Ως φοιτητής είχα αποφασίσει να παρακολουθήσω ένα μάθημα επιλογής που είχε να κάνει με το Management, για να πάρω κυρίως μια ιδέα της όλης ιστορίας. Αυτό που ξεχώρισα εξαρχης –και θυμάμαι ακόμα και τώρα- ήταν το παράδειγμα της ιστορίας του κυρίου Δημήτρη..
Ο κύριος Δημήτρης που λέτε, εργαζόταν για πολλά χρόνια σε μια εταιρία. Όντας εργατικότατος, αποφασίζει σε μια φάση η Διοίκηση να τον χρήσει Διευθυντή του τμήματος στο oποίο εργαζόταν τόσα χρόνια. Ο κύριος Δημήτρης όμως είχε συνηθίσει-και ήταν κάλος- σε ένα συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς-ρόλο μέσα στο Τμήμα. Ήταν μία working-bee για να γίνω κατανοητός.
Για να μην τα πολυλογώ, ο κ.Δημήτρης έφτασε να είναι δυσλειτουργικός για το σύνολο κάνοντας κατ’ ουσίαν πράγματα που ήταν out of his league. Όταν πήγαινε να κάνει το ρόλο του Διευθυντή αποτύγχανε, με αποτέλεσμα να πηγαίνει όλη η δουλειά ‘’πίσω’’. Το ότι ήταν κάλος σε έναν ρολό ‘’εργάτη’’ δε σήμαινε ότι θα είναι καλός και στη διεύθυνση. Κοινώς, ζήτησε η επιχείρηση από τον συγκεκριμένο να κάνει πράγματα που ήταν έξω από τη φύση του με αποτέλεσμα να μη μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Χωρίς φυσικά να φταίει ο ίδιος αλλά η εταιρία.
Βάσει τώρα αυτής της ιστορίας θέλω να πω το εξής..Το delegation είναι το επόμενο και το προηγούμενο βήμα του recruiting.
Είναι τρομερά σημαντικό να έχεις επαρκή γνώση των πνευματικών και τεχνικών προσόντων του κάθε υπαλλήλου ή συνεργάτη σου και να του αναθέσεις να κάνει αυτό στο όποιο είναι πραγματικά καλύτερος ούτως ώστε να έχεις όσο το δυνατόν καλύτερα αποτελέσματα.
Ο Παναθηναϊκός εν προκειμένω, πάσχει πρωτίστως και πάνω απ’όλα στην κατανομή ρόλων. Πιο πολύ και από το ίδιο το recruiting.
Είναι στα όρια του ασύλληπτου να ζητάς από ένα παiδ που τα βασικά του προσόντα είναι η άμυνα και η πάσα στο σωστό χρόνο να ορίζει την ομάδα και το στήσιμο αυτής ως ο ηγέτης της. Συνδυαζόμενο βέβαια όλο αυτό από τη βαθιά έλλειψη των βασικών στον επιθετικό τομέα. Τον τομέα δηλαδή όπου ζητείται διαχρονικά από τους ηγέτες των εκάστοτε ομάδων σε όλα τα αθλήματα να είναι επαρκείς.
Έχω αναφερθεί παλιότερα και διεξοδικά στο τι ήταν αυτό που ίσως έστρεψε τον πολύ κόσμο της ομάδας του PAO BC στο να θεωρήσει τον Νικ Καλάθη ηγέτη αυτής της ομαδας, ενός ρόλου που κατά τη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας του club έχουν επωμιστεί παίχτες όπως ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ο Dejan Bodiroga, o Big Saras, ο Δημήτρης Διαμαντίδης.. Όπως νομίζω μπορείτε πλέον να αντιληφθείτε όλοι, οι διαφορές δεν είναι μόνο στα τεχνικά skills. Είναι κυρίως-και-στο mindset.
Βλέποντας το καλοκαίρι τη στελέχωση της ομάδας εστίαζα την προσοχή μου στην πλήρη αστοχία της ύπαρξης του Lekavicius αντί ενός σουτέρ εκεί περά. Τότε βεβαίως είχα και μια μικρή ελπίδα να μείνει ο Mike James στην ομάδα και να πάρει νομοτελειακά τον πρώτο ρόλο στην ομάδα, μετατοπίζοντας τον Νικ στο ρολό για τον όποιο είναι φτιαγμένος. Αυτόν του υποστηρικτικού γκαρντ στον εκάστοτε σταρ της ομάδας.
Τον ρολό δηλαδή που είχε στους Τελικούς του 16 με τον Ολυμπιακο, οπου όλοι αναφωνήσαμε πως ‘’να,δειτε! Μια χαρά παίζουν ο Νικ με τον Μαικ μαζί’’.
Φυσικά η αλήθεια εκείνης της σειράς αγώνων ήταν πως όταν ο Νικ ξύπνησε από το λήθαργο –πνευματική μαύρη τρύπα που είχε πέσει από το πέρας της ήττας μας στο Καζάν τέλη Δεκέμβρη του ‘15 και έπειτα-στον 4ο τελικό τον Ιούνιο, παίζοντας ως υποστηρικτικός και ερχόμενος από τον πάγκο κάνοντας αυτά που ξέρει όντως καλά και είναι elite στην Ευρωπη, όλα να γίνουν ευκολότερα για την ομάδα και να υπάρχει η απαιτουμένη ροή των πραγμάτων σε επίπεδα συνέχειας παιχνιδιού.
Έλα όμως που δεν κρατήσαμε τον Mike James..Τον όποιο είχαμε φωνάξει να μας σώσει από το σχεδόν αυτιστικό all-in στον Νικ την προηγούμενη χρονιά και να πάρεις το πλεονέκτημα έδρας, το όποιο φυσικά δε θα μπορούσες να πάρεις καθώς σε 22 αγωνιστικές είχες κάνει 3 εκτός έδρας νίκες, όσες έκανες δηλαδή από την παρουσία του James και έπειτα σε 8(!) αγωνιστικές, με τις 2 να τις παίρνει ουσιαστικά μονός του. Και που ήταν και ο βασικός παράγοντας στην κατάκτηση των 2 Πρωταθλημάτων όπως και των τετάρτων προνομιούχων θέσεων στην EL.
Fuck logic δηλαδή.
Μετά ήρθε ο Langford. Ένας elite scorer της διοργάνωσης διαχρονικά για τον όποιο είχα μια μικρή ελπίδα πως θα μπορούσε να κάνει αυτό που θα ήθελα να κάνε ο James σε επίπεδο status στην ομάδα. Αλλά ο Xavi τον χρησιμοποιούσε λες και ήταν ο Denmon αφενός και αφετέρου ο Keith δεν είναι και στην πρώτη νιότη-παρότι εδειξε σε πολλα ματς πως τράβηξε το κάρο με πολλους συμπαίχτες του να παρουσιάζονται-ξανά-ανεπαρκείς.. Ο πολύ τίμιος Denmon να προσθέσω εδώ-το παΐδι ήταν πολεμιστής. Δεν το έβαζε ποτέ κάτω και ήταν σε διαρκώς ανοδική πορεία. Για τα λεφτά του εξαιρετικός. Ας πάμε όμως εδώ να πούμε μια κουβέντα και για τον coach Pascual..
Ναι ok, elite.Ναι, ο καλύτερος διαθέσιμος εκείνη τη στιγμή όπου είχαμε διώξει τον Πεδουλάκη. Τον οποίο Πεδουλάκη είχαμε φέρει ως βοηθητικό στα τέλη της προηγούμενης σεζόν και αποφασίσαμε να τον παντρευτούμε ξανά. (Fuck logic δηλαδή ξανά). Για να τον ξαναδιώξουμε (ορθώς) στην αρχή της σεζόν. (Ακόμα θυμάμαι μετά τη φυγή του, τους Rivers και Singleton να λένε πως τώρα απολαμβάνουμε το μπάσκετ περισσότερο κλπ.)
Αλλά παρόλα αυτά τα καλά που είχε ο Καταλανός, χαρακτηριζόταν διαχρονικά από μια αργή αντίδραση γενικά στα πεπραγμένα ενός αγώνα-όπως και σειρές τέτοιων-όπως επίσης και σε εμμονικού τύπου επιλογές όπως εκείνο το εκνευριστικό switch all της περσινής χρονιάς όπου είχε ως αποτέλεσμα τον Καβαλιάουσκας να κάνει μέσα στο ΟΑΚΑ ρεκόρ καριέρας καθώς έβγαινε μονίμως με κοντό παίχτη μόνος μέσα στο ζωγραφιστό. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και φέτος-ίσως όχι στον ίδιο βαθμό με πέρυσι αλλά και πάλι ήταν έντονο ως φαινόμενο-με αποτέλεσμα ο Dunston να βγαίνει με το Lojeski στη ρακέτα μετά από ένα pick στην κορυφή κλπ.Το μεγαλύτερο λάθος όμως του coach ήταν το εξής..Πήγε να παίξει με αυτό το φετινό ρόστερ το μπάσκετ που έπαιξε πέρυσι.
Όταν έχεις στην περιφέρεια σου παίχτες σαν τον Καλάθη, τον Παπαπέτρου, τον Θανάση και τον Παππά πρέπει να ‘’τρέξεις’’ πιέζοντας ασφυκτικά στην περιφέρεια και όχι να περιμένεις να βγουν από τα σκριν για να σουτάρουν. Βέβαια θα μου πεις θες και ριμπαουντ. Το όποιο δεν έχεις καθώς κράτησες τον Gist. Που του δίνεις και 900 χιλιάρικα. Στον όποιο Gist εντοπίζεται ακόμα ένα δομικό πρόβλημα ρόλου.
Ζητάμε από τον συγκεκριμένο παίχτη να είναι το βασικό μας 5.Που σε αυτό το ρόλο να πω την αλήθεια ανταποκρίθηκε σχεδόν εξαιρετικά την προηγούμενη χρόνια κάνοντας χρονιά καριέρας. Αλλά έπρεπε να δούμε βαθύτερα βάζοντας όλους τους παράγοντες μέσα. Όποτε αυτός είναι το βασικό πρόβλημα και όχι τόσο ο Lasme σαν back up. Ο όποιος Stephane είναι καλύτερος από τον περσινό μνημειώδη Auguste εκεί αλλά και πάλι δεν είναι αρκετό. Γιατί ήθελες έναν βασικό ψήλο πρωτίστως. Αλλά που να τον βρεις κιόλας αυτόν τον βασικό ψήλο όταν δίνεις τόσα λεφτά στον Gist;
Υπάρχει ένα pattern όπως βλέπετε στην ομάδα..
Επανερχόμενος τώρα στον Langford θα πω το εξής. Η απουσία του από το ματς με τη Zalgiris και τη Barcelona είναι εξόχως σημαντική καθώς έκανε “κρα” -πιο πολύ και από τους ravens του Όντιν- ότι χρειαζόσουν κάποιον να τραβήξει στα δυσκολα. Μια δουλειά φυσικά αδυνατεί να κάνει σε συνεχεια ο κατά πολύ πιο ακριβοπληρωμένος σου παίχτης. Και είναι εξόχως σημαντική καθώς πήγες να κάνεις τα βασικά σε επίπεδα αμυντικής αντιμετώπισης. Κάτι το όποιο για να συμβεί έπρεπε να έρθει ο coach Pitino..
Για τον hall of famer coach του οποίου η παρουσία περιποιεί τιμή για το Ευρωπαϊκό Μπάσκετ σε συνδυασμο με τη γενικότερη συμπεριφορά του μέχρι τώρα θα επαναλάβω κάτι το οποίo είχα γράψει στο Twitter.
‘’ Η εξωστρέφεια του coach Pitino είναι σχεδόν λυτρωτική για ένα κλαμπ που είναι βυθισμένο στην εσωστρέφεια και την άρνηση κάποιων οφθαλμοφανών πραγμάτων. Αυτή η ένεση κυνισμού μόνο καλό θα μας κάνει.’’
Ο Pitino αυτή τη στιγμή κάνει ένα ιδιότυπο schooling σε όλους μας εδώ πέρα. Μετά το ματς με τη Zalgiris οι λιθουανοί δημοσιογράφοι σηκώθηκαν και τον χειροκρότησαν μετά το πέρας της συνέντευξης Τύπου. Επισης, μιλάμε για έναν άνθρωπο τον οποίο κάλεσε κάποτε ο οργανισμός του ΝΒΑ μαζί με τον Πατ Ραιλι και μερικούς ακόμα μύθους του αθλήματος για να αποφασίσουν τι θα γίνει όσον αφορά το μέλλον του ιδίου του μπασκετ. Αυτό είναι το επίπεδο του coach. Και φαίνεται.
Από την άλλη τώρα, είμαστε ένα κοινό-και μιλάω για τη μεγάλη μάζα των ανθρώπων που λένε πως παρακολουθούν μπάσκετ στην Ελλάδα- το όποιο θεωρεί το άθλημα απέναντι περισσότερο show και λιγότερο μπάσκετ, ξεχνώντας πως το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των ιδεών για το άθλημα προέρχεται από απέναντι. Πως η Αμερική είναι η μήτρα των ιδεών διαχρονικά. Και ο Pitino είναι ένα πραγματικό product αυτού του πράγματος. Που σε πολλές φάσεις υπήρξε και generator. Όποτε ότι και να γίνει, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, ο PAO BC έχει μόνο να κερδίσει από τον συγκεκριμένο, ακούγοντας τον πρώτα και έπειτα μετά από φιλτράρισμα της οποίας πρότασης του να πράξει αναλόγως. Όχι βεβαία τυφλή πιστή. Αλλά οι ιδέες είναι αυτές που στην πραγματικότητα αξίζουν ακριβά. Και ο Pitino αν μη τι άλλο έχει αρκετες. Και συγκεκριμένες..
Κλείνοντας θα πω πως από εδώ και πέρα και για τα υπόλοιπο της χρονιάς τα πράγματα είναι σχεδόν πρωτόγνωρα για τη νεότερη ιστορία της ομάδας καθώς βλέπει πλέον το φάσμα του αποκλεισμού από τα playoffs καθαρά. Θεωρώ πως ακόμα και τώρα, την ύστατη ώρα, αν ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα σε επίπεδο ρόλων μέσα στην ομάδα, κάνοντας ο κάθε παίχτης αυτό που του ορίζει η φύση του-και όντας όλοι οι παίχτες υγιείς προφανώς- ίσως υπάρχει ελπίδα για να μη χαθεί το τρένο. Στο ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν είναι τόσο μεγάλες οι διαφορές όσο πιστεύουμε ότι είναι, ούτε οι παίχτες της τόσο exceptional όσο νομίζουμε.Το προβλημα είναι φυσικά πως υπήρξε η τρομερη ατυχία με τον εκ νέου τραυματισμό του Παππά (στον οποιο ευχόμαστε ταχεία και πληρη ανάρρωση) οπως επίσης και την απουσία του Κeith για τον οποίο ο Pitino δηλωσε πως ίσως μείνει εκτός όλη τη χρονιά. Οποτε τα πράγματα δε φαίνονται ευοίωνα..
Απλώς ο Παναθηναϊκός έχει one last (long)shot
Ας στοχεύσει σωστά. Και όχι με άσφαιρα.