Κυριακή πρωί στις 20/01 θεωρητικά άλλη μια κλασική Κυριακή, πρωινό ξύπνημα από τα πιτσιρίκια, φωνές, παιχνίδι και ετοιμασίες για το γεύμα της ημέρας, που συνήθως είναι έξω, οπότε τα κλασικά, πού να πάμε, τί να φάμε και ούτω καθεξής.
Στον πλανήτη του TheHateful8 τα πάντα κυλούσαν ήρεμα καθώς όλοι γνωρίζαμε ότι ούτε μπάσκετ είχε όπως κάθε Κυριακή, ούτε Παναθηναϊκό καθώς είχαμε το 6ωρο Δευτεριάτικο ξεφάντωμα σαν ορεκτικό πριν το κυρίως γεύμα της Martin Luther Kings Day που γιορτάζεται κάθε χρόνο ανήμερα των γενέθλιων του ηγέτη – πρωτοπόρου – οραματιστή – αγγέλου επι γης, βαλτέ οποίον χαρακτηρισμό θέλετε εσείς..
Μετά το μεσημέρι και αφού φάγαμε ένα εξαιρετικό ραγού το οποίο συνοδεύσαμε με ένα μπουκάλι παρακάτι – και κάτι – απ’ την reserve του Μπου…η, γυρίσαμε σπίτι για ένα νέο κύκλο “διαπραγματεύσεων,” ένα τρελό πανήγυρι που διήρκησε έως τις 20:00 οπού αποκαμωμένα απ’ το παιχνίδι έπεσαν για ύπνο…
Και τώρα τι; Αναρωτήθηκα. Tα παιδιά για ύπνο, το κορίτσι μου είχε παράσταση στο θέατρο, εγώ; Δεν είχε μπάσκετ, δεν είχε τένις, δεν είχε καμία καλή ταινία, τί θα έκανα εκείνο το 4ωρο μέχρι την επιστροφή της αγαπημένης, μου με μόνη συντροφιά και παρηγοριά ένα εξαιρετικό ροζέ κρασί που με είχε φιλέψει ο φίλος μου ο Φώτης απ την λεβεντομάνα Κρήτη;
Θα μπω στο Twitter, σκέφτηκα, όλο και κάποιος απ τους υπολοίπους 7 μ@λ@κ3ς θα είναι μέσα να πούμε καμία ιστορία, να στήσουμε κάνα ροστερ στα γρήγορα, να μιλήσουμε για ποίηση, λογοτεχνία, ζωγραφική(#not), να δούμε τέλος πάντων πώς πέρασε η μέρα του καθενός.
Με την πρώτη καλησπέρα ήταν μέσα σχεδόν όλοι και είχαν βάλει διαφορά θέματα στο τραπέζι, του στυλ “έφτιαξα άρθρο και το ανέβασα μονός μου χωρίς να σας περιμένω” (ποιος άραγε?…1-0) ώσπου πετάχτηκε ο #tSOu και λέει του #Profanatica στις 22:30 παίζουν οι RAMS και μετά έχει, του λέει ο άλλος, τον Mahomes ενάντια στους Plebs του Brady.
Ειλικρινά, μέχρι να ακουστεί η λέξη Μπρέιντι νόμιζα ότι με είχαν απαγάγει εξωγήινοι και με είχαν πάει στον πλανήτη Τζάκου.
Σκεφτόμουν μέσα μου σαν άλλος Άμλετ να το κάνω ή να μην το κάνω; Και το έκανα. Πετάχτηκα στην κουβέντα και άρχισα να κάνω κάθε φύσης ερώτηση αναφορικά με το “πεπονόσφαιρο” όπως το γνωρίζουμε εμείς στην Ελλάδα, αφού πρώτα συνδέθηκα με το αμερικανικό δίκτυο της “Αλεπούς” για να δω το παιχνίδι. Τί είναι αυτή η κίτρινη σαΐτα που έπεσε μέσα;
Γιατί αυτό είναι μπενάλντι; Τί γίνεται εδώ, τί κάνει αυτός, πολλές διακοπές ρε παιδιά, τους έλεγα, γιατί κρατάει κατάλογο εστιατορίου ο coach; Αλλά είχα αρχίσει ήδη να συνειδητοποιώ για ποιόν λόγο υπάρχει τέτοια τρελά για αυτό το σπορ.
Στα του ματς δεν είμαι ειδικός, το μόνο που είδα είναι ότι ο QuarterBack των Rams δεν έπρεπε να λέγεται Goff αλλά Goofy, όμως όταν έχεις δίπλα σου παιχταράδες που μιλάνε στο τόπι τότε θα κερδίσεις και εκτός έδρας αν χρειαστεί μια καλύτερη ομάδα.
H ώρα είναι ήδη 01:35, το κορίτσι μου είχε ήδη πάει για ύπνο, αφού πρώτα με είχε καληνυχτίσει “τρυφερά” που Κυριακή βράδυ ανακάλυψα ακόμα ένα σπορ να μου αποσπά την προσοχή (σε λιγες μέρες αρχίζει η Premier League Darts) και η συζήτηση στο Chat έχει πάρει φωτιά. Πλησιάζει η ώρα για το μεγάλο ματς οπού συγκρούονται δυο κόσμοι. Από τη μια ένας εκ των κορυφαίων αθλητών σε όλα τα σπορ, ομαδικά ή ατομικά, ο – σύζυγος της Giselle – o Tom Brady, o Goat του αθλήματος και από την άλλη το Golden Bοy, rookie, Patrick Mahomes, ο οποίος κάνει καθώς λένε σεζόν αδιαμφισβήτητου MVP.
Αρχίζει το ματς και πραγματικά το θέαμα σε καθηλώνει. Ο Brady σε κάθε του κίνηση έχει την ηρεμία τοξοβόλου σε τελικό Ολυμπιακών αγώνων, ο κόσμος γύρω του παίρνει φωτιά, τον κυνηγούν κάτι Ορκς, αλλα αυτός μιλάει στην μπάλα. Είναι η προέκταση του χεριού του.
Ψιθυρίζει και την στέλνει να αναπαυθεί στην αγκαλιά του εκάστοτε συμπαίχτη του. ΜΑΓΕΙΑ.
Η ώρα είναι 03:00, ίσως και πιο αργά, το πρωί. Σκέφτομαι ότι δουλεύω αλλα στο Chat εχουμε πάρει φωτιά όσοι απομείναμε, εγώ δηλαδή, ο tSOu, o Profanatica και ο Saras. H συζήτηση περνάει σε άλλη διάσταση. Μιλάμε πλέον για το τί αντιπροσωπεύει η κάθε κοινωνία, η κάθε ομάδα που είναι ένα μέλος αυτής. Από την μια η συντηρητική Μασαχουσέτη και από την άλλη το κοσμοπολίτικο Λος Αντζελες. Επικές στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες στις μνήμες μας θεωρώ για πολύ καιρό. Αλλά μην πλατειάζω ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο και εκεί είδα το γιατί.
Το γιατί είναι το Golden Boy (και ας μην το είπα στο Chat). Το φοβισμένο αγόρι του πρώτου ημίχρονου. Ένας άλλος Goofy στα δικά μου ανίδεα μάτια, που αλλάζει δέρμα και εμφάνιση και στο γήπεδο και στη θέση του βγαίνει ένας πολεμιστής που αρχίζει και μοιράζει την μία μετά την άλλη τις πάσες, σαν άλλος Σάρας όταν έψαχνε τον Μπατίστ, σαν άλλος Νικ όταν βλέπει κάποιον στον αιφνιδιασμό (τί λέμε πάντα το καλύτερο QuarterBack pg στην Ευρώπη) και δώσε το ένα run (μην με ρωτήσετε, με τον καιρό τα παιδιά που έχουν εντρυφήσει σε αυτό θα μας αναλύσουν) και φέρνει το παιχνίδι στα δικά του μέτρα, βάζει την ομάδα του μπροστά με μια συγκλονιστική για rookie εμφάνιση και είμαι σίγουρος ότι αν απέναντι του δεν ήταν αυτός που ήταν το ματς θα τέλειωνε εκει..
Χαρές στο Chat από τους haters της Βοστωνέζικης κουλτούρας και κάπου εκει στις 04:00, την στιγμή που οι Chiefs έχουν περάσει μπροστά λίγα λεπτά πριν την λήξη του παιχνιδιού, λέω ότι έτσι ήθελε να γραφτεί το σενάριο ο GOAT να μείνει πίσω και να το γυρίσει όπως μόνο αυτός ξέρει να κάνει το πλήθος να σιωπήσει και άπαντες να υποκλιθούν στο μεγαλείο του. Είπα χαρακτηριστικα ότι αν χρειαστεί θα κάνουν και δυο TouchDown (έχω πάρει φωτιά) για να πάρει το ματς και να πάει στο ραντεβού με την Καλιφορνέζικη κουλτούρα ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΓΙΝΕ.
Με υπέροχες πάσες βάζει την ομάδα του μπροστά, κάπου 38″ πριν το τέλος. Όλοι πανηγυρίζουν. Είναι λίγος ο χρόνος για αντίδραση. Τα παιδιά που ξέρουν, λένε ότι το ματς λογικά τέλειωσε. Ένα ματς που μονο ο Brady μπορούσε να πάρει όπως είπαν. Αλλά τοτε συνέβη the unexpected, που λένε και σε μια σκηνή στο Hobbit. Στο γήπεδο δεν ήταν ο Goff(y), αλλα ο Mahomes, πουσαν άλλος Ινδιάνος πολέμαρχος ανέβασε όλη την γραμμή πίεσης και με εξαιρετικά Plays έδωσε το τελευταίο σουτ που έφερε την ισοφάριση με μόλις 7″ να απομένουν. Τον σκόρερ δεν τον ξέρω και ίσως δεν θα τον μάθω ποτέ.
Παράταση. Η ώρα ήταν 05:06 και είχε όντως φτάσει η ώρα. Λέω στα παιδιά ότι στις 07:30 έχει ξυπνητήρι για να πάμε σχολείο τα παιδιά και εμείς στην δουλειά και πάω για ύπνο γεμάτος. Δεν με ενδιέφερε να δω ποιος θα κερδίσει. Αλήθεια ποιος κέρδισε; Γιατί εγώ ήμουν ήδη κερδισμένος. Μπορει να μην έζησα την εποχή του Brady, αλλα θα ζήσω την εποχή του Patrick Mahomes.
Γιατί το αμερικανικό ποδόσφαιρο απέκτησε ακόμα ένα φίλο..
“A genuine leader is not a searcher for consensus but a molder of consensus.”