Από τότε που το μπάσκετ ξεκίνησε να έχει έναν πιο επαγγελματικό προσανατολισμό, όλοι όσοι ασχολούνται με αυτό (προπονητές, αθλητές, μέχρι και απλοί φίλαθλοι) γνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι το σωστό “χτίσιμο” της ομάδας κατά την καλοκαιρινή περίοδο (ή την free agency στο NBA).
Προσωπικά θεωρώ ότι η διαδικασία που ορίζεται ως recruiting καθορίζει την μοίρα της εκάστοτε ομάδας σε τεράστιο βαθμό.
Σπανίως βλέπουμε ομάδες με κακό στήσιμο να προχωράνε μακριά μέσα στην χρονιά, ενώ από την άλλη κατά πάσα πιθανότητα οι ομάδες που έχουν πραγματοποιήσει έναν ορθολογικό καλοκαιρινό σχεδιασμό είναι αυτές που πρωταγωνιστούν.
Σε ομάδες τώρα όπως ο Παναθηναϊκός του 2021, το recruiting παίζει ακόμα μεγαλύτερο ρόλο γιατί δυστυχώς τα χρήματα είναι πολύ περιορισμένα, το budget εξωφρενικά μικρό, οπότε δεν υπάρχει η ευκαιρία για σοβαρές διορθωτικές κινήσεις μέσα στην χρονιά και φυσικά δεν υπάρχουν οι ποιοτικές λύσεις στο ρόστερ για να καλυφθούν οι όποιες παραφωνίες της στελέχωσης εκ των έσω.
Για αυτό τον λόγο θεωρώ πως ο Παναθηναϊκός σαν κλαμπ θα έπρεπε να έχει μάθει από τα περυσινά εκκωφαντικά λάθη και να προσπαθήσει να εξελιχθεί.
Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να πω πως η φετινή off season κύλησε με τον καλύτερο τρόπο για την ομάδα μας.
Για ακόμη μια φορά δεν έγιναν “τα βασικά” για να μπορέσουμε να πούμε ότι, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, έγινε σωστή δουλειά και αποκτήθηκαν παίχτες με τα χαρακτηριστικά που έλειπαν από την ομάδα.
Προσωπικά εκτιμώ τον coach Πρίφτη. Η δουλειά του στην Unics ήταν σπουδαία, όπως σπουδαία ήταν και η απόφασή του να αφήσει την ασφάλεια του Καζάν (την χρονιά μάλιστα που έβγαλε την ομάδα στη Euroleague) και να επιστρέψει στην Αθήνα για μια πολύ δύσκολη αποστολή.
Όμως δεν μπορώ να παραβλέψω ότι το coaching staff σε συνεργασία με το scouting team και την διοίκηση έπεσε σε μια μαύρη τρύπα και το φετινό καλοκαίρι, και έτσι η μία λάθος επιλογή έφερε την επόμενη σε ένα ντόμινο εξελίξεων.
Για να γίνει ένα σωστό recruiting πρέπει να ακολουθηθούν τα εξής βήματα:
- 1. Αξιολόγηση του ρόστερ
- 2. Ανάλογα με την αξιολόγηση να μπουν σε προτεραιότητα οι ανανεώσεις αθλητών
- 3. Να βρεθούν τα χαρακτηριστικά που λείπουν από το σύνολο
- 4. Να αποκτηθούν παίχτες που θα καλύπτουν αυτά τα χαρακτηριστικά
Το σύγχρονο μπάσκετ απαιτεί δημιουργία και εκτέλεση από παντού. Απαιτεί two way σύνολα. Απαιτεί combo guards για χειριστές που μπορούν να πασάρουν και να εκτελέσουν με την ίδια επάρκεια, πλάγιους με 3D στοιχεία, stretch-4 να ανοίγουν το γήπεδο και ψηλούς να κρύβουν τον ήλιο πίσω, να εξασφαλίζουν τα rebounds και να είναι δυνατοί finishers.
Ο περυσινός Παναθηναϊκός είχε σοβαρές ελλείψεις στα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Για αυτό τον λόγο θεωρούσα ότι επειδή υπήρχαν σοβαρές ελλείψεις και επειδή τα λάθη ήταν εξόφθαλμα δεν θα υπήρχε πρόβλημα να γίνει μια σωστή αξιολόγηση του ρόστερ και να μείνουν αυτοί που πραγματικά μπορούν να προσφέρουν και να ανεβάσουν το κλαμπ επίπεδο.
Δυστυχώς όμως η ομάδα δεν έβαλε ως προτεραιότητα την αντικειμενική αξία του κάθε παίχτη, ούτε το τι μπορεί να προσφέρει μέσα στο παρκέ. Προτεραιότητα ήταν να ανανεωθούν οι αθλητές με ελληνικά διαβατήρια (ή ακόμα και αυτοί που μελλοντικά ίσως πάρουν ελληνικό διαβατήριο βλ. Sant Roos).
Ο Παναθηναϊκός από το 2012 και έπειτα η αλήθεια είναι πως χωλαίνει πολύ στον τομέα της απόφασης. Στο κλαμπ υπάρχει η λογική να μείνουν ευχαριστημένοι “τα δικά μας τα παιδιά” και έπειτα να προχωρήσουμε και στις ανανεώσεις των ξένων (που συνήθως είναι προφανέστατα καλύτεροι).
Έτσι το καλοκαίρι του 2014 χάθηκαν οι Lasme και Maciulis στον βωμό της όποιας ελληνοποίησης, ενώ το καλοκαίρι του 2018 είχαμε τις ανανεώσεις του Παππά και του Καλάθη και η διοίκηση δεν μπήκε καν σε συζητήσεις με τον Singleton και τον James (ο Mike μάλιστα ζητούσε δημόσια 1.5 εκατομμύριο για να μείνει).
Έτσι λοιπόν και φέτος το καλοκαίρι αφήσαμε τον καλύτερο παίχτη της ομάδας να αποχωρήσει για την Unics (!), βάζοντας σε προτεραιότητα τις ανανεώσεις του Μήτογλου (ο οποίος τελικά αποχώρησε), του Παπαπέτρου (σωστά εδώ μιας και ανήκει στην elite των forwards της Euroleague) και του Roos (με γνώμονα την επικείμενη ελληνοποίησή του;).
Στο πρώτο σκέλος της στελέχωσης με λίγα λόγια αποτύχαμε καθώς είναι ξεκάθαρο πως το staff δεν έκανε μια σωστή αξιολόγηση του υπάρχοντος υλικού.
Στην συνέχεια το προπονητικό επιτελείο ήταν υποχρεωμένο να βρει τι χαρακτηριστικά λείπουν από το ρόστερ για να είναι λειτουργικό τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα και έπειτα να αποκτηθούν οι κατάλληλοι αθλητές που θα μπορούν να καλύψουν αυτά τα κενά στο ρόστερ.
Η αλήθεια είναι πως ούτε εδώ τα καταφέραμε στο 100%. Για την ακρίβεια θεωρώ πως η στελέχωση που έγινε ήταν σχετικά επιπόλαιη.
Η ομάδα αυτή την στιγμή όπως είναι στημένη της λείπουν βασικά πράγματα για να μπορέσει να παίξει ένα ορθολογικό μπάσκετ στο μισό γήπεδο.
Πρώτα από όλα της λείπει ο βασικός χειριστής. Λείπει ο παίχτης που θα μπορεί να σκοράρει μετά από ντρίμπλα, να επιτεθεί στο καλάθι σε συνέχεια, να βάλει στο παιχνίδι τους συμπαίχτες του με το playmaking του, να πάρει τις σωστές και μεγάλες αποφάσεις.
Γενικά λείπει ο παίχτης που θα τραβήξει αυτό το μέτριο σύνολο και θα το οδηγήσει σε νίκες, κάνοντας το ανταγωνιστικό για το επίπεδο.
Ο Perry είναι ένας καλός παίχτης. Έχει όρεξη στην άμυνα, μπορεί να πιέσει τον αντίπαλο με επιτυχία και μπροστά μπορεί να δημιουργήσει και να σκοράρει. Όμως σίγουρα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο του βασικού χειριστή σε μια ομάδα επιπέδου Euroleague.
Επίσης η έλλειψη μεγέθους σε συνδυασμό με την αδυναμία του να εκτελέσει μετά από ντρίμπλα, να τρέξει καλά PnR επιθέσεις μιας και έχουμε ακριβώς τέτοιους ψηλούς όπως και να τελειώσει σε traffic σε συνέχεια δημιουργεί πολλά ερωτηματικά για την επιλογή του.
Ο βασικός λόγος που με προβληματίζει η εξής επιλογή είναι ότι δυστυχώς αυτές οι συγκεκριμένες αδυναμίες του τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση βάζουν πάρα πολλούς περιορισμούς στα χαρακτηριστικά του βασικού χειριστή, ο οποίος θα έρθει (;) στην ομάδα. Για παράδειγμα ο Perry είναι 1.83. Αυτό από μόνο του βάζει πολλά εμπόδια στην στελέχωση των guards μιας και ο βασικός χειριστής θα πρέπει να έχει και μέγεθος, αν αναλογιστούμε μάλιστα ότι Nedovic και Macon δεν είναι ιδιαίτερα ικανοί στο αμυντικό κομμάτι.
Για εμένα το ιδανικό θα ήταν ο σχεδιασμός να ξεκινούσε από τον βασικό χειριστή (και εκεί να δοθεί και το περισσότερο διαθέσιμο budget). Να αποκτηθεί κάποιος με τα χαρακτηριστικά που ανέφερα παραπάνω. Ένας που θα ανέβαζε την ομάδα επίπεδο και θα την έκανε πραγματικά ανταγωνιστική.
Στην συνέχεια η ομάδα θα είχε όλο τον χρόνο στην διάθεση της να βρει έναν αθλητή πολύ πιο φθηνό για back up, ο οποίος θα κάλυπτε τα κενά του βασικού. Θα είχε μέγεθος, θα ήταν καλός στην ατομική και στην ομαδική άμυνα, θα έσπαγε τα screens και θα κυνηγούσε τα αντίπαλα guards και στην επίθεση θα κατέβαζε την μπάλα αξιόπιστα, θα έδινε την εύκολη πάσα και θα έβαζε τα spot shot.
Ακολουθώντας μια τέτοια λογική στην στελέχωση τώρα θα είχαμε έναν χειριστή που θα μπορούσε να κερδίσει παιχνίδια και ως back up pg θα είχαμε ένα παιδί που θα έκανε τα απολύτως βασικά μπροστά και πίσω θα ήταν ο σωματοφύλακας τόσο του Nedovic, όσο και του βασικού pointguard.
Για τους εξής λόγους θεωρώ πως η υπογραφή του Scary Perry (δυνατό παρατσούκλι, θα το καθιερώσω) ήταν μια λάθος επιλογή, χωρίς ξαναλέω να τον θεωρώ κακό παίχτη.
Από εκεί και πέρα η επιλογή του Macon για back up SG είναι μια σωστή τέτοια. Ο Macon είναι ένας combo guard από το πιο χαμηλό επίπεδο αλλά σε ομάδες με τόσο χαμηλό budget πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι παίχτες στο ρόστερ τους.
Όπως αναφέρω και παραπάνω το σύγχρονο μπάσκετ απαιτεί όσους περισσότερους combo guards γίνεται. Φυσικά ο Παναθηναϊκός του 2021 δεν έχει την δυνατότητα να έχει τρεις Mike James (βασικά ούτε έναν δεν μπορεί να έχει, try not to cry…), οπότε είναι λογικό να στραφεί σε πιο οικονομικές περιπτώσεις.
Ο Macon είναι μια τέτοια.
Μπορεί να σουτάρει και να πασάρει αξιόπιστα. Έχει σουτ μετά από ντρίμπλα και καλό spot shot. Αρέσκεται σε mid range εκτελέσεις. Το iso παιχνίδι είναι ξεκάθαρα το δυνατό του στοιχείο, αλλά θα είναι δύσκολο να διαχειριστεί τον ρόλο του σε μια ομάδα που παίζει στο υψηλότερο επίπεδο και είναι δεδομένο πως δεν θα διαχειρίζεται τις ίδιες μπάλες σε σχέση με την ΑΕΚ και την Galatasaray (δύο ομάδες που παίζουν κατ’εξοχήν isolation με τους χειριστές τους).
Σίγουρα η επιλογή του εμπεριέχει μπόλικο ρίσκο (με δεδομένο ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την κατάσταση του Nedovic, ούτε για το αν θα μείνει υγιής για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν), όμως ξαναλέω πως είναι μια επιλογή με λογική, την οποία προσωπικά επικροτώ.
Από την άλλη δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο παραμονής του Sant-Roos με αυτό το συμβόλαιο την στιγμή που ήδη στην ομάδα υπάρχει ο Παπαπέτρου.
Η ομάδα “φωνάζει” ότι χρειάζεται έναν 3&D πλάγιο, που να κινείται μακριά από την μπάλα και να δίνει λύσεις με το σουτ του από τις 45 μοίρες. Έναν παίχτη να ανοίγει το γήπεδο και να απασχολεί την αντίπαλη άμυνα, να τιμωρεί τις κακές άμυνες στα close outs και να δίνει λύσεις στην weak side.
O Roos ναι μεν είναι ένας παίχτης που μπορεί να δώσει πολλά στην άμυνα (μπορεί να βγει μέχρι και στην κορυφή, να πιέσει την μπάλα και να κρύψει τα pass lines). Όμως η συνύπαρξη του με τον Παπαπέτρου στο 3, δημιουργεί έναν γόρδιο δεσμό στο δικό μου μυαλό.
Κανένας από τους δύο δεν έχει πολύ ανεπτυγμένο off ball παιχνίδι, κανένας από τους δύο δεν κινείται με άνεση στην περιφέρεια και κανένας από τους δύο δεν τραβάει τις άμυνες πάνω του. Αυτό δεν θα αλλάξει ακόμα κι αν και οι δύο τους σουτάρουν με 35%+ την φετινή χρονιά.
Όλες οι άμυνες θα επιλέξουν να δώσουν αυτά τα σουτ, κλείνοντας προς τα μέσα, καθώς γνωρίζουν πως και οι δύο αυτοί αθλητές είναι “βαριά” σκαριά και έχουν αργό release στην εκτέλεση, άρα προλαβαίνουν να ανοίξουν την άμυνα την κατάλληλη στιγμή διατηρώντας τις απαραίτητες αποστάσεις για να κάνουν τα σουτ τους contested.
Με λίγα λόγια οι άμυνες θα παραμείνουν κλειστές κάτι που θα δημιουργεί πρόβλημα στον εκάστοτε χειριστή, τόσο στην εκτέλεση (θα πρέπει συνεχώς να σκοράρει σε traffic), όσο και στην δημιουργία (περιορισμένος χώρος για pick’n’roll επίθεση).
Γενικότερα (και) στον φετινό Παναθηναϊκό υπάρχει έλλειψη καλού off ball παιχνιδιού και καλού shooting skill από τις θέσεις των forwards.
Δυστυχώς ο μόνος παίχτης του ρόστερ, που κινείται εξαιρετικά μακριά από την μπάλα και είναι ικανός να τραβήξει τις άμυνες πάνω του, ανοίγοντας έτσι το γήπεδο για τους συμπαίχτες του, είναι ο Nedovic (στον οποίο βέβαια ζητάς να παίξει και με την μπάλα στα χέρια).
Οι επιλογές για τις θέσεις των power forwards δυστυχώς είναι επίσης πολύ λανθασμένες, μιας και ούτε ο Evans, ούτε ο White μπορούν να ανοίξουν το γήπεδο αξιόπιστα (κάτι που φυσικά δεν έκανε και ο Μήτογλου πέρυσι).
Ο White είναι ένας επίσης καλός παίχτης. Καλός στο παιχνίδι πάνω από την στεφάνη, καλός στο rebounding και στην άμυνα αλλαγών. Όμως δυστυχώς μπροστά είναι πολύ δυσκίνητος και απόλυτα εξαρτημένος από την δημιουργία του εκάστοτε χειριστή (ο οποίος αυτή την στιγμή δεν υπάρχει).
Αρέσκεται στο να κόβει συνεχώς προς την ρακέτα και να τελειώνει δυναμικά πάνω από την στεφάνη (είναι καλός finisher). Του λείπει όμως πολύ η προσωπική φάση, η σταθερότητα στην εκτέλεση, θέλει πολύ δουλειά στο footwork στις κινήσεις του στο post, ενώ δεν είναι και από τους αθλητές που μπορούν να δημιουργήσουν για τους συμπαίχτες τους.
Θα ήταν μια καλή επιλογή αν ο Παναθηναϊκός είχε ήδη δυο-τρεις καλούς off ball αθλητές στις θέσεις των SG-SF, έχοντας τον ρόλο του back up PF με σκοπό να δώσει τα απαραίτητα stops πίσω. Στην συγκεκριμένη όμως στελέχωση θεωρώ πως δεν κολλάει.
Όπως φυσικά δεν κολλάει ούτε ο Evans, o οποίος λογικά ήρθε σαν μια φθηνή λύση, στην λογική ότι έχει εμπειρία από την Λίγκα και μπορεί να καλύψει και τις δύο θέσεις των ψηλών.
Για τον Evans ισχύουν επίσης τα ίδια δεδομένα. Δεν έχει σταθερό σουτ, δεν έχει κινήσεις στο post, δεν δημιουργεί ούτε για τους συμπαίχτες του αλλά ούτε για τον εαυτό του.
Τόσα χρόνια έβγαζε το ψωμί τους στην Euroleague, λόγω της αθλητικότητάς του, των φυσικών του προσόντων, την άμυνα πάνω από την στεφάνη, το rebounding του και την προστασία του ζωγραφιστού.
Μόνο που ο Evans έχει περάσει ξεκάθαρα το peak του και αυτή την στιγμή η καριέρα του βρίσκεται προς την δύση της, άρα και αυτά που μπορεί να προσφέρει είναι πολύ περιορισμένα.
Για εμένα θα ήταν προτιμότερο το καλό πακέτο χρημάτων να δινόταν σε ένα stretch forward με αθλητικό πακέτο (π.χ. Greg Whittington) και ως back up ας κρατούσαμε ακόμα και τον Χουγκάζ (ο οποίος και αυτός μπορεί να ανοίξει το γήπεδο), δίνοντας και κάποια λεπτά στον Παπαπέτρου στην θέση αυτή.
Δυστυχώς ο Παναθηναϊκός στην στελέχωση στα forwards ακολούθησε μια παλαιική μέθοδο ψάχνοντας τον τρόπο να βρει απεγνωσμένα stops για να εξασφαλίσει την σκληράδα πίσω.
Όμως το σύγχρονο μπάσκετ απαιτεί το 3D παιχνίδι από τους πλάγιους, κάτι που το coaching staff δυστυχώς το υποβάθμισε, δημιουργώντας μια αρτηριοσκληρωτική τετράδα στα forwards.
Από την άλλη η προσθήκη του Floyd σαν back-up center είναι στη σωστή κατεύθυνση αν αναλογιστούμε τα χαρακτηριστικά που φέρνει ο Αμερικάνος στο παρκέ.
Είναι δεδομένο πως σε αυτή την θέση η ομάδα δεν μπορούσε να επενδύσει πολλά χρήματα, μιας και ο ρόλος του βασικού center έχει πλέον περάσει οριστικά και αμετάκλητα στον Παπαγιάννη (και δικαίως μάλιστα μετά την τρομερή βελτίωση που έδειξε την προηγούμενη χρονιά).
Ο Παναθηναϊκός έψαχνε λοιπόν έναν πολύ φθηνό center που να μπορεί να κάνει τα βασικά (κάτι που δηλαδή δεν έκανε ούτε κατά διάνοια ο Όγκαστ). Να προστατεύει το ζωγραφιστό, να κάνει block out, να δίνει δυναμικά screens, να τελειώνει φάσεις μετά από το pick’n’roll, να εξασφαλίζει τα αμυντικά rebounds και να έχει καλές τοποθετήσεις κοντά στο καλάθι.
Ο Floyd λοιπόν αυτά μπορεί να τα προσφέρει. Οι εμφανίσεις του στο Ισραήλ ήταν πολύ ενθαρρυντικές και έδειξε τεράστια βελτίωση τον τελευταίο χρόνο.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της Euroleauge, καθώς η διαφορά επιπέδου είναι χαώδης. Οι πιθανότητες να σταθεί με αξιοπρέπεια δεν είναι με το μέρος του ειδικά από την στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν έχει (ακόμα) έναν guard να μπορεί να τον αξιοποιήσει στις pick’n’roll επιθέσεις.
Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα παιδί που μέχρι πριν από ενάμισι χρόνο έπαιζε στη Λάρισα!
Αξίζει να του δοθεί η ευκαιρία πάντως και είναι ένα από τα φθηνά στοιχήματα του coach Πρίφτη που προσωπικά στηρίζω. Τον στηρίζω επειδή τα skills υπάρχουν. Μπορεί να προσφέρει αυτά που η ομάδα έχει ανάγκη. Ο Όγκαστ με τον Wiley για παράδειγμα ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα αποτύχουν, επειδή τους έλειπαν τα συγκεκριμένα skills.
Συνοψίζοντας να πω πως η στελέχωση έχει σοβαρές ελλείψεις και αυτή την στιγμή έχει δημιουργηθεί μια ομάδα που θα έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα στο set παιχνίδι.
Από την στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχει και ο χειριστής που θα την πάρει από το χέρι και που θα βάλει μερικά προσωπικά καλάθια, τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα.
Θα υπάρξουν σοβαρά θέματα στο spacing της ομάδας και στην απειλή από την περιφέρεια.
Μερικά από τα προβλήματα μπορούν να καλυφθούν μέσα από την δουλειά του coach στις προπονήσεις. Μπορεί στην θεωρία πάντα να δημιουργηθεί μια motion επίθεση, με πολλά cuts προς την ρακέτα που θα οδηγούν σε πιο εύκολα καλάθια κοντά στο ζωγραφιστό.
Όμως αυτό δεν είναι καθόλου απλό.
Χρειάζονται πολλές εργατοώρες για να δημιουργηθεί η κατάλληλη χημεία μεταξύ των αθλητών και δυστυχώς μιλάμε για μια ομάδα που δεν ξέρει καν τέλη Σεπτεμβρίου αν το ρόστερ έχει ολοκληρωθεί ή όχι.
Επίσης δυστυχώς αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν οι αθλητές που να μπορούν να εξυπηρετήσουν ένα τέτοιο παιχνίδι. Για να δημιουργηθεί μια motion επίθεση θα πρέπει οι αποφάσεις που θα παίρνονται κάτω από την πίεση του χρόνου να είναι ακέραιες και πολύ γρήγορες. Ο κάθε παίχτης θα πρέπει να διαβάζει την κίνηση του συμπαίχτη του και να του περνάει την μπάλα στον κατάλληλο χρόνο. Με λίγα λόγια χρειάζεσαι πολλούς “μικρούς” δημιουργούς μέσα στο παρκέ που μπορούν να βρουν την εύκολη πάσα. Δυστυχώς τέτοιοι δεν υπάρχουν.
Επιπροσθέτως για να δημιουργηθεί μια motion επίθεση είναι βασικό ο ίδιος ο χειριστής να είναι επιθετικός προς το καλάθι. Στην πιο motion επίθεση όλων των εποχών, αυτή των Spurs, ο πρώτος που ξεκινούσε την “κίνηση” ήταν ο ίδιος ο Parker, ο οποίος βρισκόταν συνεχώς σε aggressive mode προς το καλάθι.
Ο Παναθηναϊκός αυτή την στιγμή δεν έχει κάποιον τέτοιο χειριστή, που να έχει την έκρηξη, το ball handling, τα passing skills και το μέγεθος για να επιτεθεί στο καλάθι, έτσι ώστε να βάλει την αντίπαλη άμυνα σε κίνηση. Κάθε φορά που μια άμυνα μπαίνει σε κίνηση, τόσο πιο πολύ αυξάνονται οι πιθανότητες κάποιος αθλητής να χαθεί στις περιστροφές και να γίνουν λάθη που θα ωφελήσουν την ομάδα που βρίσκεται στην επίθεση.
Οι πράσινοι πήγαν να δημιουργήσουν μια ομάδα στα πρότυπα του 2013. Μια ομάδα που θα ζει από την άμυνα και την προστασία του ζωγραφιστού. Μια άμυνα που θα “δαγκώνει” και που θα πιέζει την μπάλα στην περιφέρεια. Όμως δυστυχώς αυτή την στιγμή λείπει ο “Διαμαντίδης” από αυτό το ρόστερ. Και η απουσία αυτή δεν μπορεί να καλυφθεί με τίποτα.
Ο Παναθηναϊκός έτσι όπως είναι στημένος θα αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες. Θα υπάρξουν δύσκολες βραδιές. Θα υπάρξουν βέβαια και οι βραδιές που η άμυνα θα σπάει κόκαλα, το ΟΑΚΑ θα δίνει τον απαραίτητο ρυθμό και τα σουτ θα μπουν.
Γενικά ο Πρίφτης ελπίζει η άμυνά του και τα συνεχόμενα stops και τα deflections να δώσουν ώθηση και ενέργεια στην ομάδα και μπροστά. Να απελευθερωθούν περισσότερο τα χέρια και οι streaky σουτέρ της ομάδας, έχοντας πάρει αυτοπεποίθηση, να βάλουν τα σουτ.
Δυστυχώς αυτός δεν μπορεί να είναι ο κανόνας μιας και όπως ανέφερα λείπουν βασικά skills από το σύνολο, αλλά είμαι αισιόδοξος ότι η ομάδα μπορεί να βγάλει τσαγανό.
Όπως και να χει είναι σημαντικό τα επόμενα χρόνια (ειδικά αν συνεχιστεί η τακτική εσόδων-εξόδων), η ομάδα να αποκτήσει την απαραίτητη τεχνογνωσία στο θέμα της στελέχωσης. Θα πρέπει άνθρωποι με γνώσεις και εμπειρία που θα “χτενίζουν” την αγορά να πλαισιώσουν το staff του coach Πρίφτη.
Να φύγουμε από την μίζερη νοοτροπία και τις safe επιλογές που καταλήγουν στο να μας απογοητεύουν. Είναι νόμος ότι όπου δεν υπάρχουν λεφτά, χρειάζονται γρήγορες αποφάσεις, καλή γνώση της αγοράς και καλή αξιολόγηση των παιχτών.
Δυστυχώς αυτή την στιγμή στην ομάδα δεν υπάρχει το κατάλληλο staff για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της νέας πραγματικότητας στον PAOBC.
Υ.Γ. Φέρτε έναν combo guard χθες!