Η χθεσινή μέρα ήταν όντως μεγάλη. Για να είμαι ακριβής ήταν μια από τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες μέρες των τελευταίων δέκα ετών στην χώρα μας.
Ήταν μια μέρα αγνής ευτυχίας. Εγκληματίες, κατά συρροή δολοφόνοι καταδικάστηκαν. Νεοναζιστικά εκτρώματα θα μπουν στην φυλακή. Αποδόθηκε δικαιοσύνη. Δύο γονείς, μια μάνα και ένας πατέρας μπορούν πλέον να ηρεμήσουν (όσο αυτό είναι δυνατόν για δύο ανθρώπους που έχασαν το παιδί τους).
Η Χρυσή Αυγή αναγνωρίστηκε επίσημα ως εγκληματική οργάνωση. Τα ιδρυτικά μέλη της κρίθηκαν ένοχοι για την σύσταση αυτής της εγκληματικής οργάνωσης, που οργάνωνε επιθέσεις σε όσους ξεσκέπαζαν το ναζιστικό τους πρόσωπο, που πλάκωνε στο ξύλο μετανάστες, που έδερνε διαδηλωτές, που έσπαγε μαγαζιά αλλοδαπών, που μπούκαρε στα σχολεία και έδιωχνε τα αλλοδαπά παιδάκια, που τραμπούκιζε, που απειλούσε, που σκότωνε…
Ναι “που σκότωνε” και όχι “που σκότωσε”…
Γιατί δυστυχώς δεν ήταν μόνο ο Παύλος στο Κερατσίνι. Ήταν και ο Σαχτζάτ Λουκμάν. Ο 27χρονός Πακιστανός που δέχθηκε τις πισώπλατες μαχαιριές των ναζιστών, ενώ έκανε ποδήλατο στην γειτονιά του, τα Κάτω Πετράλωνα.
Και από καθαρή τύχη δεν υπήρξαν περισσότεροι νεκροί καθώς οι επιθέσεις Χρυσαυγιτών σε αθώους πολίτες (ημεδαπούς ή αλλοδαπούς) με μαχαίρια, γκλοπ, ρόπαλα, ξύλα κι άλλων ειδών όπλα ήταν αμέτρητες.
Για όλους αυτούς τους λόγους υπήρξε ένα αυθόρμητο χαμόγελο, ένας αγνός πανηγυρισμός όταν το Εφετείο ανακοίνωσε την καταδίκη τους. Όπως αυθόρμητος ήταν και ο ταυτόχρονος πανηγυρισμός τόσων χιλιάδων συμπολιτών μας που βρέθηκαν έξω από τον χώρο εκδίκασης.
Όλα αυτά είναι κάτι παραπάνω από υπέροχα. Όμως τις τελευταίες ώρες όλο και περισσότερο ακούω την άποψη ότι σήμερα πέθανε ο φασισμός στην Ελλάδα. Ότι σήμερα ο Παύλος τους νίκησε ολοκληρωτικά. Ότι από σήμερα οι φασίστες θα ξαναμπούν στις τρύπες τους και θα επιστρέψουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Μακάρι όλα αυτά να ίσχυαν. Ειλικρινά το εύχομαι μέσα από την ψυχή μου. Όμως επειδή σαν άνθρωπος έχω μάθει να αντιμετωπίζω την αλήθεια κατάματα θα θεωρούσα τον εαυτό μου χαζό αν πίστευε κάτι τέτοιο. Ο φασισμός υπάρχει στην κοινωνία μας και θα συνεχίσει να υπάρχει και αύριο και μεθαύριο μέχρι να τον πατήσουμε στο κεφάλι.
Τι εννοώ;
Ότι δυστυχώς σύντομα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ανθρώπους που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σύντομα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ρατσιστικές συμπεριφορές. Σύντομα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ομοφοβικές επιθέσεις. Σύντομα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τραμπουκισμούς και απειλές απέναντι σε μειονότητες.
Τότε τι θα κάνουμε;
Θα σιωπήσουμε ή θα δώσουμε μια κλωτσιά στον φασισμό (σε οποιαδήποτε έκφανσή του);
Αν σιωπήσουμε τότε η σημερινή μέρα θα έχει χάσει σημαντικό κομμάτι της αξίας της και τα εκατοντάδες ποσταρίσματά μας και οι αναρτήσεις μας στα social media (όπως και αυτή εδώ) δεν θα έχουν καμία δυναμική.
Αν σιωπήσουμε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Και δυστυχώς πολλοί από εμάς δεν θα βγάλουμε άχνα. Είτε γιατί φοβόμαστε μην στοχοποιηθούμε, είτε γιατί έχουμε ποτιστεί πλήρως με την νοοτροπία του “έλαμωρέποιοςασχολείταιτώρα”.
Για αυτό μην εθελοτυφλούμε ότι πατήσαμε τον φασισμό. Ναι η σημερινή απόφαση είναι μια μικρή νίκη. 16 άτομα αυτής της εγκληματικής οργάνωσης πιθανότατα θα βρεθούν μέσα σε ένα κελί.
Αλλά αν θέλουμε να αποκαλούμαστε νικητές θα πρέπει να κοιτάξουμε τι θα κάνουμε την επόμενη μέρα. Η χθεσινή μέρα είναι ημέρα ορόσημο, καθώς αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για να απομονώσουμε τις φασιστικές συμπεριφορές και να τις πετάξουμε στα σκουπίδια.
Η προσωπική μου άποψη είναι πως δυστυχώς δύσκολα θα αλλάξει η κατάσταση. Ήδη οι περισσότεροι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής (πάνω από 400 χιλιάδες συμπολίτες μας, για να μην ξεχνιόμαστε) αλλά και αρκετοί που δεν την ψήφισαν αλλά είναι παρόμοιας (αν όχι χειρότερης) νοοτροπίας έχουν κρυφτεί κάτω από άλλους πολιτικούς μανδύες. Οι περισσότεροι έχουν φορέσει την μάσκα του φιλελευθερισμού, του εθνικισμού, του πατριωτισμού, του μιλιταρισμού και ξερνάνε ρατσισμό, ομοφοβία και σεξισμό κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους.
Μόνο όταν τέτοια περιστατικά εκλείψουν θα μπορέσουμε να μιλάμε για νίκη.
Μόνο όταν ο Abdul ο Μαροκινός ψαράς μπορεί να πάει στην δουλειά του χωρίς να φοβάται μην του επιτεθούν.
Μόνο όταν η Elvira, η Ρουμάνα καθαρίστρια δεν δουλεύει 15 ώρες την ημέρα για ένα κομμάτι ψωμί. Γιατί ποιος νοιάζεται για την Ρουμάνα μωρέ;
Μόνο όταν ο Γιάννης, ο 22χρονος φοιτητής μπορεί να διαδηλώσει ειρηνικά χωρίς να τον σπάσουν στο ξύλο τα ΜΑΤ.
Μόνο όταν η Elda, η 10χρονή Αλβανίδα μπορεί να πάει στο σχολείο χωρίς οι συμμαθητές της να την δείχνουν με το δάχτυλο.
Μόνο όταν ο Δημήτρης μπορεί να συζεί με τον Κώστα, χωρίς να γίνουν ο περίγελος της κοινωνίας.
Μόνο όταν η Μαρία, που τράκαρε και έμεινε ανάπηρη σε αυτοκινητιστικό ατύχημα έχει ίσες ευκαιρίες στο εργασιακό της περιβάλλον και δεν αντιμετωπίζεται από την κοινωνία με υποτίμηση και οίκτο.
Μόνο όταν μάθουμε τα παιδιά μας να αγαπούν και όχι να μισούν.
Μόνο όταν μάθουμε στην νέα αυτή γενιά την αξία της πραγματικής μόρφωσης και της πνευματικής καλλιέργειας.
Μόνο τότε θα μπορούμε να πούμε ότι έχουμε νικήσει με σιγουριά.
Η χθεσινή νίκη ναι ήταν όντως μια σημαντική τέτοια.
Όμως κερδίσαμε μια μάχη και όχι τον πόλεμο. Ο πόλεμος θα συνεχίσει να υπάρχει στην καθημερινότητά μας. Είναι στο χέρι μας να βγούμε ολοκληρωτικοί νικητές από αυτό.
Μακάρι η 7η Οκτωβρίου του 2020 να μείνει στην μνήμη μας σαν την ημερομηνία που έγινε η αρχή του τέλους του φασισμού στην Ελλάδα.
Μακάρι ο Παύλος και η κυρία Μάγδα να μας δείξουν τον δρόμο.
Μακάρι…