Από τότε που η ομάδα πέρασε στα χέρια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου λίγες ήταν οι φορές που η χρονιά ξεκινούσε με ειλικρινή αισιοδοξία και χωρίς σοβαρές επιφυλάξεις και ενστάσεις για την ορθολογικότητα στο στήσιμο του ρόστερ.
Μετά το ανεκδιήγητο «παρκάρισμα» της ομάδας από τον διαβόητο ιδιοκτήτη της πριν ενάμιση χρόνο όμως, την ώρα που η πανδημία άρχιζε να σαρώνει τη ζωή μας και την όποια κανονικότητα μας σε όλα τα επίπεδα, το ξεκίνημα κάθε νέας χρονιάς για τον PAO BC μοιάζει λίγο με βασανιστήριο.
Η εικόνα μιας ομάδας εγκαταλελειμμένης στο έλεος των μικρών εσόδων-εξόδων λόγω του κλεισίματος των πάντων και κυρίως των γηπέδων ήταν μία εντελώς καινούρια κατάσταση το προηγούμενο καλοκαίρι.
Φέτος όμως φαντάζει πλέον ως κανονικότητα για τον πάλαι ποτέ κραταιό Παναθηναϊκό που ακόμα και στα τελευταία δέκα χρόνια των πιο μικρών μπάτζετ και της απουσίας από τα Φ4 παρέμενε μία υπολογίσιμη δύναμη με αδιάλειπτη παρουσία στην 8αδα της Ευρωλίγκας.
Ωστόσο, μέσα σε αυτήν την ανυπόφορη κανονικότητα της εγκατάλειψης και διαρκούς υπονόμευσης της ομάδας εκ των έσω, δηλαδή από τον ίδιο της τον ιδιοκτήτη, το τέλος της προηγούμενης χρονιάς είχε δημιουργήσει και κάποιες ελπίδες ότι φέτος τα πράγματα θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερα.
Και φυσικά ο λόγος για αυτό δεν ήταν τα διάφορα σενάρια επιστημονικής φαντασίας που κυκλοφορούσαν επί μήνες για εκκωφαντικές επιστροφές και χωρίς προηγούμενο εκτοξεύσεις, τα οποία δημιούργησαν φρούδες ελπίδες και ταλαιπώρησαν ένα – κατά κύριο λόγο ευκολόπιστο – κομμάτι του κόσμου της ομάδας.
Αυτό που υπήρχε ως δικαιολογημένη αίσθηση ήταν ότι αυτοί που ανέλαβαν τον περσινό Ιούνη άρον άρον, σαν άλλοι κομάντο αυτοκτονίας, να κρατήσουν την ομάδα όρθια, φέτος θα είχαν την ευκαιρία να τα κάνουν όλα λίγο καλύτερα για δύο λόγους.
Πρώτον, είχαν την εμπειρία των περσινών αναπόφευκτων λαθών κατά τη μεταγραφική περίοδο.
Δεύτερον είχαν όλο τον χρόνο να ξεκινήσουν το στήσιμο της ομάδας από νωρίς.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η αίσθηση δεν δικαιώθηκε τελικά. Παρά την προηγούμενη εμπειρία, παρά τον περισσότερο χρόνο που είχαν και παρά την μερική επιστροφή των φιλάθλων στο γήπεδο με ό,τι αυτή συνεπάγεται στο οικονομικό κομμάτι, η φετινή μεταγραφική περίοδος δεν διέφερε και πολύ από την περσινή.
Με μόνη φωτεινή εξαίρεση τον ερχομό ενός ικανού και έμπειρου προπονητή, γεγονός που σίγουρα το πιστώνονται οι διοικούντες, η ομάδα εμφανίστηκε και πάλι χωρίς στιβαρό μεταγραφικό πλάνο, ενώ διάχυτη είναι η αίσθηση ότι βγήκε στην αγορά με λιγότερα χρήματα και από πέρσι.
Πράγμα τουλάχιστον περίεργο.
Η απώλεια του Μήτογλου, ενός Έλληνα στον οποίο είχαν επενδυθεί πολλά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, και κυρίως η απώλεια του Μάριο Χεζόνια επιβεβαίωσαν την εικόνα αδυναμίας της διοίκησης να κεφαλοποιήσει τα λίγα θετικά της περασμένης χρονιάς σε μεταγραφικό επίπεδο.
Αν από οικονομική άποψη δεν ήταν δυνατόν να μείνουν και οι δύο, το γεγονός ότι χάθηκαν και οι δύο – και ειδικά το επικοινωνιακό Βατερλώ στην υπόθεση Χεζόνια – δείχνει ότι οι χειρισμοί δεν ήταν και οι καλύτεροι δυνατοί.
Πόσω μάλλον αν σε αυτήν την αποτυχία προστεθεί και η εμμονική πλέον αδυναμία της ομάδας να ξεκινήσει το στήσιμο του ρόστερ με έναν καλό PG
Αν για ένα πράγμα ήταν σίγουροι οι πράσινοι φίλαθλοι μετά το τέλος του πρωταθλήματος, αυτό ήταν ότι οι διοικούντες είχαν κατανοήσει το τεράστιο πρόβλημα της ανύπαρκτης στελέχωσης στη θέση ένα.
Η κίνηση του Δημήτρη Πρίφτη να κλείσει σχετικά γρήγορα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του τον Kendrick Perry είχε διπλή ανάγνωση. Αφενός δημιούργησε ελπίδες ότι όλοι στην ΚΑΕ ήταν αποφασισμένοι να μην αφήσουν την ομάδα γυμνή στον άσο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Αφετέρου προκάλεσε μια εύλογη απορία.
Γιατί μια ομάδα με χαμηλό μπάτζετ επέλεξε να κλείσει πρώτα έναν παίκτη στον άσο που η μπασκετική λογική λέει ότι δεν μπορεί να λογίζεται ως βασικός στο επίπεδο της Ευρωλίγκας;
Αν η ομάδα είχε σκοπό να πάρει δυο καθαρούς άσους, όπως και πάλι επιτάσσει η μπασκετική λογική, τότε όφειλε να ξεκινήσει από τον βασικό PG και με βάση τα δικά του χαρακτηριστικά να επιλέξει μετά το κατάλληλο back up του.
Προϊούσης της μεταγραφικής περιόδου έγινε προφανές ότι ο Perry ίσως να μην προοριζόταν για δεύτερος. Η ομάδα ολοκλήρωσε τελικά την προετοιμασία της χωρίς να έχει αποκτηθεί άλλο PG και οι πρόσφατες δηλώσεις του Δημήτρη Πρίφτη ότι προς το παρόν μένουμε ως έχουμε σε συνδυασμό με τη χρησιμοποίηση του Macon ως δεύτερου PG στο τουρνουα Παύλος Γιαννακόπουλος μάλλον ενισχύουν αυτό το σενάριο.
Οι καλές εμφανίσεις των Perry και Macon στο τουρνουά σε συνδυασμό με τη συνολικά θετική παρουσία της ομάδας (με εξαίρεση ένα ημίχρονο) δημιούργησαν ένα κλίμα ευφορίας και μία γενικότερη αντίληψη ότι ο κόουτς που ξέρει καλύτερα από εμάς το παιχνίδι αλλά και την ομάδα του, βλέπει πράγματα που εμείς δεν βλέπουμε και ότι μπορεί και να διαψεύσει όλους όσους ζητούν επιτακτικά έναν βασικό PG.
Εδώ να ξεκαθαρίσω ότι για οποιονδήποτε ασκεί καλόπιστη και όχι αφοριστική κριτική, έχοντας ως γνώμονα την κοινή αγωνία για το καλό της ομάδας που αγαπάμε, δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από να βιώνει την απόλυτη διάψευση της όποιας κριτικής του για ανορθογραφίες. Προσωπικά η χαρά μου θα είναι τεράστια αν οι Perry και Macon κάνουν το άλμα παραπάνω και υπερκαλύψουν τη θέση του PG καθιστώντας τον φετινό Παναθηναϊκό μια άκρως ανταγωνιστική ομάδα.
Με αυτό ως δεδομένο, παραμένει ισχυρή η πεποίθηση μου ότι οι δύο τους δεν είναι έτοιμοι να αναλάβουν τόσο κομβικό ρόλο. Όχι μόνο δεν μπορούν, αλλά είναι και άδικο να τους ζητάμε κάτι τέτοιο, διακινδυνεύοντας να τους ‘κάψουμε’.
Με την ελπίδα να διαψευστώ πλήρως από την εικόνα τους στο παρκέ, θεωρώ ότι ο Perry θα ήταν ιδανικός πίσω από έναν βασικό PG και ότι ο Macon είναι ένα πολλά υποσχόμενο combo guard που ενώ μπορεί να βοηθήσει και στην οργάνωση θα έπρεπε να λογίζεται ως το βασικό συμπλήρωμα στα SG του αρτίστα, αλλά εύθραυστου Nedovic.
Νομίζω ότι είναι περιττό να τονίσω πόσο πολύ θα εξαρτάται και φέτος ο Παναθηναϊκός από το αν θα διατηρηθεί υγιής ο πιο ταλαντούχος παίκτης του
Με αυτά τα δεδομένα και ενώ κατανοώ πλήρως όλες τις δυσκολίες που το μικρό μπάτζετ θέτει στο στήσιμο ενός ρόστερ, αυτό που δεν μπορώ να κατανοήσω με κάθε καλή θέληση είναι την εδώ και δύο χρόνια σταθερή στρατηγική προτεραιοτήτων για το πως θα μοιραστούν τα λίγα χρήματα του μπάτζετ.
Όσο υποσχόμενος και να είναι ο κάθε Perry, αν δεν έχεις αρκετά λεφτά για να τον πάρεις για back up PG, τότε δεν τον παίρνεις καθόλου. Τα χρήματα που έδωσες σε αυτόν τα κρατάς για να τα προσθέσεις σε ένα μεγαλύτερο συμβόλαιο για έναν βασικό άσο επιπέδου Ευρωλίγκας.
Διότι αν το περιορισμένο μπάτζετ σου σε υποχρεώνει να υπολογίζεις τον ταλαντούχο combo guard Macon ως δεύτερο οργανωτή της ομάδας, τότε ο πρώτος επιβάλλεται να είναι όσο πιο κοντά γίνεται στο πάνω ράφι.
Κι εδώ θέλω να ανοίξω μια παρένθεση για το τζέρτζελο που δημιουργήθηκε στις τάξεις των πράσινων οπαδών μετά την απελευθέρωση του Mike James από την ΤΣΣΚΑ και μέχρι αυτός να καταλήξει στη Μονακό.
Άσχετα με τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός για τον τύπο του βασικού pg που θέλει στην ομάδα, ο James ήταν ο μόνος pg με εμπειρία Ευρωλίγκας και με επίπεδο MVP που ξέραμε ότι θα κυκλοφορήσει στην αγορά και που λόγω της εμπλοκής με ΤΣΣΚΑ δεν θα έχει απλησίαστο κασέ.
Φτάσαμε όμως να βγει στην αγορά κι εμείς να διαβάζουμε από τα φερέφωνα ότι δεν μας κάνει λόγω χαρακτήρα, επειδή προφανέστατα δεν υπήρξε καμία πρόνοια για να είμαστε σε θέση να του κάνουμε μια αξιοπρεπή πρόταση.
Το ποσό που πήρε ο παίκτης τελικά ήταν γύρω στο εκατομμύριο κι εμείς που γλυτώσαμε 200k από τον Bray, πήραμε 300k από το buy-out του Καλαϊτζάκη συν τα 100k του συμβολαίου του και δίνουμε αλλά 300k στον Perry βρεθήκαμε να μην έχουμε λεφτά για να τον πλησιάσουμε.
Αυτά είναι περίεργα πράγματα. Βασικά είναι ακατανόητα.
Και δεν με νοιάζει αν ο καλός PG που θα έπρεπε, αλλά δεν μπορούσαμε να χτυπήσουμε λέγεται James ή Wanamaker ή Baldwin ή oτιδήποτε.
Αυτό που με νοιάζει είναι ότι ο τρόπος που προσεγγίζουμε το στήσιμο του ρόστερ μας δομικά/φιλοσοφικά μοιάζει σαν κάποιος να έχει αποφασίσει ότι με χαμηλό μπάτζετ απαγορεύεται να προσπαθήσουμε σοβαρά να είμαστε ανταγωνιστικοί.
Αυτό δε που με ενοχλεί ακόμα περισσότερο είναι ότι αυτή η λογική της μιζέριας έχει διαπεράσει και μεγάλο κομμάτι των οπαδών που σπεύδουν σε κάθε ευκαιρία να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να δηλώσουν ότι με τέτοιο μπάτζετ δεν μπορούμε να έχουμε στόχους και απαιτήσεις για κάτι καλό.
Με ίδιο μπατζετ με το δικό μας βέβαια η Μπάγερν πέρσι όχι μόνο ήταν μία από τις καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης, όχι μόνο μπήκε στην οχτάδα με άνεση, αλλά έφτασε και ένα σουτ μακριά από το Φ4.
Αλλά αυτό που μπορεί να κάνει η Μπάγερν με σωστές κινήσεις, προφανώς δεν μπορεί να το κάνει ο Παναθηναϊκός. Και το κυριότερο, δεν επιτρέπεται καν να το ονειρεύεται και να το απαιτεί ο κόσμος του. Τουλάχιστον αυτό το κομμάτι του κόσμου του που αρνείται να ενστερνιστεί μια νοοτροπία μιζέριας που λέει ότι φέτος στόχος μας είναι να είμαστε λίγο καλύτεροι από πέρσι.
Είσαι ο Παναθηναϊκός, διάολε. Η πιο επιτυχημένη ομάδα στην Ευρώπη τον τρέχοντα αιώνα. Δεν γίνεται να μην έχεις κανέναν στόχο για δεύτερη συνεχή σεζόν
Δεν γίνεται να μικραίνεις τόσο πολύ από μόνος σου και να λες ότι στόχος σου είναι ένα καλύτερο πλασάρισμα από την περσινή, ντροπιαστική για την ιστορία του συλλόγου, 16η θέση.
Δεν γίνεται σαν ΚΑΕ με έξι Ευρωλίγκες στο παλμαρέ σου να έχεις το παράδειγμα της κάθε Μπάγερν μπροστά σου και να επιλέγεις να υιοθετείς τη μίζερη στάση του κάθε επαγγελματία καταστροφολόγου που δεν του προκύπτει τίποτα καλό για την ομάδα από τότε που αποφάσισε να την «παρκάρει» το μεγάλο αφεντικό.
Εντέλει δεν επιτρέπεται ή μάλλον απαγορεύεται να παίζεις το παιχνίδι του καταστροφέα αυτής της υπέροχης ομάδας
Όσοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός δεν γίνεται να μικρύνουν, καλά θα κάνουν να μάθουν μπασκετική ιστορία. Ας ξεκινήσουν π.χ. από την ιστορία της πάλαι ποτέ κραταιάς Βαρέζε και ας έλθουν μετά να συζητήσουμε αν μπορούν να πέσουν σε ανυποληψία οι μεγάλες ομάδες ή όχι.
Δεν ξέρω αν υπάρχει η πρόθεση και κυρίως αρκετό χρήμα για να διορθωθεί ακόμα και τώρα, κυριολεκτικά στο παρά πέντε, η σοβαρή ανορθογραφία στο ρόστερ, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι δεν νοείται και δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή μια νοοτροπία που θέλει τον Παναθηναϊκό ανήμπορο κομπάρσο ετσιθελικά.
Στον αθλητισμό οφείλεις να κοιτάζεις πάντοτε προς τα πάνω, αλλιώς κινδυνεύεις αργά ή γρήγορα να γίνεις ανυπόληπτος. Ως εκ τούτου οφείλεις να οργανώνεσαι σωστά και να κάνεις το καλύτερο δυνατό με βάση το μπάτζετ που έχεις ώστε να στήσεις την ομάδα σου ορθολογικά.
Μετά, έχοντας κάνει το καλύτερο δυνατό, αν ηττηθείς στο γήπεδο από ανώτερες ομάδες, μπορείς να πεις το πάλεψα αλλά δεν μπορούσα κάτι καλύτερο. Στην τελική έτσι είναι ο αθλητισμός.
Όταν όμως επιμένεις να στήνεις το ρόστερ σου πηγαίνοντας διαρκώς κόντρα σε βασικές αρχές του σύγχρονου παιχνιδιού, τότε δεν το έχεις παλέψει πραγματικά. Απλώς κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τους άλλους ότι κάνεις το καλύτερο δυνατό, ενώ στην ουσία έχεις αποδεχτεί ότι είσαι χαμένος από χέρι.
Όπως όλα δείχνουν η φετινή ομάδα θα χρειαστεί τρομερές υπερβάσεις από αρκετούς παίκτες για να εμφανιστεί ανταγωνιστική, ενώ η αίσθηση που αφήνει η pre-season είναι ότι για δεύτερη συνεχή σεζόν αποφασίσαμε ότι ο στόχος της διεκδίκηση μιας εκ των τελευταίων θέσεων στην οχτάδα είναι ανέφικτος.
Αυτό για όσους αγαπάνε τον Παναθηναϊκό θα έπρεπε να είναι casus belli ενάντια στον έναν και μοναδικό βασικό υπαίτιο που έχει κρυφτεί βολικά πίσω από το ανάστημα των δύο θρύλων της ομάδας
Ο Πρίφτης έδειξε ξεκάθαρα στα φιλικά ότι σκοπεύει να στηριχτεί στην σκληρή άμυνα και αυτό έχει λογική, αλλά αμφιβάλλω ότι θα είναι αρκετό για να μας κάνει ανταγωνιστικούς.
Η ομάδα έδειξε κάποια καλά στοιχεία στο τουρνουά Παύλος Γιαννακόπουλος, αλλά θέλει ακόμα αρκετή δουλειά και αυτό είναι λογικό για ένα νέο ρόστερ. Σίγουρα χρειάζεται αρκετή υπομονή μέχρι να μπορέσουν να βρουν χημεία οι παίκτες και να βγάλουν στο παρκέ αυτό που έχει στο μυαλό του ο κόουτς.
Ωστόσο, η έλλειψη ενός PG που να απειλεί και ταυτόχρονα να παίζει καλά το PnR για να αξιοποιήσει τους ψηλούς μας είναι κομβική και φοβάμαι ότι μπορεί να φαντάζει εφιαλτική στις αρκετές βραδιές που αναμένεται να μην είμαστε καλοί από το τρίποντο
Η επιλογή να μην πάρουμε τουλάχιστον ένα τεσσάρι με καλό σουτ από μακριά φαντάζει εξίσου ανεξήγητη, ενώ ο Sant-Roos αναμένεται να είναι πιο χρήσιμος φέτος ως πλάγιος, αλλά αν δεν σουτάρει σταθερά με πάνω από 35% στο τρίποντο θα προσθέσει ένα παραπάνω πρόβλημα στην σετ επίθεση της ομάδας.
Θα χρειαστεί ανελέητη κίνηση και εξαιρετικό passing game για να ξεπεραστούν αυτά τα προβλήματα στο σετ παιχνίδι.
Θα επαναλάβω ότι εύχομαι και ελπίζω να διαψευσθώ πλήρως στην προσέγγιση μου. Ελπίζω ο Πρίφτης, που – τονίζω προς αποφυγή παρεξηγήσεων – ό,τι και να γίνει φέτος πρέπει να αφεθεί να δουλέψει σε βάθος τριετίας, θα καταφέρει να μας εκπλήξει και να παρουσιάσει μια ομάδα που θα σπάσει κατά πολύ το χαμηλό ταβάνι της.
Ελπίζω ότι όλοι οι νεοαποκτηθέντες θα ξεπεράσουν το προσωπικό τους ταβάνι.
Σε κάθε περίπτωση το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο να αποκωδικοποιήσω το potential της φετινής ομάδας.
Αν θα έπρεπε να κάνω μια πρόβλεψη για την τελική κατάταξή της, θα έλεγα ότι τη βλέπω ανάμεσα στην 11η (καλύτερο δυνατό σενάριο με υπέρβαση από όλους) και τη 15η θέση.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι εδώ και ενάμιση χρόνο μου είναι δύσκολο να κατανοήσω και να εξηγήσω αυτά που συμβαίνουν στον μπασκετικό Παναθηναϊκό, τόσο εντός όσο και εκτός παρκέ.
It’s all Greek to me.