Βαρέθηκα να ψάξω στο αρχείο μου, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι έχω ξεκινήσει και στο παρελθόν κείμενο σε αυτό εδώ το σάιτ με αναφορά στον πίνακα του René Magritte La Trahison des Images (Η προδοσία των εικόνων).
Δεν πειράζει όμως. Επανάληψις μήτηρ μαθήσεως.
Ο διάσημος πίνακας του σουρεαλιστή ζωγράφου που χρονολογείται στο 1929 απεικονίζει μία πίπα η οποία συνοδεύεται από την επιγραφή Ceci n’est pas une pipe (αυτό δεν είναι πίπα).
Το κυνικό μήνυμα του Magritte είναι σαφές. Η απεικόνιση μιας πίπας δεν καθιστά το εικονιζόμενο αντικείμενο μια πραγματική πίπα.
Μια πραγματική πίπα μπορείς να την γεμίσεις καπνό και να την καπνίσεις. Την απεικόνιση της πίπας μπορείς να την ονομάσεις πίπα, αλλά δεν είναι πίπα αφού δεν μπορείς να την καπνίσεις.
Βάλτε τώρα στη θέση της πίπας στον πίνακα την κανονικότητα που επέστρεψε στον Παναθηναϊκό τον Απρίλη που μας πέρασε.
Ξεκινάμε…
Ο ιδιοκτήτης μας πληροφόρησε ότι επιστρέφει ενώ δεν είχε φύγει ποτέ, αλλά και χωρίς να επιστρέφει κανονικά.
Έδιωξε με προσβλητικό τρόπο τα δύο τοτέμ της ομάδας που τράβηξαν κουπί επί δύο χρόνια υπό εντελώς αντίξοες συνθήκες.
Προσέλαβε ξανά έναν γραφικό τύπο, ο οποίος επιστρέφει για τέταρτη φορά στην ομάδα για να κακοπαίξει τον ρόλο του τεχνικού διευθυντή, αφού τις τρεις προηγούμενες φορές εκδιώχθηκε από τον ίδιο ιδιοκτήτη κλωτσηδόν ως αποτυχημένος προπονητής.
Σε αυτόν τον αποτυχημένο τύπο ανατέθηκε η αποστολή να επαναφέρει την ομάδα στον σωστό αγωνιστικό δρόμο μετά από δύο χρόνια αγωνιστικών διασυρμών στην Ευρωλίγκα και (μετά την επιστροφή του Ολυμπιακού και) στις εγχώριες διοργανώσεις.
Έναν σωστό δρόμο από τον οποίο δεν την έβγαλε η πλήρης εγκατάλειψη της από τον ιδιοκτήτη για δύο συναπτά έτη, αλλά οι λάθος χειρισμοί του Φραγκίσκου Αλβέρτη και του Δημήτρη Διαμαντίδη, όπως φροντίζουν να υπαινίσσονται σε κάθε ευκαιρία διάφοροι καλοί και αντικειμενικοί δημοσιογράφοι που νοιάζονται για το καλό της ομάδας, αλλά και ο ίδιος ο technical director.
Ας δούμε λοιπόν τι κατάφερε ο technical director που ξεκίνησε τον σχεδιασμό της νέας ομάδας από Απρίλη μήνα και έχοντας εγγυημένο ένα μπάτζετ ελαφρώς μεγαλύτερο από πέρσι λόγω της στήριξης που αποφάσισε να του παρέχει ο ιδιοκτήτης εκ του μακρόθεν.
Δηλαδή ξεκίνησε τον σχεδιασμό υπό ασύγκριτα καλύτερες συνθήκες από αυτές υπό τις οποίες κλήθηκαν να στήσουν ρόστερ οι δύο προαναφερθέντες θρύλοι της ομάδας τα προηγούμενα δύο χρόνια.
Τότε που διαβάζαμε ρεπορτάζ Ιούλη μήνα ότι προσπαθούσαν να κάνουν μεταγραφές χωρίς να ξέρουν πόσα ακριβώς θα είναι τα έσοδα της επερχόμενης σεζόν.
Περσινά ξινά σταφύλια, όμως.
Πάμε να δούμε πως μπαίνουν οι βάσεις της πορείας προς την αγωνιστική αναγέννηση στο όνομα των παναθηναϊκών αρχών και αξιών του technical director.
Ο technical director, λοιπόν, εκκινώντας από τις αρχές του παλιού καλού σκεπτόμενου μπάσκετ που πρεσβεύει (ό,τι μπορεί ο καθένας, δεν κρίνουμε εδώ πως επιλέγει να βγάλει το ψωμί του κάθε τίμιος βιοπαλαιστής) πήγε και έκλεισε έναν μέτριο προπονητή με εμπειρία Ευρωλίγκας και αποδεδειγμένα χαμηλό ταβάνι.
Επαναφορά στην κανονικότητα είπαμε.
Έφερε όχι έναν αλλά δύο pg για να καλύψει το κενό που ταλάνιζε την ομάδα τα προηγούμενα χρόνια. Κιμπαριλίκια…
Μόνο που έκλεισε δύο pg που είναι καλοί για δεύτεροι, αλλά κανένας δεν αξίζει τον ρόλο του πρώτου σε ομάδα που θέλει να είναι ανταγωνιστική και να βλέπει τον ελάχιστο στόχο που είναι αντάξιος της ιστορία της, δηλαδή την είσοδο στην οχτάδα.
Και σαν να μην έφτανε αυτό οι δύο pg δεν συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον στη βάση των αγωνιστικών χαρακτηριστικών. Είναι και οι δύο streaky από το τρίποντο. Κανείς τους δεν είναι ελίτ slasher και κανείς τους δεν είναι ελίτ δημιουργός.
To make a long story short, από κει που διαβάζαμε ότι προσφέρουμε 1,8εκ στον Καλάθη για να αποκτήσουμε ξανά πρωτοκλασάτο pg, αποφασίσαμε και πάλι ότι no Calathes no money για pg από το πάνω ράφι.
Οπότε τι κάνουμε; Παίρνουμε δύο δεύτερους και βάζουμε λυτούς και δεμένους να αλυχτάνε ολημερίς κι ολονυχτίς στα σάιτ και στο τουίτερ ότι επιτέλους η ομάδα απέκτησε κανονικούς pg.
Κατόρθωμα! Αυτό θα πει σχεδιασμός με αρχές και ξεκάθαρους στόχους.
Το χτίσιμο συνεχίστηκε φέρνοντας ένα εξαιρετικό δυάρι, τον Grigonis, που όμως δεν είναι ο παίκτης που θα του πεις πάρε τη μπάλα και βάλε καλάθι στα δύσκολα. Δεν είναι ένας go-to-guy που λένε στο χωριό του μπάσκετ, αλλά παίκτης που έχει μάθει να αναδεικνύει το καλό επιθετικό του πακέτο κυρίως μέσα από ένα καλοδουλεμένο και λειτουργικό σύνολο.
Fun fact: Ο Grigonis είναι και ο μόνος ελίτ σουτερ που εδέησαν να φέρουν στην ομάδα το καλοκαίρι ο technical director και ο κόουτς-κλώνος του.
Για τις υπόλοιπες θέσεις αποφάσισαν ότι δεν χρειάζεται σε καμία ελιτ σουτ.
Κάπως έτσι, στο 4 πήραμε έναν γυρολόγο Αμερικανό που δεν έχει στεριώσει πουθενά δεύτερη σεζόν στην Ευρωλίγκα και που εκτός από streaky σουτερ είναι και μετριότατος αμυντικός.
Fun fact: είναι και ο μόνος παίκτης που έχουμε στο 4 τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, αρχές Οκτώβρη.
Στη θέση του Παπαπέτρου φέραμε την ύστατη ώρα τον Ponitka και αφού επί ένα μήνα διαβάζαμε ότι δεν χρειαζόμαστε τριάρι γιατί έχουμε τον Grigonis, τον Καλαϊτζάκη και τον Μαντζουκα – ο οποίος Μαντζουκας δεν πατάει καν παρκέ πλέον.
Ο Ponitka είναι μεν καλός παίκτης αλλά κακό φιτ σε μια ομάδα που διακρίνεται για την έλλειψη καλού σουτ στις περισσότερες θέσεις.
Ανοίγω παρένθεση.
Η αποχώρηση του Παπαπέτρου αποτελεί μυστήριο από τη στιγμή που είχε συμβόλαιο.
Και αποτελεί μυστήριο γιατί είναι τουλάχιστον αντιφατικό να δηλώνεις Απρίλη μήνα ότι η ομάδα πρέπει να δώσει έμφαση στον ελληνικό κορμό και να σταματήσει να στηρίζεται σε πολλούς φτηνούς Αμερικανούς, και τέλη Ιούλη να επιτρέπεις στον έναν από τους δύο ευρωλιγκάτους Έλληνες παίκτες που έχεις να φύγει.
Μπορώ να ακούσω όλα τα επιχειρήματα για το αν ήταν χρήσιμος και καλό φιτ ο Παπαπέτρου με βάση την απόδοσή του τα δύο τελευταία χρόνια, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι από τη στιγμή που τα κουκιά με τους Έλληνες δεν βγαίνουν, η απώλεια του δημιούργησε τεράστιο πρόβλημα που το βρίσκουμε μπροστά μας.
Κλείνει η παρένθεση.
Πήραμε όμως καλό πεντάρι για να πλαισιώσει τον Παπαγιάννη. O Gudaitis βεβαια είναι λίγο πιο βαρύς από ό,τι πρέπει και παραδοσιακά ζορίζεται στην άμυνα στο pnr. Ωστόσο προσθέτει ένα στοιχείο που λείπει απόλυτα από τον Παπαγιάννη: δίνει οντότητα στο post παιχνίδι της ομάδας.
Το πρόβλημα όμως κι εδώ είναι ότι δεν πήραμε τρίτο ψηλό.
Για κάποιο άγνωστο λόγο σε όσους ασχολούνται έστω και ερασιτεχνικά με το άθλημα ο technical director αποφάσισε ότι αντί για 5 παίκτες στις θέσεις του PF και του Center, όπως όλες οι ομάδες, εμείς μπορούμε να πορευτούμε με 3 (ένα καθαρό 4αρι και δύο καθαρά 5αρια, ούτε καν ένας τουήνερ αναμεσα τους).
Κανονικότητα είπαμε. Και σχεδιασμός με αρχές, όχι μαλακίες!
Κάπως έτσι φτάσαμε στον Οκτώβρη και ο technical director έχει στήσει ένα ρόστερ που δεν έχει κανέναν σλάσερ της προκοπής, έχει μόλις έναν κανονικό σουτέρ, δεν έχει δεύτερο 4αρι, ούτε τρίτο 5αρι.
Και έχει έναν ξένο, τον Andrews, που είναι ήδη υπ’ ατμόν καθώς πρόκειται για παίκτη που διακρίθηκε πέρσι στο Eurocup με την μπάλα στα χέρια, αλλά εμείς τον φέραμε για να παίζει off ball με αποτέλεσμα να μοιάζει με ψάρι έξω από το νερό.
Αυτό κατανοούν ως συμμάζεμα και δημιουργία ομάδας με αρχή, μέση και τέλος στον μισοπαρκαρισμένο Παναθηναϊκό.
Στο πλαίσιο αυτής της κανονικότητας ψάχνουμε αρχές Οκτώβρη για δύο προσθήκες σύμφωνα με τους insider-παπαγάλους (σπάνια πουλιά του δάσους που ευδοκιμούν και στο τουίτερ). Μία προσθήκη στην περιφέρεια (προφανώς αντικαταστάτη του Andrews) και μία προσθήκη στο 4.
Δηλαδή ψάχνουμε για δύο επιπλέον ξένους για να κλείσουμε κάποια στιγμή κι ενώ θα τρέχει η αγωνιστική σεζόν ένα ρόστερ που θα απαρτίζεται από 8 ξένους, όλους αναντικατάστατους.
Όχι σαν πέρσι που οι άλλοι οι άχρηστοι είχαν στήσει ρόστερ με 8 ξένους αντί να προωθούν τα νέα ταλέντα του ελληνικού κορμού… oh, wait
Επιπλέον, θα είναι ένα ρόστερ που για το πρώτο μισό της Ευρωλίγκας (τουλάχιστον) θα ψάχνεται για να αποκτήσει ομοιογένεια και αυτοματισμούς. Και ανάλογα με τους παίκτες που θα έλθουν, όταν και αν έλθουν, θα έχει μικρότερες ή μεγαλύτερες ελλείψεις σε σουτ, σλάσινγκ και instant scoring.
Fun fact: Στην Ελλάδα, last time I checked, εξακολουθούν να να παίζουν μόνο έξι ξένοι σε κάθε ματς. Αυτό σημαίνει ότι απέναντι στον Ολυμπιακό θα πρέπει να παίζουμε με μείον δύο βασικές μονάδες.
Δηλαδή όταν φτάσουμε να διεκδικήσουμε(;) τους εφικτούς τίτλους της χρονιάς, θα πρέπει να το κάνουμε με ένα αποδυναμωμένο ρόστερ απέναντι σε μια ομάδα με δεμένο κορμό που είναι στημένη εξαιρετικά στη βάση των σύγχρονων επιταγών του αθλήματος. Όχι των κολλημάτων ενός technical director από τα Lidl.
Well done, Mr technical director! It takes some effort to make such a fucking mess.
Για να επανέλθουμε λοιπόν στο δίδαγμα του πίνακα του Magritte: Αυτό που βλέπουμε στον Παναθηναϊκό δεν είναι κανονικότητα!
Είναι μια απεικόνιση κανονικότητας που σε αντίθεση με την απεικόνιση της πίπας του Magritte, εκτός από μη υπαρκτή, είναι και δομικά και αισθητικά κακή.
Γιατί μια αληθινή κανονικότητα απαιτεί να διορθώνεις τα λάθη σου αντί να τα επαναλαμβάνεις εμμονικά
- Απαιτεί να παίρνεις παράδειγμα ακόμα και από τον αιώνιο αντίπαλό σου, οι πρόεδροι του οποίου έδειξαν για άλλη μια φορά σωστά αντανακλαστικά και έκαναν το βασικό που χρειαζόταν για να επαναφέρουν την ομάδα τους σε υψηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητας με χαμηλό μπάτζετ.
- Απαιτεί δηλαδή ο ιδιοκτήτης να μην ξεκινάει την αναδόμηση της ομάδας που αυτός διέλυσε δίνοντας τον αγωνιστικό έλεγχο στα χέρια ενός πολλάκις αποτυχημένου και ξεπερασμένου από το άθλημα τύπου.
- Απαιτεί να μην κάνεις νέα αρχή φέρνοντας έναν μέτριο προπονητή με την ελπίδα μήπως και σου βγει, και με ρεαλιστική προοπτική να μην τον βρουν τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα.
Για τον Παναθηναϊκο που έχει 6 αστέρια στη φανέλα και που από το ’12 μέχρι και το ’19 δεν βρέθηκε ποτέ εκτός 8αδας, η επιστροφή στην κανονικότητα θα έπρεπε να ξεκινάει με έναν μάνατζερ τύπου Μάνου και με επιστροφή ενός προπονητή από το πάνω ράφι τύπου Πασκουαλ.
Στο όνομα της παναθηναϊκής κανονικότητας θα έπρεπε να κινήσουμε γη και ουρανό για να φέρουμε τέτοιας ποιότητας επαγγελματίες πίσω και να τους δώσουμε λευκή επιταγή για να επαναφέρουν την ομάδα εκεί που της αξίζει.
Η παναθηναϊκή κανονικότητα θα έπρεπε να εμπεριέχει τους Αλβέρτη και Διαμαντίδη σε θέσεις κοντά στην ομάδα, γιατί τις σημαίες σου δεν τις υποστέλλεις ποτέ.
Ειδικά όταν θέλεις να γαλουχήσεις νέα ταλέντα που ήλθαν στην ομάδα σου λόγω αυτών των δυο. Και ειδικά όταν αυτοί οι δύο έχουν βάλει πλάτη στα δύσκολα και έχουν λειτουργήσει ως κυματοθραύστες στην οργή του κόσμου για την εκκωφαντική απουσία του ιδιοκτήτη.
Η πικρή αλήθεια είναι όμως ότι όσο ο συγκεκριμένος ιδιοκτήτης θα συνεχίζει να κάνει κουμάντο από την κουίντα, η μόνη κανονικότητα για τον πιο επιτυχημένο σύλλογο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού θα είναι σαν τη πίπα στον πίνακα του Magritte.
Καλό θα ήταν όμως όλοι οι άνθρωποι του ιδιοκτήτη που πασχίζουν να μας πείσουν για το αντίθετο να πάρουν χαμπάρι επιτέλους ότι η πλειοψηφία του κόσμου της ομάδας έχει ξυπνήσει.
Στον νέο πίνακα που άρχισε να ζωγραφίζεται από τον Απρίλη και μετά, όσοι αγαπάνε και πονάνε αυτή την ομάδα –το δημιούργημα του Παύλου, του Θανάση και του Ζοτς– δεν κοιτάνε πλέον την εικόνα κανονικότητας, αλλά την επιγραφή.
Κι αυτή γράφει με ανεξίτηλα γράμματα: Αυτό ΔΕΝ είναι κανονικότητα!