Όταν είμαστε παιδιά, από το Γυμνάσιο και μετά, μας ρωτάνε τί θέλουμε να γίνουμε.
Προφανώς, εμείς δεν έχουμε ιδέα τί θέλουμε να γίνουμε και στο μυαλό μας στριφογυρνάνε εικόνες στις οποίες έχουμε πιάσει από τον λαιμό αυτόν που μας ρωτάει (θείοι σε πρώτη φάση, συγγενείς τρίτου βαθμού στην πορεία, όποιος μας βλέπει στον δρόμο όσο πλησιάζουν οι Πανελλήνιες) και προσπαθούμε να τον πνίξουμε προκειμένου κάποια στιγμή στην πορεία το evolution να οδηγήσει σε μορφές ζωής που ΔΕΝ σε ρωτάνε τί θέλεις να γίνεις όταν θα μεγαλώσεις ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΣΟΒΑΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.
Εντάξει ναι με κάτι εξαιρέσεις τύπου το μωρό Μέσι, ή το μωρό Ζάιον, που θα γεννήθηκε 10 κιλά και θα έψαχνε πιπίλα να καρφώσει.
Σημασία έχει ότι ΜΑΣ ΡΩΤΑΝΕ.
Μάλλον σημασία δεν έχει ούτε αυτό. Σημασία έχει τί γίνεται ΠΡΙΝ από αυτό! Εκεί που είσαι ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟΣ.
Εκεί λοιπόν, και με δεδομένο ότι το evolution που λέγαμε έχει φτάσει στο σημείο συνειδητοποίησης ότι όταν είσαι κάτω από πέντε ξέρω γω ΔΕΝ είσαι σε θέση να πεις τί θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις, όλοι οι γύρω μας οδηγούνται σε κάτι που είναι ΑΚΟΜΑ καλύτερο για αυτούς.
Λένε ΑΥΤΟΙ τί θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε.
Εκεί λοιπόν και καθότι δεν μπορούνε να πουν την στιγμή που σε βλέπουν να περπατάς και στο δεύτερο βήμα να πέφτεις κάτω χαριτωμένα, ότι αυτός θα γίνει πχ ένας καταπληκτικός υπάλληλος γραφείου, ή ο καλύτερος ταξιτζής του κόσμου, οδηγούνται σε δηλώσεις που κατά βάση έχουν να κάνουν με τέχνες και θεάματα.
Ή επιστήμες. Στον έσχατο βαθμό. Θα γίνει αστροναύτης πχ. Εννοώντας δηλαδή ότι θα γίνεις ο 500ος αστροναύτης που έχει υπάρξει από την αρχή του κόσμου. Αν και κατά βάση η σκέψη είναι για να περπατήσεις και στο φεγγάρι και όχι απλά να γίνεις ένας loser που θα κάνει βόλτα λίγο πάνω από ένα αεροπλάνο. Οπότε να γίνεις ο 10ος της λίστας. Ή ακόμα καλύτερα να περπατήσεις στον Άρη για να είσαι ο πρώτος.
Τέλος πάντων. Σημασία έχει ότι ο κάθε ένας έχει και από ένα όνειρο για εμάς όταν είμαστε παιδιά. Μας φαντάζεται κάπως. Συνήθως βλέπει ένα χαρακτηριστικό επιπέδου να κλωτσάμε μια πέτρα και του δίνει ένα συμπαντικό χαρακτήρα βάσει του οποίου το κάρμα μας το λέει ξεκάθαρα εδώ και 5 ζωές ότι σε αυτήν πρέπει να γίνουμε ποδοσφαιριστές. Με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά μας βλέπουν γιατρούς, μπασκετμπολίστες, ζωγράφους, ηθοποιούς, αστροναύτες.
Ε,
Αν μπορούσαμε να έχουμε ένα μικρό παράθυρο σε όλο το εύρος των πιθανών συμπάντων τα οποία θα περιελάμβαναν εμάς όπως θα ήθελαν να μας δουν όταν μεγαλώσουμε, η πιο αποτυχημένη εικόνα θα ήταν του σύμπαντος στο οποίο εγώ όταν μεγάλωσα αποφάσισα να γίνω quarterback.
Να ξεκινήσω λέγοντας ότι το NFL γ@μ@ει.
Βασικά να ξεκινήσω πηγαίνοντας ακόμα πιο ψηλά.
Το NFL είναι μακράν του δευτέρου το συναρπαστικότερο άθλημα που έχει δημιουργήσει μέχρι αυτή την στιγμή ο άνθρωπος. Μπορεί το μπάσκετ να είναι το ωραιότερο άθλημα του κόσμου. Αλλά τις συγκινήσεις και την ένταση που έχουν ΚΑΙ ΤΑ 60 λεπτά ενός αγώνα ΤΗΣ REGULAR στο NFL την έχει μόνο το τελευταίο 5λεπτο Game 7. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα (στο οποίο θα επανέλθω κάποτε).
Το θέμα είναι ότι στο μακράν του δευτέρου πιο συναρπαστικό άθλημα του κόσμου, η μακράν της δεύτερης πιο συναρπαστική θέση είναι αυτή του quarterback.
Ο quarterback είναι αυτός που τρέχει την επίθεση της εκάστοτε ομάδας. Τα εκατοντάδες συστήματα της δηλαδή. Ναι, με τρώει να κάνω reference στον γνωστό με τα εκατοντάδες τέτοια αλλά θα το παρακάμψω. Αν πάντως ο γνωστός ήταν προπονητής στο NFL θα είχε λιγότερα και από του προπονητή του αντίστοιχου Λεβαδειακού. Τα συστήματα βασικά εδώ είναι τόσα πολλά που από το 1994 και μετά οι προπονητές επικοινωνούν με τους quarterback με ενδοεπικοινωνία κατά την διάρκεια του αγώνα.
Ο quarterback λοιπόν είναι ο τύπος που με κάθε σφύριγμα έναρξης της επίθεσης αποτελεί τον απόλυτο στόχο της ορδής των Ορκ που βρίσκονται ακριβώς μπροστά του με μοναδικό τους σκοπό να τον κατασπαράξουν. Στην πραγματικότητα να τον κατασπαράξουν. Να πέσουν πάνω του. Όχι ένας αν είναι δυνατόν. Όλοι. Ο ένας πάνω στον άλλο. Υπάρχει και όρος για αυτό. Sack.
Αν πρέπει να έχουμε κάπως στο μυαλό μας τον quarterback είναι σαν έναν τύπο που πέταξαν στη ζούγκλα ακριβώς μπροστά από μιά αγέλη με γορίλες και την τελευταία στιγμή του έδωσαν να κρατάει στο χέρι μια μπανάνα.
Σε αυτά τα ολέθρια 2-3 δευτερόλεπτα λοιπόν που μεσολαβούν μεταξύ του snap, δηλαδή της έναρξης της επίθεσης και της άμεσης απειλής της σωματικής σου ακεραιότητας, εσύ σαν quarterback έχεις κάποιους τίμιους γίγαντες φίλους που προσπαθούν να σε προστατεύσουν, την offensive line, αλλά είπαμε. Οι άλλοι είναι Ορκ. Δεν υπάρχουν όρια στην οργή τους.
Οπότε στην πραγματικότητα δεν έχεις επιλογή. Πρέπει να ξεφορτωθείς την μπάλα και να την ξεφορτωθείς σωστά. Γιατί αλλιώς πριν το καταλάβεις θα είσαι στο έδαφος και το μόνο που θα προλάβεις να δεις θα είναι το κουφάρι σου που θα το σέρνουν με περηφάνια εκτός γηπέδου. Θα δεις και τον κόσμο στις εξέδρες να ζητωκραυγάζει. Την διαπόμπευση σου.
Αν λοιπόν υπήρχε κάτι που αν έκανα θα ήμουν ο πιο αποτυχημένος τύπος στην ιστορία, αυτό θα ήταν να πρέπει ΕΓΩ να πάρω αυτή την απόφαση μέσα σε αυτά τα 3 δευτερόλεπτα.
Ωστόσο.Αν υπήρχε κάποιος που θα ήταν ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ τύπος στην ιστορία για να πάρει αυτή την απόφαση μέσα σε αυτά τα 3 δευτερόλεπτα, αυτός είναι ο Tom Brady.
Στην πορεία της ζωής και με βάση την σχέση μας με τον αθλητισμό έχουμε παρακολουθήσει όλοι μας κάποιες προσωπικότητες σε όλα τα αθλήματα. Θυμάμαι για παράδειγμα τον τρόπο με τον οποίο παρακολουθούσα τους αγώνες του Μίκαελ Σουμάχερ.
Ήξερες ότι οι Μακλάρεν είναι καλύτερες μηχανικά. Έβλεπες το δίδυμο Χάκινεν, Κούλθαρντ σαν τα παιδιά της Γυναίκας του Αστροναύτη. Όμως δεν έβλεπες τους αγώνες για αυτούς. Βασικά αν υπήρχαν μόνο αυτοί δεν θα έβλεπες τους αγώνες. Στην πραγματικότητα έβλεπες τους αγώνες γιατί ήξερες ότι υπάρχει ένας τύπος που μπορεί να κάνει αυτό που δεν περιμένεις.
Ένας τύπος που έχει μια ανεξήγητη μοναδικότητα.
Είναι η ίδια ανεξήγητη μοναδικότητα που σε κάνει να θες να δεις τον Φέντερερ. Είναι το ίδιο που ένιωθες όταν έβλεπες να τρέχει ο Μαικλ Τζόνσον. Ή να χορεύει στον πάγο ο Πλούσενκο. Ή στο χορτάρι ο Ροναλντίνιο.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους βλέπεις και καταλαβαίνεις ότι έχουν κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους. Ένα άστρο. Ένα άστρο που είναι το αποτέλεσμα της συμπαντικής συμφωνίας των χαρακτηριστικών που είχε σαν άνθρωπος που λέγαμε, με την πιο σωστή επιλογή που θα μπορούσε να πάρει στην ζωή του.
Την περασμένη Κυριακή είδαμε πιθανότατα τους καλύτερους τελικούς Περιφερειών στην ιστορία του NFL με τους δύο αγώνες να κρίνονται στην παράταση. Στην πραγματικότητα όλος ο τρόπος με τον οποίο χτίστηκε εκείνη η Κυριακή ήταν ιστορικός.
Το Rams – Saints σαν ζευγάρι αφ’ ενός θα μπορούσε να είναι τελικός Superbowl. Οι Saints όντας η κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος και οι Rams, ε η ομάδα του Sean McVay…
ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ όμως και ΠΑΡΑ το γεγονός ότι αυτές οι δύο ομάδες μας έδωσαν έναν από τους καλύτερους τελικούς NFC έβερ, εκείνη η μέρα κατάφερε να μας δώσει ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕΤΑ έναν ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ τελικό. Το Patriots – Chiefs.
Ή μάλλον το Brady εναντίον Mahomes…
Η αξία του ηττημένου μπλα μπλα μπλα.
Ο ηττημένος εδώ έκανε 50 touchdown μέσα στη σεζόν για πάνω από 5000 γιάρδες. Για να έχουμε μια εικόνα του τί σημαίνει αυτό, μόνο ο Big Ben έκανε παραπάνω γιάρδες από αυτόν. 32 παραπάνω…
Γύρω στις 150 λιγότερες έκανε ο Mat Ryan και για την ιστορία ο Brady έκανε καμιά 1000άρα λιγότερες όντας ο 7ος στη σχετική λίστα. Και μιάς που είπα Mat Ryan, ναι. Ο πρώην ηττημένος…
Γενικά το κατόρθωμα 50 touchdown ΚΑΙ πάνω από 5000 γιάρδες είναι ψιλοαστείο. Πάνω από 50 touchdown ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ έχει ξανακάνει ο Peyton Manning το ’13 που έκανε 55 και ο Brady το ’07 που έκανε 50. Πάνω από 5000 γιάρδες ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ έχουν ξανακάνει ο Brees, ο Brady, ο Manning, ο Stafford, ο Dan Marino και ο Roethlisberger φέτος που τον πέρασε. Αλλά 50 touchdown ΚΑΙ πάνω από 5000 γιάρδες μαζί σε μια σεζόν έχει ξανακάνει μόνο ο Peyton Manning.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι στο μέλλον θα ξαναμιλήσουμε για τον Mahomes. Πιθανόν σε 20 χρόνια από τώρα να γράφουμε για την ανεξήγητη μοναδικότητα του Patrick Mahomes. Του τύπου που στη ρούκι του χρονιά έφτασε στους τελικούς Περιφέρειας του 2019, συνάντησε τους Patriots των Brady και Belichik και στο τελευταίο quarter είχε τη μπάλα στα χέρια του μόνο για 3 λεπτά και κατάφερε να σκοράρει 24 πόντους.
24 πόντους.
Είναι σαν να άγγιξε 3 φορές τη μπάλα από το 75′ και μετά και να έβαλε 3 γκολ. Και να ευστόχησε σε πέναλτι σε νεκρό χρόνο. Στην Μπαρτσελόνα. Του Γκουαρντιόλα. Αν τέλος πάντων υπήρχε εικόνα στη wikipedia δίπλα από το γνωμικό για την αξία του ηττημένου αυτή θα είχε σίγουρα τη μούρη του Patrick Mahomes.
Αλλά είπαμε. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι ιστορικά σε κάθε άθλημα που δεν είναι τα κατορθώματα τους αυτά που σε κάνουν να θες να τους δεις. Είναι η αίσθηση ότι ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΙ να τα κάνουν.
Ο Σουμάχερ μπορεί τελικά να μην κατάφερνε να περάσει από μια κλειστή γωνία το μονοθέσιο της Μακλάρεν στο Μονακό. Αλλά ήξερες ότι υπάρχει περίπτωση να το κάνει. Και αυτό ήταν που σε έκανε να περιμένεις την επόμενη κλειστή γωνία περιμένοντας να δεις αυτό που φαινόταν αδύνατο να γίνει.
Οι Patriots πέρυσι έχασαν στο Superbowl από τους υπερηχητικούς Eagles του Nick Foles (ή του Carson Wentz;). Ο Foles δημιούργησε μια ιστορία που θα μνημονεύεται για πάντα. Ο αναπληρωματικός, γυρολόγος quarterback που πήρε τη θέση του wonderkid Wentz που τραυματίστηκε 3 παιχνίδια πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας και από τότε έκανε 5 συνεχόμενες νίκες και οδήγησε την ομάδα του στον τελικό στον οποίο έκανε 373 γιάρδες, 3 touchdown και 1 ιστορικό receiving touchdown.
Η ιστορία έγραψε αυτό ακριβώς που έπρεπε να γράψει.
Αυτό όμως που την έκανε ακόμα ομορφότερη είναι αυτό που σε κάποια χρόνια θα θυμούνται λίγοι. Εγώ βέβαια όχι. Γιατί εκεί ακριβώς ήταν που κατάλαβα ότι βλέπω κάτι ξεχωριστό. Ήταν εκεί που ένιωσα ακριβώς όπως ένιωσα για τον Λεμπρόν στους τελικούς του ’15. Ναι, σε αυτούς που έπαιξε μόνος του την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών και έχασε.
Δεν έχασε.
Κέρδισε. Γιατί η δύναμη της εικόνας μετά από μία ήττα κάποιες φορές είναι τόσο δυνατή που μπορεί να δώσει σε έναν αθλητή κάτι που δεν κερδίζεται με κανέναν τίτλο, με καμία διάκριση και με καμία λογική. Μια θέση στην καρδιά του φιλάθλου.
Ακριβώς σαν τον Λεμπρόν λοιπόν, σε εκείνον τον χαμένο τελικό με τους Eagles, ο Brady έκανε 505 γιάρδες σπάζοντας το ρεκόρ όλων των εποχών στα πλει οφ. Έκανε 3 touchdown. Και τα έκανε αυτά παίζοντας χωρίς τον Cooks και τον Edelman.
Και έχασε.
Αλλά σημασία δεν είχε αυτό. Αυτός που έπρεπε να κερδίσει είχε κερδίσει.
Σημασία είχε ότι 2:20 πριν την λήξη του αγώνα και με την μπάλα να περνάει στα χέρια του Brady για μια τελευταία επίθεση όλος ο κόσμος περίμενε να περάσει όλο το γήπεδο και να σκοράρει…
Αν υπάρχει ένα ζευγάρι που απογείωσε ένα ολόκληρο άθλημα αυτό είναι του Φέντερερ με τον Ναδάλ.
Του Φέντερερ σκέτο θα πω εγώ.
Ο Φέντερερ είναι η δημιουργία. Είναι αυτός που περιμένεις να δεις τί θα κάνει. Ο Ναδάλ υπάρχει στην ιστορία για να προκαλέσει αυτόν που γεννήθηκε για αυτό. Είναι ένας εκπληκτικός αθλητής που μπορεί να τον ξεπεράσει σε τίτλους. Μπορεί να τον ξεπεράσει στα πάντα. Ο Φέντερερ όμως διάλεξε σωστά το σύμπαν που θα αποφασίσει να παίξει τένις. Και αυτό δεν επιβεβαιώθηκε σε καμία άλλη στιγμή της καριέρας του περισσότερο από αυτήν που έχασε. Στον τελικό του Γουίμπλεντον το 2008…
Σε όλους αυτούς τους εκνευριστικά μοναδικούς τύπους γενικά υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό.
Δεν καταλαβαίνεις για ποιόν λόγο κάνουν αυτό που κάνουν. Τα τεχνικά χαρακτηριστικά είναι προφανώς εκεί. Όμως τα τεχνικά χαρακτηριστικά στο ανώτερο επίπεδο τα δουλεύουν ΟΛΟΙ. Ο Κάρι δεν σουτάρει περισσότερα τρίποντα από τον Κλέι Τόμσον. Ο Φέντερερ δεν βαράει περισσότερα backhand από τον Ναδάλ. Επίσης ναι, ο Λεμπρόν είναι ένα στοιχείο της φύσης. Το ίδιο και ο Γιάννης, ή ο Ντουράντ. Αλλά οι καλύτεροι έβερ δεν είναι σχεδόν ποτέ οι πιο δυνατοί σωματικά. Ο Ναδάλ βλέπεις ότι έχει βάλει 100 κιλά πάγκο πριν βγει να παίξει. Ο Φέντερερ όμως θα μπορούσε να είναι εφοριακός. Ο Κάρι ταμίας στα Μακντόναλντς.
Ο Brady δεν έχει το χέρι του του Aaron Rodgers. Ή την αθλητικότητα του Cam Newton. Παρόλα αυτά πήγαν οι Chargers στο Foxborough ως η καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος στο τελευταίο μισό της σεζόν και το σκορ ήταν 35-7 στο ημίχρονο. Πήγαν οι Patriots στο Arrowhead με τους Chiefs να είναι η καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος και το σκορ ήταν 14-0 στο ημίχρονο.
Αυτά δεν γίνονται επειδή είσαι ο πιο γυμνασμένος. Ή ο πιο άρτιος τεχνικά.
Γιατί τις περισσότερες φορές ο πραγματικά κορυφαίος έχει κάτι άλλο. Ή μάλλον ΔΕΝ έχει.
Συναίσθημα…
Να πω εδώ ότι όταν βλέπεις έναν παίχτη να εκφράζει τα συναισθήματα του πορώνεσαι. Σε κερδίζει. Αν είσαι στο γήπεδο θέλεις να μπεις μέσα και να τον πάρεις αγκαλιά να συζητήσετε για το πόσο γαμάτη είναι η ομάδα σας. Δεκτό. Αν είσαι Ολυμπιακός και βλέπεις τον Παπανικολάου να σουτάρει τρίποντο ώρες ώρες σου δίνει την εντύπωση ότι ο ίδιος θέλει περισσότερο να μπει το καλάθι από σένα. Μετά πιθανόν και να το πανηγυρίσει περισσότερο από σένα.
Ωστόσο.
Οι πραγματικά κορυφαίοι δεν έχουν συναισθήματα.
Ο Μέσι λογικά δεν θα χαμογέλασε ούτε στη γέννηση του παιδιού του. Ο Κάρι σουτάρει από τα 10 μέτρα και κατά βάση σκέφτεται πότε θα φύγει η μπάλα για να μπορεί να παίξει με την μασέλα του. Ο Διαμαντίδης όταν σούταρε μπροστά από τον Τζαγουάι πιθανόν να σκεφτόταν τί ωραία πόλη είναι η Καστοριά.
Η πιο τρομακτική εικόνα που έχω δει ποτέ ήταν αυτή του Brady μετά την μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του NFL η οποία φυσικά έτυχε και να γίνει σε Superbowl, στο οποίο εξίσου τυχαία πρωταγωνιστής ήταν αυτός.
Τον τελικό με τους Falcons.
Στον τελικό με τους Falcons ήμουν ιδιαιτέρως χαρούμενος για τις ομάδες που είχαν προκριθεί. Ειδικά μετά την φρικιαστική εμπειρία της νίκης των νοσταλγών του Πεδουλάκη (αγαπάμε Αργύρη) Broncos του Manning που άνετα θα μπορούσε να είναι σερίφης, εναντίον των Panthers του Newton που στα touchdown έκαναν dub. Οπότε ναι. Στο Patriots Falcons περίμενα ότι θα γίνει ωραίο παιχνίδι και είχα προετοιμαστεί κατάλληλα.
Τέλος πάντων να μην τα πολυλογώ. Στο ημίχρονο το σκορ ήταν 21-3. Υπέρ των Falcons.
Κοιτώντας με απόγνωση την τηλεόραση μου άφησα την ώρα να κυλήσει με αποτέλεσμα να δω και το τρίτο quarter.
28-3.
Προφανώς κοιμήθηκα…
Το όλο γεγονός ότι το προηγούμενο βράδυ είδα Superbowl βασικά πέρασε στη λήθη μέχρι το επόμενο πρωί που με ρώτησε ο καθηγητής μου με ένα χαμόγελο του στυλ αν είδα το Βόρειο Σέλας που πέρασε χτες το βράδυ πάνω από το σπίτι μου αν είδα το ματς.
Και η αλήθεια είναι ότι θα είχα χάσει λιγότερα αν περνούσε.
Στο τελευταίο quarter που εγώ κοιμόμουν γλυκά, ο Brady έκανε 246 γιάρδες, έβαλε 25 συνεχόμενους πόντους με 2 τouchdown, οι Patriots πήγαν παράταση, έκαναν κι άλλο touchdown και κέρδισαν 34-28. Συνολικά ο Brady στον αγώνα έκανε 43/62 πάσες για 466 γιάρδες. Αστεία πράγματα.
Όμως η τρομακτική εικόνα δεν ήταν αυτή της ανατροπής. Η τρομακτική εικόνα ήταν μετά την ανατροπή. Αυτή που είδα τελικά την επόμενη μέρα…
Αμέσως μετά το τέλος λοιπόν όπου λίγο πολύ όλο το γήπεδο, εχθροί και φίλοι, παραληρούσαν. Αφού οι σχολιαστές χτυπιόντουσαν, και στο χορτάρι είχε φωτογράφους, οπαδούς, παίχτες, τσιρλίντερ και βεγγαλικά του στυλ πόλεμος. Αφού μέχρι κι εγώ που το έβλεπα σε επανάληψη σχεδόν δεν μπορούσα να κάτσω κάτω. Τότε δίνουν το μικρόφωνο στον Brady όπου τον παίζουν στα μεγάφωνα του γηπέδου.
Εκεί λοιπόν με τον κόσμο να κάνει ησυχία για να ακούσει τί έχει να του πει ο άνθρωπος που τα έκανε όλα αυτά. Ο άνθρωπος που πριν από 5 λεπτά είχε την αποφασιστικότητα του T1000 όταν πηγαίνει προς την νταλίκα. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, στέκεται σαν μ@λ@κ@ς και κάνει την πιο ξενέρωτα ανέμπνευστη, άχρωμη και ξεφτιλισμένη δήλωση που θα μπορούσε να ακούσει όχι οπαδός των Patriots. Ή του αθλήματος γενικότερα. Αυτός ο άνθρωπος κάνει μια δήλωση που και ο Αυτιάς θα του λεγε εντάξει γίνε λίγο πιο αλήτης κι εσύ. Κάτι του στυλ “we bring this baby back.” Ούτε την θυμάμαι ακριβώς.
Όπως της αξίζει.
Είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να σκεφτόταν αν ωρίμασαν τα αβοκάντο στο ψυγείο για να τα βάλει στη σαλάτα το βράδυ.
Αυτός λοιπόν ο τύπος εκεί που αν μια ομάδα καταφέρει να φτάσει στον τελικό θα έχει παίξει μάξιμουμ 4 παιχνίδια πλει οφ και άλλοι δεν παίζουν κανένα σε ολόκληρη καριέρα, έχει παίξει 38. Και από αυτά τα 38 έχει κερδίσει τα 28. Έχει πάει σε 9 superbowl, έχει κερδίσει τα 5 συν 1 αυτό που θα παίξει και έχει ένα game winning touchdown στο τελευταίο quarter OΛΩΝ των superbowl που έχει κερδίσει. Για την ιστορία 2ος στην σχετική λίστα στην AFC είναι ο Manning με 4…
Δεν έχει νόημα να πω τα 72 passing touchdown του σε πλει οφ. Ή τις 954 πετυχημένες πάσες. Γιατί είπαμε. Τα στατιστικά είναι το τελευταίο. Αυτό που έχει νόημα είναι αυτά που δεν γίνονται.
Αυτά που οφείλονται στο γεγονός ότι μπορεί να βρίσκεται στο τελευταίο δευτερόλεπτο του Superbowl. Εκεί που άλλοι αν πάνε μια φορά θα βάλουν φωτογραφία την στιγμή και θα την εξιστορούν στα εγγόνια τους. Εκεί που ο κάθε ένας ξέρει ότι κατά πάσα πιθανότητα είναι η τελευταία του. Μπορεί να βρίσκεται πίσω στο σκορ και η μοναδική του επιλογή να είναι να πασάρει μέσα από μια στρατιά ανθρώπων που παίζουν και αυτοί για να κορνιζάρουν την στιγμή τους.
Και να έχει 80 παλμούς.
Στον αγώνα με τους Chiefs o Brady είχε 13/19 3rd downs. Αυτό σημαίνει ότι 13 στις 19 φορές που βρέθηκε η ομάδα του σε σημείο να χάσει την μπάλα. Και μαζί την επίθεση. Και πιθανότατα μαζί το παιχνίδι. Αυτός 13 στις 19 φορές την πέρασε.
Τις 3 από αυτές τις πέρασε στην παράταση…
Και όχι 3rd and inches.
Στην παράταση αυτός που κερδίζει το κέρμα πρέπει να κάνει touchdown για να κερδίσει. Διαφορετικά αλλάζει κατοχή η μπάλα και στον αντίπαλο αρκεί ένα FG για να πάρει το παιχνίδι.
Ο Brady στην παράταση λοιπόν κέρδισε το κέρμα. Έκανε 3 συνεχόμενα 3rd and 10s. Και έκανε touchdown. Και το χειρότερο είναι ότι τα 3rd and 10s τα έκανε σε αυτούς που όλοι περίμεναν. Edelman, Edelman, Gronk. Και νίκησε. Και όχι δεν το έκανε πρώτη φορά αυτό στην καριέρα του. Το έχει κάνει άλλες 2. Επίσης αστεία πράγματα.
Τόσο αστεία που οι 180 γιάρδες στο τελευταίο quarter και παράταση είναι σχεδόν ανάξιες λόγου. Ή τα 3 touchdown στις τελευταίες 3 κατοχές…
Rams λοιπόν.
Για το επιθετικό ταλέντο του Sean McVay και για την μανία όλων των ομάδων της λίγκας να βρουν τον επόμενο Sean McVay θα γράψω σίγουρα στην offseason. Είναι προφανώς σταρ. Και είναι προφανές ότι και μόνο η παρουσία του ανεβάζει επίπεδο το προϊόν. Τους Rams τους λάτρεψα φέτος. Πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη ομάδα.
Η άμυνα τους τελευταία δαγκώνει. Είχε κάποια σκαμπανεβάσματα μέσα στη σεζόν. Ειδικά στο δεύτερο μισό. Αλλά στην post-season μιλάμε για Ουρούκ Χάι. Προφανώς θα εξαρτηθούν πολλά από τον τρόμο που θα σκορπίσουν στην offensive line των Patriots και κατ’ επέκταση στον ίδιο τον Brady, o Donald, o Talib, o Littleton και ο Ndamukong Suh.
Εντάξει, προφανώς θα σκορπούσε τον τρόμο οπουδήποτε ένας παίχτης ονόματι Ndamukong Suh.
Ωστόσο τους Rams δεν τους λάτρεψα τόσο για την άμυνα τους όσο για τον απίστευτο τρόπο με τον οποίον μπορούσαν να σκοράρουν. Oι Cooks, Woods και Κupp ίσως ήταν η πιο ισορροπημένη 3αδα wide receivers που υπήρχε στο πρωτάθλημα. Η δουλειά των οποίων προφανώς γίνεται ευκολότερη από την στιγμή που running back έπαιζε ο σοκαριστικός Gurley. Ο οποίος βέβαια παίζει να είναι τραυματίας τελευταία και να το κρύβουν. Γεγονός είναι ότι από την στιγμή που τραυματίστηκε στο τέλος της σεζόν δεν είναι ο ίδιος. Άσχετο.
Αλλά ναι. Οι Rams είναι η ομάδα που εξαφανίζεται ο Gurley στο σημαντικότερο σημείο της σεζόν και μία από τις σημαντικότερες της ιστορίας τους και αυτοί εμφανίζουν τον γυρολόγο C.J Anderson που είχαν αφήσει ελεύθερο οι Panthers και αρχίζουν να παίζουν με 2 tight ends. Και στον αγώνα με το Dallas ο Anderson κάνει 126 γιάρδες. Σαν να είχαν τον Gurley δηλαδή…
Ωστόσο είπαμε. Όλη η ιστορία είναι κατά πόσο οι προαναφερθέντες Ουρούκ Χάι θα καταφέρουν να διαπεράσουν την Offensive line των Patriots στοχεύοντας στο κεφάλι του Brady.
Η Οffensive line των Patriots.
Οι Patriots τα τελευταία 19 χρόνια έχουν πάει καμιά 20αριά φορές στα πλει οφ. Ως αποτέλεσμα υψηλά pick δεν παίρνουν. Είναι κάτι σαν το San Antonio του Popovich. Οπότε αν υπάρχει ένα πράγμα που ο Belichik έχει αξιολογήσει ως το σημαντικότερο για ολόκληρο τον οργανισμό των Patriots, αυτό είναι να προστατεύει το πιο σημαντικό του στοιχείο. Τον Tom Brady.
Ο Brady στους αγώνες με Chargers και Chiefs είχε 90 pass attempts, 0 sacks και 3 hits. Με τους Chargers. Που είχαν την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος στο δεύτερο μισό της σεζόν. Και τους Chiefs. Που ήταν στην θέση νούμερο.. 1 σε sack. Την ομάδα που είχε τον Dee Ford, τον Cris Jones και τον Justin Houston. Για όλα αυτά προφανώς υπεύθυνος είναι ο Brady. Πίσω από τον Brady όμως βρίσκεται ο Belichik και η ικανότητα του να βρίσκει διαμάντια στα σκουπίδια.
Και πίσω από τον Belichik βρίσκεται ο Dante Scarnecchia…
Ο Dante Scarnecchia είναι ο 71 ετών οffensive line coach των Patriots από το 1981. Ο άνθρωπος για τον οποίον ο Brady δήλωσε προχτές ότι είναι ο καλύτερος coach όλων των εποχών. Επειδή βέβαια ο Scarnecchia είναι πιο κουλ από τον Brady δήλωσε: “I’m not. Don’t believe the hype. Believe me.”
Αυτός ο κουλ 71χρονος λοιπόν πριν 5 χρόνια είχε αποφασίσει να βγει στη σύνταξη. Έμεινε 2 χρόνια συνταξιούχος και πριν 3 χρόνια αποφάσισε να ξαναγυρίσει. Οι Patriots τα τελευταία 3 χρόνια έχουν πάει σε 3 Superbowl…
Και όχι. Δεν έχουν τους καλύτερους offensive linemen. Για τον ίδιο λόγο που δεν έχουν και καλούς παίχτες γενικά. Γιατί και να τους βρούνε στα πεταμένα pick από τα οποία ψωνίζουν, μετά οι παίχτες φεύγουν για να κυνηγήσουν μεγαλύτερα συμβόλαια. Καλά η λίστα για επιθετικούς παίχτες προφανώς δεν έχει τελειωμό. Mην πάμε μακριά. Ο καλύτερος receiver των Rams σήμερα το βράδυ, ο Cooks, σκοτώθηκε πέρυσι από τους Patriots για ένα first round pick και ένα sixth. Αλλά δεν είναι καν ότι φεύγουν για μεγαλύτερα συμβόλαια, ή σκοτώνται για φτηνά pick οι καλοί τους επιθετικοί.
Σκοτώνονται και οι offensive linemen!
Ο Belichik παρότι θέλει πρωτίστως να προστατεύσει τον Brady, δεν επιδιώκει καν να το κάνει πληρώνοντας ακριβά. Ή μαζεύοντας ταλέντο. Όπως οι Βears για παράδειγμα. Αν κάποιος βγει καλός και θέλει να φύγει για να πληρωθεί φεύγει ελεύθερα.
Μόλις πέρυσι και παρότι έφτασαν μια ανάσα από το πρωτάθλημα αντί να κοιτάξουν να οχυρώσουν τον Βrady – ενώ το ΘΕΛΟΥΝ – έδωσαν τον Nate Solder στους τελευταίους Giants, οι οποίοι τον έκαναν τον πιο ακριβοπληρωμένο offensive lineman στο NFL. Στη θέση του πήραν από το San Fransisco έναν τραυματισμένο τύπο ονόματι Trent Brown μαζί με ένα picκ 5ου γύρου και έδωσαν ένα pick 3ου γύρου!
Για την ιστορία ο Solder θα πάρει 15.5 εκατομύρια τον χρόνο και ο Brown 1.5. Βασικά 17.3 εκατομύρια θα πάρει όλη η offensive line των Patriots μαζί με τους αναπληρωματικούς…
Έναν έκαναν ντραφτ το καλοκαίρι στην 23η θέση οverall και έπαθε αχίλλειο. Οπότε παίζουν με έναν παίχτη 3ου γύρου, έναν 4ου, έναν 5ου και έναν τύπο που δεν διάλεξε κανένας. Και τον Brown. Και κάτι αναπληρωματικούς. Και είναι πρώτοι σε adjusted sack rate…
Ο αγώνας με τους Rams είναι τεράστιος.
Γενικά δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερη 4άδα σε τελικούς Περιφέρειας και Superbowl. Οι 4 ομάδες βρίσκονταν από την 1η ως την.. 4η θέση στην επίθεση. Από το ζευγάρι που προκρίθηκε στον τελικό, οι Rams σκοράρουν κατά μέσο όρο 33 πόντους, όντας πρώτοι στη σχετική λίστα και οι Patriots 27, όντας τέταρτοι. Οι Rams είναι δεύτεροι σε γιάρδες στη σεζόν και οι Patriots πέμπτοι. Οι Rams έχουν την 5η καλύτερη passing offense και την 3η καλύτερη rushing, ενώ οι Patriots έχουν την 8η καλύτερη passing και 5η rushing. Από την άλλη οι άμυνες τους βρίσκονται κάπου στη μέση και κοντά η μία στην άλλη. Αρκετά κοντά… Βασικά οι μεν δώσανε στον αντίπαλο 5737 γιάρδες και οι άλλοι 5746.
Έχει σημασία ποιοί;
Ο αγώνας είναι τεράστιος γιατί οι Rams έχουν στον πάγκο τους έναν τύπο που στα 33 του έχει καταφέρει να αλλάξει το άθλημα.
Έναν τύπο που σταμάτησε να κάνει preseason με τους βασικούς και σε λίγα χρόνια στην preseason όλων των ομάδων θα παίζουν μόνο συγγενείς και φίλοι. Έναν τύπο που σχεδόν εξαφάνισε την προετοιμασία της Τετάρτης και οι παίχτες του τρέχουν σαν το κογιότ. Έναν τύπο που πήρε τον Goff σίγουρο bust και τον έκανε έναν από τους καλύτερους quarterback των τελευταίων 2 χρόνων. Και το κυριότερο…
Έναν τύπο που πληρώνει τον Ted Rath.
Γενικά ο κόσμος είναι μεγάλος. Και επειδή ο κόσμος είναι μεγάλος στον κόσμο συμβαίνουν τα πάντα. Έναν στους 960.000 για παράδειγμα θα τον χτυπήσει κεραυνός. Έναν στα 3.7 εκατομμύρια θα τον φάει καρχαρίας. Έναν στα 1.6 θα τον χτυπήσει αστεροειδής. Επειδή λοιπόν αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχει κάπου εκεί έξω αυτός που όταν σκάσει ο αστεροειδής θα αποφασίσει να στέκεται από κάτω, έτσι υπάρχει και αυτός που κάνει την δουλειά του Ted Rath.
Για 50 ευρώ την ώρα στην Αμερική μπορείς να γίνεις επαγγελματίας εναγκαλιστής και να πληρώνεσαι για να αγκαλιάζεις τους πελάτες σου. Για ακόμα περισσότερα μπορείς να γίνεις επαγγελματίας κοιμώμενος και να δοκιμάζεις κρεβάτια σε ξενοδοχεία. Για 35 χιλιάρικα τον χρόνο μπορείς να γίνεις δοκιμαστής σκυλοτροφής. Για 45 μυριστής μασχάλης και για 90 δύτης για μπαλάκια του γκολφ.
Για πολλά περισσότερα θα κάνεις την δουλειά του Ted Rath και θα γίνεις ο Get back coach του Sean McVay.
Θα είσαι δηλαδή ο τύπος που περπατάει πίσω από τον πρώτο προπονητή σε όλη την διάρκεια των αγώνων και θα κοιτάς να τον τραβάς πίσω κάθε φορά που πλησιάζει ο διαιτητής για να μην πέσει πάνω του και χρεωθεί penalty η ομάδα.
Ναι. Προφανώς κάνει και άλλα. Αλλά το νόημα είναι άλλο.
Ο Sean McVay έχει 11 άτομα βοηθούς. Η ομάδα του μοιάζει περισσότερο με κολεγιακή ομάδα παρά με επαγγελματική. Η ομάδα του βασικά δεν μοιάζει με καμία άλλη. Σε πολλά πράγματα. Γι’ αυτό σε λίγο θα μοιάζουν όλες με αυτήν.
Γι’ αυτό ο σημερινός τελικός είναι τεράστιος.
Γιατί οι Rams του McVay βρήκαν τους Patriots του Belichik.
Ο Belichick είναι ο Πόποβιτς. Ο Ομπράντοβιτς. Για τον Belichick μπορείς να πεις πολλά και να γράφεις για ώρες. Αλλά αντί αυτών μπορείς να πεις τί έκανε την ημέρα του αγώνα με τους Chiefs.
Στις 11 το πρωί του αγώνα με τους Chiefs, ο Belichik μάζεψε τους παίχτες της επίθεσης του στο λόμπι του ξενοδοχείου. Εκεί τους έδειξε 8 νέα plays. Στον αγώνα τελικά χρησιμοποίησαν 5 από αυτά. Και τα 5 ήταν πετυχημένα.
Γενικά η φάση είναι και εδώ αστεία. Αν από τους Patriots πάρεις τον Brady και τον Belichick, οι Patriots δεν είναι ότι δεν θα έμπαιναν στα πλει οφ. Προφανώς δεν θα έμπαιναν. Το θέμα είναι ότι αν έπαιρνες από τους Patriots αυτούς τους δύο, αυτοί μετά βίας θα τερμάτιζαν προτελευταίοι. Άντε κάτι παραπάνω.
Οι Patriots του Belichik είναι η ομάδα που κάνει αυτό που θέλει να κάνει στον αντίπαλο.
Στο μυαλό του Andy Reid την περασμένη Κυριακή υπήρχαν συγκεκριμένα πράγματα.
Όπως το να πάει η μπάλα στον καλύτερο του receiver. 1 catch ο Hill…
Ή στον καλύτερο tight end του πρωταθλήματος. 23 γιάρδες ο Kelce…
Ή να πιέσει τον Brady με την νούμερο 1 ομάδα σε sack. 0 sack ο Brady…
Ή να εκμεταλλευτεί τον καλύτερο quarterback του πρωταθλήματος. 8 λεπτά τη μπάλα ο Mahomes στο πρώτο ημίχρονο και 3 στο τέταρτο quarter…
Από την άλλη στο μυαλό του Belichick υπήρχαν άλλα.
Όπως το να παέι η μπάλα στον καλύτερο του receiver. 7 catches και πάνω από 100 γιάρδες ο Edelman.
Ή να πάει η μπάλα στον πιο έμπειρο πάιχτη του. 6 catches ο Gonkowski και το μεγαλύτερο play του παιχνιδιού.
Ή να τρέξει τη μπάλα. Ή να προστατεύσει τον Brady. Ή να κρατήσει την μπάλα μακριά από τον Mahomes.
Ο Belichick πήρε την καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος και της έκανε 36 first downs για 524 γιάρδες. Οι Chiefs έκαναν 18 για 290.
Πήρε την καλύτερη επίθεση και της έκανε την μεγαλύτερη διαφορά σε κατοχή στην ιστορία των πλει οφ. Της κράτησε τη μπάλα 44 λεπτά και της την έδωσε για 21.
Οι Chiefs απέλυσαν μέσα στην εβδομάδα τον Defensive Coordinator και ο Andy Reid θα συνεχίσει να προσπαθεί για ακόμα μία χρονιά να κάνει την επιτυχία που ποτέ δεν έρχεται στα πλει οφ.
Τουλάχιστον από δω και στο εξής θα έχει τον Mahomes μαζί του.
Θα πετύχει; Άγνωστο. Ο Mahomes θα γίνει σύντομα πανάκριβος. Ακριβώς σαν τον Rodgers. Ή περιφέρεια θα γίνει ακόμα δυσκολότερη. Οι Colts θα συνεχίσουν να έχουν τον καλύτερο GM του πρωταθλήματος. Και οι Chargers τον δεύτερο καλύτερο. Οι Broncos θα βρουν quarterback. Και το σημαντικότερο.
Οι Patriots του χρόνου θα έχουν να διαλέξουν 12 pick…
Τέλος πάντων. Με τους Chiefs θα ασχοληθούμε ξανά του χρόνου. Η μέρα σήμερα ανήκει σε άλλους.
19 χρόνια πριν, οι Rams πήραν το μοναδικό τους Superbowl με tackle του Mike Jones στην γραμμή. Στο τελευταίο play. Στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Ο Mike Jones σίγουρα κορνίζαρε την στιγμή.
Ο κάθε ένας από τους παίχτες και των δύο ομάδων κορνίζαρε την δική του στιγμή. Ακόμα και αν αυτή ήταν η στιγμή που πατάει το πόδι του στο γήπεδο. Είπαμε. Οι περισσότεροι από όλους αυτούς ξεκινάνε να παίζουν από μικρά παιδιά και στο δικό τους σύμπαν αυτή η στιγμή δεν έρχεται ποτέ. Και αν τελικά έρθει, το πιθανότερο είναι ότι αυτή η στιγμή είναι αυτή που θα συμβεί σήμερα το βράδυ. Και δεν θα ξαναέρθει ποτέ.
Κάποιοι έχουν μια ανεξήγητη μοναδικότητα και κάνουν αυτό το σήμερα να ξαναέρχεται.
Η διαφορά όμως είναι ότι αυτή τη φορά οι υπόλοιποι δεν υπάρχουν απλά για να προκαλέσουν αυτούς που γεννήθηκαν για αυτό. Έχει ξεκινήσει μια εποχή που εμφανίζονται αρκετοί που φαίνονται να γεννήθηκαν για το ίδιο πράγμα. Και όλοι αυτοί φαίνονται να μπήκαν στο ίδιο σύμπαν. Κάποιους από αυτούς θα τους δούμε σήμερα να παίζουν. Και το μόνο σίγουρο είναι ένα.
Ό,τι και να γίνει θα περιμένουμε να δούμε τί θα κάνουν στην επόμενη στροφή.