Καλαθιάδας συνέχεια, λοιπόν, όπως το είχα υποσχεθεί.
Όχι άλλο κάρβουνο, ακούω να αναφωνούν κάποιοι σαν άλλος Νίκος Κούρκουλος στο Κοινωνία ώρα μηδεν.
Η αλήθεια είναι ότι το θέμα έχει κουράσει, αλλά το ερώτημα είναι γιατί έχει κουράσει; Επειδή είναι ανούσιο; Ή επειδή δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε για την ουσία του, πράγμα που σημαίνει να εγκαταλείψουμε τα τετραγωνάκια στα οποία έχουμε περιχαρακωθεί και που, ως εκ του, προϋποθέτει ένα μίνιμουμ διάθεσης αποδοχής και της αλήθειας του άλλου πάνω στο ζήτημα (φράση βγαλμένη από τις χειρότερες πτυχές του μεταμοντερνισμού, αλλά που μοιάζει ταιριαστή κλισεδιά για την περίσταση).
Ο λόγος που είπα να καταπιαστώ και πάλι με το φλέγον θέμα, λίγες μέρες μετά από μια εκκωφαντική εμφάνιση του Νικ που άναψε τη σπίθα της κόντρας εκ νέου, δεν είναι φυσικά γιατί πιστεύω ότι υπάρχει τρόπος να καταλήξουν οι αντιμάχομενες πλευρές σε συμφωνία για το αν είναι ή όχι κατάλληλος για ηγέτης του ΠΑΟ ο Νικ Καλάθης.
Το έρωτημα αυτό είναι άλλωστε περσινά ξινά σταφύλια απο τη στιγμή που η ομάδα αποφάσισε να τον κρατήσει με ηγεμονικό κλειστό τριετές συμβόλαιο το καλοκαίρι. Το αν θα έπρεπε ή όχι να τον έχει κρατήσει είναι μια θεωρητική κουβέντα με πολύ ενδιαφέρον, αλλά και με ελάχιστη πρακτική αξία πλέον.
Αυτό που με ενδιαφέρει σε αυτό εδω το κείμενο είναι ο τρόπος που έχει διεξαχθεί η όλη κουβέντα, στο πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, δηλαδή στο σημείο να μην ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε τις περισσότερες φορές.
Για παράδειγμα, οι μισοί οπαδοί του Παναθηναϊκού περιμένουν μία διαστημική εμφάνιση του Νικ για να ξεσπαθώσουν ενάντια στους επικριτές του, ανακράζοντας: ιδού ο καλύτερος pg στην Ευρώπη, άπιστοι Θωμάδες. Το αστείο σε αυτήν την περίπτωση είναι φυσικά ότι όταν ο Νικ παίζει διαστημικά αυτό συμβαίνει γιατί εκτός από μυαλωμένη οργάνωση, πολλές ασσίστ και καλή άμυνα (πράγματα δηλαδή που προσφέρει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό στο 90% των παιχνιδιών) εμφανίζεται και εξαιρετικός στην εκτέλεση από μέση και μακρινή απόσταση (πράγμα που συμβαίνει στο 10% των παχνιδιών).
Και είναι αστείο διότι η βασική κριτική που δέχεται ο Νικ από την πλειοψηφία των επικριτών του είναι για την συστηματική υστέρηση του στην εκτέλεση από μέση και μακρινή απόσταση. Με λίγα λόγια, οι “πιστοί” του Νικ σπεύδουν να ξεσπαθώσουν εναντίον των “απίστων” μετά από εμφανίσεις του που στην ουσία επιβεβαιώνουν την κριτική που του ασκούν οι τελευταίοι.
Τα πράγματα όμως δεν είναι ιδανικά και στην altera pars, εκεί όπου σημαντικό κομμάτι των επικριτών του Νικ σπεύδει μετά από κάθε ήττα να αποδώσει τα φετινά χάλια της ομαδας στο ποσοστό του σε βολές και τρίποντα, και εν γένει στο ισχνό mental toughness του, προσπερνώντας το γεγονός ότι π.χ. οι ψηλοί μας θυμούνται να πάρουν ριμπάουντ μόνον σε μεγάλες θρησκευτικές εορτές και εθνικές επετείους.
Χάβρα Ιουδαίων ή αλλιώς διάλογος από τα Λιντλ. Πρέπει να ξαναβρούμε τη χαρά του διαλόγου, παιδιά. Να οργανωθούμε τελοσπαντων.
Το τελευταίο παιχνίδι με την Efes στο ΟΑΚΑ ανήκει σε αυτό το 10% των παιχνδιών όπου ο Νικ είναι χάρμα οφθαλμών. Όταν παίζει έτσι ειναι αδιαμφισβήτητα και με διαφορά ο καλύτερος παίχτης στην Ευρώπη. Τι μας λέει όμως αυτό το ματς ή το αντίστοιχο ματς με την ΤΣΚΚΑ για τον Νικ και το φετινό ρόστερ; Ήταν το ρόστερ που βοήθησε τον Νικ να είναι τόσο καλός σε αυτά τα ματς ή ο Νικ ήταν εξαιρετικός ανεβάζοντας επίπεδο το υπόλοιπο ρόστερ; Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση έχει δοθεί. Στο πρώτο την ψάχνουμε ακόμα.
Ψάξε, ψάξε, δεν θα την βρεις… (που λέγαμε μικροί)
Επανέρχομαι σε ενα ελάχιστο επίπεδο σοβαρότητας για να πω ότι κάποια επιχειρήματα έχουν δείξει τα όρια τους φέτος. Το επιχείρημα ας πουμε ότι η κακή στελέχωση της ομάδας γύρω από τον Νικ είναι ο βασικός λόγος που αυτός τη φετινή σεζόν είναι με λίγες εξαιρέσεις/αναλαμπές εξαιρετικά κακός στα εκτελεστικά του καθήκοντα δεν στέκει. Είναι απλούστατα ένα επιχείρημα που αρνείται να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Ο Νικ ενάντια στην ΤΣΣΚΑ και την Εφές έπαιξε με το ίδιο ρόστερ, με το οποίο σε άλλα ματς δεν σταύρωνε τρίποντο και βολή, ου μην και λέυ-απ. Γιατί σε αυτά τα ματς ήταν εξαιρετικός εκτελεστικά;
Η απάντηση είναι απλή. Γιατί ο Νικ μία φορά κάθε δίμηνο έχει μια βραδιά που βάζει τα τρίποντα, παίρνει ψυχολογία και μεταμορφώνεται από quarterback σε σούπερμαν. Αυτό συνέβαινε και πέρσι στην mvp-like σεζόν του, όταν το ρόστερ ήταν τίγκα στους off ball παίκτες που άνοιγαν τους χώρους καλύτερα. Ο Νικ δικαίως ελέγχεται φέτος, λοιπόν, γιατί δεν παρουσιάστηκε στο ελάχιστο καλύτερος σε τομείς που υστερούσε και πέρσι, αλλά αντίθετα εμφανίζεται χειρότερος.
Σημαίνει αυτό ότι το βασικό πρόβλημα της ομάδας είναι ο Νικ και όχι το υπόλοιπο ρόστερ; Φυσικά και όχι. Τα περισσότερα ματς φέτος, όπως και πέρσι άλλωστε, τα χάσαμε στη ρακέτα, στην καθολική ήττα μας στα ριμπάουντ και στο γεγονός ότι όλοι οι αντίπαλοι σέντερ κάνουν ρεκόρ καριέρας σε πόντους απέναντί μας. Εκεί ήταν και παραμένει η πρωταρχική και μεγαλύτερη αστοχία στη στελέχωση τα τελευταία χρόνια. Όχι στο πρόβλημα του Νικ στο τρίποντο, ούτε στον αριθμό των off ball παικτών που πρέπει να τον πλαισιώνουν, ούτε στον δεύτερο pg που απεγνωσμένα αναζητείται.
Πρέπει να εθελοτυφλεί κάποιος για να μην θέλει να δει ότι με έναν κανονικό rim protector ο ΠΑΟ πέρσι θα ήταν μάλλον στο Φ4 και ότι τώρα θα βρισκόταν εντός οχτάδας – δεν θα ήταν ομάδα για Φ4 φυσικά, γιατί για αυτό χρειάζεται κατι παραπάνω, αλλά θα ήταν εντός της διεκδίκησης μιας θέσης στα playoff.
Τα πράγματα δεν μπορούν να είναι άσπρο/μαύρο, λοιπόν. Η άποψη ότι για την απόδοση της ομάδας φέτος ευθύνεται πρωτίστως η εκτελεστική ανεπάρκεια του Νικ είναι τόσο σωστή όσο και η άποψη ότι ο Νικ είναι ο τελευταίος που φταίει για την εικόνα της ομάδας.
Η πικρή αλήθεια για όσους διακονούν αυτές τις δύο διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους απόψεις με φόβο και πάθος είναι ότι στον πυρήνα τους μοιάζουν, καθώς εκκινούν από την ίδια απόλυτη προσέγγιση των πραγμάτων και ως εκ τουτου έχουν την ίδια αναλυτική αξία: rubbish!
Και εδώ έρχομαι στο προαναφερθέν ερώτημα του ενός εκατομμυρίου (#not): Κάνει ο Νικ για ηγέτης της ομάδας; Και κατ’ επέκαταση έκανε καλά η ομάδα που τον ανανέωσε ως απόλυτο τέτοιο, κάνοντας ένα παράλογο all-in σε έναν παίκτη με την έννοια ότι στο υπάρχον ρόστερ καλείται να κάνει πράγματα πέρα και έξω από την αγωνιστική του φύση, δηλαδή να εκτελεί με συνέπεια από μέση και μακρινή απόσταση ώστε να συμβάλλει και αυτός στο περιβόητο σπέισινγκ;
Να κάποια ερωτήματα για τα οποία Καλαθόφιλοι και Καλαθομάχοι θα μπορούσαν να παλεύουν στα μαρμαρένια αλώνια μέχρι να σβήσει ο ηλιάτορας στα ποιήματα του Ελύτη.
Το πράγμα όμως μπορεί να γίνει και χειρότερο με τα ερωτήματα. Πχ. προτού αποφανθούμε αν κάνει ο Νικ για ηγέτης του ΠΑΟ πρέπει να ορίσουμε τον ηγέτη σε μια ομάδα μπάσκετ.
Τι είναι ηγέτης όμως;
Μπορούμε άραγε να τον ορίσουμε; Μπορεί να υπάρξει καν κοινά αποδεκτός ορισμός; Θα σπεύσουν να υπερθεματίσουν όσοι έχουν ένα καλό ερώτημα για κάθε απάντηση.
Ας προσπαθήσω, λοιπόν, (μάλλον μάταια) να βάλω μία τάξη στο χάος των ερωταποκρίσεων, even if Ι have to die trying. Μετά από ώρες ψαξίματος στα λεξικά του αθλήματος η αλήθεια είναι ότι δεν βρήκα ορισμό του ηγέτη. Καμία τύχη και με τα κοινωνιολογικά λεξικά που δεν καίγονται για μπάσκετ.
Μετά την πρώτη απογοήτευση, κάθισα και το ξανασκέφτηκα και είπα: Μην ψάχνεις για μασημένη τροφή (ρε μ@λ@κ@). Aναλογίσου παίχτες που θα χαρακτήριζες ηγέτες, τους οποίους κανείς δεν θα διανοούνταν να αμφισβητήσει ως τέτοιους.
Ο πρώτος τέτοιος παίχτης που μου ήλθε στο μυαλό ήταν ο Larry Bird. Ναι, όχι ο GOAT Michael Jordan που θα ήταν η πλέον προφανής αλλά και unfair επιλογή, αλλά ο λατρεμένος μου Larry Bird.
Ο παίκτης που θα ήθελες να πάρει το τελευταίο σουτ, αν θα εξαρτιόταν η ζωή σου από αυτό.
Μετά σκέφτηκα τον δικό μας GOAT, τον Νίκο Γκάλη. Θα μπορούσε η εθνική του ‘87 να έχει πάρει το ευρωπαϊκό αν αντί του Γκάλη είχαμε έναν ηγέτη τύπου Νικ Καλάθη; Η απάντηση είναι προφανής, αλλά κάθε τέτοια σύγκριση είναι αναχρονιστική και ως εκ τούτου αδόκιμη, οπότε ας πάμε στο παρόν καλύτερα.
Ποιός παίκτης θεωρείται αδιαμφισβήτητος ηγέτης στις μέρες μας; Βασίλης Σπανούλης.
Ο άνθρωπος που αγαπούν να μισούν οι Παναθηναϊκοί, αλλά και μισούν να αγαπούν οι Ολυμπιακοί για προφανείς λόγους: οι πρώτοι γιατί τους παράτησε και πήγε στον αιώνιο για να τον βγάλει από τη μιζέρια και να τον κάνει back to back πρωταθλητή Ευρώπης. Οι δεύτεροι γιατί πρέπει να ζήσουν με το γεγονός ότι αυτός που τους έκανε back to back πρωταθλητές Ευρώπης έχει πράσινο pedigree, φέρνοντας το know how του ηγέτη από τον αιώνιο.
Ξέφυγα όμως από το θέμα μας.
Τι κάνει τον Σπανούλη ηγέτη; Πώς πήρε τους τίτλους που πήρε χωρίς να έχει φτασμένους και ακριβοπληρωμένους αστέρες να τον πλαισιώνουν; Κάνοντας κάτι βασικό: δημιουργώντας και σκοράροντας ταυτόχρονα για την ομάδα του, κυρίως όταν αυτό δεν ήταν εύκολο για τους συμπαίκτες του, δηλαδή όταν η μπάλα έκαιγε.
Μου είναι αδύνατο να φανταστώ έναν ηγέτη που δεν θα τον αναζητήσουν οι συμπαίκτες του στα δύσκολα και που αυτός δεν θα βγει μπροστά για να τους πάρει από το χέρι με κάθε ορθόδοξο και ανορθόξο τρόπο.
Fun tip: ο Σπανούλης έχει μέτριο ποσοστό καριέρας στα τρίποντα (μόλις 32% στην Ευρωλίγκα). Βάζω στοίχημα όμως ότι αν μετρήσει κανείς το ποσοστό του σε σουτ στα τελευταία πεντάλεπτα κρίσμων αγώνων, όταν δηλαδή κρινόταν η έκβαση των ματς, αυτό μπορεί και να ξεπερνάει το 60%. Θα είχε πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να κάτσει να βγάλει κανείς τα ποσοστά του Βασίλη στα τελευταία πεντάλεπτα μεγάλων αγώνων – αν δε το περιορίσουμε σε αγώνες εναντίον της ΤΣΣΚΑ μπορεί και να έχει κάποιο εξωπραγματικό ποσοστό της τάξης του 95% (α ρε καημένε Βατούτιν, Α ΡΕ ΚΑΗΜΕΝΕ ΒΑΤΟΥΤΙΝ).
Που μας οδηγούν τα παραπάνω παραδείγματα;
Νομίζω στο προφανές. Το να ψάχνουμε ξεχειλωμένους ορισμούς της έννοιας του ηγέτη για να χωρέσουμε τους πάντες και να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι δεν έχει νόημα. Δικαίωμα του καθενός φυσικά είναι να ορίζει τα πράγματα κατά το δοκούν, αλλά the earth isn’t flat (sorry Kyrie)…
Ο Νικ όταν προχθές σηκώθηκε από τα 7 μέτρα με παίκτη μπροστά του για να γράψει με τρίποντο το 67-61 σε ένα σημείο που η Εφες είχε πλησιάσει επικίνδυνα με λίγα λεπτά να απομένουν για το τέλος του ματς, δεν ήταν απλώς αυτός που είναι πάντα, δηλαδή ο καλύτερος quarterback της Ευρώπης (ο δικός μας Tom Brady για να θυμηθούμε και τον άνθρωπο που πρόσφατα έγινε ο πρώτος στην ιστορία να κερδίσει έξι πρωταθλήματα NFL).
O Νικ εκείνη τη στιγμή ήταν ο ήρωας που χρειάζεται το Γκόθαμ (cheers to my friend @Profanatica). Το πρόβλημα είναι όμως ότι το φετινό Γκόθαμ (ΠΑΟ) έτσι όπως ειναι χτισμένο χρειάζεται τον ήρωα σε κάθε ματς και ο Νικ δεν είναι εκεί. Όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί δεν μπορεί.
Και εδώ ειναι το ζουμί της ιστορίας.
Again, ούτε άσπρο, ούτε μαύρο. Ούτε αλλαλαγμούς για τον καλύτερο pg της Ευρώπης, ούτε άναρθρες κραυγές για τον άμπαλο που πρέπει να φύγει.
Αν η μισή αλήθεια ειναι ότι η ομάδα δεν μπορούσε να αφήσει το καλοκαίρι τον καλύτερο έλληνα παίκτη που κυκλοφορούσε στην αγορά να της φύγει, η άλλη μισή αλήθεια ειναι ότι δεν έπρεπε να τον αφήσει εκτεθειμένο. Ο βασικός τρόπος για να το κάνει αυτό, όμως, δεν ήταν να γεμίσει στην ομαδα με off ball σουτέρ και να παίζουμε ρολόι, όπως επιβάλλει η ορθοδοξία.Έπρεπε να πάρει ένα πρωτοκλασσάτο κόμπο γκαρντ που να κάνει στην εντέλεια όσα δεν κάνει καλά ο Νικ, και φυσικά να μην το ευνουχίσει βάζοντας το να παίζει αυστηρά off ball, επειδή αυτή ειναι η ομάδα του Νικ.
Ο Νικ μπορεί να ειναι ο δικός μας Tom Brady, αλλα το μπάσκετ δεν ειναι NFL. Στο μπάσκετ θες και τον Larry Bird ή μάλλον θέλεις πρωτίστως κάποιον σαν τον Larry Bird, δηλαδή έναν παίκτη με guts and license to kill.
Εδώ και χρόνια είμαστε έναν τέτοιο παίχτη και έναν σέντερ τη προκοπής απόσταση απο το F4 και εμείς καθόμαστε και τσακωνόμαστε για το ποιο παραμύθι ειναι καλύτερο: “ο Νικ και οι επτά off ballers” ή “οι δώδεκα άθλοι του Μάικ Τζέιμς”.
Η δική μου παράκληση είναι: Όχι άλλος διάλογος απο τα Λιντλ και κυρίως όχι άλλα παραμύθια…