Η φετινή χρονιά ολοκληρώθηκε άδοξα. Η Euroleague ακυρώθηκε (;), το NBA ακυρώθηκε (;) κι έτσι οι απανταχού φίλαθλοι του μπάσκετ δεν έχουν με τι να ασχοληθούν.
Δεν μπορούν να χαρούν με τις νίκες της ομάδας τους, δεν μπορούν να στεναχωρηθούν και να αγανακτήσουν με τις ήττες. Δεν μπορούν να ξεσπάσουν. Το μόνο που τους έχει μείνει πλέον είναι να ασχοληθούν με τον σχεδιασμό της επόμενης μέρας. Για αυτό όσο πιο βαθιά μπαίνουμε στην άνοιξη και ο καιρός αρχίζει να θυμίζει έντονα καλοκαίρι, τόσο πιο πολλά ποσταρίσματα θα βλέπουμε στα διάφορα αθλητικά sites για υποψήφιους μεταγραφικούς στόχους. Όλο και περισσότερος κόσμος θα ενεργοποιείται στα social media σχολιάζοντας της μεταγραφικές κινήσεις των ομάδων και φυσικά όλο και περισσότεροι θα φτιάχνουν τα δικά τους ρόστερ.
Όλα αυτά έχουν την πλάκα τους. Ειδικά αυτή την εποχή που ο κόσμος ψάχνει απεγνωσμένα έναν τρόπο να ξεχαστεί και να παλέψει μια ψυχοφθόρα κατάσταση όπως είναι αυτή του εγκλεισμού στο σπίτι του.
Τις τελευταίες μέρες ακούγονται έντονα διάφορα ονόματα για τον πράσινο πάγκο μετά την αποχώρηση του Rick Pitino για τις ΗΠΑ και το κολλέγιο της Iona. Από τον coach Βόβορα, μέχρι τον Πρίφτη, τον Παπαθεοδώρου, τον Kattash και τον Perasovic. Όλοι έχουν ακουστεί άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο για τον πάγκο του τριφυλλιού.
Για εμένα κανένας από αυτούς δεν θα ήταν ο ιδανικός (ο καθένας για διαφορετικούς λόγους) για να αναλάβει την ομάδα σε αυτή την δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται ο σύλλογος (όλο και πληθαίνουν οι φήμες για μείωση του μπάτζετ).
Και μιας και μια ενδεχόμενη επιστροφή ενός εκ των Saras, Obradovic ή Ιτούδη μοιάζει με όνειρο θερινής νυκτός, θεωρώ πως ο ιδανικός (με βάση τα οικονομικά δεδομένα του συλλόγου) είναι ο εξής ένας:
Ο Mike Batiste
Αρχικά ο Batiste είναι ένας από τους ελάχιστους που μπορεί να συσπειρώσει τον κόσμο, δίνοντας κίνητρο στους φιλάθλους να επιστρέψουν στο γήπεδο για να στηρίξουν την ομάδα σε ένα νέο ξεκίνημα. Ένα νέο ξεκίνημα που θα χτιστεί πάνω σε μια παλιά δόξα της ομάδας. Έναν παίχτη που αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι εδώ. Έναν άνθρωπο που γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις στον Παναθηναϊκό, γνωρίζει τις απαιτήσεις του κόσμου και φυσικά γνωρίζει την νοοτροπία με την οποία είχε γαλουχηθεί αυτή η ομάδα στο παρελθόν και την είχε οδηγήσει σε μεγάλες επιτυχίες.
Εκτός από όλα αυτά ο Batiste είναι από τους λίγους που θα μπορούσαμε να πούμε με μια σχετική ασφάλεια (ποτέ δεν ξέρεις σε αυτό το club) ότι θα στηριζόταν με κλειστά μάτια. Δεν θα ακούγονταν “γκρίνιες” στο πρώτο στραβό αποτέλεσμα. Ούτε θα ζητούσαν την κεφαλή του επί πίνακι σε μια ενδεχόμενη ήττα από τον Ολυμπιακό (ok ναι ξέρω, δύσκολο). Είναι επίσης από τους λίγους που θα μπορούσαν να επαναφέρουν την ηρεμία και την πολυπόθητη ”κανονικότητα” στον σύλλογο. Να πάρει τα κλειδιά του αγωνιστικού τμήματος από τον Γιαννακόπουλο και να δουλέψει απερίσκεπτος, δίπλα σε ανθρώπους που ο ίδιος θα επέλεγε (είτε εκείνοι ήταν συνεργάτες από την Αμερική, είτε συνέχιζε με το τωρινό staff της ομάδας).
Ωστόσο ο Mike δεν θα ήταν ιδανικός απλά και μόνο επειδή αποτελεί μια παλιά δόξα της ομάδας, που θα συσπείρωνε τον κόσμο κλπ.
Ο Batiste δουλεύει σαν επαγγελματίας προπονητής τα τελευταία έξι χρόνια. Eργάζεται σκληρά μέσα σε ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον και η δουλειά του αυτή επιβραβεύεται
Με το που σταμάτησε να αγωνίζεται επαγγελματικά, δεν ξεκουράστηκε, ούτε στο ελάχιστο. Αμέσως έπιασε δουλειά στην θυγατρική ομάδα των Cleveland Cavaliers, την Canton Charge στο NBDL. Η αρμοδιότητά του ήταν κυρίως η ατομική βελτίωση των ψηλών της ομάδας, ώστε να τους ετοιμάσει για το επόμενο επίπεδο που είναι φυσικά το ΝΒΑ.
Η δουλειά του γρήγορα αναγνωρίστηκε και μετά από δύο χρονιά αναβαθμίστηκε σε player development assistant coach στους Brooklyn Nets, όπου και εκεί συνέχισε να ασχολείται κυρίως με τους ψηλούς της ομάδας.
Στην συνέχεια ακολούθησε νέα αναβάθμιση. Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου να κάτσει στον πάγκο των Charlotte Hornets ως assistant coach, ενώ την επόμενη χρονιά ανέλαβε το ίδιο πόστο στους Orlando Magic, εκεί που βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Βλέπουμε λοιπόν μια συνεχή άνοδο στην καριέρα του Batiste απέναντι. Από το NBDL, αμέσως μεταπήδησε στο NBA και από ένας απλός player development assistant coach μετατράπηκε άμεσα σε βοηθό προπονητή.
Αυτό έγινε επειδή ο Mike δουλεύει. Και δουλεύει σκληρά. Στο NBA κανένας δεν σου χαρίζει καμία θέση. Μιλάμε για το πιο κυνικό και πιο σκληρό αθλητικό περιβάλλον παγκοσμίως. Όποιος δεν αξίζει την θέση του, πολύ απλά φεύγει με συνοπτικές διαδικασίες.
Στους Magic τώρα συνεχίζει να προπονεί περισσότερο τους ψηλούς της ομάδας (ο Birch τον θεωρεί “δάσκαλο”, ο Vucevic περνάει πολλές ώρες μαζί του σε ατομικές προπονήσεις), αλλά γενικότερα αποτελεί άτομο εμπιστοσύνης του head coach Steve Clifford (έναν άνθρωπο με 20 χρόνια καριέρας σε πάγκους του NBA).
Ο ίδιος ο Batiste έχει δηλώσει πως ο Clifford είναι ο μπασκετικός του μέντορας στον τομέα της προπονητικής. Τον συμβουλεύεται και τον εμπιστεύεται σε απόλυτο βαθμό. Είναι συνέχεια στο πλευρό του και έχει επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό την οπτική με την οποία βλέπει το άθλημα.
O Clifford είναι ένας έξυπνος coach. Του αρέσει να προσαρμόζεται στα δεδομένα της ομάδας του. Με μια πρώτη ματιά θα λέγαμε πως δεν αρέσκεται στο παιχνίδι υψηλού ρυθμού, καθώς οι Magic παίζουν σε pace με μέσο όρο 98. Αν όμως αναλύσουμε το παιχνίδι των Magic θα καταλάβουμε πως αυτό θα ήταν πραγματικά δύσκολο να αλλάξει όταν η ομάδα λειτουργεί με βασικό χειριστή τον Vucevic (πρώτος σε touches 44.4/game) και σαν δεύτερο χειριστή τον Fournier (34.4 touches/game). Όταν η επίθεση της ομάδας καθοδηγείται από τον Fultz είναι φανερό πως το pace ανεβαίνει, κυνηγάνε περισσότερα καλάθια στο transition και παίχτες όπως ο Gordon και ο Isaac νιώθουν πιο “απελευθερωμένοι”. Το ίδιο συνέβαινε και την περυσινή περίοδο (πρώτη χρονιά του Clifford στο Orlando), όπου η ομάδα με τον Vucevic βασικό χειριστή έτρεχε με 97 pace. Όταν όμως η μπάλα πέρναγε στον Carter Williams (από την στιγμή που υπέγραψε) η ομάδα έτρεχε με pace 101.6 (10ο στην Λίγκα). Είναι χαρακτηριστικό πως και στην τελευταία του χρονιά στους Hornets έκανε μεγάλη προσπάθεια να ανεβάσει το pace (10ο στην Λίγκα), έχοντας όμως για βασικό χειριστή τον Kemba Walker και όχι ένα βαρύ center όπως είναι ο Μαυροβούνιος. Φυσικά το δυνατό του σημείο ανέκαθεν ήταν το αμυντικό παιχνίδι, εκεί που η βασική του αρχή είναι να προστατέψει το ζωγραφιστό του (συχνά δέχεται κριτική για το γεγονός πως δίνει πολλά σουτ από την περιφέρεια στον αντίπαλο). Για αυτό παίχτες σαν τον Isaac έχουν μετατραπεί σε ακρογωνιαίους λίθους της ομάδας και αθλητές σαν τον Birch έχουν βρει αρκετά λεπτά στο rotation.
Αυτές ακριβώς οι εμπειρίες του Mike από το ανώτατο επίπεδο, ενώ συναναστρέφεται με κορυφαίους προπονητές και δούλευει σε ένα απολύτως επαγγελματικό πλαίσιο, είναι απαραίτητες σε αυτό εδώ τον σύλλογο.
Ο Batiste είναι νέος, έχει όραμα, είναι δουλευταράς. Είναι με λίγα λόγια ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να μετατρέψει τον Παναθηναϊκό σε βάθος χρόνου σε ένα κλαμπ όπου θα λειτουργούν όλα άψογα:
- Σωστό προπονητικό επιτελείο, με ειδικούς γυμναστές για την ατομική βελτίωση των αθλητών
- Ειδικό scouting team για την ανάλυση δεδομένων για μελλοντικές μεταγραφές
- Assistant coaches που θα αναλύουν το παιχνίδι του εκάστοτε αντίπαλου.
Οι παραπάνω κινήσεις μάλιστα είναι απαραίτητες σε ένα σύλλογο που δεν έχει το μπάτζετ για να χτυπήσει τις μεγάλες τσέπες της Euroleague
Το πιο σημαντικό από όλα είναι πως με την υπογραφή Batiste, φέρνεις έναν άνθρωπο στον πάγκο σου με νέες ιδέες για το άθλημα.
Ο Mike είναι κοινωνός του σύγχρονου μπάσκετ, όπως αυτό παίζεται στην Αμερική. Είναι επιτέλους καιρός ο Παναθηναϊκός να αποτινάξει από πάνω του μια και καλή την νοοτροπία του low pace, low mistake basketball γιατί αυτό επιτάσσει η εξέλιξη του αθλήματος. Εξαίρεση αποτελεί η φετινή χρονιά, κατά την οποία η ομάδα έτρεχε με το υψηλότερο pace στην Λίγκα. Όλοι οι προηγούμενοι προπονητές της όμαδας (Πεδουλάκης, Djordjevic, Pascual) έπαιζαν με αυτό το χαμηλό τέμπο.
Ο Batiste θα σηματοδοτήσει τον ερχομό της εξέλιξης. Είναι δεδομένο πως αυτό το παιχνίδι λίγων κατοχών και χαμηλού ρυθμού αρχίζει να ξεπερνιέται πλέον και πιθανότατα θα ξεπεραστεί εντελώς όταν μεγαλώσει το μήκος και το πλάτος του γηπέδου και όταν με το καλό μπει ο κανονισμός των τριών δευτερολέπτων και στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Αυτή την στιγμή πάντως όντως αυτός ο τρόπος παιχνιδιού βρίσκεται σε παρακμή κυρίως επειδή οι guard (ως γνωστόν οι guard κρατάνε την μπαγκέτα και ορίζουν το τέμπο) που κυριαρχούν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ (Larkin, James, Delaney, Shved, Calathes) έχουν μάθει το άθλημα στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού (ή εχουν επηρεαστεί από αυτό), οπότε δεν είναι οι παίχτες που θα υπηρετήσουν πιστά ένα πολύ αυστηρό “σύστημα”.
Για αυτό ακριβώς τον λόγο πιστεύω ότι ο “μπουλντόζας” είναι ο κατάλληλος για να συνεχίσει το έργο του Pitino (ο Mike έχει δηλώσει θαυμαστής του Rick σε πρόσφατη συνέντευξη) παίζοντας το άθλημα σε μια πιο σύγχρονη έκδοση. O ίδιος ο Batiste έχει δηλώσει σε συνέντευξη του πως έχει μια δική του οπτική για το άθλημα, η οποία έχει επηρεαστεί από τους ανθρώπους που έχει συνεργαστεί στην Αμερική (σημαντική αναφορά: την χρονιά που βρέθηκε στον πάγκο των Nets, το Brooklyn έτρεχε με το υψηλότερο pace στην Λίγκα).
Πιο συγκεκριμένα όταν ρωτήθηκε αν ποτέ θα ήθελε να συνεργαστεί με τον coach Obradovic, ο Αμερικανός δήλωσε:
“Είμαι ένα παιδί που μαθαίνει ένα διαφορετικό μπάσκετ. Δεν ξέρω αν θα είναι σε 5 ή σε 10 χρόνια από τώρα, αλλά θα ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα για να δείξω ότι εκτός από παίχτης θα μπορούσα να δείξω την δική μου εκδοχή για το άθλημα και ως προπονητής. Είχα την ευκαιρία να δουλέψω και να συνεργαστώ με σπουδαίους ανθρώπους και να δω το παιχνίδι από άλλη οπτική γωνία”.
O Batiste λοιπόν μπορεί να σου φέρει την εξέλιξη στο παιχνίδι και να σε βάλει στα μονοπάτια του σύγχρονου μπάσκετ. Για αυτό ακριβώς θεωρώ πως είναι καλύτερη επιλογή από οποιονδήποτε Έλληνα προπονητή (Βόβορα, Πρίφτη, Παπαπθεοδώρου), οι οποίοι καλώς ή κακώς έχουν μάθει να παίζουν ένα συγκεκριμένο μπάσκετ, το οποίο μοιάζει με ένα κακέκτυπο της Σέρβικης σχολής, το οποίο εμεις οι ίδιοι ως Έλληνες το ονομάσαμε -εντελώς αυτάρεσκα- “σκεπτόμενο μπάσκετ”.
Επιπροσθέτως ο Batiste παρότι ζει τα τελευταία χρόνια στην Αμερική δεν έχει σταματήσει να μελετάει το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Όπως έχει δηλώσει σε πολλές συνεντεύξεις του συνεχίζει να παρακολουθεί την Euroleague (κυρίως τον Παναθηναϊκό), καθώς όπως έχει αναφέρει θα ήθελε κάποια μέρα να επιστρέψει και να προπονήσει εδώ. Οπότε όπως αντιλαμβάνεστε δεν είναι ένας άνθρωπος που θα έρθει από την Αμερική και δεν θα γνωρίζει τι γίνεται εδώ. Έχει ζήσει εδώ, έχει παίξει εδώ και συνεχίζει να μελετάει τον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού και την εξέλιξή του.
Φυσικά ο Batiste δεν έχει ακόμα την απαραίτητη εμπειρία ως head coach. Όμως έχει όλα τα προσόντα και αξίζει να δοθεί σε αυτόν η ευκαιρία να προπονήσει την ομάδα στην επόμενη (δύσκολη) μέρα που έρχεται, για μια σειρά από λόγους που αναλύσαμε παραπάνω.
1. Είναι τεράστια προσωπικότητα για το Ευρωπαϊκό μπάσκετ.
2. Είναι γεννημένος νικητής.
3. Μπορεί με την παρουσία του να συσπειρώσει τον κόσμο και να υπάρξει καθολική στήριξη στο πρόσωπό του.
4. Θα υπάρξει στήριξη και ο απαιτούμενος χρόνος από την διοίκηση της ομάδας, καθώς ο Γιαννακόπουλος ξέρει ότι δεν τον παίρνει να “κάψει” άλλον έναν προπονητή, πόσο μάλλον όταν αυτός είναι το τοτέμ που ακούει στο όνομα Mike Batiste.
5. O Mike είναι δουλευταράς και άνθρωπος με όραμα. Η πορεία του στο NBA είναι ανοδική και συνεχώς εξελίσσεται σαν προπονητής.
6. Μπορεί ο PAO BC με αυτόν στον πάγκο να αρχίσει να λειτουργεί με σύγχρονο τρόπο, οργανώνοντας το προπονητικό team και το τμήμα scouting.
7. Μπορεί να βελτιώσει αθλητές (ειδικά τους ψηλούς). Αυτή ήταν εξάλλου η δουλειά του τόσο στο NBDL, όσο και στους Nets και συνεχίζει να το κάνει και στους Magic. O Παναθηναϊκός έχει αρκετούς παίχτες που θα μπορούσε να βοηθήσει ο Batiste, όπως ο Μήτογλου, ο Παπαγιάννης και ο Bentil.
8. Είναι κοινωνός του σύγχρονου μπάσκετ, καθώς έχει επηρεαστεί από τις εμπειρίες του στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού και τις επαγγελματικές σχέσεις που έχει αναπτύξει με διάφορους coaches τα τελευταία έξι χρόνια
9. Γνωρίζει πως παίζεται το άθλημα εδώ. Δεν έχει χάσει την επαφή του με το ευρωπαϊκό μπάσκετ, καθώς συνεχίζει να το παρακολουθεί.
10. Έχει μεγάλη επιθυμία να επιστρέψει στον Παναθηναϊκό και να προπονήσει την ομάδα που λατρεύτηκε ως θεός. Το έχει δηλώσει μάλιστα πολλές φορές πως αυτό είναι το όνειρό του.
Συνοψίζοντας τώρα ναι, ο Batiste μπορεί να αποτελεί μια επιλογή με τεράστιο ρίσκο. Ναι, δεν έχει εμπειρία. Ναι, το περιβάλλον στον Παναθηναϊκό είναι σκληρό, ειδικά μετά από τις συνεχόμενες αποτυχημένες προσπάθειες να επιστρέψει στην ελίτ. Όμως είναι αυτός που αξίζει περισσότερο από τον καθένα την ευκαιρία.
Εξάλλου ο Mike είναι αυτός…
