Καταρχάς, προτού ξεκινήσω, θέλω να δηλώσω το εξής:
Τα φετινά playoffs του NBA είναι το καλύτερο ending ενός Πρωταθλήματος που έχει δικαίως το status του καλύτερου –έτη φωτός μακράν του δεύτερου– στον κόσμο.
Η αλήθεια είναι πως όσοι παρακολουθούσαν πιστά τη regular season της Λίγκας είχαν να λένε για αρκετά ενδιαφέροντα project, όπως επί παραδείγματι αυτό των Kings, το οποίο έχει παρουσιαστεί ενδελεχώς από το σαιτ μας στο κείμενο με τίτλο ”Kings never die’‘ των Brooklyn Nets, οι οποίοι παρουσίασαν συνολικά μια πολύ ωραία πρόταση, όπως επίσης και της έκπληξης που άκουγε στο όνομα Denver Nuggets που να μεν είχαν μια καλοδουλεμένη ομάδα, αλλά όχι την προσδοκία για ρεκόρ νικών-ηττών που θα τους έφερνε να τερματίσουν δεύτεροι στη Δύση.
Φυσικά υπήρχαν προτάσεις για όλα τα γούστα που μπορεί να έχει ο καθένας σχετικά με το άθλημα, από τους Suns μέχρι τους Pacers, οι οποίοι είχαν την ατυχία να τραυματιστεί ο καλύτερος τους παίχτης – και κάτι τέτοιο μετράει πολύ, ειδικά σε περιπτώσεις που η εκάστοτε ομάδα που το παθαίνει αυτό να πρέπει να παίξει στα playoffs.
Από την άλλη, όμως, αν κάτι κάνει αυτό το πρωτάθλημα τόσο ιδιαίτερο είναι οι ομάδες από το πάνω-πάνω ράφι και οι παίχτες star τους οι οποίοι στην τελική δίνουν αυτό το κάτι παραπάνω που θα κάνει τον περισσότερο κόσμο να ασχοληθεί με τη Λίγκα.
Ως χώρα είναι λογικό και αναμενόμενο να ασχοληθούμε περισσότερο με τους Bucks και ο λόγος είναι προφανής. Πέραν όμως πραγμάτων, όπως το στήσιμο της ομάδας, ο νέος προπονητής που είναι πολύ κάλος και σε σχέση με τον Jason Kidd ένα τεράστιο upgrade, τη δυναμική που δημιουργείται στο Milwaukee με την παρουσία ενός potential MVP στις τάξεις του κλπ., ένα βασικό ερώτημα κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια όλων:
Πόσο επαρκής θα είναι ο Γιάννης και κατά συνέπεια συνολικά η ομάδα σε καταστάσεις NBA Playoffs, όπου τα πράγματα είναι πάντοτε διαφορετικά από την regular season – και όχι μόνο στο ΝΒΑ, να διευκρινίσω εδώ, καθώς όπου υπάρχει ο θεσμός των PO πάντα βλέπουμε την ένταση να αυξάνεται κατά τη διάρκεια τους.
Η όλη ιστορία-σκεπτικισμός που υπήρχε για το συγκεκριμένο θέμα είχε να κάνει κυρίως με την περυσινή σεζόν, όπου ο Γιάννης και οι Bucks αντιμετώπισαν τους Boston Celtics. Το πρόβλημα ήταν το εξής.
Τι θα γίνει αν ο coach Stevens ενεργοποιήσει πάλι τα double team επάνω στον Αντετοκουνμπο και γενικά προσπαθήσει να κόψει πάλι τις πάσες με αποτέλεσμα να βλέπουμε την επίθεση του Milwaukee να “πνίγεται” πάλι από τις αμυντικές δαγκάνες των Celtics;
Σαν γενικότερη οπτική τώρα, είναι πάντα πιο εύκολο σε μια καλά δουλεμένη άμυνα αυτού το επίπεδου να αντιμετωπίσει έναν παίχτη ο όποιος στην πραγματικότητα δεν έχει σε επάρκεια ένα από τα βασικά του αθλήματος.
Το σουτ.
Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε πέρυσι από το τους Κέλτες ο Ben Simmons με αποτέλεσμα την κατάρρευση του στις μεταξύ τους αναμετρήσεις, όπως επίσης και ο τρόπος που το impact που έχεο στο παιχνίδι ο Γιάννης περιορίστηκε κατά πολύ εξαιτίας αυτής της συγκεκριμένης αντιμετώπισης από τον coach Stevens είναι ενδεικτικός.
Φέτος όμως τα πράγματα είχαν κάποιες διαφορές.
Καταρχάς ο προπονητής
Ο coach Budenholzer είναι ένας προπονητής που μέσα στα χρόνια έχει κάνει καλές δουλειές με αποκορύφωμα εκείνη την ομάδα των Atlanta Hawks που κατάφερε να έχει σε μια χρόνια 4 all-star παίχτες – κάτι που φυσικά πιστώνεται και στον coach. Η ανησυχία για αυτόν αφορούσε στο κατά πόσο θα μπορούσε να παρουσιάσει ένα δυνατό πνευματικά, τακτικά και παικτικά σύνολο σε καταστάσεις post season, καθώς είχε λίγο πολύ και αυτός πάνω του τη στάμπα του choker.
Φέτος, ερχόμενος στο Milwaukee αποφάσισε να προσπαθήσει να μετριάσει το πρόβλημα του Γιάννη όσον αφορά την περιφερειακή εκτέλεση, δουλεύοντας όμως παράλληλα τον ίδιο τον Αντετοκουνμπο σε αυτή. Αν κάποιος έβλεπε τα τελευταία 20-25 ματς των Bucks θα παρατηρούσε πως ο Γιάννης έβαζε όσο το δυνατόν περισσότερο το σουτ στο ρεπερτόριο του ως επιλογή, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Παιδιά όπως οι Middleton, Ilyasova, Mirotic, Brogdon, Connaughton και φυσικά ο γνωστός (not) spot shooter με ύψος 2,13, Brook Lopez, ήταν – αλλά και αποδείχθηκαν- μέσα στη χρονιά τρομερά επαρκείς στην περιφερειακή εκτέλεση, με αποτέλεσμα η επίθεση των Bucks να παράγει μεγάλο αριθμό attempted και (κυρίως) made 3’s. Πάλι, όμως, η αμφιβολία που αναφέραμε πριν παρέμενε.
Και να που με τα πολλά με τα λίγα ήρθαν έτσι τα πράγματα και μετά από έναν αναίμακτο και ξεκούραστο πρώτο γύρο playoff ήρθε το συναπάντημα με τους Celtics.
Γενικότερα υπάρχει η οπτική πως στα playoffs πρέπει να είσαι σκληρός.
Ισχύει. Στο απόλυτο.
Οι Celtics έμπαιναν στη σειρά ως θεωρητικά η πιο σκληρόπετση ομάδα, με παιδιά που μπορούν να παίξουν αυτήν τη gritty άμυνα που χρειάζεται και με το ταλέντο μπροστά ούτως ή άλλως να υπάρχει.
Και όντως το πρώτο ματς κάπως έτσι κύλησε.
Ο Γιάννης βάζει 22 πόντους σε 34 λεπτά συμμετοχής έχοντας εκτελέσει 10 βολές και έχοντας επιχειρήσει 21 σουτ, εκ των οποίων τα 5 ήταν τρίποντα.
Το αμυντικό πλάνο των Celtics αποδεικνύεται νικηφόρο, καθώς ο coach Stevens ποντάρει σωστά πως στα PO τα χέρια είναι πάντα λίγο πιο βαριά και ως εκ τούτου βλέπουμε τους καλούς, αλλά σχετικά άπειρους, σουτέρ των Bucks να αστοχούν σε παρά πολλά σουτ από την περιφέρεια (σουτ που στην πραγματικότητα έχουν), όπως επίσης και τον Γιάννη να πνίγεται στο δάσος από χεριά που υψώνουν οι παίχτες της Βοστώνης μπροστά του. Επίσης για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο ο Budenholzer χρησιμοποιεί παρά πολύ τον Sterling Brown, ο όποιος δεν παράγει σχεδόν τίποτα.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο να έχουμε ένα confirmation αυτών των φόβων που λέγαμε ότι υπήρχαν πριν την αναμέτρηση – και για το Γιάννη συγκεκριμένα και για τον coach και για την πνευματική σκληράδα του συνόλου. Βασικά το confirmation ήταν τόσο έντονο που φτάνει ο Paul Pierce να δηλώσει αυτό
Και έτσι, με το σκορ 0-1 και με σπάσιμο έδρας στο Game 1 για τους Celtics, πάμε στο Game 2…
Ήταν δεδομένο πως το συγκεκριμένο ματς ήταν ένα κλασικό do or die για τα Ελάφια. Φυσικά το αγωνιστικό πλάνο της Βοστώνης αμυντικά δεν αλλάζει με τον Γιάννη να αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα πάνω κάτω με αυτά του πρώτου αγώνα.
Ο Έλληνας all-star βάζει μεν 29 πόντους με σχετικά καλά νούμερα, αλλά το impact του στο γήπεδο δεν είναι ανάλογο των αριθμών του. Σ’αυτο το σημείο πρέπει να σημειώσουμε πως ο Γιάννης θα σκοράρει πόντους όπως και να ‘χει, καθώς πέραν των skills του πρέπει να συνυπολογίσουμε και το usage του όταν είναι μέσα στο παιχνίδι.
Οι Bucks όμως έχουν την ευτυχία να έχουν στις τάξεις τους έναν παίχτη της ποιότητας του Κhris Middleton, o οποίος εντέλει είναι αυτός που σαλπίζει την αντεπίθεση της ομάδας του συνολικά στη σειρά. Πετυχαίνει 7/10 τρίποντα, βομβαρδίζοντας κατουσίαν το καλάθι των Κελτών, και μέσω αυτών αρπάζει το momentum του αγώνα με σκοπό να μην το ξαναφήσει ποτέ.
Πέραν του σουτ του, που είναι εξαιρετικό συνολικά και επαρκές σε αυτό το επίπεδο –πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό– είναι ένας παίχτης που μπορεί να παίξει με την ιδία ευχέρεια σε off- και on-ball καταστάσεις. Δημιουργεί, βλέπει γήπεδο και σκοράρει από παντού.
Κοινώς εκπέμπει ποιότητα.
Από κοντά ακολουθουν σε απόδοση ο Eric Bledsoe που είναι μονίμως σε attack-the-rim mode και o Brook Lopez που επιτέλους ευστοχεί σε κάποια από τα τρίποντα που εκτελεί. Επίσης βλέπουμε ένα hustle από τον Connaughton, το όποιο μεταφράζεται σε 11(!) ριμπάουντ.
Όλοι όμως γνωρίζουν ότι το μεγάλο challenge είναι τα δυο επόμενα ματς μέσα στο TD Garden…
Το πρώτο ημίχρονο είναι ένα κλασικό δείγμα αυτού που έχουμε ονομάσει “κακό ανατολικό μπάσκετ”. Πολύ καλές άμυνες εκατέρωθεν και επιθέσεις αμφιβόλου ποιότητας. Κακά τα ψέματα, οι Celtics εμφανίζονται αρκετά καλύτεροι από τους αντίπαλους τους στα δυο πρώτα δεκάλεπτα, αλλά τρομερά άστοχοι.
Έχω την άποψη πως, όταν μια σχετικά επαρκής ομάδα σε εκτέλεση εμφανίζεται κατώτερη του αναμενόμενου σε ματς-κλειδιά, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχει ο προπονητής της, ο όποιος δεν έχει ετοιμάσει πνευματικά την ομάδα του να κατέβει να παίξει αυτό το παιχνίδι. Αλλά για τους Celtics θα μιλήσουμε σε λίγο…
Γενικά όμως και πάνω απ’ όλα, το θέμα και η ειδοποιός διάφορα που γέρνει την κατάσταση άρδην είναι το “release the Kraken”, το οποίο λέει ο Γιάννης στον εαυτό του.
Δεν έχω ξαναδεί ποτέ σε όλα τα χρόνια που παρακολουθώ το άθλημα τέτοιο “σπάσιμο” των double-team που επιχειρούνται σε ένα παίχτη.
Η αλλαγή του Γιάννη σε επίπεδο mindset πρωτίστως είναι αυτή που εντέλει γέρνει την πλάστιγγα προς το μέρος των Ελαφιών. Ο Αντετοκούνμπο παίζει ακριβώς όπως του ορίζουν τα skills του να κάνει.
Περναει δηλαδή πάνω από τον αντίπαλο.
Ενδεικτικό της προσέγγισης που έχει ο Γιάννης στο συγκεκριμένο παιχνίδι, η οποία λογικά ήταν προϊόν εντολής του coach Budenholzer, είναι η απόλυτη ελαχιστοποίηση των εκτελεσμένων τριπόντων του.
Καλό είναι εδώ να γίνει αντιληπτό πως στην πραγματικότητα δεν έχει τόση σημασία αν ο Γιάννης είναι εύστοχος ή άστοχος στα τρίποντα που επιχειρεί, καθώς όσα και να εκτελέσει πάλι το πρόβλημα θα είναι το ίδιο. Μόλις γίνεται αντιληπτό πως θα οδηγηθεί σε εκτέλεση παγώνει το Σύμπαν και περιμένει όλος ο κόσμος τον Γιάννη να σουτάρει, με αποτέλεσμα η άμυνα να αισθανθεί απλώς άτυχη αν ο Γιάννης πετύχει το τρίποντο. Σαν άμυνα συνολικά όμως θα είναι επιτυχημένη.
Ο Γιάννης, όμως, σε αυτό το ματς αποδεικνύει ότι είναι από τους πιο dominant παίχτες στο ζωγραφιστό που έχουν περάσει ποτέ από το ΝΒΑ. Σημειώνει και τους 32 πόντους του μέσα στη ρακέτα, κάτι το όποιο πάνω απ’ όλα επιφέρει το εξής στην άμυνα των Celtics:
Τους χαλάει το πλάνο.
Η όλη αντιμετώπιση της κατάστασης από την ομάδα των Bucks προσιδιάζει περισσότερο σε εισβολή σε κάστρο μέσω σπασίματος των τειχών παρά σε εύρεση Κερκόπορτας.
Έχοντας αυτό το breach πλέον οι Celtics στο πλάνο τους, βλέπουν αργά και βασανιστικά το ίδιο τους το κάστρο εντελει να καταλαμβάνεται με αποτέλεσμα να κάνουν δυο συνεχόμενες ήττες εντός έδρας.
Στο Game 4 τώρα τα πράγματα είναι κουκιά μετρημένα πάλι.
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται στο πρώτο ημίχρονο με τους Celtics να χτίζουν οικοδομές και κάτι τέτοιο να οδηγεί τους Bucks να παίξουν μια τύπου packline defence με δυναμική αντιμετώπιση στα close out, με αποτέλεσμα οι αντίπαλοι τους να σουτάρουν 41 τριποντά ευστοχώντας μόνο σε 9 από αυτά. Από τη στιγμή που ο Γιάννης κράτησε μονός του την ομάδα στο πρώτο ημίχρονο, στο δεύτερο κατέφτασαν οι πολύ σημαντικές βοήθειες από τον Hill, του οποίου η εμπειρία γενικά “έγραψε” στη σειρά, όπως επίσης και του Connaughton που ήταν η πολύ ευχάριστη έκπληξη από πλευράς Bucks.
Όσον αφορά sτο Game 5 τα πράγματα εξελίσσονται σε τυπική διαδικασία από ένα σημείο και περά, με τον Γιάννη να έχει πιστοποιήσει το domination που ξεκίνησε να κάνει στη σειρά από το κομβικό Game 3 και έπειτα, έχοντας ως αποτέλεσμα οι Bucks να σκορπίσουν τους Celtics και το όποιο πλάνο είχαν αυτοί στους πέντε άνεμους. Βεβαία στη σειρά δεν έπαιζε μόνο του το Milwaukee. Υπήρχε και αντίπαλος…
Ας μιλήσουμε για τους Boston Celtics..
Προτού μιλήσουμε όμως για του Celtics θα μιλήσουμε για τη Βοστώνη..
Όταν αναφερόμαστε στην πολιτεία της Μασαχουσέτης, μιλάμε για το πιο έντονο αθλητικό πρόγραμμα της χώρας. Για να γίνει απολύτως κατανοητό τι εννοώ, αυτή τη στιγμή η Πολιτεία έχει στα αλλά δυο μεγάλα αθλήματα των ΗΠΑ, το NFL και το Baseball, δυο ενεργές πρωταθλήτριες. Οι δε New England Patriots είναι η μεγαλύτερη ομάδα της εικοσαετίας στο λαοφιλέστερο άθλημα της Αμερικής, έχοντας στις τάξεις τους τον GOAT του αθλήματος
Ο Tom Brady είναι κάτι ανάλογο του Michael Jordan, για να γίνουν οι σωστές συγκρίσεις.
Οπότε, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η πίεση στην ομάδα του μπάσκετ της πολιτείας είναι ακόμα μεγαλύτερη σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες των ΗΠΑ.
Επιπλέον, μιλάμε για την πολυνίκη ομάδα του ΝΒΑ, η οποία όμως τα τελευταία 30 χρόνια έχει 1 (ένα) πρωτάθλημα, αυτό του 2008.
Το οποίο πρωτάθλημα για να αποκτηθεί έπρεπε να γίνει μια από τις πρώτες επίσημες Big Three με Pierce, Garnett και Allen, μεταξύ άλλων προφανώς .
Με την έλευση τώρα στη Βοστώνη ενός coach σαν τον Brad Stevens – που είχε επιδείξει μια τουλάχιστον αξιοζήλευτη πορεία στο NCAA με το κολλέγιο του Butler, το οποίο και οδήγησε σε δυο συνεχόμενους τελικούς με ενάμιση παίχτη κατουσιαν και άλλα δέκα παιδιά που στη ζωή τους τώρα λογικά είναι τραπεζικοί υπάλληλοι, λογιστές ή στελέχη επιχειρήσεων – και την ταυτόχρονη παρουσία του πιο skilled GM της λίγκας, του Danny Ainge, δημιουργήθηκαν μεγάλες προσδοκίες που φτάνουν μέχρι τη συμμέτοχη τουλάχιστον στα NBA Finals ή ακόμα και σε αυτήν την κατάκτηση του Πρωταθλήματος.
Ακόμα μεγαλύτερο boost στη συγκεκριμένη προσδοκία-βλέψη έδωσε η περσινή παρουσία της ομάδας στα Playoffs της Ανατολής.
Έχω την αίσθηση πως το ρόστερ που είχε πέρυσι στα χεριά του ο Brad Stevens ήταν ακριβώς αυτό το ρόστερ που χρειαζόταν για να παίξει το μπάσκετ που ήθελε. Σ’aυτό το πράγμα όμως εντοπίζονται συγκεκριμένα προβλήματα.
Καταρχάς η ίδια η φύση της Λίγκας.
Πέρυσι υπήρχε ως αίσθηση ότι στη Βοστώνη έλειπε ένας πραγματικός superstar για να κάνει το βήμα παραπάνω. Και όντως για να πάρεις πρωτάθλημα στη συγκεκριμένη Λίγκα πρέπει να έχεις τέτοιους μέσα.
Το γεγονός ότι μια τόσο καλά δουλεμένη ομάδα έχασε από έναν Υπερπαίχτη και άλλους έντεκα –στην καλύτερη– μέτριους, επιβεβαιώνει αυτό που λέμε και το οποίο μοιάζει σχεδόν αυταπόδεικτο, καθώς αν ρίξει κάποιος μια μάτια στις ομάδες που έχουν κατακτήσει τον τίτλο θα βρει μέσα στο ρόστερ τους τέτοιους superstars.
(Ακόμα και ο Popovic με το μπάσκετ που παίζει χρειάστηκε να έχει στις τάξεις του έναν από τα μεγαλύτερα PF/C της ιστορίας για να το πετύχει, ο οποίος βέβαια ήταν και μια μοναδική περίπτωση unselfish και χαμηλών τόνων superstar)
Ο Κyrie Irving είναι ένας ”τέτοιος” superstar.
Όταν αναφερόμαστε στον Κyrie, μιλάμε για έναν παίχτη που είναι ήδη πρωταθλητής,
όντας κoμβικότατος στην κατάκτηση αυτού του τίτλου. Ήταν τέτοιο το impact του σε εκείνους τους Cavs που είχε καταφέρει σε μια ομάδα με τον Lebrοn James μέσα να ηγείται στο παρκέ σε παρά πολλές περιπτώσεις του ίδιου του παιχνιδιού των Cavs.
Και όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει η φράση “με τον Lebrοn James μέσα” σε επίπεδα usage.
Προσωπικά αυτό που αποκόμιζα ήταν πως η ιδια η ομάδα είχε μια πιο smooth λειτουργία όταν αυτή “την έτρεχε” ο Irving. Στην τελική μιλάμε για έναν παίχτη που έχει βάλει σε τελικό Πρωταθλήματος 41 πόντους.
Δεν ξέρω κανένα ανάλογο τέτοιο που να μην έχει την ιδιότητα του superstar.
Το δεύτερο πρόβλημα έγκειται στο κατά ποσο ο ίδιος ο coach μπορεί να διαχειριστεί σταρ τέτοιου επίπεδου και να τους κάνει λειτουργικούς. Αν νομίζετε πως η διαχείριση του φετινού ράστερ των Celtics ήταν δύσκολη υπόθεση τότε δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολη ήταν η διαχείριση δυο ογκόλιθων του αθλήματος στους Lakers του Σακίλ και του Κόμπε από τον Φιλ Τζάκσον.
Όποτε το βάρος της ευθύνης πέφτει πάλι πάνω στον προπονητή.
Έχω αναφερθεί ξανά –και πιο ενδελεχώς– στο Burn your Gods στη σημασία της προσωπικότητας που κάθεται στον εκάστοτε πάγκο μιας μεγάλης ομάδα και κατά πόσο θα καταφέρει να διαχειριστεί τους μεγάλους παίχτες και τις έντονες προσωπικότητες που αναπόφευκτα έχει μια τέτοια ομάδα, φέρνοντας ως συγκεκριμένα παραδείγματα τους Φιλ Τζάκσον και Ζελικο Ομπραντοβιτς.
Πιστεύω επίσης πως υπό αυτό το πρίσμα ακόμα ένα πρόβλημα των Celtics είναι το ίδιο το μπάσκετ που προπονητή τους.
Το οποίο μπάσκετ είναι καλό.
Ένα μπάσκετ που πρεσβεύει τη συμμέτοχη πολλών παιχτών μέσα στο παρκέ (αν και δεν το είδαμε πολύ στα playoffs) με δράσεις μακριά από τη μπάλα, εμπνευσμένα plays κλπ.
Ένα μπάσκετ όμως που δύσκολα θα παίξει ένας οποιοσδήποτε superstar της Λίγκας, εκτός αν αυτός ονομάζεται Tim Duncan, όπως άφησα να εννοηθεί προηγουμένως.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι στον Stevens έλειψε η ενσυναίσθηση της κατάστασης γύρω του.
Δεν ξέρω αν θεώρησε για τον εαυτό του ότι είχε τέτοιο status, ώστε να καθίσταται κατανοητό από όλους τους παίχτες ότι αυτό που λέει πρέπει να γίνει no matter what. Το επεισόδιο που προκλήθηκε στα μέσα της σεζόν από το γεγονός ότι ο Stevens έδωσε την εντολή για να πάρει την τελευταία επίθεση ο Tatum και όχι ο Irving, θα προκαλούνταν οποιοσδήποτε superstar κι αν βρισκόταν στη θέση του Κyrie. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Blatt με τον LBJ, όπου ο coach έδωσε εντολή για τελευταία επίθεση εναντίον των Bulls η οποία δεν περιλάμβανε τον Lebron μέσα, με αποτέλεσμα ο παίχτης να πει στους συμπαίχτες του “απλά δώστε μου τη μπάλα”.
Φυσικά οι παίχτες άκουσαν τον συμπαίκτη και όχι τον προπονητή τους, καθώς ο τελευταίος δεν είχε ακόμα αυτό το status που λέμε.
Μετά από λίγο καιρό ο Blatt έφυγε.
Η προσπάθεια επιβολής του Hayward στο rotation ήταν ένα ακόμα μεγάλο
πρόβλημα των Κελτών καθ’ όλη τη διάρκεια της regular season, αλλά και των playoffs, το οποίο βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την περσινή κατάσταση του rotation.
Η αλήθεια είναι πως μετά από έναν τόσο φρικιαστικό τραυματισμό (ανάλογο του Paul George) είναι πολύ δύσκολη η πλήρης επανένταξη και αποκατάσταση του παίχτη στο επίπεδο που βρισκόταν πριν από αυτό το πολύ ατυχές συμβάν. Το θέμα είναι, όμως, πως όλες οι καταστάσεις στην ομάδα της Βοστώνης και το γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει προσεγγίζονται μέσα από το πρίσμα του “πρέπει” που αναφέραμε στην αρχή.
Ο coach Stevens ήδη δέχεται αρκετή κριτική για την ειδική μεταχείριση που έλαβε ο πρώην άσσος του Butler, με τον οποίο φυσικά τον συνδέει μια κοινή πορεία. Είναι σχεδόν αδύνατο να μην δεις και αυτή την παράμετρο από τη στιγμή που ο Hayward συνεχίζει να είναι σχεδόν αόρατος στο παιχνίδι και ο Stevens επιμένει στη χρησιμοποίηση του.
Με την επιβολή χοντρών λεπτών στη χρησιμοποίηση του παίχτη είδαμε να υπάρχει αυτό το αναμενόμενο από το καλοκαίρι traffic στην περιφέρεια, το οποίο δεν επέτρεψε το step up παιχτών που φαινόταν έτοιμοι από πέρυσι να το κάνουν. Επίσης, για να μην ξεχνάμε και τη βασική παράμετρο του μισθού του παίχτη, να αναφέρουμε πως ο GH έχει λαμβάνειν πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Τέλος ένα επιπλέον σημαντικό πρόβλημα για την ομάδα ίσως υπήρξε και η σχετική “απληστία” του Ainge, η όποια όμως είναι απολύτως κατανοητή λόγω της ανάγκης της ομάδας για step up.
Όταν βγήκε η φήμη για τον Anthony Davis, ο Ainge φερόταν διατεθειμένος να αλλάξει όλο τον κορμό της ομάδας για να φέρει ακόμα έναν πραγματικό superstar. Αυτό το έκανε προφανώς αντιλαμβανόμενος τις ανάγκες που έχει μια ομάδα για να καταστήσει εαυτήν Πρωταθλήτρια στον μαγικό, αλλά πολύ δύσκολο, απαιτητικό και κυνικό κόσμο του ΝΒΑ.
Κάτι τέτοιο αποδιοργάνωσε εν μέρει την ομάδα ψυχολογικά για ένα διάστημα, με αποτέλεσμα να μη βρει ποτέ στην πραγματικότητα ρυθμό.
Last but not least, ήταν εμφανές πως η ομάδα των Celtics στην πραγματικότητα “φοβόταν” την ήττα. Τη φοβόταν καθώς ελλόχευε πάντα ο κίνδυνος να οδηγήσει κατι τετοιο στην επανεμφάνιση των παθογενειών που παρουσιαστήκαν στην ομάδα σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Κάτι δηλώσεις τύπου “δε βλέπω καμία ομάδα να μπορεί να μας κερδίσει σε σειρά αγώνων” κλπ., γίνονται περισσότερο ως προσπάθεια κουκουλώματος κάποιων προβλημάτων εν αντιθέσει με αυτό που θα έπρεπε κανονικά να γίνει:
Παραδοχή του προβλήματος και μέσω αυτής, επίλυσή του.
Η επομένη μέρα της Βοστώνης είναι ένας σχετικά δυσεπίλυτος γρίφος.
Όλο το θέμα είναι σε ποια κατεύθυνση θα αποφασίσει να κινηθεί ο πανούργος κατά τ’ άλλα Ainge. Με τη διαφαινόμενη αποχώρηση του Irving στον ορίζοντα η ομάδα πρέπει να κινηθεί για έναν superstar ο όποιος όμως θα είναι συμβατός με τη φιλοσοφία του coach. Σαν τέτοιο βλέπω προσωπικά μόνο τον Kawhi Leonard, αλλά και πάλι δεν είμαι πολύ σίγουρος ούτε για αυτόν μετά το status που απέκτησε μετά τη φετινή του παρουσία στα Playoffs της Ανατολής (όχι βέβαια ότι δεν ανήκε ήδη στην κάστα των πραγματικών superstars ο Leonard).
Ο ίδιος ο coach πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί ένα σύνολο που θα είναι ικανό να διεκδικήσει και να πάρει το πρωτάθλημα.
Αυτό έξαλλου ζητείται από τον ίδιο από το κοινό των Celtics. O Brad Stevens φέτος απέτυχε και αυτό είναι η σκληρή αλήθεια. Και μεγαλύτερη αποτυχία του δεν είναι μόνο η εμφάνιση αυτού του συνόλου στο ματσάρισμα με το Milwaukee, αλλά το διαρκές underperformance ενός συνόλου που την πληθώρα του ταλέντου του έχουν πολύ λίγες ομάδες στο ΝΒΑ.
Και αυτό είναι το χειρότερο.
Κλείνοντας, ας πούμε λίγα λόγια ειδικά για την εμφάνιση των Celtics στη σειρά με τους Bucks.
Μέσα στη regular season για να επιτύχουν μια νίκη οι Celtics εναντίον των Bucks έπρεπε να κάνουν franchise record σε εύστοχα τρίποντα. Για κάποιο περίεργο και αδιευκρίνιστο λόγο ο coach Stevens φάνηκε να πατάει πάνω σε αυτή την εξαίρεση ως βασικό επιθετικό πλάνο εναντίον των Ελαφιών.
Φυσικά όπως είπαμε και στην αρχή του κειμένου, τα χέρια είναι πάντα λίγο πιο βαριά σε οριακές καταστάσεις playoff με αποτέλεσμα πλην του πρώτου ματς οι Κέλτες να βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη.
Με μανία.
Επίσης αυτός που αποτυπώνει το πλάνο του προπονητή στο παρκέ πλήρως είναι ο τρομερά ποιοτικός Al Hοrford. Δεν είναι τυχαίο πως με το που έπεσε η απόδοση του είδαμε στην πραγματικότητα του ίδιους τους Celtics να καταρρέουν.
Επίσης είδαμε πολύ λίγο Rozier (γενικά φέτος μέσα στη χρονιά, σε σχέση με αυτό που επιβάλλει το ταλέντο του παίχτη) με αποτέλεσμα και αυτός όποτε έμπαινε να μη μπορεί να βρει ρυθμό με τίποτα. Στα πλην του coach ως προς την προσέγγιση της σειράς πιστώνεται και η μη ορθή χρησιμοποίηση του Irving στα διαστήματα που αυτός ήταν κακός. Αν μη τι άλλο είχε παίχτες η Βοστώνη που θα μπορούσαν να καλύψουν μια και δυο κακές βραδιές του Kyrie.
Ο Stevens όμως δεν το τόλμησε ποτέ. Και αυτό φανερώνει πιο βαθιά προβλήματα διαχείρισης.
Μ’αυτά και μ’αυτά, όμως, φτάνουμε στους τελικούς της Ανατολής οι οποίοι ξεκινάνε απόψε τα ξημερώματα στις 03.30 ώρα Ελλάδος όπου θα δούμε τις δυο πραγματικά καλύτερες συνολικά μέσα στη χρονιά ομάδες της Ανατολής να αναμετρώνται.
Ας το απολαύσουμε!
ΥΓ: Για τους Τελικούς της Ανατολικής Περιφέρειας δε χωρούν ασφαλείς προβλέψεις. Είναι και οι δυο πολύ καλά δουλευμένες ομάδες με εξαιρετικούς προπονητές που στη διάρκεια ολόκληρης της σεζόν παρήγαγαν πολύ όμορφο μπάσκετ.
Όσον αφορά στους Raptors, τους είχα “σταμπάρει” προσωπικά από τη αρχή του πρωταθλήματος και ο λόγος για αυτό δεν είναι άλλος από την ένταξη στο σύνολο του Toronto ενός πολύ αγαπημένου μου παίχτη. Ας δούμε τι λέγαμε πριν από εφτά μήνες…
“Οι Raptors αποτελουν φέτος είναι πολύ καλό δείγμα παρατήρησης για το αν μπορεί ένας οργανισμός να αλλάξει πραγματικά
Στα πλαίσια της καλοκαιρινής συζήτησης που είχε ανοιχτεί περί της “αλλαγής αγωνιστικού πλάνου”, στην όποια υποστήριζα πως έπρεπε να πάει ο Παναθηναϊκός, θυμάμαι πως είχα αναφέρει και το παράδειγμα τέτοιας αλλαγής εκ μέρους των Καναδών.
Το Toronto είχε έναν πραγματικά εξαιρετικό προπονητή όπως επίσης και έναν εξαιρετικό franchise player στο πρόσωπο του DeRozan. Επίσης πέρυσι έκαναν την καλύτερη regular season τους αν θυμάμαι καλά και οι ελπίδες για μια διάκριση επιτέλους στην post season ήταν αρκετές.
Τζίφος όμως πάλι. Κατάφεραν να σκουπιστούν από μια ομάδα με τον Lebron και ίσως το χειρότερο σύνολο που είχε ποτέ διπλά του. Το ίδιο βέβαια θα πει κανείς έπαθαν και οι Celtics μετά από λιγο. Τό θέμα με τους Καναδούς όμως ήταν πως όχι απλά αποκλείστηκαν, άλλα ταπεινώθηκαν, οπότε στα μάτια μου ήταν πλήρως κατανοητή αυτή η αλλαγή πλάνου, στην όποια πήγαν.
Είμαι πολύ μεγάλος φαν του Leonard. Τον θεωρώ προσωπικά στο top 5 της Λίγκας και τρομερά υποτιμημένο σαν παίχτη – κάτι που επιδιώκει και ο ίδιος απ’ ότι καταλαβαίνω (το γέλιο του στη συνέντευξη τύπου όπου αυτοαποκαλείται ”fun guy” είναι η πιο awkward σκηνή της preseason). To impact του ως rookie σε μια από τις μεγαλύτερες παραστάσεις που είδε ποτέ το άθλημα στους τελικούς με το Miami ήταν τόσο συγκλονιστικό που κατάφερε να αναδεχθεί MVP σε ένα σύνολο που είχε μέσα Duncan, Manu, Parker κλπ. θέμα όμως με τον Kawhi δεν είναι μόνο τα αθλητικά skills τούτα όποια προφανώς και είναι ανυπολόγιστης άξιας.
Ο σχεδόν ”that guy” απ’ την California είναι νικητής. Η παρουσία του μέσα στο παρκέ ”πλημμυρίζει” το γήπεδο, σε αυτό ακριβώς το σημείο που το κάνουν οι αντίστοιχης πάστας και κάστας παίχτες. Δε θυμάμαι τους GSW να έχουν βρει μεγαλύτερα ζόρια από την έλευση του KD και μετά από εκείνη την ομάδα των Spurs, σε εκείνο το ματς όπου ο Leonard κτυπάει (ακόμα θεωρώ πως δεν έγινε επίτηδες). Αυτά που κάνει σε εκείνο το ματς είναι μαγικά και για να αντιληφτούμε το impact που έλεγα πριν, ενώ κέρδιζαν οι Spurs με καμία εικοσαριά πόντους εντ ηττήθηκαν με τόσους, με το γήπεδο να κατηφορίζει από τη στιγμή του τραυματισμού του.
Θεωρώ πως οι Raptors δε μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερη ένεση προσωπικότητας από αυτή που έκαναν με την προσθήκη του Κawhi Leonard. Δείτε το από όποια σκοπιά θέλετε. Μιλάμε για ίσως τον καλύτερο two-way παίχτη στο άθλημα. Ο τρόπος που κινείται στο γήπεδο είναι τόσο smooth και παράλληλα δυνατός που προκαλεί δέος. Προβλέπεται τρομερή μάχη φέτος στους τελικούς της Ανατολής. Οι Celtics είναι μεν τρομακτικοί και φυσικά πιο γεμάτοι από πέρυσι όπου αποκλείστηκαν από έναν (Uber)παίχτη και 11 ”παλικάρια”(με τον ορό δεν αναφέρομαι στο ότι ήταν μαχητές-απλώς υποτιμώ την επάρκεια τους για το επίπεδο).Έχω πει ξανά βεβαία πως θεωρώ ότι θα υπάρξει ένα traffic στην περιφερειακούς επίσης και ότι προτιμώ την πιο Σουπερ Σαγιaν μορφή του Irving των Cavs απ’ ότι εδω παρόλο τον σπουδαίο ρολo που παίζει και εδω-και με τρομερά νούμερα.
Απλώς οι Raptors προσέθεσαν σε ένα πολύ καλό καλό-και δουλεμένο- σύνολο τα skills και κυρίως την προσωπικότητα του Leonard. Έχει τρομερό ενδιαφέρον η φάση.’’
To ματσάρισμα του potential MVP με τον καλύτερο παίχτη που θα μπορούσε ποτέ να έχει ο οργανισμός των Toronto Raptors είναι ένα must watch..