Η μεταγραφή του Dwayne Bacon στον Παναθηναϊκό προσφέρεται για να πει κανείς πολλά για τον στρεβλό τρόπο που λειτουργεί ο ιδιοκτήτης και οι εκπρόσωποί του στην ΚΑΕ. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι ενώ το μπάτζετ αυξήθηκε εν τέλει σημαντικά σε σχέση με πέρσι ο Παναθηναϊκός δεν έχει καταφέρει να έχει ένα ισορροπημένο ρόστερ.
Σε αυτό το κείμενο όμως θα αφήσω στην άκρη το ιδιοκτησιακό και διοικητικό κομμάτι και θα επικεντρωθώ στο αγωνιστικό.
Ας μιλήσουμε λίγο για μπάσκετ, λοιπόν
O Bacon είναι δεδομένα ένας παίκτης που μπορεί να προσφέρει πολύ “αναίσθητο” σκορ μέσα από στοχευμένο iso παιχνίδι.
Αυτό είναι κάτι που όλες οι ομάδες το θέλουν και το έχουν ανάγκη. Άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο. Απόλυτη ανάγκη το έχουν ομάδες σαν τον φετινό Παναθηναϊκό με την άκρως προβληματική επιθετική λειτουργία.
Η προσθήκη του όμως, η οποία έγινε πολύ αργά και περισσότερο για επικοινωνιακούς λόγους παρά λόγω ξεκάθαρου πλάνου, μπορεί να λύσει κάποια προβλήματα σε ένα κακοστημένο ρόστερ, αλλά όχι όλα.
Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά.
Η παρουσία του Bacon επανερμηνεύει συνολικά το αγωνιστικό πλαίσιο, δίνοντας διαφορετική διάσταση στην ύπαρξη παικτών όπως ο Wolters και ο Ponitka πχ., το fit των οποίων στο προϋπάρχον ρόστερ δημιουργούσε ερωτηματικά.
Από τον Wolters αφαιρεί το βάρος να έχει τη μπάλα στα χέρια όταν αυτή θα καίει και έτσι του επιτρέπει να έχει έναν ρόλο που είναι πολύ πιο κοντά στα δικά του μέτρα, δηλαδή να λειτουργεί ως ένας “νοικοκύρης” οργανωτής που ξέρει να κάνει ορισμένα πράγματα πολύ καλά.
Άλλη διάσταση δίνει και στην απόκτηση του Ponitka, με τον Παναθηναϊκό πλέον να διαθέτει ένα από τα πιο ισχυρά δίδυμα small forward στη διοργάνωση (ολίγον ειρωνικό και σίγουρα ενδεικτικό της “σοβαρότητας” του σχεδιασμού, αν αναλογιστούμε ότι τον Αύγουστο έλεγαν από την ομάδα ότι δεν χρειάζεται τριάρι!).
Ο σκόρερ ολκής Bacon επιτρέπει στον Πολωνό να λειτουργήσει ως αυτό που πραγματικά είναι, ένας εξαιρετικός glue guy και hustler, αφαιρώντας του το βάρος του να πρέπει να μεταμορφωθεί ο ίδιος σε σουτέρ ολκής για να καλύψει την αδυναμία του ρόστερ στο τρίποντο.
Από την άλλη ο Bacon δεν μπορεί να διορθώσει την ανορθογραφία στη ρακέτα. Θεωρώ σίγουρο ότι θα πάρει κάποια λεπτά και στο 4 ο ίδιος, αλλά το πρόβλημα έλλειψης ενός tweener στο 4-5 παραμένει κομβικό.
Ξέρω ότι θα προσελκύσω το μένος των πολλών θαυμαστών που έχει στην πράσινη εξέδρα ο Williams, οι οποίοι μετά τη χθεσινή επιθετική του εμφάνιση θα νιώθουν δικαιωμένοι, αλλά θεωρώ ότι η καλοκαιρινή απόφαση να είναι αυτός η πρώτη μας επιλογή στο 4 φαντάζει πλέον ακόμα πιο προβληματική (oh yes, bring it on haters).
Αν, για παράδειγμα, στη θέση του Williams υπήρχε αυτή τη στιγμή ένας παίκτης με τα χαρακτηριστικά του Singleton ή του Polonara ή του Voigtmann ο Παναθηναϊκός θα έβλεπε με άλλο μάτι το μέλλον του στην Ευρωλίγκα (η Ελλάδα και οι τελικοί με τον γαύρο είναι μια διαφορετική ιστορία, στην οποία θα αναφερθώ πιο μετά).
Επειδή όμως ο Williams δεν υπάρχει περίπτωση να αποδεσμευθεί (σε αντίθεση με τον Andrews που μάλλον είναι ο αδικημένος της υπόθεσης βάσει της πολλά υποσχόμενης παρουσίας του μετά τα πρώτα ματς), θέλω να παραθέσω μερικές σκέψεις για το πως βλέπω να διαμορφώνονται τα βασικά αγωνιστικά σχήματα (first and second unit) στο υπάρχον ρόστερ με 7 ξένους.
Βάσει χαρακτηριστικών λοιπόν, θεωρώ ότι η μια unit θα αποτελείται από τους Wolters, Grigonis, Π. Καλαϊτζάκη, Williams, Παπαγιάννη και η άλλη από του Lee, Ponitka, Bacon, Μαντζούκα, Gudaitis.
Δηλαδή ένα σχήμα που θα το τρέχουν οι Wolters–Grigonis και ένα που θα το τρέχουν οι Bacon–Ponitka.
Η βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο σχήματα είναι ότι το πρώτο πρέπει να παίξει ένα μπάσκετ συνεργασιών με εξαιρετική κίνηση για να είναι αποτελεσματικό, ενώ το δεύτερο είναι ένα σχήμα που θα βασίζεται κυρίως σε iso και kick out δράσεις.
Επειδή το πρώτο σχήμα το έχουμε δει ως τώρα στο παρκέ, είναι σαφές ότι χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα ώστε να είναι αποτελεσματικό. Οι δράσεις μέσα από κεντρικό ή side pnr δεν έχουν λειτουργήσει καλά μέχρι τώρα με αποτέλεσμα τόσο ο Παπαγιάννης όσο και ο Grigonis να δίνουν πολύ λιγότερα από αυτά που μπορούν.
To δεύτερο σχήμα το ορίζει η λογική που λέει ότι ο Lee είναι αφενός καλύτερο fit αμυντικά για τον Gudaitis στην αντιμετώπιση του pnr και αφετέρου ταιριάζει επιθετικά καλύτερα στον Bacon ως χειριστής facilitator που μπορεί να λειτουργήσει off ball εκτελεστικά. Έχουν συνεργαστεί και στη Μονακό πέρσι άλλωστε με αντίστοιχο τρόπο.
Ο Μαντζούκας από την άλλη έδειξε με την παρουσία του και χθες ότι πρέπει να πάρει λεπτά στο 4 ως back up με δεδομένο το κενό που υπάρχει εκεί.
Είναι ένα ρίσκο που ο Παναθηναϊκός πρέπει και αξίζει να πάρει, κι ας μην είναι ακόμα έτοιμος παίκτης Ευρωλίγκας
Η γνώμη μου ήταν και παραμένει ότι το μέλλον του είναι στο 4 καθώς η εξαιρετική μηχανική του στο σουτ, το ύψος του και η αντίληψη που δείχνει στο ριμπάουντ μπορούν να τον μετατρέψουν σε ένα υψηλού επιπέδου stretch 4 για την Ευρωλίγκα.
Ως εκ τούτου η παρουσία του δίπλα στον Bacon μπορεί αφενός να βοηθήσει τον ίδιο να εστιάσει στην βελτίωση του βασικού στοιχείου που μπορεί να εξελίξει σε ελίτ βαθμό, το spot up τρίποντο, και αφετέρου να βοηθήσει την ομάδα προσφέροντας μια επιπλέον λύση που θα στρετσάρει το γήπεδο και θα διευκολύνει τις iso δράσεις του Bacon.
That said, το σχήμα που πιστεύω ότι θα καλείται πολύ συχνά να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά θα αποτελείται από τους Lee, Grigonis, Ponitka, Bacon, Παπαγιάννη.
Είναι προφανέστατα το σχήμα με τη μεγαλύτερη ευελιξία και δυνατότητες σε αυτό ρόστερ. Συνδυάζει υψηλό αμυντικό hustle, στοιχεία που μπορούν να δημιουργήσουν καλό spacing, και ατομική εκτελεστική δεινότητα.
Πέρα όμως από το ποιοι παίκτες ταιριάζουν καλύτερα με ποιους στο τωρινό ρόστερ, τα κρίσιμα ερωτήματα είναι δύο:
- Πρώτον, κατά πόσο ο προπονητής έχει ξεκαθαρίσει στο μυαλό του γιατί έχει επιλέξει αυτούς τους παίκτες (στο βαθμό που είναι δικές του επιλογές)
- Δεύτερον, πως θέλει/πρέπει να τους χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ώστε να μεγιστοποιήσει τόσο την ατομική τους απόδοση όσο και αυτή της ομάδας συνολικά
Εδώ έχω σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο ο Radonjić θα μπορέσει να πάρει το μέγιστο από ένα ρόστερ, το οποίο συνεχίζει να έχει ανορθογραφίες παρά τους 7 ξένους, ενώ είναι ξεκάθαρο πλέον ότι δεν αποτελείται από καθαρά δικές του επιλογές.
Κυρίως, αμφιβάλλω σοβαρά ότι ο Radonjić μπορεί να ανταποκριθεί στην ανάγκη αυτό το ρόστερ να έχει δυο διακριτά επιθετικά πλάνα με βάση τον προαναφερθέντα διαχωρισμό σε λειτουργικά βασικά σχήματα.
Εύχομαι να με διαψεύσει, αλλά αν δε το κάνει σύντομα, δύσκολα θα μακροημερεύσει στο άκρως τοξικό περιβάλλον του Παναθηναϊκού
Αυτή τη στιγμή η προσθήκη του Bacon του δίνει μεν ένα πολύ σημαντικό όπλο, το οποίο όμως αν δεν καταφέρει να το χρησιμοποιήσει σωστά θα στραφεί εναντίον του.
Η αμηχανία της αντίδρασής του στην ερώτηση για την απόκτηση του Bacon στη συνέντευξη τύπου δείχνει ότι δεν νιώθει άνετα στη θέση που έχει βρεθεί
Είναι περιττό εδώ να τονίσω ξανά ότι η απόκτηση του Bacon όσο κι αν λύνει κάποια προβλήματα, δεν μπορεί να αναιρέσει τα δομικά ζητήματα που έχει προκαλέσει ο ελλιπέστατος καλοκαιρινός σχεδιασμός.
Ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί πολλή δουλειά για να γίνει ομάδα στο γήπεδο και να βρει αυτοματισμούς, την ώρα που η σεζόν τρέχει και ενώ μετράει ήδη δύο ήττες στην έδρα του.
Η προσθήκη ενός 4-5ριου μοιάζει απαραίτητη εδώ και τωρα αν θέλει να κλείσει τις ανορθογραφίες και να διεκδικήσει με αξιώσεις μια θέση στην 8αδα, στοχεύοντας σε ένα δυναμικό come back στον δεύτερο γύρο.
Αυτό σημαίνει 8 ξένους βέβαια.
Η εναλλακτική λύση είναι να ρισκάρει επενδύοντας στην αγωνιστική ωρίμανση του Μαντζούκα και περιμένοντας τον Μήτογλου για το 4-5, πράγμα που αποτελεί δίκοπο μαχαίρι καθώς η ποινή του τελευταίου ενδέχεται να τον αφήσει και του χρόνου εκτός γηπέδων.
Σε κάθε περίπτωση και παρά την απόκτηση του Bacon ο ανισόρροπος σχεδιασμός του καλοκαιριού θα υποχρεώσει τον Παναθηναϊκό να αντιμετωπίσει στον Ολυμπιακό στους τελικούς της Basket League με ένα αποδυναμωμένο ρόστερ σε σχέση με αυτό της Ευρωλίγκας, καθιστώντας ακόμα πιο δύσκολο τον στόχο να διεκδικήσει με αξιώσεις τα εγχώρια σκήπτρα απέναντι στην καλοστημένη και καλοδουλεμένη ομάδα του Μπαρτζώκα.
Σε αυτή τη βάση, ευχής έργο θα ήταν αντί να περιμένουμε αποτελέσματα και επιτυχίες από φέτος να προσεγγίσουμε τη χρονιά ως αυτήν που θα θέσει πραγματικές βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον.
Σε αυτό το πλαίσιο θα ήταν καλό να αποφασίσουμε άμεσα αν θέλουμε αυτό το μέλλον να το αναθέσουμε στο δίδυμο Πεδουλάκη – Radonjić ή αν θέλουμε να αναζητήσουμε άμεσα έναν προπονητή με μέγεθος και αξία που να δίνει πραγματική προοπτική για ένα μακρόπνοο πρότζεκτ τριετίας που θα επαναφέρει την ομάδα αγωνιστικά εκεί που της αξίζει.
All of you know who’s the obvious choice right now…
Ένας τέτοιος τρόπος σκέψης και δράσης βέβαια είναι too much to ask από τον Παναθηναϊκό του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Είναι προφανές ότι θα συνεχίσουμε στη λογική όποιος νικάει μένει, όποιος χάνει φεύγει κι ο καλός Θεός (που κάνει στα χαζά πουλιά φωλιά, όπως δεν παύει να μας υπενθυμίζει ο Profanatica) βοηθός.