Πριν λίγο καιρό πέτυχα στο Netflix μια σειρά που έγραφε Love, Death & Robots.
Προφανώς με τράβηξε κατευθείαν ο τίτλος. Δεν ονομάζεις το τηλεοπτικό σου προϊόν έτσι. Είναι πιο απλό από όσο πρέπει. Είναι πιο γενικό.
Και κυρίως, είναι περίεργο.
Μπαίνω να δω τί παίζει με αυτό και βλέπω ότι είναι: “a re-imagining of Fincher and Miller’s long in-development reboot of the 1981 animated science fiction film Heavy Metal.”
Ο Tim Miller του Deadpool δηλαδή και ο David Fincher.
Ο David Fincher.
Υπάρχουν κάποιοι σκηνοθέτες που ιστορικά ξέρεις πώς ό,τι και να κάνουν είναι τέτοια η αισθητική τους που δεν γίνεται να δημιουργήσουν κάτι κακό. Όσο κακό σενάριο και να τους δώσεις.
Ο Σπίλμπεργκ, ο Νόλαν, ο Ντελ Τόρο, ο Μπόιλ, ο Πίτερ Τζάκσον. Και δεν πας καν πέρα από την επιστημονική φαντασία.
Όπου βέβαια αν ασχοληθεί ο Σκορσέζε φτιάχνει το Hugo.
Είναι μερικοί άνθρωποι των οποίων η ματιά ξέρεις ότι έχει κάτι που δεν είναι generic. Είναι οι ίδιοι διαφορετικοί. Είναι διαφορετικός ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν του Κουαρόν και διαφορετικά κάτι Τάγματα του Φοίνικα ενός παγκοσμίως αγνώστου David Yates.
Οι περισσότεροι μεγαλώσαμε με τον Σπίλμπεργκ για παράδειγμα.
Ε, η παιδική ματιά που μου χάρισε για να κρατήσω σε όλη μου τη ζωή αυτός ο τύπος, την στιγμή που ο Μάλκολμ βλέπει τον πρώτο δεινόσαυρο, ήταν η ματιά ενός ανθρώπου που τότε πλησίαζε τα 50.
Γιατί ήταν του ίδιου η ματιά παιδική.
Τέλος πάντων.
Σημασία έχει ότι αυτή τη μαλακία την έκαναν για να περάσουν την ώρα τους αυτός που έκανε το Deadpool με αυτόν που έκανε το The Game (αγνοώντας επιδεικτικά να αναφερθώ στα Seven, Fight Club, Zodiac και λοιπά αριστουργήματα).
Και οπότε μπήκα να το δω.
Στη πορεία κατάλαβα ότι η σειρά είναι αυτοτελή, μικρού μήκους, animated παραμύθια.
Το καλύτερο από αυτά ήταν το Zima Blue.
Θα ήθελα να αφιερώσω ξεχωριστό κομμάτι με τις σκέψεις μου πάνω σε αυτό. Κατά πάσα πιθανότητα βέβαια ξέρω και ο ίδιος ότι δεν θα το κάνω.
Θα μιλήσω όμως για το δεύτερο καλύτερο.
Το Beyond the Aquila Rift…
Όταν ο Ομπράντοβιτς έφυγε από τον Παναθηναϊκό συνέβαινε κάτι κακό μέσα μου. Ισοδύναμα κακό με όταν συμβαίνει και κάτι κακό γενικά στην ζωή.
Αρχικά θυμάμαι να κοιτάω τα πρωτοσέλιδα που λέγανε τα γνωστά κλισέ αντίο κτλ κτλ και έλεγα όχι. Δεν το δέχομαι. Δεν έφυγε. Ξεχάστε το. Ακριβώς όπως είχα πει λίγο καιρό πριν από αυτόν για τον Σισέ (στην περίπτωση του ωστόσο έχω μείνει σε αυτό το στάδιο). Εκεί λοιπόν ήταν το πρώτο στάδιο.
Της άρνησης.
Γενικά τα 5 στάδια της θλίψης είναι: Άρνηση, Θυμός, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη και Αποδοχή.
Με τον Ομπράντοβιτς, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο, ήταν τέτοιες οι συγκινήσεις και ήταν τόσα τα χρόνια, που περάσαμε όλοι και τα 5 αυτά στάδια. Να πω εδώ ότι θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν να φτάνουν στο 5ο στάδιο γρήγορα. Δείχνει ψυχραιμία στην αξιολόγηση των καταστάσεων, δημιουργικό κυνισμό και διαχείριση του συναισθήματος. Όλα χρήσιμα σε αυτά που έχει να αντιμετωπίσει ο καθένας μας στην ζωή.
Ε, εγώ είμαι το αντίθετο.
Καμία διαχείριση, καμία ψυχραιμία, κανένας συμβιβασμός.
Ο Ομπράντοβιτς έπρεπε να μείνει. Ο Σισέ έπρεπε να αποσύρεται κάπου τώρα στη Λεωφόρο. Και όλοι μαζί χαρούμενοι έπρεπε να πάμε να δούμε τους Slayer στην αποχαιρετιστήρια συναυλία τους. Στη Λεωφόρο. Και μετά Ρέμο. Για τον Άρχοντα…
Λοιπόν μεταξύ των 2 αυτών πιθανών εξελίξεων βρίσκεται και η μία.
Αυτή που ζήσαμε.
Ήρθε ο Πεδουλάκης. Έφυγε ο Πεδουλάκης. Ήρθε ο Ιβάνοβιτς. Έφυγε. Ήρθε. Ξαναέφυγε. Πήραμε πρωταθλήματα. Πήραμε μεγάλα πρωταθλήματα. Κάναμε διάφορα.
Και στο τέλος όλων αυτών ήρθε ο Πιτίνο…
Η ιστορία ξεκινάει με τον Thom, τη Suzy και τον Ray ως τα 3 μέλη του πληρώματος του διαστημόπλοιου Blue Goose, το οποίο βρίσκεται στο τέλος της αποστολής του και περιμένει στην σειρά μιας διαστρικής πύλης που θα τους οδηγήσει πίσω στη Γη. Η Suzy, που είναι η υπεύθυνη για την πορεία που θα ακολουθήσουν τους ενημερώνει ότι φαίνεται να υπάρχει κάποιο πρόβλημα στις συντεταγμένες τους αλλά έχει βρει ένα shortcut που θα τους οδηγήσει γρηγορότερα πίσω.
Κάπως έτσι μπαίνουν και οι τρεις σε καταστολή για το ταξίδι της επιστροφής.
Η επόμενη σκηνή δείχνει τον Thom να ξυπνάει πρώτος βλέποντας γύρω του να αιωρούνται πράγματα. Σηκώνεται έντρομος, συνειδητοποιώντας ότι κάτι δεν έχει πάει καλά, ξυπνάει η Suzy ρωτώντας τον πού βρίσκονται και εκείνος ψάχνει στους χάρτες αδυνατώντας να αναγνωρίσει τον σταθμό που έχουν βρεθεί.
Και τότε ανοίγει την πόρτα πίσω τους και κάνει την εμφάνιση της η Greta…
Η Greta είναι η παλιά αγάπη του Thom. Μπαίνει μαζί με 2 βοηθούς και τον ενημερώνει ότι υπήρξε ένα λάθος στην πορεία του σκάφους. Ένα λάθος που κάνουν πολλά σκάφη εδώ και πολλά χρόνια με αποτέλεσμα να καταλήγουν σε αυτό το μακρινό σημείο του σύμπαντος.
Επειδή το βιβλίο από το οποίο προέρχεται η ταινία χρησιμοποιεί πραγματικά στοιχεία, η Greta ενημερώνει τους δύο ότι βρίσκονται σε έναν απομακρυσμένο σταθμό στον Schedar Sector.
Fun fact ο Schedar είναι ορατός με γυμνό μάτι καθώς βρίσκεται στην άκρη του γαλαξία μας, στον Αστερισμό της Κασσιόπειας. Είναι ένας από τους ευκολότερα αναγνωρίσιμους Αστερισμούς έχοντας το σχήμα M και πήρε το όνομα του – schedar στα αραβικά σημαίνει στήθος – από τη σχετική του θέση πάνω στην καρδιά της Κασσιόπειας, της Βασίλισσας της Αιθιοπίας, έτσι όπως τον χαρτογράφησε πρώτος ένας Φλαμανδός χαρτογράφος ονόματι Gerardus Mercator το 1551.
Η συνέχεια τελοσπάντων βρίσκει την Suzy να προσπαθεί να πείσει τον Thom ότι κάτι δεν πάει καλά με την Greta, τον Thom να προσπαθεί να την ηρεμήσει και την ίδια την Greta να τον συμβουλεύει να κρατήσει και τους 2 συναδέλφους του σε καταστολή.
Το σημείο από το οποίο ο Ομπράντοβιτς άφησε τον Παναθηναϊκό, στην ομάδα άλλαξαν πολλά.
Ο Ομπράντοβιτς έδινε μία σταθερότητα εντός και εκτός γηπέδου που όμοια της καμία ομάδα στην Ευρώπη δεν μπορούσε να πλησιάσει.
Καμίας άλλης ομάδας ο πάγκος δεν υπήρξε πιο απαγκιστρωμένος από τα αποτελέσματα όσο αυτός του Παναθηναϊκού.
Ναι, θα πεις μα πήρες τόσα ευρωπαϊκά. Τίποτα δεν πήρες. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού θα στήριζε την ομάδα του Ομπράντοβιτς ακόμα και αν το μόνο που είχαμε πάρει ήταν αυτό της Θεσσαλονίκης.
Καθότι είπα ότι αργώ να φτάσω στο στάδιο της Αποδοχής, αυτό δεν σημαίνει ότι μετά από τόσα χρόνια δεν έχω φτάσει στο θέμα Ομπράντοβιτς.
Στόχος δεν είναι η αποθέωση του παρελθόντος του Ομπράντοβιτς. Στην πραγματικότητα η αποθέωση του παρελθόντος σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην δυστυχία. Γιατί το παρελθόν είναι το μοναδικό που δεν μπορείς να ζήσεις.
Το πραγματικό ζητούμενο εδώ είναι η αναγνώριση της πραγματικότητας.
Και σε μία ομάδα που έχασε τον προσανατολισμό της όλα αυτά τα χρόνια την πραγματικότητα:
την αναγνώρισε
την πακέταρε όμορφα
και την παρέδωσε στον ίδιο του τον κόσμο
ένας άνθρωπος που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα βρισκόταν κάτω από ΚΑΜΙΑ πιθανή εξέλιξη της ιστορίας εδώ.
Αυτός.
Το να μιλήσεις για τον Πιτίνο προπονητικά πλέον δεν έχει καμία σημασία, πολύ απλά διότι ο Πιτίνο δεν βρίσκεται πια εδώ. Νομίζω δεν χρειάζεται κιόλας. Τα αποτελέσματα τα είδαμε μαζί.
Η μεγάλη παρακαταθήκη του Πιτίνο δεν ήταν κυρίως προπονητική.
Αυτό που άλλαξε τον οργανισμό μέσα σε 6 μήνες ήταν ότι ήρθε ένας προπονητής που ήταν ανάλογος του ονόματος που δημιούργησε αυτός ο οργανισμός πρώτα από όλα στο μυαλό των οπαδών του.
Όταν μεγάλωνα εγώ μπορεί να έβλεπα τον Μάλκοβιτς και να μου έλεγαν ότι είναι κορυφαίος, αλλά εγώ στο μυαλό μου δεν είχα ταυτίσει την ομάδα μου με τους κορυφαίους. Τον Πολίτη και τον Κιουμουρτζόγλου είχα δει. Ήταν ωραίο να ξέρεις ότι έχεις έναν κορυφαίο αλλά στο μυαλό σου ο σύλλογος ήταν ένας σύλλογος που θέλει να γίνει μεγάλος. Πραγματικά μεγάλος.
Ένας που μεγαλώνει τώρα, στο μυαλό του ο σύλλογος ΕΙΝΑΙ μεγάλος. Όσες αποτυχίες και να έρθουν και για όσα χρόνια να κρατήσουν στο μυαλό του ο Παναθηναϊκός είναι και θα είναι ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ.
Και ο Πιτίνο ήταν ο κορυφαίος προπονητής που του ταίριαζε.
Ήταν αυτό που έλειπε όσα χρόνια προηγήθηκαν.
Ο Τσάβι ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, ο Τζόρτζεβιτς ένας παίχτης-θρύλος, ο Πεδουλάκης ένας αγνός Παναθηναϊκός, όμως όλοι αυτοί είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό:
Έπρεπε να ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ σε αυτόν που τώρα μεγαλώνει ότι είναι αντάξιοι της ομάδας του.
Αυτό δεν είχε ο Πιτίνο.
Και ο κόσμος το κατάλαβε αμέσως.Όταν ο γιατρός πρέπει να σου αποδείξει ότι είναι καλός γιατρός θα το καταλάβεις στις κινήσεις του. Όταν ξέρει ότι είναι θα αφεθείς στα χέρια του.
Ο Πιτίνο ήρθε και από την πρώτη στιγμή έδειξε στον οργανισμό τα προβλήματα του.
Ο Andrew Jackson ήταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ υπό την διακυβέρνηση του οποίου υπογράφτηκε το 1830 το Indian Removal Act, υπεύθυνο για τον χαμό σχεδόν του 1/4 του πληθυσμού των αυτόχθονων Ινδιάνων. Σύμφωνα με τον εν λόγω νόμο, οι Ινδιάνοι που είχαν εδάφη στον Νότο υποχρεούνταν να μετακινηθούν προς την Δύση και οι λευκοί νομιμοποιούνταν να τους τα πάρουν. Για να κάμψουν τις αντιστάσεις τους οι λευκοί τους πουλούσαν αλκοόλ.
Ο Πιτίνο είπε πολλά και για πολλούς όλον αυτό τον καιρό και τα είπε με τον πιο ωραίο τρόπο που θα μπορούσε να σου πει κάποιος πόσα ελαττώματα έχεις.
Μπορεί τα αντίστοιχα πρωτοσέλιδα να εστίαζαν στα “τσιγάρα του Βουγιούκα” για παράδειγμα, σε μια αχαρακτήριστα παλιακή νοοτροπία μεταφοράς ειδήσεων, αλλά αυτός στην πραγματικότητα:
Πρώτα αποθέωνε τον παίχτη του.
Στη συνέχεια έδινε στον κόσμο να καταλάβει πόσο έχει δουλέψει στην καριέρα του.
Και τελικά έδειχνε στον ίδιο τον παίχτη τί θα πρέπει να κάνει προκειμένου να την παρατείνει. Και το πιο σημαντικό.
Το έκανε με χιούμορ!
Μίλησε για τον Θανάση και δεν εστίασε στο τί ΔΕΝ κάνει, αλλά στο τί ΠΡΕΠΕΙ να κάνει. Η διαφορά είναι τεράστια.
Πρώτα είπε γι’ αυτόν ότι έχει το μεγαλύτερο ταβάνι από ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ στην ομάδα.
Και μετά είπε ότι δεν είναι καλός αμυντικός. Ότι πρέπει να μάθει να ντριμπλάρει. Να πασάρει. Και να σουτάρει.
Αλλό λίγο και θα έλεγε ότι πρέπει να μάθει και να περπατάει.
Είναι βέβαιο ότι στο τέλος λίγοι θα ήθελαν να μείνει περισσότερο ο Πιτίνο από όσο ο Θανάσης Αντετοκούνμπο…
Η συνέντευξη τύπου μετά τον αποκλεισμό της ομάδας από την Ρεάλ ήταν γενικά ένα μάθημα αθλητικού πολιτισμού που όμοιο του εμείς τουλάχιστον δεν είχαμε ξαναδεί.
Ο Ομπράντοβιτς για παράδειγμα ήταν το ακριβώς αντίθετο. Ο Ομπράντοβιτς ακολουθούσε την σέρβικη σχολή. Του Ίβκοβιτς, του Μάλκοβιτς και του Νίκολιτς. Ήταν κλειστός. Ήθελε να προστατέψει την ομάδα και τους παίκτες του, από τον τύπο και από τον κόσμο. Και έτσι μάθαμε και εμείς το μπάσκετ. Ο Ομπράντοβιτς το έκανε για καλό γιατί απλά είναι ο καλύτερος σε αυτό που κάνει. Εμείς όμως μάθαμε έτσι ότι το να μην μιλάς για την ομάδα και τους παίχτες είναι κακό για αυτούς.
Ο Πιτίνο έμαθε το μπάσκετ μαθαίνοντας σε παιδιά να κερδίζουν.
Και υπήρξε ένας από τους καλύτερους της ιστορίας σε αυτό.
Αυτή η συνέντευξη τύπου θα μείνει στην ιστορία. Και ο Πιτίνο την έδωσε σε εμάς συγκεκριμένα. Στον κόσμο που πάει στο ΟΑΚΑ τα τελευταία 25 χρόνια. Είναι δύσκολο οπαδός άλλης ομάδας να ταυτιστεί με όσα λέει ο δικός σου. Ήταν ακόμα μια από τις πολλές παρακαταθήκες που άφησαν οι μεγάλες προσωπικότητες που βρέθηκαν για λίγο ή περισσότερο καιρό στο σύλλογο. Μπορεί τώρα να μην το καταλαβαίνουμε, αλλά την επόμενη φορά θα έχουμε κρατήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μας πολλά από όσα είπε ή έκανε. You play in Panathinaikos…
Και αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο από το πρωτάθλημα.
Ο Thom μαγεμένος από την παλιά του αγάπη κοιμάται μαζί της, παρόλα τα σημάδια που δείχνουν ότι αυτή δεν είναι αυτό που του λέει. Η Suzy έχει μπει σε καταστολή. Ο Ray δεν ξύπνησε ποτέ, και ο ίδιος κοιτάζει έξω τα αστέρια ζητώντας από την Greta να του πει την αλήθεια όσο δύσκολη και αν είναι.
Η Greta παραδέχεται ότι δεν υπήρξε απόλυτα ειλικρινής μαζί του.
Ωστόσο δείχνει να τον αγαπάει πραγματικά…
Ο λόγος που δεν του την λέει είναι γιατί ίσως ο ίδιος δεν είναι έτοιμος να την αντέξει.
Ο Thom νιώθει έτσι κι αλλιώς απελπισμένος. Το λάθος στην πορεία του σκάφους, τους έχει οδηγήσει χρόνια μακριά από την επιστροφή τους στην Γη. Της ζητάει να του πει την αλήθεια.
Πιθανόν στην πιο συγκλονιστική μικρή στιγμή της ταινίας η Greta πλησιάζει στο παράθυρο και του δείχνει σε ολόγραμμα το σημείο που του είχε πει ότι βρίσκονται. Ο Schedar Sector βρίσκεται στην άκρη του Γαλαξία περίπου 230 έτη φωτός μακριά.
Από το σημείο του σταθμού που του είχε πει ότι βρίσκονται η κάμερα τότε αρχίζει να κάνει zoom out και να απομακρύνεται. Ανοίγοντας κι άλλο βγαίνει έξω από τον γαλαξία. Τόσο που ο σταθμός δεν υπάρχει πια και η Γη φαίνεται σαν μια κουκίδα που γυρίζει σε έναν άλλο γαλαξία.
Με αυτή την εικόνα πίσω της η Greta τότε αποκαλύπτει στον Thom ότι δεν βρίσκονται στο Schedar Sector αλλά κάπου πολύ μακρύτερα, όχι 230 αλλά 150.000 έτη φωτός μακριά.
Beyond the Aquila Rift…
Ο Παναθηναϊκός τα χρόνια που ακολούθησαν της φυγής του Ομπράντοβιτς έκανε πολλά σπουδαία καλά.
Η επιτυχία της πρώτης χρονιάς του Πεδουλάκη ήταν κεφαλαιώδους σημασίας για μία σειρά από λόγους.
Η δυσκολία του εγχειρήματος είναι ο πιο προφανής. Αλλά όχι ο σημαντικότερος.
Ο σημαντικότερος ήταν ότι ο μέσος πιτσιρικάς που μεγάλωνε τότε κατάλαβε ότι η ομάδα του παρέμεινε δυνατή παρά το γεγονός ότι μόλις είχε δεχτεί το πιο δυνατό χτύπημα της ιστορίας της.
Και αυτό δημιούργησε στον μέσο πιτσιρικά την αίσθηση ότι η ομάδα του δεν φοβάται τίποτα και κανέναν.
Και το έκανε αυτό απέναντι στον δυνατότερο αντίπαλο της δικής του ιστορίας.
Ήσουν και αδύναμος. Και χτυπημένος. Και ο αντίπαλος ήταν και νέος και δυνατός. Η νίκη μέσα σε αυτά τα σενάρια είναι αυτή που δημιουργεί τις πιο όμορφες αναμνήσεις. Τις ταινίες. Και τα παραμύθια…
Όπως και το κύπελλο του Ιβάνοβιτς. Το πρωτάθλημα του Πασκουάλ. Αυτά και άλλα υπήρξαν σπουδαίες επιτυχίες και θα μνημονεύονται πάντα. Ωστόσο κανείς μετά τον Ομπράντοβιτς δεν ήταν ΤΟΣΟ μεγάλος για να φέρει μαζί του ένα πράγμα.
Ηρεμία.
Ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα που βρίσκεται χιλιάδες χρόνια μακριά από την πραγματική κορυφή και κανείς δεν βρήκε ποτέ τη δύναμη να του το πει αυτό. Με ηρεμία.
Ο Τσάβι δήλωνε το καλοκαίρι με τον Γκιστ και τον Λάσμε και τον Παπαγιάννη που μόλις θα είχε γυρίσει από την Αμερική με ένα μπουρίτο στο χέρι ότι στόχος μας είναι το φάιναλ φορ.
Τα χρόνια που πέρασαν μετά την φυγή του Ομπράντοβιτς ο Παναθηναϊκός έχει το πιο εκπαιδευμένο κοινό στην Ευρώπη και λειτουργεί σαν να έχει το πιο απαίδευτο.
Έχει το μοναδικό κοινό που θα μπορούσες να χτίσεις χωρίς καν να του αναφέρεις την λέξη επιτυχία. Και εσύ υπόσχεσαι επιτυχία σαν να ήταν το προαπαιτούμενο για να την στηρίξει.
Αυτά γκρέμισε ο Ηαll of Famer πρώην προπονητής του.
Δεν χρειαζόταν να πεις σε ΑΥΤΟΝ τον κόσμο ότι στόχος σου είναι το φάιναλ φορ. Χρειαζόταν απλά να του πεις ότι “we are not a good shooting team.” Ότι “we got to stop this switching nonsense.” Ότι η Ρεάλ χτίστηκε με ιδανικό τρόπο. Ότι νικηθήκαμε από μια καλύτερη ομάδα. Και ότι αυτό συμβαίνει στα πλειοφ.
Ο κόσμος τα ήξερε αυτά έτσι κι αλλιώς. Και το φοβερό;
Δεν παραπονέθηκε ποτέ.
Και όχι. Τα social media δεν είναι απάντηση. Τα social media δεν είναι το γήπεδο.
Σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Γαλακτοκομείας των ΗΠΑ το 2017, υπολογίζεται ότι το 7% των αμερικανών πιστεύουν ότι το σοκολατούχο γάλα παράγεται από καφέ αγελάδες. Σε απόλυτους αριθμούς 16.4 εκατομμύρια άνθρωποι.
Αν έβαζες λοιπόν ολόκληρο τον πληθυσμό της Ελλάδας και άλλο μισό και τον ανάγκαζες να γραφτεί στο τουίτερ για μία μέρα και του πόσταρες ένα ωραίο τουίτ ότι είσαι στο αγρόκτημα και αρμέγεις την καφέ σου αγελάδα για να βγάλει Milko θα είχες 16.4 εκατομμύρια λάικ.
Και πριν σκεφτούμε ότι είναι οι “χαζοί αμερικανοί,” αν μας λέγανε να ταξιδέψουμε με έναν αμερικανικό πύραυλο στο διάστημα ή με έναν ελληνικό ας επιλέγαμε τον ελληνικό…
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού στήριξε αυτή την ομάδα όλα αυτά τα χρόνια ΠΑΡΟΤΙ γνώριζε πόσο δύσκολο είναι να πάει φάιναλ φορ. Ο κόσμος έκανε ρεκόρ στα διαρκείας όχι επειδή ανανέωσε ο Καλάθης, ή επειδή ήρθε ο Λάνγκφορντ και ο Λάσμε. Ήξερε ότι μετά τον Καλάθη το επόμενο συμβόλαιο θα ήταν 1.5 εκατομμύριο κάτω. Ήξερε ότι ο Λάνγκφορντ και ο Λάσμε είναι 35. Δεν χρειαζόταν να τους βαφτίσεις βόμβες.
Ή να τους πεις ότι στόχος είναι το φάιναλ φορ.
Στόχος είναι η ηρεμία. Τα φάιναλ φορ θα έρθουν στην πορεία ως προέκταση αυτής. Αν υπάρχει ένας κόσμος στην Ευρώπη που το ξέρει αυτό, αυτός είναι του Παναθηναϊκού.
Τη στιγμή που ο Thom μαθαίνει την αλήθεια ο κόσμος του καταρρέει.
Η Greta του εξηγεί ότι στην πραγματικότητα ταξίδευαν στο άγνωστο πολύ περισσότερο από όσο του είχε πει στην αρχή και δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Ακόμα και να μπορούσε, θα περνούσαν εκατοντάδες χρόνια και το σπίτι του δεν θα ήταν αυτό που ήξερε.
Του ζητάει συγγνώμη λέγοντας του ότι ο κόσμος πολλές φορές δεν αντέχει να ακούσει την αλήθεια. Ο Thom την κατηγορεί ότι μπορεί να του κρύβει κι άλλα. Μπορεί να του κρύβει ότι είναι ήδη νεκρός. Αυτή τον πλησιάζει, τον χαιδεύει και του απαντάει ότι δεν είναι νεκρός. Γιατί είναι εκεί. Μαζί της.
Ο Thom ξυπνάει την Suzy να της το πει. Είναι η μόνη που εμπιστεύεται. Η Suzy ποτέ δεν πίστεψε την Greta. Την κοιτάζει να στέκεται δίπλα του και πανικοβάλλεται. Τον ρωτάει έντρομη τί είναι αυτό το πράγμα. Εκείνος της εξηγεί ότι την ξέρει, ότι είναι η παλιά του αγάπη, η Greta.
Η Suzy του φωνάζει ότι αυτή δεν είναι η Greta. “Δες ξανά,” του λέει. Αυτός δεν καταλαβαίνει. Η Suzy προσπαθεί να την σκοτώσει, αλλά ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε. Τελικά η Greta την ξαναβάζει σε καταστολή και η σκηνή τελειώνει.
Στον Παναθηναϊκό τα χρόνια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου έγιναν λάθη. Τεράστια λάθη. Καμία ομάδα στον παγκόσμιο αθλητισμό δεν υπάρχει χωρίς να έχει κάνει λάθη. Ο Έιντζ ήταν πριν ένα χρόνο ο καλύτερος GM του κόσμου και αυτή τη στιγμή στους Σέλτικς δεν μένει ούτε ο Άρον Μπέινς. Οι Λέικερς έδωσαν τον Λου Γουίλιαμς για τον Κόρι Μπρούερ. Τον Λόπεζ και τον Κλάρκσον για τον Αϊζάια Τόμας και τον Τσάνινγκ Φράι. Άφησαν τον Ραντλ για 9 εκατομμύρια. Έδιωξαν τον Ντι Άντζελο για τον Πολ Τζόρτζ χωρίς να πάρουν τον Πολ Τζόρτζ.
Οι ομάδες κάνουν λάθη.
Κάνουν λάθη στην στελέχωση. Κάνουν λάθη στον προγραμματισμό. Kάνουν λάθη στην επιλογή προπονητή.
Ο Ομπράντοβιτς κάνει λάθη.
Το θέμα δεν είναι να μην κάνεις λάθη. Το θέμα είναι να μην προσπαθήσεις να δαιμονοποιείς τα λάθη.
Όταν δαιμονοποιείς τα λάθη δίνεις ουσιαστικά σε αυτόν που σε παρακολουθεί απ’ έξω 2 επιλογές: Ή είσαι με εμάς που καταδικάσαμε το λάθος, ή είσαι με τους άλλους που δεν το καταδίκασαν.
Το λάθος δεν το δαιμονοποιείς. Το λάθος είναι φίλος σου. Αν ο άλλος έκανε λάθος που δεν πήγε μια μέρα στο γήπεδο δεν τον καταδικάζεις. Γιατί έτσι δίνεις σε αυτόν που σε ακολουθεί να επιλέξει μεταξύ 2 δρόμων. Και το γαμημένα ήλιθιο είναι ότι και οι 2 πηγαίνετε προς την ίδια κατεύθυνση. Και εσύ. Και ο Ιτούδης. Και ο Λώτσος. Και ο Ομπράντοβιτς. Και ο κάθε τελευταίος τύπος που στηρίζει την ομάδα που ΕΣΥ έχεις, ακόμα και με τον πιο εξευτελιστικά φτηνό τρόπο.
Ακόμα και αυτός θα χαρεί με την ίδια χαρά που θα χαρείς κι εσύ.
Τα χρόνια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου ο κόσμος μπαίνει σε δίπολα επειδή το πιο δυνατό πρόσωπο του οργανισμού λειτουργεί σε δίπολα.
Τα χρόνια του Ομπράντοβιτς το πιο δυνατό πρόσωπο του οργανισμού ήταν ο Ομπράντοβιτς. Και αυτό που μετέδιδε σε όλο τον σύλλογο ήταν η ασφάλεια. Η ηρεμία του πραγματικά δυνατού. Τα χρόνια που μεσολάβησαν κανένας προπονητής δεν υπήρξε τόσο πραγματικά μεγάλος ώστε να έχει την ίδια ηρεμία. Και αυτό δεν είναι μομφή στους σπουδαίους προπονητές και κυρίως ανθρώπους που μεσολάβησαν. Είναι αρχή της φύσης. Ο πιο δυνατός θα ηγηθεί. Και το σημαντικότερο.
Η αγέλη θα νιώσει ασφάλεια γύρω του.
Ο Ρικ Πιτίνο υπήρξε τέτοιος.
Ήρθε και από τη μέρα που ήρθε έγινες ξαφνικά δυνατός.
Και το έκανε χωρίς να σου δηλώσει τίποτα. Ή μάλλον σου δήλωσε.
Ότι δεν είσαι όσο δυνατός νομίζεις…
Και από την στιγμή εκείνη ξαναβρήκες την εμπιστοσύνη που είχες χάσει.
Πρώτα μέσα στην ομάδα.
Και μετά έξω στον κόσμο.
Είσαι όσο δυνατός είναι ο άνθρωπος που σε καθοδηγεί.
Όταν ο Πιτίνο φώναζε στον Καλάθη “sit down when I talk” δεν το έκανε για να του δείξει ότι είναι δυνατός. Το έκανε για να πάρει τον φόβο από πάνω του και να τον διαχειριστεί ο ίδιος.
Κανένας Καλάθης δεν θα νικούσε μόνος του την Αρμάνι και κανένας Ντεσόν δεν θα έπαιζε καλύτερα από τον Σίνγκλετον και κανένας Παπαγιάννης δεν θα λογιζόταν τώρα για βασικός. Ο Ντεσόν θα θεωρούνταν ακόμα μια αποτυχημένη μεταγραφή και τώρα θα είχε ήδη χαιρετήσει. Για τον Παπαγιάννη θα συμφωνούσαμε όλοι ότι δεν είναι σε θέση να προσφέρει και πρέπει να δοθεί καμιά 10αριά χρόνια δανεικός μήπως και καταφέρει ποτέ να προσφέρει σε ομάδα επιπέδου Παναθηναϊκού. Και για τον Παπαπέτρου θα γράφονταν ευφάνταστα τουίτ γεμάτα υφέρπουσα ειρωνεία για την αξία της μετακίνησης του από τον Ολυμπιακό, τα τελευταία βέβαια αδόλως υποστηριζόμενα και από πηγές της απέναντι πλευράς.
Οι ίδιοι παίχτες δεν είναι ίδιοι με άλλο προπονητή.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος οδηγεί τον πιο ασφαλή οργανισμό που θα μπορούσε να οδηγήσει.
Και τον οδηγεί με ανασφάλεια.
Ανασφάλεια που τον κάνει να υπόσχεται.
Κανείς από τον κόσμο δεν του το ζήτησε ποτέ. Κανείς δεν του ζήτησε πρωτάθλημα, κύπελλο, ή ευρωπαικό.
Κανείς δεν τον κατηγόρησε που δεν το πήρε με το ένα τρίτο του μπάτζετ των ομάδων που το παίρνουν. Και που ακόμα και έτσι καταφέρνει και ανταγωνίζεται. Και που ακόμα κι έτσι έχει επιβληθεί απόλυτα έναντι του μεγάλου του αντιπάλου εντός της χώρας.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος οδηγεί τον πιο ασφαλή οργανισμό γιατί το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να μην υπόσχεται.
Γιατί με το να υπόσχεται, ακόμα και αν δεν το θέλει, δημιουργεί στον κόσμο μια ψευδαίσθηση. Και η ψευδαίσθηση δεν θα σε αφήσει ποτέ να δεις τί πραγματικά πρέπει να κάνεις για να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα.
Ηρεμία.
Η ηρεμία βγάζει δύναμη.
Και η δύναμη βγάζει ευγένεια.
Και μετά όλα θα φαίνονται καθαρότερα.
Το ξέραμε ότι δεν μπορεί η περσινή ομάδα να πάει φάιναλ φορ.
Έχεις έναν παίχτη που αξίζει 2 εκατομμύρια που ΤΟ ΜΟΝΟ που δεν έχει είναι εκτελεστική ικανότητα. Και η ομάδα είναι χτισμένη έτσι ώστε αυτό που πρέπει να κάνει αυτός ο παίχτης είναι ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙ. Δεν έχεις σουτέρ. Δεν έχεις ψηλούς. Δεν έχεις δημιουργούς. Δεν έχεις slasher. Και τον έχεις μόνο του στην περιφέρεια ΝΑ ΕΚΤΙΘΕΤΑΙ αναγκαζόμενος να εκτελέσει. Ψάχνεις back-up PG εδώ και κάτι χρόνια αλλά ΒΑΣΙΚΟ shooting guard ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ.
Ο Λίλαρντ έχει τον Μακόλουμ. Ο Κάρι έχει τον Τόμσον. Ο Γουόλ έχει τον Μπιλ. Ο Πολ έχει τον Χάρντεν. Ο Καουάι ο ίδιος που έπαιξε σαν τον Τζόρνταν φέτος χρειάστηκε τον Λάουρι και τον Βαν Φλιτ.
Και ΟΧΙ. Πριν πεις “Εκεί είναι ΝΒΑ.” ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΝΒΑ τα λέμε. Το να πεις ότι ο Μίσιτς έχει τον Λάρκιν, ή ο Σέρχι τον Ντε Κολό είναι το εύκολο.
Όταν ΑΥΤΟΙ οι παίχτες ΑΥΤΗΣ της προκλητικής πληρότητας ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους τομείς του παιχνιδιού χρειάζονται backcourt, τότε ΟΧΙ. Δεν μπορείς να περιμένεις να πας στο επόμενο φάιναλ φορ με τον τρίσμοιρο Παππά με 2 χιαστούς να συμπληρώσει τον Καλάθη. Όπως δεν μπορούσες με τον 35χρονο Λάνγκφορντ. Οι πραγματικά μεγάλες ομάδες θα εκθέτουν το μοναδικό μειονέκτημα του μοναδικού πραγματικά καλού σου παίχτη. ΠΑΝΤΑ.
Γράφτηκε ότι ο Πιτίνο ήθελε παίχτες σαν τον Σλούκα ή τον Μαριάνοβιτς του χρόνου και γράφτηκε με χροιά ειρωνική. Είπε κάτι τρελό; Είπε κάτι ουτοπικό; Και αν το είπε – γιατί η λεπτομέρεια είναι ότι δεν είναι πια εδώ να απαντήσει – το είπε για κακό; Το κίνητρο του ήταν υστερόβουλο; Αντί να εστιάζαμε στην ειρωνεία, δεν θα ήταν πιο δημιουργικό να εστιάζαμε στο περιεχόμενο της πληροφορίας που ανέφερε ένας HOFer; Ή να βλέπαμε τί είδους ψηλούς ήθελε πάντα ο Πιτίνο; Ή γιατί έσωσε τη μικρή καριέρα του Παπαγιάννη; Ή γιατί να ήθελε έναν παίχτη σαν τον Σλούκα;
Ο Γιουλ αμέσως μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος προχτές είπε “τα τελευταία 2 χρόνια παίζω σκατά αλλά αυτό μικρή σημασία έχει γιατί παίρνουμε τίτλους.”
Άραγε θα μπορούσε να το πει αυτό ο Νικ;
Και στην προκειμένη δεν έχει καν σημασία η απάντηση. Σημασία έχει να είσαι ήρεμος με αυτό που είσαι. Γιατί έτσι θα δεις και τί κάνεις λάθος. Και έτσι θα δεις τί χρειάζεσαι. Και έτσι τελικά θα πετύχεις. Το έκανε μόνος του ο Ρικ πριν καν μάθει τα ονόματα των παιχτών που βρήκε. Και το σημαντικότερο;
Δεν θα ένοιαζε και κανέναν αν αποτύγχανες!!
Σου εξήγησε τί σου έλειπε για να κερδίσεις την Ρεάλ. Και ξέρεις κάτι;
Την στιγμή που σου εξηγούσε ο προπονητής σου πόσα πράγματα σου λείπουν για να ανταγωνιστείς αυτή την Ρεάλ, ένιωσες πιο δυνατός από όσο έχεις νιώσει τα τελευταία 7 χρόνια μαζί.
Όταν είσαι πραγματικά δυνατός δεν φοβάσαι να μιλήσεις για την αδυναμία σου…
Το βράδυ μετά που η Suzy έπεσε σε καταστολή ο Thom και η Greta κοιμήθηκαν μαζί.
Στο μέσο της βραδιάς και ενώ η Greta κοιμόταν, ο Thom ανασηκώνεται, την κοιτάζει και βέβαιος πλέον για αυτό που σκεφτόταν από την πρώτη στιγμή της λέει: “Δεν είσαι η Greta.”
Και τότε γίνεται η μεγάλη αποκάλυψη της ιστορίας.
Η Greta γυρίζει προς αυτόν. Και ενώ θα περίμενε κανείς από αυτή να του δείξει το πραγματικό της πρόσωπο, που θα ήταν το πρόσωπο του κλισέ κακού που εκείνη την στιγμή προσπαθεί να τον σκοτώσει, αυτή τον κοιτάζει με ένα βλέμμα ήρεμο, με μάτια που δείχνουν λαχτάρα, σχεδόν με στοργή και του λέει: “Είμαι η Greta. Εσύ δεν είσαι εδώ. Είσαι μέσα στο κουτί σου σε καταστολή. Και όλα όσα βλέπεις γύρω σου είναι μία ψεύτικη πραγματικότητα που σου ταϊζεται.”
Ο Thom την ρωτάει κατευθείαν: “Ποιός μου την δίνει αυτή την πραγματικότητα. Tί απ’ όλα όσα βλέπω είναι αλήθεια;” προτού αυτή του απαντήσει: “Εγώ. Εγώ σου την ταϊζω. Είσαι σε έναν σταθμό εκεί που σου είπα. Απλά είναι λίγο διαφορετικός από αυτό που βλέπεις. Όλα είναι λίγο διαφορετικά από αυτά που βλέπεις.”
Ο Thom της ζητάει ότι θέλει να δει. Ότι δεν μπορεί να ζήσει αλλιώς.
Η Greta του λέει ότι δεν είναι έτοιμος για αυτό που θα δει. Ότι έχουν περάσει πολλοί από την ίδια θέση και δεν θέλει να του κάνει το ίδιο κακό.
Αλλά ο Thom επιμένει. Και τότε η Greta του λέει: “Εντάξει Thom. Αλλά να θυμάσαι ότι πραγματικά νοιάζομαι για σένα. Πραγματικά νοιάζομαι για όλους όσους ήρθαν σε εμένα.”
Και το πλάνο γυρίζει στο πρόσωπο του Thom…
Και τότε το πρόσωπο του από νέο και δυνατό γίνεται το πρόσωπο ενός ασθενικού γέρου. Τα μάτια του γίνονται κόκκινα γεμάτα αίμα. Συνειδητοποιεί ότι είναι ξαπλωμένος στον θάλαμο που είχε μπει να κοιμηθεί όταν θα γυρίζανε στη Γη. Γύρω του βλέπει παντού κάτι γιγαντιαίους ιστούς αράχνης. Προσπαθεί να σηκωθεί και τότε βλέπουμε το σώμα του. Είναι ένας σκελετός που μετά βίας κρατάνε κομμάτια σάρκας. Η Suzy και ο Ray είναι μισοφαγωμένοι σκελετοί ξαπλωμένοι στους σπασμένους τους θαλάμους.
Και τότε ακούγεται μια βαθιά ηχώ να του μιλάει και μέσα από μια μαύρη τρύπα περπατάει αργά προς αυτόν ένα τεράστιο αραχνοειδές τέρας…
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν είναι το αραχνοειδές τέρας. Ναι έχει κάποιου είδους αγάπη για το συγκεκριμένο αρθρόποδο. Στην ιστορία όμως δεν είναι το τέρας.
Αλλά έχει το τέρας μέσα του…
Οδηγεί έναν οργανισμό που δεδομένα αγαπάει. Και τον οδηγεί χωρίς να καταλαβαίνει ότι αυτό που του ζητείται να κάνει είναι το ευκολότερο. Απλά να βρει τον άνθρωπο που είναι αντάξιος να σηκώσει το βάρος του οργανισμού.
Και μετά να αποσυρθεί.
Ο ίδιος θεωρεί ότι πρέπει να κερδίσει τον Ολυμπιακό, ή να πάρει το πρωτάθλημα για να τον αγαπήσει ο κόσμος. Γιαννακόπουλος είναι. Κανένα άλλο όνομα δεν πρόκειται να ξεπεράσει το δικό του στο θυμικό του μέσου Παναθηναϊκού τουλάχιστον όσο θα ζουν οι δικές μας γενιές.
Τα “πρέπει” τα βάζει ο ίδιος σε έναν κόσμο που δεν του τα ζήτησε ποτέ.
Αν η ομάδα χάσει ένα πρωτάθλημα δεν είναι αποτυχία. Η ομάδα αυτή είναι και θα είναι στις καρδιές του κόσμου ακόμα και αν δεν ξαναπάρει ΠΟΤΕ πρωτάθλημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο κόσμος δεν θα χαρεί με το πρωτάθλημα. Σημαίνει ότι ο κόσμος ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΕΙ πρωτάθλημα για να χαρεί.
Η χρονιά που έφυγε ο Ομπράντοβιτς ήταν η χειρότερη χρονιά που θυμάμαι εγώ προσωπικά. Το θέαμα του πάγκου μας χωρίς τον Ομπράντοβιτς ήταν ό,τι πιο αποκρουστικό έχω δει ποτέ μου.
Ε, καμία χρονιά δεν στήριξα την ομάδα περισσότερο από εκείνη την χρονιά.
Επί Ομπράντοβιτς υπήρχαν αγώνες που θα άφηνα χωρίς να πάω στο γήπεδο. Την χρονιά του Πεδουλάκη δεν άφησα κανέναν. Και δεν νομίζω να ήμουν μόνο εγώ…
Ποτέ δεν ήταν το γήπεδο τόσο γεμάτο όσο είναι τα χρόνια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Όλοι αυτοί δεν πάνε στο γήπεδο για να τον ευχαριστήσουν που κέρδισε τον Ολυμπιακό, ή που πήρε το πρωτάθλημα. Το ευχαριστώ είναι δεδομένο. Η θέληση για το πρωτάθλημα είναι δεδομένη. Δεν νομίζω να υπάρχει έστω και ένας που να μην ξέρει ότι είναι ο μοναδικός επιχειρηματίας που βάζει λεφτά σε αυτή την ομάδα. Μιλάμε για τον κόσμο που ζει τα τελευταία 10 χρόνια χωρίς να έχει ΚΑΝ ποδοσφαιρική ομάδα.
Θα υπήρχε άλλος κόσμος να το καταλαβαίνει περισσότερο;
Όλοι αυτοί πάνε στο γήπεδο γιατί αγαπάνε την ομάδα ΠΑΡΑ τα αποτελέσματα, όχι ΛΟΓΩ των αποτελεσμάτων.
Η απαγκίστρωση από τα αποτελέσματα ήταν αυτό που έκανε την ομάδα αυτό που έγινε τα χρόνια του Ομπράντοβιτς. Και για κάποιον λόγο επί 7 χρόνια προσπαθούμε με κάθε τρόπο να την ξανα αγκιστρώσουμε. Και το πιο ειρωνικό;
Παρά την επίμονη άρνηση του κόσμου!
Να το πω διαφορετικά.
Αν η ομάδα έχανε το πρωτάθλημα με εξευτελιστικό τρόπο από τον Προμηθέα και την επόμενη μέρα ο Γιαννακόπουλος έλεγε μπράβο στην ομάδα του Μάκη Γιατρά και ανακοίνωνε τον Πιτίνο για τα επόμενα 3 χρόνια, την επόμενη χρονιά το γήπεδο θα είχε 18.000 διαρκείας.
Ο κόσμος θέλει όραμα. Οι επιτυχίες θα έρθουν σαν προέκταση αυτού. Και κανείς άλλος κόσμος στην Ευρώπη δεν είναι καλύτερος από το να το στηρίξει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αν αύριο υπογράψει ο Πεδουλάκης, ή ο Βόβορας ο κόσμος δεν θα το στηρίξει. Και θα το κάνει γιατί πολύ απλά έχει αλλάξει το DNA του. Έχει ξεφύγει από τα πλαίσια της Ελλάδας. Ο κόσμος θα το στηρίξει γιατί πάνω απ’ όλα ο κόσμος αγαπάει την ομάδα.
Αλλά εσύ που ηγείσαι αυτής το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να της δώσεις όραμα.
Και για να της δώσεις όραμα πρέπει απλά να βρεις τον άνθρωπο που είναι αντάξιος της ιστορίας της και να τον αφήσεις να δουλέψει. Το ευχαριστώ σε εσένα θα είναι δεδομένο.
Μπορεί η πρόσληψη Πεδουλάκη, ή Βόβορα, ή Πιανιτζιάνι (ή Ταϊρόν Λου..), ή οποιουδήποτε άλλου να αποδειχτεί η πιο επιτυχημένη κίνηση που έχει κάνει ποτέ η ομάδα. Το ζητούμενο δεν είναι αυτό.
Το ζητούμενο είναι ότι η ομάδα πρέπει ΠΑΝΤΑ να στοχεύει σε προπονητές που δεν είναι μικρότεροι από αυτήν. Γιατί οι μικρότεροι από αυτήν δεν θα είναι ποτέ σε θέση να της επιβληθούν.
Να το πω αλλιώς.
Η ομάδα αυτή έχει χαμηλό μπάτζετ. Σε ποιότητα και ποσότητα θα υστερεί ΠΑΝΤΑ των μεγάλων της ανταγωνιστών. Άρα πρέπει να κερδίσεις τους αντιπάλους σου αναγνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι υστερείς από αυτούς σε μονομαχία με ίσους όρους.
Για να τους κερδίσεις επομένως δεν είναι απλά ότι είσαι χειρότερος από αυτούς.
Δεν είναι ότι αρκεί ΚΑΝ να είσαι ΣΑΝ αυτούς.
Ακόμα και να μπορούσες δεν είναι ότι πρέπει να είσαι ΛΙΓΟ καλύτερος από αυτούς.
Πρέπει ΚΑΠΟΥ να είσαι Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ σε σχέση με αυτούς. Σε οποιαδήποτε άλλη μονομαχία με αυτούς θα χάνεις. ΠΑΝΤΑ.
Και αυτό ισχύει παντού. Η επιτυχία γενικά στην ζωή μπορεί να έρθει με πολλούς τρόπους και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Μπορεί να γίνεις γιατρός ή αγρότης. Αν γίνεις ο καλύτερος σε αυτό που κάνεις ο κόσμος εσένα θα επιλέξει. Ναι, για τον γιατρό θα είναι πάντα πιο εύκολος αυτός ο δρόμος. Αλλά αν τα καταφέρει ο άλλος, θα έχει τουλάχιστον την χαρά ότι τον νίκησε.
Και αυτή η χαρά δεν συγκρίνεται με καμία άλλη.
Στο μπάσκετ όταν δεν μπορείς να πάρεις τον εύκολο δρόμο έχεις 2 επιλογές. Ας πούμε την μία ιδανική και την άλλη ανορθόδοξη.
1. Η ιδανική επιλογή
Ο ιδανικός τρόπος να επιβληθείς των αντιπάλων σου από την στιγμή που ακόμα και η Μπάγερν θα έχει μπάτζετ 20 εκατομμύρια είναι να είσαι Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΤΟ SCOUTING. Αυτό είναι αναμφισβήτητο και μακάρι να γίνει κάποτε.
Τα προβλήματα εδώ είναι 2.
Το πρώτο είναι ότι αυτό το έχουν σκεφτεί ΚΙ ΑΛΛΕΣ ομάδες.
Και το δεύτερο ότι για να το κάνεις αυτό χρειάζεται ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ. Και πρωτοβουλία σημαίνει λεφτά. Σε ανθρώπους. Και ταξίδια. Και λεφτά σε ανθρώπους και ταξίδια σημαίνει ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Υπάρχουν αυτά;
Δυστυχώς το πρόβλημα με αυτόν τον δρόμο είναι το πόσο εύκολο είναι να βαφτιστεί κάτι scouting χωρίς να είναι. Ένα τηλεφώνημα από μάνατζερ κάνει την ίδια δουλειά με ένα ολόκληρο πλέγμα ανθρώπων, διασυνδέσεων και επαφών. Και το σημαντικότερο; Την κάνει τσάμπα.
2. Η ανορθόδοξη επιλογή
Να δεχτούμε ότι ο πρότερος βίος της ομάδας έχει δείξει ότι δεν είναι η Παρτιζάν και ότι κάθε χρόνο το “τμήμα scouting” φέρνει και διώχνει τον Ντένμον.
Ο μοναδικός τρόπος σε ΑΥΤΟ το μπάτζετ να είσαι κάπου ο καλύτερος τότε, είναι να επιλέξεις σε τί θέλεις να υστερήσεις: Σε ποιότητα ή σε ποσότητα.
Ας κάνουμε μερικά λογικά άλματα εδώ.
Ο πιο ορθολογικός ανορθόδοξος δρόμος που επιλέχθηκε εδώ ήταν αυτός του Τσάβι. Η ομάδα του έδωσε ένα από τα χαμηλότερα μπάτζετ των τελευταίων χρόνων και ο ίδιος φρόντισε να έχει σε αυτήν σχεδόν 3 παίχτες σε κάθε θέση. Η επιλογή είχε απόλυτη λογική. Η σεζόν είναι πλέον μεγάλη και τα μεγάλα ρόστερ θεωρούνται απαραίτητα.
3 παίχτες λοιπόν.
Στο 5 είχε για παράδειγμα τον Γκιστ.. τον Λάσμε.. τον Παπαγιάννη.. τον Βουγιούκα..
Είχε πληρότητα. Ποτέ δεν βρέθηκε χωρίς σέντερ παρά τους όποιους τραυματισμούς. Το ερώτημα είναι. Ήταν κανένας από αυτούς τους παίχτες σε επίπεδο σωματικών και τεχνικών skills να αντιμετωπίσουν ΟΠΟΙAΔΗΠΟΤΕ κορυφαία frontline; Και όχι frontline σε συνδυασμό. Έστω ένα μέλος αυτής. Οποιοδήποτε.
Στην περιφέρεια είχες 4 παίχτες εκτός Καλάθη.
Τον Λάνγκφορντ, τον Παππά, τον Λεκαβίτσιους και υπό συνθήκες τον Λοτζέσκι.
Όλοι χρήσιμοι παίχτες, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο κατά την διάρκεια της χρονιάς.
Από όλους αυτούς. Ποιός πραγματικά θα αποτελούσε πηγή κινδύνου απέναντι στις κορυφαίες ομάδες που εξ ορισμού θα ήσουν αναγκασμένος να περάσεις αν ρεαλιστικά ο στόχος σου ήταν το φάιναλ φορ;
Και ναι. Το ορθολογικό θα ήταν να έχεις τον Μίσιτς στα λεφτά που έχεις έναν από αυτούς, συν αυτούς.
Αλλά πόσο πραγματικά ρεαλιστικό είναι να έβρισκες, ή να προέβλεπες την εξέλιξη του κάθε Μίσιτς;
Προφανώς το ερώτημα συνδυάζεται με το πρώτο κομμάτι που είπαμε παραπάνω, αυτό του scouting. Έχουμε όμως τέτοιο; Και εάν έχουμε ποιοί είναι οι παίχτες τους οποίους ανακάλυψε, στήριξε, ανέδειξε και τελικά τον οδήγησαν σε επιτυχία;
Για να μην μακρυγορώ (sic).
Για την οικονομία της συζήτησης να κάνω το μεγάλο άλμα και να πω ότι ο επόμενος προπονητής έστω αποφάσιζε να μειώσει ΔΡΑΣΤΙΚΑ την ποσότητα των παιχτών του ενεργού ροτέισον της ομάδας και αντί για ρόστερ 14 παιχτών που είχαμε τώρα, το μείωνε στους 7 ή τους 8 ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καλούς παίχτες.
Το θέμα δεν είναι αν θα ήταν σωστό ή λάθος. Το θέμα είναι ότι στον πάγκο σου πρέπει να έχεις έναν τύπο που ΘΑ ΗΤΑΝ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ. Έναν άνθρωπο που να μην φοβάσαι να του δώσεις το ελεύθερο να πάρει αποφάσεις.
Έναν άνθρωπο για τον οποίο εγώ δεν θα υπάρχω καν.
Με τον Πιτίνο το κατάφερες μέσα σε 6 μήνες. Τον Βουγιούκα να σου έβαζε να κατεβάζει την μπάλα την επόμενη χρονιά θα υπήρχε έστω ένας που να τον αμφισβητήσει;
Ξέρεις γιατί;
Γιατί όταν αυτός ο άνθρωπος βρέθηκε σε δύσκολη θέση σου είπε ότι οι δικαιολογίες είναι για τους αδύναμους. Όταν κέρδιζε σου είπε ότι δεν είμαστε καλή ομάδα. Όταν αποκλείστηκε σου είπε ότι ήταν λογικό γιατί ο αντίπαλος είχε δυνατότερη ομάδα.
Γιατί δεν κρύφτηκε. Δεν ωραιοποίησε. Δεν υποσχέθηκε.
Δεν σημαίνει ότι όσοι και όταν ωραιοποιούν το κάνουν για κακό. Πολλές φορές είναι έμφυτο. Τα κίνητρα μπορεί να είναι και αγνά. Το πρόβλημα είναι ότι το αποτέλεσμα είναι το αντίθετο. Γιατί ο άνθρωπος έχει μια απίστευτη ικανότητα να καταλαβαίνει την αλήθεια. Το να την μοιραστείς μαζί του είναι το καλύτερο που έχεις να κάνεις.
Όταν κάποιος έχει κατάθλιψη δεν του λες όλα θα πάνε καλά. Εσύ μπορεί να το κάνεις από αγάπη αλλά ο άλλος δεν θα μπορούσε να ακούσει κάτι χειρότερο εκείνη την στιγμή. Πιστεύεις δεν το έχει σκεφτεί ο ίδιος; Όταν κάποιος δεν είναι καλά θέλει συμπαράσταση ΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι δεν είναι καλά. Θέλει να ψάξετε μαζί και να βρείτε τί είναι αυτό που τον κάνει να μην είναι καλά.
Μόνο τότε θα γίνει καλά.
Το positive thinking είναι βάρος στις πλάτες του αδύναμου. Και ένας ακόμα λόγος να κατηγορήσει κάποιος τον εαυτό του. Χρειάζεται κατανόηση της κατάστασης. Ηρεμία. Και πάνω απ’ όλα.
Ρεαλισμός.
Αν υπήρξε ένας άνθρωπος που δεν έκρυψε καμία αδυναμία του Παναθηναϊκού και με έκανε να νιώσω παντοδύναμος αυτός ήταν ο Ρικ Πιτίνο.
Την στιγμή που αντικρύζει το πραγματικό πρόσωπο της Greta, ο Thom ουρλιάζει και καθώς ουρλιάζει το πλάνο χάνεται. Γίνεται λευκό. Και την ίδια στιγμή βλέπουμε τον Τhom να ανοίγει τα μάτια του. Ξαπλωμένος στον θάλαμο του. Ξανά ζωντανός. Ξανά δυνατός. Ξανά νέος. Και τότε ανοίγει η πόρτα…
Ο Τhom βλέπει την Greta. Tην παλιά του αγάπη.
Καθώς την βλέπει να πλησιάζει, με τα μάτια γεμάτα λαχτάρα την ρωτάει: “Greta. Είσαι πραγματικά εσύ;” Αυτή τον αγγίζει γλυκά και του απαντάει: “Ναι, Thom, είσαι στον Schedar Sector. Είσαι ασφαλής.”
Όταν το ακούει αυτό ο Thom το πρόσωπο του γεμίζει φόβο και με φωνή γεμάτη απορία της εξηγεί: “Όχι. Όχι. Δεν μπορεί. Αυτό είναι εκατοντάδες χρόνια μακριά από το σπίτι.”
Και τότε αυτή με ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη του απαντάει: “Ναι, Thom, είναι. Αλλά τουλάχιστον είσαι εδώ. Μαζί μου…”
Το πλάνο χάνεται και φαίνεται η πραγματική τοποθεσία του σκάφους.
Πιασμένο στα δίχτυα μιας τεράστιας αράχνης. Χαμένο, κάπου στα βάθη του σύμπαντος…
Tους τελευταίους 6 μήνες τα ζήσαμε όλα.
Τεράστιες νίκες. Σε μεγάλες έδρες. Απέναντι σε μεγάλους αντιπάλους. Για 6 μήνες ξαναγίναμε η ομάδα που θυμόμασταν όλοι. Από ένα καρμικό λάθος ήρθε ένας τύπος και ανέστησε έναν κοιμώμενο γίγαντα.
Αφήνω για το τέλος ίσως την σημαντικότερη κουβέντα που άκουσα από τον Πιτίνο σε όλη του την μικρή διαδρομή στην ομάδα μου.
“Μου αρέσει να κερδίζω τίτλους, όχι να πηγαίνω στο Final 4. Προσπαθούσα να προπονώ κάθε λεπτό και είμαι πολύ χαρούμενος με την προσπάθεια που είδα. Αν επιστρέψω ποτέ θα κάνω τα πάντα για να βρω τους απαραίτητους παίκτες, όχι απλά για να πάω στο Final 4, αλλά για να το κερδίσω.”
Είχα πει στο προηγούμενο άρθρο που του είχα αφιερώσει ότι είμαι περήφανος που η ομάδα μου θα αποτελεί κομμάτι της μεγάλης μπασκετικής του ιστορίας. Που αυτός ο άνθρωπος συνέδεσε το όνομα του με την δική μου ομάδα και την έκανε ακόμα μεγαλύτερη. Που με έκανε να δω ξανά πώς είναι να είσαι πραγματικά δυνατός. Που μου θύμισε πώς είναι να μην φοβάσαι.
Ο Πιτίνο μπορεί πια να έφυγε αλλά αν κάτι θα κρατήσω από αυτόν είναι ότι μου έδειξε πόσο εύκολα ξαναγίνεσαι μεγάλος όταν έρχονται στην ομάδα σου πραγματικά μεγάλοι…
Είπα στην αρχή ότι είναι κάποια πράγματα που αρνούμαι να τα δεχτώ. Μέχρι λοιπόν να έρθει ο επόμενος, Ρικ Πιτίνο για μένα δεν έφυγες ποτέ…
“Εάν έχεις κάποιο πρόβλημα και πεις την αλήθεια για αυτό, τότε το πρόβλημα θα γίνει μέρος του παρελθόντος. Εάν πεις ψέμματα για αυτό, θα γίνει μέρος του μέλλοντος”.
Ρικ Πιτίνο.
Greta steps toward me and places a calming hand on my shoulder. “It’s all right,” she says. “You’re home and dry. That’s all that matters.” I look at her and for a moment remember someone else, someone I haven’t thought about in years. I almost remember her name, and then the moment passes. I nod. “Home and dry.”
Photo Credits: Netflix, Pao BC
Book Credits: Beyond the Aquila Rift, by Alastair Reynolds
Further Reading:
https://hbr.org/2013/11/emotional-agility
Το ανεξάρτητο κρατίδιο των Ινδιάνων στην καρδιά των ΗΠΑ. Η καταπληκτική τους προσπάθεια να αγοράσουν το Αλκατράζ με χάντρες και καθρέφτες!