Το προχθεσινό Game 1 των τελικών της Ανατολής θα είναι ένα από αυτά που θα θυμόμαστε και ένας από τους βασικούς λόγους είναι το κάτωθι κερασάκι στην τούρτα από τον Bam Adebayo.
Έγιναν αρκετά πράγματα ωστόσο μέχρι να φτάσουμε εκεί.
Οι Celtics είναι μια ομάδα της οποίας το βασικό χαρακτηριστικό είναι η σχεδόν gritty άμυνα που μπορεί να παίξει και στην οποία προσφεύγει συχνά ο κολλεγιακής νοοτροπίας coach Stevens, μία νοοτροπία που στην πραγματικότητα τον συνοδεύει όλα τα χρόνια και που παρουσιάζεται σε πλήθος εκφάνσεων της.
Όσον αφορά το ματς καθ’ εαυτό τώρα, η Βοστώνη προσπαθεί στην αρχή να προστατεύσει το ζωγραφιστό της με κάθε τρόπο, οδηγώντας έτσι τους περιφερειακούς του Μiami σε αρκετές προσπάθειες στο τέλος του χρόνου επίθεσης μιας και έψαχναν αρχικά να βρουν το διάδρομο και τα σουτ που έπαιρναν στο τέλος ήταν συνήθως άστοχα.
Γενικά αυτό το πράγμα είναι μια προσέγγιση των προπονητών που έρχεται από παλιά και έχει τη λογική της.
Παρά τα σύγχρονα analytics και το όντως υπαρκτό efficiency του τριπόντου, το συγκεκριμένο σουτ δεν παύει να είναι αυτό με τις μικρότερες πιθανότητες επιτυχίας. Όσο πιο πολύ απομακρύνεσαι από τη στεφάνη τόσο πιο δύσκολο είναι να ευστοχήσεις, όσο πιο κοντά πλησιάζεις τόσο πιο πολύ αυξάνεται το ποσοστό της περίπτωσης ενός επιτυχημένου σουτ – εντάσσεται στα πλαίσια της κοινής λογικής αυτό το πράγμα.
Αυτή είναι γενικά η προσέγγιση του coach Stevens αμυντικά και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι Celtics είναι η ομάδα που δίνει το μικρότερο ποσοστό επιτυχημένων 3’s στα φετινά NBA Playoffs, όπως επίσης καθόλου τυχαίο είναι και το ανάλογης θέσης ποσοστό των Bucks επι των συνολικών ομάδων της Λιγκας στη regular season καθώς ήταν μια ομάδα που ‘’έδινε΄΄ γενικά το τρίποντο.
Το θέμα είναι όμως πως η επιθετική προσέγγιση του προπονητή των Celtics πατάει πολύ πάνω στο τρίποντο και η εξάρτηση του από αυτό είναι πολύ μεγαλύτερη από όση μπορεί να φαντάζεται κανείς.
Στη regular season η απόκλιση του ποσοστού στο τρίποντο σε νίκες-ήττες των Celtics είναι στο πολύ υψηλό 10% (στα playoffs είναι πολύ μικρότερο βέβαια -3%- απλώς πάντα τα ποσοστά ευστοχίας στη regular πέφτουν αρκετά στα playoffs). Επίσης ο τρόπος που παίζεις συνολικά όλη τη χρονιά είναι αυτό που σε καθορίζει, οι Clippers το κατάλαβαν αυτό με τον πιο σκληρό τρόπο.
Κοινώς το πολύ απλοικό ‘’όταν βάζουν τα τρίποντα κερδίζουν και όταν όχι χάνουν’’ φαίνεται να έχει μια πολύ ρεαλιστική βάση, κάτι το οποίο όμως καταδεικνύει και την έλλειψη ενός σχετικά επαρκούς – και αναγκαίου – επιθετικού versatility.
Από εκεί και πέρα όμως υπάρχει η εξής συνθήκη. Οι Heat είναι μια ομάδα με πολύ καλή περιφερειακή εκτέλεση, η οποία όμως έρχεται συνήθως από ένα ‘’μέσα-έξω’’ παιχνίδι που πατάει πολύ στην ευλογία που λέγεται ‘’πολλαπλές πηγές σκορ και δημιουργίας’’, κάτι πάνω στο οποίο είναι χτισμένο το υπέροχο επιθετικό οικοδόμημα του – ήδη δις πρωταθλητή ΝΒΑ – coach Spoelstra.
Από τη στιγμή που οι Heat αδυνατούσαν να βρουν τους διαδρόμους ενέπιπταν σε άσχημες εκτελέσεις από την περιφέρεια. Εδώ να πούμε το εξής.
Ήταν πολύ σύνηθες παλαιότερα –και ακόμα και τώρα- στις περιπτώσεις που ομάδες χαμηλότερης ποιότητας αντιμετώπιζαν κάποιες αρκετά καλύτερες τους, να ξεκινούν να εκτελούν ακατάπαυστα τρίποντα και αν τυχόν βρισκόταν σε ‘’μέρα’’ να πάλευαν το παιχνίδι μέχρι τέλους και ενίοτε να έκαναν την έκπληξη και να έφευγαν νικήτριες. Αυτό όμως συνιστούσε έκπληξη – και ως εκ τούτου συνέβαινε πιο σπάνια – επειδή αυτού του τύπου οι ομάδες δεν μπορούσαν να έχουν επαρκές παιχνίδι εντός της γραμμής του τριπόντου μιας και δεν είχαν την ποιότητα να το κάνουν, μη έχοντας αναπτύξει την ικανότητα τους σε αυτό. Και συνήθως μέσω αυτού του πράγματος έρχονται και οι καλύτερης ποιότητας εκτελέσεις απ’ έξω. Παρόλα αυτά όταν είσαι σε αυτό το επίπεδο που συζητάμε οφείλεις να είσαι επαρκής από παντού, αν τουλάχιστον θες το μπάσκετ σου να έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει ένα winning τέτοιο.
Επανερχόμενοι τώρα πάλι στα του Game 1 και στο κακό ξεκίνημα του Miami να πούμε πως το κλειδί σε αυτό το πράγμα που ξεκλειδώνει συνήθως ανάλογες δυσλειτουργίες της επίθεσης των Heat λέγεται Jimmy Butler και Bam Adebayo.
O μεν γιατί με τον απολύτως ορμητικό τρόπο που κάνει drive δημιουργεί χώρο και κίνηση – μιας και η ίδια η άμυνα θα αναγκαστεί να κινηθεί εξαιτίας του – και ο δε με την αξιοσημείωτη για ψηλό ικανότητα στη δημιουργία – μόνο τον Jokic μπορώ να σκεφτώ ως μοναδικό καλύτερό του σε αυτό.
Δεν είναι επίσης καθόλου τυχαίο ότι με το που σταμάτησε ο καταιγισμός τριπόντων από πλευράς Celtics στην αρχή του ματς και μόλις το Miami βρήκε επιτέλους τους διαδρόμους στη ρακέτα η διαφορά ροκανίστηκε, φτάνοντας στο σημείο να έχουμε ισόπαλο αποτέλεσμα στο τέλος του ημιχρόνου.
Το θέμα είναι τώρα το εξής. Η Βοστώνη είναι στην πολύ ευχάριστη θέση να έχει ένα τόσο εξωπραγματικό ταλέντο που ακούει στο όνομα Jason Tatum με την ευτυχή συγκυρία για τον coach Stevens να είναι ένα γενικά ταπεινό παιδί σαν προσωπικότητα, μιας και έχω αρκετές αμφιβολίες για την ικανότητα διαχείρισης εκ μέρους του παιχτών με το γνωστό ΝΒΑ superstar mentality. Για να είμαι πιο ξεκάθαρος θεωρώ πως ο coach Stevens δε θα μπορούσε ποτέ να έχει τον LeBron James υπο τις οδηγίες του, εν αντιθέσει φυσικά με τον coach Spoelstra που μαζί κατέκτησαν δύο πρωταθλήματα, αντιλαμβανόμενος πλήρως ο δεύτερος το τι θα έπρεπε να κάνει σε μια ομάδα με hyperstars ούτως ώστε να αποδειχθεί το όλο εγχείρημα δημιουργικό και εν τέλει winning.
Ο Tatum οδηγεί σε συνέχεια την επίθεση της Βοστώνης, συνεπικουρούμενος από τους Jaylen Brown και τον Marcus Smart που είπε φέτος να ντυθεί Paul Pierce. To πρόβλημα εδώ όμως ονομάζεται Kemba Walker.
Είναι κρίμα για τον οργανισμό των Celtics επι ημερών Brad Stevens ‘’το πρόσωπο’’ της ομάδας να είναι ο Marcus Smart. Είναι downgrade.
Αυτή η συνθήκη έχει οδηγήσει τον ίδιο το Smart να διεκδικήσει και εν τέλει να πάρει ακόμη μεγαλύτερο ρόλο στο ‘’τρέξιμο΄΄ της ομάδας συνολικά. Κάποιος μπορεί να πει γιατί όχι, μιας και πλέον μπορείς να τον χαρακτηρίσεις με σχετική ασφάλεια ως έναν two-way player.
Δεν είναι όμως τόσο απλό.
Ανέφερα παραπάνω πως ο Marcus Smart είπε να ντυθεί Paul Pierce. Δεν είναι όμως εκ φύσεως τέτοιος και δύσκολα θα γίνει ο παίχτης που θα ορίζει τα ματς με την επιθετική του επάρκεια συνεχώς – σε παίχτες τέτοιου ρόλου που επωμίζεται πλέον δεν αρκεί μόνο η άμυνα. Από την άλλη πλευρά, ο Kemba είναι ένας τέτοιος παίχτης, έχει τα skills να το κάνει και φαίνεται πως το θέλει.
Δεν πηγαίνει όμως η μπάλα τόσο στα χέρια του και αν τυχόν πηγαίνει προς το τέλος δε μπορείς να του ζητάς να είναι πάντα ‘’ζεστός’’, όπως καλό είναι να είναι οι παίχτες της δικής του πάστας, ειδικά εκείνη την ώρα.
Ο Walker είναι σε όλο το ματς νωθρός και καταφέρνει να γίνεται κομβικός στην τέταρτη περίοδο και στην παράταση, όταν δηλαδή πήρε τη μπάλα στα χέρια, όχι μόνο για εκτέλεση αλλά για να δημιουργήσει ο ίδιος το σουτ του – είναι κομβικής σημασίας αυτό το πράγμα για τον συγκεκριμένο, δεν είναι ένας off ball wing (ασχέτως αν λόγω ποιότητας μπορεί να παίξει και ως τέτοιος). PG/combo guard είναι ο άνθρωπος.
Και να πω την αλήθεια θεώρησα εκείνη την ώρα βλέποντας το ματς, πως με το τόσο έντονο ανέβασμα του Kemba και σε συνδυασμό με την υπέροχη παρουσία του Tatum, το γνωστό δυναμισμό και τη σχετικά efficient πλεον εκτέλεση του Brown απ’έξω συν τον Smart γενικά, ότι το ματς είχε τελειώσει.
Το Miami όμως είναι φτιαγμένο από πραγματικά σκληρό μέταλλο, αν ήταν μπάντα θα ήταν οι Death του Chuck Schuldiner.
Είναι συγκινητική καταρχάς η συνολική παρουσία του Goran Dragic στο ματς, όπως και σε ολόκληρα τα playoff. Θεωρώ πως στα μέρη μας είναι σχετικά υποτιμημένη η ποιότητα του, είναι στην πραγματικότητα πολύ καλύτερος παίχτης από αρκετούς θρύλους των Ευρωπαικών γηπέδων που έμειναν εδώ και μάζεψαν ατομικές διακρίσεις και τίτλους με το τσουβάλι.
Οι συνεργασίες του με τον Adebayo είναι textbook για το πώς πρέπει να εκτελούνται οι 2-2 καταστάσεις, όπως επίσης και τι skills καλό θα ήταν να έχουν οι εμπλεκόμενοι σε αυτές, ειδικά όταν μιλάμε για συνεργασίες κοντών-ψηλών. Από τη στιγμή που ο Bam μπαίνει ενεργά στο παιχνίδι ο Dragic είναι αυτός που είναι το πρώτο βιολί της επίθεσης του Spoelstra τελειώνοντας το ματς με 29/4/7.
Ο οποίος Spoelstra όμως θα πρέπει να πάρει περισσότερα πράγματα από δύο πολύ κομβικούς του παίχτες κατά τη διάρκεια της χρονιάς, τους Robinson και Nunn δηλαδή. Βέβαια η αλήθεια είναι πως τους χρησιμοποιεί αλλά συνήθως δεν ανταποκρίνονται. Ο Robinson συγκεκριμένα έχει χάσει υπερβολικά πολλά δικά του σουτ. Για τον Nunn υπάρχει βέβαια η δικαιολογία ότι είναι rookie.
Τέτοιος όμως είναι και ο Tyler Herro…
Δε θυμάμαι τα τελευταία χρόνια να υπάρχει απο rookie ανάλογος συνδυασμός τέτοιας άγνοιας κινδύνου έχοντας απολύτως καθαρό μυαλό που τον οδηγεί σε σωστή δημιουργία και αποφάσεις όπως επίσης και ένδειξη τέτοιας επιθετικής επάρκειας όταν η μπάλα ζυγίζει τόνους σε τελικούς περιφέρειας.
Κοινώς τα σουτ που παίρνει ο Herro προς το τέλος του ματς ‘’δεν μπαίνουν’’ από παίχτη του στάτους του. Το θέμα είναι πως τον είδαμε να το κάνει και σε προηγούμενες ανάλογες στιγμές στα playoffs φέτος, ειδικά απέναντι στους Bucks. Επίσης, δεν είναι ακόμα ένας λευκός που τρέχει πίσω από τα σκριν με σκοπό το catch n shoot (δράση την οποία εκτελεί εξαιρετικά ωστόσο), αλλά είναι ολοκληρωμένος καθώς μπορεί να παίξει με τη μπάλα στα χέρια. Και κάπως έτσι προκύπτει το 12π – 9ασ. Αν σε αυτά προσθέσεις και τα 11 ριμπαουντ αντιλαμβάνεσαι καλύτερα το συνολικό impact του παίχτη.
Είναι η μοίρα όμως των μεγάλων ματς να πηγαίνουν στη μία προσπάθεια, στα λεγόμενα clutch plays. Αν θες να είσαι επαρκής σε αυτές τις καταστάσεις πρέπει να έχεις και τους ανάλογους παίχτες. Ο Jimmy Butler αγωνίζεται στο Miami και φέρνει μαζί του το συγκεκριμένο skill.
Εδω να πούμε πως ο συγκεκριμένος έχει θέμα στο μακρινό σουτ αλλά όταν πρέπει συνήθως θα το βάλει. Βεβαια μιας και γνωρίζει απολύτως το θέμα του δε θα μπει σε διλήμματα για το αν θα σουτάρει ή αν θα προσπαθήσει να σλασάρει. To aggressiveness του προς το καλάθι είναι παροιμιώδες και αρκούντως αποτελεσματικό, μιας και αν δε βάλει το καλάθι τότε θα πάρει το φάουλ.
Εν κατακλειδι το τί συνέβη είναι γνωστό όσον αφορα το τρίποντο στην κανονική και το καλάθι και φάουλ μετά από ανάλογο drive που αναφέρθηκε μόλις, όπως φυσικά και το σοκαριστικό κόψιμο του Adebayo στο drive του Tatum. Το θέμα είναι τί έχουμε από δω και πέρα.
Η αλήθεια είναι πως το Miami παρήγαγε καλύτερο μπάσκετ σχεδόν καθόλη τη διάρκεια του ματς. Ο Spoelstra αμυντικά το έχει δουλέψει πολύ με σύνθετες άμυνες – έπαιξε πολλά διαφορετικά πράγματα. Η αντιμετώπιση του Stevens όμως ήταν σχετικά μονοδιάστατη, όπως επίσης και το συνολικό παιχνίδι των Celtics.
Είναι σαφές ότι είναι μια δουλεμένη ομάδα μεν, αλλά της λείπει αρκετά το παιχνίδι μέσα από τη γραμμή του τριπόντου, ειδικά τώρα που ο Καντέρ δε χρησιμοποιείται καθόλου μιας και ενώ επιθετικά είναι εξαιρετικός, αμυντικά είναι κάκιστος. Ίσως χρειαστεί να κάνει μια μικρή ”έκπτωση” ο Stevens σε αυτό το πράγμα για να πάρει πόντους και με άλλο τρόπο. Ο Theis είναι μονοδιάστατος, όσο και αν έχει φτιάξει το σουτ του δεν αποτελεί σταθερή απειλή απ’ έξω, ο Καντερ είναι πιο επαρκής τεχνικά.
Το θέμα είναι το κατά πόσο μπορούν να σταθούν και οι δύο απέναντι στον Adebayo, ο οποίος είναι ο ορισμός αυτού που λέμε ”άλλη κλάση΄΄ σε σχέση με τους δύο ευρωπαίους, όπως και απο τον Robert Williams που είναι ο κλασικός ωμός mobile ψηλός, που σε σχέση με τον Bam όμως υστερεί σε αντίληψη του παιχνιδιού.
Το Miami από την άλλη θεωρώ πως θα συνεχίσει να κάνει το παιχνίδι του. Είναι πολύ σημαντικο να εντάξει τους Robinson και Nunn στο παιχνίδι καθώς απέναντι σε μια ομάδα όπως οι Celtics θα έρθει η στιγμή που θα γίνουν απαραίτητοι. Επίσης είναι τρομερά κομβικής σημασίας η ύπαρξη του Crowder στο ρόστερ. Είναι ο πιο fit 3&D παίχτης που θα μπορούσε να εχει αυτή τη στιγμή ο Spoelstra και ο οποίος παίζει ως τέτοιος. Επίσης η παρουσία του Iggy θα φανεί όταν το ματς θα χρειαστεί να γίνει λασπομαχία – που θεωρώ πως θα υπάρξουν αρκετές φορές που θα πάει εκει, Ανατολή γαρ.
Στην τελική όπως και να ‘χει, περιμένουμε με ανυπομονησία το Game 2 της σειράς απόψε, είναι μια από τις πιο ελίτ μάχες που μπορούμε να απολαύσουμε τη δεδομένη στιγμή στο άθλημα.
Μακάρι να πάει μέχρι τέλους.