Είναι γνωστό πλέον πως στο άθλημα του basket οι ομάδες χτίζονται το καλοκαίρι. Όταν μια ομάδα στήσει το roster της με σοβαρές ελλείψεις, τότε είναι βέβαιο με μαθηματική ακρίβεια, πως τα προβλήματα μέσα στην season δεν θα αργήσουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η φετινή Armani Milano, η οποία την στιγμή που γράφονται αυτές εδώ οι λέξεις δίνει μάχη για την είσοδό της στα play off του Απρίλη. Οι περισσότεροι θα πουν πως και μόνο η είσοδος των Ιταλών στα play off, μετά από πολλά χρόνια (τελευταία φορά την season 2013-14, όταν αποκλείστηκε από την Maccabi του coach Blatt) θα πρέπει να θεωρηθεί επιτυχία. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Γνώμη μου είναι πως το roster της Armani είναι φτιαγμένο για να βρίσκεται στο Final-4, αν ο coach Pianigiani δεν υπέκυπτε σε μερικά παιδικά λάθη.
Ο καλοκαιρινός σχεδιασμός:
Η αλήθεια είναι πως το καλοκαίρι η Armani, έκανε μερικές πολύ εντυπωσιακές και ταυτόχρονα ουσιαστικές κινήσεις, ανεβάζοντας ψηλά τον πήχη για τους φετινούς της στόχους. Κι ενώ ο σχεδιασμός ξεκίνησε ιδανικά για τους Ιταλούς, με τις προσθήκες των James και Nedovic, οι οποίοι αποτελούσαν από τα πιο hot ονόματα στην Ευρωπαϊκή αγορά, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Αν εξαιρέσουμε την μεταγραφή του χρήσιμου Brooks, η συνέχεια ήταν απογοητευτική. Ο coach Pianigiani για κάποιο λόγο επέλεξε να κρατήσει τον Jerrells στην ομάδα και ταυτόχρονα να υπογράψει τον Ιταλό Della Valle, ο οποίος προερχόταν από μια αρκετά καλή χρονιά με την φανέλα της Pallacanestro Regianna. Στην ουσία ο Ιταλός προπονητής, γέμισε την περιφερειακή του γραμμή με παίχτες που θέλουν την μπάλα στα χέρια τους για να επιτεθούν και έτσι δεν είχε κανένα off ball guard, με αποτέλεσμα να έχει ταυτόχρονα παίχτες στο παρκέ που “κουτουλάνε” αγωνιστικά. Επίσης δημιούργησε ένα backcourt που δεν είχε ούτε ένα stopper, με ότι συνεπάγεται αυτό. Την ίδια στιγμή στους ψηλούς επέλεξε να ανανεώσει το δίδυμο Gudaitis-Tarczewski, οι οποίοι ναι μεν πέρυσι ήταν καλοί και έδειξαν σημάδια βελτίωσης μέσα στην season, όμως δεν είναι παίχτες που o ένας συμπληρώνει τον άλλο. Είναι φανερό με λίγα λόγια, πως και στην frontcourt τους έλειπε ο defensive stopper. Συνοψίζοντας, το καλοκαίρι ο Ιταλός προπονητής δημιούργησε ένα αρκετά καλό roster, κάνοντας μια γερή ένεση προσωπικότητας στην γραμμή των guard του, όμως δεν φρόντισε να τους πλαισιώσει κατάλληλα, ώστε να καλύψει τις αδυναμίες τους.
Το αγωνιστικό κομμάτι:
Ξεκινάει λοιπόν η season και η Armani, εμφανίζεται δυναμικά στο προσκήνιο κάνοντας μερικές πειστικές εμφανίσεις και δείχνοντας σημάδια σταθερότητας (κάτι που της έλειπε πολλά χρόνια), καθώς εκμεταλλεύτηκε και το ευνοϊκό πρόγραμμα των πρώτων αγωνιστικών (αρκετά εντός έδρας παιχνίδια). Με αυτά και με αυτά, έφτασε τις πρώτες 8 αγωνιστικές να έχει ρεκόρ 6-2, έχοντας χάσει εντός έδρας μόνο από την πρωταθλήτρια Real και από την CSKA, ενώ είχε κάνει και μια μεγάλη νίκη μέσα στο ΣΕΦ απέναντι στον Ολυμπιακό. Η συνέχεια όμως δεν ήταν η ανάλογη δυστυχώς για τους Ιταλούς, καθώς ακολούθησαν 5 συνεχόμενες ήττες, οι δύο μάλιστα πολύ κακές (εντός έδρας από την Gran Canaria και την Bayern). Οι επόμενες (και τελευταίες αγωνιστικές) δεν ήταν επίσης οι καλύτερες για την Armani, καθώς μέτρησε 3 νίκες και 4 ήττες. Ποιο είναι όμως το στατιστικό που συνδέει και τις 11 ήττες της Ιταλικής ομάδας στην φετινή διοργάνωση; Μα φυσικά το γεγονός πως σε όλα τα παιχνίδια δέχτηκε τουλάχιστον 80 πόντους. Η αλήθεια είναι πως η Armani δεν έχει κανένα παίχτη να δώσει stops στην άμυνά της. Είναι η δεύτερη χειρότερη άμυνα στην Λίγκα, δεχόμενη κατά μέσο όρο 85.6 πόντους. Υπερβολικά μεγάλο παθητικό θα πει κανείς για μια ομάδα που θέλει να διεκδικήσει την είσοδό της στην τελική 8άδα. Όχι όμως για την Armani, η οποία με μπροστάρη τον Mike James και άξιους συμπαραστάτες τους Gudaitis-Micov, παρουσιάζεται εξαιρετικά επαρκής στο μισό γήπεδο. Το δίδυμο James-Gudaitis έχουν βρει χημεία και πλέον βρίσκονται με κλειστά μάτια (κυρίως σε pick’n’roll καταστάσεις). Επίσης ο Micov (με δεδομένη την απουσία του Nedovic), έχει αναλάβει τον ρόλο του δεύτερου δημιουργού και πολύ συχνά ανεβαίνει στην κορυφή της ρακέτας για να τρέξει και αυτός τα συστήματα του coach Pianigiani.
Στο παρακάτω video βλέπουμε το πόσο σημαντική είναι η συνεργασία των James-Gudaitis για το παιχνίδι της Armani:
*Το video ανήκει στο κανάλι του Coach Kalogeropoulos Kostas
Link για το κανάλι:https://www.youtube.com/channel/UCS_RXwUxK0dD1vJ5cm9xC3g
Ο παράγοντας Mike James:
Το καλοκαίρι, οι Ιταλοί είχαν την τύχη να υπογράψουν έναν από τους κορυφαίους closers που αγωνίζονται αυτή την στιγμή στην Ευρώπη. Τον καλύτερο slasher με διαφορά στην Λίγκα και έναν εξαιρετικό εκτελεστή από καταστάσεις pull up. Αυτό που δεν ήξεραν πολλοί (ή που δεν ήθελαν να καταλάβουν), είναι πως η Armani δεν υπέγραψε απλά έναν καλό scorer, αλλά έναν από τους καλύτερους και πιο ολοκληρωμένους guard στην διοργάνωση, ο οποίος μπορεί να πασάρει και να σκοράρει με την ίδια ευχέρεια. Ο James μπορεί αν θέλει σε έναν αγώνα να σκοράρει 25 πόντους χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, και στον άλλο αν θέλει να μοιράσει και 10 assists. Φυσικά υπάρχουν και τα παιχνίδια που μπορεί να κάνει και τα δύο στον μέγιστο βαθμό, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον αγώνα απέναντι στην Zalgiris, όπου σταμάτησε στους 20 πόντους και τις 9 assists. Σε ατομικό επίπεδο πραγματοποιεί μια από τις πιο παραγωγικές του χρονιές και η προσωπική μου άποψη είναι πως πρέπει να τον συγκαταλέγουμε στους υποψήφιος για το βραβείο του MVP (με διαφορά 1ος scorer στην διοργάνωση και 2ος στις assists πίσω μόνο από τον Καλάθη). Τι συμβαίνει όμως όταν όλο το παραπάνω πακέτο συνοδεύεται και από έναν clutch χαρακτήρα; Τότε εμείς οι Παναθηναϊκοί μπορούμε να βαράμε το κεφάλι μας στον τοίχο που χάσαμε μέσα από τα χέρια μας αυτό το εκρηκτικό πακέτο και όλη η υπόλοιπη Ευρώπη μπορεί απλά να απολαύσει το πιο αυθεντικό ταλέντο που υπάρχει αυτή την στιγμή στο Ευρωπαικό basket (ok ναι υπάρχει και ο Shved). Το βασικό του προσόν πέρα από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, είναι η προσωπικότητα του, καθώς είναι ένα τύπος που δεν φοβάται να πάρει την ευθύνη και για αυτό ακριβώς ζητάει όλες τις μπάλες στα κρίσιμα σημεία και ο προπονητής του, επιλέγει πάντα να τους τις δώσει. Πραγματικά θα ήθελα να δω αυτή την “Όργή του Θεού” απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο στα play-off, έστω και με μειονέκτημα έδρας. Είμαι σίγουρος πως όλη η σειρά θα αποτελείται από μια άρνηση του Mike να ηττηθεί.
Οι τραυματισμοί του Nedovic και η αλλαγή του ρόλου του Micov:
Το καλοκαίρι η Armani, πόνταρε πολλά στο δίδυμο που θα προκαλούσε τον τρόμο σε όλη την Ευρώπη και αυτό δεν ήταν άλλο από το James-Nedovic. Δυστυχώς όμως για τους Ιταλούς ο Σέρβος ξαναπαρουσίασε προβλήματα τραυματισμών, μην μπορώντας να εξασφαλίσει την δυνατότητα για να αγωνιστεί πάνω από 3 παιχνίδια συνεχόμενα. Συνολικά ο Nemanja έχει πάρει χρόνο συμμετοχής σε μόλις 7 παιχνίδια φέτος, “κρεμώντας” τον προπονητή του για την επιλογή που έκανε να τον εμπιστευτεί. Ο coach Pianigiani, έχασε έτσι τον δεύτερο χειριστή του και έναν από τους καλύτερους scorer του. Για αυτό ακριβώς τον λόγο, ο Ιταλός προπονητής προσπάθησε να αναβαθμίσει τον ρόλο του Micov, ώστε να δώσει λύσεις. Όπως είπαμε και παραπάνω ο Micov, άλλαξε ρόλο και από κλασσικό shooting-SF μετατράπηκε φέτος σε έναν πιο πολυδιάστατο παίχτη. O Micov φέτος συχνά-πυκνά ανεβαίνει στην κορυφή της ρακέτας προσπαθώντας να δημιουργήσει, είτε σε καταστάσεις pick’n’roll, είτε για να πασάρει σε κατάλληλους χρόνους στην περιφέρεια, είτε για να παίξει iso και να μπει μέχρι μέσα στην ρακέτα, καθώς παρά τα αργά του πόδια, μπορεί να μπει βαθιά στο ζωγραφιστό, τρυπώντας την άμυνα, κυρίως λόγω του δυνατού του κορμού. Φυσικά παραμένει εξαιρετικός shooter (40% σουτάρει φέτος από την περιφέρεια) και ο κυριότερος λόγος που οι αντίπαλες άμυνες παραμένουν ανοιχτές, βοηθώντας έτσι τους James-Gudaitis να παίξουν το pick’n’roll, καθώς κρατάει την αντίπαλη άμυνα συνεχώς απασχολημένη. Δυστυχώς όμως το κενό του Nedovic δεν έχει καλυφθεί πλήρως από τον συμπατριώτη του, καθώς ο Micov δεν έχει αναπτύξει ακόμα αυτά τα χαρακτηριστικά που χρειάζονται, παρά την φιλότιμη προσπάθειά του. Ο James αναγκάζεται φέτος να βρίσκεται πάρα πολλά λεπτά στο παρκέ, αναλαμβάνοντας πάρα πολλές ευθύνες στην πλάτη του. Δεν είναι τυχαίο πως είναι ο παίχτης με τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής στην Euroleague (705 λεπτά σύνολο-35 λεπτά συμμετοχής/παιχνίδι, cyborg και αυτός εεε) και έτσι πολλές φορές η ίδια η κούραση που έχει τραβήξει τον αναγκάζει να παίρνει λάθος επιλογές. Αυτός είναι και ο λόγος που ο James φέτος δεν επιχειρεί να μπει μέχρι την καρδιά της ρακέτας, καθώς σε πολλά παιχνίδια δεν έχει την φρεσκάδα να το κάνει και για αυτό δοκιμάζει πολλά περισσότερα pull up. Έτσι αναπόφευκτα σε πολλά παιχνίδια είναι και άστοχος (τα ποσοστά του σε FG έχουν πέσει σε σχέση με προηγούμενες χρονιές). Ο ίδιος ο James με ανάρτηση του στο twitter ήταν αυτός που πρώτος αναζήτησε την βοήθεια του συμπαίκτη του (Nedovic), ύστερα από μια ήττα της ομάδας τους. Επειδή όμως το τοπίο είναι θολό, ως προς την επιστροφή του Σέρβου guard, η Armani κινήθηκε άμεσα για την απόκτηση του James Nunnally.
Η σημαντικότητα της μεταγραφής του Nunnally και η “άκυρη” προσθήκη του Omic:
Και πάμε ξανά στο κομμάτι της στελέχωσης. Ο coach Pianigiani έδειχνε πως δεν καταλαβαίνει από τα λάθη του καλοκαιριού, καθώς η ομάδα φώναζε πως είχε ανάγκη για προσθήκη defensive stopper στην περιφέρεια και στους ψηλούς. Έτσι αντί να καλύψει το κενό του Tarczewski (πολύ καλός ψηλός, εξαιρετικός rebounder, γνωρίζει τα “βασικά” της θέσης), με ένα mobile-5/rim protector που θα έκανε “ναρκοπέδιο” το καλάθι, ώστε να καλύψει τις αμυντικές αδυναμίες του Gudaitis, επέλεξε να φέρει τον Omic!!! Ναι τον Omic που γνωρίζουμε όλοι. Εκείνο το βαρύ σκαρί, που να μεν είναι καλός στο post παιχνίδι, αλλά δεν μπορεί να ακολουθήσει κανένα στην άμυνα. Ίσως μιλάμε για την πιο άκυρη προσθήκη της φετινής χρονιάς στην Euroleague. Σε μια ομάδα με τόσα αμυντικά προβλήματα να προσθέτεις ακόμα έναν αμυντικό πονοκέφαλο. Πάλι καλά δηλαδή δεν αφήσαμε τον Βουγιούκα ελεύθερο, γιατί ο Ιταλός πολύ πιθανόν να επέλεγε εκείνο για να καλύψει το κενό στην ρακέτα. Πέρα από την πλάκα ο Pianigiani είχε μια μοναδική ευκαιρία να διορθώσει το δομικό λάθος που έκανε το καλοκαίρι με την απόκτηση ενός αθλητικού center. Αντί για αυτό επέλεξε τον Σλοβένο ψηλό και μένει να φανεί αν η επιλογή του θα τον δικαιώσει. Λίγες εβδομάδες αργότερα πάντως, εισηγήθηκε για την απόκτηση του James Nunnally, ο οποίος κυκλοφορούσε ελεύθερος στην αγορά, μετά την αποδέσμευσή του από τους Huston Rockets. Ο Nunnally είναι ένα εξαιρετικό συμπλήρωμα, ο οποίος μπορεί να ταιριάξει γάντι στον τρόπο παιχνιδιού των Μιλανέζων. Αρχικά ο Αμερικανός είναι ένας κλασσικός 3D πλάγιος, ο οποίος μπορεί να δώσει λύσεις μπρος-πίσω. Οι 5αδες με James-Nunnally-Micov-Kuzminskas-Gudaitis, θα είναι γιατρικό για τα μάτια μας, καθώς μιλάμε για χαρισματικούς επιθετικά παίχτες. Οι 3 ενδιάμεσοι (SG-SF-PF), θα ανοίγουν εξαιρετικά το γήπεδο για να δώσουν χώρο στους James και Gudaitis να επιτεθούν κοντά στο καλάθι, ενώ όποια ομάδα τους δώσει το shot θα το πληρώσει ακριβά. Ο Nunnally βέβαια μπορεί να προσφέρει και πίσω, καθώς είναι ικανός αμυντικός και on-ball, αλλά και off-ball, ενώ έχει και δυνατό κορμό, ώστε να αμυνθεί σε καταστάσεις post up. Επιπροσθέτως, μιλάμε για έναν μπασκετμπολίστα που έχει το know how, καθώς εδώ και δύο χρόνια είχε σημαντικότατο ρόλο στην Fener του Obradovic (μάλιστα την πρώτη χρονιά αναδείχθηκε και πρωταθλητής Ευρώπης).
Θα μπορέσει αυτό το σύνολο με αυτές τις αδυναμίες να αποτελέσει το dark horse της διοργάνωσης;
Όπως αναφέραμε και στην εισαγωγή, τα λάθη του καλοκαιριού πάντα πληρώνονται τον χειμώνα. Ο Pianigiani εγκλημάτησε, αφού αντί να διώξει τον περιττό (σε αυτό το roster) Jerrells και να φέρει στην θέση του τον Daniel Hackett, σε ρόλο σωματοφύλακα που θα προστάτευε το δίδυμο James-Nedovic και αντί να πάρει έναν rim protector στους ψηλούς “θυσιάζοντας” τον φιλότιμο κατά τα άλλα Tarczewski, εκείνος επέλεξε να “γιολάρει” και να πάει σε τακτικές outscoring. Περίεργη τακτική για έναν προπονητή όπως τον Simone, καθώς στο παρελθόν ο ίδιος προπονητής μας έχει παρουσιάσει ένα από τα πιο σκληροτράχηλα σύνολα που έχουν εμφανιστεί ποτέ σε Ευρωπαικά παρκέ (ναι για την Siena μιλάιω). Έλα όμως που αυτές οι τακτικές δεν είναι εύκολο να εφαρμοστούν απέναντι σε καλά δουλεμένες ομάδες. Aυτό φάνηκε από τις ήττες που έκανε απέναντι σε Real-CSKA-Fener (δηλαδή απέναντι στην elite), όταν παρότι σκόραρε 85 πόντους, έχασε, αφού οι αντίπαλοί της είναι πιο έμπειροι σε αυτό το επίπεδο και ταυτόχρονα απίστευτα ταλαντούχοι. Το χειρότερο είναι πως ο Ιταλός δείχνει να μην έμαθε από τα λάθη του, αφού όπως είπαμε πριν ένα μήνα αντί να πάει να πάρει από την Zenit τον Reynolds (εξαιρετική χρονιά στο Eurocup, 14 pts/game, 8.4 rebs/game 1 bl/game), πήγε και έφερε τον Omic από την Buducnost. Παρόλα αυτά, είμαι από αυτούς που πιστεύουν σε αυτή την ομάδα. Όπως είπα και παραπάνω θα ήθελα να την δω σε μια σειρά παιχνιδιών απέναντι στην elite, καθώς θεωρώ πως καμία δεν θα πέρναγε εύκολα πάνω από το τομάρι της. Ειδικά αν μέχρι τα play off έχει επιστρέψει υγιής ο Nedovic, έχοντας βρει αγωνιστικό ρυθμό και ο Nunnally έχει βρει τον ρόλο του σε αυτό το σύνολο, τότε η Armani θα είναι υπολογίσιμη δύναμη για να κάνει το μπαμ (παρότι και πάλι θα ξεκινάει ως outsider). Βασική προϋπόθεση θα είναι φυσικά η τριάδα James-Micov-Gudaitis να μην σκάσουν μέχρι το τέλος της season, καθώς οι τρεις τους έχουν τραβήξει πολύ κουπί κατά την διάρκεια της χρονιάς. Πραγματικά είναι κρίμα αυτή η ομάδα να μην έχει έναν rim protector στο 5, καθώς έτσι θα ήμουν πεπεισμένος πως, ναι, θα μπορούσε να αποτελέσει το dark horse της διοργάνωσης. Και να σας πω και κάτι; Η διοργάνωση έχει ανάγκη περισσότερες Armani, καθώς ο τρόπος που αγωνίζεται είναι απολαυστικός στο μάτι. Όπως λέει και ο φίλος μου ο @Profanatica θα είναι νίκη του basket η συμμετοχή της σε ένα Final-4 τα επόμενα χρόνια. Αυτή η “διονυσιακή” αντίληψη για το άθλημα που έχουν σε αυτήν την παραδοσιακή δύναμη του Ευρωπαϊκού basket, προσωπικά με “φτιάχνει”, καθώς τα τελευταία χρόνια η κοινωνία τείνει στο να επιβάλει στον άνθρωπο να αποβάλει τέτοια χαρακτηριστικά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του (ναι ακόμα και στον αθλητικό τομέα).