Είναι δύσκολο να γράφεις για την ομάδα αυτή τη χρονιά. Ξέραμε από την αρχή ότι θα είναι μια δύσκολη χρονιά, αλλά όπως και να το κάνεις οι τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας και ο διπλάσιος αριθμός ηττών από νίκες δεν χωνεύονται εύκολα.
Ειδικά αν είσαι ο Παναθηναϊκός που μέχρι πριν μια δεκαετία ήσουν ο απόλυτος κυρίαρχος της Ευρώπης και που ακόμα και την τελευταίa δεκαετία της αγωνιστικής οπισθοχώρησης δεν έχασες ποτέ τα playoffs.
Το χειρότερο από όλα όμως με την παρούσα κατάσταση είναι η αίσθηση της έλλειψης σταθερότητας και πλάνου, τόσο σε διοικητικό όσο και σε αγωνιστικό επίπεδο.
Κι αν το πρώτο ήταν αναμενόμενο μετά τις εξελίξεις του καλοκαιριού, το δεύτερο δεν ήταν.
Η απόλυση του Βόβορα μετά από μόλις τρεις μήνες ήταν ένα σοκ
Άσχετα αν κάποιος θεωρεί τον Βόβορα καλό προπονητή ή όχι. Αν θεωρεί ότι τα πήγαινε καλά ή όχι, η απόλυση του έφερε στο μυαλό άσχημες μνήμες από την ενεργή διοίκηση του παρκαδόρου-προέδρου μας. Κάτι που σίγουρα δεν περιμέναμε από τη φετινή μεταβατική διοίκηση.
Μου είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσω τη λογική της απόλυσης Βόβορα σε μία χρονιά χωρίς στόχους.
Τον τιμωρήσαμε για τις ήττες; Ή μήπως για τα λάθη στο ρικρούτινγκ; Τα ίδια και χειρότερα λάθη γίνονταν και τις προηγούμενες χρονιές χωρίς τη δικαιολογία του τόσο μικρού μπάτζετ. Επιπλέον ο Βόβορας κλήθηκε να οργανώσει το πλάνο της νέας σεζόν μετά τα τέλη Ιούνη. Θα ήταν μάλλον θαύμα αν είχε κάνει καλό ρικρούτινγκ σε αυτές τις συνθήκες.
Αν τον διώξαμε λόγω τριβών στα αποδυτήρια και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν ήταν επιλογή των Αλβέρτη – Διαμαντίδη που ανέλαβαν μετά την πρόσληψη του, τότε το ερώτημα παραμένει γιατί δύο μπασκετάνθρωποι δεν τον στήριξαν ώστε να έχει μία κανονική ευκαιρία να δείξει τι μπορεί να κάνει.
Για ποιον λόγο δεν δείξαμε υπομονή ούτε και φέτος υπό αυτές τις συνθήκες;
Όχι τόσο για χάρη του ίδιου του Βόβορα που μπορεί όντως να μην ήταν έτοιμος για ένα τόσο μεγάλο καράβι, αλλά για χάρη του συλλόγου. Για να σταματήσει να τον κατατρέχει η ρετσινιά που έχει αποκτήσει επί εποχής ΔΓ ως φονέας προπονητών.
Για όλους αυτούς τους λόγους μου είναι ακόμα πιο δύσκολο να αποκωδικοποιήσω την έλευση του Οντετ Κατας
Τι ακριβώς περιμένουμε άραγε από τον νέο προπονητή; Σίγουρα όχι να κάνει ένα θαύμα και να μας βάλει στην οχτάδα, το τρένο της οποίας έχει χαθεί προ πολλού.
Τον φέραμε μήπως για να χτίσει για την επόμενη σεζόν;
Και αν τον φέραμε για αυτό, πόσο χρόνο είμαστε διατεθειμένοι να του δώσουμε;
Και πως ακριβώς θα κριθεί δουλεύοντας με ένα ρόστερ που δεν έστησε και δεν μόνταρε ο ίδιος;
Γιατί αν είναι να έχουμε τόση υπομονή μαζί του όση δείξαμε και με τον Βόβορα μάλλον κάναμε για πολλοστή φορά μια τρύπα στο νερό.
Δική μου αίσθηση είναι ότι τον φέραμε με την πάγια λογική του παραλόγου που διέπει τον σύλλογο εδώ και χρόνια. Τη λογική του βλέποντας και κάνοντας.
Αν νικάς θα μείνεις, αν όχι θα χαιρετίσεις
Σε αυτό το πλαίσιο ο Κατας έχει τρία πρέπει στο υπόλοιπο της χρονιάς, τα οποία αλληλοσυνδέονται:
- Πρώτον, να φέρει όσες περισσότερες νίκες είναι εφικτό, πράγμα που σημαίνει τουλάχιστον να μην χάσει παιχνίδια με ομάδες στα μέτρα του ΠΑΟ όπως ο προκάτοχός του.
- Δεύτερον, να παρουσιάσει μια ομάδα με ξεκάθαρη αγωνιστική κατεύθυνση και σταθερότητα.
- Τρίτον (και φαρμακερό), να μην απωλέσει το πρωτάθλημα που εν τη απουσία του αιωνίου θεωρείται καπαρωμένο (κακώς κατά τη γνώμη μου βάσει της τωρινής διαφοράς δυναμικής με την ΑΕΚ)
Το βασικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού του Βόβορα ήταν – για να κάνω τη σύνδεση και με τον τίτλο του κειμένου – ότι τη μία αγωνιστική παρουσίαζε στην αρένα της Ευρωλίγκας “μονομάχους” έτοιμους να σκοτώσουν για τη ζωή τους και την επόμενη παρουσίαζε “χριστιανούς” έτοιμους να κατασπαραχθούν από τα λιοντάρια.
Το δείγμα που έχουμε από τον Κάτας είναι πολύ μικρό, αλλά μετά την πρώτη του νίκη επί του περιφερόμενου πτώματος που λέγεται Χιμκι στα δύο τελευταία δύσκολα ματς με Ρεάλ και Βαλένθια είδαμε για ένα ημίχρονο, το πρώτο στη Μαδρίτη, τους “χριστιανούς”, και για τρία ημίχρονα (δεύτερο στη Μαδρίτη και όλο το ματς με τη Βαλένθια) τους “μονομάχους”.
Η εμφάνιση με τη Βαλένθια ήταν η καλύτερη του φετινού Παναθηναϊκού και αναπόφευκτα προκάλεσε ενθουσιασμό στις τάξεις των οπαδών του, ειδικά ενόψει και του αιώνιου ντέρμπι.
Ωστόσο είναι πάρα πολύ νωρίς για συμπεράσματα και για να αποδώσουμε στον Κατας εύσημα.
Η ενεργοποίηση όλων των παικτών πρέπει να κριθεί ψύχραιμα μέσα στο πλαίσιο της αλλαγής προπονητή. Ο νέος κόουτς έχει κάθε λόγο να δώσει ευκαιρίες σε όλους και αυτονόητα ο κάθε παίκτης έχει έξτρα κίνητρο να τον πείσει ότι αξίζει την παραμονή του στην ομάδα με ενεργό ρόλο.
Η συνέχεια και η συνέπεια είναι το ζητούμενο εδώ και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα συνεχίσουν όλοι στα ίδια επίπεδα. Καλά παιχνίδια με μεγάλο ροτέισιον και καλή απόδοση πολλών παικτών έκανε η ομάδα και με τον Βόβορα, όπως όλοι θυμόμαστε, αλλά δεν υπήρξε σταθερότητα σε ατομικό επίπεδο.
Για παράδειγμα ο Μποχωρίδης που αποθεώθηκε για την προχθεσινή του εμφάνιση έκανε και στο παρελθόν κάποια εξαιρετικά ματς, αλλά μετά χάθηκε στη μετριότητα.
Εδώ να τονίσω ότι διαφωνώ με το hype που δημιουργείται μετά από τέτοιες εμφανίσεις. Είναι καλό από παιδιά σαν τον Λευτέρη να μην έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις και προπαντός να μην προβάλουμε πάνω τους τις επιθυμίες μας.
Αν ο Παναθηναϊκός ήταν ή θέλει να ξαναγίνει ομάδα οκτάδας τίμιοι έλληνες ρολίστες σαν τον Μποχωρίδη ή τον Κασελάκη θα έπρεπε να έχουν ρόλο δεκαλέπτου και όχι να περιμένουμε να βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά με εμφανίσεις πρωταγωνιστή.
Η καλή εμφάνιση του Auguste προκάλεσε επίσης ευχάριστη έκπληξη και δημιούργησε ελπίδες ότι μπορεί να δώσει πράγματα επειδή του ταιριάζει το στυλ του Κάτας. Δική μου εντύπωση είναι ότι του ταίριαξε η κακή εμφάνιση της Βαλένθια που δεν έχει αθλητικά πεντάρια και δεν παίζει heavy pnr offense.
Την επόμενη εβδομάδα με μια ομάδα που βασίζει το επιθετικό της παιχνίδι στο pnr και έχει αθλητικούς ψηλούς, τα πράγματα μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικά, οπότε ας κρατάμε μικρό καλάθι ακόμα.
Προσωπικά είδα λίγα καινούρια πράγματα από τον Κάτας στα δύο αυτά ματς, γεγονός απόλυτα φυσιολογικό για το ελάχιστο διάστημα που δουλεύει με την ομάδα. Ειδικά στο ματς με τη Βαλένθια το σπέισινγκ ήταν υποδειγματικό, πράγμα που οδήγησε σε εξαιρετικό πάσινγκ γκέιμ. Οι 23 ασίστ είναι ρεκορ για τον φετινό Παναθηναϊκό και δείχνουν τον αγωνιστικό δρόμο.
Το επιθετικό παιχνίδι με πολλά paint touches στο σετ ήταν κάτι που το προσπαθούσαμε αρκετά και επί Βόβορα, αλλά προχθές δούλεψε ιδανικά κρύβοντας το κακό ποσοστό από το τρίποντο. Και πάλι όμως πρέπει να λάβουμε υπόψιν την έλλειψη αθλητικότητας στην άμυνα της Βαλένθια που διευκόλυνε αρκετά τα πράγματα.
Οι πιο ενδιαφέρουσες αλλαγές που έδειξε να επιδιώκει ο Κάτας είναι η πρόθεση να πάμε σε fast-break επιθέσεις μετά το ριμπάουντ και η διαφαινόμενη μονιμοποίηση του White στο 3. Η μετακίνηση μοιάζει να ευνοεί τον αδυνατισμένο Αμερικανό που είχε θέματα απέναντι σε αθλητικά τεσσάρια, ενώ δίνει και το βάθος που έλειπε πίσω από τον Παπαπέτρου ώστε ο τελευταίος να μην αφήνει τα κόκκαλά του στο παρκέ.
Στο τρία ο White προσφέρει μέγεθος χωρίς να αφαιρεί ταχύτητα με αποτέλεσμα να δένει καλύτερα η άμυνα και να παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια στο ριμπάουντ, ειδικά σε σχήματα δίπλα στους Μήτογλου και Παπαγιάννη. Στην επίθεση το αξιοπρεπές τρίποντο του Αμερικανού βοηθάει στο σπέισινγκ.
Όλα αυτά ωστόσο δημιουργούν το ερώτημα σε ποια θέση και πόσο θα παίζει ο Sant-Roos όταν επιστρέψει. Το τελευταίο ματς κατέδειξε ότι δεν πρέπει να ξαναπάρει χοντρά λεπτά στον άσο παρότι ο Μακ είναι η σκιά του παίκτη που είδαμε τον πρώτο μήνα. Νομίζω ότι ο Κουβανός μπορεί να πάρει χρόνο μόνο στο δύο με τον Νέντοβιτς σε ρόλο του οργανωτή όταν θα χρειαστεί σκληράδα στην άμυνα.
Σε αυτή την περίπτωση το πρόβλημα στην επίθεση με το κακό σουτ του Κουβανού μπορεί εν μέρει να καμουφλαριστεί, αν αγαπήσει περισσότερο την baseline. Με βάση το καλό σπέισινγκ και την καλή κίνηση που είδαμε προχθες, φαντάζει εφικτό να επιτίθεται με κοψίματα από την baseline αντί να στήνεται στο τρίποντο για να του δώσει το σουτ η αντίπαλη άμυνα.
Ουσιαστικά ο Κάτας θα δώσει τις πρώτες του σοβαρές εξετάσεις την επόμενη εβδομάδα. Στο αιώνιο ντέρμπι θα μπει ο πρώτος βαθμός προόδου της ομάδας υπό τις οδηγίες του. Είναι κρίσιμο να δούμε αν οι πράσινοι θα εμφανιστούν με νοοτροπία “μονομάχων” ή αν θα κάνουν την επανεμφάνισή τους οι “χριστιανοί”.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι απέναντί τους θα βρουν “λιοντάρια”, καθώς για τον Ολυμπιακό το παιχνίδι έχει πάρει πλέον τον χαρακτήρα του ματς της χρονιάς. Με ήττα είναι προφανές ότι αποχαιρετά τις όποιες ελπίδες του έχουν απομείνει για την όγδοη θέση.
Οι τέσσερις ήττες στα τελευταία πέντε ματς των κόκκινων σε συνδυασμό με την μιάμιση καλή εμφάνιση του Παναθηναϊκού στα τελευταία δύο ματς έχουν δημιουργήσει κλίμα αισιοδοξίας και προσμονής νίκης στις τάξεις των πράσινων οπαδών, το οποίο θεωρώ υπερβολικό και άστοχο.
Ο Ολυμπιακός ήταν και παραμένει το αδιαφιλονίκητο φαβορί σε αυτό το ματς για πολλούς λόγους.
Καταρχάς, παραμένει μια καλύτερα στημένη και μονταρισμένη ομάδα από τον Παναθηναϊκό με ξεκάθαρη κατεύθυνση στο παιχνίδι της. Επιπλέον, παίχτες και προπονητικό τημ γνωρίζουν ότι στο ματς αυτό διακυβεύονται περισσότερα από τη διεκδίκηση της όγδοης θέσης.
Μια ήττα μπορεί να προκαλέσει περίεργες καταστάσεις στο κόκκινο στρατόπεδο δεδομένης της στραβής εξέλιξης της χρονιάς ενάντια στις προσδοκίες που υπήρχαν στην αρχή της σεζόν.
Με ή χωρίς ήττα από τον Παναθηναϊκό ο Ολυμπιακός κινδυνεύει να ξεκινήσει καλοκαιρινές διακοπές τυπικά από αρχές Απρίλη, αλλά σίγουρα θα είναι πολύ χειρότερο για αυτούς αν η χρονιά λήξει ουσιαστικά αρχές Φλεβάρη με ήττα από τον αιώνιο.
Όλο αυτό μπορεί να βάζει επιπλέον πίεση στην ομάδα του λιμανιού, αλλά της δίνει και μεγαλύτερο κίνητρο. Και ως γνωστόν το κίνητρο στα ντέρμπι είναι το μισό αποτέλεσμα.
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να έχει την πολυτέλεια να κατεβαίνει χωρίς πίεση και να μην τον φοβίζει μια πιθανή ήττα σε επίπεδο εσωτερικών εξελίξεων, αλλά αυτό μπορεί να αποδειχθεί εντέλει και μειονέκτημα όσον αφορά στην νοοτροπία με την οποία θα εμφανιστούν οι παίκτες του στο παρκέ.
Αν κάποιοι, λοιπόν, θεωρούν τις συνθήκες ώριμες για μια πράσινη νίκη-εκδίκηση που θα βάλει το καρφί στο φέρετρο του μεγάλου αντιπάλου όσον αφορά στα όνειρα της οκτάδας, εγώ βλέπω στις διαμορφωμένες συνθήκες ένα ιδανικό (βλέπε εφιαλτικό) σενάριο για μια βαριά ήττα των πρασίνων από μια ομάδα που θα τους πιάσει από το λαιμό, θα δείρει ανελέητα και θα ψάξει απεγνωσμένα όχι μόνο τη νίκη αλλά και την εξιλέωση που θα επαναφέρει την εσωτερική της ηρεμία, τουλάχιστον προσωρινά.
Σε αυτή τη βάση ο Κατας και οι παίκτες του καλούνται να δείξουν ότι η εμφάνιση με τη Βαλένθια δεν οφειλόταν στο γεγονός ότι είναι μία σοφτ ομάδα που μας ταιριάζει ω αντίπαλος. Το πρώτο ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ δεν είναι η νίκη γοήτρου, αλλά μια πειστική εμφάνιση που θα επιβεβαιώσει την αγωνιστική πρόοδο και κυρίως την αλλαγή νοοτροπίας.
Οι πράσινοι οφείλουν να παλέψουν το ματς από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και να μην επιτρέψουν στον αντίπαλο να κάνει το παιχνίδι του, αλωνίζοντας στο pnr και σκοράροντας κατά βούληση. Δεν επιτρέπεται να δούμε έλλειψη συγκέντρωσης, χέρια που τρέμουν και παραίτηση.
Αν σε αυτό το πλαίσιο έλθει και μια νίκη γοήτρου θα είναι ακόμα καλύτερα, αλλά βασικό στόχος πρέπει να είναι να μην φύγουμε από το ΣΕΦ με καταρρακωμένο το γόητρο και με διαψευσμένη την εντύπωση ότι μπορούμε επιτέλους να βρούμε λίγη αγωνιστική σταθερότητα φέτος.
Στο παρκέ του ΣΕΦ πρέπει να εμφανιστούν δώδεκα πράσινοι μονομάχοι.