Back to back κείμενα και podcast από τους TheHateful8 σίγουρα δεν είναι κάτι συνηθισμένο, όμως η περίσταση το απαιτεί μιας και η Euroleague μόλις ξεκίνησε και είμαστε υπόχρεωμένοι να εμφανιστούμε συνεπείς στο ραντεβού.
Όπως ανέφερα και στο προηγούμενο κείμενο μου, η τέχνη της στελέχωσης είναι ιδιαίτερα σημαντική για την πορεία της εκάστοτε ομάδας σε μια διοργάνωση υψηλού ανταγωνισμού όπως η Euroleague.
Ο coach Μπαρτζώκας μας έχει εκπλήξει τόσο ευχάριστα, όσο και δυσάρεστα στον τομέα αυτό, τα τελευταία δέκα χρόνια.
Κανείς δεν θα ξεχάσει τις πολύ καλές στελεχώσεις που είχε πραγματοποιήσει στην Lokomotiv Kuban (2015-16) και στην Khimki (2017-18), όπως και την αρκετά καλή στον Ολυμπιακό (2013-14), η οποία όμως είχε κάποιες μικρές αστοχίες.
Το γνωστό ως “μάτι του Μπαρτζώκα” είναι αυτό που μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε αθλητές που μετέπειτα πρωταγωνίστησαν στην διοργάνωση. Ο Έλληνας προπονητής μας σύστησε στο υψηλότερο επίπεδο μεταξύ άλλων τους Bryant Dunston, Matt Lojeski, Chris Singleton, Ryan Broekhoff, Anthony Randolph, Thomas Robinson και Anthony Gill.
Φυσικά ο ίδιος χρεώνεται και τις πολύ κακές στελεχώσεις στην Barcelona το 2016-17 (αν και εκεί είχε βρει 9 συμβόλαια σε ισχύ) και στη δεύτερη χρονιά του στην Khimki (2018-19). Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, η κακή στελέχωση του κόστισε και την θέση του στον πάγκο των δύο αυτών ομάδων.
Σε γενικές γραμμές πιστεύω πως ο Μπαρτζώκας είναι ένας καλός recruiter. Είναι έξυπνος, ακολουθεί την εξέλιξη του αθλήματος, μπορεί να διακρίνει εύκολα τις αδυναμίες του ρόστερ του και γνωρίζει καλά την αγορά.
Η αλήθεια είναι πως το recruiting του στον περυσινό Ολυμπιακό ήταν λίγο απογοητευτικό. Έλειπε πολύ ο δεύτερος δημιουργός μέσα σε αυτό το σύνολο, όπως έλειπε πολύ και το μέγεθος στην front-line και φυσικά σουτ από τους πλάγιους.
Φέτος η αλήθεια είναι πως οι κινήσεις του ήταν πολύ πιο προσεγμένες και προσπάθησε να λύσει πολλά από τα προβλήματα που συνάντησε την περυσινή χρονιά.
Το γεγονός ότι στην θέση των Jenkins-Σπανούλη (39χρονου, όχι prime)-Ellis ήρθαν οι Walkup-Dorsey-Fall είναι μια ξεκάθαρη αναβάθμιση, την οποία δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς.
Το θέμα είναι πως η όποια αναβάθμιση δεν σημαίνει κάτι από μόνη της σε όρους πραγματικού παιχνιδιού. Το θέμα είναι τι χαρακτηριστικά προσφέρουν οι συγκεκριμένοι αθλητές στο παρκέ και αν μπορούν να εξυπηρετήσουν το πλάνο του προπονητή.
Το βασικό πρόβλημα του Ολυμπιακού πέρυσι ήταν η απουσία δεύτερου combo guard που να μπορούσε να πάρει την ευθύνη της απόφασης από τα χέρια του Σλούκα.
Ο Σλούκας είναι elite combo guard. Είναι πραγματικά τυχερός ο Ολυμπιακός που τον έχει. Όμως είναι δεδομένο πως ο Σλούκας χρειάζεται δίπλα του κι άλλους καλούς ολοκληρωμένους χειριστές, έτσι ώστε να τον αποφορτίζουν (κυρίως πνευματικά).
Ο Έλληνας guard είναι στο κορυφαίο επίπεδο τα τελευταία δέκα χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν σε ομάδες με υψηλούς στόχους. Το γεγονός ότι επέλεξε να γυρίσει στον Ολυμπιακό (σε μια δύσκολη περίοδο για την ομάδα) για να ηγηθεί στην νέα αυτή προσπάθεια του συλλόγου δείχνει πολλά για τον χαρακτήρα του.
Όμως είναι γεγονός ότι ο Σλούκας δεν έχει αποδείξει ακόμα ότι μπορεί να ηγηθεί με επιτυχία σε ένα σύνολο που θα υπάρχει η απαίτηση να βγει μπροστά. Τόσο στον Ολυμπιακό, όσο και στη Fener κέρδισε έχοντας τον ρόλο του δεύτερου χειριστή πίσω από έναν θρύλο του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, τον Βασιλή Σπανούλη και πίσω από έναν από τους καλύτερους Ευρωπαίους εν ενεργεία μπασκετμπολίστες, τον Bogdan Bogdanovic.
Μετά την φυγή του Σέρβου για το NBA, o Obradovic του παρέδωσε τα κλειδιά της επίθεσης της Fenerbahce μετατρέποντάς τον πλέον σε ξεκάθαρο πρώτο βιολί της ομάδας (κάτι παρόμοιο είχε κάνει και με τον Διαμαντίδη στον Παναθηναϊκό μετά την αποχώρηση του Saras και του Σπανούλη).
Σε αυτό τον ρόλο όμως ο Σλούκας απέτυχε να οδηγήσει την ομάδα του ξανά σε κάποια σπουδαία επιτυχία, με τον ίδιο να μην πιάνει την απαιτούμενη απόδοση σε παιχνίδια της μιας ανάσας, πχ στο Final-4 του 2018 (όπου βλέπει τον 35χρονο Dixon να κερδίζει τον ημιτελικό, ως βασικός χειριστής-στον τελικό ήταν σκιά του εαυτού του) και στο Final-4 του 2019 (τραγικός ημιτελικός απέναντι στην Efes).
Ο Σλούκας λοιπόν δεν είναι Σπανούλης ή Διαμαντίδης. Είναι με διαφορά από τους καλύτερους Έλληνες μπασκετμπολίστες της γενιάς του (δεν τον κατατάσσω στην ίδια γενιά με Γιάννη προφανώς), όμως δεν έχει το mentality να “κουβαλήσει” ομάδες, έχοντας τον ρόλο του alpha dog στο roster. Τουλάχιστον δεν έχει δείξει κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα κι αυτό είναι δύσκολο να αλλάξει στα 31 του.
Είναι λοιπόν δεδομένο ότι ο Σλούκας χρειάζεται γύρω του μια συγκεκριμένη στελέχωση για να πιάσει το peak της απόδοσής, βοηθώντας στο 100% την ομάδα του. Θέλει δίπλα του τουλάχιστον έναν ακόμη combo guard (ει δυνατόν κάποιον με μεγαλύτερο status, για να τον φέρει στον ρόλο του δεύτερου χειριστή, σε αυτόν δηλαδή που πέτυχε σε Ολυμπιακό και Fener), θέλει πλάγιους με σουτ για να του ανοίγουν το γήπεδο και ψηλούς να παίζουν το pick’n’roll.
Είχε ο Ολυμπιακός μια τέτοια στελέχωση για να μπορέσει να πάρει το μέγιστο από την απόδοση του Σλούκα μέσα στο παρκέ;
Όχι.
Μήπως ο φετινός Ολυμπιακός έχει πετύχει την τέλεια στελέχωση για να βοηθήσει το παιχνίδι του Κώστα;
Εδώ η απάντηση είναι υπό συζήτηση.
Ο Σλούκας λοιπόν στην Fenerbahce, είχε τουλάχιστον άλλον ένα combo guard πάντα στο πλευρό του (Bogdanovic-Wanamaker-De Colo), είχε πλάγιους και stretch-4 που του άνοιγαν το γήπεδο (Datome-Nunnally-Dixon-Melli κλπ) και φυσικά είχε έναν από τους καλύτερους pick’n’roll ψηλούς στην Λίγκα τον Jan Vesely.
Η επίθεση μισού γηπέδου την Fenerbahce, κυρίως μετά την αποχώρηση του Bogdanovic, στηριζόταν κατά κύριο λόγο στην pick’n’roll δράση του διδύμου Σλούκα-Vesely είτε με συνεργασίες 2on2 (μετά από ένα σημείο βρίσκονταν με κλειστά μάτια), είτε με plays που εμπεριείχαν όλη την ομάδα.
Ο Ολυμπιακός φέτος το καλοκαίρι έφερε έναν πολύ καλό αθλητή για να παίξει στο πλάι του Σλούκα. Τον Thomas Walkup. Ο Walkup είναι ένας πολύ καλοπροπονημένος μπασκετμπολίστας. Το φυσικό-αθλητικό του πακέτο είναι κάτι που δεν συνηθίζεται να βλέπουμε από guards στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού.
Είναι πολύ καλός αμυντικός, τόσο στην ατομική, όσο και στην ομαδική άμυνα, ενώ τα τελευταία δύο χρόνια έχει δείξει τεράστια βελτίωση και στην επίθεση μισού γηπέδου, καθώς πλέον πασάρει και εκτελεί πάνω από τον μέσο όρο.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Walkup ήρθε στην Zalgiris ως ένα δυναμικό SF, που είχε ελλείψεις στην γνώση των βασικών του αθλήματος (πάσα-ντρίμπλα-σουτ). Ο Saras είναι αυτός που τον μετέτρεψε ουσιαστικά σε χειριστή και ο Walkup ανταποκρίθηκε στον ρόλο αυτό.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Αμερικάνος είναι ο κατάλληλος για αυτό που χρειάζεται ο Ολυμπιακός. Ο Walkup έχει μάθει να παίζει ως χειριστής μέσα σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο παιχνιδιού όπως αυτό της Zalgiris και εξελίχθηκε γιατί το περιβάλλον του επέτρεψε κάτι τέτοιο.
Του επέτρεψε να κάνει λάθη και να μάθει από αυτά. Τα λάθη έφεραν ήττες και μην ξεχνάμε ότι η Zalgiris πέρυσι απείχε πολύ από την ουσιαστική διεκδίκηση της οκτάδας.
Εδώ όμως είναι Ελλάδα και η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει η ανάλογη υπομονή και το λεγόμενο trust the process. Στον Walkup θα απαιτηθεί να ανταποκριθεί στον ρόλο του άμεσα, καθώς ο Ολυμπιακός είναι winning club και φέτος έχει σταλθεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα από την διοίκηση ότι η οκτάδα θα είναι προαπαιτούμενο.
Ως προς τα χαρακτηριστικά που φέρνει στο παρκέ ο Walkup, έχω να πω ότι απέχει πολύ από τον όρο “ολοκληρωμένος guard, που σουτάρει και πασάρει με την ίδια επάρκεια”. Γιατί ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη έναν ακόμη τέτοιο για να αλλάξει πραγματικά επίπεδο. Έναν παίχτη να σταθεί δίπλα στον Σλούκα και να μπορεί να τον αποφορτίσει πραγματικά. Να τραβήξει στο σκοράρισμα και να τον βοηθήσει στα κλεισίματα των παιχνιδιών.
Ο Walkup είναι ένας καλοπροπονημένος αθλητής, πολύ καλός αμυντικός, όμως στην πραγματικότητα είναι ένας guard που μαθαίνει ακόμα την θέση και θα χρειαστεί χρόνο για να μεταφέρει το πακέτο του σε ένα πολύ διαφορετικό πλαίσιο παιχνιδιού σε σύγκριση με εκείνο της Zalgiris, μιας και εδώ θα του ζητηθούν να κάνει πράγματα που δεν έχει αποδείξει ακόμα ότι μπορεί να προσφέρει με συνέπεια.
Εκτός από τον Τhomas βέβαια ο Ολυμπιακός προχώρησε σε άλλη μια μεταγραφή στα guards, αυτή του Dorsey. Οκ νομίζω ότι είναι περιττό να πω πόσο σημαντική είναι η συγκεκριμένη προσθήκη μιας και ο Dorsey εκτός ότι είναι παίχτης υψηλού επιπέδου, διαθέτει ταυτόχρονα και το υπερπολύτιμο ελληνικό διαβατήριο, κάτι που μπορεί να δώσει πολλές λύσεις στον Μπαρτζώκα για την περαιτέρω στελέχωση της ομάδας.
Οι Έλληνες αθλητές που μπορούν να σταθούν στο επίπεδο της Euroleague είναι μετρημένοι πλέον, οπότε το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός κατάφερε να κλείσει έναν από αυτούς είναι μια τεράστια επιτυχία.
Από εκεί και πέρα ο Dorsey είναι ένας αθλητής που γνωρίζει τα βασικά σε καλό επίπεδο, μιας και έμαθε το άθλημα απέναντι. Το σουτ του θα δώσει πολλές λύσεις στον Μπαρτζώκα, καθώς μπορεί να ανοίξει αξιόπιστα το γήπεδο, τραβώντας πάνω του τον προσωπικό του αντίπαλο. Έχει off ball παιχνίδι, καθώς κινείται υπέροχα πίσω από τα screens (θα βοηθήσει πολύ το παιχνίδι του Σλούκα), ενώ μπορεί να πάρει και την μπάλα στα χέρια του για να εκτελέσει σε καταστάσεις iso και σε καταστάσεις pick’n’roll πίσω από το screen του εκάστοτε ψηλού.
Τα scoring instincts του βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο και σε παιχνίδια που η set επίθεση του Ολυμπιακού θα κολλήσει ο ίδιος θα μπορέσει να σύρει το κάρο από την λάσπη.
Όμως ο Dorsey έχει μια σειρά από μειονεκτήματα τα οποία δεν πρέπει να παραληφθούν. Πρώτον πνευματικά δεν έχει δείξει ότι είναι σκληρός. Πολύ συχνά μέσα στα παιχνίδια χάνει το μυαλό του στον τομέα της απόφασης, παίρνει κακές αποφάσεις και τραβηγμένα σουτ, ενώ δεν βλέπει την εύκολη πάσα. Επίσης είναι παίχτης που δύσκολα επιστρέφει στην κακή του μέρα.
Επιπλέον είναι αρκετά μονοδιάστατος στο παιχνίδι του με την μπάλα στα χέρια, αφού το court vision του είναι σε χαμηλό επίπεδο, όπως και η ικανότητα του στην πάσα. Του αρέσει να εκτελεί, όμως το γεγονός ότι δεν πασάρει αξιόπιστα και δεν δημιουργεί για τους συμπαίχτες του είναι πρόβλημα. Όπως πρόβλημα είναι και το γεγονός, ότι σπανίως επιτίθεται στο καλάθι και γενικά δεν του αρέσει να πηγαίνει ιδιαίτερα στην επαφή.
Είναι γεγονός ότι ο Dorsey μπορεί να σου φέρει στο τραπέζι ορισμένα εξαιρετικά στοιχεία, όμως και αυτός απέχει πολύ από τον όρο, “ολοκληρωμένος combo guard”.
Πιο πολύ το στυλ του φέρνει σε Bobby Dixon (φυσικά αυτή την στιγμή ο Dorsey δεν βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο), ενός παίχτη με υψηλά scoring instincts που κινείται πολύ καλά μακριά από την μπάλα.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν στην περιφέρεια παρέμεινε σχεδόν απόλυτα εξαρτημένος από το σκοράρισμα και την δημιουργία του Σλούκα, καθώς δεν έφερε κάποιον που να μπορεί να κάνει αυτά τα δύο ταυτόχρονα σε υψηλό επίπεδο και με συνέπεια.
Από εκεί και πέρα παρατηρώ ένα θέμα στην υπόλοιπη στελέχωση με την έλλειψη ενός κλασσικού 3&D πλάγιου, πράγμα περίεργο για τον Μπαρτζώκα, ο οποίος ως γνωστόν αγαπάει τέτοιου είδους forward.
Το δίδυμο Παπανικολάου-McΚissic έχει ένα συγκεκριμένο ταβάνι και θεωρώ πως ένας από τους δύο θα έπρεπε να θυσιαστεί για να έρθει ένας σύγχρονος forward που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της ομάδας. Όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε (μιας και οι δύο αυτοί αθλητές είχαν συμβόλαιο για φέτος), οπότε αν γίνει προσθήκη, θα είναι με κάποιον φθηνό πλάγιο με σουτ (κάτι που θεωρώ απολύτως απαραίτητο στην συγκεκριμένη στελέχωση).
Όπως ανέφερα και παραπάνω ο Σλούκας χρειάζεται χώρους για να σκοράρει και να δημιουργήσει μιας και δεν είναι ο παίχτης που τους δημιουργεί για τον εαυτό του. Του αρέσει να εκτελεί πίσω από τα screens του ψηλού, είτε από μέση είτε από μακρινή απόσταση και φυσικά δημιουργεί κυρίως σε καταστάσεις pick’n’roll. Σπάνια επιτίθεται στο καλάθι και ακόμα πιο σπάνια πηγαίνει σε 1on1 επιθέσεις απέναντι σε guard.
Αυτό συνεπάγεται ότι χρειάζεται χώρους. Και οι χώροι με Παπανικολάου ή McKissic στην ίδια πεντάδα περιορίζονται πολύ.
Για τον Παπανικολάου μάλιστα θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός έχει πέσει στην ίδια παγίδα που είχε πέσει και ο Παναθηναϊκός με τον Gist και τον Παππά. Ο Ολυμπιακός κρατάει έναν αθλητή με ένα μεγάλο (για τα τωρινά δεδομένα) συμβόλαιο, χωρίς να το αξίζει αγωνιστικά. Έναν αθλητή που έχει ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς και που δείχνει να έχει ξεπεράσει κατά πολύ το peak της απόδοσης του.
Όπως και ο Παναθηναϊκός κρατούσε κάθε καλοκαίρι τους Gist και Παππά, την στιγμή που η αγωνιστική τους αξία δεν συμβάδιζε σε καμία περίπτωση με τα συμβόλαια που έπαιρναν. Έμειναν όμως στην ομάδα κυρίως για την προσφορά τους στο παρελθόν, για κάποιες σπουδαίες εμφανίσεις κόντρα στον Ολυμπιακό και γενικά για συναισθηματικούς λόγους.
Έτσι λοιπόν και ο Ολυμπιακός αυτή την στιγμή διατηρεί τον Παπανικολάου στο ρόστερ του για συναισθηματικούς λόγους. Το καλοκαίρι που θα έρθει θα είναι κρίσιμο στο τι θα αποφασίσει το coaching staff για τον συγκεκριμένο αθλητή.
Στους ψηλούς τώρα ο Ολυμπιακός έχει ποντάρει πολλά στην παρουσία του Βεζένκοφ. Ο Βούλγαρος είναι από τους πλέον βελτιωμένους αθλητές στην διοργάνωση. Ανοίγει το γήπεδο αρμονικά (ότι πρέπει για το μπάσκετ του Σλούκα, ένα κλασσικό stretch forward), ενώ από πέρυσι προσπαθεί να βάλει και την μπάλα στο παρκέ, πλησιάζοντας το καλάθι και να πάρει και ορισμένες εκτελέσεις από το post (κυρίως με fade away εκτελέσεις). Η μεγάλη έκπληξη είναι η όρεξη που βγάζει στην άμυνα, προσπαθώντας πολύ να βάλει το κορμί του σωστά στο post και να πάρει πλέον καλύτερες θέσεις στα rebounds.
H βελτίωσή του σε αυτό τον τομέα είναι σπουδαία, κάτι που πιστώνεται 100% στον coach Μπαρτζώκα, ο οποίος από την πρώτη στιγμή τον πίστεψε και σιγά σιγά του έβγαλε στο παρκέ την καλύτερο εκδοχή του.
Βέβαια δεν συμφωνώ καθόλου με την μετακίνηση του στο 3 για κάποια λεπτά (για να καλυφθεί η ανυπαρξία σουτ από την θέση και για να πάρει παραπάνω λεπτά ο Πρίντεζης στο 4). Ο Βεζένκοφ έχει πολύ αργά πόδια και σίγουρα θα γίνει κατευθείαν στόχος για τον αντίπαλο προπονητή. Είναι δύσκολο να τραβηχτεί στην περιφέρεια και να μαρκάρει πολύ πιο ευέλικτους αθλητές όπως ο Hezonja, o Clyburn, ο Παπαπέτρου και ο Lucic με τον Abalde.
Η θέση του Βεζένκοφ είναι στο 4, εκεί που είναι καλύτερος και επιθετικά αλλά και αμυντικά μπορεί να σταθεί με αξιοπρέπεια.
Τα υπόλοιπα λεπτά στην θέση αυτή θα τα μοιραστούν ο Πρίντεζης με τον Livio, προσφέροντας ο καθένας διαφορετικά πράγματα. Ο Πρίντεζης θα μπαίνει μέσα όταν η ομάδα χρειάζεται κάποιους εύκολους πόντους κοντά στην ρακέτα. Ο Γιώργος ναι μεν έχει μεγαλώσει αρκετά, όμως η τέχνη του ποσταρίσματος και το εξαιρετικό footwork του θα το επιτρέπουν να βρίσκει τέτοια καλάθια στο επίπεδο για πολλά χρόνια ακόμα. Είναι γεγονός ότι θα χρειαστεί σημαντική κάλυψη στην άμυνα, μιας και πλέον δεν μπορεί να μαρκάρει κανένα, όμως μπροστά μπορεί να δώσει πολλές λύσεις και να ξεκολλήσει τον Ολυμπιακό σε μια κακή μέρα των guards του.
Από την άλλη ο Livio θα είναι ο παίχτης των ειδικών αποστολών. Θα έχει λιγότερο χρόνο συμμετοχής πλέον κυρίως σε σχήματα που ο coach θα του ζητήσει να δώσει stops και να βγάλει ενέργεια.
Προσωπικά δεν τον θεωρώ αθλητή υψηλού επιπέδου όμως καταλαβαίνω πως ο Μπαρτζώκας ήθελε να διατηρήσει τις ισορροπίες στα αποδυτήρια, έχοντας ευχαριστημένο και τον Γιώργο Πρίντεζη με τα λεπτά συμμετοχής του, όπως φυσικά και τον πολύ βελτιωμένο Βεζένκοφ. Ο Livio είναι ένα παιδί που δεν απαιτεί πολλά λεπτά, ούτε πολλές μπάλες. Είναι ευχαριστημένος στον ρόλο του πέμπτου ψηλού και δεν δημιουργεί προβλήματα.
Θα παίξει τις άμυνες του, θα κάνει τα φάουλ του και μετά θα κάτσει στον πάγκο του ήσυχος να πιει το ισοτονικό του. Είναι δεδομένο εξάλλου πως όσο υπάρχει ο Πρίντεζης στο ρόστερ, ο ρόλος του δεύτερου power forward θα είναι κλεισμένος.
Στην θέση του center τώρα είχαμε μια σημαντική αλλαγή. Ο Fall είναι πλέον κάτοικος Πειραιά στην θέση του (ταβανιασμένου) Ellis. Ο Fall είναι ο παίχτης που θα δώσει το μέγεθος που έλειψε πολύ από την περυσινή front line του Ολυμπιακού. Θα δώσει και κάποιες λύσεις επιθετικά από το post (πλαστικές κινήσεις, καλό footwork, γλυκά τελειώματα κοντά στο καλάθι), ενώ μπορεί να δημιουργήσει και από το low post διαβάζοντας εξαιρετικά τα κοψίματα.
Το πρόβλημα στην front line του Ολυμπιακού είναι ότι ο βασικός του center (αν αυτός είναι ο Fall τελικά), δεν παίζει καθόλου pick’n’roll. Ο Γάλλος είναι βαρύ κορμί και δεν του είναι τόσο εύκολο να ανεβαίνει κάθε τρεις και λίγο στην κορυφή για να δίνει screen και να ρολλάρει. Του αρέσει περισσότερο να παίρνει καλές θέσεις στο post βάζοντας στην πλάτη τον αμυντικό (τον βοηθάει και το κορμί του σε αυτό) και να τελειώνει από εκεί τις φάσεις.
Ο Σλούκας όμως όπως ανέφερα και παραπάνω είναι ένα guard που ζει για τις συνεργασίες με τον ψηλό σε pick’n’roll καταστάσεις. Ο Έλληνας guard θέλει mobility, γρήγορα πόδια, δυνατά screens και καλά άλματα από τον εκάστοτε ψηλό για να πιάνει την μπάλα όπου και να του την πετάξει.
Δεν ξέρω πως θα ταιριάξει ακριβώς με το παιχνίδι του Fall καθώς μια τέτοια συνύπαρξη θα είναι κάτι εντελώς καινούργιο για τον Κώστα. Για αυτό τον λόγο προβλέπω τα “καλά” σχήματα του Ολυμπιακού να έχουν για πολλά λεπτά μέσα τον Martin, στον οποίο ναι μεν λείπει το μέγεθος, όμως δίνει περισσότερους χώρους εκτέλεσης και δημιουργίας στον Σλούκα και φυσικά είναι ένας πολύ καλός finisher κοντά στο καλάθι.
Το δεύτερο πρόβλημα στην frontline του Ολυμπιακού είναι η έλλειψη ενός καθαρού rim protector και γενικά το γεγονός ότι η αθλητικότητα στις θέσεις 4-5 είναι σε μέτριο επίπεδο.
Επίσης περίεργο μιας και ο Μπαρτζώκας πάντα επέλεγε καθαρούς rim protectors στις ομάδες του. Ίσως πιστεύει πως ο Martin μπορεί να βελτιωθεί σε αυτό τον τομέα ή πως ο Fall θα μπορέσει να παραμείνει κοντά στο καλάθι και να δώσει stops με το μέγεθος του.
Όμως κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο να συμβεί. Ο Martin δεν έχει τόσο γρήγορα πλάγια βήματα για να κλείσει άμεσα τους χώρους σε pick’n’roll καταστάσεις, ενώ και η άμυνα του ψηλά δεν είναι σε elite επίπεδο, υποκύπτοντας συχνά σε foul.
Από την άλλη ο Fall δεν είναι Tavares. Δεν αρκεί το μέγεθος από μόνο του για να εμποδίσει τον εκάστοτε guard να πλησιάσει το καλάθι. Χρειάζεται γρήγορη αντίληψη της φάσης, σωστή τοποθέτηση του κορμού και των χεριών, σωστό διάβασμα του αντιπάλου και φυσικά τεράστια προσοχή στην αλλαγή του μαρκαρίσματος στις pick’n’roll επιθέσεις και τεράστια προσοχή στις αποστάσεις που θα κρατηθούν.
Γενικά θέλει πολύ χρόνο και πολλές εργατοώρες στην προπόνηση για να μετατραπεί ένας παίχτης με το μέγεθος του Fall σε “σκιάχτρο”. Ο Tavares όταν ήρθε εδώ δεν ήταν καν κοντά στο επίπεδο που βρίσκεται σήμερα αμυντικά.
Συνοψίζοντας να πω πως ενώ ο Ολυμπιακός έκανε σχετικά καλές επιλογές στο μεταγραφικό παζάρι φέρνοντας αθλητές υψηλού επιπέδου, αυτοί οι αθλητές δεν καλύπτουν στο 100% τις αδυναμίες του υπάρχοντος κορμού.
Αμυντικά θα του λείψει πολύ η αθλητικότητα στην front line και το rim protection. Οι κόκκινοι έχουν σκληρά παιδιά στην ρακέτα όμως κανένας τους δεν είναι elite αμυντικός, τόσο στο έδαφος (οκ ίσως ο Livio να είναι κάπου εκεί κοντά), όσο και στον αέρα.
Στην περιφερειακή άμυνα από την άλλη υπάρχει ο Walkup, ο οποίος μπορεί να αποτελέσει τον σωματοφύλακα του Κώστα Σλούκα, πιέζοντας εξαιρετικά την μπάλα, ενώ ερωτηματικό αποτελεί η παρουσία του Κώστα Παπανικολάου, ο οποίος στα καλά του χρόνια αποτελούσε τον glue guy.
Επιθετικά τώρα, ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που είναι στημένη για να παίξει μπάσκετ μισού γηπέδου. Ο μόνος αθλητής εξάλλου που ψάχνει συνεχώς το transition παιχνίδι είναι o McKissic. Ο Σλούκας όπως και οι υπόλοιποι χειριστές αρέσκονται σε παιχνίδι χαμηλού ρυθμού. Εξάλλου και ο ίδιος ο Μπαρτζώκας σπάνια εμφανίζει ομάδες που να τρέχουν το γήπεδο, ανεβάζοντας το pace και ψάχνοντας την άμεση εκτέλεση.
Στο set λοιπόν ο Ολυμπιακός θα συναντήσει προβλήματα απέναντι σε καλά διαβασμένες άμυνες, μιας και υπάρχουν οι παρακάτω ελλείψεις.
1. Σύγχρονος 3&D forward που να ανοίγει το γήπεδο για τον Σλούκα και να κινείται με άνεση μακριά από την μπάλα και πίσω από τα screens.
2. Χειριστής που να βάζει την μπάλα στο παρκέ και να επιτίθεται προς το καλάθι, δημιουργώντας ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα. Ο MacKissic είναι ο μοναδικός παίχτης από το roster του Ολυμπιακού που διαθέτει κάθετο παιχνίδι, όμως οι προπονητές τον έχουν μάθει πλέον. Η αδυναμία του στην pull up εκτέλεση δημιουργεί μια συγκεκριμένη αντιμετώπιση από την εκάστοτε άμυνα, η οποία θα του κλείσει τον διάδρομο και θα του δώσει απροκάλυπτα το σουτ. Επιπλέον με την έλευση Walkup-Dorsey είναι δεδομένο πως ο Αμερικάνος θα παίρνει πλέον πολύ λιγότερες μπάλες και θα του ζητηθεί σε αυτές τις λίγες κατοχές να παίρνει σωστές αποφάσεις.
3. Elite mobile ψηλός για να δέσει το παιχνίδι του με εκείνο του Κώστα Σλούκα.
Το πιο βασικό όμως είναι ότι δεν αποκτήθηκε ούτε φέτος το καλοκαίρι (παρότι υπήρχε η οικονομική δυνατότητα), ένας πραγματικός combo guard, ο οποίος θα πάρει ένα κομμάτι της ευθύνης από την πλάτη του Σλούκα. Ο Walkup δεν είναι τέτοιος και είναι δεδομένο πως με αυτό το ρόστερ ο Ολυμπιακός ζητάει από τον Σλούκα να ντυθεί Σπανούλης για να το οδηγήσει στην επιστροφή στις επιτυχίες (επιστροφή στα play-off και να είναι όσο των δυνατών περισσσότερο ανταγωνιστικός εκεί).
Ο coach Μπαρτζώκας έχει πάντως πολλή δουλειά μπροστά του για να μπορέσει να δημιουργήσει ένα καινούργιο πλαίσιο επίθεσης πολύ διαφορετικό από ότι αυτά που έχει συνηθίσει να παίζει μέχρι σήμερα ο ηγέτης του και βασικός χειριστής του. Χωρίς elite shooting από τους SF, χωρίς mobile-pick’n’roll ψηλό σε βασικό ρόλο και χωρίς κάποιον combo guard δίπλα του.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν παρότι κράτησε τον βασικό του κορμό, θα χρειαστεί αρκετό χρόνο για να ενσωματώσει τους νέους αθλητές στο rotation και για να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα που αυτοί φέρνουν στο παρκέ.
Αδιαμφισβήτητα μιλάμε για μια ομάδα που θα διεκδικήσει με καλές πιθανότητες την είσοδο της στα φετινά play-off. Φυσικά αυτή την στιγμή είναι το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση και των δύο εγχώριων τίτλων μιας και υπάρχει ξεκάθαρη διαφορά ποιότητας με τον Παναθηναϊκό.
Απλά θεωρώ πως με δύο κινήσεις λίγο διαφορετικές θα ήταν εκ των φαβορί για την είσοδο στην οκτάδα. Αν πχ στην θέση του Walkup ερχόταν ένας Goss και στην θέση του Fall ένας πραγματικός rim protector-pick’n’roll ψηλός που θα έκρυβε τον ήλιο πίσω και θα κάλυπτε τις αμυντικές αδυναμίες των guards (Σλούκας-Goss-Dorsey).
Προσωπικά πιστεύω πάντως πως ο Ολυμπιακός θα είναι πολύ ανταγωνιστικός για το επίπεδο, μιας και έχει το εξής βασικό. Έχει έναν elite χειριστή παιγμένο στο υψηλότερο επίπεδο κάτι που τον κατατάσσει εξαρχής ένα κλικ μπροστά από ομάδες που θα παλέψουν μέχρι τέλους για την είσοδό τους στην οκτάδα. Ομάδες σαν την Bayern, την Baskonia, την Zalgiris, την Unics, την Maccabi, ίσως ακόμα και από την Zenit, η οποία έχασε τον Pangos.
Στο σύγχρονο μπάσκετ είσαι ό,τι είναι ο χειριστής σου. Και ο Σλούκας ανήκει στους κορυφαίους αποδεδειγμένα.