Είμαι πέρυσι στα γενέθλια ενός φίλου μετά το Game 1 με τη Ρέαλ και συζητάμε την εμφάνιση της ομάδας με έναν φίλο προπονητή. Ο Παναθηναϊκός έχει κάνει μια από τις καλύτερες εμφανίσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία του με αποτέλεσμα να περάσει πάνω από τη Ρέαλ εν είδει οδοστρωτήρα.
Ένας Παναθηναϊκός απολύτως dominant, ένας Παναθηναϊκός που επέλεξε να παίξει τη δεδομένη στιγμή τότε το μπάσκετ που στην πραγματικότητα ταιριάζει πιο πολύ απ’ όλα στα χαρακτηριστικά που φέρει ο Νικ Καλαθης (και ο James εν προκειμένω).
Gritty άμυνα και τρέξιμο στο transition.
Οι δύο επόμενες ερωτήσεις-διαπιστώσεις όμως εκείνη τη στιγμή ήταν οι εξής.
1)Τι θα γίνει όταν το ματς πάει στα πιο ευρωπαϊκά πρότυπα που συνήθως πηγαίνουν αυτοί οι αγώνες-χαμηλότερο τέμπο δηλαδή και σετ παιχνίδι.
2)Κατά ποσό ‘’παίζει’’ αυτό το μπάσκετ ο Xavi Pascual?
Η συνέχεια είναι γνωστή, τα παιχνίδια πηγαίνουν στο συνηθισμένο ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού και τα χάνουμε – πλην της εξαιρετικά αργοπορημένης αμυντικής έμπνευσης προς το τέλος του Game 4, η oποία όμως δυστυχώς δεν έφτανε
Εν τέλει με τα πολλά με τα λίγα έρχεται το καλοκαίρι και ο Pascual αποφασίζει μεταξύ άλλων να ανανεώσει τον Νικ. Το ιδιαίτερο στη φάση είναι όμως ότι εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως ο Καταλανός έχει αποφασίσει ήδη μια αλλαγή αγωνιστικού πλαισίου με τον Καλάθη μέσα.
Κάτι τέτοιο δε φάνηκε μόνο από τις επιλογές του καλοκαιριού αλλά κυρίως από την ενσυνείδητη απόφαση απόκτησης του Mike James το Φλεβάρη της προηγούμενης χρονιάς.
Εκεί μπορούσε κάλλιστα ο coach να πάει σε συνέχιση του μέχρι τότε πλάνου, παίρνοντας ακόμα έναν πλάγιο και να συνεχίσει το ”γύρω-γύρω όλοι και στη μέση ο Καλάθης” που παίζαμε μέχρι τότε.
Δεν το έκανε όμως.
Πήγε στην επιλογή του James μετατοπίζοντας – απολύτως ενσυνείδητα επαναλαμβάνω – τη φύση της επίθεσης που έτρεχε ως τότε η ομάδα. Κάτι ανάλογο έκανε και το καλοκαίρι με τον τρόπο τον όποιο δομήθηκε το ράστερ, απλώς δεν υπήρχε η ποιότητα του Τζέημς.
Έχοντας ένα ρόστερ, στο όποιο μέσα συνυπάρχουν παίχτες σαν τον Καλάθη, τον Παπαπέτρου, τον Θανάση και τον Παππά, είναι αυτοκτονικό να πας σε έναν τύπο μπάσκετ ανάλογο με πέρυσι. Βλέπαμε κάτι τραγελαφικά την αρχή της σεζόν, όπου ο Παπαπέτρου προσπαθούσε να βγει από τα screen σαν άλλος Rivers, ή βλέπαμε τον Καλάθη να παίρνει στο ματς με τη Zalgiris δέκα (10) τριποντα – γελάει ο κόσμος – όπως και στην τελευταία επίθεση της κανονικής περιόδου να έχει τη μπάλα ο Langford και ο Νικ να περιμένει στις 45 (αντί να είναι κάπου στη baseline), με αποτέλεσμα ο Σάρας να δώσει άμεσα εντολή για double team στον Keith και να ‘’θέλει’’ να χάσει από το σουτ του Καλάθη. Από το όποιο φυσικά δεν εχάσε. Το πρόβλημα βεβαία όμως συνοψιζόταν στην απάντηση που δίνεται στο ερώτημα Νο2 από την κουβέντα που ανέφερα παραπάνω.
Ότι ο Pascual ‘’δεν παίζει’’ αυτό το μπάσκετ.
Είχα αναφέρει σε μια στιγμή πως στο domain του low pace basketball ο Ζοτς ειναι ο Βασιλιάς. Θυμάμαι τώρα πως ένας φίλος μου είχε απαντήσει από κάτω – σωστότατα – πως ο Xavi είναι ο αντιβασιλέας αυτού.
Για να μη τα πολυλογώ περαιτέρω, ο Pascual έπαιξε το μπάσκετ του με λάθος υλικά.
Και ο Pascual έφυγε.
Και ήρθε στη θέση του ένας άνθρωπος ο οποίος ήταν αρκετά έξυπνος για να κάνει τα προφανή. Το καλό βεβαια με τον συγκεκριμένο άνθρωπο ήταν πως δεν ήταν κάποιος επιπέδου Πρίφτη, Σουλη Μαρκόπουλου, Παπαθεοδώρου κλπ, αλλά ένας ήδη ανακηρυγμένος Hall of Famer. Στο original το Hall of Fame.
Ο coach Pitino με το που είδε το ρόστερ κατάλαβε πως ο δρόμος του για να κάνει κάτι – ο,τιδήποτε – ήταν ο δρόμος που αναφέραμε στην αρχή πως πιστεύαμε ότι θα ήταν από το καλοκαίρι.
Ο δρόμος που λέει εκτέλεση γρήγορων επιθέσεων, ο όποιος δεν αφήνει τις άμυνες να επικεντρωθούν στο βασικό μειονέκτημα του Νικ πρωτίστως και εν συνεχεία όλου του ράστερ – το ότι δε σουτάρουμε καλά δηλαδή.
Ο δρόμος που αφήνει κάποια περισσότερα σουτ στις ομάδες που παίζουν στην Ευρώπη προστατεύοντας το ζωγραφιστό, αντιλαμβανόμενος πλήρως την πραγματική διάφορα ποιότητας μεταξύ της Ευρώπης και της Αμερικής.
Και προστατεύοντας το ζωγραφιστό θα πάρεις ριμπάουντ.
Και αφου πάρεις τα ριμπάουντ θα τρέξεις.
Και όταν τρέξεις θα πάρεις και λιγότερα τριποντα. Ενδεικτικά ο Νικ στο Game 1 με τη Ρέαλ παίρνει 2 τριποντα ενώ στα υπόλοιπα 3 παίρνει 7+ μέσο ορο, όπως και τώρα στα τελευταία ματς έχει πάλι λίγα εκτελεσμένα τέτοια. Το ότι παίζεις όπως παίζεις τον οδηγεί σε αυτή την επιλογή.
Επίσης από τη στιγμή που έχεις τον καλύτερο passer στην Ευρώπη προσπαθείς να εκμεταλλευτείς αυτή του την ικανότητα στην εισαγωγική πάσα, με τον Τόμας να θυμάται πάλι το ποσό επαρκής είναι στο ποστ παιχνίδι και να είναι ένας άλλος στην κυριολεξία. Ζει βεβαια κάποιες στιγμές μέσα στην παράνοια είναι η αλήθεια, αλλά δε γίνεται και αλλιώς στο συγκεκριμένο club για να τα λέμε και όλα.:P
Κάτι άλλο πολύ βασικό όμως είναι και το θέμα του γενικότερου ‘’fit’’ του Rick Pitino με το club. Ο Xavi Pascual ήταν ένας πραγματικός gentleman. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι κακό. Απλώς – και το καταθέτω ως απολύτως προσωπική αίσθηση μη μπορώντας να το στηρίξω κάπου με στοιχεία – αυτό το ‘’κυριλίκι’’ είχε διαποτίσει και την ομάδα.
Και αυτή η ομάδα, αυτό το ρόστερ, ήταν ένα σύνολο που έπρεπε να ‘’πολεμήσει’’ μέσα στο παρκέ.
Να σπρώξει τον αντίπαλο, να προσπαθεί όσο γίνεται να “σπάει” τα screen και να μην αλλάζουν μαρκαρίσματα με τον ‘’τεμπέλικο’’ τρόπο που άλλαζε αυτή η ομάδα μέχρι πρότινος. Γιατί εκεί εντοπιζόταν το κυρίως πρόβλημα με τις αλλαγές στα μαρκαρίσματα επί Xavi, πλην του ανεκδιήγητου switch all της περσινής χρονιάς.
Αυτό που πραγματικά αποδεικνύεται εκνευριστικό στην όλη φάση ειναι πως είναι στα όρια του εξωφρενικού το γεγονός ότι ο Καταλανός δεν το “είδε” αυτό το πράγμα. Πίστεψε ότι ο Καλάθης με τον Παππά και τον Θανάση ξερωγω είναι “φονιάδες” στο σουτ και πήγε να παίξει ένα σετ μπάσκετ με αυτό το σύνολο;
Εκ του αποτελέσματος δυστυχώς αυτό φάνηκε.
Ο Xavi δεν προσαρμόστηκε ποτέ σε αυτά που έπρεπε να προσαρμοστεί και που ο Pitino εφάρμοσε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ο αμερικανός προπονητής είναι βεβαια ένας προπονητής του οποίου η match-up ζώνη είναι το σήμα κατατεθέν του, αλλά είναι στα όρια του αδύνατου να το δούμε να εφαρμόζεται σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα στον Παναθηναϊκό. Μια εξαιρετική ανάλυση της συγκεκριμένης άμυνας μπορούμε να δούμε εδω για όποιον ενδιαφέρεται.
Επίσης ένα ακόμα σημαντικό στοιχειό είναι πως επιτέλους βλέπουμε σημάδια ανάκαμψης του παίχτη Παπαγιάννη, ενός παιδιού το όποιο είναι asset για τα επόμενα χρόνια της ομάδας, όπως επίσης φυσικα και ξεδίπλωμα των τεχνικων, αθλητικών και πνευματικων στοιχείων που φέρει ο Παπαπέτρου.
Ο coach είναι ένας άνθρωπος τρομερά επικοινωνιακός και πέραν της αλλαγής του τρόπου παιχνιδιού φαίνεται να έχει πείσει τους παίχτες του να εκτελέσουν αυτές τις δράσεις που θέλει στο παρκέ. Είναι τρομερά σημαντικό. Πρέπει να ’’μιλησεις’’ στην ψυχολογία των παιχτών .Όσον αφορά τώρα τις δημοσιές αναφορές στα μειονεκτήματα των παιχτών και το ράστερ εκ μέρους Pitino θα πω το εξής.
Είναι πολύ σημαντικό στην Παιδαγωγική το να φέρεις τον εκάστοτε μαθητή προ των ευθυνών του και να τον επιπλήττεις όταν αυτός κάνει κάτι το όποιο είναι επιλήψιμο. Αλλά έχει την ιδια – ίσως και μεγαλύτερη – σημασία το να τον επαινείς όταν αυτός κάνει κάτι commendable. Ο coach μπορεί να λέει ότι λέει για τα μειονεκτήματα του συνόλου, αλλά δε παύει να αναφέρει, συνήθως στην πρόταση κατακλείδα των δημοσίων τοποθετήσεων του, αυτή που ‘’μένει’’ δηλαδή, πως πρόκειται για ένα great group of people.
Και μου αρέσει πολύ που ο Pitino είναι τόσο ενεργός στα social media. Είναι καιρός να εκσυγχρονιστούμε σε επίπεδο νοοτροπίας σε κάποια πράγματα και στη χωρα μας.
Επίσης γνωρίζω και αντιλαμβάνομαι πλήρως πως δε μιλάμε για μαθητές αλλά για επαγγελματίες παίχτες. Αν υπάρχει όμως η στοιχειώδης λογική στους αθλητές ούτως ώστε να αντιλαμβάνονται τα μειονεκτήματα τους όπως και η ανάλογη Δικαιοσύνη από πλευράς του εκάστοτε κρίνοντος, υπάρχει συνήθως τότε μια μεγαλύτερη αρμονία στη συνύπαρξη με αποτέλεσμα την ατομική και εν συνεχεία της συνολική βελτίωση. Της οποίας τα αποτελέσματα συνήθως ‘’γιατρεύουν’’ τις όποιες νόσους προκύπτουν από τις ήττες. Ποσό μάλλον σε ένα κλαμπ με θέληση για νίκη, όπως ο Panathinaikos BC.
Εν κατακλείδι τώρα, ο Παναθηναϊκός θα πάει να παίξει ρέστα στις επόμενες αγωνιστικές και όπου βγει. Δεν έχει σημασία αν μπει play-off και αντιμετωπίσει τη Fener και αποκλειστεί με σκούπα. Το status του Συλλόγου επιβάλλει την παρουσία εκεί. Είναι βέβαια τρομερά δύσκολο καθώς θες σίγουρα ένα 4/5 στα επόμενα ματς και το πρόγραμμα δεν το λες και ευνοϊκό.
Αλλά τα λάθη ως προς την αστοχία σε επίπεδο θέασης του Pascual έναντι του ρoστερ που έχει στα χεριά του με αποτέλεσμα ήττες που θα μπορούσαν να αποφευχθούν και να σε έχουν λίγο πιο ψηλά στο βαθμολογικό πινάκα, είναι κραχτά και δυστυχώς επίπονα. Το αναφέρω ευθέως πως αν η αγωνιστική κατεύθυνση αυτού του ροστερ ήταν αυτή που εφαρμόζεται επί Pitino, ο Παναθηναϊκός θα ήταν στους 8. Δε λέω οτι θα έπαιρνες νίκες στην ΤΣΣΚΑ ή τη Ρέαλ – όπου έχεις να πάρεις χρόνια ούτως ή άλλως και με οποιοδήποτε στυλ μπασκετ – αλλά κάποια ματς εδώ μέσα που έχασες θα τα έπαιρνες. Ίσως και έξω.
Η ομάδα πλέον έχει ταυτότητα.
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο του Pitino.
Εύχομαι από καρδιάς να μείνει για όσο πάει στον Παναθηναικο. Το μεγαλύτερο προσόν του στην τελική όμως είναι το εξής.
Μας ταιριάζει..