Η είδηση για τον σοβαρό τραυματισμό του Νίκου Παππά έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στο γκρίζο τοπίο του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Μία είδηση που θα έπρεπε να είναι σοκαριστική για όλους ανεξαιρέτως. Όχι για αγωνιστικούς λόγους. Ο φετινός Παναθηναϊκός είναι τόσο κακός που η απουσία ενός παίκτη που έκανε, όπως και οι περισσότεροι συμπαίκτες του, μέτρια χρονιά δεν μπορεί να κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα. Η είδηση θα έπρεπε να είναι σοκαριστική για ανθρώπινους λόγους και μόνο. Ένας αθλητής 29 χρονών πέφτει για δεύτερη φορά στην καριέρα του θύμα ρήξης χιαστών – ενός τραυματισμού που κάποιες φορές τελειώνει καριέρες.
Είτε είναι κανείς φαν του Παππά είτε όχι, το πρώτο συναίσθημα που θα ‘πρεπε να τον κυριεύσει στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης είναι λύπη και συμπάθεια για τον παθόντα. Όποιος έχει έστω και την ελάχιστη ειλικρινή σχέση με τον αθλητισμό γνωρίζει ότι, όπως και στην κανονική ζωή, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την υγεία. Όποιος δε έχει υπάρξει έστω και ερασιτέχνης αθλητής ξέρει από πρώτο χέρι το συναίσθημα που προκαλεί ακόμα και ένας μικροτραυματισμός που σου στερεί τη χαρά της συμμετοχής σε ένα και μόνο μάτς.
Πόσω μάλλον, λοιπόν, ένας τραυματισμός που αφήνει έναν επαγγελματία αθλητή εκτός για 6 μήνες ή και περισσότερο, θέτοντας σε κίνδυνο το μέλλον του στον αθλητισμό.
Στον “μαγικό” κόσμο του ελληνικού ίντερνετ και των οπαδών όλων των αποχρώσεων, όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Τέτοιες ελάχιστες και αυτονόητες ευαισθησίες είναι ψιλά γράμματα για πολλούς. Σίγουρα δεν είναι καθόλου αυτονόητες.
Μια βόλτα στα σόσιαλ μήντια αφότου κυκλοφόρησε το νέο δεν αφήνει καμία αμφιβολία επ’ αυτού:
Κάποιοι έσπευσαν να δουν στον τραυματισμό Παππά μια ευκαιρία να ξεφορτωθεί η ομάδα τον ίδιο και το βαρύ συμβόλαιό του. Άλλοι είδαν μια ευκαιρία προσθήκης ενός σουτέρ στη θέση ενός παίκτη που μόνο οπαδιλίκι πουλάει και από μπάσκετ λίγα πράγματα. Άλλοι πάλι βρήκαν πάτημα για να επιβεβαιώσουν τη θεωρία τους για τον τεμπέλη Παππά που δεν έκανε ποτέ σωστή προπόνηση και άρα ήθελε και τα έπαθε. Και πάει λέγοντας…
Είναι γνωστό τοις πάσι βέβαια ότι ο Νίκος Παππάς είναι μια ισχυρή (ή για κάποιους αμφιλεγόμενη) προσωπικότητα που έχει φίλους, αλλά ακόμη περισσότερους χέιτερς. Οι τελευταίοι είναι πολλοί και κάνουν σίγουρα την περισσότερη φασαρία. Όπως έχουν αποδείξει δε κατά καιρούς είναι ικανοί να φορτώσουν στον Παππά ακόμη και το προπατορικό αμάρτημα. Ως εδώ τα πράγματα φαντάζουν “λογικά” στο πλαίσιο του ατέρμονου παραλογισμού του μεγάλου οπαδικού καφενείου μας.
Όταν όμως μιλάμε για έναν τόσο σοβαρό τραυματισμό, τα πράγματα αλλάζουν. Η ανοχή στην ανοησία του τυφλού χέιτινγκ έχει τα όριά της όταν γίνεται σαφές ότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που έχουν βαλθεί να μας αποδείξουν απλά κι αυθόρμητα ότι είναι τσακωμένοι με την ανθρώπινη φύση τους.
Σκατόμυαλοι και σκατόψυχοι, για να το κάνω λιανά στη γλώσσα που καταλαβαίνουν καλύτερα.
Διότι μπορώ να δεχτώ για την οικονομία της συζήτησης την πληροφόρηση των διάφορων wannabe insiders ότι ο Παππάς είναι κακοπροπονημένος και τεμπέλης ως αθλητής. Μπορεί να ισχύει ότι φέτος, ή πιο σωστά και φέτος, ήταν μέτριος αγωνιστικά. Ότι μπορεί να ήταν όντως καλύτερα από αγωνιστικής άποψης αν ο ΠΑΟ δεν τον είχε ανανεώσει το καλοκαίρι και στη θέση του είχε έλθει ένας off ball σουτέρ. Όλα αυτά μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο κοντά στην αλήθεια με βάση μια ψυχρή αγωνιστική θεώρηση και λογική. Είναι όμως και απολύτως άστοχα και αισχρά όταν προκύπτουν ως πρώτες σκέψεις και σχόλια μετά τον τραυματισμό ενός παιδιού 29 χρονών που αυτή τη στιγμή που μιλάμε προφανώς αγωνιά για το μέλλον του ως αθλητής και έχει μπροστά του έναν Γολγοθά για να μπορέσει να ξαναπατήσει παρκέ.
Και για να είμαι ξεκάθαρος. Στον Παππά έχω ασκήσει προσωπικά αυστηρή κριτική κατά καιρούς για την αγωνιστική του παρουσία. Ανήκω σε αυτούς που περίμεναν περισσότερα από αυτόν και πλέον έχω πειστεί ότι δεν θα φτάσει ποτέ στο ανώτερο, το πρωταγωνιστικό επίπεδο, αγωνιστικά. Θεωρώ ότι έχει αδικήσει τον εαυτό του και δικαίως πολλοί είμαστε απογοητευμένοι με την αγωνιστική εξέλιξή του. Για αυτό ήμουν και ανάμεσα σε εκείνους που πίστευαν ότι δεν έπρεπε να τον έχει ανανεώσει η ομάδα το καλοκαίρι για καθαρά αγωνιστικούς λόγους.
Ταυτόχρονα ανήκω βέβαια και σε εκείνους που εκτιμούν την άλλη πλευρά του Παππά. Αυτή ενός αθλητή με άποψη που ξεφεύγει από την κομιλφώ εικόνα του καλού παιδιού που κερδίζει τα εκατομμύριά του αποξενωμένος από την κοινωνία ή τουλάχιστον σιωπηλός απέναντι στα προβλήματα της. Μπορεί να μην συμφωνώ πάντοτε με τον τρόπο που εκφράζει τις απόψεις του, αλλά συμφωνώ τις περισσότερες φορές με την ουσία αυτών των απόψεων, αλλά και των πράξεων που συχνά τις συνοδεύουν και δείχνουν ειλικρινή και βαθιά ευαισθησία.
Όλα τα παραπάνω όμως τα θεωρώ άσχετα και αδιάφορα με την ουσία στην προκειμένη περίπτωση που είναι μία και αδιαπραγμάτευτη: ο τραυματίας Παππάς θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να έχει την αμέριστη συμπαράσταση και στήριξη μας χωρίς περαιτέρω σχόλια, χωρίς αν, και χωρίς ναι μεν αλλά. Θα έπρεπε να τον συνοδεύουν οι ευχές για ταχεία και πλήρη ανάρρωση κάθε ελάχιστα φυσιολογικού εγκεφάλου, με όποιο οπαδικό χρώμα κι αν είναι βαμμένος αυτός. Πόσω μάλλον των πράσινων οπαδών στο σύνολό τους.
Ο λόγος που τα γράφω αυτά δεν είναι γιατί θέλω να επιπλήξω και να «βάλω μυαλό» στους πάμπολλους “γενναίους” του διαδικτύου που κρυμμένοι πίσω απο την ανωνυμία δεν βουτάνε τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσουν, ποστάρουν ή τιτιβίσουν, σε έναν κόσμο που η τεχνολογία έχει αναγάγει την γνωστή έκφραση του επιθεωρητή Κάλαχαν σε θέσφατο: opinions are like assholes, everyone has one.
Ο λόγος είναι εντελώς διαφορετικός. Ελπίζω αυτό το κείμενο να φτάσει με κάποιο τρόπο στον ίδιο τον Νίκο Παππά γιατί θέλω να του πω κάτι που ίσως δεν το περιμένει. Θέλω να του πω να μην κλείσει τα αυτιά του και να μην αγνοήσει όσα αισχρά και ανάλγητα ειπώθηκαν. Να μην προσπεράσει δηλαδή το μίσος ή την αμετροέπεια που επέδειξαν οι ανεγκέφαλοι στην περίπτωση του τραυματισμού του.
Αντιθέτως θα πρέπει το πρώτο πράγμα που θα κάνει όταν με το καλό μπει στον μακρύ, επίπονο και δύσκολο δρόμο της αποκατάστασης, να είναι να συγκεντρώσει τα διάφορα τουίτ και ποσταρίσματα της ατέρμονης ανοησίας και αναλγησίας σε μία αφίσα και να τα κρεμάσει παντού: στο σπίτι του, στο δωμάτιο της φυσιοθεραπείας, στο γυμναστήριο.
Να τα έχει εκεί για τα βλέπει κάθε μέρα και να σκέφτεται: όταν γυρίσω, θα τους γ@μ$σ% …
Κατά προτίμηση ακούγοντας και το ομώνυμο τραγούδι από την υπέροχη ροκ φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου…
Hasta la victoria siempre, Νίκο! (…ξέρεις εσύ)