement. Θα τα πούμε όταν έρθει η ώρα.
Όπως και να ‘χει. Ο Παπαπέτρου από 7.89 PIR επί Τσάβι, έχει ανέβει στο 12 επί Πιτίνο και στο 14 τους τελευταίους 2 μήνες.
Ότι θα επωμιζόταν ένα μέρος του σκοραρίσματος σε αντίθεση με το πλαίσιο που λειτουργούσε στον Ολυμπιακό το γνωρίζαμε. Ότι με τον fast-paced, up tempo ρυθμό του Πιτίνο θα εκμεταλλευόταν καλύτερα την ικανότητα του να ολοκληρώνει μόνος του fast-breaks, να βρίσκει περισσότερους χώρους για να επιτίθεται στα close out, να μην φοβάται τις επαφές, να χρησιμοποιεί το σώμα του έξυπνα μέσα στη ρακέτα, ακόμα και να απειλεί από την περίμετρο, το περιμέναμε. Ο Παπαπέτρου από 7.1 πόντους μέσο όρο που σκόραρε επί Τσάβι, σκοράρει πλέον 10.2. Ο Παπαπέτρου επίσης παίρνει περισσότερα ριμπάουντ. Από 3.7 παίρνει πλέον 7.2 ανά αγώνα.
Η μεγαλύτερη όμως συνεισφορά του νέου προπονητή στον Παπαπέτρου δεν είναι το σκορ και το ριμπάουντ, στοιχεία στα οποία η πρώτη ύλη υπήρχε.
Η μεγαλύτερη συνεισφορά του είναι στην αντίληψη.
Οι χρόνοι στους οποίους εκτελείται η επίθεση στον Παναθηναϊκό έχουν μειωθεί. Η ομάδα εκμεταλλεύεται την ενέργεια των γκαρντ της και την δημιουργία του Καλάθη. Οι χώροι που έχουν οι παίχτες πλέον για να κινηθούν είναι περισσότεροι. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η ομάδα έχει βρει δημιουργία από ακόμα έναν πόλο που τόσο της έλειπε.
Ο Παπαπέτρου επί Τσάβι έδινε 0.3 ασίστ κατά μέσο όρο.
Το νούμερο αυτό λοιπόν επί Πιτίνο έχει πενταπλασιαστεί. Ο Παπαπέτρου δίνει πλέον 1.6 ασίστ ανά παιχνίδι. Και ναι, το νούμερο μπορεί να φαίνεται μικρό αλλά στη συγκεκριμένη ομάδα με το συγκεκριμένο spacing δεν είναι.
Αξίζει να αναφέρουμε χαρακτηριστικά ότι από τους 9 αγώνες που έδωσε ο Παπαπέτρου με τον Τσάβι στους 7 δεν έδωσε καμία ασίστ. Αντίστοιχα στους 6 από τους 16 με Πιτίνο έδωσε από 3.
ΚΑΛΟΣ ΑΘΛΗΤΗΣ 3: Νικ Καλάθης
Και κάπως έτσι φτάνουμε και στον Νικ.
Τον Νικ που το τελευταίο δίμηνο παίζει υπό το βάρος της ψυχολογικής πίεσης ενός οδυνηρού αποκλεισμού. Του πρώτου της ομάδας για πάνω από μία δεκαετία. Κουβαλώντας ταυτόχρονα το βάρος του παράλογα μεγαλύτερου συμβολαίου σε μια ομάδα που επέλεξε:
Να μην του δώσει σουτέρ.
Να μην του δώσει slasher.
Να μην του δώσει καλούς PNR ψηλούς.
Να μην του δώσει ΚΑΝ ψηλούς που να του διασφαλίζουν το αμυντικό ριμπάουντ και να ανοίγουν τον ρυθμό.
Και το κυριότερο:
Να μην του δώσει αναπληρωματικό.
Και αυτός σε αυτό το χρονικό διάστημα:
Εξαφάνισε την περιφέρεια της ΤΣΣΚΑ.
Εξαφάνισε την περιφέρεια της Αρμάνι κάνοντας μάλιστα μία από τις πιο dominant εμφανίσεις που έχουμε δει ποτέ στην Ευρωλίγκα.
Και προχτές έκανε triple double.
Βασικά σε αυτό το χρονικό διάστημα ο Καλάθης έχει μ.ο PIR 22.6. Το χαμηλότερο του είναι το 14. Και αυτό ήταν απέναντι στην ΤΣΣΚΑ…
Εάν υπήρχε μια αλλαγή προπονητή τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια που θυμάμαι, η οποία να είχε αμεσότερη επίδραση στον πρωτοκλασσάτο παίχτη της, αυτή ήταν του Ρικ Πιτίνο για τον Νικ Καλάθη.
Ο Νικ Καλάθης είναι φτιαγμένος για τον Ρικ Πιτίνο. Ή μάλλον για τον Μπίλι Ντόνοβαν.
Δηλαδή για τον Ρικ Πιτίνο…
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα στο μπάσκετ είναι να παρακολουθείς την εξέλιξη των παιχτών από όταν είναι παιδιά. Μέσα στα χρόνια προσθέτουν πράγματα στο παιχνίδι τους, γνωρίζουν επιτυχίες, αποκτούν αυτοπεποίθηση, εμπειρία και κάποια στιγμή τους βλέπεις να μεγαλουργούν στα prime toυς.
Στην πραγματικότητα όμως, όλοι αυτοί οι παίκτες θα παίζουν πάντα το μπάσκετ που έμαθαν όταν ήταν παιδιά.
Και ο Καλάθης έμαθε το μπάσκετ του Μπίλι Ντόνοβαν και των Florida Gators.
Up tempo transition παιχνίδι, unselfish μπάσκετ, με διαρκή κίνηση της μπάλας, πίεση παντού, πολλά PNR και ελευθερία στους παίκτες. Μπάσκετ που πάνω απ΄ όλα απαιτεί ένα πράγμα:
Καλή φυσική κατάσταση.
Ο Ντόνοβαν με τους Gators την δεκαετία του 2000 πήγε σε 7 Elite Eight, 4 Final Four και πήρε 2 πρωταθλήματα κάνοντας τους Gators υπερδύναμη.
Ε,
Αν ψάξουμε σήμερα τους 5 καλύτερους Gator από το 2000, στην θέση νούμερο 5 θα βρούμε τον Νικ Καλάθη.
Ο Νικ Καλάθης στους πρώτους 14 αγώνες φέτος με τον Τσάβι είχε 10.8 πόντους, 8 ασίστ και 4.7 ριμπάουντ ανά παιχνίδι. Στους επόμενους 16 ο Καλάθης με τον Πιτίνο έχει 13.5 πόντους, 10.1 ασίστ και 5.4 ριμπάουντ ανα παιχνίδι. Στους αγώνες των 2 τελευταίων μηνών συγκεκριμένα ο Καλάθης έχει μέσο όρο 14.3 πόντους, 11.2 ασίστ και 6.3 ριμπάουντ.
Μέσο όρο double double. Στην Ευρώπη. Αστεία πράγματα.
Γενικά, αν αυτό το ρόστερ μπορούσε να φτάσει στο 100% των δυνατοτήτων του παίζοντας ένα είδος μπάσκετ, το μπάσκετ του Πιτίνο είναι αυτό που του το έχει δώσει.
Αυτό που παρακολουθούμε αυτή την εποχή είναι και το μάξιμουμ του τί μπορεί να αποδώσει το συγκεκριμένο σύνολο. Σίγουρα θα ήθελε να έχει περισσότερους σουτέρ. Όλες οι ομάδες του είχαν. Σίγουρα θα ήθελε να έχει έναν Παπαγιάννη ακόμα πιο δυνατό και ώριμο. Έναν Μήτογλου πιο έμπειρο και έναν Λάνγκφορντ πιο νέο. Έναν Λοτζέσκι υγιή. Έναν Γκιστ γρηγορότερο. Έναν Βουγιούκα δυνατότερο. Και έναν Λέκα ψηλότερο.
Όμως την πρώτη ύλη που θα του εξασφάλιζε τις βασικές αρχές του την βρήκε.
Και αυτή ήταν η αθλητικότητα.
Δεν ήταν τυχαία η ιδιαίτερη μνεία που έκανε στις αρχές της θητείας του στον Θανάση (τον Flash), ούτε στην διάθεση του Λεκαβίτσιους. Ο Πιτίνο ήθελε κατευθείαν να δείξει σε όλους τους υπόλοιπους πού θα στηριχτεί, τί θέλει από αυτούς και με ποιούς θα προχωρήσει.
Kαι φυσικά δεν ήταν τυχαία η έλευση του Σον Κιλπάτρικ…
Ο ΣΟΝ ΚΙΛΠΑΤΡΙΚ.
Ο Κιλπάτρικ σαν παίχτης είναι ακοντρολάριστος. Δεν έχει elite ball-handling, ούτε καλή δημιουργία ώστε να τρέχει επιθέσεις. Δεν έχει γρήγορο πρώτο βήμα. Δεν ελέγχει το ρυθμό, δεν έχει καλό έλεγχο του σώματος του, ούτε του μυαλού του. Παίρνει συχνά λάθος αποφάσεις, έχει κακό shot selection και παρόλη τη σωστή μηχανική του δεν έχει και καλό σουτ. Όχι ακόμα έστω. Αν θέλαμε να τον χαρακτηρίσουμε με μία λέξη θα τον χαρακτηρίζαμε inefficient. Τον βλέπουμε συχνά να επιτίθεται κατά μέτωπο στη ρακέτα και λόγω της ενέργειας που έχει καταναλώσει να μην του μένει δύναμη να σηκώσει τη μπάλα μέχρι το καλάθι κάνοντας το drive να φαίνεται σχεδόν ερασιτεχνικό. Τον έχουμε δει να κλέβει και να χάνει την ισορροπία του. Γενικά, είναι σε όλες του τις κινήσεις εμφανής η απουσία ελέγχου του κορμιού του.
Εκτός όλων των παραπάνω χάνεται συχνά στις περιστροφές στην άμυνα αλλά και στην επίθεση…
Ωραία.Αν έπρεπε σήμερα να ξεκινήσει η ομάδα τις ανανεώσεις, η πρώτη της προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι η ανανέωση του Σον Κιλπάτρικ…
Ο Παναθηναϊκός με τον Σον Κιλπάτρικ έχει DRAT 89.5 και χωρίς αυτόν 98.4. Ο Παναθηναϊκός με τον Σον Κιλπάτρικ έχει ORAT 101.1 και χωρίς αυτόν 94.1. Ο αντίπαλος σουτάρει με 31.2% τρίποντο με τον Κιλπάτρικ στην πεντάδα και με 36.2% όταν αυτός είναι έξω. Ο αντίπαλος σουτάρει με 48.2% δίποντο όταν αυτός είναι μέσα και με 53.6% όταν βγαίνει. Ο Παναθηναϊκός σουτάρει με 58.5% δίποντο και 33.6% τρίποντο με τον Κιλπάτρικ και 53.3% και 31% χωρίς αυτόν αντίστοιχα.
Η φυσική κατάσταση των ομάδων του Πιτίνο είναι το νούμερο ένα προαπαιτούμενο για να καταφέρνουν τα less skilled, undersized σύνολα που προπόνησε στην καριέρα του να γνωρίσουν τις επιτυχίες που γνώρισαν.
Ο Παναθηναϊκός του δευτέρου γύρου με τον Πιτίνο στο τιμόνι έχει καλύτερο ORAT (97.5 έναντι 95) και καλύτερο DRAT (93.6 έναντι 97) από του πρώτου, με τα νούμερα αυτά να φτάνουν στο 103.1 και 86.1 αντίστοιχα όταν μιλάμε για το τελευταίο δίμηνο. Ο αντίπαλος σουτάρει με 34.1% τρίποντο έναντι 38.2% και 52% δίποντο έναντι 55%. Τους τελευταίους 2 μήνες ο αντίπαλος σουτάρει σε τρίποντο και δίποντο 29.4% και 44.9% αντίστοιχα.
Στην πραγματικότητα ο Πιτίνο έχει αυξήσει την πίεση στην άμυνα. Έχει ανοίξει τον ρυθμό και έχει μεταφέρει το παιχνίδι μέσα στη ρακέτα. Η αλλαγή αυτή στον τρόπο του παιχνιδιού της ομάδας αντανακλάται στα αποτελέσματα όλων των στατιστικών κατηγοριών. Ο Παναθηναϊκός του Πιτίνο δέχεται λιγότερους πόντους, βάζει περισσότερους, ο αντίπαλος σουτάρει χειρότερα και ο ίδιος καλύτερα.
Ακόμα όμως και όταν νικάει, επί Πιτίνο νικάει καλύτερα. Στις νίκες, ο Παναθηναϊκός του Πιτίνο έχει καλύτερο ORAT (102.5 έναντι 100.7), καλύτερο DRAT (86.5 έναντι 90.2), ενώ ο αντίπαλος σουτάρει δίποντο με 48.6% έναντι 53.6% του προκατόχου του. Το ίδιο συμβαίνει και όταν χάνει. Όταν χάνει, χάνει δυσκολότερα. Στις ήττες, ο αντίπαλος σουτάρει χειρότερα τρίποντο (37.7 έναντι 42.8), δίποντο (54.2 έναντι 56.2) και έχει καλύτερο DRAT (101 έναντι 102.2).
Ωστόσο, αν από όλες τις αλλαγές που είδαμε αυτούς τους μήνες στην ομάδα, έπρεπε να ξεχωρίσουμε μία σαν την πλέον εξόφθαλμη, δεν θα μπορούσαμε να μην μιλήσουμε για την διασφάλιση του αμυντικού ριμπάουντ και φυσικά:
“These guys were used to switching all the time.“
Το είχε δηλώσει μόνος του στη συνέντευξη τύπου αμέσως μετά τον αγώνα με τον Ολυμπιακό για την Ευρωλίγκα, τον δεύτερο μόλις αγώνα του με την ομάδα. Το είχε ξαναδηλώσει μετά τον αγώνα με τον Χολαργό. Το ξαναδήλωσε και μετά τον αγώνα με την Μπάγερν…
Από τότε μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά στον τομέα αυτό. Η σημασία εξασφάλισης του αμυντικού ριμπάουντ στη συγκεκριμένη ομάδα είναι τεράστια και σε προκλητικό βαθμό. Δεν είναι τυχαίο το πόσες φορές αναφέρθηκε στο θέμα τότε.
Τρεις μήνες μετά από εκείνες τις δηλώσεις, ο Παναθηναϊκός του Πιτίνο μαζεύει 5 παραπάνω ριμπάουντ κατά μέσο όρο από τον Παναθηναϊκό του Πασκουάλ (36.4 έναντι 31), εκ των οποίων 1 παραπάνω επιθετικό (11.7 έναντι 10.3) και 4 παραπάνω αμυντικά (24.7 έναντι 20.7). Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ότι στους 14 πρώτους αγώνες ο Παναθηναϊκός είχε 1 μόλις αγώνα με τουλάχιστον 40 ριμπάουντ, ενώ στους 16 επόμενους είχε 7. Οι 4 εκ των οποίων μάλιστα είναι οι 4 τελευταίοι!
Ο Παναθηναϊκός πλέον εκδηλώνει το 64% των επιθέσεων του με δίποντο έναντι του 58% του προκατόχου. Με τον τρόπο αυτό οι χώροι που δημιουργούνται για τους κακούς σουτέρ του είναι σαφώς περισσότεροι, κάτι που αποτυπώνεται στο ποσοστό της ομάδας στο τρίποντο το οποίο από το 29.3% του πρώτου γύρου, έχει πάει στο 33.4%, ενώ αν μιλάμε για το τελευταιο δίμηνο το νούμερο αυτό φτάνει το 38%. Χαρακτηριστικό επίσης εδώ είναι ότι στους πρώτους 14 αγώνες η ομάδα σούταρε μόλις μία φορά με ποσοστό άνω του 35% στα σουτ τριών πόντων, ενώ στους επόμενους 14 σούταρε 6.
Ο Παναθηναϊκός βασικά είναι πλέον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του προπονητή του.
Έχει τον ψηλό που ήθελε ώστε να διασφαλίζει ριμπάουντ και παρουσία στο ζωγραφιστό και γύρω του έχει αθλητές ώστε να μπορεί να διατηρεί υψηλά επίπεδα ενέργειας όταν ο αντίπαλος αρχίζει να φθείρεται. Ο Καλάθης, ο Κιλπάτρικ, ο Παπαπέτρου, ο Αντετοκούνμπο, ακόμα και ο Λάνγκφορντ όπως είδαμε αν χρειαστεί, είναι δυνατά κορμιά, έτοιμα να κλείσουν κάθε διάδρομο και να δυσκολέψουν κάθε μεταβίβαση της μπάλας. Διασφαλίζοντας το αμυντικό ριμπάουντ, δυσκολεύοντας τις μεταβιβάσεις και ασκώντας πίεση πάνω στη μπάλα ο Πιτίνο δίνει τη δυνατότητα στην ομάδα του να παίξει στον up tempo ρυθμό που ξεδιπλώνει τα ταλέντα των καλύτερων παικτών του.
Έτσι έκανε την ανατροπή που σίγουρα δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Έτσι έφερε και πάλι μια αποκλεισμένη, διαλυμένη αγωνιστικά και κυρίως πνευματικά ομάδα στις 8 κορυφαίες.
Ωστόσο αυτό που κάνει αξιοθαύμαστα ο Πιτίνο από την στιγμή που ανέλαβε είναι να κρύβει τις αδυναμίες της. Η απουσία σουτέρ, αναπληρωματικού γκαρντ και αξιόπιστου rim protector δεν παύουν να υπάρχουν. Απλά κρύβονται.
Και η Ρεάλ θα έρθει για να τις ξεσκεπάσει. Το ίδιο βέβαια θα γινόταν οποιαδήποτε από τις 4 ομάδες και να καλούμασταν να αντιμετωπίσουμε. Όταν ανεβαίνεις επίπεδο, ανεβαίνει και το μέγεθος της υπέρβασης που καλείσαι να κάνεις.
Αυτό συμβαίνει συνήθως γιατί όσο καλύτερη είναι η αντίπαλη ομάδα, τόσο πιθανότερο είναι να έχει εκείνα τα εργαλεία που μπορούν να σε χτυπήσουν εκεί ακριβώς που πονάς.
Αν ο Παναθηναϊκός στηρίζεται στο ριμπάουντ για να τρέξει, η Ρεάλ έχει τον Ταβάρες.
Στον αγώνα με την Ρεάλ ο Ταβάρες πήρε 16 ριμπάουντ. Σε κανέναν άλλον αγώνα δεν ξαναπήρε τόσα. Το περισσότερο που πλησίασε αυτό το νούμερο ήταν τα 14 με τη αντίπαλο τη Μπούντουσνοστ. Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί στο ΣΕΦ με τα 18 ριμπάουντ του Μιλουτίνοφ. Ούτε αυτός ξαναπέρασε ποτέ τα 14 φέτος.
Από την άλλη μεριά αν ο Καλάθης ήταν ο Σούπερμαν, τότε ο Καμπάτσο είναι ο Κρυπτονίτης του.
Ο ΚΑΜΠΑΤΣΟ.
Ο Καμπάτσο είναι αυτός.
Ο Καμπάτσο είναι ο τύπος που έκανε τον Διαμαντίδη να κυνηγάει να τον δείρει. Δε νομίζω να υπάρχει πιο τεκμηριωμένη περιγραφή από αυτή προκειμένου να έχει κάποιος πλήρη εικόνα του παίκτη. Ναι, επίσης με αυτόν στο παρκέ η Ρεάλ πέφτει 7 μονάδες σε DRAT από 98 σε 91 και ο αντίπαλος σουτάρει με 5% λιγότερο στο τρίποντο από 37% σε 32%.
Αλλά το βασικό είναι το πρώτο…
Ο Καμπάτσο θα επιτεθεί ανελέητα στον Καλάθη στην σειρά. Από την άλλη μεριά το ίδιο θα κάνει και ο Καλάθης στον Καμπάτσο. Το ειρωνικό είναι ότι αν τελικά δεν παίξει ο Γιουλ τότε κανείς από τους 2 δεν θα έχει αναπληρωματικό. Η λογική λέει ότι θα αλληλοεξοντωθούν. Το πρόβλημα φυσικά είναι στην δική μας πλευρά και την διαφορά ποιότητας και εμπειρίας στις ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ θέσεις.
Ωστόσο.
Αν σε κάτι δεν υστερούμε πια είναι σε αυτό που είχαμε να δούμε από την εποχή του Ομπράντοβιτς. Και όχι. Αυτό ΔΕΝ είναι bold statement. Και είναι η ψυχολογία.
Ο Παναθηναϊκός των τελευταίων μηνών έχει κάνει πολλά και τα έχει κάνει σε πολλούς τομείς. Σε αγωνιστικό. Σε εξωαγωνιστικό. Σε όρους εικόνας και σε όρους ελπίδας. Το γήπεδο ήταν γεμάτο σε αγώνα με την Μπούντουσνοστ. Βραβεύονται παίκτες της ζωντανής ιστορίας της ομάδας. Έρχονται πρώην ξένοι της να την δουν στο γήπεδο. Ιδρύθηκε η Ακαδημία για παιδιά με Αυτισμό. Που σαν πράξη ξεπερνάει όλα τα ευρωπαϊκά μαζί. Γενικά πλέον όταν σκέφτεσαι την ομάδα δημιουργούνται θετικές σκέψεις.
Προφανώς όλα αυτά δεν έγιναν μέσα σε μία μέρα. Πολλά προϋπήρχαν. Πάντα όμως όλα αυτά τα χρόνια από το ’12 και μετά, στο αγωνιστικό κομμάτι υπήρχε μία αίσθηση.
Η αίσθηση ότι η ομάδα έχει ταβάνι.
Η αίσθηση ότι η ομάδα είναι ευάλωτη εκτός από αγωνιστικά ΚΑΙ ψυχολογικά.
Και αν το αγωνιστικό εξηγείται από το περιορισμένο μπάτζετ, το ψυχολογικό ήταν κάτι που πονούσε τον σύλλογο πολύ περισσότερο. Όσες νίκες και όσες επιτυχίες και να ήρθαν σε αυτό το διάστημα, παρότι τεράστιες, καμία δεν κατάφερε να τρυπήσει αυτό το ταβάνι στο μυαλό του μέσου Παναθηναϊκού.
Να το πω διαφορετικά.
Τη στιγμή που το χρονόμετρο έδειχνε 1:52 πριν τη λήξη του αγώνα με την ΤΣΣΚΑ και ο Παναθηναϊκός έχανε 74 – 67, ο μέσος Παναθηναϊκός θα ένιωθε περισσότερο φόβο για την ήττα που έρχεται παρά ελπίδα για τη νίκη που θα έρθει.
Ακριβώς το αντίθετο της αίσθησης που είχε την εποχή του Ομπράντοβιτς. Ανεξαρτήτως έδρας και ανεξαρτήτως σκορ. Όσο πίσω και να βρισκόταν ο Παναθηναϊκός όταν τον έβλεπες δεν ένιωθες φόβο. Μέσα σου ήξερες ότι κάτι θα γίνει και θα κερδίσεις. Περισσότερο έψαχνες να βρεις τον τρόπο θα γίνει αυτό.
Αυτό άλλαξε εκείνη τη μέρα. Ακόμα και αν αστοχούσε ο Νικ. Ο Παναθηναϊκός είχε γυρίσει. Ήταν σκληρός. Σαν τον προπονητή του.
Αν κάτι δεν χορταίνω να βλέπω πλέον στον Παναθηναϊκό αυτό δεν είναι ο αγώνας.
Είναι τα ταιμ άουτ.
Από την πρώτη στιγμή. Βλέπεις την ωμή δύναμη ενός ανθρώπου που έχει γραφτεί ήδη στην ιστορία του μπάσκετ διδάσκοντας το σε παιδιά. Κερδίζοντας μαζί τους. Σκληρός. Άμεσος. Αληθινός.
“Stop taking stupid fucking shots and get stops.”
Κανένα σύστημα, καμία τεχνική οδηγία, τίποτα διαφορετικό από αυτό δεν έπρεπε να ακούσει ο παίκτης που το ακούει εκείνη τη στιγμή. Γιατί πρώτα και πάνω απ’ όλα ο παίκτης που το ακούει είναι και αυτός ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και εκείνη την στιγμή βρίσκεται σε πίεση και χρειάζεται καθοδήγηση. Βοήθεια. Χρειάζεται κάποιον να του μεταδώσει την πίστη ότι ξέρει τί κάνει και κυρίως ότι ΜΠΟΡΕΙ να το κάνει.
Κερδίσαμε πολλούς αγώνες τον τελευταίο καιρό και αρκετοί εξ αυτών φάνηκαν εύκολοι. Πνευματικά.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ.
Εμείς τους κάναμε να φανούν εύκολοι γιατί εμείς έχουμε αρχίσει να αποκτάμε την πνευματική σκληράδα του προπονητή μας.
Προχτές στον αγώνα με τη Μπούντουσνοστ δεν μπήκαμε καλά. Παρά τον αρχικό ενθουσιασμό του κόσμου, η ομάδα άρχισε να δείχνει δισταγμό. Έλλειψη ενέργειας. Διάθεση. Δεν ήθελε πολύ να κάνει την εμφάνιση του ο φόβος που λέγαμε. Εγώ τουλάχιστον το σκέφτηκα: λες να γίνει The Mourning Palace το ΟΑΚΑ;
Και κάπου εκεί ξεχώρισα ένα σημείο.
Ήταν σε μία φάση στο 23 – 17. Με τον Λάνγκφορντ να βρίσκεται στο ύψος του high-post, όπου τελικά κατέληξε να σουτάρει ένα contested shot. Άστοχο φυσικά. Τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν.
Στην επόμενη επίθεση η Μπούντουσνοστ σκοράρει, μετά εμείς αστοχούμε και τελικά ο Πιτίνο καλεί ταιμ άουτ.
Εκεί και ενώ είχαν μεσολαβήσει άλλες 2 επιθέσεις αυτός κοιτάζει τους υπόλοιπους 4 και αρχίζει να τους φωνάζει για εκείνο το χαμένο σουτ του Λάνγκφορντ: ” In motion offense you got to keep screening, keep moving. You just stood there and watched. You made him take a bad shot cause you stopped screening and moving.“
Στην αμέσως επόμενη επίθεση ο Βουγιουκας δίνει σκριν στον Λεκα, στη συνέχεια ο Γκιστ στον Παπαπέτρου, ο Παπαπέτρου πασάρει στον Γκιστ, ο Γκιστ ποστάρει, ο Βουγιουκας δίνει σκριν στον Λανγκφορντ και ο Γκιστ βρίσκει τον Λανγκφορντ στη γωνία που σουτάρει ελεύθερος για 3.
Είχα ηρεμήσει.
Το τρίποντο χάθηκε. Και στη συνέχεια χάσαμε και το προβάδισμα για λίγο. Όμως ήξερες ότι ο τύπος που βρίσκεται στον πάγκο είναι δυνατός. Και κυρίως: μιλάει στην καρδιά τους. Στο θυμικό τους. Δημιουργεί προσωπική επαφή με τους παίκτες. Και αυτό μεταδίδει πίστη. Δεν θα άφηνε ΑΥΤΟΣ να χαθεί το παιχνίδι
Στο τάιμ άουτ λέει στον αρχηγό της ομάδας του να κάτσει κάτω και μετά την πρόκριση τους λέει ότι θα απογοητευτώ αν δε γυρίσετε σήμερα στις 7 το πρωί.
Έτσι διαχειρίζεσαι ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Μπορεί να χάσεις στη σειρά με τη Ρεάλ. Σίγουρα όμως έχεις κερδίσει κάτι πολύ μεγαλύτερο:
Έχεις σταματήσει να φοβάσαι.
Τώρα ξέρεις ότι όσο δύσκολα μπορεί να σε κερδίσει η Ρεάλ στο ΟΑΚΑ, άλλο τόσο δύσκολα θα πρέπει να σε κερδίσει και στην έδρα της αν θέλει να περάσει…
Θα ήθελα να πω πολλά ακόμα για τον Πιτίνο. Αλλά επειδή κάτι μου λέει ότι θα με κάνει να ξαναγράψω για αυτόν σύντομα, λέω να τα κρατήσω για αργότερα.
Αντί επιλόγου, θα προτιμήσω να κάνω κάτι άλλο.
Να μιλήσω για την ιστορία του στο Providence.
Ο Πιτίνο οπως είπαμε στην αρχή ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα στα 25 του στο Βοston. Εκεί έκατσε 5 χρόνια, από το 1978 μέχρι το 1983 και κέρδισε το 64% των παιχνιδιών που έπαιξε, προτού πάει – μετά από ένα σύντομο διάλλειμμα ως assistant στους Νικς – στο Providence. Εκεί δηλαδή όπου και έμελλε να συναντήσει έναν μικρόσωμο τύπο γύρω στο 1.80, που ζύγιζε 90 κιλά και έβαζε κατά μέσο όρο 3.2 πόντους ανά αγώνα τις προηγούμενες 2 σεζόν.
Τον Μπίλι Ντόνοβαν.
Οι Providence Friars τις 7 σεζόν πριν έρθει ο Πιτίνο τερμάτιζαν είτε τελευταίοι, είτε προτελευταίοι. Προπονητής τους ήταν ένας Joe Mullaney. Ένας τύπος που αρεσκόταν σε ένα προβλέψιμο παιχνίδι μισού γηπέδου, με αναφορές να γίνονται επίσης για κακές σχέσεις του με τους παίκτες, χαλαρές προπονήσεις, και έλλειψη πειθαρχίας.
Όταν εμφανίστηκε ο Πιτίνο, σχετικά πετυχημένος νεαρός κόουτς σε απολύτως διαλυμένη ομάδα, τους είπε στην παρουσίαση του κάτι όσο επικοινωνιακό θα περιμέναμε τώρα που τον έχουμε ζήσει για λίγο: “ξεχάστε το χρηματιστήριο, επενδύστε σε εισιτήρια της ομάδας, θα έχουν πολύ μεγαλύτερα κέρδη.”
Και θα είχαν.
Όταν είδε τους παίχτες στην πρώτη προπόνηση το πρώτο που δήλωσε είναι πως “αυτοί οι παίκτες δεν είναι καθόλου καλοί σε τίποτα.” 2 εξ αυτών μάλιστα άργησαν να έρθουν 30 λεπτά. Αντίθετα με ό,τι θα περίμεναν μέχρι τότε, ο Πιτίνο τους έβαλε να τρέχουν 5 μίλια τη μέρα στις 5 κάθε πρωί για τις επόμενες 6 μέρες μέχρι να φτάσουν τα 30. Ένα για κάθε λεπτό που άργησαν. Υπεύθυνος να κρατάει χρόνο και να του δίνει αναφορά ήταν ο Jeff Van Gundy…
Γενικά, όποιος αργούσε ένα λεπτό να πάει στην προπόνηση, θα έπρεπε να τρέχει την επόμενη μέρα στις 05:00. Στις 6 είχε την πρωινή προπόνηση, μετά ατομικές, γυμναστήριο, βίντεο, το απόγευμα 3ωρη και το βράδυ 2 εναντίον 2 με τους προπονητές. Ο Πιτίνο έλεγε ότι θέλει η ομάδα του “να είναι η ομάδα που δουλεύει πιο σκληρά από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην Αμερική.”
Ο Ντόνοβαν όταν τα είδε αυτά του ζήτησε κατευθείαν να τον αφήσει να φύγει από την ομάδα. Ο Πιτίνο όχι μόνο τον άφησε αλλά δέχτηκε και να τον βοηθήσει να βρει άλλο Πανεπιστήμιο.
Τελικά τα Πανεπιστήμια που ήθελε ο Ντόνοβαν τον απέρριψαν και αυτός αναγκάστηκε να παραμείνει στην ομάδα. Οπότε ο Πιτίνο του είπε να φύγει και να γυρίσει αφού πρώτα χάσει 15 κιλά…
Μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά ο Ντόνοβαν τα έχασε και όταν τελικά γύρισε στην ομάδα ο Πιτίνο του είπε: “Αν κάνεις αυτά που σου λέω θα έχεις την καλύτερη χρονιά της ζωής σου.”
Ο Πιτίνο έμεινε στο Providence 2 χρόνια. Την πρώτη χρονιά οι Friars έκαναν 17 νίκες, αριθμός πέρα από κάθε προσδοκία ενθουσιάζοντας έτσι το κοινό τους για πρώτη φορά μετά από χρόνια.
Την δεύτερη χρονιά θα είχαν 20.000 κόσμο στην προπόνηση.
Ο σέντερ εκείνης της ομάδας είχε πει: “ήμασταν ένα σύνολο παικτών που δεν είχαμε κάνει πολλά πριν έρθει ο Ρικ εκεί και αυτός μας έριξε κατευθείαν στα βαθιά. Ο Ρικ μας έκανε να πιστέψουμε στον εαυτό μας.”
Την δεύτερη χρονιά τελείωσαν την κανονική διάρκεια με το καλύτερο ρεκόρ που είχαν ποτέ, 10-6. Τα πλέον χαρακτηριστικά ματς της κανονικής διάρκειας ήταν αυτά με το Georgetown. Στην έδρα τους είχαν κερδίσει για λίγο, με τον Πιτίνο να έρχεται στα χέρια με τον αντίπαλο προπονητή και να τους χωρίζουν στη μέση του γηπέδου. Έξω το Georgetown τους διέλυσε με 20 πόντους. Ωστόσο είχαν ήδη προκριθεί.
Στον πρώτο γύρο των play off κερδίζουν το UAB με 92-68 με 35 πόντους και 12 ασίστ του Ντόνοβαν. Στον δεύτερο κερδίζουν οριακά το Austin Peay με 90-87. Στη συνέχεια με 26 πόντους ξανά του Ντόνοβαν κερδίζουν το δυνατό Alabama 103-82, προτού φτάσουν στον σημαντικότερο αγώνα της χρονιάς. Αυτόν που θα τους χάριζε την είσοδο τους στο Final Four.
Τον αγώνα με το μισητό Georgetown.
Όταν έφτασε η ώρα του αγώνα, ο Πιτίνο τους είπε στα αποδυτήρια: “Είστε οι πιο τυχεροί άνθρωποι που έχω δει στη ζωή μου. Δεν το καταλαβαίνετε, αλλά υπάρχει μόνο μία ομάδα που δεν σας φοβάται. Θα σας περάσουν για εύκολους, θα περάσετε περίπατο στο Final Four.”
Και πέρασαν. Όπως ακριβώς τους είχε περιγράψει.
Οι Friars ήταν μια ομάδα γεμάτη καλούς σουτέρ. Εκείνη τη μέρα το Georgetown τράβηξε όλη του την άμυνα στην περιφέρεια για να σταματήσει το παιχνίδι τους στο τρίποντο. Ο Πιτίνο όμως τους είχε πει πριν το παιχνίδι να ΜΗΝ σουτάρουν τρίποντα αλλά αντίθετα να περάσουν τη μπάλα στους ψηλούς. Τελικά εκείνη τη μέρα οι Friars σούταραν μόλις 9 τρίποντα και οι ψηλοί τους έκαναν τις εμφανίσεις της ζωής τους.
Οι Friars σούταραν 12 λιγότερα ακόμα και από τους αντιπάλους τους…
Εν τέλει στο Final Four συνάντησαν το παντοδύναμο Syracuse των Ντέρικ Κόλεμαν και Ρόνι Σεϊκέλι. Οι Friars σούταραν άσχημα και έχασαν 77-63.
Ο Ντόνοβαν είχε πει για εκείνη την πορεία: “ξεπεράσαμε αρκετά τη λογική.”
Για τον Πιτίνο όμως, εκείνη η χρονιά του ’86-87 υπήρξε μία από τις σημαντικότερες της καριέρας του.
Όταν αναφέρθηκε σε εκείνη την χρονιά, στην ομιλία για την είσοδο του στο Hall of Fame, είχε δηλώσει:
“I’m in my 42nd year of coaching, and because of that Cinderella team, I believed for the rest of my coaching career that anything was possible. Any comeback is possible, and any team can accomplish great things.”
Η πρόσληψη του Πιτίνο από τον Παναθηναϊκό, έστω για όσο είναι εδώ, αποτελεί για την από δω μεριά του Ατλαντικού ένα γεγονός που θα αναφέρεται στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ο Ρικ Πιτίνο είναι larger than life.
Μπορεί ο ο μικρόκοσμος μας να είναι ένα μικρό Γαλατικό χωριό στο οποίο κερδίζουμε, χάνουμε, σκοτωνόμαστε, σηκώνουμε ευρωπαϊκά ή αποκλειόμαστε, με τον Πασκουάλ, τον Ομπράντοβιτς, τον Ιτούδη και τον Λάσο. Αλλά στο παγκόσμιο μπάσκετ όλοι αυτοί είναι μια μικρή υποσημείωση. Πρέπει να μπει κάποιος στο χωριό αυτό για να τους μάθει.
Ο Πιτίνο είναι ό,τι είναι ο Σιζέφσκι. Ο Izzo. Ο Καλιπάρι.
Ο Πιτίνο ΕΙΝΑΙ το μπάσκετ.
Προσωπικά όταν διάβασα για την πρόσληψη του σχεδόν συγκινήθηκα και για τον λόγο αυτό του αφιέρωσα το μεγαλύτερο σε έκταση άρθρο που έχω γράψει ποτέ. Εκεί τον είχα πει Goblin King που ήρθε να επιβάλλει τον τρόπο του στην Goblin Town, τον Παναθηναϊκό.
4 μήνες μετά ο Ρικ Πιτίνο έχει κάνει όλο τον οργανισμό να χορεύει στον ρυθμό του.
Ήταν σίγουρο αυτό. Στο μπάσκετ παίζουν μόνο 5. Και στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ο προπονητής είναι το σημαντικότερο πρόσωπο της ομάδας. Η προσωπικότητα του Ομπράντοβιτς κατέκλυζε κάθε εκατοστό του ΟΑΚΑ και κάθε αναφορά που γινόταν στην ομάδα είχε από πίσω της την αόρατη εικόνα του προσώπου του.
Ο Ρικ Πιτίνο είναι ένας πολύ σημαντικότερος άνθρωπος στο παγκόσμιο μπάσκετ. Έχει νικήσει σε πολύ μεγαλύτερες σκηνές και έχει βρεθεί ανάμεσα σε ανθρώπους που θα μείνουν αθάνατοι.
Όση από την αστερόσκονη του πάρει η ομάδα θα είναι κληρονομιά για τον επόμενο και τιμή που βρέθηκε στον ίδιο πάγκο με αυτόν.
Προσωπικά εύχομαι να μείνει και να μεγαλουργήσει εδώ.
Κατανοώντας τις δυσκολίες αυτού θα πω ότι για όσο ειναι εδώ δεν θα σταματήσω να απολαμβάνω κάθε δευτερόλεπτο που βλέπω την ομάδα μου να βγάζει την πνευματική σκληράδα, την επιμονή και την αυταπάρνηση μιας ομάδας του Ρικ Πιτίνο.
Κατά μία έννοια νιώθω ότι βλέπω μια τεράστια μπασκετική ιστορία να επαναλαμβάνεται.
Ο Ρικ Πιτίνο μου θυμίζει τον Αλ Πατσίνο.
Και για κάποιο λόγο πιστεύω ότι αυτή τη φορά θα γράψει ιστορία με την ομάδα μου…
“You know when you get old in life things get taken from you. That’s part of life. But, you only learn that when you start losing stuff. You find out that life is just a game of inches.”