Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο ΠΑΟ μόλις έχει χάσει τον πρώτο και ίσως τον μοναδικό εφικτό στόχο/τίτλο που είχε τη φετινή σεζόν βάσει δυναμικότητας, το κύπελλο.
Και τον έχασε παίζοντας καλύτερα από τον αντίπαλό του στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα.
Αυτό από μόνο του ίσως θα έπρεπε να μας ευχαριστεί.
Όταν η ομάδα αντιμετωπίζει έναν ποιοτικότερο αντίπαλο με μπάτζετ κατά 60% μεγαλύτερο του δικού της και αντί να χάσει άνετα και με διαφορά, όπως περίμεναν αρκετοί (και διακήρυσσε μεγάλο μέρος των αντίπαλων οπαδών), καταφέρνει όχι μόνο να εμφανιστεί ανταγωνιστική αλλά και να διεκδικήσει στα ίσια τον τίτλο, τότε το πρόσημο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί θετικό.
Στον Παναθηναϊκό των έξι αστεριών όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Για τον Παναθηναϊκό δεν υπάρχουν ήττες σαν νίκες (αυτές είναι προνόμιο των γραφικών), ούτε τίτλοι μικρής αξίας.
Κάθε τίτλος αξίζει και κάθε απώλεια τίτλου πονάει.
Σαφώς και δεν είναι καταστροφή να χάσεις ένα κύπελλο. Όπως δεν είναι καταστροφή να μείνεις μία χρονιά χωρίς τίτλο (αν και η ομάδα έχει ήδη πάρει το Super Cup που κάποιοι όμως το προσμετρούν στην προηγούμενη σεζόν).
Εδώ ο Ολυμπιακός έμεινε πέντε χρόνια άτιτλος και δεν έπαθε τίποτα. Όχι μόνο δεν καταστράφηκε, αλλά επέστρεψε αγωνιστικά δυνατός και μπορεί να αυτοδιαφημίζεται και ως ηθικά δικαιωμένος.
Πως γίνεται βέβαια να δικαιώνεται το #μεχριτελους από τη στιγμή που το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει ουσιαστικά στο ελληνικό μπάσκετ όσα χρόνια έλειπαν – πλην της προδιαγεγραμμένης αποχώρησης Βασιλακόπουλου – είναι το ριζικά μειωμένο μπάτζετ του Παναθηναϊκού, μόνο τα ίδια τα masterminds του #μεχριτελους μπορούν να το ξέρουν και οι αλύγιστοι θαυμαστές τους.
Οι οπαδοί της ομάδας του επινείου της Αθήνας όμως είναι γνωστοί πρωταθλητές της γραφικότητας και όντας καβάλα στο άλογο πλέον είναι δεδομένο ότι θα το σπάσουν το κοντερ. Με μπροστάρηδες τους προέδρους τους βεβαίως, βεβαίως.
Οι κκ. Αγγελόπουλοι πανηγύρισαν όχι μόνο για τον πρώτο τίτλο της χρονιάς στα «Αοράκια» (λογικό και αναμενόμενο μετά από πέντε χρόνια ξηρασίας), αλλά και για την φανταστική ατμόσφαιρα που εξασφάλισε η νέα ΕΟΚ…
Γελάει ο κόσμος!
Οι προέδροι-πρότυπο όπως διαβάζουμε δεξιά κι αριστερά τον τελευταίο καιρό, οι άγιοι παράγοντες του ελληνικού αθλητισμού, καλό θα ήταν να αφήσουν τις γραφικές δηλώσεις και να μας απαντήσουν στο εξής:
Όταν τα προηγούμενα χρόνια οι τελικοί πρωταθλήματος στο ΣΕΦ δεν τελείωναν ποτέ λόγω επεισοδίων από τους κάφρους της ομάδας τους, τους οποίους στήριζαν και προστάτευαν, έφταιγε η παλιά ΕΟΚ;
Την πολιτισμένη ατμόσφαιρα σε κάθε τελικό την καθορίζει πρωτίστως η συμπεριφορά του ηττημένου.
Και ο Παναθηναϊκός σαν ηττημένος έχει την αξιοπρέπεια να αφήνει τα ματς να τελειώσουν, να συγχαίρει τον νικητή και να παρίσταται στην απονομή.
Αυτό επιβάλλει ο σεβασμός στο άθλημα κι ας έχεις χάσει ένα ματς στις λεπτομέρειες.
Κι ας έχεις λόγο να διαμαρτύρεσαι για τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία σφυρίζαν οι διαιτητές στις δύο πλευρές του γηπέδου, ειδικά στο 4ο δεκάλεπτο.
Στον Παναθηναϊκό όμως δεν αρμόζει να ψάχνει άλλοθι στους διαιτητές για να καλύψει την δική του αγωνιστική ανεπάρκεια και κακώς βγήκε σχετική ανακοίνωση από τον εκπρόσωπο τύπου (o tempora, o mores).
Η ατμόσφαιρα για την οποία πανηγυρίζουν οι κκ. Αγγελόπουλοι, λοιπόν, δεν οφείλεται πρωτίστως και κυρίως σε καμία νέα ΕΟΚ, αλλά στον αντίπαλό τους που ως πολυνίκης όλων των θεσμών στο μπάσκετ έχει μάθει να χάνει με αξιοπρέπεια και να τιμά το άθλημα.
Παρόλαυτα οι κκ. Αγγελόπουλοι έχουν κάθε δίκιο να εμφανίζονται υπερόπτες και δικαιωμένοι, ταΐζοντας με το σανό της “δικαίωσης” και σημαντικό κομμάτι οπαδών της ομάδας τους που αρέσκεται να το καταπίνει αμάσητο.
Εκείνο το κομμάτι που είναι τόσο έξυπνο ώστε να πιστεύει ότι φέτος υπερισχύουν του Παναθηναϊκού όχι επειδή αυτός έχει 60% μικρότερο μπάτζετ από τη δική τους ομάδα, αλλά επειδή είναι ο Λιόλιος αντί του Βασιλακόπουλου στην ΕΟΚ.
Είναι το ίδιο κομμάτι οπαδών που πριν τρία χρόνια θεωρούσαν ότι για το αγωνιστικό χάλι της ομάδας τους δεν έφταιγε η αδυναμία των προέδρων τους να πληρώσουν τους παίκτες αλλά η κακιά ΕΟΚ.
Οι κκ. Αγγελόπουλοι, λοιπόν, έχουν απόλυτο δίκιο να “πουλάνε” δικαίωση, επαναλαμβάνω, διότι το κέρδισαν με το σπαθί τους.
Έχουν κάθε λόγο να λένε ό,τι γουστάρουν και να ερμηνεύουν τα πάντα ως νίκη της στρατηγικής τους, από τη στιγμή που στην μακροχρόνια προσωπική τους κόντρα με τον ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού αναδείχθηκαν οι απόλυτοι θριαμβευτές.
Όσο και να προσπαθούν οι δημοσιογράφοι της κακιάς ώρας, όσο και να παλεύει ο ίδιος ο DPG μέσα από το ινσταγκραμ να παρουσιάσει τον εαυτό του ως αυτόν που διέλυσε τον Ολυμπιακό προτού «αποσυρθεί» (ένας αστείος και αναληθής ισχυρισμός, τον οποίο πίστεψε μόνο το κομμάτι των σανοφάγων πράσινων οπαδών του προέδρου), η αλήθεια είναι ότι είναι ο ίδιος που εντέλει ηττήθηκε κατά κράτος από τους Αγγελόπουλους στην προσωπική τους κόντρα.
Και ηττήθηκε κατά κράτος διότι αυτοί σε αντίθεση με εκείνον άντεξαν και είναι εδώ, συνεχίζοντας να στηρίζουν την ομάδα τους στα δύσκολα και να την οδηγούν σε επιτυχίες.
Και αυτό όντως τους κάνει πολύ καλύτερους προέδρους από εκείνον, οπότε δικαίως του τρίβουν την τωρινή επιτυχία τους στη μούρη όπου βρεθούν και όπου σταθούν.
Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού όμως δεν είναι η προσωπική νίκη των Αγγελόπουλων επί του DPG και οι γραφικές κορώνες τους περί δικαίωσης της παρωδίας του #μεχριτελους.
Το τεράστιο πρόβλημα του Παναθηναϊκού ήταν και παραμένει ότι ο αδιάφορος ιδιοκτήτης του συνεχίζει να ελέγχει την ομάδα, κρατώντας την όμηρο.
Η υποτιθέμενη απόσυρση του είναι ένα βολικό σόφισμα.
Ένας ιδιοκτήτης αποχωρεί μόνο όταν πάψει να είναι ιδιοκτήτης, δηλαδή όταν δώσει τις μετοχές. Όσο κρατάει τις μετοχές μιας ομάδας, όσο παραμένει δηλαδή κύριος της, έχοντας την υπό τον πλήρη έλεγχό του, έχει και την πλήρη ευθύνη για την κατάσταση της.
Όσο και να προσπαθεί ο ίδιος και κάποιοι δημοσιογράφοι/πανελίστες της κακιάς ώρα να πείσουν τον κόσμο ότι οι ήττες της ομάδας και ο διασυρμός της στην Ευρώπη τα τελευταία δύο χρόνια δεν αντανακλούν σε αυτόν επειδή δεν ασχολείται, κάθε αποτυχία είναι και θα είναι πρωτίστως δική του ευθύνη.
Είτε του αρέσει είτε όχι, οι τελευταίες θέσεις στην Ευρωλίγκα και η χθεσινή απώλεια του κυπέλλου φέρουν ολογράφως την υπογραφή του.
Όσο παραμένει ιδιοκτήτης της ομάδας, σε κάθε ήττα της από τον αιώνιο αντίπαλο η ιστορία θα γράφει ότι ο Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων νίκησε τον Παναθηναϊκό του DPG.
Του DPG που υπεροπτικά μίλαγε για λευκές πετσέτες όταν οι Αγγελόπουλοι άφηναν την ομάδα τους απλήρωτη λόγω οικονομικών προβλημάτων (με τις γνωστές αγωνιστικές συνέπειες), αλλά τώρα έχει πετάξει λευκή πετσέτα ο ίδιος και είναι εκείνοι που δικαιωματικά του κάνουν πλάκα.
Και θα του κάνουν πλάκα, θα τον περιπαίζουν δημοσίως με τις δηλώσεις τους, σε κάθε ήττα της ομάδας του από την ομάδα τους.
Αυτή είναι μια σκληρή αλήθεια για τον αδιάφορο ιδιοκτήτη που δεν θα την γράψει ποτέ κανένα δημοσιογραφικό σάιτ, αλλά δεν μπορεί και να την αποκρύψει όλη η προπαγάνδα του κόσμου.
Κοινώς ο κόσμος το έχει τούμπανο και τα παπαγαλάκια κρυφό καμάρι.
Ο DPG αποφάσισε να πετάξει λευκή πετσέτα όταν ο ΠΑΟ, όπως και κάθε άλλη ομάδα, χρειαζόταν πιο πολύ από ποτέ τη στήριξη του ιδιοκτήτης της λόγω της πανδημίας και των άδειων γηπέδων.
Τόσο καιρό διαβάζουμε άπειρες αστειότητες από διάφορους για το «παρκάρισμα» της ομάδας που σκοπό έχουν ένα και μόνο πράγμα:
Αφενός να πείσουν τον κόσμο ότι είναι δικαίωμα του DPG να μη βάζει τα λεφτά του και να αφήνει τον Παναθηναϊκό να διασύρεται ενώ απαιτεί 25 εκατομμύρια για να τον πουλήσει.
Αφετέρου ότι ο Παναθηναϊκός έπαψε να πρωταγωνιστεί επειδή αποχώρησε ο DPG από την ενεργό διοίκηση και όχι επειδή δεν αφήνει την ομάδα ελεύθερη να βρει τον δρόμο της.
Μονά ζυγά δικά του σύμφωνα με τους προπαγανδιστές.
Και λεφτά δεν βάζει γιατί είναι δικαίωμα του.
Και κουμάντο συνεχίζει να κάνει στο παρασκήνιο, ορίζοντας ποιος θα είναι στη διοίκηση, γιατί ως ιδιοκτήτης είναι δικαίωμά του.
Ο ιδιοκτήτης δηλαδή έχει μόνο δικαιώματα να κάνει ό,τι γουστάρει με την ομάδα αλλά καμία ευθύνη για τα αγωνιστικά χάλια της…
Γελάει ο κόσμος!
Τόσο με τους δημοσιογραφίσκους που τα γράφουν αυτά όσο και με τους (ευτυχώς λίγους εναπομείναντες) χάνους οπαδούς που τα πιστεύουν.
Ας πάμε όμως στην ουσία των πραγμάτων.
Είναι αστείο να θεωρούμε ότι θα βρεθεί άνθρωπος που θα δώσει 25 εκατομμύρια για να αγοράσει μία ομάδα μπάσκετ, η οποία δεν θα του αποφέρει ποτέ κέρδη και η οποία έχει απαξιωθεί πλήρως σε αγωνιστικό επίπεδο τα τελευταία δύο χρόνια με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πτώση της εμπορικότητα της.
Υπό αυτές τις συνθήκες συστηματικής απαξίωσης του εμπορικού προϊόντος το πωλητήριο μοιάζει να είναι για τα μάτια του κόσμου.
Ωστόσο το πωλητήριο ως μέσο αποποίησης ευθυνών όσον αφορά στην αγωνιστική αποδυνάμωση του Παναθηναϊκού είναι η μία όψη του νομίσματος.
Η άλλη όψη είναι ότι ο ιδιοκτήτης της ομάδας και οι υποστηρικτές του στα σόσιαλ μήντια επικαλούνται διαρκώς τον σεβασμό που αρμόζει στην τεράστια κληρονομιά της οικογένειας Γιαννακόπουλου στον Παναθηναϊκό.
Πρόκειται για κοροϊδία από τη στιγμή που εδώ και δύο χρόνια ο ίδιος διασύρει με κάθε δυνατό τρόπο αυτήν τη κληρονομιά, αφήνοντας την ομάδα έρμαιο των πολύ περιορισμένων εσόδων της και μιας μεταβατικής και ως εκ τούτου αδύναμης διοίκησης.
Η κληρονομιά των μεγάλων Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου δεν γράφει πουθενά ότι κρατάμε τον Παναθηναϊκό όμηρο και τον αφήνουμε να διασύρεται προσποιούμενοι ότι πουλάμε κάτι που δεν πουλιέται.
Όταν οι αείμνηστοι Παύλος και Θανάσης σκόπευαν να αποχωρήσουν είχαν δηλώσει δια στόματος Θανάση το Νοέμβρη του 2011 ότι είναι διατεθειμένοι να χαρίσουν τις μετοχές στον ερασιτέχνη για να αναλάβει την ομάδα όποιος Παναθηναϊκός επιχειρηματίας θέλει και μπορεί.
Οι μεγάλοι Γιαννακόπουλοι χάριζαν τις μετοχές σε μια εποχή που ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να κοστολογηθεί όχι 25 αλλά 75 εκατομμύρια όντας στην απόλυτη κορυφή της Ευρώπης και έχοντας σαρώσει τα πάντα.
Και το έκαναν γιατί ήξεραν ότι το οικονομικό και όχι μόνο βάρος του να αναλάβει κάποιος τον δικό τους ΠΑΟ τότε ήταν δυσβάσταχτο από μόνο του.
Τόσο δυσβάσταχτο που θα ήταν πρακτικά αδύνατο να βρεθεί άνθρωπος να μπορεί και να θέλει να πάρει το ρίσκο, πληρώνοντας και για τις μετοχές στην πραγματική τους αξία.
Αυτός ήταν ο ένας λόγος, ο πρακτικός, που δεν πούλαγαν αλλά χάριζαν τις μετοχές σε μια εποχή που το να αναλάβεις τον Παναθηναϊκό έμοιαζε με αποστολή αυτοκτονίας αν το όνομα σου δεν ήταν Γιαννακόπουλος.
Ο άλλος λόγος και εξίσου σημαντικός ήταν η παναθηναϊκή ψυχή και το ήθος τους που δεν θα τους επέτρεπε ποτέ να διανοηθούν ότι θα βγάλουν εκβιαστικά έστω και ένα σεντ από τον Παναθηναϊκό.
Αυτοί που είχαν δώσει τα πάντα και θα είχαν κάθε δικαίωμα να ζητήσουν ό,τι θέλουν. Αυτοί που είχαν σκορπίσει αφειδώς αμέτρητα εκατομμύρια για την ομάδα, δεν θεωρούσαν αναγκαίο να απαιτήσουν ούτε ένα μικρό μέρος πίσω.
Ο γιος του Παύλου και ανιψιός του Θανάση, λοιπόν, που δεν πρόσφερε στον Παναθηναϊκό ούτε το 1/10 από αυτά που πρόσφεραν οι τεράστιοι Γιαννακόπουλοι και που ζητάει 25 εκ για να πουλήσει τις μετοχές μιας ομάδας την αξία της οποίας ο ίδιος έχει φροντίσει να μειώσει συστηματικά από το 2020 και μετά, δεν μπορεί να έχει καμία απολύτως σχέση με τη δική τους κληρονομιά.
Η στάση του και η διαχείριση της ομάδας εκ μέρους του όχι μόνο δεν συγκρίνεται με τη δική τους, αλλά το μόνο που κάνει είναι να κηλιδώνει την τεράστια προσφορά τους στον Παναθηναϊκό.
Αν είχε σκοπό να σεβαστεί και να τιμήσει αυτήν την κληρονομιά, να εμφανιστεί αντάξιός της , το μόνο που θα όφειλε να κάνει είναι να χαρίσει εδώ και τώρα τις μετοχές της ΚΑΕ στον ερασιτέχνη.
Να ακολουθήσει δηλαδή το παράδειγμα της οικογένειάς του και να ανοίξει τον δρόμο σε όποιον επιχειρηματία ή επιχειρηματίες έχουν διάθεση να ενισχύσουν οικονομικά την ομάδα να το πράξουν μέσω του ερασιτέχνη χωρίς να τους αποτρέπει το δυσβάσταχτο ποσό αγοράς των 25εκ.
Κι εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο βολικό ψέμα που κυκλοφορεί ευρέως.
Γράφεται και λέγεται συχνά ότι ο λόγος που δεν βρίσκεται αγοραστής είναι ότι κανένας επιχειρηματίας δεν θέλει να αναλάβει τον Παναθηναϊκό γιατί κανείς δε είναι διατεθειμένος να ρίξει τα πολλά εκατομμύρια που απαιτούνται για να γίνει η ομάδα ανταγωνιστική.
Ουδέν ανακριβέστερο τούτου.
Τα πολλά εκατομμύρια αφορούν αποκλειστικά και μόνο στο ποσό που ζητείται για να αγοράσει κάποιος την ομάδα. Όχι σε αυτά που θα χρειάζεται να βάζει από την τσέπη του για να την ξανακάνει ανταγωνιστική.
Ο Παναθηναϊκός που έχει “παρκάρει” ο DPG δεν είναι ο Παναθηναϊκός του Παύλου και του Θανάση που βρισκόταν στην κορυφή της Ευρώπης με μεικτά μπάτζετ που συχνά ξεπερνούσαν τα 20 εκ.
Είναι ένας Παναθηναϊκός που βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης και φέτος έχει ένα μεικτό μπάτζετ γύρω στα 8εκ με το καθαρό αγωνιστικό να κυμαίνεται γύρω στα 5εκ.
Στόχος της ομάδα αυτή τη στιγμή δεν είναι να κατακτήσει την Ευρωλγίκα, αλλά να ξεφύγει από τον πάτο της Ευρώπης και να ξαναγίνει ομάδα οκτάδας.
Για αυτό δεν χρειάζεται κανένα μπάτζετ 20 εκ.
Χρειάζεται διοικητική σταθερότητα, πλάνο και ένα ελαφρώς αυξημένο σε σχέση με το τωρινό και νοικοκυρεμένο μπάτζετ, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου θα μπορεί να καλύπτεται από τα έσοδα της.
Όταν με το καλό ανοίξουν και πάλι πλήρως τα γήπεδα, με βάση τους μέσους όρους των εισιτηρίων στο ΟΑΚΑ προ πανδημίας και αν συνυπολογίσουμε ότι έχουν αυξηθεί οι αγώνες της Ευρωλίγκας (άρα και τα έσοδα από τα εντός έδρας ματς), η ομάδα θα μπορεί να προσθέσει στα ταμεία της τουλάχιστον τρία εκατομμύρια ετησίως.
Με τη διαφαινόμενη ολοκλήρωση της παραχώρησης του ΟΑΚΑ, η εμπορική ονοματοδοσία και η εκμετάλλευση του γηπέδου θα αποτελέσουν μία επιπλέον σοβαρή πηγή εσόδων.
Αυτές οι εξελίξεις από μόνες του μπορούν να ανεβάσουν το υπάρχον καθαρό αγωνιστικό μπάτζετ της ομάδας γύρω στα δύο με τρία εκατομμύρια με συντηρητικούς υπολογισμούς.
Σε αυτή τη βάση ένας επίδοξος επενδυτής ή μια ομάδα επίδοξων επενδυτών δεν θα χρειαζόταν να βάζει πολλά εκατομμύρια σε ετήσια βάση, όπως σκόπιμα διαδίδουν οι καλοθελητές, για να διατηρεί την ομάδα ανταγωνιστική. Θα αρκεί να προσθέτει μια δική του λογική χορηγία στα αυξημένα έσοδα για να φτάσει να έχει η ομάδα ένα αγωνιστικό μπάτζετ γύρω στα 8-9 εκ.
Αυτό θα σήμανε ένα μπάτζετ μεγαλύτερο κατά 80% του φετινού, με το οποίο η ομάδα θα μπορούσε να κινηθεί με πολύ μεγαλύτερη άνεση στην αγορά για να στελεχωθεί με αξιόλογους παίκτες και όχι με λύσεις ανάγκης από τα πανέρια με τους τραυματίες και τους απόμαχους.
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα όμως της παραχώρησης των μετοχών στον ερασιτέχνη είναι ότι με αυτόν τον τρόπο θα δινόταν ένα τέλος στην διοικητική αβεβαιότητα, στις παλινωδίες και στην ανοργανωσιά που κατατρώει το τμήμα εδώ και χρόνια.
Αν οι μετοχές δοθούν στον ερασιτέχνη, μπορεί να προκύψει μια σταθερή διοίκηση που ακόμη κι αν είναι διοίκηση εσόδων/εξόδων θα μπορεί να καταρτίσει επιτέλους ένα μακροχρόνιο πλάνο για την ομάδα χωρίς να είναι όμηρος ενός ατέρμονου πωλητηρίου και προσωρινών διοικήσεων οι κινήσεις των οποίων περιορίζονται από έναν αδιάφορο ιδιοκτήτη.
Έτσι, χωρίς να απαιτούνται πακτωλοί εκατομμυρίων, μπορεί να ξαναγίνει ανταγωνιστικός ο Παναθηναϊκός.
Η άμεση και άνευ όρων παραχώρηση των μετοχών από τον DPG, στον δρόμο που έχουν δείξει ο πατέρας τους και ο θείος του, είναι μόνη λύση/λύτρωση για την ομάδα, ώστε να μπορέσει να ξαναβρεί άμεσα τον δρόμο της.
Αντίθετα η συνέχιση της παρούσας κατάστασης ή το εφιαλτικό σενάριο επιστροφής του ιδιοκτήτη στην ενεργή διοίκηση είναι δεδομένο ότι θα σφραγίσουν την καταστροφή της πιο πετυχημένης ομάδας του ελληνικού αθλητισμού.
Το μέλλον του Παναθηναϊκού μπορεί να είναι ευοίωνο αποκλειστικά και μόνο αν αποχωρήσει άμεσα ο άνθρωπος που αποδεδειγμένα πλέον μισεί την ομάδα και έχει την απαιτούμενη αναλγησία να την παρακολουθεί αδιάφορα να διασύρεται στους αγωνιστικούς χώρους.